Błękitna Rzeczka

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

//znowu piszesz w czasie dokonanym...

Słysząc słowa Hipnotyzującej zmarszczył lekko nos.
– Musiał już całkiem zdziadzieć, skoro nie nauczył smoczycy ze swojego stada jak należy – stwierdził raczej cierpkim tonem, nie w stosunku do Adeptki, a właśnie do Złudzenia. Kiedyś był to Wojownik, z którym lubił stawać w szranki. Dzisiaj zachowywał się jak świętoszkowaty pozer, coraz bardziej upodobniając się do Nieokiełznanych Wód. A przynajmniej Jad miał takie wrażenie. A może Złudzenie zawsze taki był?
Smoczyca o nic się nie zaczepiła. Aby to zrobić musiałaby go trafić, a tego nie zrobiła. Jad najzwyczajniej w świecie odskoczył w bok.
– Znowu. ile razy mam mówić, ze rany szarpane kłami nie wymagają uczepienia się przeciwnika? atakujesz, zaczepiasz kłami, nawet delikatnie, szarpiesz łbem, puszczasz. nie musisz nawet zaciskać szczęk, a tym bardziej nie musisz wczepiać się kłami w ciało przeciwnika. Aby to zrobić musisz być silna, a wynikiem będzie wygryzienie, wyszarpniecie fragmentu ciała przeciwnika. ty masz natomiast jedynie je pociąć, nie usunąć jakieś tkanki – powiedział do hipnotyzującej, skacząc w stronę jej prawego skrzydła. pazurami prawej przedniej łapy zamierzał wykonać szybkie, poziome ciecie przez błonę jej złożonego skrzydła, od prawej strony do lewej.

///Faktycznie, ale nie piszę, że jej się udało. Tylko dopisuje, że jeśli jej się udało, lub oby wyszło... itd. Przyzwyczaiłam się do tego bo zawsze tak piszę na pojedynkach. Ale spróbuje jeszcze raz.

Nie rozumiała o co tym razem chodziło. Chciała przecież się zaczepić łusek i szarpnąć głową, tak jak mówił samiec. Nie potrafiła zrozumieć czemu się zdenerwował. To on jest jednak jej nauczycielem i nie będzie podważać jego słów. –Zdziadział, faktycznie. Nie pokazywał mi co na czym polega. Kazał mi to tylko wykonywać i się domyślać. Głównie sama trenowałam. A to są skutki.– uśmiechnęła się, jednak samiec nawet nie miał jak zauważyć jej miny, gdyż adeptka od razu przeszła do wykonywania obrony. Zamierzała przećwiczyć technikę odturlania o, której mówił jej niedawno wojownik. Przypadła do ziemi, zginając tylne łapy, a przednie wystawiając do przodu. Tym razem leżała na brzuchu. Zamierzała odturlać się w prawo, a więc lewymi łapami zamierzała odepchnąć się i zacząć turlanie.

//nie, piszesz, że się udało. O, choćby tutaj

Zaczepiła się lekko o kawałek jego boku

. Gdybyś napisała "chciała zaczepić się lekko o kawałek jego boku" byłoby to poprawniej. Twój sposób opisywania przyjmuje, że już coś zrobiłaś. A chodziło o to, ze napisałaś, ze się zaczepiłaś – nie zaczepiłaś kłami, tylko cała sobą. nie napisałaś, czym atakujesz XD

Smoczyca odturlała się, tym razem szybciej niż poprzednio.
– Złudzenie był kiedyś świetnym Wojownikiem. niestety gdy został przywódca zaczął uważać się za nieomylny autorytet. Władza jest problematyczna – stwierdził, znając to z doświadczenia. on sam kiedyś był przywódca Ognia, ale chwała bogom, szybko uległo to zmianie. Za ich pozwoleniem, a nawet namową szybko zrezygnował. Rządzenie nie było dla niego.
– Teraz lepiej. jednak balans ciałem i ogonem pozwala wykonać to nieco szybciej. Wcześniej zabrakło ci jedynie odepchnięcia łapami, ale w sumie w obu przypadkach poradziłaś sobie nieźle – skwitował jej ruch, znów będąc gotowym do obrony., powoli zbliżali się do końca.

///okej. Będę się starać pisać inaczej. :)

Samica westchnęła. Czemu ich rozmowa musiała przejść akurat na niego? –Nie mówię, że jest słabym wojownikiem. Może i jest dobry w sztuce walki. Lepszy ode mnie. Jednak zbytnio wykorzystuje swoją pozycje. Słowa nie można mu powiedzieć, bo od razu chce Cię wygnać ze stada. Powiem Ci, że go nie lubię. – mruknęła z niesmakiem. Ani na chwilę nie zatrzymywała walki. Mówiła jednocześnie. Wstała z leżącej pozycji. Samica postanowiła, że ponownie wykona atak kłami. Chciała to przećwiczyć, dopóty się jej nie uda. Przybrała uniwersalną pozycję. Schyliła łeb, ogon podniosła do góry, a skrzydła złożyła. Łapy zgięła i rozstawiła. Odbiła się od ziemi, w górze wystawiła przednie łapy do przodu, a tylne zgięła. Znajdowała się przed samcem. A przynajmniej miała nadzieję, że się znalazła. Nie wiedziała czy jej skok się udał. Zamierzała wykonać atak. Ponownie wystawiła szczękę do przodu i przednimi kłami, nie zaciskając, nie wbijając ich, zaczepiła się lekko jego ciała. Teraz postanowiła szarpnąć łbem w dół, aby zostawić mu płytkie i krwawe rany szarpane. Czy tym razem też się nie uda? Nie wiedziała.

Zmrużył lekko oczy.
– Być może za długo już siedzi na tym stanowisku i władza uderzyła mu do głowy – stwierdził, puściwszy smoczycy oko, a w jego spojrzeniu jak zwykle kryło się rozbawienie. odskoczył w tył poza zasięg kłów smoczycy.
– Teraz lepiej. Jednak nie musisz aż tak lekko zaczepiać kłów. Możesz nawet zamknąć szczeki. Ważne jest jedynie, abyś nie próbowała w swoim ataku zmiażdżyć tkanek przeciwnika lub wyszarpnąć części jego ciała, a jedynie rozszarpać je, rozciąć. Nie wiem, czy widziałaś kiedyś atakujące wilki. one walczą właśnie w podobny sposób, możesz kiedyś to zaobserwować i wyciągnąć z tego korzyści – powiedział do smoczycy.
– Spróbuj teraz użyć w swoich atakach nieco siły. Wiem, ze polegasz na swojej szybkości, jednak co się stanie, gdy nie będziesz mogła tego zrobić? powinnaś nauczyć się wykorzystywać również swoja siłę, na wszelki wypadek – powiedział do hipnotyzującej, doskakując do jej prawego boku, by wgryźć się zębami w nasadę jej prawego skrzydła i mocno zacisnąć na niej szczęki – tak, by zmiażdżyć kości jej skrzydła.

Zaczynała lubić tego samca. Przynajmniej zgadzali się w jednym. –Też tak uważam. Jednakże myślę, że niedługo zakończy dowodzenie.– powiedziała samica, cały czas obserwują wojownika. Teraz było lepiej. To i tak dobrze. Była bardzo zadowolona, nawet z tak maleńkiego sukcesu. Kiedy samiec powiedział, że ma użyć siły, kiwnęła tylko łbem. Oczywiście. Z zaciekawieniem zastanawiała się jaki atak zamierza wprowadzić samiec. Chciał zaatakować jej skrzydło. Musiała sparować cios. Robiła to tylko raz. Na pierwszym treningu ze Złudzeniem, ale wtedy jej nie wyszło, więc co dopiero teraz? Przyjęła obronną postawę. Ugięte łapy, głowa schowana, ciało usztywnione. Gwałtownie odwróciła się w stronę samca, miała nadzieję, że ten nie zdążył wykonać już ataku, gdyż zamierzała wyciągnąć lewą, przednią łapę z zaciśniętą pięścią, usztywnioną i zgiętą w łokciu. Mięśniem ramienno-promieniowym zamierzała zablokować uderzenie.

Jad zatrzymał łapę, zanim ta zagłębiła się w ciele Hipnotyzującej – nie w jej skrzydle, a w łapie.
– Nie próbuj blokować pazurów. blokowanie polega na ustawieniu własnej kończyny na torze lotu przeciwnika. W przypadku, gdy próbujesz w ten sposób zablokować pazury, wystawiasz jedynie łapę, aby się w nią wbiły. przy cięciach lepiej jest parować ciosy. polega to na uderzeniu w atakującą kończynę przeciwnika własna kończyną, aby zbić ją z toru lotu. W ten sposób nie doleci do twojego ciała. Musisz jednak dawkować siłę. Zbyt silne uderzenie może zadziałać jak rykoszet – uszkodzisz przeciwnika, ale i możesz narazić się na obrażenia. Musisz zatem uderzyć z taka siła, by odepchnąć kończynę przeciwnika, nie uszkadzając jej przy tym – powiedział do Adeptki. Czekał teraz na jej atak, być może pokaże, na czym to polega w praktyce.

Skinęła łbem. Podobała jej się nauka z Jadem. Dowiadywała się tylu rzeczy, o których kiedyś nie miała pojęcia. –Dobrze.– powiedziała swojemu mentorowi, po czym skupiła się na wykonywaniu ataku. Już nawet wiedziała co zrobi. Kiedyś zrobiła tak na nauce ze Złudzeniem, ale ten jej powiedział, żeby nie robiła tego z przeciwnikiem silniejszym niż ona. Teraz jednak miała zaprezentować swoją siłę, więc wykona to jeszcze raz. Zaczęła wykonywać pół-okrążenie, tak aby zatrzymać się przed samcem. Niedużą odległość przed nim. Chciała być przed jego ogonem. Najpierw zacznie od skoku. Zamierzała przybrać odpowiednią pozycję. Schyliła łeb, ogon podniosła do góry, łapy zgięła i rozstawiła, a skrzydła mocno przycisnęła do siebie. Zaczęła się odbijać z ogromnym naciskiem, wybijać się od podłoża. Nie chciała jednak lądować na ziemi, o nie. W górze, zamierzała wyciągnąć przednie łapy do przodu, jak to zwykle robiła, ale nie tylko. Postanowiła je rozstawić. Tylne, które miały być zgięte również nieco rozstawiła. A, dlaczego? Chciała wylądować na grzbiecie samca, a żeby nie spaść musiała mieć rozstawione łapy, po to, aby móc się przytrzymać jego szyi, a tylne nałożyć na uda. Jeżeli jej specyficzne lądowanie udałoby się, samica postanowiła wygiąć szyję i kłami wbić się w kark przeciwnika. Mocno dociskając szczęki. Na walce z jej mistrzem, udał się tylko pierwszy etap, gdyż w następnym białofutry samiec po prostu zrzucił ją z pleców i tak się to skończyło. Co będzie teraz? Nie wiedziała.

Teraz nie udało jej się nawet to. Złudzenie chyba zapomniał wspomnieć jej o jednej rzeczy, która zademonstrował jej Jad. Najzwyczajniej w świecie padł na ziemie i przeturlał się w bok, w prawo, wstając na łapy, przez co znajdował się teraz przy nieosłoniętym prawym boku smoczycy.
– Przeciwnik nie będzie czekał, aż go okrążysz, a potem sobie poskaczesz. Silniejszy przeciwnik przechwyci cię w locie lub odrzuci od siebie, szybszy po prostu uniknie twojego ataku. pomysł jest dobry, z wykonaniem musisz trochę pomyśleć. żaden smok nie pozwoli ci zajść się od tyłu i nie będzie potulnie czekał, aż na niego wskoczysz – powiedział do hipnotyzującej.
– no dobra, wystarczy – dodał po chwili, strząsając z łusek resztki śniegu.

//raport atak i obrona IV

–Rozumiem.– powiedziała na słowa samca. Była przygotowana na kolejny atak z jego strony, ale go nie dostała. Zamiast tego, samiec powiedział, że już starczy. Czy to oznacza, że zakończyli trening? Najprawdopodobniej tak. ]–Dziękuje Ci za naukę.– powiedziała, kłaniając się wojownikowi. Następnie nieco zmęczona, oddaliła się znacznie. Ruszała ku Obozowi.

Pogoda była ciepła, nawet bardzo ciepła. Wędrowałem z myślą ochłodzenia się. Wiatr prawie nie wiał.
Szedłem jakiś czas, aż odszedłem do małej rzeczki. Lecz bałem się wejść przez strach przed utonięciem. Więc tylko weszłem do połowy łapek, do wody.
Wiatr zawiał mocniej niosąc woń kogoś obcego i jednocześnie znajomego. Czekałem dłuższą chwile, a woń się nasiliła.

Spędzenie trochę wolnego czasu nad wodą było jedną z tych rzeczy, której Kaszmirowy uwielbiał się oddawać. Nic tak nie relaksowało, jak plusk strumienia i delikatny wiatr poruszający liśćmi pobliskich drzew, skąpanych w cieple porannego słońca. Wystarczyło tylko znaleźć takie miejsce i ułożyć swoje leniwe cielsko, by oddać się niekłamanemu lenistwu. No co? Nawet Kaszmir czasem potrzebował po prostu poleżeć! Ok, był hiper energetyczny jak rodząca się supernowa, ale to nie znaczy, że nigdy nie zaznawał odpoczynku. Był trochę jak pisklę, które biega, biega... aż w końcu pada wyczerpane i słodko zasypia wtulone w bok mamusi.
Adept biegł wzdłuż koryta rzeki, szukając odpowiedniego miejsca na leniuchowanie. Wzrok kierował raz w prawo, raz w lewo, obserwując oba brzegi. Gdzieś musiało być takie idealne, nasłonecznione miejsce... Nie ma siły, żeby coś, co sobie wymarzył, po prostu nie istniało. Przecież nie wymagał od natury zbyt wiele! Tylko odrobinę... ciepła i chłodu. Słońca i wody.
Młody smok nie szedł jednak spacerkiem. Miał swoja poranną przebieżkę. Pędził tuż na granicy koryta, to balansując na krawędzi "klifu", to wpadając na kilka kroków w płytki bród, lub mulisty brzeg. Wymijał kępy rzecznych roślin, a nad niskimi przeskakiwał, wciąż prowadząc uważną obserwację terenu. Aż nagle... Co to? Gwałtownie zahamował, ryjąc przednimi łapami ziemię. Hm? Pisklę? Po drugiej stronie brzegu.
Patrzyło na wodę, w której stało zanurzone do połowy łap, jakby niepewne co ma dalej zrobić. Zauważyło go. Zatrzymał się po przeciwnej strony wody, obserwując malucha uważnie. Nie widział go jeszcze. Czyje było? Zgubiło się?
– Hej młody, chcesz przejść? – zapytał głośno, tak, żeby na pewno został usłyszany z odległości. Obdarzył przybysza ciepłym uśmiechem. – Jak się nazywasz?
Ślepia skierował najpierw na Shiro, a potem na dzielący ich pas cieczy. Niezbyt głębokiej ani rwącej, ale wciąż szerokiej. Suchą łapą nie przejdziesz. Pociągnął nosem, by wyczuć, czyj to maluch. Być może będzie musiał go oddać opiekunom. Nie wiedział za bardzo jak obchodzić się z pisklętami. Całe jego rodzeństwo było w identycznym wieku. Co tutaj zrobić z takim delikwentem? Samym, bez opieki? Najwyraźniej ,sam musi zostać tą opieką.

Zauważyłem biegnącego smoka, w kolorach błękitu i czerwieni. Na mój widok zatrzymał się. To jego zapach wyczułem wraz z wiatrem.
–N-na-nazywam się Shiro, a ty? – odpowiadam niepewnie. Z strachem patrze w wodę i zrezygnowany siadłem w wodzie – Czy pomożesz mi przejść?
Czekałem na na jego odpowiedz, a zarazem myślałem, czy mi pomoże, czy zostawi samego. Wiatr znowu przyniósł jego woń. Teraz wyrażenie czułem i wiedziałem, że pochodzi z stada Życia.
–Czy ty pochodzisz z stada Życia? – nadziej przepełniała mój głos.

– Tak, jestem z Życia. Szkolę się na wojownika – doszedł go w końcu zapach pisklaka, który szybko rozpoznał. Mimowolnie, jego pysk wykrzywił się w połowicznym, lekko zawadiackim uśmiechu. – Miło mi poznać Shiro. Tata albo mama wiedzą, że tu jesteś?
Więc to syn jego mistrza... Będzie musiał uważać, żeby nic mu się nie stało. Jeśli chociaż łuska spadnie mu z głowy (chyba jakoś tak to leciało), to na następnym treningu skończy jako ładnie wyglądająca porcja dżemu rozsmarowanego na skalnej kanapce. Do tej pory stał nieruchomo, ale w końcu postąpił krok do przodu. Widać było, że zbiera się do pomocy ale wtedy... Coś przyszło mu do głowy. Ślepia samca oceniły małego Shiro od stóp do głów. Hmm... chyba prawdziwy wojownik nie chciałby, żeby jego syn wyrósł na mało samodzielną jaszczurkę. To trochę ryzykowne ale... No cóż. W szafirowych oczach zabłysło coś psotnego.
– Nie muszę Ci pomagać. Sam możesz przejść. A raczej przepłynąć. Pływałeś już kiedyś? – poczekał chwilę na odzew, nie przestając obserwować poczynań malucha. Gdy tak siedział oklapnięty w wodzie, wyglądał słodko. – Popatrz na mnie.
Czerwonołuski wbił nieruchome spojrzenie w wodę. Nie przepadał za tym, ale tutaj było wyjątkowo płytko. No trudno, za edukację! Raz, dwa i trzy!
Płynnym ruchem wybił się z brzegu i wskoczył w sam środek rzeki. Ciężar ciała pociągnął go w dół, pod wodę. Jednak kilka łusek pod powierzchnią zatrzymał się, gdyż jego łapy dotknęły gruntu. Wystarczająco płytko. Odbił się od piasku, wynurzając się na powierzchnię. Zimne powietrze smagnęło go po pysku, a krople wody zaczęły spływać z łusek. Kilkoma zamaszystymi ruchami łap dopłynął do brzegu, an którym znajdowało się pisklę, wychodząc z nurtu, by stanąć przed nim. Potrząsnął skrzydłami, pozbywając się resztek wody.
– Widzisz? Każdy może przejść sam. Ty też możesz się nauczyć – zawiesił głos, robiąc dramatyczną pauzę. – Tylko... musisz uważać! I słuchać wszystkiego co mówię, dobrze?

Był pod lekkim wrażeniem, jak samiec wparował do wody.
–Nigdy nie pływałem i z miłą chęcią się tego nauczę. A rodzice nie wiedzą, że tu jestem. – pozuje niezbyt miły uśmiech – A ty ciągle się nie przedstawiłeś.
Podniosłem się i wchodziłem do wody puki ie się gała mi ona po szyję. Dalej się bałem wejść.
–Powiesz mi co mam dalej robić? Obiecuję, że będę się ciebie słuchał niczym matki.

Ohoho! Cóż za obietnica! Rzadko spotyka się tak zdyscyplinowane pisklaki. Najwyraźniej, w domu doświadczył prawdziwie wojskowego rygoru.
– Świetnie, to nie jest wcale trudne! – oświadczył maluchowi. – Musisz tylko pamiętać, żeby się nie denerwować. I... o kilku innych, małych rzeczach.
Mrugnął do Siro, po czym przeszedł do wskazówek.
– Po pierwsze – zaczął nieco mentorski, ale teatralnym tonem. – Jak wejdziesz do wody, to stracisz ziemię pod łapami. Będziesz unosił się na powierzchni rzeki, a łapki będą zwisać swobodnie, jakby ktoś uniósł Cię w powietrze!
Podszedł do pisklaka i delikatnie wsunął łapę pod jego brzuch. Potem podniósł go odrobinę w górę, tak, by stracił kontakt z gruntem. Uważał też, żeby nie upuścić malucha. Gdyby to zrobił... cóż. Mógłby już zabierać się za emigrowanie poza barierę.
– Oh, ale ciężki jesteś... No dobra, ale jak już będziesz tak wisiał w wodzie, to będziesz chciał jeszcze poruszać się do przodu, prawda? Dlatego musisz przebierać łapami. Tak jakbyś chodził. Tylko trochę szybciej i zagarniając do tyłu. Spróbuj na sucho! Ale zrób ten ruch dokładnie... Jak chcesz dobrze pływać, musisz wszystko robić dokładnie, a nie panicznie i byle jak.
Trzymając pisklę w górze obserwował, jak sobie radzi.

Poczułem jak adept podkłada swoją łapę pod mój brzuch i unosi. ja powoli zaczynam ruszać łapkami. Próbuję trochę przyspieszyć. Wydaje mi się, ze to łatwe i przyjemne. Zadarniam powietrze, raz jedną łapką , raz drugą.
–To wydaje się łatwe – spoglądam na czerwonego samca – Czy możemy spróbować już w wodzie, bo widzę, że się męczysz trzymając mnie i czy możesz wrońcu podać imię? -Pytam się go niezbyt przyjemnie wypowiadając ostatnie zdanie. "Mam nadzieje, że nie zrozumie tego źle."Pomyślałem z strachem, że coś mi zrobi.

Odstawił go na ziemię.
– Jestem Kaszmirowy Kolec – stwierdził pogodnie. Pisklak mówił dość dziwnie... ale adept był przyzwyczajony do dziwactw. Szczególnie swoich. – No jasne, że to proste. Wskakuj do wody. Jak do niej wejdziesz, to rozłóż skrzydła, tak, żeby unosiły się razem z Tobą na wodzie. W tedy jest wygodniej. Idź na co raz głębszą wodę, aż w końcu łapy same oderwą się od ziemi i... popłyniesz! Potem już wszystko zależy od Ciebie.
Kaszmir ruszył za młodszym smokiem, by być tuż za nim, cokolwiek by nie robił, gotowy wyciągnąć go z wody. Nurt był leniwy, jednak istniał.
– Pamiętaj, żeby trzymać głowę nad wodą! Chcesz chyba sobie pooddychać, a na rybę nie wyglądasz.

Wskoczyłem do wody, rozłożyłem skrzydła i ruszyłem przed siebie. Po kilku krokach przestałem czuć grunt pod łapami. Wtedy zacząłem powoli i niepewne poruszać łapkami. Głowę trzymałem nad powierzchnią wody.
Płynąłem powoli do przodu. Odkryłem , że ogona można używać jako steru. Spróbowałem skręcić. Powoli i niepewnie. Ale się udało i po chwili byłem na drugim brzegu.
–Dobrze to zrobiłem? -pytam się w z nadzieja w głosie

Wyczaił jak się skręca! No, idzie mu na pewno lepiej, niż szło na początku Kaszmirowi. To była masakra... Do tej pory nie przepada za wodą. A jako pisklę to było absolutne dno. Dosłownie. Natomiast Shiro radził sobie nieźle, aczkolwiek...
– Nieźle – stwierdził krótko, stojąc do połowy łap w wodzie. – Ale możesz to zrobić jeszcze lepiej. Chcesz spróbować?
Uśmiechnął się wyzywająco, jakby stawiał przed nim jakieś wyzwanie.
– Wróć do mnie, ale nie machaj tak niepewnie tymi łapkami. Rób dłuższe ruchy, zagarniając więcej wody. Tak jakbyś... kopał w ziemi! Spróbujesz? – wbił czujny wzrok w pisklę. – Możesz też pokombinować ze skręcaniem. Pływanie to też zabawa!

Posłuchałem Kaszmira i zacząłem wykonywać coraz pewniejsze ruchy. Wygiąłem się w łuk. Głowa i tułów w prawo, a ogon w lewo. Dzięki temu mogłem zawrócić w stronę adepta. Gdy moje ciało było na link głową w skierowana w stronę samca to popłynąłem ile sił w łapkach miałem.
–Podobało ci się i czy to wszystko? – pytam się, a moje oczka iskrzą z podniecenia z nowo nabytej zdolności.

Smoki Wolnych Stad

Błękitna Rzeczka

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu