Diamentowy Strumień

[Osłona Nocy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Badawczo obserwowała twór Zuchwałego. Wszystko zostało wykonane poprawnie, więc Osłona skinęła tylko głową.
– Cóż. Obiecałam Ci, że nauczę Cię tworzyć szczegółowe iluzje, ale widzę, że wspaniale sobie z tym poradziłeś. – Urwała, dając nieco czasu młodemu, aby przyswoił sobie ową informację.
– To tyle z podstaw magii precyzyjnej, coś jeszcze? – Zapytała, czekając na jego reakcję. W sumie poszło im to szybko i gładko, Osłona uśmiechnęła się, czekając.

[Zuchwały Kolec]

Zuchwały westchnął lekko, zastanawiając się czego by się chciał nauczyć. Machnął lekko łbem na bok, by po chwili uśmiechnąć się wesoło.
– Możemy poczuć się jeszcze magii ataku i magii obrony jako wspólny trening? – Mruknął, patrząc na wojowniczkę poważnym wzrokiem.
Skoro się zaoferowała, to czemu by nie skorzystać z tak pięknej okazji, prawda? Chyba zostanie czarodziejem szybciej, niż jemu się to wydawało.

[Osłona Nocy]

Osłona leniwie skinęła łbem, co prawda...dobra, mniejsza z tym. Zmrużyła ślepia, zastanawiając się nad poprowadzeniem treningu.
– Tworząc magiczną powłoczkę, po prostu wyobrażasz sobie, jak na twoich łuskach znajduje się cieniutka, ale bardzo wytrzymała osłonka. Pamiętaj jednak, że jeśli przesadzisz z jej grubością, będziesz się w niej czuła, jak w jakiejś zbroi. Niekomfortowo, bo im coś grubsze, tym nie można być elastyczne. taka brutalna prawda. W dodatku, twoja przyszła bariera powinna być przepuszczalna, niekoniecznie tylko w okolicach pyska. Ciało także może ulec uduszeniu, to znaczy zaparzeniu. – dodała to co najważniejsze, jednak chwilę później, dopowiedziała coś jeszcze. Tak na wszelki wypadek, dla przypomnienia. – Ogólnie w barierach, tak jak w przypadku magicznych tworów atakujących, należy dokładnie określić wszystkie możliwe parametry. Temperaturę; barwę (lub jej brak); zadanie, co powinna zrobić w przypadku ataku; nie możesz także zapomnieć, o osłonie udzielającej twoje ciało od magicznego tworu. W przeciwnym razie, spotka Cię nie miła niespodzianka. Substancja znajdująca się na zewnątrz, przeniknie do wnętrza i coś Ci może zrobić, poparzyć, zamrozić.
W magii ataku ważne jest tworzenie ataków jak najbliżej ciała przeciwnika, wtedy zaklęcia są najbardziej skuteczne, a także to, aby nadać mu odpowiedni cel oraz określić skutki, jakie ma wywołać. Po poprzednim ćwiczeniu, czyli tworzeniu kul, dowiedziałeś się również, że bardzo ważne są także parametry. Barwa, gęstość, konsystencja, temperatura. Teraz więc zaatakuj mnie. – Poleciła z uśmiechem.

[Zuchwały Kolec]

Słuchał z uwagą, przyjmując też do siebie polecenie, chociaż usłyszenie, że ma zaatakować wojowniczkę, sprawiło, że lekko się skrzywia. Jednakże to szybko zniknąło i niebieska zamknęła oczy wyłączając się i znowu "łącząc się" z maddarą, a raczej sprawiając, że ją czuł. I wtedy też wyobraził sobie kule, ale nie taką zwykłą, lecz kule owianą ogniem, płonącą, ale nie spalającą się i obracającą wokół własnej osi. To nie było proste wyobrażenie. Gdy zaś to sobie wyobraził, wlała w swe wyobrażenie energie i przed jego oczami pojawiła się owa kula. Co wtedy zrobił Zuchwały? Zwiększył w wyobraźni jej objętość i jednocześnie wyobraził sobie, że porusza się ona po prostej w kierunku Nocy i zaraz dodał do kuli swoją energię, a raczej cząstkę maddary i tym samym polecenie, które miał wykonać, zaczęło się spełniać. Tak więc pozostało czekać...

[Osłona Nocy]

Osłona uważnie obserwowała poczynania samczyka. Neutralizując pospiesznie atak Zuchwałego, stawiając przed sobą prostokątną tarczę, w całości – ale tylko od zewnętrznej stronie – pokrytą lodowatą wodą. W końcu, woda neutralizuje ogień, czyż nie? Od wewnątrz, jak zwykle, miała cieniutką warstewkę chroniącą ją przed zimnem. Następnie smoczyca wyobraziła sobie pocisk, taka małą kulkę z lodu, barwy śnieżnobłękitnej. I zaraz potem wyobraziła sobie, że ona zmierza do Cienistego, tym razem nieco szybciej niż kulka ognia. W ogóle tym razem łatwiej jej było panować nad magią. W swoje wyobrażenie tchnęła energię i ono automatycznie zaczęło się dziać. Nauka powinna im pójść w dość szybkim tempie.

[Zuchwały Kolec]

Zuchwały gdy zauważył ognistą kulę, od razu zaczął działać. Sopel Osłony po kontakcie z jego, niewidzialną, no i ognistą, tarczą, rozpłynął się w powietrzu. To była krótka chwila, bo Kolec użyła bardzo wysokiej temperatury do swojego czaru, to było dosyć łatwe. Pamiętał, jak trzeba wszystko używać aby odnieść pewny sukces. Po skończonej obronie wyobraził pnącza jako grube zielone konary. Wyobraził sobie ich fakturę, która wcale taka miła nie była, a raczej szorstka, wyobraził sobie, że w pewnych częściach ich wystają kolce. Wyobraził też sobie, że raczej nie da się ich od tak rozerwać i że zaczynają one wyrastać z ziemi, jak i następnie rosnąć w górę stając się długie, a zaraz do owego wyobrażenia dodał widok Nocy i to, że owe pnącza zaczynają oplatać się wokół łap i ogona wojowniczki, wokół tułowia, że pętają go, a następnie unoszą spętaną smoczycę w górę, która to mimo usiłowania się wyrwać nie daję rady, bo są one trwałe i mocne... I zaraz gdy już wszystko w jego wyobrażeniu było usystematyzowane, tchnął w to wyobrażenie energie, otwierając oczy i patrząc, co się dzieje. W końcu, liczył na to, że ognista będzie z niego zadowolona starał się przecież, jak nigdy dotąd! Tak więc pozostało mu czekać...

[Osłona Nocy]

Noc jak na zawołanie, na jej łuskach, pojawiła się magiczna powłoczka. Zuchwały mógł ją dostrzec, gdyż się świeciła. Na niebiesko, a raczej turkusowo. Nie za mocno i nie za słabo, ot tak w sam raz. Ów bariera, otaczała cale ciało Nocy, od czubka nosa aż po sam koniuszek ogona. Oczywiście, tak jak mówiła wcześniej, jej powłoka była w pełni przepuszczalna utrzymywała w środku zewnętrzna temperaturę. Była ona również gruba tylko na 2 łuski, i ścisłe "przyklejona" do starszej smooczycy. Na koniec Noc uśmiechnęła się lekko i wyobraziła sobie, że na szyi Zuchwałego pojawia się metalowa obręcz – nie gruba, nie cienka... Taka, ot, na szpon długości i pół szpona grubości. Miała być zupełnie ściśle przylegająca do szyi samca – tak, by nie mógł łatwo jej odepchnąć. Ponadto nie miała go dusić, oj nie. Jej zadaniem było rozgrzanie się do czerwoności i poparzenie szyi Cienistego. Noc dodała do tego maddary i czekała...

[Zuchwały Kolec]

Co ona ma do jego biednej szyi? Chciała ja oparzyć, czy co? I co on ma robić? No, obronę oczywiście. Tym razem również jego tarcza miała być elastyczna. Pojawić się miała na skórze i zacząć wydymać się, by oddalić obręcz Nocy od jego szyi. Dodatkowo była lodowata na zewnątrz i nie przepuszczała temperatur do środka, by nie pozwolić także na odmrożenie szyi. Tchnął w to oczywiście swoją maddarę. Teraz przyszła kolej na jakiś atak... Po chwili powietrze wokół niej zaczęło robić się coraz zimniejsze i zimniejsze. Z każdą chwilą robiło się coraz chłodniej. To właśnie był atak Zuchwałego. Osłona miała po prostu zamarznąć. Cóż, lepszego pomysłu to on wymyśleć nie potrafił.

[Osłona Nocy]

Noc nie czekała za długo, wyobraziła sobie, że powstaje wokół niej powłoka. Miała być szczelna, ale przepuszczać powietrze, by Noc mogła oddychać. Ponadto, jakby tego było mało, powłoka miała ogrzewać powietrze wewnątrz siebie do "normalnej" temperatury – tej sprzed ataku Zuchwalca. Gdy skończyła to sobie wyobrażać, tchnęła w twór maddare. Tak więc był już koniec. Uśmiechnęła się lekko do smoka.
– To tyle, jeśli chodzi o podstawy magii obrony i magii ataku. – Odchrząknęła lekko, poprawiając ułożenie skrzydeł na grzbiecie. No, no...poszło im całkiem dobrze.

[Zuchwały Kolec]

Zuchwały uśmiechnął się lekko po czym machnął łbem na lewy bok, w sumie...teraz chciałby się nauczyć jeszcze skradania...śledzenia...kamuflażu...trochę tego było. Cienisty więc spojrzał znacznie na Noc.
– Pragnę Cię Osłono prosić o naukę skradania, potem śledzenia...kamuflaż...– Rzucił z lekkim uśmiechem, patrząc uważnie na ognistą. W sumie lepiej, żeby wykorzystał to co los mu dał.

[Osłona Nocy]

Noc skinęła lekko łbem, po czym zabrała się za naukę.
– To od czego chcesz zacząć? – zapytała.
Sądziła, że ten będzie chciał się szybko uporać z nauką, więc zadała od razu teoretyczne pytanie:
– Powiedz mi od razu co to jest i na czym to polega, to, co wiesz. – Rzekła z lekkim uśmiechem na pysku, czekając na jego odpowiedź.

[Zuchwały Kolec]

Zuchwał uśmiechnął się lekko i skinął jej łbem. Dobra miał teraz zabrać się za odpowiedź...hm...Cienisty przekrzywił lekko łeb w bok, zastanawiając się. Od czego chciałby najpierw zacząć?
– Może od śledzenia. – Powiedział wesołym głosem, który był jednak nieco zdołowany i przygnębiony.
– A więc...śledzenie służy nam do wyszukiwania tropów rozmaitej zwierzyny, możemy ją poznać za pomocą zapachu, śladów łap, odciski kopyt, odchody, krew, kawałki sierści, kępki futra, ponadgryzane gałązki, wygniecenia w trawie...Tego należy szukać podczas polowania, gdyż ta umiejętność jest do tego wręcz niezbędna. W dodatku, obowiązuje jeszcze pewna pozycja, ugięte łapy. Lepiej jest zachowywać się cicho, niż dyszeć na cały las. – Mruknął żartobliwie, patrząc na Wojowniczkę z lekkim uśmiechem.

[Osłona Nocy]

Noc wysłuchała spokojnie słów Zuchwałego. Tak, jak sądziła, odpowiedział dobrze, nie doszukała się w jego słowach żadnego błędu.
– Dobrze. – odpowiedziała wesoło. – Więc w takim bądź razie spróbuj odszukać niedaleko trochę śladów i postaraj się coś wytropić. – zleciła mu.
Ślady, jak i zwierzyna czekały tylko, aż Cienisty je odkryje. Noc nie sądziła, by miał mieć z tym problemy, ale cóż, to nie jest polowanie, a jedynie nauka, więc nic nie straci, nawet jeśli zgubi trop, czy nie odnajdzie zwierzyny.

[Zuchwały Kolec]

Adept zrozumiał, co ma zrobić. Wyśledzić coś dla siebie...tylko jak? Przyszły czarodziej przekrzywił łepek w bok, by w pewnej chwili uśmiechnąć się delikatnie i zacząć podążać wzdłuż skał, prowadzących na północ.
Tam właśnie zamierzał szukać pierwszych śladów, nie chciał mieć przecież problemów z ich odnalezieniem.
Uważnie obserwował wzrokiem teren, a także nasłuchiwał. Nos cały czas był czujny, starając się wyłapać znajome wonie zwierząt. Pytanie tylko, ile to potrwa? W końcu Cienisty starał się zrobić wszystko, co tylko było w jego mocy. Już dawno powinna wsiąść się do pracy.

[Osłona Nocy]

Początkowo Zuchwały nie mógł nic znaleźć. I to nic, a nic! Ale cóż, zawsze najtrudniej jest znaleźć pierwszy ślad, więc właśnie na początku trzeba się najbardziej namęczyć. Po chwili jednak odnalazł kilka kępek sierści, a przy nich bardzo wątły trop zapachowy. Prowadził do krańca polanki, na którym rosło trochę drzew. Zuchwały mógł już z oddali zauważyć kilka obtarć na korze...

[Zuchwały Kolec]

Początkowo śledzenie szło jemu strasznie monotonnie, nic nie udawało się mu znaleźć, już powoli tracił chęci, ale zawsze pozostawała ta nadzieja...
Ostatecznie adeptowi udało się znaleźć kępkę sierści, zadowolony podszedł i przyjrzał się jej uważnie, starając się rozpoznać do jakiego zwierzęcia ona pasowała. Potem podążył za zapachem wzdłuż polanki, by w pewnej chwili odetchnąć z ulga, gdyż na drzewach znajdowały się liczne otarcia...coraz lepiej mu to szło. Kolec zaczął im się przyglądać i dalej szukać, zwierzę na pewno nie było daleko...