Księżycowa łąka

[Pasterz Kóz]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

-Tak. Sojusze, negocjacje, pertraktacje. Raczej nic zaskakującego. To teraz sytuacja czysto teoretyczna: W Stadzie zdarzyło się coś dziwnego. Dwie smoczyce złożyły jaja. A przynajmniej obie tak twierdzą. Z tym, że ta, która przyszła do Przywódcy bez jaja mówi, że ta druga ukradła jej jajo. Ta, która przyszła z jajem oczywiście zaprzecza. Nie ma samców, którzy mogliby to potwierdzić, bowiem jeden był na polowaniu, a drugi na arenie. Co powinien zrobić Przywódca?– spytał, przypominając sobie stare, pierwsze nauki, kiedy sam był uczniem.

[Przebudzona Łuska]

Oho! Pierwszy problem juz był dla małej nie lada wyzwaniem, to trzeba przyznać. Zwłaszcza, że ona nie rozumiała jeszcze spraw dotyczących posiadania potomstwa... No nic! Da radę!
– Wydaje mi się, że Przywódca powinien poczekać. Czemu nie może po prostu zaczekać na tych samców, przechowując póki co jajo u siebie? Jajku nic się nie stanie, gdy będzie jeden dzień z dala od mamy. W końcu jako jajo nie czujemy czy ktoś przy nas jest czy nie... Więc Pisklęcia to nie zrani, prawda? Lecz jeśli z jakichś powodów zatrzymanie jaja i poczekanie na domniemanych ojców nie byłoby możliwe, wydaje mi się, że trzeba by wykorzystać bardziej brutalną metodę. Na przykład powiedzieć, że skoro nie da się dojść do porozumienia, to trzeba jajko podzielić na pół. Zachowanie biologicznej matki na pewno będzie inne niż tej, która ukradła jajo. Pewnie będzie jej bardziej zależało na ocaleniu dziecka za wszelką cenę, prawda? – lanie wody! Znowu! Ugh... To nie będzie miła nauka.

[Pasterz Kóz]

-Teoretycznie. Na tyle znam smoki, że nie jestem pewien co do niektórych... Mniejsza. Cóż z tego, iż przybędą samce, skoro mogą nie wiedzieć nic na ten temat? Jajko może być świeże. Masz może jeszcze jakieś propozycje jak to rozwiązać? W końcu jeden problem nie oznacza jednego rozwiązania, zazwyczaj- stwierdził, oczekując na jakiś błyskotliwy pomysł od Rosy. O ile jakikolwiek będzie miała, jeżeli nie wyczerpała swojej pisklęcej wyobraźni w tej jednej odpowiedzi, którą udzieliła.

[Przebudzona Łuska]

Jednak Rosie brakowało już pomysłów na rozwiązanie tego problemu. Ciężko było jej wczuć się tu w rolę Przywódcy, który przecież tez musi być już dojrzały płciowo, by mógł pełnić swoją funkcję. Oni znali się na rzeczy, nie to co ona!
– Amm... A nie jest tak, że jajo powinno pachnieć matką? Nawet jeśli przywódca ma słaby węch, mógłby poprosić o pomoc jakiegoś Łowcę, prawda? Wtedy łatwo powinni dać radę rozszyfrować, która z samic kłamie, a do której tak naprawdę należy to jajo. Innych solucji jakoś nie widzę niestety – stwierdziła samiczka, patrząc na czerwonołuskiego z zakłopotaniem. Kontakty samiczkowo-samczykowe na prawdę nie były czymś, co rozumiała.

[Pasterz Kóz]

-Jeszcze jest możliwość zwrócenia się do Bogów, może pomogliby. To może ostatni problem, taki drobny. Pewien smok, wbrew zasadom, nie skończył polowania po najedzeniu się. Podpalił nawet las, aby wypłoszyć z niego wszystkie zwierzęta, a potem je zabić i zabrać do swojej groty. Został powstrzymany przez łowcę przebywającego akurat w pobliżu, ale smokowi udało się wypalić małą część lasu. Przywódca został wezwany na miejsce. Łowca powiedział jak było z jego perspektywy, czyli zauważył jak owy smok podpala drzewa bez powodu. On zaś stwierdził, że jest to najprostszy sposób, aby zrobić ogromne zapasy na zimę. Co powinien zrobić Przywódca?– spytał Łowca.

[Przebudzona Łuska]

Nie pomyślała nawet o bogach – może dlatego, że nie znała ich jeszcze. Wiedziała tylko o jednym, którego poznała osobiście, czyli o Ateralu. Inni byli jej jeszcze obcy. W każdym razie czas wrócić do nauki!
– Wydaje mi się, że Przywódca powinien na spokojnie wyjaśnić przyłapanemu na gorącym uczynku smokowi, że taki ruch rzeczywiście dałby im jednorazowo duzo pożywienia, ale równie dużo mięsa zmarnowałoby się, bo wiele zwierząt nie dałoby rady uciec z płonącego lasu, a spalone mięso nie nadaje się do zjedzenia. Poza tym w tym miejscu za obrót, za dwa, a nawet za dziesięć pewnie nie byłoby zbyt wielu zwierząt. Nie należy też zapomnieć o tym, że w lesie znajdują się drzewa owocowe i zioła, które są potrzebne dla roślinożernych kompanów i uzdrowicieli. No i co gdyby nie udało się opanować ognia nim ten rozszalałby się po całym terenie Stada? Poza tym należałoby na smoka nałożyć jakąś karę – może degradacja czasowa do niższej rangi i podwojenie patroli na granicy?

[Pasterz Kóz]

-Dobry pomysł- stwierdził Bezchmurny. -To by było na tyle z mediacji, o ile nie chcesz jeszcze jej poćwiczyć. Myślę jednak, że nie ma takiej potrzeby, a przynajmniej nie teraz. Należy to jednak do Twojej decyzji- powiedział, uśmiechając się lekko do pisklęcia. W miarę sobie poradziła i nie spędził dużo czasu na tłumaczeniu jej błędów lub rozwiązań na które nie wpadła. W przyszłości mogła być bardzo bystra, ale czy tak będzie rzeczywiście, tego nie wiedział.

//Raport – Mediacja I

[Przebudzona Łuska]

Uśmiechnęła się szeroko do Bezchmura i pośliniła mu obficie łapę w formie podziękowania za naukę.
– Dziękuję, że poswięciłeś mi swój czas! To teraz idę sie polen... Przygotować, bo powinnam niedługo mieć ceremonię! – oznajmiła wesoło, uśmiechając się do samca szeroko, po czym przytuliła go i ruszyła z powrotem w stronę obozu Życia. Tak, nauczyła się już dziś wystarczająco i musiała nieco wypocząć – nocleg na jakiejś polance na terenach jej Stada dobrze zrobi Rosie, bo do rodzinnej grupy nie zamierzała wracać!

[Grappa]

Grappa nigdy nie poczuwała się za jakiegoś odkrywcę czy, nie daj boże, poszukiwacza przygód czy poszukiwacza czegokolwiek poza szeroko pojętą siłą. Zawędrowała jednak aż tutaj, na nieznane jej tereny. Łąka z miejsca przypadła jej do gustu. Żadnych zbędnych krzaczorów, podejrzanie wyglądających, samotnych drzew czy innego materiału na opał. Leniwie się przeciągnęła, szurając przy okazji skrzydłem po ziemi. Przymknęła oczy i opadła z gracją na miękkie podłoże. Z uwagą przyglądała się otoczeniu, niepewna, gdzie miałaby się udać w następnej kolejności. W ogóle nie była pewna, co ma robić. A że nie znosiła nudy, poczęła pieczołowicie wygrzebywać z ogona różne paprochy, które zaplątały się w sierść po drodze. Nie ważne jak uważała, zawsze to się tak kończyło. Westchnęła cierpiętniczo. Ktoś mógłby posądzić ją o próżność, jednakże to nie była do końca prawda. Za pomocą wyglądu chciała po prostu sprawiać wrażenie nieco ważniejszej niż była w rzeczywistości. A że lubiła też dobrze wyglądać, to inna sprawa.

[Dwuznaczna Aluzja]

Wreszcie mogła uzyskać odrobinę świętego spokoju. Odciąć się od tego co MUSI robić, a zająć się tym, co MOŻE zrobić i nikt nie będzie jej do tego zmuszał. Liczyła, że nie spotka nikogo na swojej drodze, bo była w stosunkowo dobrym nastroju i nie chciała sobie go zepsuć.
Dlatego też szła dość żwawym krokiem, omijając różne miejsca na terenach Wspólnych. Ostatnio niewiele się działo, zwłaszcza w Cieniu... Może to i dobrze, bo i tak nie narzeka na brak obowiązków. Dobrze jest się od tego oderwać.
Ale oczywiście nie było opcji, by pobyć samemu w świętym spokoju. Jeśli akurat nie spotkała na swojej drodze Ulotnej czy kogoś innego, to musiało to być cieniste pisklę, które chyba zapuściło się daleko poza obóz. Podeszła do niego i wyciągnęła głowę ku małej, puchatej kulce.
– Nie powinnaś być w grocie rodziców? – spytała, uśmiechając się potwornie.

[Grappa]

Ocho, ktoś nadchodził. Grappa przestraszyła się trochę, gdy nieznana jej smoczyca wyciągnęła ku niej głowę, choć oczywiście w życiu by się do tego nie przyznała. Niepokój z jej pyszczka można było wyczytać tylko przez chwilę, ponieważ prawie natychmiast został zastąpiony przez nieprzeniknioną maskę obojętności. Wstała jednak, chcąc zwiększyć dystans między sobą a Dwuznaczną Aluzją i trochę nastroszyła pióra. Wyprostowała się dumnie, jak to miała w zwyczaju i odchrząknęła.
-Może powinnam. –odparła zdawkowo. Może faktycznie powinna, ale jeśli już, to w grocie Wuja. Rodziców dawno zapomniała.
-Jestem Grappa. –oświadczyła uroczyście, elegancko skłaniając głowę. Jednakże, bez przesady. Było to lekkie skinienie, które w założeniu miało być niemym poinformowaniem, że akceptuje fakt, że to owa smoczyca jest… ważniejsza. Co nie znaczy, że Grappa ważna nie była, prawda? Zrobiła krok do tyłu, ponieważ nie przepadała za obecnością nieznanych smoków w jej strefie osobistej. Niestety, złośliwość losu sprawiła, że właśnie wtedy skrzydła zsunęły się z grzbietu na ziemię, a mała straciła równowagę. Prychnęła zirytowana i nagle, tknięta nową myślą, spojrzała z nadzieją na Aluzję. Szansa!
-Zechcesz mnie trochę pouczyć? –spytała zupełnie innym tonem. Grzecznym, ułożonym, przymilnym w granicach dobrego smaku.

[Dwuznaczna Aluzja]

Mała, puchata kulka, do tego nie wyglądająca zbyt ciekawie. Aluzja nie przepadała za smokami północnymi, w ogóle nie przypominały smoków. Dzięki Immanorze, że nie miała w sobie genów tych ptaków...
– Ankaa – przedstawiła się równie krótko jak pisklę, a może i jeszcze krócej. Wobec Cienistych nie było sensu przedstawiać się jako Dwuznaczna Aluzja. Wielu z Życia wolałoby nigdy tego imienia nie słyszeć, a jej to bardzo odpowiadało. Negatywna reputacja była bardzo ceniona u Brawurowej.
– W sumie to mogę. Czego chcesz się nauczyć? Może na początek opowiem Ci co nieco o świecie? – zapytała, chociaż w głosie cienistej słychać było niechęć do nauk. Po co ona się zgadza?...

[Grappa]

Ignorując wyraźnie pobrzmiewającą w tonie Aluzji niechęć, Grappa uśmiechnęła się leciutko. Triumf. Udało się namówić kogoś do nauczania, więc nieważne było, czy ten smok zrobi to z entuzjazmem, czy bez. Liczył się efekt końcowy. Grappa rozluźniła się nieco, lustrując uważnie znajdującą się naprzeciw niej smoczycę, szukając oznak, czy może to rozluźnienie nie było może błędem.
–Bardzo chętnie nauczę się wszystkiego, czego zechcesz mnie nauczyć. –oświadczyła. Wiedza o świecie nie brzmiała co prawda tak zachęcająco jak na przykład… no nie wiem, atak? Ale od czegoś trzeba było zacząć, a Grappa nie była świadoma, jak wielkie ma braki. Nawet nie zdawała sobie sprawy, że żeby w ogóle o atakowaniu czegokolwiek poza własnym cieniem zacząć myśleć, to musi nabyć podstawowe umiejętności.
Wlepiła więc w Aluzję uważne spojrzenie, odgarnęła walające się dookoła kłaczki, elegancko zwinęła ogon i nastawiła uszu, gotowa poszerzyć swe horyzonty.

[Dwuznaczna Aluzja]

Tak więc czas poszerzyć te horyzonty w jakimś stopniu, chociażby podstawowym. Inaczej nie można sobie poradzić w świecie.
– Są trzy stada. Życie, smoki silnie związane z przyrodą i tym co żyje. Raczej słabe i tchórzliwe smoki, pokojowe i honorowe. Ogień, czyli osobniki szalone i agresywne, oraz Cień, w którym żyjemy my. Podłe, wredne, przynajmniej w większości, tak w skrócie. Dawno temu był jeszcze Wiatr, jednakże jego przywódca widział że stado słabnie i włączył je do Ognia. Oprócz tego była Woda, która obecnie jest blisko zakończenia swojej reaktywacji. Część smoków Życia odłączyła się bowiem od owego stada tworząc własne. Nadążasz? – zapytała, przy okazji robiąc sobie krótką przerwę w mówieniu.

[Grappa]

Grappa starała się nadążać, naprawdę. Życie, czyli jacyś dziwaczni pacyfiści. Ogień –nieokrzesani szaleńcy, oraz Cień. Grappa nie dała po sobie poznać, jak zdziwił ją opis stada do którego należała. Z pewnością nie uważała się za zbyt miłą czy wyrozumiałą osobę. Ale czy to oznaczało od razu, że była podła i wredna? Ona tylko lubiła rozrywkę i zabawę, najlepiej dość wyszukaną. A że śmieszyły ją dość dziwne rzeczy (na przykład cudza krzywda), być może wynikała z tego pewna podłość czy złośliwość. Oczywiście, zupełnie niezamierzenie. Nieświadomość własnego zła sprawiała, że trudno było je Grappie zaakceptować.
Westchnęła zrezygnowana.
–A jaka jest charakterystyka stada Wody? I jakie było stado Wiatru? I dlaczego część Smoków odłącza się od Życia? To znaczy, poza tym, że są jacyś nienormalni. –zachichotała na końcu. No bo proszę, honorowi? Komu by się chciało bawić w takie rzeczy?

[Dwuznaczna Aluzja]

Na razie Grappa była typowym, szarym pisklakiem. Ciężko było wyodrębnić u niej konkretne cechy charakteru. Większość piskląt nie dożywała ceremonii na adepta, ale jeśli tej się uda, to może coś z niej wyjdzie. Byle przydała się Cieniowi.
– Nie określę Ci dokładnie stada Wody, bo oficjalnie ono jeszcze nie istnieje. Nie mają swoich ziem, dopiero będą o nie walczyć. Podejrzewam jednak że będą podobni do Życia, może jego lepszą wersją. W końcu to te same smoki. Stado Wiatru? Podobno byli radosnymi optymistami, ale wiem tylko tyle. Sama nie żyłam w tych czasach, to było naprawdę dawno temu – wytłumaczyła młodej. Dobrze, że zadaje pytania, dzięki temu dowie się więcej.
– To, że się odłączyli było bardzo dobrą decyzją. Życie ma nowego przywódcę, stary musiał odstąpić stanowisko z powodu wieku. To skończony kretyn, który chce zjednoczyć stada i pozbyć się Cienia, a sam nie miał odwagi by zmierzyć się na arenie. Nie wspomnę, że wiele księżyców temu przegrał ze mną pojedynek i wezwał ze strachu przywódcę, żądając mojej egzekucji bowiem celowałam w jego szyję – mówiąc to uśmiechała się z kpiącym rozbawieniem, a w złotych ślepiach błyskały ogniki.

[Grappa]

Grappa pokiwała głową w zamyśleniu i parsknęła cicho na opowieść o Przywódcy Życia, które jawiło jej się jako bardzo dziwne stado, choć zabawne w swojej naiwności.
–To kto jest teraz przywódcą Życia? I niby po co chce jednoczyć stada? Ale skoro chce je jednoczyć, to niby z jakiej racji wyklucza z tego stado Cienia? Czy to z jego strony nie jest jakaś niekonsekwencja w tym absurdalnym postępowaniu? –potok pytań wypłynął niczym rwąca rzeka.
–I czy fakt, że powstanie Woda, będzie korzystny dla nas? Co jeśli to będzie kolejna grupa pajaców? Nie lepiej jak wszyscy siedzieli w Życiu?
Odetchnęła, łapiąc oddech. Cała ta sytuacja była dla niej jeszcze bardzo niejasna, chciała to wszystko dokładnie zrozumieć. A było jeszcze tyle kwestii które ją ciekawiły! Relacje międzystadne i wewnątrzstadne to był zaledwie ułamek tego, co chciała wiedzieć.
–A jak wygląda struktura naszego stada? A czy smoki w coś wierzą? I czym są dokładnie Wolne Stada? Jak powstały? –piszczała coraz wyższym tonem, aż dotarło do niej, że chyba się zagalopowała. Odchrząknęła i spojrzała niepewnie na Aluzję.

[Dwuznaczna Aluzja]

Aluzja słyszała potok pytań, niczym szalejące tsunami. Musiała warknąć donośnie i kłapnąć zębatą paszczą, co wiązało się z metalicznym, nieprzyjemnym odgłosem.
– Przywódcą Życia jest Świt Życia. Chce jednoczyć stada, bo pragnie władzy nad wszystkimi Wolnymi Stadami, chce być panem tego świata i wszystkich sobie podporządkować. Wyklucza Cień bo uznaje nas za najeźdźców, bowiem pierwsi z nas przybyli tutaj zza bariery. Ale cóż, kretynów nie sieją. Sami się rodzą. Świtowi należy się władza właśnie nad takim ugrupowaniem debili – ostatnie słowa skwitowała gardłowym, cichym śmiechem, co brzmiało raczej jak złowrogi chichot. Jedno z dwojga, w każdym bądź razie.
– Chodzi Ci o hierarchię? W każdym jest tak samo. Najważniejszy smok, czyli Przywódca, potem Zastępca, który zajmuje jego miejsce po śmierci poprzednika. Uzdrowiciele leczą rannych i chorych, klerycy zaś zdobywają umiejętności potrzebne do uzyskania tejże rangi. Wojownicy walczą w obronie stada, ale używają do tego własnych mięśni, zaś czarodzieje magii, zwanej inaczej maddarą. Adepci dopiero decydują się kim zostaną w przyszłości, a pisklęta to najmniejsi i bezbronni członkowie stada. U nas przywódcą jest Uśmiech Cienia, nazywany u nas Kheldarem. Nie posiadamy zastępcy, poległ on w wojnie kilkanaście księżyców temu. Wojownikiem jest wcześniej wspomniany Kheldar i ja, mamy tylko jednego czarodzieja, Płomienistego Zdrajcę. Nie posiadamy uzdrowiciela, ale mamy kleryka, Lśniącą Łuskę, inaczej zwaną Iluminacją. Mamy dwóch łowców. Antrasmer, czyli Spojrzenie Mroku, oraz Keith zwany Pierwotnym Instynktem. Reszty nie muszę wymieniać, poznasz ich gdy przyjdzie na to czas. Tak, smoki mają swoje bóstwa. To takie jakby nadprzyrodzone smoki, mogą wszystko i wszędzie. Najważniejszy jest Immanor, patron wytrzymałości i opiekun stada Życia. Naranlea jest jego córką, patronką inteligencji i wszelkich czarodziei. Opiekowała się Wodnymi. Lahae, bogini percepcji, patronka Wietrznych, o których mało kto już pamięta. Nenya zajmuje się zręcznością, Valanyan opiekuje się rzemieślnikami. Kamanor jest patronem siły i opiekunem Ognia. Uessas zajmuje się sprawami sercowymi, Viliar niesłuszną wojną, Nythba aparycją, Erycal uzdrowicielami, Thahar łowcami i polowaniami, Ateral śmiercią i jednocześnie sprawiedliwością. Kiedyś był jeszcze Tarram, obecnie Tarram Upadły. Został dawno temu pokonany i spętany w ciele Erycala. Wolne stada to smoki które tutaj żyją. Jak powstały? Mało kto w ogóle pamięta te czasy i jest zdolny Ci o tym opowiedzieć. Ja nie żyję tutaj od początku i Ci tego nie powiem – mówiła bez przerwy. Gdy skończyła, wzięła haust powietrza by odsapnąć. Czekała na kolejne pytania. Jak ich nie będzie, będzie mówiła dalej.

[Grappa]

Grappa poczuła się nieco przytłoczona ogromem informacji. Potrzebowała chwili, by wszystko sobie poukładać. Świt Życia –zabawny wariat. Zakodowane.
–Zza bariery? Zza czego? I co to znaczy? –spytała powoli, uważając czy nie przegapiła szczegółu mówiącego o jakiejś barierze. Bariera? Co to mogło u licha być? Brzmiało co najmniej podejrzanie. Niemniej pomysł, że Cieniści przybyli zza czegokolwiek niespodziewanie przypadł jej do gustu. To tak jakby byli ponad.
Wysłuchała wykładu o hierarchii, nagle uświadamiając sobie, że w takim razie rozmawia z Wojownikiem. Nie potrafiła zmusić się do szacunku, jednak podziw przyszedł jej nad wyraz łatwo. No i jeszcze ta sprawa z Uśmiechem Cienia. Wujaszek był Przywódcą? W sumie, pasował mu ten tytuł. Nieco odmiennie niż miano Kehl… Kleh… Keleh… Kheldar czy jakoś tak. Co to w ogóle miało znaczyć?
–Czy „Kheldar” coś znaczy? I czy nie musimy mieć Zastępcy? Skoro zginął, nie możemy wybrać nowego? –zastanawiała się w głos. Starała się też jakoś zapamiętać te wszystkie imiona i rangi.
–A jaki bóg opiekuje się stadem Cienia? I dlaczego najważniejszy z Nich opiekuje się stadem Życia? A dlaczego najważniejszy jest najważniejszy? To znaczy, Immanor? I kim był Erycal? A Tarram? Dlaczego upadł?
Grappa kiwnęła głową na znak, że przyjęła do świadomości fakt, że nikt nie jest wszechwiedzący. I tak była zdziwiona, że smoczyca nie urwała jej łba za ten potok słów. Teraz starała się pytać nieco bardziej mądrze, szczegółowo. Wypowiadała słowa powoli i zastanawiała się nad każdym pytaniem, ponieważ przyjęła nieme ostrzeżenie, żeby nie przesadzać. Mimo to, nie potrafiła powstrzymać zadowolenia, że ktoś uchylił przed nią choć rąbek tajemnic. A chciała poznać je wszystkie!

[Dwuznaczna Aluzja]

Stopniowo podobało jej się postępowanie tego pisklaka. Było żądne wiedzy, bardzo dobrze. Ciekawe, kim zostanie w przyszłości. Jeśli wojownikiem, to Aluzja mogłaby się podjąć treningu młodej.
– Barierę stworzyła bogini magii, Naranlea. Chciała zapewnić Wolnym Stadom bezpieczeństwo, bowiem grozili im Równinni, którzy mieszkają za barierą. Jest to niewidzialna, ale wyczuwalna powłoka. Żaden Równinny o złych intencjach wobec Wolnych Stad nie może jej przekroczyć. Po prostu jest to niemożliwe, siła bariery to blokuje. Kheldar to cieniste imię Uśmiechu Cienia. Zanim tutaj przybyliśmy, posługiwaliśmy się własnymi imionami. Ale kiedy dostaliśmy możliwość egzystencji tutaj, musieliśmy przyjąć tutejsze imiona. W Cienistej społeczności mówimy jednak do siebie tak jak dawniej, nie porzucamy swych tradycji. Poza Cieniem jestem znana jako Dwuznaczna Aluzja. Wybór zastępcy nie jest obowiązkowy. Poza tym Przywódca musi mieć absolutną pewność, że taki kandydat się na to nadaje. Musi obserwować, a to zajmuje sporo czasu. Bez zastępcy da się egzystować – wytłumaczyła Grappie, uderzając ogonem o ziemię i wzbijając w ziemię tumany kurzu oraz trawy.
– Cieniem opiekuje się Ateral. Dlaczego Immanor upodobał sobie to stado – nie wiadomo. Nikomu to nie przeszkadza. Najważniejszy jest najważniejszy, bo był pierwszy, i stworzył większość tego, co znajduje się w Wolnych Stadach. Tarram upadł, bo odwrócił się przeciw innym bogom i Wolnym Stadom. Doszło do wojny, ale w końcu go pokonano. O więcej szczegółów nie pytaj, bo nie wiem. Został spętany w ciele Erycala, patrona uzdrowicieli – rzekła, znowu czekając na ewentualne pytania. Chyba że Grappa się wyczerpała.

[Grappa]

Grappa się nie wyczerpała, ale temat na razie tak. Nic straconego, chętnie popyta jeszcze w tematach pokrewnych. Wygięła więc główkę nieco w stronę Aluzji i zrobiła zamyśloną minę.
–Mam jeszcze parę pytań. –uprzedziła, nie chcąc znowu wyjść na niepoprawną gadułę. –Czy smoki jakoś oddają tym bóstwom cześć? A czy te bóstwa czasami ingerują w nasze życia? A kiedy pisklę zostaje Adeptem? I jakie obecnie są stosunki między Cieniem a innymi stadami? Czy często są jakieś międzystadne konflikty? A jeśli są, to jak są rozwiązywane? –rzuciła kilka pytań, każde z innej beczki. Jej myśli były poprzeplatane ze sobą gęstą siecią dziwacznych skojarzeń, często niezrozumiałych dla postronnych obserwatorów. Chęć uzyskania odpowiedzi była jednak o wiele silniejsza niż jej umiłowanie do pięknej mowy i wieloznacznych wypowiedzi.
–Na co pisklę powinno uważać najbardziej? A na czym się powinnam skupić? –dodała jeszcze, szukając porady. Mimo, że Dwuznaczna Aluzja najwyraźniej nie przepadała za nauczaniem, była w tym zadziwiająco dobra. Grappa postanowiła więc nie tracić okazji i chwytać szansę. Jej ciekawość wzrosła jeszcze bardziej, ponieważ ostatnie dwa pytania były bardzo osobiste i dotyczyły jej samej. Wskazówka, delikatne pchnięcie we właściwym kierunku było tym, czego oczekiwała.