Szczelina w dolinie

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Deszcz! Rax uwielbiała gdy chłodne krople roszyły jej łuski, czuła się wtedy świeża, a wszystkie cenne zapachy stawały intensywniejsze. Istniała jednak czytelna granica między leciutką mżawką, a załamaniem niebios, które uderzyło zupełnie niespodziewanie po tym jak większość nocy zapowiadało się na suchą. Ze skrzydłami wzniesionymi nad siebie, w postaci osłony, smoczyca biegła wypatrując za schronieniem. Bardziej od spania w ulewie przejmowała ją możliwość uszkodzenia przedmiotów, bowiem o ile ojcowska torba potrafiła znieść wilgoć, tak jak jej tolerancja do pogody, wszystko posiadało swój zakres wytrzymałości.
Szczelina w tym przypadku była mniej cudownie odnalezionym schronieniem, co skrytą w ciemności pułapką, która w połączeniu z rozmiękczoną ziemią brutalnie wchłonęła Rax do swoich bebechów.
Warknęła w drapieżnym odruchu, jakby ściany które obiły jej pysk, w trakcie podróży do wnętrza groty mogły zatrząść się pod wpływem czyjejkolwiek groźby. Dopiero gdy smoczyca wytraciła pęd, spoczywając na zimnym, ale suchym kamieniu, mogła wydać bardziej żałosny, przepełniony bólem jęk. Poharatana łuska czy parę niewidocznych sińców nie było jednak niczym wymagającym medycznej interwencji, więc nawet się specjalnie nie oglądała. Wstała za to i z większą paniką dobyła torby, która w przeciwieństwie do niej nie posiadała zdolności regeneracji. Nie licząc paru drobnych przedmiotów, które wypadły na ziemię, na szczęście nie doznała większych obrażeń.
Nabrawszy powietrza Rax rozejrzała się po pomieszczeniu, zaciągając świeżą wonią nieznajomego i dopiero wtedy, pojęła że mogła wtargnąć do czyjejś groty.
– Hej, jest tu kto? Przyszłam tylko na chwilę, schować się przed ulewą– oznajmiła pewnie, w międzyczasie po omacku szukając pionków, które mogły wyślizgnąć się z torby.

Nebbia

Echo chrobotu łusek ocierających się o skałę przeszył ciszę jaskini, zaraz potem dołączył do niego syk bólu i głuche, ciężkie uderzenie o kamienną posadzkę. Jej uszy drgnęły instynktownie, a serce przyspieszyło, gdy napięta obserwowała ciemność. Nie czekała długo — mięśnie zadziałały same, niosąc ją w górę, aż pazury wbiły się w sufit groty. Przykleiła się tam, nieruchoma niczym cień, gotowa czekać tyle, ile będzie trzeba, by upewnić się, czy to, co wtargnęło do jej potencjalnego schronienia, stanowi zagrożenie. Przez kilka długich oddechów wpatrywała się w dół, a w jej gardle rosło napięcie, które nie znajdowało ujścia. Wreszcie światło drobnych świetlików, które krążyły wciąż w pobliżu, odsłoniło sylwetkę. To nie był żaden drapieżnik, nie ktoś, kto przybył tu z wrogim zamiarem — tylko inna samica, nieco starsza, o gabarytach większych, bo wyższa od niej o całą głowę. Jej ruchy zdradzały brak wprawy, nieporadność, która mogła być wynikiem pośpiechu albo zmęczenia. Oddychając już spokojniej, odchyliła lekko łeb ku tyłowi, pozwalając, by spojrzenie żółtych ślepi padło w dół, prosto na przybyszkę. Przez chwilę mierzyła ją wzrokiem, milcząc, jakby ważyła, czy odezwać się w ogóle. W końcu jednak jej głos, cichy i nieco niepewny, odbił się echem od ścian groty.
– To raczej nie jest zajęta grota – powiedziała, wciąż obserwując każdy ruch tamtej, jakby oczekiwała, że lada moment wydarzy się coś niespodziewanego.

Cekorax

Świetliki zauważyła jako pierwsze, a ich jasność przydała się przy podniesieniu paru niesfornych pionków. Sama postać natomiast okazała się zagadką, bowiem gdy Rax oczekiwała iż ktoś wyjdzie jej naprzeciw, nie podejrzewała iż owa przeciwność będzie dotyczyć także pionowej powierzchni.
– Łoah! – krzyknęła ze zdumienia, gdy w końcu uniosła łeb. Ojciec opowiadał jej o rasach różnych smoków, ale nigdy nie wspominał o takich, co mogłyby swobodnie poruszać się po sufitach! Przez chwilę wywołało to w Rax wątpliwość – czy to ze smokiem w ogóle ma do czynienia, ale zapach wydawał się jasno rysować rzeczywistość.
– Cieszę się, że żadne z nas nie wlicza się do zajęcia groty haha – zauważyła, utrzymując łeb zadarty i co jakiś czas przekrzywiając go na bok.
– Jak to robisz? Czy to za sprawą magii? – uniosła łapę, pazurem wskazując na fioletową sylwetkę, jak gdyby same słowa nie wystarczyły.

Nebbia

Skrzywiła się lekko, przywierając brzuchem do nierównej skały mocniej, jakby chciała niemal wtopić się w jej chłodną powierzchnię, gdy brązowa samica uniosła głos. Dźwięk odbił się echem od ścian groty, a w jej wnętrzu przez moment znów pojawił się niepokój. Westchnęła jednak cicho i kiwnęła głową, uznając słuszność słów tamtej. Miała rację – lepiej, by to miejsce naprawdę było opuszczone, bo spotkanie z właścicielem groty mogłoby skończyć się dla nich obydwu wyjątkowo źle. Gdy padło pytanie o magię, kąciki jej pyska uniosły się delikatnie, tym razem w nieco spokojniejszym geście. Przesunęła się ostrożnie w bok, zmieniając pozycję tak, by spocząć na jednej ze ścian naprzeciwko brązowej, wciąż jednak trzymając się wysoko nad ziemią. Ogon owinął się wokół skalnego występu, a pazury wbite w kamień utrzymywały ją w równowadze.
– Nie magia, pazury oraz ukształcenie łap – odpowiedziała łagodnie, a jej głos niósł się miękko po kamiennej komnacie. Świetliki, które dotąd krążyły bliżej niej, rozproszyły się nieco szerzej, przesuwając się w stronę drugiej smoczycy. Ich subtelny blask opadł na łuski przybyszk i, pozwalając jej uważniej przyjrzeć się jej rysom. Jej ślepia nabrały błysku zaciekawienia, kiedy z uwagą studiowała każdy detal – posturę, kształt skrzydeł, sposób, w jaki tamta oddychała po wcześniejszym upadku.

Cekorax

Skoro rozmówczyni zeszła nieco niżej, Rax również nie wstrzymywała ciekawości, aby dokładnie ją wyoglądać. Świetliste oczy, czy czerwone obrysowania rogów i pancerza nie były jedynym, co kontrastowało z ciemną sylwetką, toteż wzrok samicy powędrował w stronę najbardziej wyrazistych elementów. Złote łuski na bokach przypominały jej skrzenie płomienia, który widziała po raz pierwszy gdy niechcący splunęła nim sobie pod nogi. Gdy gorące macki słabły, na łatwopalnej powierzchni pozostawały po nich jeszcze drobne, mieniące się iskierki, przypomnienie o sile, która mogła rozbudzić się na nowo, jeśli tylko dostarczyć jej odpowiedniego podmuchu. W przypadku nieznajomej widziała podobny efekt, nawet jeśli nie zupełnie ognisty, to powiązany z buzującą mocą drzemiącą w jej cielsku. Oczy zabłysły Rax w zachwycie. Widziała już wiele różnorodnych smoków i każdy był na swój sposób wyjątkowy, ale dopiero gdy miała możliwość przystanąć i rzeczywiście się im przyjrzeć, mogła czerpać emocjonalne benefity ze studiowania ich anatomii.
– Jesteś taka ładna – powiedziała bez żenady i znów, choć tym razem pazurem lewego skrzydła, wskazała na jej sylwetkę.
– Te złote łuski wyglądają jak promienie słońca próbujące przebić się przez gęste chmury. Wiesz, w trakcie zachodu, kiedy przez moment są bardziej fioletowe niż białe, czy szare – Ojciec zawsze był w swojej mowie bardzo bezpośredni, nawet jeśli brakowało mu czułości, więc czego się od niego nauczyła, to konfrontować innych ze swoimi myślami. Było to także przedłużenie faktu, że owej praktycznej szczerości nie otrzymała od niego do momentu odejścia, więc planowała być w tym lepsza od niego. O wiele przyjaźniejsza także, niż zawsze była jej siostra.
– Mam nadzieję, że mogę tak mówić, po prostu szybko rzuca się w oczy – dodała prędko, przypominając sobie o ojcowskim ostrzeżeniu, że smoki miały różnego rodzaju, abstrakcyjne dla jej postrzegania granice, które mogłaby niechcący przekroczyć.
– Ah no, czy to ukształcenie łap to kwestia rasy? Jesteś jakby... górskim bezskrzydłym?

Nebbia

Przekrzywiła lekko głowę, pozwalając by świetliki oświetliły złote łuski, na które zwróciła uwagę tamta. Z początku jej ciało było spięte, ale szybko dostrzegła, że w oczach brązowej nie kryło się szyderstwo, a szczerość, co rozluźniło napięcie wzdłuż kręgosłupa. Kolce na grzbiecie opadły nieznacznie, a w kącikach pyska pojawił się krótki, ostrożny uśmiech.
– Dziękuję… nieczęsto słyszę takie słowa – przyznała cicho, jej głos niósł się po ścianach groty miękko, bez chłodu, lecz z wyczuwalną ostrożnością. Zsunęła się odrobinę niżej po skalnej ścianie, skracając dystans, ale wciąż pozostawiając między sobą a rozmówczynią bezpieczną przestrzeń.
– To ukształcenie łap jest kwestią rasy. Mogę dzięki nim wspinać się po skałach i trzymać sufitu bez skupiania się na tym, moje łapy trzymają się powierzchni jak twoje stoją na ziemi. To moja przewaga jako smoka podziemnego. – wyjaśniła, a w jej tonie brzmiała duma, jakby właśnie ta zdolność dawała jej poczucie wartości. Spojrzała uważniej na Rax, wyłapując w jej oczach zainteresowanie, które tym razem odebrała jako szczere i ciepłe.
– Jestem Nebbia, jak ty się nazywasz? – Powiedziała ciszej, a uśmiech utrzymał się na pysku dłużej niż zwykle.

Nebbia

Ciekawiło ją na ile odważnie inne smoki dzieliły się spostrzeżeniami na temat wzajemnej aparycji. Nie widziała w tym nic specjalnego, chociaż gdy codziennie miało się styczność z całym zakresem tęczy, być może potrzeba, aby na głos wyjawić przelotną myśl malała w miarę interakcji. Póki co nie zamierzała się temu poddawać, była młoda i spostrzegawcza, a gdy coś chwytało jej uwagę, chciała ten fakt zamanifestować.
Przyjazna postawa ewidentnie przemówiła do nieznajomej, później przedstawiającej się jako Nebbia. Rasa podziemna musiała być wariantem, który ominął jej ojca, co wewnętrznie ją ucieszyło. Wciąż wiele świata mogła odkryć wedle własnych reguł, bo wiek Strażnika nie uchronił go od ominięcia wielu kluczowych spraw.
Było to spostrzeżenie równie słodkie, co cierpkie, ale przede wszystkim rozwijające.
– Jestem Rax! Nigdy nie słyszałam o takich jak ty, ale dlatego tym milej mi cię poznać – przekonana, że nie grozi jej potyczka, usiadła sobie wygodnie, torbę zawieszoną na szyi, przerzucając na plecy.

– Jak mogę pozwolić sobie na kolejne spo-strzeżenie, to nie pachniesz mi na żadne ze stad. Jesteś tuuuuu... nowa? – ona sama może nie była inna, jeśli chodzi o brak stada, ale Wolne wciąż były jedynym co znała od wykluwin.

Nebbia

Przysiadła, już nie tak sztywno przywierając do skał kiedy tamta wreszcie zdradziła swoje imię. Dźwięk ten wypełnił grotę, a ona kiwnęła lekko łbem, zapamiętując go w pamięci. Przyglądała się torbie przewieszonej przez bark młodszej samicy, zastanawiając się przez moment, co takiego mogła w niej nosić.
– Rax… miło mi – odpowiedziała spokojniej, tym razem jej głos miał w sobie odrobinę więcej pewności niż wcześniej. Kolce na grzbiecie opadły niemal całkowicie, a zielonkawe świetliki zatańczyły wokół, oświetlając przyjazną scenę.
– Masz rację. Nie pachnę żadnym stadem, bo też do żadnego nie należę – odparła bez skrępowania, choć ton był bardziej rzeczowy niż dumny.
– Przybyłam tu niedawno. Podziemia były moim światem, ale ich granice przestały mi wystarczać. Tutejsze tereny są… inne. Jeszcze nie wiem, czy lepsze, ale inne – dodała, pozwalając sobie na krótki, ostrożny uśmiech. Wbiła ślepia w brązową samicę, badając jej reakcję, jakby chciała upewnić się, że szczerość nie zostanie wykorzystana przeciwko niej.

Cekorax

Nie dość, że rówieśniczka, to jeszcze wędrowczyni! Rax wiedziała, że smoki miały swoje sprawy i życie niezależne od niej, ale podekscytowała ją myśl, że ktoś taki jak Nebbia był na tym samym etapie odkrywania świata co ona. Po rozstaniu z siostrą wyjątkowo brakowało jej jakiegoś rodzaju więzi, choćby nawet zawartej na czas pojedynczej rozmowy. Nie chciała oczywiście by nadmiar emocji przytłoczył samicę, bo kto wie jak mogłaby to odczytać. Rax odchrząknęła, przyprowadzając się do porządku, poniekąd naśladując gest ojca, który stosował przed zmianą tonu wypowiedzi.
– Czyli wyklułaś się pod ziemią? Zupełnie bez dostępu do światła? A co z twoimi bliskimi? Też gdzieś tu są? – jedno pytanie poleciało bezpośrednio za drugim, chociaż Rax dbała o to aby wszystkie wyraźnie wyartykułować. Dopiero potem przez moment zmartwiła się, że Nebbia może uznać to za zbyt wiele. Co jak sobie pójdzie?
– O ile chcesz odpowiadać! Bo na nic zupełnie nie musisz. Pomyślałam po prostu... skoro jesteś nowa to będzie ci lepiej z tym że ktoś pyta – krótki, przepraszający uśmieszek na moment zawitał na jej pysku.

Nebbia

Przekrzywiła lekko łeb, zaskoczona lawiną pytań, ale nie odebrała ich jako nachalnych – raczej jako objaw żywego zainteresowania. Złote ślepia zmrużyły się nieco, gdy wspomnienie podziemi powróciło. Kolce na grzbiecie poruszyły się lekko, zdradzając chwilowe napięcie, ale głos pozostał spokojny.
– Tak. Wyklułam się tam. Jaskinie, korytarze, mrok... – zaczęła powoli, jakby smakując każde słowo.
– Moja matka jest gdzieś tam w podziemiach. Tam młode wychowuje się tylko do chwili kiedy mogą już biegać bądź polować. Nie widziałam nigdy ojca tak więc bliscy na tym się kończą. Choć podejrzewam że większość smoków tam jest z sobą spokrewniona– wyjaśniła rzeczowo, choć przez moment w jej tonie dało się wyczuć cień surowej melancholii. Podciągnęła ogon bliżej siebie, ale wciąż pozostawała na widoku, nie uciekając w cień. Zauważyła uśmiech Rax i uniosła lekko kąciki pyska, jakby chciała ją uspokoić.
– Nie przeszkadza mi twoja ciekawość. Te informacje nie wydają mi się zbyt... niebezpieczne – dodała, odwracając spojrzenie na świetliki, które zawisły między nimi niczym maleńkie lampy.
– A ty? Masz tu kogoś bliskiego? Jesteś z innych krain? – spytała w końcu, odwzajemniając ciekawość, ale spokojnie, z wyważoną nutą w głosie.

Cekorax

Rzeczywistość którą przybliżyła jej Nebbia wydawała się bardzo smutna, choć z perspektywy Rax, nie licząc odcięcia od słońca, historię miały podobną. Nawet jeśli bycie pozostawionym przez ojca, czy matkę nie stanowiło żadnej wielopokoleniowej tradycji, w praktyce liczyło się jedynie jej własne doświadczenie.
Nie zrozumiała natomiast co podziemna miała na myśli wspominając o niebezpieczeństwie. Dopowiedziała sobie, chociaż bez całkowitego przekonania, iż być może Nebbia wciąż martwi się o swoje rodzinne strony i nie chce by ktoś nieodpowiedni znalazł do nich drogę. Natomiast zapewnienie iż nie jest jej ciekawością rozdrażniona pozwoliło Rax rozluźnić nieco napięte mięśnie.
– Ja wyklułam się tutaj, ale przez wiele księżyców hmm... – skrzywiła się trochę, bo wciąż nie do końca rozumiała owe zjawisko. Ojciec wspominał coś o smokach, które zdrowie wykluczało niespodziewanie ze społecznego życia, ale nie miała okazji dopytać o szczegóły. Poza tym czy powinna wprost przyznawać jak bardzo ze wszystkim jest w tyle?
– Mój ojciec był prorokiem, więc kiedy byłam mała pomagałam mu przy pracy i w rezultacie nie dołączyłam do żadnego ze stad. Oh, a prorok to taki smok co pracuje na rzecz całej społeczności, czy przekazuje wolę lokalnych bogów. – sprostowanie funkcji, jako że Nebbia mogła nie być z nią zaznajomiona, dodała nieco szybciej, z entuzjazmem kogoś, komu baedzo odpowiada oferowanie wyjaśnień.
– Teraz już go nie ma, ale zamiast dołączyć do któregoś ze stad tak się jakoś szwędam. Myślę, że najpierw chciałabym wszystkich lepiej poznać – poważna ambicja, ale próg ustawiała sobie wysoko, bo póki co wcale nie czuła ciśnienia na stanie się częścią grupy.
Pazury Rax postukały po skale, gdy spoglądając na świetliki uknuła pewien plan. Nabrała powietrza ze światem i kolejne iskierki zadowolenia zatańczyły w jej ślepiach. Jej siostra najpewniej nazywałaby ją naiwną, ale wiedziała w co się pcha. Po tym jak odszedł ojciec, zdecydowanie wiedziała.
– Może chciałabyś...– końcówka jej ogona podskoczyła nerwowo.
– Trzymać się razem, póki dopiero badasz te tereny? Zawsze raźniej, a mogłabym opowiedzieć ci więcej o tym co wiem z opowieści ojca?

Nebbia

Słuchała jej w milczeniu, co chwilę unosząc spojrzenie, kiedy padały kolejne słowa. Była zaskoczona tym, jak otwarcie Rax mówiła o ojcu, o swojej przeszłości, jakby to nie był ciężar, lecz zwyczajna część życia, którą można dzielić się bez oporów. Słowo „prorok” sprawiło, że kolce na jej karku drgnęły lekko – to brzmiało obco, a jednak ciekawie, więc skinęła nieco łbem, gdy tamta pospieszyła z wyjaśnieniem. Pojęcie bogów wciąż brzmiało dla niej mgliście, ale świadomość, że ktoś mógł pełnić taką funkcję, wywołała w niej coś między szacunkiem a zdumieniem. Westchnęła cicho, układając się wygodniej na skale, wpatrując się przez moment w świetliki, które rozpraszały mrok. Kiedy padła propozycja, spojrzała na nią ostrożnie, przez dłuższą chwilę nic nie mówiąc. Serce przyspieszyło, a kolce na grzbiecie lekko się nastroszyły, bo choć słowa Rax brzmiały szczerze i przyjaźnie, w jej głowie od razu pojawiło się tysiąc ostrzeżeń.
– Razem byłoby... raźniej – odezwała się w końcu powoli, jakby badała brzmienie własnych słów.
– Możemy spróbować...– dodała ciszej, spuszczając na moment wzrok, by zaraz potem unieść go z lekkim, choć ostrożnym uśmiechem.

Cekorax

Zupełnie rozumiała ostrożność Nebbi. O ile życie Rax nie było łatwe, a jeszcze przed chwilą pomyślała o tym jak zbliżone było do doświadczeń towarzyszki, podziemna z pewnością wiele księżyców musiała polegać na samej sobie, wystrzegając się niebezpieczeństw. Wolne Stada, zwłaszcza dla sierot, stanowiło dobre miejsce startowe.
Niemniej smoczyca zgodziła się, na co Rax wstała z powrotem na cztery łapy.
– Świetnie! – podsumowała z entuzjazmem.
– Teraz i tak musimy tu zostać bo na dworze pada, jakby ziemia z morzem zamieniły się miejscami haha. Pewnie tobie musi to szczególnie przeszkadzać, w sensie deszcz, skoro nie przywykłaś do tego jak dudni w łuski – zauważyła, stukając szponem po własnym ramieniu. Tą samą uniesioną kończyną pomogła sobie w następnej chwili przy zdjęciu torby z szyi. Bardzo ostrożnie ułożyła ją przed sobą, choć Nebbia i tak zdołała usłyszeć stuknięcie, więc w środku musiało kryć się coś ciężkiego.
– Zbieranie rzeczy, chociaż te w większości należały do mojego ojca, ułatwia mi myślenie o tym co mogę zrobić albo o czym więcej się dowiedzieć. Taka kupka strzępków historii jednym miejscu – poklepała pakunek łapą.
– Chcesz zobaczyc?? – ponieważ Rax nie miała wiele styczności z rówieśnikami, nie licząc siostry, szybko stresowała ją myśl, że Nebbia mogłaby stracić zainteresowanie. Po zachowaniu Ven wnioskowała zaś, że nic tak za to nie przemawiało do smoków, jak przedmioty!

Nebbia

Kiedy tamta wstała, Nebbia odruchowo drgnęła, ale tym razem nie odsunęła się. Zamiast tego uniosła spojrzenie, gdy Rax mówiła z takim entuzjazmem, a na jej pysku pojawił się cień uśmiechu. Faktycznie, deszcz dudniący o kamień i łuski wciąż wydawał się jej obcy, w podziemiach dźwięki były inne – głuche echo, kapanie wody, trzaski pękającej skały. Skinęła więc łbem, przyznając jej rację.
– Tak, jest inny niż to, co znałam – Odezwała się, zerkając na wejście do groty, za którym faktycznie lało jak z wodospadu. Jej uwagę przyciągnęła torba. Gdy Rax zaczęła o niej mówić, kolce na karku uniosły się lekko, a ślepia błysnęły zaciekawieniem. Zrobiła krok bliżej, uderzając ogonem nerwowo o ziemię, jakby nie mogła się zdecydować.
– Chciałabym. Pokaż mi – powiedziała w końcu, spokojnym, ale uważnym tonem. Świetliki wokół lekko zamigotały po czym zwiększyły jasność, oświetlając większość groty. Chciała widzieć wszystko lepiej...

Cekorax

Widząc wahanie podziemnej Rax postanowiła wziąć sprawy we własne łapy i zbliżyć do niej o jeszcze jeden kroczek. Wciąż daleko im było do zetknięcia się ramionami, ale teraz wystarczyło że Nebbia wyciągnie trochę szyję, by spojrzeć do samego środka pakunku. Entuzjastyczna samotniczka wsunęła łapę w otchłań, grzebiąc między ciasno ściśniętymi obiektami. Nie szukała niczego konkretnego, zamiast tego licząc iż to los nakieruje ją na właściwą historię. Najpierw jej palce ujęły młotek, a następnie kartę do gry.
Pierwszy obiekt był powierzchownie nieimponujący, ewidentnie przeznaczony do użytkowania przez mniejsze stworzenia. Na krańcu krótkiej drewnianej rękojeści znajdywał się ciężki, symetrycznie uformowany kawałek żelaza. Z jednej strony zwężał się i spłaszczał horyzontalnie z drugiej natomiast był gwałtownie ucięty i wyrównany. Metal stanowiący główkę w wielu miejscach posiadał rysy, drewniane trzymało zaś zostało nieudolnie wyżłobione w celu dodania ozdobników.
Jeśli mowa o karcie, na jej prostokątnym obliczu przedstawiony został stylizowany rysunek człowieka usadzonego na dwukołowym pojeździe. Ciągnęły go dwa olbrzymie, kotowate stworzenia – jedno białe, drugie czarne.

Rax ułożyła obie odziedziczone zdobycze przed sobą, tak aby Nebbia mogła się im dobrze przyjrzeć.
– To na przykład młotek! Nie wiem skąd dokładnie pochodzi, ale wiem że mali dwunożni używają go jako taki punktowy wzmacniacz uderzenia. Wydaje się malutki i niegroźny, ale machnięty z odpowiednią siłą pewnie nawet smokowi wyrządiłby krzywdę. No ale co najważniejsze można nim wbijać gwoździe! To takie malutkie metalowe pazurki, też mam kilka, które przydają się do mocowania przedmiotów ze sobą – chcąc zademonstrować wartość swojego skarbu Rax chwyciła go palcami prawego skrzydła i uderzyła w skałę przed sobą. Głośne, metaliczne echo natychmiast poniosło się po całej jaskini.
– Co sądzisz? Super nie? – zwróciła się znów do Nebbi.

Nebbia

Kiedy Rax zbliżyła się i wyciągnęła przedmioty, podziemna przekrzywiła łeb, podnosząc się nieco na łapach, by lepiej przyjrzeć się skarbom. Spojrzenie zatrzymało się najpierw na ciężkim kawałku żelaza osadzonym na drewnianej rękojeści. Zmarszczyła lekko pysk, jakby oceniała, czy taki drobiazg faktycznie mógłby wyrządzić większą krzywdę niż zwykły kamień. Zastanawiała się też, jak mali dwunożni mieli siłę nim władać, skoro w jej łapach wyglądałby jak zabawka. Gdy jednak echo uderzenia poniosło się po ścianach a jej kolce drgnęły.
– Dla mnie młotek wygląda bardziej jak narzędzie niż broń. Ale głośny jest... może by odstraszył intruza – dodała, tym razem już z lekkim uśmiechem, powoli pozwalając sobie na odrobinę swobody w obecności entuzjastycznej rówieśniczki. Potem jej uwagę przykuła karta. Świetliki, które wciąż tliły się wokół, odbiły się na śliskiej powierzchni, ukazując dokładniej sylwetki czarnego i białego stworzenia. Zadarła nieco głowę, próbując odczytać sens tego rysunku.
– Dwukołowy wóz ciągnięty przez zwierzęta... dziwne. Nigdy nie widziałam podobnych rzeczy – Odezwała się spokojnie, z lekką nutą niedowierzania, przesuwając spojrzeniem między jednym a drugim obiektem.

Cekorax

Dźwięk na szczęście nie spłoszył rozmówczyni, co retrospektywnie uspokoiło Rax, która w pierwszej chwili nawet nie wzięła drażliwości dźwiękowej ood uwagę. Nebbia była uprzejma i cierpliwa, a to nastawienie było na wagę wielu wspaniałych skarbów.
Odłożywszy młotek, łapa smoczycy powędrowała w stronę skomentowanej przez podziemną karty.
– Ojciec nie miał okazji wytłumaczyć do czego służy, ale to być może jedna z wielu kart do konkretnej gry. Wiesz, nie kojarzę, żeby smoki miały jakieś zabawy uwzględniające pionki, karty albo plansze, chociaż może nie dość jeszcze poznałam zwyczajów haha. Dwunogi to co innego. Oni wydają się uwielbiać rzeczy – chcąc kontynuować eksplorację swojego pakunku, z zaufaniem wyciągnęła kartę w stronę Nebbi.
– Możesz pooglądać – zachęciła, wsuwając drugą łapę między zdobycze. Tym razem w jej dłoni znalazła się buteleczka z atramentem, a wokół palców został owinięty wisiorek z dużymi niebieskimi koralikami.
Rax uniosła kończynę zadowolona, prezentując oba przedmioty, jakby próbowała je sprzedać.
– Moje ulubione zajęcie jak jestem sama, to próba wymyślenia historii jaka kryje się za przedmiotami albo jaki rodzaj relacji mogłyby tworzyć ze sobą. Na przykład co taki młotek może mieć wspólnego z kartą albo co atrament z koralikami – to powiedziawszy, ostrożnie odłożyła buteleczkę obok siebie.
– A tyyy, jak spędzasz czas, kiedy za towarzystwo masz samą siebie?

Nebbia

Przyglądała się uważnie, jak karta zostaje jej podsunięta, i choć na początku powątpiewała, czy w ogóle warto się w nią wgapiać, ostatecznie ostrożnie wyciągnęła łapę, by jej dotknąć. Zmarszczyła lekko pysk, nachylając się bliżej, a potem uniosła spojrzenie na drugą smoczycę, gdy ta pokazywała kolejne znaleziska. Butelka, koraliki, błękit migoczący w świetle świetlików – to wszystko wydawało się jednocześnie obce i fascynujące. Westchnęła cicho, jakby chciała dać sobie chwilę na dobranie słów.
– Nigdy nie widziałam takich rzeczy, a opowiadanie historii brzmi… ciekawie – przyznała nieco ciszej, choć w jej głosie zabrzmiała nuta autentycznej ciekawości. Zatrzymała wzrok na koralikach, a potem powoli cofnęła łapę, ostrożnie oddając kartę właścicielce.
– A ja? Najczęściej ćwiczę. Wspinanie, trzymanie się ścian, skoki. Teraz, kiedy mam więcej przestrzeni, próbuję też badać zapachy i ścieżki. A kiedy jestem naprawdę sama, lubię siadać w ciemności i wsłuchiwać się w kroki, kapanie wody, bicie własnego serca. To mnie uspokaja – wytłumaczyła powoli, a koniec jej pyska uniósł się w półuśmiechu, jakby sama świadomość, że mówi to na głos, trochę ją rozbawiła.

Cekorax

Biorąc pod uwagę miejsce wychowania Nebbi, jak i fakt, że dopiero oswajała się z powierzchnią, to z iloma przedmiotami nie była zaznajomiona nie stanowiło żadnego zaskoczenia. Tym bardziej Rax czuła się w obowiązku aby jej ten tajemniczy świat przybliżyć, nawet jeśli sama wcale nie była w nim specjalistką.
– Będziesz miała jeszcze wiele okazji, żeby sama zebrać kupę skarbów – zapewniła ją. Obie były jeszcze młode i gotowe do odkrywania.
W związku z drugą odpowiedzią, Rax zaśmiała się krótko, ale z sympatią.
– To masz więcej cierpliwości niż ja. Nie żebym nie lubiła nasłuchiwać, czasami to potrzebne, ale jednak wolę przypominać samej sobie że istnieję. Wiesz, coś czasem postukam pazurem albo będę mówić do samej siebie. Hej Rax, musisz zrobić to i tamto, hej Rax, patrz na tamtą chmurę i takie tam – Niezdolność do nawiązania relacji z siostrą, być może przez to jak inne były temperamentem nie osłabiło jej otwartości, a nawet mocniej ją zarysowało. Nieśmiałość była dla niej zatem obcym konceptem, nawet jeśli w nowych sytuacjach naturalnie mogła odczuwać zażenowanie. Teraz w każdym razie czuła swobodę, a więc i brak barier do dzielenia się nawet tymi prywatnymi przemyśleniami.
– No i aha, też jestem na etapie ćwiczeń! Jeszcze słaby ze mnie łowca, bo muszę nauczyć się lepiej wyprowadzać ciosy, ale raz dwa będę ekspertem, jak tylko znajdę odpowiedniego nauczyciela – przyznawanie wprost iż nie potrafiło się walczyć było pewnego rodzaju ryzykiem, ale świadomie zdecydowała się go podjąć.

Nebbia

Słuchała jej uważnie, a kiedy usłyszała zapewnienie o skarbach, spojrzała na pakunek z przedmiotami z czymś pomiędzy ciekawością a lekką zazdrością. Myśl, że mogłaby kiedyś znaleźć coś równie niezwykłego, wydawała się jednocześnie daleka i pociągająca. iwnęła głową powoli, nie chcąc od razu zdradzać, że w rzeczywistości zbieranie cudzych pozostałości mogło być dla niej dziwne. Potem jednak uśmiech pojawił się na pysku, kiedy Rax zaczęła mówić o swoich rozmowach z samą sobą. Wydało jej się to tak odmienne od jej własnych nawyków, że przez chwilę nie wiedziała, czy powinna się roześmiać, czy uznać to za coś poważnego. W końcu jednak parsknęła cicho, zupełnie rozbrojona szczerością drugiej smoczycy.
– Brzmi to tak, jakbyś miała w sobie dwa głosy – jeden do działania i drugi do zachwytu. Nie wiem, czy umiałabym mówić do siebie, ale może kiedyś spróbuję – odparła, a jej ogon lekko poruszył się po kamieniach.
– Ciosy można dopracować, umiem je wyprowadzać jednak mistrzynią raczej nie jestem. Może mogłybyśmy czasem razem ćwiczyć? – zaproponowała ostrożnie, a jej spojrzenie znów zwróciło się ku barwnej smoczycy, chcąc wybadać, czy propozycja zostanie potraktowana poważnie, czy tylko jako żart.

Cekorax

Rax zaśmiała się krótko, wzruszając barkami. Spostrzeżenie Nebbi nie chybiało rzeczywistości. Obecnie, jeśli miałaby coś złego do powiedzenia, zachowywała to wyłącznie dla wewnętrznego, przyciszonego głosu. Nie dlatego, że chciała być fałszywa, a ponieważ dopiero uczyła się jakie podejście ma produktywną wartość dla niej samej i otoczenia. "Działanie i zachwyt" brzmiały zresztą jak dobre kategorie podłóg, których mogła postępować.
– Pewnie zależy od charakteru czy pomaga to czy nie. Może gdybym była przyzwyczajona do samotności, tak jak ty, większy komfort znajdywałabym w odgłosie bicia własnego serca – zastanawiało ją w sumie z czego wynikała różnica. Oczywiste, że każdy smok był inny, ale pomijając pierwsze księżyce życia, nakładało się na to coś jeszcze. W takim razie co i dlaczego?
– Poza tym jasne, że chciałabym poćwiczyć! Dla mnie jest teraz trochę za ciemno i ślisko – jakby na dowód tego przesunęła pazurami po kamieniu. Gładkie i chłodne.
– Może jak się rozjaśni? Wtedy oprócz ćwiczeń mogłabym oprowadzić cię po samych terenach albo... – zamyśliła się na moment, ale trzymane w łapie przedmioty pozwoliły jej wrócić na ziemię.
– No tak! Mogłybyśmy zrobić wymianę doświadczeń! Potrafisz na przykład hmmm czytać i pisać? – nie chciała jej obrazić, choć z jej perspektywy smok nie posiadający żadnego pakunku, czy żyjący w ciemnościach nie sprawiał wrażenia jednostki potrzebującej podobnych zdolności.

Nebbia

Smoki Wolnych Stad