Skalny zakątek

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wodny zwęził nieco swoje ślepia – nie za ciasno, jednak – przekrzywiwszy nieco rogatą głową na bok– Gdybym miał jakieś uwagi do Ciebie, a raczej do twojej obrony, to bym je od razu wysunął. To jak u Nauczyciela, robisz coś źle – komentuje, robisz dobrze, atakuje dalej. A skoro nie mówię nic, oznacza to, że twoja obrona jest poprawna. To chyba logiczne? – bynajmniej dla niego to było logiczne. I to też uzasadnił w swojej odpowiedzi. Być może i on i Marzenie trenowali z zupełnie innym nauczyciele, tyle, że umiejscowionym w jednym i tym samym ciele. O czarnych łuskach i małych,szarych ślepiach. Hm. Finezja? A co to wogóle jest? Taktyka? O gracji w ruchach to słyszał, i to nawet u samego Nauczyciela, ale, że finezja? No nic. Zostawmy ten temat, być może wodny sam do tego dojdzie co to jest. – Mam atakować dalej?

Marzenie jeszcze przez jakiś czas stał i wpatrywał się w Obłęd. Skinął lekko łbem, samemu nie ruszając się z miejsca. I tak stał w pozycji gotowości, jak zawsze. Ta stała się jego drugą naturą. I nie zamierzał tego zmieniać. Jego żółte ślepia wpatrywały się w postać Wodnego, a Marzenie wydawał się być nieco poirytowany.

Krwiozerczy ruszyl do przodu, i dopiero tuz przed Przywdcy Ziemi odskoczyl szybko na bok. Na pierwszy rzut slepia wydawaloby się, ze bedzie atakowac lapa – bo ja uniosl i rozcapierzyl palce, ale to byla taka zmylka. Bo zamierzal zionac ogniem. Zaczerpnal szybko powietrze, laczac je ze wszystkimi gazami znajdującymi sie w jego pysku i potrzebnymi do ziania, po czym zional. Ale nie jakas duza wiazka ognia (to akurat bylo dosc niebezpieczne, zwazywszy, ze nie mogl przewidziec obrony ziemnego – mogl przeciez obronic sie silowo albo zrecznosciowo – a i przede wszystkim stal za blisko, o wietrze juz nie wspominajac) tylko dlugim splunieciem. Jak lama. Tak uformowal swoj jezyk, zwijajac go w trabke, ze bez problemu udalo mu sie stworzyc to, co stworzyl. Oczywiscie, lape, ktora uniosl blyskawicznie odstawil na ziemie, aby nie stracic rownowage.

Marzenie jednak stał. Nawet się nie ruszył bo i nie musiał. Ogień w ogóle nie wydobył się z gardzieli Krwiożerczego, bo ten zapomniał otworzyć pysk. Skrzydło cicho odchrząknął.
– Po pierwsze, jeśli robisz zmyłki, nie rób ich w ten sposób. To niedbalstwo. Poza tym, nabieranie powietrza aby zionąć, o ile się uda, jest wystarczająco sygnalizowane. Uniesienie łapy nie sprawi, że twój przeciwnik nie zauważy co planujesz. Pamiętaj, żeby otworzyć pysk, gdy zamierzasz zionąć ogniem. I jeśli chcesz robić zmyłkę przed takim atakiem, to zasugeruj, że zamierzasz wyskoczyć, wzbić się w powietrze czy obrócić, aby atakować ogonem. Zmyłka łapą jest bez sensu. Kontynuuj. – powiedział, mrużąc lekko ślepia. A miał nadzieję, że Krwiożerczy nie będzie miał takich wpadek.

//skoro atak na V i VI poziom, to będę się czepiała opisów, żeby nie było.

Krwiożerczy jednak nie zaatakował, tylko gapił się w Marzenie. To znaczy stał, i się gapił. Nie bardzo mu się to jakoś widziało, stąd też zapytał. Mrużąc ślepia, ale nie aż tak, aby dać się zaskoczonym. Wojownik nie może byc przecież zaskakiwany. – Jak w takim razie ma przebiegać taka zmyłka? Przecież jesteśmy od pisklęcia szkoleni do walki i każdy gest, nawet najdrobniejszy, przesadne napięcie mięśni, krótkotrwałe, ale jednak, spojrzenie na część, którą chce się zaatakować, jest dla nas zauważalny. – mruknął, otwierając jedno ślepio.

//Ale ja to – jak to już można było zauważyć (przez brak polskich liter) – pisałam z telefonu – i byłam przekona, że uwzględniłam tam otwarcie pyska xD Pewnie przez przypadek to skasowałam :mrgreen:

Skinął powoli łbem, przyglądając mu się.
– Już mówiłem. Spróbuj przekonać przeciwnika, że chcesz zrobić coś innego. Jeśli chcesz stosować zmyłki, to rób to jak należy. Jeśli zamierzasz to zrobić tak, jak teraz, to daruj sobie zmyłki i po prostu atakuj. Możesz też wykorzystać coś innego. Jeśli walka trwa dłużej, a ty zawsze atakujesz poprzedzając właściwy atak zmyłką, to w pewnym momencie zaatakuj od razu. Przeciwnik pomyśli, że to zmyłka. – wzruszył lekko barkami.
– I wykorzystaj w ataku coś innego niż łapy, ogon, pysk czy zianie ogniem. Całe twoje ciało jest bronią. A ty go nie wykorzystujesz. – odparł. Tak. Czas spędzony z Nauczycielem nie poszedł na marne. Dla Skrzydła nie liczyło się to, jaki ogrom wiedzy ktoś posiadł, ale czy potrafi z tej wiedzy skorzystać.

Słuchał uważnie słów ziemnego, ale nie dał po sobie dać, że słucha. Ani nie nastawiał uszu, ani nie przekrzywiał głowy, po prostu stał. Nieruchomo. Ma zaatakować czymś innym niż to co wymienił Marzenie Ziemi? Hm. Jedynie to mu pozostało to skrzydła, bo rogi ma tylko na łbie, a nimi przecież atakował. No dobra, niech będą i skrzydła. Tylko to mu pozostało, chyba. Ruszył więc do przodu – frontalnie – w kierunku ziemnego, chcąc mu w ostatnim etapie ataku – czyli bardzo, bardzo, blisko – wbić w szczękę jeden z pazurów, znajdujących się na ramie jego skrzydeł. Tej na samym czubku. Jednak, że w pewnym momencie, odskoczył w bok, ale lekko, jakby chciał zaatakować jego bark. W końcu, mógł uderzyć skrzydłem z dwóch stron – z prawej i lewej strony (bo "pazur" posiadał na obu skrzydłach) więc tylko jedno skrzydło wysunął tak, aby zadać nim cios, ale i drugie nie pozostało bez ruchu. Także się poruszyło.

//ekhem, opisuj trochę dokładniej czynności podczas ataków. Szczerze mówiąc nie mam pojęcia którym skrzydłem atakujesz ani który bark Marzenia jest atakowany.

Skrzydło obserwował go uważnie. Och, bogowie, jak to się stało, że on przetrwał tyle walk? Przecież jego ruchy, pomimo swojej szybkości, są dość niezdarne. No, ale nie czas teraz na takie rozważania. Widząc napięcie mięśni Obłędu, Marzenie domyślił się, że to będzie zmyłka. Poza tym jego ruchy nie były najszybsze. Ugiął łapy trochę mocniej, a gdy Krwiożerczy zaatakował jego bark, Uskrzydlony przypadł do ziemi. Szybko, płynnie, po prostu się na niej rozpłaszczając. Dosłownie. Podczas przypadania do ziemi odwrócił się delikatnie, nieco w prawo, aby jego pysk nie został zdeptany przez Obłęd, jeśli ten przypadkiem się zachwieje. Albo coś. Po chwili Skrzydło podniósł się, a jego pysk nie wyrażał niczego. A ślepia odrobinę irytacji.
– Szczerze mówiąc powinieneś szkolić swoją siłę. Twoje ataki są niezdarne. Nie wiem, jak chcesz w ten sposób kogoś zabić. Naprawdę.

//Ah, o strony Ci chodzi ;) No dobrze, na drugi raz to zrobie ;)
Zabic? A po co on ma kogos zabijac? Smokow nie mozna zabijac, a zwierzeta ... to zwierzeta. Nie sa kims waznym, wiec wodny nie uznawal ich za kogos. Raczej za cos. I to takie byke cos. -Taki mam wlasnie zamiar – przesadnym silaczem to on raczej nie bedzie, bo specjalizowal sie w atak zrecznosciowych, ale nieco sily musi miec. Aby jego ataki byly silniejsze – aby mogl zadawac glebsze rany, podchodzace pod rane ciezka, ale krytyka. – Obrona. Mogles mnie odepchnac. Lapa, albo ogonm – spojrzal szybkona ogon, ale dyskretnie, na ogon samca. Nie mial jakiegos ""kikutka" wiec spokojnie mogl go nim odepchnac. – Ale najszybciej bylo by lapa, bo wystarczylo ja tglko usztywnic, i albo odepchnac moje skrzydlo w inna strone, albo takze go sparowa.

Nie czekajac zbyt dlugo, zaaatakowal. Znowu. W pierwszym odruchu wygladalo to tak jakby chcial staranowac wodego,nie biegl takze jakos szybko ( wiadomo. Ciezar a takze podwojnie opancerzone luski mu na to nie pozwalaly) oraz pochylil nieco swoj pysk. Jak jelen zamierzajacy walczyc z drugim jeleniem. Jedna sekunda, druga, trzecia .. Dopiero bedac blisko przy przecienku – jakies dwa, moze poltora metra, odskoczyl na swoja prawa strone, zamierzajac dostac sie w poblize zadu ziemnego. Chyba jeden, ewentaulanie poltora skoku powinno wystarczyc. Odkad odskoczyl na bok, znacznie, o wiele znacznie przyspieszyl swoj atak. a przynajmniej staral sie, aby tak bylo. Blyskawicznie wyciagnal lape – akuart tak, ktora znajdowala sie bajblizej tylka Marzenia, wykonujac ciecie. precyzyjne, plynne, najszybsze.Zamierzal przeprowadzic taki atak ktory kila ksiezycow temu, jeden ognisty, niemal nie pozbawil go ogona. Ciecie mialo isc po skosie – wiekszy byl od Przywodcy, wiec spokojnie mogl wykonac taki manewr. Pod noz mialy isc luski, skora, miesnie; nerwy, tkanki. Aby zwiekszyc zasieg rozcapierzyl swoje paluchy – z zakrzhw

Dodano: 2014-03-15, 13:15[/i] ]
– z zakrzywionymi pazurami. I ostrymi. Pilnowal takze swojej ozychi. Ladowal i wybijal sie od podloza, a jakze, z ugietymi konczynami. Dla lepszej amortyzacji. Co jeszcze? Aha! Leb! byl juz normalny, na normalnej wysokosci.

Zdążył skinąć łbem na jego uwagę, choć przy okazji wzruszył też barkami.
– Wiem, że czasami trzeba korzystać z siłowych rozwiązań, jednak moje ciało samo wybiera uniki zręcznościowe. – odparł, po czym przygotował się na atak. Zmrużył ślepia, niezbyt przyjemnie. Jednak póki co nic nie mówił. Tylko czekał. Gdy Krwiożerczy zaatakował, Skrzydło znowu spróbował uniku. Tym razem odskok. Zwykły, klasyczny skok do przodu, nieco po skosie, na swoje prawo, aby oddalić się od Obłędu. Łapy Marzenia, cały czas lekko ugięte, teraz się wyprostowały. Był to energiczny, dynamiczny, ale płynny i dziwnie finezyjny ruch. Ot, jakby robił bez żadnego wysiłku. Odskoczył do przodu, nieco na prawo, aby znaleźć się poza zasięgiem pazurów Krwiożerczego. Pilnował ogona, odsuwając go na bok. Podczas skoku lekko przekrzywił ciało tak, aby jego zad znalazł się dalej od Wodnego niż przód. W końcu, to jego zadnia część była atakowana. Gdy wylądował, ugiął lekko łapy, po czym odwrócił się pyskiem ku Wojownikowi.
– Twoje ataki są bardzo sygnalizowane. I wciąż zbyt ciężko się poruszasz. – mruknął.

Slepia mu sie zwezily, ale nie skomentowal tego. Ok, niby by znany ze swojej zrecznosci, ale nie byl, niestety, lekkim smokiem. Takim jak Marzenie. Patrzac na niego, stwierdzasz od razu. Silacz. Masywna, ciezka sylwetka, najezony ogon, grube-podwojne – luski. Typowy wyglad smoka bazujacego na sile – To samo co ostatnio. Lapa albo skrzydlo – ilez to on razy byl odepchniety przez Oslone albo Usmiech? Choc i tak cienisty bil na glowie ognista. Zaraz potem, nie czekajac ani chwili dluzej, znowu skoczyl w kierunku Marzenia. Wczesniej jednak ustawiajac sie na wprost. Tak lepiej atakuje sie barki albo boki przeciwnika. No i nie trzeba za bardzo kombinowac z atakiem. Ewentualnie atakami. Biegac, nie udziwial. Nie skakal, jak sarenka albo zajaczek na boki, w celu zmylenia przeciwnika, bo i tak nic by to nie dalo. Po pierwsze, to spowolnia – znacznie – po drugie, przeciwnik nie jest glupi, wiec nie bedzie spuszczal przeciwnika ze slepi, a po trzecie, latwiej popelnic jakis blad. Mozna sie poslizgnac, mozna sie potknac o ogon albo lape, mozna sie znacznie zmeczyc – jesli ktos nie jest wytrzymaly ... Nie. Wodny nie zamierzal popelnic takiego bledu. Takich bledow! Tuz przy ziemnym, odskoczyl na prawo, wyciagajac przed siebie prawa, przednia lapa. To nia chcial zaatakowac. Jego lapa, jak zwykle, byla rozcapierzona. to znaczy paluchy takie byly. Ciecie, ktorym zamierzal sie popisac bylo poziome. Zaczawszy od barku, przez bok, a skonczywszy na zadzie. Sama rana nie miala byc gleboka, choc i tak miala byc glepsza od innych zrecznosciowcow, bo jego pazury byly ostre. I zakrzywione! Miala byc takze bolesna – dlugosc pomijamy, tak samo jak i zasieg – oraz blyskawiczna. W mgnieniu slepia. Jak mrugniecie okiem. Ciol na wysokosc zeber. Oprocz tego, pilnowal sie. Skrzydla trzymal przy sobie, ogon uniesiony, lapy ugiete i rozstawione ... i tak caly czas.

Marzenie obserwował Krwiożerczego. Tak. Czasami zmyłki są zrobione nieudolnie, przez co traci się cenne chwile i osłabia się. Dlatego jeśli już, to z głową. Widząc to, co robi Obłęd, Skrzydło przygotował się do obrony. Dość klasyczny atak. Białofutry nie miał więc większych problemów z tym, aby wymyślić odpowiednią obronę. Przechylił się na bok, skrzydła trzymając luźno przy bokach, by się odturlać. Na swoje prawo, oczywiście, z dala od Obłędu. Działał szybko. Jego łapy wyprostowały się w jednym, płynnym ruchu, jakby były zsynchronizowane. I chyba właśnie tak było. Marzenie był smokiem nie tylko zręcznym, ale i pełnym wdzięku, w przeciwieństwie do Wodnego, który jednak doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Gdy się odturlał wstał, od razu w pozycji gotowości.
– Jeśli tak atakujesz, to atakuj bliższą łapą. Właściwie mogłem cię lekko popchnąć. Tak atakując musisz się wygiąć, przez co tracisz stabilność. A teraz zaatakuj czymś innym niż łapa i ogon. – polecił.

// :roll: Skok na prawo, i cięcie prawą łapę :roll:

Tym razem Obłęd nie miał nic do powiedzenia. Życie sam sobie odpowiedział, poniekąd. Nie trzeba było odskakiwać, tak jak to zrobił wojownik. Wystarczyło go tylko ... lekko popchnąć. Nawet nie zablokować, nie sparować, ale właśnie odepchnąć. Tak po prostu. Jak irytującego, nachalnego smoka. Pogratulować Krwiożerczy, naprawdę pogratulować. Jednak, słowa Przywódcy Życia przyjął do wiadomości. Jego ślepia się zwęziły, a łeb wykonał coś, co można było uznać za jakiś krótki tik nerwowy. skinienie głowy? Może. Hm. Nie łapa i nie ogon? Znowu skrzydła, bo nic innego, co można było wykorzystać – nie licząc szarży – niestety nie posiadał. Nie miał żadnych kolców, oprócz tych na głowie, które i tak były nie liczne. Cóż, wykorzystamy skrzydła. Ruszył ku wojownikowi, mocno wybijając się tylnych łap, i daleko wyrzucając przed siebie przednie kończyny. Zamierzał jak najszybciej zbliżyć się do przeciwnika, a galop był najlepszy do tego. Trzeba szybko reagować, bo w przeciwnym razie można się mocno spóźnić z właściwą obroną. Ogon drgał lekko, utrzymując balans ciała wojownika, a skrzydła, złożone przy bokach, mimo wszystko nie krępowały ruchów. Tuż przed samcem, wysunął przed siebie skrzydła, które wystrzeliły w jego kierunku jak ... wąż. Zwinnie, precyzyjnie i błyskawicznie. To miał być jeden, płynny ruch, wymierzony bezceremonialnie w ślepia samca. Ostatnio celował w szczękę, więc teraz jego łupem miały paść oczy. Cienisty zamierzał je wykluć lub co gorsza, przebić się gdzieś dalej. Oczywiście, znowu, zamierzał wykorzystać zakończenia swoich skrzydeł – pazury!

Przyglądał się działaniom Krwiożerczego. Stał na lekko ugiętych i rozstawionych łapach. Jego ogon był ponad linią podłoża, ale luźny, choć nie kiwał się na boki. Skrzydła przy ciele, a uważne, skupione spojrzenie analizowało ruchy przeciwnika, w pewnym sensie nauczyciela. Złudzenie zastanawiał się, co też ten smok znowu wymyśli. Niestety, żadnej innowacji. Tym razem jednak nie zamierzał odskakiwać. Skoro swoim uczniom każe korzystać z niestandardowych rozwiązań, sam zrobi to samo. Zamiast więc uchylać się, albo odskakiwać, on po prostu wykorzystał własne skrzydło, aby zbić skrzydło Krwiożerczego z jego toru. Chciał uderzyć kością lewego skrzydła, spychając pazury Obłędu na bok. Ruch sam w sobie był płynny, szybki, wręcz finezyjny. Jednak za tym kryło się coś więcej. Siła. Starał się uderzyć tak, aby nie połamać swoich kości, a jednocześnie jakoś się obronić. Po chwili zmrużył lekko ślepia.
– A teraz zamknij ślepia i wsłuchaj się w otoczenie. Dopiero wtedy zaatakuj. Czymś innym niż pazury, skrzydła, ogon i kły. – polecił, samemu odrobinę się przemieszczając po tym, jak Obłęd zamknął ślepia.

No, i to przynajmniej jest już jakieś wyzwanie. Nie widzisz celu, ale musisz atakować. Nie żeby mu się to kiedyś przydało, bo i tak większość smoków prosi o omijanie ślepi i skrzydeł, ale nie zaszkodzi to przećwiczyć. Tak na wszelki wypadek. A nuż trafi na jakiś wyjątek potwierdzający regułę, i co wtedy? Z drugiej jednak strony, to było ciekawe. A konkretnie ciekawe doświadczenie. Jeśli się niczego nie wodzi, to co trzeba zrobić? Wsłuchać się w otoczenie, i szukać po tym. Wiatr, piasek, śnieg, i ta można wymieniać i wymieniać, mogą stać się sojusznikami w tej "walce" W pierwszym odruchu, czarnołuski chciał znaleźć samca po kilku czynnikach, ale w pewnej chwili jednak z tego zrezygnował. W końcu, jakby na to nie patrzeć, nie wiedział czy Złudzenie Życia będzie starał się go zmusić do większego wysiłku – od razu ukryje proste czynniki naprowadzające, takie jak sluch, węch, odgłos kroków, czy też i nie. I tak, najpierw postawił na zmysł węchu. Nim do tego jednak doszło, posłusznie – choć z tym posłusznie to również u niego bywało – zamknął ślepia. Szczelnie. Dopiero potem, zaczął analizę powietrza. Jego nozdrza pracowały ze zdwojoną wydajnością, uważnie smakując wszystkie zapachy. W powietrzu zawsze, ale to zawsze unosiły się różne substancje – czasami nawet wiatru tutaj pomagał – więc na ich podstawie mógł określić, gdzie stoi wojownik. Zresztą, smoki należały do tego samego gatunku co węże, również gady, więc to głównie węch był dla nich najważniejszy. Stąd też, Czarnołuski automatycznie odrzucał woń wilgoci, skał, jakiś roślin, zwierząt ... Interesowała go tylko, i aż tylko, smocza woń. W zasadzie, odnalezienie jej nie było trudne, gdyż każdy ze Stad obecnych na tych ziemiach ma charakterystyczny zapach. W przypadku Życia to był zapach lasu i ich poszczególnych składników. Obłęd mógłby to spokojnie odrzucić, tak jak to sobie zaplanował wcześniej, niemniej jednak, ten aromat mieszał się również z innymi składnikami. Życiowy (?) był samcem, więc i jego naturalny zapach był ciężki. Piżmowy, konkretnie. Ten zapach nie można było pomylić z niczym innym. Do tego dochodziła jeszcze woń smocza. Naprawdę, ciężko jej nie wyczuć, zwłaszcza przez drugiego smoka. No i,przede wszystkim, nie można było zapomnieć o tym, że każde gadzisko, posiadało swój własny, naturalny zapach. Zapach, który nie można było pomylić z niczym innym. Takie to było indywididum. Ale do rzeczy.
Krwiożerczy nie zamierzał dać przeciwnikowi zbyt dużo czasu, dlatego też, po odpowiednim ustaleniu "gdzie jest Złudzenie Życia" zaatakował. I ani nie łbem, ani nie łapą i ani nie skrzydłami, tylko ... zobaczy się za chwilę.
Skrzydła przy bokach, ogon uniesiony, łapy rozstawione i ugięte, łeb zasłania szyję, ale bynajmniej nie odsłania kark (jeszcze mu życie miłe) ... Tak już stał wcześniej, tak więc i stoi teraz. Poza tym, nikomu nie można ufać w stu procentach. Taka prawda. I tego się Obłęd trzymał. Odbił się energicznie od ziemi, wyciągając przed siebie maksymalnie swoje łapy. To spowodowało, że zaczął – za każdym razem gdy jego przednie, a potem i tylne łapy dotknęły ziemi – poruszać się susami. Susami, szybkimi i płynnymi, ale też i ekonomicznymi. Bez sensu było marnować tutaj wszystkich swoich sił, zwłaszcza, że nie trenuje ani zręczności ani wytrzymałości – jak na przykład u Nauczyciela. Tutaj najważniejszy był atak. Jego Ogon drgał lekko, utrzymując balans ciała wojownika. Od czasu do czasu pomagał sobie także ciałem, lekko korygując cały lot. Mniej więcej – mniej niż więcej – ogon przed nauczycielem odskoczył (tutaj również bazował na swojej zręczności) nieco w bok, by zaatakować smoka z boku. Obłęd wyprowadził, po prostu, atak ciałem. Prosty i dobrze wymierzony. Celował swoim barkiem w bark samca. Co ten atak miał zrobić? To akurat nie było trudne do odgadnięcia. Ów cios miał zwalić smoka z łap. No, może nie dosłownie, ale nawet najmniejsza utrata równowagi? Czemu nie!

Jednak to, co wyobrażał sobie Krwiożerczy nijak nie miało zastosowania w rzeczywistości. Gdy tylko ruszył, poczuł na pysku coś dziwnego, co dostało mu się do gardzieli i nosa. To był śnieg, oczywiście. Kiedy Złudzenie zobaczył, jak bardzo Obłęd się pomylił, zrobił coś, czego nigdy wcześniej nie praktykował. Stał obok Cienistego, więc jego ogon powędrował przed zadnie łapy Wojownika, tuż nad ziemią, przez co Krwiożerczy się po prostu wywrócił.
– Jesteś Wojownikiem, ale to nie zwalnia cię z myślenia. Miałeś się wsłuchać w otoczenie. A nie węszyć za mną przez pół Wschodu Złotej Twarzy. – głos Skrzydła był mocny, chłodny i poważny. Nie, nie zajdą tak zbyt daleko.

//Ups, kwestia niedoczytania xD

(...)
Ok. Węch miał już aktywny – dalej chciał złapać konkretny zapach jaszczura, ignorując zapach kamienia, zapach śniegu, zapach drobnej zwierzyny, zapach drzew i krzaków – więc postawił teraz na inne zmysły. A konkretnie na słuch, bo z racji odległości – w końcu nie stali aż tak blisko, aby się stykać nosami – nie docierało do niego ani ciepło nauczyciela ani również uderzenie serca. Oddech, jako tako, słyszał, ale nie takie rzeczy, które wymagały by bliższego kontaktu. A zwłaszcza wtedy, kiedy miał atakować czymś innym, niż tym – nie trzeba tego powtarzać – co należało do podstawowych atutów smoka zręcznościowego. Te ataki, niestety, wymagają podejścia do przeciwnika, a on miał przecież myśleć nad innymi sposobami, czyż nie? Na otoczenie całkowicie się wyłączył. Interesowały go tylko odgłosy mieszczące się w skali – smok. Mocniejsze skrzypnięcie śniegu – inny smok i tak tu nie wejdzie, zwłaszcza gdy zauważy, że tu się trenuje, a drapieżnik? No, na pewno nie będzie się tu pchał – odgłos przemieszczania się, szurnięcie ogonem lub też przecięcie przez niego powietrza, odgłosy werbalne – sapnięcia, mruknięcia, burknięcia, świst wciągania i wypuszczania powietrza przez ZŻ. Inne zaś odgłosy ignorował – świergot ptaków; przebiegające, drobne zwierzęta; świst wiatru ...
Na tej podstawie, i słuchu i węchu, próbował odgadnąć pozycję nauczyciela. Gdy mu się to udało, błyskawicznie zabrał się do gromadzenia powietrza. Obniżył łeb, nabrał powietrza (wcześniej otworzył pysk) ... Na koniec, spiął odpowiednie gruczoły w pysku i w płucach, czekając, aż gaz napełni narządy i zmiesza się z powietrzem. Gdy to nastąpiło, otworzył pysk i skierował język płomieni na pierś smoka. Czyli, po prostu, przed siebie. A konkretnie, Tors, nasadę szyi, górną część barków. To właśnie te części ciała Złudzenia miały ulec poparzeniu. Starał się podtrzymywać płomienie jak najdłużej, aby zwiększyć możliwe obrażenia. Gdy jednak mieszanka gazów się wyczerpała, zamknął pysk. Dodatkowo, co kilka sekund, przesuwał swój pysk to w prawo, to w lewo.

Złudzenie jednak był cichy niczym duch. Oddychał cicho, wręcz bezgłośnie, a Krwiożerczy zapomniał o tym, że ma jeszcze coś innego w zanadrzu. Gdy skończył ziać, Skrzydło odezwał się zza jego grzbietu.
– Masz nie tylko węch i słuch. W taki sposób nie znajdziesz przeciwnika. Przegrasz, bo nie zwracasz uwagi na otoczenie. – odparł, a Obłęd mógł usłyszeć ciche westchnięcie wydobywające się z gardzieli Życia.
– Ignorujesz przyrodę, a to ona daje ci największe szanse na odnalezienie przeciwnika, gdy masz zamknięte ślepia.

//A jednak od razu odpiszę, kosztem pracy xD
Cienisty przekrzywił głowę, dalej nie otwierając swoich ślepi. – A w jaki sposób to otoczenie może mi pomóc? Szum wiatru, opad śniegu z nieba lub spad z kamieni i drzew ... i tak dalej, i tak dalej ... będzie mnie tylko dekoncentrować. Zwierząt i tak tu nie ma, a nawet gdyby tutaj były, to nie wyjdą jeśli wciąż będzie tu smok. Konkretnie, dwa smoki. Czyli ten pomysł odpada. Drgania ziemi całkowicie odpadają, bo jest tu śnieg. Dużo śniegu pod łapami. – odparł, lekko się krzywiąc. Być może słowa Złudzenie miało go na coś naprowadzić, ale na co tego cienisty już nie wiedział. To co miał do powiedzenia to powiedział. Chyba, że ... było coś jeszcze

Westchnął cicho i pokręcił łbem, jakby z czymś na kształt dezaprobaty.
– Wczuj się w otoczenie. Poczuj to, jak funkcjonuje. Stań się częścią tej harmonii. Wówczas zaczniesz wyczuwać obecność innych. Uwrażliw się na nią. Nie odrzucaj przyrody, bo to ona daje ci możliwość walki pomimo braku ślepi. – wyjaśnił, po czym zmrużył lekko ślepia.
– Skup się i atakuj. – polecił, samemu przybierając odpowiednią postawę, tak naturalną jak oddychanie.

W sumie ... W każdej metodzie jest jakaś logika. Zupełnie jak u Nauczyciela. Ciekawe, bardzo ciekawe. – To ostatnie pytanie – atakować w ciemno (pojęcie metaforyczne) jednak nie zamierzał. Wolał się najpierw zapytać, skoro dalej obowiązywały jakieś ograniczenia, a dopiero później przejść do ataku. – Jak można jeszcze atakować. Nie używając ani pazurów, ani skrzydeł, ani ogona, ani kłów, ani także ziania. Szarża pewnie też odpada ...
Cóż, gdyby miał jakieś kolce, rogi, wypustki na całym ciele to tym jeszcze dało by się atakować, ale tak?
Cały czas, nawet podczas ów gadaniny, uważnie słuchał. Po rozmowie również można dojść do tego gdzie jest jego przeciwnik. A nawet gdyby chciał gdzieś umknął, cienisty by go po prostu usłyszał.

Smoki Wolnych Stad

Skalny zakątek

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu