Polana

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Skinęła łbem. – Dobrze. Teraz zacznij iść przed siebie, ale stopniowo przyśpieszając. W pewnym momencie będziesz iść tak szybko, że automatycznie zaczniesz podskakiwać, żeby nadążyć za tym ruchem. Będziesz wtedy kłusować, czyli wysuwać do przodu prawą przednią i lewą tylną, a później lewą przednią i prawą tylną. Spróbuj. – Poleciła, upewniając się, że na drodze małej nie ma żadnych przeszkód. – Ruszaj. – Mruknęła przyjaźnie.

Kiara ochoczo pokiwała łebkiem i zabrała się do pracy. W końcu musiała jak najszybciej nauczyć się tejże prostej czynności. Zamrugała z zaciekawieniem, obserwując smoczycę. Po wysłuchaniu instrukcji trzeba było przejść do zadania.
Zaczęła powoli stąpać przed siebie. Z czasem zaczęła nabierać tępa i stopniowo przyspieszać, uderzenia pomiędzy jej łapami, a ziemią stawały się krótsze i szybsze. W końcu zaczęła to robić w takim tempie, że musiała delikatnie podskakiwać. Wysuwała prawą przednią łapę i lewą tylną do przodu i tak na przemian.
Na jej pyszczku wystąpił wielki uśmiech, który oznaczał jedno.
Zachwyt.
Była bardzo dumna, ponieważ nie wiedziała, ile to może sprawić jej frajdy. Spojrzała uważnie na smoczycę i posłała jej wesoły uśmiech.
Tak, podobało się jej. Czekała jednak na dalsze polecenia, które z pewnością zaraz powinny się pojawić. Skrzydła automatycznie docisnęła mocniej do boków, aby jej nie przeszkadzały. Oczywiście pilnowała całej swojej sylwetki, aby się nie wywrócić.
W sumie nie szło jej tak źle.

Oddech wybrała się na mały spacer, żeby odpocząć od widoku swojej groty oraz panującej w niej ciszy. Nie spodziewała się niczego znaleźć, bowiem już od dłuższego czasu na swojej drodze napotykała jedynie rośliny i pomykające jej między nogami maleńkie zwierzęta. Kiedy zbliżała się już do końca polany z daleka dostrzegła młode skupione na bieganiu. Smoczyca zaciekawiona małą istotką podeszła bliżej, przy okazji wyczuwając, że w pobliżu niedawno było znać Pierzastą. Póki co nie było jej nigdzie widać, ale możliwe, że odeszła gdzieś tylko na chwilę i zaraz wróci. W sumie Piaskowa ucieszyłaby się gdyby mogła znowu z nią porozmawiać, w końcu minęło wiele księżyców od kiedy ją widziała.
Podeszła spokojnie, jeszcze bliżej pisklęcia, a potem przystanęła, jakieś półtora ogona od niego. Młoda miała dość charakterystyczny, może nawet surowy wygląd ale wyraźnie rzucała się w ślepia, więc trudno było do niej nie zgadać. Była w prawdzie bardzo młoda, sugerując po wielkości oraz dziecięcym zapachu, ale to z pewnością nie oznaczało, że nie dało się z nią porozmawiać. Pustynia przysiadła na zadnich łapach, ale jeszcze się nie odzywała, czekając aż młoda sama ją zauważy. Jak tylko się odwróci, Ognista skinie jej powitalnie łbem i oczywiście się przedstawi.

Bieganie nie było złe. Dzięki niemu Kiara poczuje się jeszcze szczęśliwsza, ponieważ będzie mogła swobodnie się poruszać. Stawianie powolnych kroków robiło się nudne,a Kiara była już na tyle duża, że wypadałoby umieć coś więcej.
Jej kroki odbijały echo ziemi dosyć rytmicznie. Ogon machał się lekko na boki, jednak niczego jej nie utrudniał. Docisnęła skrzydła do boków, nie przerywając swojego truchtu.
Nagle spostrzegła obcą smoczycę, pachniała siarką.. czyli należała do Ognia. Uśmiechnęła się nagle, zwalniając tempo. Rozejrzała się za nauczycielką, gdzie ona się podziała?
– Witaj! Jestem Kiara! – Wykrzyknęła, szczerząc drobne ząbki. Problem był jednak taki, że nie za bardzo wiedziała jak ma się zatrzymać.
– Wie Pani może jak zahamować, albo skręcić? – Dosyć zabawne pytanie, jednak samiczka była całkiem poważna. Dreptała przed siebie, nawet nie wiedząc jak ma się zachować. Poczuła się głupio.. dlaczego to było takie skomplikowane?!
Westchnęła w myślach, patrząc przed i siebie i obracając łeb w kierunku nieznajomej.. od z pisklakami!

Jeszcze ciekawiej przyglądała się samiczce kiedy zauważyła, że ta wita się z nią, ale nie zwalnia jakby zupełnie nie potrafiła. Podeszła trochę bliżej, ale pisklę szybko się oddaliło, wyjaśniając dlaczego się nie zatrzymuje. Może rzeczywiście było to dla niej problemem, bała się przewrócić albo skaleczyć.
–Po prostu zf-wolnij aż do zatrzymania albo spróbuj podkurczyć zadnie łapy i f-wbić pazury w podłoże poinstruowała podążając za samiczką, żeby mogła ją wyraźnie słyszeć –Żeby zakh-zakręcić delikatnie przechyl ciało i łeb w stronę w którą zawracasz i pamiętaj, żeby ogon był sztywny, żeby mógł utsz-utrzymywać balans twojego ciała. Skup się też na łapach, one też mają duże znaczenie, więc zadbaj o to, żeby utsz-utrzymać na nich równowagę i się nie wywrócić– Nie wiedziała czy wszystkie te instrukcje były teraz potrzebne, ale jeśli młoda poradzi sobie z hamowaniem, od razu będzie wiedziała co robić dalej.

Kiara dreptała przed siebie w dobrym tempie. Na szczęście smoczyca nie zostawiła jej samej sobie, tylko od razu chciała jej pomóc. Odetchnęła w myślach, po czym przekręciła łeb w bok. Zaczęła podkurczać tylne łapy i delikatnie wbijać pazury w ziemię. Z czasem zaczęła zwalniać, aż zatrzymała się.
Odetchnęła w myślach spokojnie, ponownie ruszając, aby przećwiczyć skręcanie. Oczywiście wcześniej ustawiła się w odpowiednią pozycję.
Delikatnie przechyliła ciało i łeb w prawo, a ogon stał się sztywny. Pilnował jej równowagi. Dzięki temu samiczka skręciła w obranym kierunku. Szybko ponowiła ćwiczenie, skręcając w lewo, czyli przechyliła się w obranym kierunku, a ogon sztywny pilnował jej równowagi. Po wszystkim spojrzała na smoczycę z wdzięcznością i nieukrywalną radością. Można powiedzieć, że bieganie nie szło jej tak źle i w końcu się tego nauczy!

W prawdzie nie potrafiła interpretować radości czy wdzięczności z pysków podopiecznych, ale była zadowolona, że młoda sobie poradziła –Ja jestem Oddech Pustyni– przedstawiła się w końcu i skinęła samiczce łbem –W zwrotach ogon może być pomocniejszy kiedy będziesz go lekko pss-przechylać, również w stronę zakrętu– poleciła, a potem wstała i poruszyła delikatnie własnym, długim i giętkim ogonem –Ważne żeby odpowiednio dopasować ruch do tek-tego co chcesz zh-zrobić. Przykładowo logiczne, że jeżeli chcesz zakręcić szybciej, musisz bardziej pracować łapami, przy gwałtownych zakh-zakrętach, mocno zapierać się nimi o podłoże, a tułów pochylać jeszcze głębiej– ponownie usiadła i lekko poruszyła skrzydłami w ucieszeniu –Skoh-skoro już tak ćwiczysz, może spróbuj zrobić parę kół wokół mnie, a potem kilka mniejszych

Kiara spojrzała na piaskową smoczycę. Czasem śmiesznie syczała gdy mówiła.. ale oczywiście nie było to coś dziwnego! Poznała smoka, który cały czas mówił nya. A to było denerwujące.. no nic.
Samiczka zamierzała spróbować zrobienie zwrotu. Przechyliła ciało w prawo wraz z łbem i to samo z ogonem. Dzięki temu udało się jej wykonać to co chciała. Potem przyspieszyła, mocniej uderzając łapami o podłoże, przechyliła się i lekko odbiła od podłoża, później przechylając ciało. Udało się jej szybko skręcić.
Na jej pysku pojawił się wielki uśmiech. Potem miała wykonać kolejne polecenie smoczycy. Kółka.. nie powinno być źle. Nie przestając biec, zaczęła okrążać smoczycę. Ciało cały czas było przechylone w wewnętrzną stronę, wraz z łbem. Ogon pilnował równowagi. Jej łapy wytwarzały całkiem dobry rytm, ale stawał się on coraz szybszy, ponieważ samiczka przyspieszyła. W końcu okręgi zaczęły się zmniejszać i teraz pisklę biegło tuż przy ognistej, niemal się o nią ocierając. Zwolniła, nieco uginając zadnie łapy i wbijając pazurki w ziemię. Zahamowała i spojrzała na smoczycę z nadzieją, że właśnie o to jej chodziło.
– Pachniesz pustynią? – Zapytała. Cóż.. imię coś oznaczać musiało!

Oddech obserwowała ruch łap uczennicy oraz pracę jej ciała. Całkiem nieźle jej szło, więc zapewne z pozostałą, już łatwiejszą częścią nauki również sobie poradzi. Kiedy młoda zatrzymała się w jej pobliżu, Ognista poruszyła łbem potakująco, jakby zatwierdzała jakość wykonywanego przez Kiarę zadania –Pachnę?– powtórzyła, początkowo nie rozumiejąc pytania, szybko jednak zorientowała się, że samiczce chodziło o jej imię –Oddech kojarzy mi się z życiem, ale jednocześnie czymś bar-bardzo niestałym i delikatnym, a że jestem z daleka od domu, pustynia we mnie nie może być niczym więcej niżeli tylko oddechem– wytłumaczyła –A pustynia żyjąca we mnie, to znaczy wspomnienia– dorzuciła, zastanawiając się jednocześnie, czy powinna tak rozwodzić się nad swoim imieniem. Lubiła mówić, więc chociaż nie była pewna czy Kiara chciała słuchać, cieszyła się, że była pierwszą która zapytała o znaczenie tego co sobie wybrała.
–Dobrze radziłaś sobie z ph-przyspieszeniem. Normalnie poruszasz się th-truchtem, ale jeżeli znacznie przyspieszysz odruchowo przechodzisz do galopu. Spróbuj go teraz na prostej linii, rozpędź się jak najbardziej potrafisz i zobaczysz, że łapy będą opadać rytmicznie, pierw przednie potem zadnie, nie tak jak w truchcie, każda na przemian. Czym szybciej biegniesz t-tym trut-trudniej zahamować, ale pamiętaj, że jeżeli będziesz miała z tym problemy, możesz po ph-prostu zwolnić– wytłumaczyła, cały czas patrząc czy jej uczennica jest skupiona –A jak wh-wrócisz, powiedz mi co oznacza twoje imię– dodała. Po jej ostatniej wypowiedzi samiczka mogła być już pewna, że głos Piaskowej nie zmienia się zupełnie, ani w tonie, ani głośności. Wciąż pozostawał niesamowicie spokojny i beznamiętny, podobnie zresztą jak pysk nauczycielki.

Kiara była niezwykle uradowana faktem, że smoczyca zgodziła się kontynuować jej naukę. Biegła szybko, starając się zachować odpowiednie tempo aby starczyło jej sił.
Dobrze, że zaczęła wyjaśniać znaczenie swojego imienia. O dziwo Kiarę to interesowało, a w dodatku mogła odpocząć! Pokiwała łebkiem, uśmiechając się do niej lekko.
– pochodzę ze stada Życia! – Zakrzyknęła, ale na jej pyszczek wyszedł smutek. Już niedługo znajdzie się w Cieniu.
– Oddech jest ulotny, żywy, a wspomnienia są martwe! Czyżbyś żyła samymi wspomnieniami? – Zapytała z uśmiechem, po czym wstała. Czekało na nią kolejne zadanie.
Zaczęła truchtać coraz szybciej i szybciej, aż przeszła do całkowitego galopu. Łapy uderzały rytmicznie, raz przednie raz tylne. Biegła naprawdę szybko, więc nie miała z tym problemu. Przebiegła tak kawałek prostej, a gdy skończyła spojrzała na Oddech z wielkim, zmęczonym uśmiechem. Oczywiście hamowanie było nieco trudniejsze, ale udało się jej z nim sobie poradzić. Po prostu zwolniła i zniżyła zadnie łapy.
Pokłusowała do smoczycy i usiadła przed nią, wlepiając w nią swoje duże, ciekawskie ślepia.
– Kiara.. nie wiem, tak tata do mnie powiedział.. nie wiem czemu. Nie pytałam. – Wyjaśniła, po czym poprawiła skrzydła na grzbiecie.
– Dlaczego się nie uśmiechasz? – Mruknęła, przybliżając się i przytuliła się jej do łapy. Dlaczego to zrobiła? Sama nie potrafiła tego wyjaśnić. Po prostu to zrobiła. A Kiara myślała, że jest zdystansowana do wszystkich.. pisklęce odruchy jednak się budzą, mimo, że stawała się coraz starsza.

Patrzyła jak sylwetka młodej oddala się z coraz większą prędkością, a potem zatrzymuje i znów wraca, tym razem wolniej –Czujesz zmęczenie? Jeżeli będziesz odpowiednio oddychać, mam na myśli, ustalisz sss-sobie jakiś rytm oddechów, tym wolniej b-będziesz się męczyć– powiedziała w momencie w którym uczennica posłała jej przyjazny uśmiech. Zastanawiała się czy jest jeszcze coś co mogłaby przekazać młodej, ale wyglądało na to, że Kiara ze wszystkim sobie radzi –Myślę, że już wystarczająco się nabiegałaś, ale pamiętaj, że możesz jeszcze nad tym poćwiczyć. Przykładowo możesz przyswoić dodatkowe odruchy, które pomogą ccc-ci w zah-zakrętach. Ja czasem korzystam ze skrzydeł, chociaż przeważnie przyciska się je mocno do ciała, tak jak ty robiłaś. Kiedy wystawisz jedno z nich a wiath-wiatr ci je podwieje, uda ci się szybciej nawrócić– wytłumaczyła, a potem zamilkła na chwilę, żeby wrócić myślami do wcześniejszych pytań Kiary

// a tak btw raport bieg I :D
(możesz spróbować też złożyć raport na II)

–Tak jak powiedziałaś oddech jest ulotny, ale żywy. Chociaż nie żyjemy jedynie wspomnieniami to przecież one są tymi które nas ks-kształtują. Należy je pielęgnować, żeby trwały w nas, podobnie jak oddech, bo chociaż każdy z nich jest krótki i z pozoru nieistotny, bez oddechów nie byłoby życia– tłumaczyła odlatując gdzieś wzrokiem, a potem znowu powracając do swojej małej rozmówczyni –A patrząc ph-praktycznie, wspomnienia to pamięć, a na pamięć składają się informacje które nam ps-przekazano. Gdyby nie wspomnienie naszej ros-rozmowy, jutro mogłabyś już nie pamiętać niektórych dzisiejszych ws-wskazówek–
Niesamowite ile słów mogła z siebie wykrzesać po tak długim okresie milczenia. Cieszyło ją, że mogła odpowiadać na pytania samiczki, nie ważne czy dotyczyły niej samej czy jakichś nauk –Sama możesz nadać mu znaczenie, ale w sumie warto kiedyś ss-zapytać– Zniżyła się, żeby zrównać poziom swoich ślepi ze ślepiami małej smoczycy. Dopiero teraz przypomniała sobie, że nie lubi górować nad młodszymi. W tej pozycji nie trwała jednak długo, gdyż przy następnym pytaniu Kiara zbliżyła się do niej. Dlaczego tak blisko? Jeszcze bliżej? W końcu przekroczyła granicę!
Piaskowa zerwała się na cztery łapy i odskoczyła porażona zimnym dreszczem. Stała tak przez chwilę nim zdecydowała się odezwać –Chyba nie potrafię, taka się urodziłam– odpowiedziała rzeczowo po czym znowu usiadła. Nie wiedziała jak wytłumaczyć swoją reakcję na dotyk samiczki, w końcu sama nie do końca to rozumiała. Zdecydowała, że jeżeli to zostawi może Kiara uczyni podobnie.

Słuchała uważnie jej słów i z ciekawością przekrzywiła łeb w bok. Nie odzywała się jednak, tylko w głowie przestudiowała jej słowa. Nie zamierzała więcej pytać o imię, ponieważ smoczyca wszystko jej wytłumaczyła.
Sama miałaby wybrać znaczenie swojego imienia? W jej oczach coś błysnęło, jednak.. cóż.. potrzebowała by na to czasu! Kiedy smoczyca się zniżyła, spojrzała w jej duże oczy.
Nie spodziewała się jednak tak gwałtownej reakcji ze strony Pustyni, która odskoczyła od niej jak oparzona.
– Dlaczego to zrobiłaś? – Zapytała zaskoczona, a w jej oczach można było zauważyć coś w rodzaju smutku i zawiedzenia. Kiara czasem pytała o rzeczy, na które nie zawsze chciało się odpowiadać. Zrozumie jednak odmowę na udzielenie odpowiedzi.
– Dziwne.. miałaś smutne dzieciństwo? Urodziłaś się tutaj czy może pochodzisz z dalszych terenów? W ogóle.. są inne tereny? – Kiara nie miała żadnej wiedzy w tym temacie. Była świeżynką, więc może dowie się czegoś więcej z pomocą smoczycy?

Na szczęście Pustynia nie miała problemów z pytaniami, w końcu sama uwielbiała je zadawać. Kiedy już w pełni się rozluźniła, znowu zniżyła się na tyle, żeby Kiara nie musiała zadzierać łebka do góry.
–Są rzeczy które po ph-prostu takie są. Myślę, że dzieciństwo nie ma tu nic do sz-rzeczy– Niby dlaczego coś co się wydarzyło, mogło wpłynąć na fizjonomię jej pyska? Nie uważała, że jest to dziwne pomimo, że nie spotkała jeszcze smoka który podobnie do niej wyrażałby emocje. Nie miało to jednak znaczenia, bowiem była pewna, że gdzieś taki jest, tylko musi go znaleźć –Dlaczego odskoczyłam? Hm... myślę, że to tylko taki odruch, mosz-może coś związanego z instynktem. Ale to nie ps-przez ciebie, więc nie musisz się o to martwić– starała się nacechować swój głos większą łagodnością, ale ponieważ słowa niczym się nie różniły, porzuciła ten pomysł. Przez chwilę bała się, że w ten sposób zrazi do siebie Kiarę, ale ponieważ samiczka nadal tu była i pytała, jeszcze nie było tak źle.
–Uroc-urodziłam się poza barierą, daleko od Wolnych Stad. Inne teh-tereny niż to w którym mieszkamy? Oczywiście, świat jest przecież ogromny– przerwała i milczała przez chwilę. Nie mogła powiedzieć nic ambitnego o swoim dzieciństwie i tym bardziej nie chciała nim zanudzać młodej –A co z twoimi rodzicami?– po zapachu potrafiła ustalić, że młoda przebywała blisko Świtu Życia, ale woń samca nie była w niej zakorzeniona tak jak to było w przypadku rodzica i jego dziecka. Czyżby i ona nie posiadała tutaj swoich krewnych?

Kiara z początku myślała, że smoczce życie jest łatwe i pełne radości. Dopiero niedawno przekonała się, że tak nie jest. Życie jest okrutne i niebezpieczne, a wszyscy zachowują się jak zwierzęta. Może nie wszyscy.. ale większość. Smoczyca skinęła lekko łbem na jej słowa, zastawiając się czy ona ma jakikolwiek instynkt. Chyba jest jeszcze na to za młoda.. albo po prostu mniej skryta.
Słysząc, że smoczyca nie pochodzi stąd uśmiechnęła się. Jej oczy zabłyszczały.
– A pamiętasz coś? Jak jest na terenach z których pochodzisz? – Zapytała, patrząc na nią uważnie.
Pytanie Oddechu o rodziców było oczywiste.
– Mój tata to Słowo Prawdy, a matka to Ulotne Wspomnienie. – Rzuciła dziwnym głosem. Nie miała pojęcia, że nie jest biologiczną córką Słowa. Nie chciał jej tego uświadamiać, ale i tak to by niczego nie zmieniło. Czuła się jego córką i zawsze tak będzie. Ulotnej nie znała i znać nie chciała.
Ostatnio wszystkie sprawy się pomieszały i Kiara już nie wiedziała co jest dobre, a co złe. Wszystko było skomplikowane.

Piaskowa przyglądała się młodej jeszcze czujniej, kiedy ta przedstawiła imiona swoich rodziców. Zapach nie kłamał, a przynajmniej Ognista nie doświadczyła jeszcze czegoś podobnego. Na szczęście nie miała zamiaru drążyć tematu, skoro Kiara odpowiedziała w ten sposób, starsza smoczyca nie miała potrzeby żeby ją poprawiać. Wraz z jej pytaniem zamyśliła się i odleciała myślami do miejsca w którym się wychowała. Uwielbiała panujące tam ciepło, skromne, ale miłe dla oczu widoki no i żyjące tam stworzenia. Nie ważny był nawet ojciec, chociaż to zapewne dzięki niemu Oddech tak doceniała te terytoria.
–Na teh-terenach Ognia oraz tutaj, na wspólnych, jest parę miejsc które psy-przypominają mój dom. Nie wiem czego oczekujesz, ale gdybym miała opisać to jednym słowem, pustynia poza barierą jest... ogromna. Jak okiem sięgnąć, wszędzie piaskowe wydmy, niektóre tak wysokie, że długo by się na nie wspinać. Będąc tam zawsze wydajesz się być małą istotą, nie większą od zeschniętych ds-drzewek albo jaszczurek. Nad tobą zaś, nieskazitelne, bezkresne niebo– westchnęła –Tutaj jest dużo różnorodności, zielonych ds-drzew, kolorowych kamieni no i smoków, chyba w każdej możliwej barwie. Tam panował spokój jeżeli co-chodzi o kolory. Pustynia również je oferowała, ale w zdecydowanie mniejszym natęsz-natężeniu. Każde drzewko, zwierzę czy oaza były znaleziskami, więc na długo zapadały w pamięć jako coś wyjątkowego– nazwałaby to nawet "tonalnym spokojem", ale nie była pewna czy wszystko co mówi ma sens, więc podarowała sobie to określenie. Chętnie odleciałaby poza barierę, nawet teraz, ale nie chciała porzucać swojego nowego domu. Po za tym, wiedziała, że gdyby chociaż odwiedziła to miejsce, żal, że musi je opuścić po raz kolejny, byłby nie do zniesienia. Kiedy już opowiedziała to wszystko, postanowiła, że dowie się co nieco o tym jak Kiara postrzega świat.
–A ty? Lubisz tutaj ps-przebywać, albo znalazłaś już jakieś miejsce do którego najczęściej f-wracasz?

Nadszedł czas na prawdziwy trening. Koniec już płakania, Kaszmir na prawdę dodał mu energii po spotkaniu na Cmentarzu. Nie może się poddawać tylko dlatego, że stracił kilkanaście księżyców swojego życia, musi walczyć dalej, musi żyć dalej, musi korzystać z życia dalej, nie może się tak po prostu zabić! Wiele znaczy dla każdego. Właśnie ta energia dodawała mu wielkiej otuchy oraz siły do walki o przetrwanie. Czuł, że ostatnim razem coś mu nie poszło z nauką ataku. Ten motyl najwyraźniej go zbyt pochłonął.

Najpierw chciał zabrać się za rozszerzanie swojej wiedzy na temat ataku. W końcu musi sobie teraz wszystko przypomnieć! Usiadł na piasku i popatrzył w niebo.
– Już to wcześniej robiłem, ale... Tak, najczulsze punkty to na pewno wszystko znajdujące się na pysku, krtań oraz zgięcia łap, skrzydła... Zależy od smoka, bo może akurat posiada bardzo grube łuski na szyi, albo kolce na ogonie. Podczas ataku również muszę pamiętać o tym, że jak posiadam jakieś rany, to lepiej by było nie zaangażować tych zranionych części ciała do walki, jeśli się da. To się tyczy też przeciwnika, więc powinno się właśnie atakować w zranione miejsca, aby rywal musiał zaangażować tę część ciała do ruchu, co sprawi mu ból. Podsumowując... Atakuję w czułe miejsca przeciwnika, unikam ruszania zranień oraz atakuję w nie rywala. – Pomyślał sobie, przy okazji wpatrując się w bezchmurne niebo.
Skończył już teorię, która zabrała mu dość dużo czasu, podniósł swój leniwy zadek i wyobraził sobie, że stoi przed nim Dwuznaczna Aluzja, lecz nie taka zwykła. Ta się go boi i nigdy go nie zaatakuje, tylko będzie cały czas próbowała unikać jego ataków.
Od razu zbliżył się do niej i swoją prawą przednią łapą chciał przejechać o jej szyi, aby przeciąć jej tętnice. Tak, na pewno chciałby tak zrobić w rzeczywistości, jednak Aluzja nie dałaby się tak łatwo powalić! Jej wizja zrobiła szybki odskok na swoją prawą stronę i oczekiwała na dalszy atak. Oczywiście niebieskołuski już po chwili był tuż przy niej i chciał zastosować atak lewą przednią łapą tak, aby przejechać po jej prawym boku od tyłu do przodu. W ruchach przeszkadzał mu trochę piasek, który osuwał się lekko pod łapami, jednak adept wciąż mocno trzymał równowagę. Jednak tym razem aluzja Aluzji (O ironio...) wykonała niespodziewany ruch. Wzbiła się w powietrze i po prostu przeskoczyła adepta, stając za jego plecami. Ten postanowił zrobić coś, co jeszcze w życiu nie robił. Przeszedł parę kroków w tył i zamachnął się ogonem, aby trafić rywalkę prosto w pysk swoim ogonem z wielkim impetem tak, aby ta się przewróciła. Zaangażował całe ciało do tego ruchu wiedząc, że nie jest dobry w tego typu atakach. Mimo wszystko widmo nie spodziewało się takiego obrotu sprawy i w łebku Oczka rozbrzmiał głośny plask uderzenia smoka cienia w pysk i jego przewrócenie się na bok. Od razu się odwrócił i nim zdołał się ucieszyć jej przegraną znów na nią skoczył i jedną łapą przytrzymując łeb aluzji Aluzji na ziemi, drugą przeciął jej całą szyję tak, aby już nigdy więcej nie wzięła żadnego wdechu.
Jednak to wciąż było za mało. W mgnieniu oczka pojawiła się imaginacja drugiej Dwuznacznej Aluzji, wzbogaconej o poprzednie doświadczenia z adeptem. Niebieskołuski przyjął ponownie tradycyjną pozycję walki i już po chwili pędził w jej kierunku niczym błyskawica. Po chwili jego prawa łapa zawędrowała na wysokość jej klatki piersiowej, aby przeciąć ją od prawej do lewej, lecz widmo przytomnie odskoczyło do tyłu. Samiec nie dając za wygraną ciągle biegł w jej kierunku i tym razem spróbował zrobić dokładnie to samo, tylko wykorzystując do tego lewą łapę. Bezskutecznie. Ten sam sposób uniknięcia ciosu znów podziałał bezbłędnie. Spróbował więc Oczywisty obejść Aluzję i zaatakować ją od boku, jednak ta ciągle była ustawiona do niego przodem. Postanowił teraz, że znów wykona zaskakujący ruch. Rzucił się po prostu z rogami na iluzję, chcąc jeden z nich wbić prosto w jej szyję. Mimo, iż nigdy w życiu nie próbował tego zrobić, to tak jak z ogonem udało mu się. Dzięki temu, że nie musiał zwalniać przed Aluzją i się zamachiwać zdążył wpaść na nią tuż przed jej ruchem. Nim się obejrzał był już zwycięzcą zwycięzców! Eh... Szkoda, że w normalnym życiu nic nie jest takie proste.

***

Minęło kilkadziesiąt minut odpoczynku, a (jeszcze) adept był gotowy na kolejną dawkę solidnych ćwiczeń! Teraz, albo nigdy. Słoneczko chyliło się ku zachodowi, więc nadchodziła ulubiona pora dnia Oczka; Zmierzch.

Nim się obejrzał tuż przednim (o zgrozo!) ponownie stała kolejna aluzja Aluzji, lecz tym razem była wściekła, miała ostrzejsze kły i szpony, a jej ślepia pajały nienawiścią i chęcią rozlewu krwi. Tak, nadszedł czas rozwinięcia się w kierunku Obrony. Ledwo Oczywisty się pozbierał, a ten wściekły drapieżnik leciał już na jego biedny pyszczek! Ugiął delikatnie swoje łapy i wybił się w prawy bok, przy tym obracając się w powietrzu w lewo o dziewięćdziesiąt stopni, aby stać przodem do napastnika, który ponownie zaszarżował z prędkością światła na biednego adepcika. Ten tym razem uskoczył na drugą stronę, skupiając się na szczegółach takich jak ciągłe przyciskanie skrzydeł do ciała, balans ogonem oraz inne takie oczywiste rzeczy. Uspokoił swój oddech i czekał na kolejny atak zmyślonego przeciwnika. Fioletowa chciała użyć podstępu i przez chwilę mogłoby się wydawać, że chce zaatakować go od prawej strony, ale jednak w ostatniej chwili zmieniła stronę na lewą. Na nieszczęście dla niej Oczywisty po prostu postanowił skoczyć w tył bez żadnych zbędnych przemyśleń. Niestety ona wciąż nie dawała za wygraną! Niebieskołuski sobie tak eksperymentował z różnymi wariantami uników... Raz odskakiwał w lewo, trochę dalej lub bliżej, raz w prawo, a nawet raz spróbował wzbić się w górę i przeskoczyć przeciwnika, jednak... Pozostawmy wynik tego ruchu w utajnieniu. Spróbował również doszlifować sztukę turlania się na boki, unikając przy tym ataków wroga. Doskonałym tego przykładem była niedawna walka z Kaszmirem, gdzie dzięki rozpędowi łapy z poprzedniego ataku pięknie wykonał beczkę i stanął na równe łapy. Powtórzenie szybkości i idealności tego ruchu bez poprzedzającego ataku było bardzo ciężkie oraz wiele razy się mu nie udawało, ale on się nie poddawał i w końcu po kilkunastu próbach udało mu się powstać bardzo szybko; dostatecznie, aby później wykonać błyskawiczny atak, którego oczywiście nie wykonał, bo teraz nie na tym polegał trening. Odczuwał już wielkie zmęczenie tymi wszystkimi ciężkimi do opanowania czynnościami, jednak wciąż unikał wyobrażonych ataków z różnych stron ciała. Problemy miał z wymyśleniem skutecznego uniku, kiedy przeciwnik atakował go od tyłu z zaskoczenia, lecz zdał sobie sprawę, że po prostu może "przyciągnąć" tylne łapy wraz z ogonem do przodu zmniejszając prawdopodobieństwo na to, że ktoś dosięgnie jego zacnego zadka. Mogło to wyglądać dość głupio, ale za to jest skuteczne! Bo przecież, żeby skoczyć do przodu musiałby dodatkowo ugiąć tylne łapy, przenieść ciężar na tył i dopiero wtedy skoczyć, co wymagało o wiele więcej cennego czasu.

Wzdychnął głośno. To na prawdę było bardzo męczące. Jeszcze nigdy w życiu nie zrobił tyle rzeczy na raz! Był na prawdę zmęczony, jak po porządnej walce. W końcu udał się na zasłużony odpoczynek.

Na polanie zatrzymała się fioletowołuska smoczyca. Runa Ognia przycupnęła nieznacznie, otulając łapy miękkim ogonem. Na smukłym pysku gościł nieznaczny uśmiech. Czekała na smoczycę z Życia, która zgodziła się podzielić się z nią mięsem. Łowcy byli prawdziwym miodem dla duszy.

Dynamiczna przybyła tu biegiem... dosłownie. Wypadła z zarośli na polanę która była raczej predysponowana do nazwy małej pustyni, za nią zaś, ruszone siłą wiatru jaki pędząca adeptka, przyszła łowczyni wytworzyła, poleciało kilka kolorowych listków które odczepiły się od drzew, już uschnięte.
Zahamowała, tradycyjnie, z poślizgiem, o wiele bardziej efektownym na piaskowym podłożu, ostatecznie zatrzymując się bezpośrednio przed barwną smoczycą. Nie znała jej, ale ta poprosiła ją o jedzenie, a karmienie innych należało do jej obowiązków jako przyszłej łowczyni. Zgodziła się więc bez wahania. W końcu była to Przywódczyni stada ognia.
–Witaj! – Powitała smoczycę z radosnym uśmiechem na pyszczku, po czym za pomocą magii przywołała ze swojej groty skórę niedźwiedzia, którą rozłożyła na piasku polany futrem do spodu, a następnie przywołała żubrze mięso które opuściła maddarą na niedźwiedzią skórę, by nie przylgnął do niego piasek z podłoża, bowiem ziarenka piasku w pyszczku nie należały do najprzyjemniejszych wrażeń.

– Witaj. Jak zapewne wiesz, jestem Runa Ognia – powitała z uśmiechem młodą smoczycę Życia. – Jak mam się do Ciebie zwracać?
Spytała. Dobrze wiedzieć które smoki były przyjazne niezależnie od stosunków międzystadnych. Zmarszczyła lekko pysk ze zdziwienia widząc, jak Adeptka przygotowuje jej posiłek. Chyba jeszcze nie widziała kogoś, kto tak by się starał podczas karmienia innego smoka. No proszę. Miła odmiana.
Skinęła jej z wdzięcznością łbem i szybko pochłonęła przygotowany posiłek . Jednocześnie przywołała przed kompana, który skrywał się w okolicznych krzakach, jego porcję z własnych zapasów.

–Ja jestem Dynamiczna Łuska. Miło mi poznać – Odparła wesoło, z uśmiechem, zdradzając swe imię, chociaż to pewnie niedługo się zmieni. Z niecierpliwością oczekiwała swej ceremonii. W jej głosie pobrzmiewała nuta sugerująca, że mała nie wyrosła aż tak bardzo, nawet w sensie mentalnym, z beztroskiego pisklęctwa. Potem już w ciszy obserwowała, jak Przywódczyni ognistych się najada, by, gdy ta już zakończy posiłek, za pomocą magii usunąć ze swojej skóry jakiekolwiek resztki i odesłać ją z powrotem do groty.
–Mam nadzieję że smakowało! – Zagadnęła do ognistej, zaś jej pysk cały czas zdobił promienny uśmiech.

Wylądował na polanie. Miękko. Jak zwykle z gracją.
Złożył długie skrzydła rozglądając się. Tak to miejsce będzie idealne. Z dala od wszystkich. Osamotnione.
Wysłał telepatyczny impuls do smoczycy ze stada Ognia. Tymczasem zaczął się rozciągać i rozgrzewać. Robił długie skoki i zwody. Z boku wyglądało to na niepozorną zabawę.

Smoki Wolnych Stad

Polana

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu