Skalny zakątek

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

W sumie ... W każdej metodzie jest jakaś logika. Zupełnie jak u Nauczyciela. Ciekawe, bardzo ciekawe. – To ostatnie pytanie – atakować w ciemno (pojęcie metaforyczne) jednak nie zamierzał. Wolał się najpierw zapytać, skoro dalej obowiązywały jakieś ograniczenia, a dopiero później przejść do ataku. – Jak można jeszcze atakować. Nie używając ani pazurów, ani skrzydeł, ani ogona, ani kłów, ani także ziania. Szarża pewnie też odpada ...
Cóż, gdyby miał jakieś kolce, rogi, wypustki na całym ciele to tym jeszcze dało by się atakować, ale tak?
Cały czas, nawet podczas ów gadaniny, uważnie słuchał. Po rozmowie również można dojść do tego gdzie jest jego przeciwnik. A nawet gdyby chciał gdzieś umknął, cienisty by go po prostu usłyszał.

– Masz całe ciało. Zaszarżuj. Przewróć przeciwnika. Przyduś go. Zabierz mu możliwość ruchu. Zaatakuj od tyłu. Oślep. Masz zgięcia łap. Ogon możesz wykorzystać na różny sposób. Możesz uderzyć barkiem albo łbem. Wykorzystaj to, co dali ci bogowie. – wyjaśnił, czekając. Niektóre smoki zachowywały się zbyt schematycznie. A czasami trzeba po prostu improwizować. Tak samo jak z obroną. Nie da się omówić wszystkich możliwości.

Cienisty słuchał uważnie swojego nauczyciela-przeciwnika, momentalnie to analizując. Szarża odpada. Parę razu zdarzyło mu się szarżować, więc wolał tego unikać. Przynajmniej na razie. Są inne sposoby na walkę. Przewracanie? To akurat nie było głupie. Naskok z góry, podcięcie z wykorzystaniem ogona, złapanie za kończynę i pociągnięcie do przodu. To wszystko było możliwe do wykonania. Tylko, co z tego wynikało? Oprócz tego, że w prawdziwym pojedynku zyska nieco (choć w jego przypadku to była kwestia szczęścia, a nie szybkości czy zręczności) czasu do obrony. Chyba nic, ale ... to w końcu był trening, a nie prawdziwa walka. To jest dobry moment na poprawienie tego w czym jest się słabszym, wypróbowanie czegoś niekonwencyjnego – czegoś innego ... Atak od tyłu? Już to raz przetestował, ale w walce w powietrzu a nie na ziemi. Cóż, można wypróbować. Oślepienie? Z użyciem pazurów – które przetną powieki lub też uszkodzą sam wzrok, i to zapewne trwale – czy łap? Kwestia do rozwiązania, ale na potem.
Takich przykładów można było mnożyć i mnożyć, ale to akurat nie był dobry moment na takie sprawy. Miał przecież atakować, czyż nie? Stąd też, szybko skinął głową, że zrozumiał, po czym zaczął wsłuchiwać się w otoczenie. Tak jak zalecił/polecił mu Złudzenie. Zamiast ignorować przyrodę, tak jak robił do wcześniej, zaczął jej słuchać. Całym sobą. Dotykiem, słuchem, wzrokiem, przeczuciem, które objawia się głównie wtedy kiedy ma się zamknięte ślepia. Do tego wszystkiego, do wyostrzonych zmysłów, dodał coś jeszcze. Jeśli Złudzenie mówiąc, nie raczył swojej pozycji – a tego cienisty jakoś nie słyszał – nie usłyszał skrzypnięcia śniegu, nawet tego najdelikatniejszego – to by oznaczało, że życiowy wciąż jest za jego plecami. Czemu? Bo Krwiożerczy się nie obrócił, po prostu. jednak i wtedy, próbował zlokalizować swojego przeciwnika. Szukał, szukał, szukał ... cały czas szukał. Każdy żyjący smok dawał jakieś oznaki życia, i to właśnie odróżniało go od smoków martwych. Nieruchomych, zimnych, gnijących ...
Kiedy już ustalił pozycję samca, postanowił wykorzystać swój ogon. Ale bynajmniej nie tak, jakbyście tego oczekiwali. Nie. Bo ani Obłęd nie zamierzał wyprowadzać ciosów siłowych, po których spokojnie kości, a także i części miękkie ulegały zmiażdżeniu, ani także zręcznościowych, po których smok – przeciwnik – mógł się nabawić jakiś siniaków. On wykorzystał zakończenie swojego ciała jako coś, co by spowodowało, że jakaś część sylwetki Złudzenia uległo obniżeniu. W skrócie. Cienisty zamierzał po podciąć. Nim to tego jednak doszło, błyskawicznie się obrócił, wykonując jeden albo dwa susy do przodu. Same smoki miały być zwinne, szybkie, i równe – odbicie się, przelot, lądowanie, odbicie się, przelot, lądowanie. Wszystko z odpowiednim balansem ciała, oraz na ugiętych kończynach. W pewnym momencie, ani za daleko ani na blisko, obrócił się dookoła siebie (nie stawał na łapach, bo jego cios miał iść nisko) posyłając kierunku samca ogon. Choć jego ogon był najeżony, jaszczur starał się, aby Przywódca Życia przy tym nie ucierpiał. Od jednej strony do drugiej (kierunek nie był ważny) – tak miał iść jego ogon. I bardzo, bardzo, bardzo przy ziemi. Podcięcie, o ile mu wyjdzie ten atak, miało spowodować, że przednia część ciała smoka miała opaść o kilka/kilkanaście łusek ku ziemi. Upadek na pysk? Czemu nie?

Skrzydło czekał, pozwalając Obłędowi na zlokalizowanie go. Dość tej farsy, czas przejść do walki. Nie, do nauki. Takiej prawdziwej. Uważnie obserwował Cienistego, nie chcąc popełnić błędu. To by dopiero było. Jego żółte ślepia obserwowały grę mięśni drugiego Wojownika, próbując przewidzieć jego atak. Smoki często zapominały, że podczas ataku ogonem trzeba się zatrzymać i obrócić. I to był właśnie moment, w którym bardzo łatwo można odczytać intencje atakującego. Jedynym, co mogło zaskoczyć Marzenie było to, że Krwiożerczy wybrał dziwny atak. Tuż przy ziemi. Jednak nie zważył na to, że jego najeżony ogon został spowolniony przez śnieg, gdy kolce po nim przejeżdżały. To dało Złudzeniu więcej czasu na reakcję, którą było, naturalne odskoczenie do tyłu. Wybił się z łap, mocno ale szybko, uginając je nieco mocniej i odpychając się od ziemi. Jego ciało zachowywało się bardzo naturalnie i płynnie. Jak zwykle, z resztą. Starał się utrzymać pionową pozycję, odpowiednio balansując ogonem. Podczas lądowania nieco mocniej ugiął łapy, aby mieć lepszą równowagę. Uniósł lekko kąciki pyska.
– Możesz otworzyć ślepia. Pamiętaj o tym, czego cię uczyłem. I atakuj.

//Ale Obłęd nie ma kolców, on ma wypustki, które są ostre jak kolce.

Czy podczas obrotu należy się zatrzymać? Nie! Spowolnić to i owszem, ale zatrzymać? I to w miejscu? Bo co? Czy przy innych atakach – gryzienie, drapanie – smok się zatrzymuje? Ano nie! To wszystko odbywa się w ruchu. Zresztą, zatrzymanie się spowoduje to, że broniący bardzo łatwo się obronić. A nie o to chodzi w tym "sporcie", czyż nie? Dwa kroki do tyłu – przy wyrzuceniu ogona do przodu – i już przeciwnik może mieć problem z idealnym ocenieniem zasięgu ów części ciała. Ale zostawmy to. Jego uczono inaczej, tutejsze smoki są uczone inaczej. Jedno było pewne. jemu, akurat, dobrej koordynacji nie brakuje. Już Nauczyciel o to zadbał. Gdy tylko usłyszał, że ma otworzyć ślepia, zrobił to. Otworzył je. jednak, musiał parokrotnie nimi zamrugać, aby dostosować się z powrotem do danej sytuacji. Znowu do widzenia. Tu biało – wciąż biało – tam było czarno. Kilka uderzeń serca później, już było ok. Już mógł atakować. I tak też uczynił. W kilku susach doskoczył do przeciwnika – starał się być szybki, więc i jego skoki takie miały być szybkie. Błyskawiczne, płynne i precyzyjne – po czym odskoczył lekko na bok. Na swoją prawą stronę. jednak, nim do tego doszło, i jeszcze znajdował się vis a vis naprzeciwko Złudzenia, zamachnął się łapą (równoważąc ciałem, i barkami i ogonem, a także i odciążając brakującą łapę grzbietem) wyrzucając przed siebie niewielką ilość śniegu. Chciał oślepić Przywódcę Życia, żeby ten miał odrobinę utrudnioną obronę, więc celował – a jakże w ślepia. Wykorzystując chwilę nieuwagi (ten pierwszy atak miał być wykonany jak najbliżej ciała futrzastego, ale znowu nie aż tak blisko, aby bez problemu dotknąć go nosem) cofnął nieco swój łeb do tyłu – do siebie – lekko go przekrzywiając, a potem, a potem, go po prostu wyrzucił przed siebie. * Zamierzał nim – tym łbem – trafić czołem w zagłębienie szyi przeciwnika, ogłuszając go. A miał – zresztą – czym. Być może i nie był silny (jeszcze, nie dużo mu brakowało do kolejnego etapu wyszkolenia się_ ale za to miał grube łuski, wróć, gruby łuskowaty pancerz, który defacto musiały być także i wytrzymały. Jak zwykle: uważnie stawiał łapy na śniegu, ewentualnie lodzie; balansował ciałem; nie rozkładał skrzydeł.
A co robił z naturą? Ano wciąż ją słuchał. Słuchał, a także i się do nie dostosowywał.

* atak a la dinozaur :mrgreen:

//a to przepraszam, źle zrozumiałam opis

Skrzydło obserwował. Właśnie to robił podczas każdej walki, nauki, potyczki. Obserwował i wysnuwał wnioski. Jego ślepia bacznie obserwowały ruchy Cienistego, chcąc dopasować grę mięśni do ataków, które już widział, by łatwiej mu było się obronić. Oczywiście kolejny smok postanowił pozbawić go wzroku na jakiś czas. Ale nie przejął się tym. Ćwiczył już z zamkniętymi ślepiami, a jego zmysły były całkiem nieźle nastawione na otoczenie. Od razu się wyciszył, przypominając sobie naukę, którą prowadził mu sam Nauczyciel. Oddychał cicho i spokojnie, nastawiając się na wszelkie anomalie przyrody. Drżenie, podmuchy wiatru, śnieg, który wylatywał samcowi spod łap gdy ten biegł, a wreszcie słońce, tworzący się cień i przeczucie. Całe swoje jestestwo nastawił na Krwiożerczego, po czym wykonał obronę. Postanowił się odturlać. Nie czuł gorąca, które sugerowałoby zionięcie ogniem. Skoro tak, to odskok albo odturlanie. Ale tego pierwszego używał zazwyczaj, więc czas zmienić technikę. Odbił się od ziemi, jednocześnie przechylając się na bok. Skrzydła leżały gładko przy ciele, a on poleciał na swoją prawą stronę, aby móc się przeturlać na bok. Pysk miał zamknięty. Obliczył tyle obrotów, ile wykonał zazwyczaj, co pozwalało mu znaleźć się wystarczająco daleko od przeciwnika i wówczas podniósł się, od razu w pozycji gotowości. Otarł też ślepia łapą i spojrzał na Cienistego.
– Jest coś, co chciałbyś jeszcze ze mną przećwiczyć?

Cienisty podobnie jak i Złudzenie uważnie obserwowała przeciwnika. Mimo tego, że ten wykonywał tylko obronę, a nie i obronę i atak. No, ale cóż. W życiu trzeba było być czujnym. Nawet jeśli miało się do czynienia tylko z drapieżnikami albo walczącymi trenującymi smokami a nie na przykład z lawiną, przenikliwym zimnem, które bardzo często występują w górach.
– Nie, to tyle, ale jeśli nie będzie Ci to przeszkadzało, chciałbym dowiedzieć się czegoś o drapieżnikach. Szczególnie tych niebezpiecznych. Jaki stosują styl walki, jak przednimi się bronić, gdzie atakować. Moja wiedza na ten temat jest dość nikła. Na polowaniach rzadko spotykam coś niebezpiecznego, o ile w ogóle coś spotykam – mruknął, choć owe mruknięcie wcale nie pasowało z jego uśmiechem. Dość drapieżnym. – Na tych terenach spotkałem tylko chochlika, węża błotnego, wilki, kobolda. Górskie zwierzęta też jakoś kojarzę, ale i tak większość tutaj nie występuje. – nim w ogóle odpowiedział, parę chwil zastanawiał się nad pytaniem Przywódcy Życia. Czy potrzebował jeszcze jakieś pomocy z praktyki? Chyba nie. Złudzenie i tak mu już dużo powiedział na temat walki z zamkniętymi ślepiami, na temat zharmonizowania się z otoczeniem ...

Przez chwilę milczał, po czym usiadł na ziemi i owinął łapy ogonem. Wyglądał na zamyślonego, jakby pytanie Krwiożerczego było takim, jakiego się nie spodziewał.
– Cóż, drapieżniki atakują po to, by zabić. Wykorzystują to, co mają najlepsze. Jeśli spotkasz jakiegoś kotowatego, bądź przygotowany na atak pazurami albo kłami na swoją gardziel. Jednorożec raczej zaatakuje magią. To inteligentne stworzenia. Każdy drapieżca ma swój styl i nie poznasz ich, dopóki się z nimi nie zmierzysz. – odparł, a na jego pysku pojawił się delikatny uśmiech.
– Ja sam nie spotkałem wielu drapieżców. Zwykle są to wilki, chochliki czy gobliny. Musisz obserwować i starać się wykorzystać element zaskoczenia. Wykorzystuj to, że się odsłania. Patrz na grę jego mięśni. Drapieżniki rzadko stosują fortele, więc to, gdzie patrzy i jak skacze powie ci niemal wszystko, co musisz wiedzieć. – wyjaśnił. Tak, ciężko byłoby opowiedzieć o sposobie walki każdego drapieżnika.

Uważnie słuchał słów Przywódcy Życia, wszystko sobie odpowiednio układając w głowie. Koty będą atakować kłami i pazurami, czyli niemal tak samo jak wilki. Jednorożce walczą za pomocą magii, czyli na nie trzeba uważać. Z czarodziejami nie walczył za często, ale jak już walczył, to zawsze kończyło to się dla niego źle. Nie chodziło tutaj o sama przegraną, ale o rany. Rany zadane magią. A jak wiadomo nie od dziś mało który wojownik przepada za magią Owszem, korzysta z niej – bo czasami musi, zwłaszcza na polowaniach – ale to na pewno nie jest żadna przyjemność. – To ostanie pytanie. Czy jest jakaś grupa drapieżników, które są ciężkie do pokonania? Można je pokonać, ale nieźle napsują nam krwi?! – zanim zadał to pytanie, skinął głową. To oznaczało, że zrozumiał wypowiedź Życia i ją zaakceptował.

Przez chwilę milczał, jakby rozważając słowa Krwiożerczego.
– Tak naprawdę to każda grupa przeciwników może napsuć sporo krwi. Nawet wataha wilków. Kiedyś pomagałem jednej smoczycy na polowaniu. Trafiła na piątkę wilków. Było ciężko, chociaż na każdego przypadał co najmniej jeden wyszkolony smok. Niektóre gatunki są ze sobą naprawdę zgrane. To sprawia, że atakują niemal jak jeden organizm. Pewnie i płynnie. Jak właśnie wilki chociażby. Nawet i kilka chochlików stwarza zagrożenie, gdy nie jesteś w stanie uważać na to, co robi każdy z nich. – wyjaśnił. Słowa, które wypływały z jego pyska były z pewnością przemyślane. On sam nigdy się nad tym nie zastanawiał, ale dla niektórych może to być ważne.

Jeszcze raz uważnie wysłuchał słów Złudzenia, skinąwszy – po wysłuchaniu całości – głową. Chociaż?! Jakby tak się lepiej przyjrzeć jego ruchom, to on parokrotnie (ale niemal tak niewidocznie, że to mogło być niezauważone) w trakcie wypowiadania słów wojownika, przytakiwał. Tak! Coś w tym na pewno jest, mimo, że on tylko raz w życiu spotkał się z gromadą jakiś drapieżników. Watahą wilków, konkretnie! Ani później, ani wcześniej, zapewne takiego szczęścia już nie będzie miał. Cóż, jego pech z areny przeniósł się także i na polowanie. – Rozumiem – skwitował, żłobiąc pazurami śnieg wokół – czy raczej pod nią – swojej prawej, przedniej łapy. – Nie mam już żadnych pytań z tej dziedziny – oznajmił mrukliwe, wlepiając chłodne spojrzenie karminowych ślepi w sylwetkę "młodszego kolegi po fachu" Owe spojrzenie, oprócz, że było chłodne, niosło także pewne przesłanie. Mniej więcej coś w stylu. Co teraz?

Skinął powoli łbem, patrząc na Krwiożerczego. Przez chwilę wydawał się być nieobecnym myślami, ale trwało to ledwie jedno uderzenie serca.
– Cóż, z mojej strony to wszystko. Wystarczy, jak trochę poćwiczysz i cóż, w ataku będziesz prawdziwym mistrzem. – stwierdził, przyglądając się Obłędowi.
– Chcę tylko zapytać, czy odnośnie mojej nauki obrony to wszystko. – dodał. Liczył na to, że Cienisty nie zapomniał.

Coz, troszke to trwalo, ale juz udalo. Choc, czy owe wiadomosci jeszcze kiedys m sie przydadza? Nie za duzo jest smokow, ktorzy chetnie by sie zgodzili z nim walczyc. Raz, ze wojownikow i czarodzieji jest na lekarrstwo – a przynajmniej tych, ktorzy zamierzaja byc najlepszymi z najlepszym – a dwa, lody to on nie byl. – Tak. Z twojej nauki to takze koniec. Pamietaj jednak, ze w czasie treningowych walk, od czasu do czasu, lepiej skorzystac rowniez z innych form obronnych. Smok, ktory bazuje tylko na swoim jednym atucie jest latwy do roszyfrowania.

Dodano: 2014-07-19, 10:51[/i] ]
Taaak. Zobaczyc (oglupiala) mine ucznia, bezcenne. Wiekszosc smokow jest prosta jak ... no nie wazne co. Ale na pewno nie sa w stanie myslec kreatywnie Sila -to sila; zrecznosc to zrecznosc. Innych rzeczy nie widza.
– Dzieekuje za poswiecony czas ...
Oznajmil na koniec, dodajac do tego skinienie glowy.

Poniesiony emocjami doleciałem, aż tutaj. Ostatnio wiele się dzieje. Wiele złego. Ciemność dodawała mi otuchy. Myślałem, że samotność doda mi otuchy. Jednak nadal czułem ból związany z odrzuceniem. Skały... Nikt by tu się w nocy raczej nie zapędzał. Przynajmniej tak myślałem. Wylądowałem jeszcze z kilkoma pojedynczymi łzami spływającymi po pysku i położyłem się na jednym z większych kamieni. Jednak było tam trochę za ciemno. Stworzyłem zatem małą srebną kulę spowitą czarnym płomieniem i świecącą bardzo jasno. Teraz odpłynąłem myślami daleko z mojego dotychczasowego miejsca.

Nie ciężko zauważyć adepta, który w pośpiechu i bezmyślnie wylatuje z obozu...
Zmierzch obserwował większość smoków z Życia i nawet Zapomniany nie umknął jego uwadze. Złudzenie Życia mógł rządzić z leża, ale ktoś musiał być jego oczyma. To właśnie zadanie spadło na Oko Zmierzchu. To nie był przypadek prawdopodobnie...
Było po zmierzchu. Smok nie powinien bez większego powodu wylatywać poza granice stada.
Leciał dość daleko za nim, ale na tyle, aby go widzieć.
Nawet się nie rozglądał... Ciekawe.
Kiedy wylądował, wojownik zniżył swój lot i odczekał chwilę obserwując jego zachowanie. Nie miał tak sokolego wzroku, aby zauważyć łzy, ale widział dziwne zachowanie.
–No dobra... Co się stało?
Zapytał prosto z mostu zaraz po tym jak wylądował i złożył skrzydła. Zapomniany będzie go raczej pamiętał. W końcu był jego dawnym nauczycielem...

Lecąc całkowicie zapomniałem o rozglądaniu się. Dopiero po wylądowaniu poczułem zapach innego smoka. Smoka Życia. Czy miałem chęć na obcowanie z jakimkolwiek smokiem? Na pewno nie. Spojrzałem na ladującego Zmierzcha. Gdy tylko się odezwał kula zniknęła, a całą okolice spowił mrok. – Nic co powinno mniej lub bardziej cię obchodzić...– Odpowiedziałem mu lekko powarkując przy okazji wybierając łapą ostatnią łzę z pyska. Cóż smutek przerodził się w gniew co było z góry przewidziane, ale cóż... Lepiej nie obcować ze smokiem, który ma złamane serce... zwłaszcza z młodym smokiem i Oko może się zaraz o tym przekona...

Oko usiadł bez żadnej obawy niedaleko Zapomnianego. Na prawdę wierzył w to, że zrani doświadczonego wojownika, którego przed chwilą ostrzegł warknięciem? Może samiec nie wyglądał na przygotowanego, ale był przygotowany. Młody nie miałby nawet nikłej szansy na ugryzienie Zmierzchu... On zarazem nie zamierzał nic zrobić adeptowi. Widział co napędzało jego gniew. Widział łzę.
–Nie chcesz powiedzieć, nie mów. Niemniej nie zostawię Cie o tej porze samego. Jest już późno, a Ty sam...-No przecież nie bez powodu przeszkadzał w smutkach i żalach młodego...
–Jednak przemyśl to czy nie warto powiedzieć i wyżalić się komuś. Tobie będzie lepiej, a skoro mnie to nie dotyczy to chyba nic nie stracę słuchając tego...

Gdy Oko usiadł moje rozumowanie nagle się zmieniło. Gniew zmienił się w smutek. Smutek, który teraz atakował ze zdwojoną siłą. – Lubię siedzieć sam o tej porze. I tak w życiu nic gorszego co spotkało mnie dzisiaj się nie wydarzy.– Powiedziałem ze smutkiem wymalowanym na pysku. Wyżalić się mu... Przecież nie mógł bym mu powiedzieć, że jego ojciec i Liliowa... Nadal nie mogę się z tym pogodzić. – Może i nie chodzi tu o ciebie... Ale o twojego ojca tak...– Powiedziałem to spoglądając oczami pełnymi bólu i żalu w jego oczy. Tylko jak on na to zareaguje...

–Zakochałeś się w Liliowej Łusce, co? Rozumiem...
Oko nie miał wątpliwości. Był bliżej wszystkim smokom niż mógłby sobie to wyobrazić Zapomniany. Wiedział wiele. Wiedział też kto gdzie się ulokował... To nie przypadek, że Zapomniany i Liliowa zamieszkali razem. Widocznie jedno oczekiwało nieco więcej od drugiej strony, a ta poszła sobie w stronę przywódcy o czym wiedział z samych ust Złudzenia.
–Jeśli ją na prawdę kochasz i kochałeś to powinieneś wiedzieć, że jej szczęście jest najważniejsze. Nie bądź egoistą... Gdyby była z Tobą na siłę to czy byłbyś z tego zadowolony? Czy jeśli będzie szczęśliwa ze Złudzeniem Życia to nie będziesz mógł żyć myśląc o niej? W życiu mógł Cie spotkać znacznie gorszy los. Mogłeś ją stracić na zawsze, przez jej śmierć. Wiem co mówię...
Ah te rady na temat miłości. Może Oko nie należał do najlepszych pocieszycieli, ale czy jego rady były złe?
–To będzie bolało, ale uwierz mi. Jeśli ona znajdzie szczęście to i Ty je odnajdziesz. Może nie będzie drugiej takiej samej jak Liliowa Łuska, ale czy to oznacza, że masz się poddać? Na pewno znajdą się inne samice, które będą chciały z Tobą przebywać, a z czasem będziecie razem...

Leżałem na jednej ze skał słuchając co mówi wojownik. Jak on mógł to odgadnąć. Sam nie wiedziałem o własnych uczuciach przed dzisiejszym wieczorem. Zrozumiałem to, że jej szczęście jest dla mnie ważniejsze niż moje własne. W mojej głowie wreszcie zawitał upragniony spokój, którego od dawna mi brakowało. Jednak do szczęścia jeszcze dużo mi brakowało, ale może kiedyś je odnajde, może... – Rozumiem i przykro mi z powodu odejścia Oblicza.– Wbrew pozorom ja też widziałem dużo. To co udało mi się tam podsłuchać poruszało też inne tematy. Byłem młody i głupi i chyba to spowodowało u mnie tak spontaniczne okazanie emocji. – I tak nigdy nie będę normalny...– Dorzuciłem półszeptem. Było to po części prawdą wiadomo z jakich przyczyn. Rady od Oka były dla mnie bardzo ważne. Traktowałem go jak wsparcie... w końcu uratował mi życie...

Tak na prawdę zrobił to pewnie z dwa razy, ale nieistotna była ilość i Zapomniany nie powinien czuć się wyróżniony. Był członkiem stada, a Oko ich wszystkich traktował na równi. Oczywiście nie licząc ojca i zastępczyni. Rodzina to rodzina, a Iskra była zastępczynią i jego dobrą znajomą.
–Oblicze wybrała swój własny los... Ty wybierz mądrzej, miej lepsze intencje... I żyj dalej. Pamiętaj... Nadzieja umiera ostatnia- najpierw giną przeciwnicy...
Nijak się to miało do tematu rozmowy, ale miał nadzieję, że młody zrozumie aluzję, iż osoby sprzeciwiające się nam są tak jakby naszymi 'wrogami' pod pewną postacią. Nie można winić innych za wybranie innego losu jaki sami chcieliśmy im narzucić. Niemniej plany zawsze mogą ulegać zmianie. Dla Zapomnianego może to oznaczać inne samice, nie choćby dla uczucia co dla samego rozpłodu. Kto wie co przyniesie ten okropny los.
–A czym jest 'bycie normalnym'? Nikt tego nie zdefiniował. Ja też jestem nienormalny. I Złudzenie i wszyscy... Bo kto z nas jest 'normalny'?
Uśmiechnął się kwaśno na swój tok rozumowania. Dla siebie osobiście miał rację. Tak samo nie można było zdefiniować złego smoka, bo któż z nas jest dobry?
Zabijamy, aby przeżyć. Kochamy dla samego uczucia. Jesteśmy egoistami pod wieloma względami... A więc każdy jest dobry czy zły? Poskładani pół na pół ze złości i obojętności...

Smoki Wolnych Stad

Skalny zakątek

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu