Posąg Uessasa

[Strażnik]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Bóg musiał mieć rację. Widział więcej, czuł więcej, rzeczywiście miał wgląd w czyjeś wnętrze. Sęk w tym, że boskie prawo również nie było doskonałe. Gdyby zależało im na dobru, ich prawo byłoby surowsze, a ich obecność znaczyła nieco więcej. Nie była to krytyka wobec samego Uessasa. Być może nie miał dostatecznie wiele czasu, bo rozmowy wymagały przynajmniej chwili uwagi, a przecież nie dało się tyle samo poświęcić wszystkim, żeby rzeczywiście dokonać zmiany. Chyba że wcale mu na niej nie zależało. Dlaczego miałoby? To była jego rola, jako gościa w świątyni. Jego praca. Jego przemiana. A jednak wciąż był zły na nich, na tę formę w której istnieli, ponieważ nie miał pewności jak traktować ich rady. Obecnie na przykład zbyt wiele usłyszał o "rozumieniu siebie", żeby rzeczywiście zrozumieć. Denne pieprzenie.
Przepraszam.
To znaczy... Po prostu nie wiedział jak się do tego ustosunkować. Sam mógłby na to wpaść, czy nie? Co mu było z tego, że bóg przejrzy jego wnętrze, jeżeli w odpowiedzi zadawał kolejne pytania? Czy chciał rozumieć uczucia. Jasne, że chciał, z jakiego innego powodu fatygowałby się tutaj, żeby...
Z drugiej strony był prorokiem. Błędnie zakładał, że wszystko dostanie pod nos, to znaczy nie zakładał tego, ale podświadomie liczył, że kontakt z bogami stanie się nieco łatwiejszy. To był jego błąd. Jeden z wielu innych, które gdy spojrzało się na nie z boku, wyglądały bardzo żałośnie.
~Uessasie... ~ Z drugiej strony co mu szkodziło, Najwyżej po prostu go zmiażdży ~ Każdemu smokowi dajecie "czuć" tylko raz. Wiem, że dajecie nam możliwość odrodzić się w nowym ciele, ale to nowa świadomość, więc nie da się na nią spojrzeć jako przedłużenie tamtego życia. Czy jeżeli świadomie i ostatecznie zabierze się komuś możliwość doświadczania uczuć, czy można zasługiwać na posiadanie ich samemu? Wiem, że smoki to robią, ale czy to uczciwe?

[Mackonur]

Nadal korzystał ze swojego sprytnego planu, czyli pełnego wykorzystywania swoich wizyt w Świątyni! Nadal ciążył na nim zakaz opuszczania Obozu, ale jeśli Fenek pozwalał mu w drodze wyjątku czasami pójść do Świątyni, to musiał od razu zwiedzić kilka miejsc, bo przecież innym sposobem nie będzie mógł załatwić wszystkich swoich spraw! Biorąc pod uwagę fakt, że nadal był ślepy, to mógł zawsze zwalić winę na swoją ślepotę, "Ale przecież ja szedłem prosto do Ołtarzu Erycala, tylko pobłądziłem po drodze i tak jakoś wyszło!" to był genialny pomysł! Teraz właśnie postanowił przejść się do Ueassasa, jednego ze swoich dwóch ulubionych bogów! Drugim był oczywiście Thahar, Bóg Łowów! Uessas jednak zajmował specjalne miejsce w sercu Axarusa, w końcu to Bóg Miłości! Mackonur nie jest w stanie tego udowodnić, ale ostatnim razem CZUŁ, że Ueassas klepie go po barku, to było bardzo miłe!
~ Haaaalo, czy to komnata Uessasa? Jestem ŚLEPY, nic nie widzę! – Wymachiwał swoim kijkiem na lewo i prawo, próbując w ten sposób poprawić swoją orientację w terenie! Był PRAWIE pewien, że to dobra komnata! Ruszył dalej, razem ze swoim kijkiem, który w pewnym momencie natrafił na coś ŻYWEGO! Czy to Ueassas wstąpił do nich, by nagrodzić swe wierne sługi? Bardzo możliwe! Axarus musiał czym prędzej to sprawdzić, dlatego przywołał swojego wiernego kompana, Nos Szyszki, by ten dokładnie zbadał tego osobnika i wrócił do Mackonura z informacjami! Gigantyczny nos ruszył do przodu, odbijając się od ziemi aż do momentu, gdy znalazł się bezpośrednio przed Gwieździstym Porankiem, wtedy dokładnie go obwąchał i w podskokach wrócił do swojego pana!
~ Nosie Szyszki, TO SMOK! Ja Pana bardzo przepraszam, Panie Smoku, przyszliśmy razem z Nosem Szyszki się pomodlić! – Rzucił do Gwieździstego, grzecznie się pokłonił, a następnie polecił Noskowi Szyszki, by ten wskoczył na jego bark i tam pozostał! W Świątyni trzeba trzymać nos przy sobie! Axarus miał nadzieję, że nie ma tu innych smoków, które mógłby przez przypadek zdzielić swoim kijkiem! Może powinien przyjść do tego miejsca PO swojej wizycie przy Ołtarzu Erycala, a nie PRZED? Ale tam już trudno, może to miejsce doda mu otuchy!
~ Ueassasie... POWIEDZ NAM JAK ŻYĆ! Jak przepędzić mrok tego świata i zapełnić go światłością i miłością? Musimy skończyć wreszcie tę wojnę SMOCZO-SMOCZĄ! Porzucić nienawiść, dzielące nas spory i stać się JEDNOŚCIĄ! Tylko porzucając nasze słabości możemy stać się prawdziwie wolni, ale uwięzieni w miłości! Miłość to schronienie, azyl prawdziwy, który chroni nas przed złem tego świata! UEASSASIE, jak mamy żyć? – Siadł na zadzie, a następnie wyciągnął ze swojej torby kawałek kory, na której zapisał listę rzeczy, którymi chciał się podzielić z Ueassasem, a następnie ze spokojem zaczął ją czytać. Dopiero po dłuższej chwili uświadomił sobie, że przecież NIE MA OCZU! Musi lecieć z pamięci!
~ Ueassasie... jak zrobić, żeby samica nie chciała zabić samca przy pierwszym spotkaniu? Co zrobić, gdy wyznam komuś miłość, ale ta druga osoba tego nie odwzajemnia? Jestem poważnym smokiem, ponad osiemdziesiąt księżyców na karku, a ja jeszcze nigdy nikogo nie miałem! Jedną łapą w kurhanie, co teraz? JAK ŻYĆ? Ueassasie, proszę, oświeć nas swoją mądrością! Znaczy, mnie i tak już nic nie oświeci, bo nie mam oczu, ale OŚWIEĆ! Ueassasie, tyś ostoją miłości i wszelkiego dobra w Wolnych Stadach, doradź, proszę! – Znów pokłonił się i oczekiwał na odpowiedź Boga, może tym razem się uda? Może Uessas da mu jakąś bardzo mądrą radę? A jak nie, to następnym razem! Axarus nie zamierzał się poddawać, to trzeba było mu przyznać! Nos Szyszki przez cały czas przyglądał się temu zdarzeniu, przez swoje... dziurki w nosie! On też chciał wyciągnąć z tego jakieś wnioski na przyszłość, może znaleźć swoją drugą połówkę... nosówkę?

[Agnar]

Agnar w końcu postanowił przybyć do świątyni, wypadało by bliżej poznać jak dany bóg wygląda. Na początku więc udał się pod pomnik Uessasa. Jednak gdy był przy nim jakoś nie czuł tej wielkiej boskiej energii. Wyglądał jak zwykły smok, zawsze myślał że będą wyglądać jak smoki nie z tego świata. Innymi słowy liczył na coś bardziej... Boskiego. Przekrzywił głowę na bok zastanawiając się jak musiałby się zmienić by wyglądać na bardziej boskiego. Wpadł na kilka pomysłów ale nie potrafił wymyślić nic naprawdę dobrego.
-Ehhh dziwne
Powiedział sam do siebie.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Przechodziła się po świątyni, szukając tego bożka miłości, o którym opowiadał Wujek Echo i który widniał w tych śmiesznych pozycjach na jej pergaminie. Znalazła w końcu pomnik ze znajomym pyskiem, wyglądającym trochę bardziej stanowczo niż sobie zapamiętała. Stał przed nim też jakiś inny smok którego pierwszy raz widziała na oczy i nie miał na sobie zapachu Ziemi, co trochę ją przestraszyło - co jak to był ktoś z Plagi? Podeszła ostrożnie w jego stronę, zastanawiając się co go tak zadziwiło..
– Cześć – powiedziała ostrożnie – co jest dziwne? – spytała się przy tym od razu. Zatrzymała się dobre pół skrzydła od niego obserwując go uważnie i spoglądając co jakiś czas na pomnik boga.

[Agnar]

Lekko się wzdrygnął gdy usłyszał za sobą dziwny głos. Od razu spojrzał w jego stronę i zauważył samiczkę. Po zapachu stwierdził że jest z ziemi. Ostatnio często zagadują go inne smoki. Co takiego miał w sobie że to się działo?
– hej, No on jest taki... Dziwny. Wygląda jak normalny smok tylko taki większy. Myślałem że będzie bardziej boski.
Powiedział i wrócił do patrzenia się na pomnik. Doszedł wtedy do jednej rzeczy.
– Ja bym lepiej wyglądał jako bóg miłości. Nikt nie kocha rodziny bardziej niż ja.
Jak był mały w końcu chciał zostać bogiem jak dorośnie. Może zostanie właśnie bogiem Miłości? Kto wie jak się wszystko potoczy.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Hmm... No rzeczywiście wyglądał jak zwykły smok tylko, że większy. Tylko jak niby miałby wyglądać bardziej bosko. Może mógłby być taki wielki jak Pan Czarnoksiężnik...
– A mi się wydawało, że tak właśnie będzie wyglądał. No bo, moja babcia raz leczyła Viliara, który jest niby bogiem... yyy... nie pamiętam czego, ale w każdym razie mówiła, że on miał w środku takie same rzeczy jak zwykłe smoki. – Wzruszyła barkami. Jeśli chodzi o wygląd to najwyraźniej każdy mógł być bogiem, bo za dużo ich od zwykłych smoków nie różniło... jeśli cokolwiek.
– Emm.. wujek mi mówił, że to nie chodzi o kochanie rodziny, tylko takie kochanie, że jest się w stosunku do kogoś, czy jakoś tak. Taką miłość, że jest to.. yyy... pożądanie kogoś? Że się kogoś chce, ale się nie chce od razu jaja.. albo coś w tym stylu. No i nie wiem czy umiesz specjalne śmieszne pozycje boga miłości, które umie robić Uessas? – Z wyglądu pewnie by pasował, szczególnie z tą ładną czerwoną grzywką, ale trzeba też pewnie praktyki, tylko że ona nie miała pojęcia o co w niej chodziło. Wujek coś mówił o wpychaniu mięsnej maczugi w dziurę, cokolwiek by to nie znaczyło...

[Agnar]

A więc nie chodziło o kochanie rodziny... To jakie w końcu przecież kochanie rodziny jest najlepsze. Tłumaczenia samiczki były pokrętne ale dało się coś z nich zrozumieć.
– Cóż ja jeszcze nie mam takiej osoby do kochania, ale takiej nie potrzebuję.
Wtedy jego zainteresowanie zeszło na pozy. że niby Agi nie potrafił zrobić jakiejś pozy? Ta jasne. Młody adept był już wystarczająco wysportowany by zrobić każdą pozę. A jak nie to się nauczy.
– Ha jestem pewien że zrobię każdą pozę i wtedy będę mógł być bogiem.
No może jeszcze nie do końca ale wystarczy że znajdzie partnerkę do kochania i będzie mógł zostać nowym bogiem miłości. Wypiął pierś dumnie pokazując że jest w stanie zrobić prawie wszystko.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Słowa samca przyniosły jej ulgę bo ona też nie miała takiej osoby, więc najwyraźniej nie było to aż tak potrzebne.
– Naprawdę wszystkie? Wiesz.. one są bardzo trudne. Bo jak sama próbowałam, to się wywaliłam kilka razy! – Spojrzała z niedowierzaniem na smoka. Potem przyjrzała się jego wysportowanej sylwetce i wyraźnie zarysowanych pod futrem mięśniom. A może da radę? Zawsze można sprawdzić..
– Dobra, możemy to sprawdzić! – Rozejrzała się czy nie ma kogoś w pobliżu i wyciągnęła zwój pergaminu. Rozwinęła go i położyła na ziemi przed pomnikiem przyciskając go z dwóch stron łapami, żeby się znowu nie zwinął. Na zwoju narysowanych było kilka rysunków Uessasa, każdy w innej i bardziej fikuśnej pozycji, które dla dorosłych smoków mogłyby wyglądać bardzo.. zachęcająco. Na niektórych było nawet widać co nieco w miejscu gdzie ogon łączył się z tułowiem, jak coś wystającego z pod tylnych łap. Na każdym z rysunków bóg patrzył się na czytającego dziwnym wzrokiem, który wujek opisał jako mający wywołać pożądanie..
– O takie o pozy! – powiedziała pokazując na palcem przedniej łapy na jedną z nich.

[Agnar]

Gdy ujrzał w końcu te ryciny ciarki przeszły mu po grzbiecie. Czemu ten Bóg tak dziwnie się na nich patrzył. Może i był starszy od samiczki ale też nie wiedział o co chodziło z tymi pozami. Przyjrzał się wszystkim i spojrzał na swoje ciało. Cóż brakowało mu tego i owego np. wąsów ale chyba nie przeszkadzało to chyba w spróbowaniu kilku pozycji. Tylko od czego zacząć? Zakręciło mu się w głowie od tego wszystkiego. A może to przez ten wzrok Uessasa, ale na pewno nie było to pożądanie. Prędzej lekki niesmak.
– To którą mam spróbować?
Zapytał się mając nadzieję że jego nowa przyjaciółka mu coś doradzi. I nagle do niego dotarło.
– Na bogów! zapomniałem się przedstawić. Jestem Obronny Kolec ale możesz mi mówić Agnar.
Uśmiechnął się i wrócił do studiowania magicznych wygibasów. Może to jakaś instrukcja magicznego tańca tylko jak z jednej pozycji przejść w drugą? I która była pierwsza?

[Ślepa Sprawiedliwość]

Popatrzyła się z szelmowskim uśmiechem na zakłopotanego samca.
– Ha ha! I co? Wcale nie takie łatwe, prawda? – droczyła się z nowym przyjacielem. Tylko którą mógłby jako pierwszą spróbować? Hmm... czy lepiej było mu dać coś łatwego, czy może raczej coś trudnego.. Kurczę, tyle pozycji do wyboru i każda dobra.
– Hmm.. Może ta? – Pokazała palcem na jeden z rysunków. Na nim Uessas był odwrócony tyłem z wyprostowanymi tylnymi łapami, uniesionym zadem i ogonem podniesionym wysoko do góry. Jego przednie łapy leżały płasko na ziemi a tułów wyginał się tak, że przyciśnięta do ziemi klatka piersiowa boga miłości była zwrócona prawie że bokiem do obserwatora. Jego głowa wraz z szyją ponownie uniesiona była nad ziemię i, zwrócona w stronę adeptów, patrzyła się na nich swoim specyficznym spojrzeniem. No, i widać było to i owo w pewnych miejscach, ale tego nie było jak odtworzyć, no chyba że z użyciem maddary.
– O, cześć Agnar! A ja się nazywam Trójkątna Łuska, ale jak chcesz to możesz na mnie mówić Mirri. – Na przedstawianie się nigdy nie jest za późno. Ciekawe czy uda mu się stanąć w takiej pozycji, bo wyglądała na bardzo niewygodną...

[Agnar]

A więc Mirri. Nawet ładne imię. No ale chyba nastał czas by popisać się przed nową znajomą która może kiedyś naprawdę zostanie jego pierwszą przyjaciółką z innego stada. Obadał dokładnie pozę na rysunku i odszedł kilka kroków do tyłu by mieć trochę miejsca.
– Oki spróbuje ale ty też.
Zaczął wyginać się w duł ale mimo iż dotknął piersią podłogi nadal nie mógł się bardziej wygiąć. Nogi rozłożone tylko brakowało tego co odstaje. Naprawdę dziwna pozycja. Kto by chciał w takiej się utrzymywać? I po co? Miał nadzieję że naprawdę jest to jakieś skomplikowane zaklęcie.
-Przypomnisz mi po co robi się takie pozy?
Zapytał mając nadzieję że wcześniej czegoś nie usłyszał i dlatego nie rozumie.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Uff! Dobrze, że jednak wybrała jedną z tych łatwiejszych pozycji, którą już raz nawet prawie udało jej się zrobić.
– Dobra – odpowiedziała krótko i też zabrała się do naśladowania Boga Miłości. Podniosła zad do góry razem z ogonem i jednocześnie położyła się na ziemi klatką piersiową wyginając się w bok, stękając lekko z bólu. Nie była tak wyćwiczona jak Agnar to też, znacznie ciężej było jej jeszcze dodatkowo podnieść głowę, która po prostu leżała na ziemi.
– No.. wujek mówił.. że one są.. do miłości – powiedziała przerywanym głosem ze zmęczenia próbami podniesienia głowy. Przy mocniejszym szarpnięciu szyją, ogon przechylił jej się i całkowicie straciła równowagę, wywalając się na bok.
– Ha ha, chociaż patrząc jak to męczy, to to może jest jakaś rozgrzewka przed tym.. eee... stosunkowaniem się – powiedziała ze śmiechem wstając ponownie na cztery łapy. Rozwinęła pergamin, który zwinął się sam gdy adepci próbowali Uessasowych wygibasów. Przejrzała jeszcze raz wszystkie rysunki i... wpadła na pomysł. Wyciągnęła mały zaostrzony kawałek wapiennej skały, patrząc się na Agnara, na pergamin i na pusty piedestał.
– Co powiesz na to, żebyśmy zostawili Uessasowi prezent? Myślę, że mu się spodoba.. – powiedziała do adepta, kręcąc w łapie kawałkiem kredy.

[Agnar]

Patrząc jak samiczka robi swoje wygibasy wiedział że nic z tego nie będzie. Sam wrócił do normalnej pozycji i spojrzał na nią jak ta dała mu kawałek wapna.
– Chcesz coś dla niego narysować?
Zastanowił się chwilę. To był nawet dobry pomysł. Taki jakby dar.
– Oki zgaduje że narysujemy jedną z tyk poz?
Zapytał się ciekawie. W sumie było to logiczne ale może samiczka z ziemi miała inny pomysł. Kto wie co w młodych umysłach siedzi.

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Nooo, trzeba mu zostawić ładnie narysowany obrazeeek.. może tej pozy co właśnie robiliśmy? Uessas się raczej nie obrazi, bo przecież to w końcu jest jego portret co nie? – powiedziała, przykładając kawałek pergaminu pod piedestałem, żeby było dobrze widać pozę do przerysowania i zaczęła rysować pierwsze kreski kredą na kamiennym piedestale.
– Ja narysuję zad, tylne łapy i ogon, a ty możesz narysować ten wygięty przód, szyję i głowę. Tylko zrobię na szybko uproszczony, żeby nam się to nie rozjechało. – zaproponowała, po czym narysowała kawałkiem wapienia łuk w miejscu gdzie miały być tylne łapy, kreski zamiast ogona i przednich łap, kolejne dwa łuki składające się na tułów i szyję, zakończone trójkątem którym miała być głowa.
– Ty zacznij od głowy, a ja od tylnych łap i jakoś się spotkamy w połowie, okej? – dodała, po czym zabrała się do rysowania końcówek tylnych łap razem z pazurkami.

[Agnar]

No to mamy już plan Agnar od razu wziął się za rysowanie swojej części. Trochę dziwnie się czuł próbując odwzorować to co było na pergaminie. Z początku myślał że nie będzie to takie trudne ale zrozumiał potem że faktycznie nie umiał rysować. No ale koniec końców udało im się dokończyć dzieło na piedestale. Adept odsunął się trochę by obejrzeć dzieło z daleka i uśmiechnął się. Tak, to był idealny dar.
– Uessas się na pewno ucieszy. Tylko trzeba jeszcze coś dodać.
Pod obrazem dodał napis "Dla Super Boga miłości!" W końcu musiał wiedzieć że to dla niego.
– Oki a teraz chodź jak ma być to niespodzianka to nie może nas złapać.
Zaśmiał się po czym pomógł się pozbierać samiczce i razem z nią uciekł z świątyni zostawiając prezent czekający na swojego odbiorce.

//Razem z Trójkątną uciekamy z świątyni i ZT

[Błysk Przeszłości]

Chyba pierwszy raz aż tak bardzo go bolało, że zdecydował pójść z tym do Świątyni.
Serce, oczywiście. Znowu... znowu to samo. Znowu wszyscy na raz. Znikają, zostawiając jedyny ślad w postaci złamanego serca morskiego smoka. Przyszedł pod posąg Uessasa, wpatrując się całą drogę w posadzkę. Nic go nie interesowało. Nawet jakieś dzikie malowidło, które przedstawiało... jakiegoś smoka z wyeksponowanym zadkiem. Nic.
Nawet sam posąg, który powinien wywierać Zachwyt, w umyśle Błyska nie budził zupełnie nic. Przynajmniej na razie.
– Co jest ze mną nie tak? – zapytał się wprost. Choć nie zdziwiłby się, gdyby i pomnik nagle zniknął i się tu już więcej nie pojawił.

[Mackonur]

I znów zawiało go pod Posąg Uessasa, tak właściwie gdzie indziej mógłby przyjść? Od jakichś czterdziestu księżyców miał zakaz wychodzenia z Obozu, starał się go nie łamać i chodzić tylko do Świątyni, gdzie raczej nie powinien sprawiać kłopotów. Czysto teoretycznie na to też miał zakaz, ale Fenek wiele razy pozwalał mu przychodzić do tego miejsca, więc to prawie jakby Axarus był tutaj legalnie! Mackonur już pogodził się ze wszystkim: nigdy nie odzyska rangi, na zawsze pozostanie samotny, a jego oprawczyni nie zostanie ukarana. Trochę smutna perspektywa, ale przynajmniej miał swoje zwierzęta i przyjaciół! Mimo wszystko nadal czasami zaglądał pod Posąg Uessasa i czasami też pod Thahara, bardziej przyzwyczajenia jednak. Bogowie nigdy mu nie odpowiedzieli, raz tylko Bóg Miłości poklepał go ramieniu, ale to nie było wystarczające pocieszenie na dłuższą metę. Może dlatego Mackonur ciągle tu wraca? Łudzi się, że Uessas podzieli się z nim jakąś mądrością, a może po prostu przychodzi tutaj by chociaż na chwilę zapomnieć o samotności? Jaki powód ostatecznie by to nie był, los chciał, by były łowca akurat zbiegł się w tej wizycie z innym, Ziemnym smokiem. Do tego akurat usłyszał jego słowa!
~ Nie no, nie przesadzajmy! Pewnie nic nie jest z tobą nie tak, z Pana na pewno porządny smok jest i w ogóle! – Rzucił za pomocą maddary, a następnie poklepał Zamąconego po barku, nie jest to co prawda długotrwałe pocieszenie, ale na chwilę pomoże, na jego własnym przykładzie sprawdzane! Tak się składa, że Axarus akurat przyszedł ze swoim kompanem – Panem Jajkiem Harpii! Jajko uważnie obserwowało wszystko wokół, a przynajmniej by to robiło gdyby miało oczy! Mackonurowi szybko w oczy rzucił się tajemniczy rysunek pozostawiony na ziemi... czy był tu od zawsze!? Może wcześniej go po prostu nie zauważył?
~ A co to jest!? Masz, potrzymaj moje jajko harpii! – Dodał po chwili, również za pomocą maddary, a następnie bez pytania o zgodę wręczył Zamąconemu sporej wielkości jajo harpii, chyba że ten chciałby od razu je upuścić, wtedy oczywiście by do tego nie doszło! Następnie Axarus dokładnie przyjrzał się tajemniczemu malunkowi, co niby to oznaczało? Pochylający się smok... dziwne! Może jest w tym jakiś przekaz, którego nie rozumiał? Może Uessas chciał im w ten sposób coś powiedzieć, dać jakąś wskazówkę?
~ Jak myślisz, Panie smoku, co to znaczy? Może Uessas ukrył w tym ważną wiadomość dla swoich wyznawców? Może życie po prostu jest do zada... zadu? Hmmm, bardzo ciekawa rzecz! – Podzielił się swoimi przemyśleniami z nieznajomym smokiem, może akurat była to bardzo trafna myśl? Jajko harpii tymczasem było jajkiem harpii, dlatego nie ruszało się i nie odzywało, grzecznie siedziało w łapkach Ziemnego, o ile ten zdecydował się wziąć je w opiekę na tę krótką chwilę!

[Błysk Przeszłości]

Z tego oceanu smutku wyrwał go nieznany mu głos. Szczerze, aż się przestraszył czując nagle na swoim ramieniu morską łapę i jednocześnie dostając dziwnie pozytywny, maddarowy przekaz. Gdyby usłyszał sam głos, może i by pomyślał, że Ueassas do niego przemawia, ale na "szczęście" przekazowi towarzyszyła wizualna postać nijak nie przypominająca pomniku przedstawiającego boga miłości. Wzdrygnął się i lekko rozszerzonymi ślepiami spojrzał w oczy zielonołuskiemu, chcąc wwiercić się w jego duszę i dowiedzieć się w taki sposób skąd się tu wziął i co tutaj robi.
Oczywiście nie udało się to, gdyż nieznajomy szybko przerzucił swoją uwagę na coś innego. Nawet Błysk nie zdążył się odezwać, a w stronę jego łap już powędrowało jakieś dziwne jajko.
Oczywiście, że je złapał, nie był tego typu smokiem, aby je próbować jeść czy upuścić. To znaczy, ostrożnie go potem położył na ziemi, między przednie swe łapy, jednak miał do tegoż nadpobudliwego, z nadmierną wiarą w nieznajomych samca parę pytań.
Których znowuż nie zdążył zadać, bo zanim umysł Błyska przestawił się z myślenia o złamanym sercu na Uessasa eksponującego swój zacny zad minęło trochę czasu. Wystarczająco czasu, by smok-ośmiornica znów się odezwał, z kolejnym pytaniem. Biedny khakołuski nadal był w lekkim szoku i był w stanie wydusić teraz z siebie tylko dwa ciche, wolne słowa.
– ...dzień ...dobry?

[Mackonur]

Może prawdziwym przekazem tego malunku jest brak przekazu? Może to po prostu wypięty smok? Bardzo możliwe! Nieznajomy w tym czasie zdążył się odezwać, no i nawet ocenił piękno tego dnia i przywitał się! CHWILA – Jajko Harpii coś do niego mówiło! Axarus podbiegł, ugiął nieco łapy i przyłożył łebek do jajka, żeby móc wysłuchać bardzo ważną wiadomość! Bardzo lubił plotkować ze swoim jajkiem, ono zawsze znało najlepsze historie! No bo kto patrzy na takie stworzenie w skorupce? NIKT! Dlatego smoki zachowują się jak gdyby nikogo przy nich nie było, a uważne jaja obserwują i zapamiętują informacje! Jajka powinny być zatrudniane jako szpiedzy!
~ Co ty do mnie mówisz, jajko harpii? Tak? NAPRAWDĘ!? Grzybek kręci z Listkiem? NIEMOŻLIWE! Oh, co jeszcze? Tak? No ja nie mogę! – powiedział za pomocą maddary, a następnie popatrzył się na Zamąconego, to dopiero była informacja! ~ Jajko harpii mówi, że cię bardzo lubi! No naprawdę! Jajko harpii zna się na smokach, uwierz mi! – Rzucił do już znanego mu smoka, bo ten przecież się przywitał i nawet nie chciał go zabić! Wyprostował po chwili łapy i znów wrócił myślami do tamtego rysunku, może sam też mógłby coś tutaj napisać? Trochę przerażała go myśl, że biedny Strażnik musi potem chodzić i to mazać jakimiś dziwnymi zaklęciami, ale no... to jego profesja!
~ Może też coś narysujemy na ziemi? UWIELBIAM robić malunki, mam w swojej grocie olbrzymi napis, to jeszcze zrobiłem go jak byłem ślepy! OCH, przepraszam! Nadal masz zajęte łapy, no chodź, chodź, jajko harpii! – Tym razem zabrał Zamąconemu jajko, tak szybko jak mu je podarował! Coś czuł, że Ziemny nie będzie sprawiał oporu, ale gdyby bardzo chciał je zatrzymać jeszcze na trochę, to tak właśnie by się stało! Potem jajko harpii bezpiecznie powędrowało do worka, w którym mogło się przespać, normalnie było to miejsce dla kraba Ctouklissa, ale ktoś musiał pilnować groty!
~ Co cię tu w ogóle sprowadza, panie Smoku? Jestem Axarus w ogóle! Ja tu przychodzę, bo w sumie nigdzie indziej mi nie wolno, a tak właściwie to nawet tutaj mi nie wolno! CHCĄ MI ODEBRAĆ WOLNOŚĆ! Ja się nie dam! Świątynia to bardzo bezpieczne miejsce, no to czemu bym nie mógł tu przychodzić? – Znów zalał biednego samca potokiem słów, ale no taka była jego natura! Szkoda, że nie miał własnego głosu, fajnie byłoby znowu przemówić za pomocą własnych strun w gardle! Mackonur miał nadzieję, że Ziemny przystanie na jego propozycję i razem będą mogli zostawić jakiś rysunek na ziemi, Axarus miał już tyle pomysłów! Gdyby narysować tak tutaj GIGANTYCZNY Nos Szyszki? Każdy by o nim wiedział wtedy, nawet Uesssas!

[Błysk Przeszłości]

Wciąż wszystko działo się dla niego nadnaturalnie szybko. Dopiero co dostał w łapy jakieś cudze jajo, a już łapy, które trzymały kruchy obiekt smagane zaczęły być mackami należącymi do łba rozentuzjazmowanego towarzysza.
Ślepia Błysku tylko śledziły energiczne ruchy uroczej smoczej ośmiorniczki, a pysk nawet nie zdołał zareagować na dziwne stwierdzenia tyczące się jakichś kręceń się grzybów, czy czegoś tam...
– Czy wszystko w porz-... – Chciał się zapytać z uprzejmości, ale jego cichy ton głosu bez problemu został połknięty przez kolejne słowa zielonołuskiego. Nagle zachciało mu się rysować? Zaraz, nawet nie zdążył przetworzyć informacji o tym, że lubił rysować, gdy nagle harpie jajo znikło z jego łap tak szybko, jak się tam pojawiło. Ziemny nawet nie próbował stawiać oporu. W końcu to nie było jego. I nie tym i teraz, i przez ten cały czas, stojąc tutaj się martwił.
Nieznajomy w końcu postanowił się przedstawić, a po jego tłumaczeniu dlaczegoż to tu się znajduje, i że teoretycznie nie powinien się tu znaleźć, zapadła cisza na kilka uderzeń serca. Nareszcie Malstrom miał czas na przestawienie się z tęsknoty za ważnymi w jego życiu smoczycami na to, co się wokół niego działo.
– Um, witaj, Axarus. Jestem Zamącony Błysk, miło poznać. Ja... przyszedłem tu, bo... – I znów się zawiesił na moment, a jeśli Axarus się jakimś cudem nie wtrącił czy nie spróbował wywrócić całej świątyni do góry łapami, na co z perspektywy Błyska było go stać, to kontynuował z nieco spuszczonym łbem. – ...Ehh, bo coś ewidentnie jest ze mną nie tak i żadna z osób, z którymi się kochałem nie chciała mi powiedzieć, co.

[Mackonur]

Oczywiście, że wszystko w porządku! No poza tym, że nie było w porządku, ale to był szczegół! Axarus chyba nawet nie usłyszał tego pytania, a może gdzieś tam mu przeszło przez jedno ucho, a przez drugie wyszło? Za bardzo pochłonięty był swoim jajkiem! W głowie Axarusa było za to tylko: "Rysować, rysować, śmieszny rysunek Uessasa!", łatwo było jednak przenieść myśli Mackonura na inny temat i tak właśnie się stało! IMIĘ. Czemu Zamącony Błysk? Zamącony, w sensie, że go nie widać, czy że dużo zamieszania wnosi? Imiona zawsze były tematem do bardzo ciekawych dyskusji! Przez chwilę Axarus przyglądał się Ziemnego, panowała wtedy dosyć niezręczna cisza! Będzie błyskał? Czy to jak takie wybuchy? Czy on może wybuchnąć!?
~ Ładne imię, ładne imię, ja się kiedyś nazywałem Głos Mokradeł! Tylko potem straciłem głos, no i oczy, no i rangę! Czterdzieści księżyców jestem już na wygnaniu, uwierzysz? Nic nawet nie zrobiłem! Na początku się trochę leniłem, to prawda, ale teraz TAKĄ górę mięsa znalazłem dla Wody! I zioła, tylko czasami sobie biorą i umierają, dziwne! Na przykład taki dziurawiec, wziąłem i wyrwałem, a on się cały zniszczył! Czemu!? – U Axarusa tematy zmieniają się bardzo często, tak właściwie... ciężko przy nim tak właściwie zostać przy jednym. Tutaj Mackonur mówi o imieniu, potem przechodzi do swojego wygnania, a na końcu kończy to żywą dyskusją o dziurawcu, który mu się wziął i rozpłynął! Aż przypomniał sobie tamten tragiczny dzień, prawie jak gdyby było to wczoraj! No w sumie... to było chyba wczoraj! Biedne ziółko, może trzeba było zbierać tylko kwiatki?
~ To z NIMI jest coś nie tak, hahah! No tak ci mówię, taka musi być prawda! O, patrz na przykład na mnie, ja kiedyś bardzo kochałem taką Mahavavran, ale ona chyba coś nie bardzo! Któregoś dnia nazbierałem świeżutkich truskaweczek i jej przyniosłem, żeby ją poczęstować! No i wszystkich innych ze stada Plagi! No to wtedy jej brat się na mnie rzucił, jaki byczor z niego! Tak dosłownie oczywiście! No i wtedy Mahavranan rzuciła we mnie takim POWIETRZEM, trąbą powietrzną! I ona takie: "Szu-szu-szu", a ja "Nie, nie, nie!", no i mnie wzięło i wywaliło na drugi koniec Skał Pokoju! Tyle z tego było, że aż nic nie było. – Uraczył Zamąconego nową opowieścią, która być może mu się do czegoś przyda? Nie używać truskawek, zwodnicze owoce! Może gdyby przyszedł do niej z dorodnym arbuzem, to by się wszystko skończyło inaczej? Bardzo możliwe! Axarus miał dla Ziemnego kolejną opowieść, usiadł sobie centralnie przed nim, dobre miejsce do pogaduch!
~ Potem była taka Paqu, ona była dla mnie bardzo miła! Dała mi jeść DWA RAZY. I w ogóle nawet nie chciała mnie zabić, to pomyślałem, że to może coś więcej! A ona mnie odsunęła od siebie... miłość jej wyznałem. Wiesz co zrobiła? Powiedziała, że kogoś już ma! Potem to w ogóle jakieś jajko miała, więc w ogóle już po ptakach! I NA KOŃCU. Takhara taka, bardzo ją lubiłem, uratowaliśmy ją z klatki łowców smoków, wilka nazwałem na jej cześć! Wiesz co zrobiła? CHCIAŁA MNIE ZABIĆ! Rzuciła się na mnie z dwoma kompanami, wyrwała oczy i oślepłem! No, no... no i tak to się kończy! – Obrzucił Zamąconego kolejnym potokiem słów, a następnie zaprezentował blizny pod oczami, jeszcze było widać! Potem myślami Axarus wrócił do tych nieszczęsnych truskawek, ale by sobie jedną zjadł! Sięgnął do swojej drugiej torby z różnościami i wyciągnął z niej... poziomkę!
~ Masz, weź sobie jedną! Wiesz co to jest? Ja je znalazłem, jak jeszcze ślepy byłem, wtedy to myślałem, że to takie truskawki, którym się w życiu nie udało! I wiesz co się okazało? To jest OSOBNY gatunek! Poziomki jakieś, tego się dowiedziałem! Po co istnieją poziomki, skoro są truskawki? Nie potrafię tego pojąć! Przecież truskawki są większe, po co są takie ich mniejsze wersje? Bez sensu, mówię ci! – Rzucił Zamąconemu jedną poziomkę, tak jak powiedział. Drugą zostawił i od razu połknął, nawet nie były takie złe. Potem znowuż biednego Zamąconego skazał na historię o poziomkach i truskawkach.