Dolina płaczących wierzb

[Skrząca Łuska.]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– A! – wykrzyknęła, olśniona. – To dlatego mówiłeś, że mógłbyś być Tygrysim Kolcem! Nie rozumiałam o co ci chodzi. No bo przecież wszyscy mamy kolce... Ale żeby nim się stać...? Mama Lewitacji kiedyś najpierw przedstawiła mi się jako Hipnotyzująca Łuska, a potem Nadciągająca Wichura. To dlatego, bo stałą się dorosła? – paplała i pytała z zaciekawieniem.
– Kiedy staje się adeptem? W sensie, kiedy na przykład ty się staniesz? Albo ja?

[Słodki Kolec]

–Nie dorosła, a została dopuszczona do ceremonii. Dostajesz do niej glejt dopiero wtedy, gdy odpowiednio dużo wiesz o tym co chcesz robić, a najważniejsze jest to że to umiesz. – puściłem do niej oczko

[Skrząca Łuska.]

Mrugnęła. I drugi raz. I trzeci. Za nic tego nie zrozumiałą. Nie zamierzała nawet zgrywać pozorów, ponieważ poplątała się już całkiem w tym wszystkim i nie miała pojęcia, co powiedzieć czy zrobić. Nie potrafiła kłamać ani nie widziała potrzeby.
– Nie rozumiem. – stwierdziła rozpaczliwie, patrząc na Shiro błagalnie. – Pogubiłam się.

[Słodki Kolec]

–Jak zostajesz adeptem to dostajesz mistrza, który nadzoruje twój tok nauki. Uczy się teorii i praktyki w danej profesji. I tylko on może dać ci glejt na ceremonie w dostania dorosłej rangi. – popatrzyłem uważnie na nią – Wszystko zrozumiałaś?

[Skrząca Łuska.]

Westchnęła, porządkując myśli i zbierając wszystkie informacje w kupę.
– No... Zostaję adeptem. I adeptem staję się podczas ceremonii, którą zwołuje Przywódca, chyba rycząc... I wszyscy powinni tam być. Wtedy ktoś staje się adeptem, i zaczyna nazywać się inaczej. Smok: coś-tam Kolec, smoczyca: coś-tam Łuska. Gdy nim zostanę, ktoś zaczyna mnie uczyć. Na łowcę, maga albo wojownika. A jeśli chcę być uzdrowicielem, to jestem klerykiem, tak...? I tylko ten, kto mnie uczy, będzie wiedział, kiedy stanę się dorosła i kiedy będę mogła mieć dorosłą rangę na kolejnej ceremonii i mieć kolejne imię, tym razem coś-tam coś-tam. Tak?
Zerknęła niepewnie na Shiro, kończąc recytowanie. Jeju, ależ to wszystko poplątane... I jak ona to wszystko zrozumiała? Jeśli w ogóle zrozumiała.

[Słodki Kolec]

Pokiwałem łepkiem na znak, że dobrze powiedziała. Nagle żarówek wiatr niosąc zapachu lata, bzu i lilii wodnych.
Ma moim pyszczku potrafi się uśmiech, gdy pomyślałem co to oznacza.
– Chcesz coś jeszcze wiedzieć słodziutka? – zapytałem z słodziutkim uśmiechem na pysku.

[Skrząca Łuska.]

Ucieszona, miała ochotę skakać z radości. W końcu zrozumiała! Chciała wzbić się w powietrze i latać hen, hen! daleko... Chociaż trochę to dziwne, że parę księżyców młodsze pisklę wie więcej od niej.
Spojrzała uważnie na Shiro.
– Nie – zaczęła, spoglądając na ogon Shiro – mów – kontynuowała, niebezpiecznie zbliżając łapy i paszczę w jego kierunku – na mnie – ciągnęła, chwytając koniec jego ogona w łapy – tak. – zakończyła, biorąc ogon kolegi do buzi i lekko go gryząc. Nie miało go boleć, wręcz przeciwnie – chciała zażartować. Dlatego też zaśmiała się, wciąż trzymając ogon smoka w swojej niewielkiej paszczy.

[Słodki Kolec]

Sica niespodziewanie na mnie skoczyła. Mój biedny ogonek. Nie byłem jej długo dłużny. Zacząłem ja delikatnie łaskotać łapką, a ona ze śmiechu puściła moją prywatną własność.
–Masz dory refleks słodziutka. – puściłem jej slodko oczko – Czemu mam do ciebie tak nie mówić, słodziutka?

[Skrząca Łuska.]

Nie puszczała tak łatwo. Ogon wciąż spoczywał między zębami smoczycy, ale ta w końcu nie wytrzymała i wypuściła go ze swojej paszczy. Przez chwilę wciąż była wesoła, ale zaraz potem spojrzała na niego spode łba. Widać, że jej się to nie podobało.
– Przestań! – zakrzyknęła, patrząc na Shiro. Machnęła gniewnie ogonem, uderzając nim mocno o pień drzewa. – Nie nazywaj mnie tak. Bo nie.
Mało brakowało, a zaczęłaby wyzywać młodego smoka, mimo nici przyjaźni między nimi. Nie będzie sobie pozwalać na, aż taką, zniewagę! Jeśli ona czegoś nie chce, to nie. Koniec, kropka.

[Słodki Kolec]

Uff... Mamo brakowało a skończy bym jak z czerwonym śladem na pysku. Patrzyłem na niebiską smoczyce. Słodziutko wygląda jak się złości. Popatrzyłem na sia z miłym uśmiechem.
–Uważaj bo mnie jeszcze zabijesz. – posłałem jej figlarny uśmieszek – Każdego tak atakujesz jak mówi ci że jesteś słodziutka? – zapytałem delikatnie szturchając jej ogon z obawy ze mnie zaatakuje ponownie.

[Skrząca Łuska.]

Po jego pierwszym stwierdzeniu zniesmaczyła się trochę. I uspokoiła. Ogon przestał wirować, oczy nie były rozgniewane. Jednak na pyszczek wciąż nie powracał promienny uśmiech, jakim zwykła obdarzać inne smoki. Ułożyła się wygodnie na grubej gałęzi drzewa, wyciągnęła prawą łapę, żłobiąc pazurami w drewnie niewielkie szpary. Ot, żeby rozładować irytację. Uniosła łeb wyżej, nieco dumnie.
– Nikt nigdy mi tak nie mówi. Bo tak nie jest.
Uśmiechnęła się na wpół złośliwie, a na wpół szczerze do Shiro.

[Słodki Kolec]

Przytuliłem ją mocno z szczerym do bólu uśmiechem.
–Ty naprawde jesteś śliczna jak i słodziutka – delikatnie polizałem ją po policzku. Mam nadzieję, że nie mnie nie zabije za to co zrobiłem.
To co zrobiłem z zewnątrz musiało wyglądało to slodziutko.
Nastała niezręczna cisza. Było słychać tylko nasze oddechy i to co sie działo w tle.
–Wiesz co... – zacząłem coś mówić ale ciągle się jąkałem – J-j-j-ja lu-lubię cię – palnąłem to co mi grało i zacząłem mruczeć.

[Skrząca Łuska.]

Po geście i słowach Shiro już miała okazać swoją irytację i niechęć do tego typu słów na jej temat, ale powstrzymała się i, nie wiedząc co innego może zrobić bąknęła tylko cisze
– Dziękuję. – i wróciła do rysowania drzewa.
Bo co miała mówić? Właśnie dlatego nie chciała, żeby Shiro tak do niej mówił – nie do końca wiedziała, czy sobie z niej żartował czy co, i jak właściwie powinna reagować, jeśli mówi szczerze.
o jej słowie zapanowała cisza. Dla niej nie była niezręczna, dla niej była kojąca i niemiłosiernie przyjemna. Przymknęła powieki, obracając łeb ku dołowi i udając, że wpatruje się tam w coś, ale naprawdę przymknęła powieki i smakowała tego braku dźwięków z ich strony. Ćwierkające wesoło ptaki, ich cudowny śpiew, pobudzający dobry nastrój. Smocze oddechy, oznaka życia i – w jej mniemaniu – radości. Bo życie to dla niej radość. Lekki świst wiatru, pełzającego pomiędzy liśćmi wierzb wokół, a także szelest owych liści pocierających o siebie nawzajem. Wtem Shiro przerwał cudowną symfonię, a Skra zmuszona była spojrzeć nań z zaciekawieniem, co ma zamiar przekazać. Przekrzywiła lekko łeb na prawo, wpatrując się w przyjaciela i słuchając jego słów. Czemu mówił tak podłużnie? Nigdy nie słyszała, aby ktoś tak wymawiał słowa. Parsknęła śmiechem, myśląc, że to jakiś dowcip białołuskiego, ale zauważyła, że jemu nie jest do śmiechu. Zamachnęła wesołą końcówką ogona.
– Wiesz co? – zagadnęła z błyskiem w oku. – Ja też cię bardzo lubię!
I roześmiała się radośnie.

[Słodki Kolec]

Tez sie zaśmiałem wraz z nią. Mi było milo jak powiedziała, że mnie lubi.
Potem na powrót zapadła cisza. Zaczynało się ściemniać. Popatrzyłem na słodziutką śpiącą samiczkę. Polizałem delikatnie ją w policzek na pobudkę.
–Pobudka Skro – wyszeptałem jej do uszka – Zapada zmrok i chyba trzeba będzie wracać do obozy stada.

[Skrząca Łuska.]

Ale młoda nie spała. Nigdy nie zasnęłaby w towarzystwie innego smoka, chyba że ów smok był jej rodzicem. Nie wie, co to dokładnie; instynkt, może coś w genach. Parę księżyców temu jeszcze mogłaby tak zrobić, teraz jednak już niezbyt. Ułożyła tylko łeb na łapach, zwinąwszy się w kulkę, i spoglądała na świat wokół, zastanawiając się o wielu rzeczach. Skoro zapadła cisza, to nie będzie przecież czekała, aż Shiro się odezwie, a nie powie nic nieproszona, mącąc tak przyjemną ciszę.
Jednak gdy jej spokój został nagle zmącony, drgnęła gwałtownie. Ba, podskoczyła! Spadłaby z drzewa i zrzuciłaby przy okazji Shiro, ale na szczęście nie doznała tak wielkiego szoku. Miała prawo na podobny odruch. Cisza, spokój... Gdy nagle b u m! Ktoś przeszkadza ci w kontemplacjach. Też wystraszyłbyś się, no nie?
Obrzuciła białołuskiego dziwnym spojrzeniem. Ni to przyjaznym, ni to wrogim.
– Jak będę chciała, to pójdę. – stwierdziła. – Nieraz byłam w lesie w nocy. Ale jeśli się boisz...
Uśmiechnęła się na wpół szczerze, a na wpół wrednie, i zaśmiała trochę kpiąco. Cóż, z każdym nowym księżycem stawała się wredniejsza i gwałtowniejsza, ale nie zatracała też swojej dobroci i radości.
– No dobra, możemy iść. – dodała po chwili.

[Słodki Kolec]

Zaśmiałem się głośno
–Nie to ze sie boje tylko... – zamilkłem na chwilę – Jeśli chcesz to mogę zostać, Skierko – posłałem jej slodki i rozbrajający uśmiech – To co robimy? – zapytałem z blykiem w oku

[Skrząca Łuska.]

Czy słodki i rozbrajający, to już pozostawało stwierdzić jedynie smoczycy. A dla niej był on jedynie... Zwyczajny.
– Nie zdrabniaj mojego imienia – powiedziała. Nieco chłodu zakradło się do tonu jej głosu. Tak, nie lubiła czułych czy miłych słówek, nie lubiła zdrobnień, nie przepadała za okazywaniem emocji typu miłość. Wstydziła się, czy też po prostu nie chciała, to już inna sprawa.
– Zważając na to, że ta rozmowa nie ma już większego sensu... – zaczęła z rozbrajającą szczerością – Możemy wracać do siebie.
Wzruszyła ramionami.
– W końcu się jeszcze kiedyś spotkamy, no nie? – uśmiechnęła się do Tygrysiego.
Poczekała chwilę na reakcję smoka. Po czym wstała, przytuliła białołuskiego. Zeskoczyła z drzewa, nieco się potykając na ziemi i omal nie wywracając, ale dała radę. Obróciła jeszcze łebek w stronę samca.
– Do zobaczenia! – zawołała, uśmiechając się, i ruszyła w swoją stronę.

[Dynamika Ostrza]

Mała samiczka o wściekle różowym, krótkim futerku człapała radośnie na swych chudych łapkach pomiędzy rosnącymi tu wielkimi drzewami. Co tu robiło takie małe pisklę? Kto wie, może po prostu miało duszę poszukiwacza przygód? W każdym razie o ile nie było po nim widać zmęczenia, z pewnością dało się zauważyć że po drodze sporo przygód już przeżyło. Łapki Alyssa miała bowiem ubłocone, na jednym z rogów zawisł przedziurawiony liść a futerko jej było porządnie rozczochrane. Mimo wszystko jej pysk był przyozdobiony radosnym uśmiechem, który jeszcze się poszerzył gdy ta zobaczyła gałązki płaczących wierzb, sięgające aż do ziemi. Widziała coś takiego pierwszy raz w życiu! I jeszcze się czasem poruszało!
Pełna pisklęcego zachwytu Alyssa podreptała do najbliższego drzewa i pochwyciła ze trzy gałązki na raz w swój pyszczek, a następnie zaczęła się cofać i szarpać je do tyłu, dopóki się dało. A potem zaczęły stawiać opór. Jak mogły tak bezczelnie nie dawać się wyrwać? Zdeterminowane maleństwo złapało je jeszcze łapkami i ciągnęło mocniej, do momentu w którym już nic nie pomagało. I puściła. A gałązki natychmiast odleciały w drugą stronę, co sprawiło że mała pisnęła z zaskoczenia. I zaczęły wracać! Wyciągnęła łapki chcąc znów schwytać majtające się gałązki ale zanim zdążyła zacisnąć na nich swoje drobne szpony te już uciekły w drugą stroną, mała zaś przewaliła się i wylądowała pyszczkiem na ziemi z wyraźnym stęknięciem.

[Słodki Kolec]

Leżałem na jednym z drzew w tej dolice. Jak miałem to w zwyczaju, uciąłem sobie małą drzemkę. Nagle usłyszałem jakiś hałas. Otworzyłem jedno oko rozejrzałem się wokoło. Ujrzałem jakieś małe różowe coś. Bawił się gałęziami od wierzby.
Ja cichutko zeszłem z drzewa. Poprawiłem maskę, która zsunęła mi się lekko podczas snu. Nagle to male różowe coś upadło na plecy. Śmiesznie to wyglądało. Ja podszedłem do tego pisklaka i stanąłem nad nią.
–Gdzie zając, moja droga? – postawiłem ja na łapki ogonem – Ja jestem Tygrysi Kolec, a ty pisklaku? – posłałem jej miły uśmiechem i usiadłem na ziemi.

[Dynamika Ostrza]

"małe różowe coś" właśnie próbowało się podnieść z ziemi, chaotycznie machając przy tym swymi skrzydłami, które, w stosunku do rozmiaru jej ciała, były całkiem spore. A w stosunku do smoka pokroju Tygrysiego, ciągle malutkie, jak cała Alyssa. Tylko że gdy już jej się to udało i składała skrzydła coś zasłoniło światło słoneczne które wcześniej na nią padało. Młoda, z wyraźną ciekawością, szybkim, zamaszystym ruchem obróciła łebek, by ujrzeć nad sobą kolejnego wielkiego smoka. Nie tak dużego jak jej mama, ale ciągle bardzo dużego. Ale jego głowa była jakaś dziwna. Mała nie widziała jeszcze smoka z taką głową. Nie wyglądała jakby była pokryta futrem, ani łuskami. Taka dziwna, brudnobiała. I jakoś słabo było widać ślepia tego smoka. Pyszczek małej na chwilę otworzył się w zdziwieniu, z którego wyrwały ją następnie słowa smoka, którego ogon po części pozwolił jej utrzymać równowagę gdy już była o krok od następnego upadku. I znów jakieś nowe słowo!
–Za-jąc. Gdzie? Co to?– To po pierwsze, musiała się w końcu zapytać, uroczym aczkolwiek dla niektórych nieco zbyt piskliwym głosikiem, bez pośpiechu, bo próbowała wymawiać słowa prawidłowo. A to przy szybkim mówieniu i dorosłym się pewnie nie zawsze udaje. Kolejne pytanie jednak już mniej więcej rozumiała. Imię. To jak na nią wołają. Na tego smoka więc wołają Tygrysi Kolec.
–Alyssa!– To słowo znała już bardzo dobrze i wypowiedziała je pewnie, wesołym głosem. Bardzo lubiła własne imię. A ten smok też był miły mimo że dziwnie wyglądał. Mała nie rozumiała w końcu że to na jego łbie to maska. Nie można jednak powiedzieć że nie wzbudzała ona ciekawości małej. Dlatego też nie minęła chwila, nim Alyssa zaczęła pospiesznie dreptać do większego smoka, zatrzymując się tuż przed nim. Usiadła, niemalże imitując pozycję Tygrysiego, z tą różnicą że ogonek małej chaotycznie majtał się na boki wyrażając jej ekscytację nowymi odkryciami. Uniosła wysooko przednią łapkę wskazując na pysk adepta, nakryty maską.
–Co to?– Powtórzyła swe najbardziej wyćwiczone pytanie.

[Słodki Kolec]

Patrzylem na słodziutka różową miniaturkę smoka. Jeszcze jak mnie zaczynała naśladować to tym bardziej była słodziutka.
Gdy zadała mi pytania to ja się roześmiałem głośno i przyjemnie. Stworzyłem maddarą iluzje zająca, który zaczął kicać wokoło pisklaka.
–Tak się mówi jak ktoś się przewrócił. A to kicające i szare to zając. – zaśmiałem się znowu i poczochrałem ja delikatnie po głowie i usunąłem tego królika, poprzez uwolnienie maddary. Padło następne pytanie. Te juz nie było zbyt przyjemnie.
–To jest maska. Nieważne skąd ja mam i z czego jest zrobiona. Chcesz zobaczyć co pod nią mam? – przyjrzałem się jej uważnie – Tylko sie nie przestrasz i nie zwróć ostatniego posiłku.