Szumiąca polana

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zaśmiała się słysząc słowa Ailli o tym jak razem przekonają elfy, że ona jest wspaniała. Cóż, wspaniała przecież jestem, ale niestety ten niezbyt mądry osobnik uważa inaczej. – pomyślała, zadowolona sama z siebie. Do Ailli za to powiedziała: Chętnie z Tobą pójdę żabko. Myślę, że jak połączymy twój urok i mój wdzięk, przekonają się co do nas. Smokom nie opłacało się protestować, kochanie. Gdyby nie elfy i Drzewo Odnowy, dzisiaj wciąż mógłby panować mrok i wieczna zima. Elfy dały nam wiosnę i światło, my im daliśmy schronienie. Coś za coś.– Uśmiechnęła się do swojej uczennicy. Jednak owy uśmiech szybko zniknął z jej pyska, kiedy usłyszała Wojowniczka Cienia. Przeszył ją dreszcz. –Jak miała na imię ta Cienista?– jej głos nie był już taki dźwięczny i miły w słuchaniu. Czuć było w nim grozę, przerażenie i lekkie zdziwienia. Nie miała nic do smoków z Cienia. Z kilkoma się nawet przyjaźni, jednak Cienistą Wojowniczkę zna jedną i nie ma o niej żadnego dobrego słowa. Mam nadzieję, że w tym stadzie jest więcej tych Wojowniczek.– Przełknęła głośno ślinę. –Raczej tak. Nie sądzę, żeby ta zachciała uczyć mojego stworka.– Uspokajała się. Po dłuższej chwili spojrzała z powrotem na samiczkę. –Dobrze. Opowiem Ci o istotach na naszych terenach.– Jej głos z powrotem przybrał melodyjny ton, lecz wciąż czuć było w nim zdenerwowanie. –Na mojej pierwszej nauce o świecie, mój tata też nie chciał o nich mówić. Musiałam dowiedzieć się sama. No więc na naszych terenach można spotkać zarówno istoty o różnych temperamentach. Nie które są bardziej przyjazne, inne mniej. Te bardziej przyjazne często są naszymi kompanami. Życiowymi towarzyszami. Na przykład jednorożec, czy hipogryf. Takich przyjaciół posiada twój tata. Są też jednak te mniej przyjemne. Z niektórymi z nich możesz powalczyć na arenie. Jednorożce jak może zauważyłaś są praktycznie całe białe i z dużym rogiem, odstającym im z czoła. Niestety ich spokojna natura sprawiła, iż są na na skraju wyginięcia. Potrafią czarować. Hipogryfy natomiast wyglądają jak orło-konie. Wiesz chyba co to konie i orły? Nie są agresywne. Na naszych terenach można również spotkać centaura, konia o ludzko-elfiej twarzy i torsie. Ludzie to dzikusy, podobne, ale brzydsze od elfów i nie zamieszkują naszych terenów. Centaury są bardzo inteligentne, walczą za pomocą łuków. Na terenach bagnistych i mokrych możesz spotkać bazyliszka. Stwory podobne do nas, lecz dużo brzydsze, niższe i nie mają skrzydeł. Plują kwasem. Na bagnach, które są umieszczone na wyżynach możesz spotkać również ogra. Obrzydliwe stworzenie. Dużo od nas większe, śmierdzące z kłami. Strasznie prymitywne i brutalne. Do jednorożców poza koniami, podobne są również pegazy. Nie używają one jednak magii i nie mają rogów. Mają natomiast pierzaste skrzydła. Chochliki i gobliny. Mają podobną wielkość, znaczy niewielką i obie te rasy są niesamowicie obleśne. Chochliki są pokryte zieloną łuską i mają ogromne czarne oczy. Aktywne nocą. Gobliny natomiast są najczęściej szare i krępe. Znęcają się nad ofiarą. Drakonidy- podobne do ogromnej jaszczurki, nie zieją niczym, potrafią biec na dwóch łapach i szybować, choć nie mają skrzydeł. Podobne do drakonidów są także hydry. Jednak mają pewien istotny szczegół. Posiadają pięć głów. Nie są przez to wcale mądrzejsze. Jest także Cień i Demon. Cienia nie ma określonego kształtu. Czarny dym. Atakują magią. Demony natomiast, są bardzo wielkie, stoją na dwóch łapach. Z ich łba wyrastają dwa kręte rogi. Mają także ogromne skrzydła. Nie latają. Niesamowicie niebezpieczne. Wilk, żbik i niedźwiedź Może o nich słyszałaś. Często je można spotkać na polowaniu. Pokryte futrem. Poza nimi jest także driada, topielec, wąż błotny, salamandra, lewiatan, mantikora, kelpie, kobold, kotołak, minotaur i gryf. Jednak o nich nie mam tylu wiadomości. Poza tym zaschło mi w gardle. Powiedziałam Ci jednak większość. Opowiedzieć jeszcze o czymś? Może o Równinnych, lub Bogach? Może jakieś ciekawostki?– spytała nieco już zmęczona ciągłym gadaniem.

Ailla wtuliła się w bok cioteczki Hipci, chociaż wiedziała, że już niebawem będzie za duża na krycie się pod skrzydłem opiekuńczej Adeptki.
Słuchała słów Hipci z urzeczeniem, nie chcąc uronić ani jednego.
Było tego tak wiele! Kto by pomyślał, że ta okryta białym puchem, uśpiona kraina skrywa tyle istnień!
Wspomnienie o driadzie, a także o pewnym potężnym drzewie o czarnych paciorkowatych oczach. Słyszała wrzaski, trzask płonącego ogniska, szelest korony. Ulotna mgiełka, popiół rozwiewany przez wiatr. I oczy, Serca Lasu, migocące w szczątkach.
Drgnęła, wyrwana z rozmyślania. Nie wiedziała, skąd wziął się ten obraz, przecież nigdy tego nie doświadczyła.
Odetchnęła i zamrugała powiekami, zerkając na Hipcie.
– Dwuznaczna Aluzja, moja nauczycielka nazywała się Dwuznaczną Aluzją – mruknęła, próbując odgonić te dziwne obrazy sprzed oczu.
– Czy jest coś poza Bogami? Czy wiadomo, jak to wszystko się zaczęło? My wzięliśmy się od nich, a oni? – dodała po chwili.

Tehanu nagle zesztywniała. Odsunęła swoją już dość dużą podopieczną, spod swojego skrzydła i chrząknęła cicho. Dwuznaczna Aluzja. Zdarzały się momenty, że to imię niemal przyprawiało ją o dreszcze. Wzdrygnęła się, przypominając sobie momenty spędzone z tym potworem. Popatrzyła na Aillę, a w jej pięknych ślepiach odmalowany był ból... i strach. –Nic Ci nie zrobiła? Nie skrzywdziła Cię?– pytała wystraszona, po czym zganiła samą siebie. Przecież gdyby jej coś zrobiła, ona nie prowadziłaby teraz z nią nauki. Nie byłoby jej tutaj. Teraz jej lęk przerodził się w szok. Przecież to było niemożliwe. To, że Odrodzona umknęłaby z pod jej szponów to jedno, ale jak Aluzja zgodziła się na naukę? Adeptka coś czuła, że Ailla musiała jej coś zapłacić, gdyż Dwuznaczna nie zaproponowałaby sama nauki. Hipnotyzująca nic już jednak nie mówiła. Spróbowała całkowicie skupić się na pytaniu uczennicy, choć trochę kiepsko jej to wychodziło, gdyż wciąż widziała ten krwiożerczy obłęd w ślepiach Wojowniczki. –Nie wiem co było przed Bogami, skarbie. Chyba nic, gdyż od zawsze był Immanor. To on jest twórcą wszystkiego, całego życia. Zawsze był. Opowiedzieć Ci dokładnie o wszystkich Bogach, czy o nich już słyszałaś? A może coś o Duszkach?

Kiedy Hipcia odsunęła ją od swego boku, co mogło pójść dość sprawnie zważywszy na to, iż pomimo tego, że miała trzynaście księżyców była nie wiele większa, może nawet odrobinkę mniejsza, niż dziesięcioksiężycowy smok.
Uniosła łebek i spojrzała na ciocię dużymi, zaskoczonymi morskimi ślepkami.
Dotknęła nosem policzka cioci, śmiejąc się cicho.
– Nie, ależ skąd! Z początku była pełna rezerwy, ale wbrew pozorom to naprawdę poczciwa smoczyca. Po prostu zamknięta w sobie, ale każdego da się otworzyć, wystarczy wiedzieć, gdzie nacisnąć, jak ułagodzić stworzenie. Wydaje mi się, że musi być bardzo samotna, albo zagubiona, nic ponadto – odpowiedziała kojącym, ciepłym głosem, szponem przesunąwszy po zmarszczonym nosie cioci. – Nie martw się tyle, Hipciu. Jesteś taka wrażliwa! Kochana i cudowna, ale musisz też myśleć o sobie. Za dużo energii wkładasz w zamartwianie się o innych. To bardzo szlachetne, wszyscy cię kochamy! Tyle dla nas zrobiłaś! – otarła się bokiem szyi i jej szyję.
– Co do Bogów... Dobrze, ale przecież cały święty panteon nie wziął się z powietrza, prawda? Czy wiadomo, jak powstała reszta bogów? I duszki? Kim są? – dodała po chwili.

Tehanu jednak nie chciała słuchać słów o tym, że Aluzja może być dobra, tylko nieco zagubiona. To jest największy potwór, największe zło z jakim adeptka miała poczynienia. Jednak jedyny plus był taki, że nie skrzywdziła Aillki, bo wtedy... Lepiej nie mówić. –Poczciwa, zagubiona... To skoro jest samotna to niech lepiej zastanowi się czemu. I pomyśli nim zacznie robić krzywdę innym dla zwykłej zabawy.– powiedziała z pogardą. Tak bardzo jej nienawidziła. –I kochanie, cieszę się, że Ciebie nie skrzywdziła, choć to niezwykłe z jej strony, ale swojego zdania o niej nie zmienię. To bestia, nie smok. A wojna z Cieniem jest właśnie przez nią.– warknęła ostro. Nie przeszkadzało jej, że nastawia samiczkę przeciwko Dwuznacznej. Nie chciała mydlić ślepi swojej przybranej siostrze. Bo jeżeli ona zrobi niewłaściwy ruch, Aluzja może ją skrzywdzić. przynajmniej zachowałam dla siebie sprawę, jak prawie zostałam jej przekąska.– pomyślała wściekła. Długo trwało zanim adeptka wyszła z otępienia, jakiego doznała po fali gniewu. Zamiast rozmyślać nad swoim wrogiem, skupiła się na pytaniu samiczki. –Widzę, że Twój poprzedni nauczyciel mało Ci opowiadał o Bogach. Nie, święty panteon nie wziął się z powietrza. Najpierw był Immanor, tak jak mówiłam. Posiadał on trójkę braci i jedną siostrę. Razem stanowili Boską Piątkę. Pierwsi Bogowie, pierwsze istoty na tym świecie. Najstarszy był Immanor, o którym wspominałam. Złoty smok, o błękitnych oczach. Łaskawy, ale sprawiedliwy. Bóg Wytrzymałości. Następnie był Kamanor, ciemny samiec, który szybko się wściekał. Patron Siły. Następnie był Tarram Upadły, jednak zdrajcy nie uważam za Boga. Potem w kwestii wiekowej była Nenya. Samica o czerwonych łuskach, złotych ślepiach, zwykle w dobrym humorze. Bogini Zręczności. Ostatnim z Boskiej Piątki był Thahar o zielonych łuskach. Opiekun polowań i zwierzyny łownej. To cała Boska Piątka, jednak jak widzisz nie są to wszyscy Bogowie. Był taki dzień kiedy pewna nimfa wodna dała życie kolejnym dwóm Bogom. Bracia Villar i Valanyan. Valanyan spokojny i opanowany, patronuje rzemieślnikom, natomiast Villar dziki i porywczy, Bóg wojny. Oboje o niebieskich ślepiach. Valanyan został partnerem Nenyi. Kolejni Bogowie to dzieci i wnukowie Immanora. Uessas, srebrny, leniwy samiec. Bóg miłości. Nytba, niebywale piękna, ale próżna. Patronka Aparycji. Naranlea, fioletowa samica o srebrnych ślepiach, pomagająca. Bogini Inteligencji. To byly dzieci Immanora, teraz jego wnukowie, synowie i córki Naranlei. Lahae, nieco mała samica o piekielnie czerwonych łuskach. Zagadkowa. Bogini percepcji. Erycal, biały samiec o niebieskich ślepiach. Patron medyków. Jest jeszcze Ateral, ponury smok, który zabiera dusze, które skończyły żyowot na tych ziemiach przed oblicze sądu. Wtedy Immanor decyduje czy dusza musi odkupić swoje winy i wrócić z powrotem na smocze ziemie, nic nie pamiętając, czy może udać się do Krainy Wiecznych Łowów.– zaschło jej w gardle. Przełknęła ślinę. –Duszki natomiast to nadprzyrodzone siły, które istnieją... chyba od zawsze. Nie wiem ile ich jest naprawdę, ale znana nam jest ich piątka. Dadu, dobry duszek, który pomaga na polowaniach. Riromi, przeciwieństwo Dadu, złośliwe to i wredne. Siostry Alaleya, która miłuje rośliny i nie znosi, gdy się je krzywdzi i Naqima, ona zaś kocha wszystkie istotki, szczególnie te w weiku pisklęcym. Jest jeszcze mądry Katamu, który wie gdzie są błyszczące kamienie. Czasami duszki pojawiają się smokom, ale mi jeszcze nie udało się żadnego spotkać. Co teraz?

///Wybierz jakąś ostatnią rzecz.///

Tym razem Ailla już nie polemizowała na temat swej Cienistej Nauczycielki. Potrafiła zrozumieć różnicę zdań, ale jednocześnie obiecała sobie, że jeszcze kiedyś odbędzie rozmowę z Cienistą Wojowniczką. Chciała dowiedzieć się, co też ta uczyniłą jej kochanej Hipci, że ta tak płonęła na każdą wzmiankę o niej. A przede wszystkim dlaczego to robiła.
Potem już tylko skupiła się na słowach Hipci, słuchając z uwagą. O Bogach mogłaby słuchać całymidniami i nocami, zawsze wyciągając z tego inną naukę.
Przymrużyła nieco powieki słuchając o duszkach, tego akurat nie wiedziała!
Zamruczała cicho i zapytała o coś innego.
– Ostatnio wiele wojen toczyliśmy. Czy wiadomo, ile ich było i dlaczego? No i czy wojny były tylko między stadami? – zagadnęła.

Hipnotyzująca skinęła lekko łbem, po czym ponownie przysunęła się do swojej siostry. Żałowała, że wcześniej ją odtrąciła, ale wzmianka o Cienistej napawała ją takim gniewem... Na szczęście teraz został poruszony inny temat. Tehanu westchnęła z ulgą. –No, wiesz kochanie. Ja przeżyłam tylko dwie wojny, choć wiem, że było ich więcej. Najpierw zacznijmy po co są wojny? Obecnie są one wtedy, kiedy stado chce poszerzyć swoje tereny, albo wtedy, gdy wydarzy się sytuacja, która sprawi, że pomiędzy stadami nastaje konflikt. Tak było w przypadku wojny z Cieniem, którą spowodowała Dwuznaczna Aluzja, bądź w przypadku wojny z Ogniem. Ale myślę, że te wojny są niczym w porównaniu z tymi co były kiedyś. Nie wiem ile ich było dokładnie, ale mogę Ci powiedzieć, że nie były wyłącznie pomiędzy stadami. Na przykład wojna z Równinnymi. Oni nie należą do terenów Wspólnych Stad. Albo jeszcze inna wojna. Wojna pomiędzy wszystkimi smokami na naszych terenach, a jednym bardzo silnym przeciwnikiem, Tarramem Upadłym. Niszczył, zabijał, szantażował. Dlatego też nie uznaję go za Boga. Albo napady innych ras, to chyba też zalicza się do wojen? Poza tymi wtedy też był wojny pomiędzy stadami, ale ie wnikam w nie za bardzo. Jedynie co mnie zaintrygowało to wojna pomiędzy naszym dawnym stadem, a Ogniem i Cieniem. Twój tata chyba brał w niej udział.– uśmiechnęła się do Aillki, następnie zamrugała podwójnie ślepiami. Była zmęczona. -Coś jeszcze?

///Raport wiedza II i III///

Dodano: 2015-02-08, 16:08[/i] ]
Najwidoczniej Aillka nic już sobie nie życzyła. I dobrze. Jej nauczycielka była już dość zmęczona. Tehanu skinęła łbem swojej uczennicy i odsunęła się znacząco. Teraz wbiła się w powietrze i odleciała ku terenom Życia. Usilnie myślała o sprawie z Dwuznaczną...

Rozsądny zwinął skrzydła. Krótki lot nie należał do najprzyjemniejszych, jako iż po głowie młodego smoka bez przerwy biegały myśli, głównie te dotyczące najbliższej przyszłości. Westchnął pod nosem i uniósł łeb. Był w okolicy miejsca, gdzie się umówili, znalazł więc kierunek, w którym leżała sama Polana i ruszył w jego stronę szybkim, nerwowym krokiem.
Nie ma co ukrywać, nie cieszył się perspektywą nauki. Widział wiele i miał umysł otwarty na nowości, a jednak z góry zakładał, że to spotkanie będzie nudne i nieprzyjemne, czuł, że mu się nie spodoba. Z pochmurnymi myślami, ale – a jakże! – rozbawionym i lekko uśmiechniętym pyskiem wkroczył na Szumiącą Polanę. Zatrzymał się. Charyzmatycznego jeszcze nie było.
Zmarszczył pysk i wysłał do niego delikatne mentalne przypomnienie – ot, tylko w ramach upewnienia się, że tamten nie zapomniał, jakkolwiek sam Rozsądny pewnie by się tym nie zmartwił. Usiadł i począł przyglądać się zaklętej w czasie scenie – przyprószonemu śniegiem Zagajnikowi.

Charyzmatyczny nie spieszył się zanadto na naukę. Cóż, przecież nie będzie od razu rzucał wszystkiego i leciał na spotkanie.
Nie, cierpliwość jest cnotą.
Ponoć.
Tak czy siak aspirujący na czarodzieja samiec zjawił się przy polanie. Delikatnie wylądował, wznosząc drobinki kurzu ku górze. Uśmiechnął się przy tym lekko, składając swoje duże skrzydła i mrużąc ślepia, zbliżył się do smoka.
Pierwszy raz go widział.
– Ty jesteś ten.. Rozsądny? – Burknął ni to z przyjaźnią ni to z wrogością. Taki już był. Uniósł łeb ku górze, mierząc adepta uważnym wzrokiem. Cóż, on go zwołał więc niech on gada. Widać było, że Charyzmatyczny nie był w najlepszym humorze.. ale starał się aż tak tego nie okazywać.
W pewnym momencie zaczął szmerać coś szponem w ziemi, nie zwracając nawet najmniejszej uwagi na adepta. Słuchał go jednak, jeśli ten miał coś do powiedzenia.. cóż, czekał.

Uniósł wzrok, gdy tylko dotarł do niego łopot skrzydeł. Śledził wzrokiem sylwetkę Adepta aż wylądował. Skinął mu łbem i przekrzywił go nieco, taksując uważnym spojrzeniem.
– Dokładnie. Rozsądny Kolec, Życie. A ty, jak rozumiem, Charyzmatyczny? – spytał ze swoim standardowym, irytującym uśmieszkiem. Ale nie kpił, broń Immanorze; dziwny charakter objawiał się w końcu na różne sposoby.
– Przejdźmy do meritum, jeśli nie masz nic naprzeciw. Chciałem prosić cię o naukę... eee... umiejętności łowieckich... – stracił nieco rezon, gdy Charyzmatyczny, zdawać by się mogło, zaczął go ignorować. Pochylił nieco łeb i przyjrzał się mu.
– Może na początek... skradanie? – zaproponował niepewnie.

Na pysku samca pojawił się drobny uśmiech, choć bardziej przypominał on sytuację, w której coś by mu nie smakowało.. Nie wyglądał na niezadowolonego.
– Tak, tak. – Rzucił w przestrzeń, dalej nie patrząc na adepta. Przekrzywił łeb na bok, ostatecznie spoglądając Rozsądnemu intensywnie w ślepia.
Wydawać się mogło, że niezręczna cisza trwała wieki. Ursus oblizał lekko swe gardzie wargi (czy jak to tam się zwie) językiem i raczył zabrać głos. Gdy uniósł łeb ku górze, zobaczył jak tamten się my przygląda. Puścił mu oczko.
– A więc bla, bla, bla skradanie to.. – Urwał w pewnym momencie, stukając szponem o swój podbródek.
– A może Ty mi wyjaśnij czym jest skradanie Rozsądny Kolcu. – Mruknął, celowo zaznaczając jego imię, tak jakby oczekiwał rozsądnej odpowiedzi. Na samą myśl o tym na pysku Ursusa pojawił się drobny uśmiech, choć nie wydawał się być on zbytnio przyjazny..
Spojrzał na niego uważnie, nie spuszczając z niego silnego nacisku błękitnych ślepi.

Odchrząknął dość głośno. Żeby zwrócić uwagę, a może przygotowywał się do wypowiedzi? Prawdopodobnie obydwa i chęć poirytowania Charyzmatycznego.
– Zatem... skradanie... – zaczął powoli, przyglądając się Adeptowi ze zdziwieniem, konsternacją i rozbawieniem jednocześnie. – Cóż, mam wrażenie, że to ty jako nauczyciel powinieneś mi o tym opowiedzieć – powiedział nagle pewniej. Kącik jego pyska zadrżał podejrzanie. – Ale z tego, co potrafię wywnioskować z nazwy tej umiejętności oraz specyfiki rangi, która wykorzystuje ją w swym fachu, służy ona zapewne do cichego i niepostrzeżonego podejścia do obiektu obranego za cel – wyrecytował płynnie, jakby wielokrotnie ćwiczył tę frazę – mimo, iż przed chwilą zrodziła się ona w jego umyśle.
Milczał chwilę, wciąż z drwiącym półuśmiechem.
– To bardzo ogólna definicja, jak sądzę, więc zapewne musisz ją uzupełnić – rzucił z teatralną uprzejmością.
Równie dobrze mógł powiedzieć: 'popatrz, przechytrzyłem cię! i tak musisz sam mi o tym powiedzieć', gdyby nie to, że jego mina wskazywała na to dość jednoznacznie. Wpatrywał się bezczelnie w jego ślepia. Ktoś tu ma zły dzień...

Ale czy takim zachowaniem można było zdenerwować naszego kochanego Ursuska? Nie.. ale dobrze wiedział, kiedy ktoś usiłował mu to zrobić. Z pewnością odpłaci się podczas nauki..
– Jesteś stary więc jakąś wiedzę tam masz. W końcu jesteś Rozsądny.. – Parsknął śmiechem, złączając swe łapy. Słuchał jednak jego wypowiedzi, patrząc na niego z nutką rozbawienia w ślepiach.
– Teoria na nic Ci się nie zda podczas polowania. Liczą się czyny, prawdziwa praca.. Twoja odpowiedź wystarczy. Tak więc przyjmij pozycję do skradania. – Rzucił od tak, nie wyjaśniając mu jak ma ona wyglądać.
Ursus nie miewał złych dni.
Nawet nie miewał złego humoru!
Czasem po prostu zachowywał się tak, a nie inaczej.
Spojrzał na niego wymownie, a z jego oczu dało się wyczytać: co tak stoisz? Do roboty!
Cóż, tak więc Adept musiał zdać się na instynkt.
Prawdopodobnie.

Ailla wybudziła się tuż przed świtem. Czuła pierwsze promienie Ognistego Ślepia, które wkradały się do jej niewielkiej jamy, opadając na jej pysk, powieki, wnikając w futro i skórę. Zamruczała cichutko i przeciągnęła się leniwie, a następnie dla próby poruszyła ogonem, który przez ostatnie trzy księżyce nie chciał sie jej słuchać po pamiętnej walce z Cienistymi. Westchnęła i uśmiechnęła, kiedy znajomy ból nie powrócił. Mięśnie były nieco zesztywniałe, ale to szło przepracować.
Odetchnęła i zeskoczyła ze skalnej półki, wychylając łeb na zewnątrz. Powietrze nadal było dosyć mroźne, jednak śnieg powolutku zaczął zanikać, przynajmniej nie sypał już nocami. Nie mogła się doczekać, aż świat skąpie się w zieleni i wielu barwach kwiatów, które widywała tylko w wytwarzanych iluzjach.
Od długiego czasu była jakaś niespokojna i wiedziała, co jest tego powodem. Śnieżny, nie odzywał się do niej od czasu ich spotkania na Skałach.
Pokręciła łbem, wzburzając gęsta morską grzywę i z cichym warknięciem poirytowania odbiła się od ziemi, rozkładając niezbyt imponujące skrzydła.
W locie czuła się wolna, chociaż nie była tak zwrotna i zgrabna, jak Hipnotyzująca.
Na myśl o zdradzieckiej siostrze ból przeszył jej serce. Chociaż minęły jakieś trzy księżyce, nadal nie potrafiła jej tego wybaczyć. Nie potrafiła cieszyć się jej szczęściem. To była zdrada jedna z najgorszych, jaką przeżyła.
W dole dostrzegła Szklisty Zagajnik.
Kołując, zniżyła lot i dostrzegła tą uroczą cichą polankę, na której obecnie nikogo nie było.
Omijając korony drzew i ich pnie, wylądowała niezbyt zgrabnie pośród połaci sniegu i brązów uspionych drzew, ani myślących o przebudzeniu. Otrząsnęła się z lodowych kryształków i rozejrzała zielonymi slepiami dookoła, strzygąc długimi uszyma. Czy samotnośc była tym, czego pragneła w tej chwili? Niekoniecznie. Miała jej już po dziurki w nosie. Uderzyła ogonem jedną z najbliższych czap śniegu i usiadła z impetem na drobnym zadku.

Tak. śnieg by okropny. Nawet trudno jest sobie wyobrazić jak uciążliwy jest dla łowcy o ciemnogranatowych łuskach! Spróbujcie podejść do zwierzyny, gdy tak odcinacie się od otoczenia. Pozostaje polowanie wieczorem, lub bycie naprawdę dobrym. Czy Spojrzenie był naprawdę dobry? Może i nie ale dawał radę wykarmić swoje stado i jeszcze mieć spore zapasy na wszelki wypadek.
Łowca przechadzał się po zagajniku, spędzając czas z samym sobą. Bardzo cenił sobie spokój i samotność. Bachory zajmowały się same sobą, a więc gdy nie polował cały wolny czas miał tylko dla siebie.
Wtem natrafił na polanę, a na niej dostrzegł lądującego smoka. Samicę. Z Życia. Ugh. Samiec szedł dalej przed siebie, nie oglądając się. Nie miał po co zatrzymywać się na pogaduszki.

Ailla siedziała tak pośród ciszy, jedynie dmący zimny wiatr poruszał bezlistnymi koronami drzew, rzucał lodowy pył na jej futrzaste ciało. Ułożyła szczelniej ramiona skrzydeł na swym grzbiecie i chmurnym wzrokiem lustrowała to pustkowie. Gdzieś jej radość wyparowała. Matka zniknęła, a ona sama nie mogła sie przemóc, aby zajrzeć do samotni ojca. Przyjaciele...
Uderzała miarowo ogonem o ziemię, aż jej długie uszy wyłapały chrzęszczące pośród zlodowaciałego sniegu kroki. Poderwała smukły łeb i dostrzegła ciemną, atramentową sylwetkę znajomego łowcy.
Widziała, że nie miał ochoty na rozmowę, bo ruszył dalej, ledwie rzuciwszy jej niechętne spojrzenie.
O nie, nie da się zbyć!
Poderwała się z ziemi i ruszyła raźnym krokiem ku samcowi, usmiechając się szeroko, chociaż usmiech ten niekoniecznie sięgał jej zazwyczaj wesoło błyszczących morskich slepi.
Zrównała się z nim, kołysząc długim ogonem.
– Antrasmer, Łowca z Cienia – wymruczała swym dźwięcznym głosem, chociaż wszystko w niej nie było takie, jak dawniej.
Najwyraxniej dorosłość i na niej wywarła swój negatywny wpływ, odcisneła piętno.
– Wiem, że nie masz ochoty ze mną rozmawiac, ale może wyświadczysz mi tą przysługę i pozwolisz mi sobie towarzyszyć? – zagaiła spokojnie, patrząc na niego z ukosa.

Widząc że samica do niego podchodzi westchnął cicho w duchu. Poniekąd się tego spodziewał. Zwykle, paradoksalnie spotykał się ze smokami z Życia, które do niego zagajały. Oczywiście, on też czasami ze swojej strony wchodził w rozmowę. Ciekawa rzecz. Praktycznie nie miał kontaktu ze smokami z cienia, a to właśnie z nimi wolałby utrzymywać kontakty.
Tymczasem samica podeszła bliżej, a on mgliście sobie przypomniał że ją skądś kojarzy. Bardzo Mgliście. Szedł dalej przez polanę i po chwili gdy ta wymówiła jego imię on przypomniał sobie imię właścicielki głosu.
-Ulotne Wspomnienie. Czarodziejka z Życia. -powiedział cicho, niby sam do siebie, po czym odpowiedział na pytanie-prośbę-propozycję:
-Te tereny nazywają się wspólnymi. Nie zabronię Ci chodzić, gdzie chcesz.
Spojrzał się na nią uważnym wzrokiem. Dawno jej nie widział
-Skąd ten smutek? -zagadnął ją, widząc emocje kryjące się w jej ślepiach. Zwykł właśnie z nich odczytywać emocje rozmówców. Taki nawyk, bo to właśnie najtrudniej było zamaskować emocje kryjące się w ślepiach.

Nie bardzo wiedziała, czego się spodziewać po tym samcu. Ich ostatnie spotkanie było raczej spokojne, nie nacechowane jakąś wielką negatywnością. Ale zawsze wszystko się zmieniało, czyż nie? Nawet nastawienie, a z tego, co wiedziała i czego doświadczyła na własnej skórze, ale poprzez jej bliskich, Cieniści wyjątkowo wyładowywali większość agresji na Życiu, a tym samym swą niechęć. Nie rozumiała tych zapędów i nienawiści, która od nich płynęła. Zwłaszcza, że nawet pomimo pamiętnej walki, Aluzja pragnąca destrukcji jej bliskich, ją samą oszczędzała. Czy pomimo wszystko potrafiła lubić? Nie, jak sama powiedziała, ona tylko toleruje i szanuje, z tymże to ostatnie było najwyższym uczuciem, jakim mogła kogokolwiek obdarzyć. Ciężko było jej w to uwierzyć, ale już dawno nauczyła się, że smoki potrafią ją zaskakiwać, nie zawsze pozytywnie.
Uśmiechnęła się z lekkim przekąsem, słysząc słowa samca.
– Być może i wspólne, co nie równa się chęci spotykania innych, a zwłaszcza ich nachalnego towarzystwa – odmruknęła, śmiejąc sie nieco gorzko.
– Tym razem jednak mam nadzieje, że zdobędziesz się na wyrozumiałośc i przymkniesz oko na moją zuchwałośc – dodała, patrząc na niego otwarcie spokojnymi, morskimi ślepiami.
Zastrzygła długimi uszym,a kołysząc jednocześnie długimi ogonem, który w końcu doszedł do siebie i nie sprawiał jej tyle katuszy, co kilka dni temu.
– To raczej zawód, mój drogi – poprawiła go, idąc u jego boku, trzymając sie jednak na odległość około pięciu szponów, aby nie muskać go niepotrzebnie swym ciałem. Chociaż ich ciepło wymieniało się wzajemnie, przenikając przez siebie.
– Życie potrafi zniszczyć każdą iluzję i złudzenie, pokazując nawet najbardziej opornym, takim jak chociażby ja, że te do niczego nie prowadzą – uzupełniła, kierując wzrok przed siebie, jakoby nie chcąc wpaść przypadkiem na jakieś mijane drzewo.
Ale może, gdyby wyrżneła porządnie łbem, zapomniałaby o swych zawodach?
Taka czysta tabliczka kamienia, gotowa do nowych zapisków. Od zera.

Agresję? Frustrację? Co za proste rozumowanie. Cieniści mieli Życie gdzieś. No, może nie żywili do nich ciepłych uczuć, a niektórych członków najchętniej by wypatroszyli, jednak nikt w Cienieniu nie miał absolutnie chęci wyładowywania na najbardziej przewrażliwionym stadzie w wolnych stadach. Byli po prostu różni, a smoki z Życia po prostu panikowały wokół tego faktu. Słysząc jej zdanie uśmiechnął się pod nosem.
Życie zniszczyło Złudzenie? Szybko poszło. -mruknął rozbawiony się komentując zdaje się nieumyślną grę słów czarodziejki, chwilę później jednak z powrotem spoważniał- Wy wszyscy się tam się łudzicie i żyjecie w iluzjach. A gdy spotykacie się z rzeczywistością, panikujecie i oskarżacie ją o brutalność. Moja kochana.
Tak. spojrzenie nie miał zamiaru być miły. ale za to miał zamiar być szczery. Było mu zupełnie obojętne co pomyśli o nim samica z Życia. Niemniej, w związku z tym że ta rozmowa może być ciekawa, wolałby żeby nie została szybko przerwana. Po chwili znów się odezwał:
-A co tam u waszego wspaniałego wodza? Słyszałem że poniektórzy mają problemy z tym jak źle przewodzi stadu i chcą to zrobić jeszcze gorzej

Być może faktycznie przewrażliwienie brało tutaj górę, ale reasumując, gdyby przyjrzeć się tej sprawie z bliska, łatwo zauważyc prawidłowość, iż właśnie to Życie obrywało najbardziej na fiksacjach co poniektórych nadobnych pań. Chociaż sama Ulotna nie potrafiła nienawidzić Aluzji. Poznała ją być może lepiej, niż ktokolwiek mógłby sądzić. Widziała ją w zupełnie innych maskach i obliczach, a raz zupełnie szczerą. Nawet teraz, gdy wszyscy inni obrywali po zadach... Ona nie potrafiła zabić jej, Ulotnej, życiowej. I to dawało do myślenia.
Zmrużyła nieco powieki, słysząc słowa samca, aż w końcu przewróciła slepiami.
– Oczywiście wiem, że bardzo byś tego pragnął, hm? – rzuciła z ironią, kręcąc łbem.
Zamruczała cicho, słuchając jego dalszej wypowiedzi.
W pierwszej chwili chciała zaprzeczyć, ale tak naprawdę skłamałabym.
– Wiesz, to nie jest całkiem tak, jak sądzisz. W Życiu staramy się... współgrać z naturą, co nie oznacza od razu, że nie wiemy, jakie to życie jest. Ale ja od samego początku byłam naiwna, nie chciałam dostrzegać tego, co rzucało się wręcz z pazurami do oczu. Tak było wygodniej, wiesz? – mlasnęła jęzorem, przystając na chwilkę.
– Ale fakt jest faktem, za bardzo przywykliśmy do monotonii, bezpieczeństwa i gdy ktos próbuje je nam zburzyć... – wzruszyła ramionami skrzydeł i ruszyła dalej.
Zastrzygła uszyma, kiedy padły ostatnie słowa.
Uśmiechneła się leciutko.
– Będąc szczerą, przez ostatnie... trzy księżyce nie zagłębiałam się w wewnętrzne problemy Stada. Wolałam zaszyć się w grocie, poużalać się nad sobą, aż w końcu – machnęła energicznie ogonem, zataczając łuk. – Trafiłam tutaj.

Spojrzenie na pierwszy pytanie czarodziejki uśmiechnął się. Ale ten uśmiech mówił naprawdę wiele. Oczywistym było że łowca nie życzył najlepiej przywódcy Życia.
-Nie żebym uważał Złudzenie za dobrego przywódcę ale to co by po nim mogło wstąpić w rolę przywódcy może być o wiele gorsze -odparł na jej pytanie, po czym kontynuował wypowiedź odpowiadając na kolejną kwestię:
– W Życiu kompletnie zapomnieliście że wolność i dobrobyt nie jest za darmo. Trzeba na nie zapracować krwią i potem, a i tak nie zdobywa się ich na zawsze. A co natury: natura śmierdzi i zwykle chce Cię zabić. Przynajmniej tego nauczyłem się po kilkudziesięciu księżycach polowań.
Ciemnołuski smok zatrzymał się i spojrzał na wchód. Słońce wchodziło, a szarówka ustępowała miejsce światłu. O tej porze pewnie wracałby już do groty, by pójść spać.
-Co wiesz o bogach? Wiesz czym są? -zagadnął ją, po raz pierwszy patrząc się w jej ślepia na dłużej. Co za nagła zmiana tematu, co nie?

Smoki Wolnych Stad

Szumiąca polana

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu