Spotkanie IV

[Niewinna Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Uff! Nie mógł się doczekać, aż nadejdzie moment spotkania z samym bogiem, a teraz przyszedł tak późno! Nie ma czasu do stracenia trzeba jak najszybciej... Co? Od kiedy w tym miejscu terenów wspólnych jest morze? I dlaczego to morze składa się głównie z łusek, futer, rogów, kłów, pazurów i innych rzeczy, zwykle będących przymiotami smoków, a nie jakiejś bezkształtnej, płynnej masy, zalegającej na Skałach Pokoju.
– Ile... ich tu jest! – wyszeptał pod nosem, zbliżając się do jarmarku kolorów i zapachów, spowodowanego przez ogrom i różnorodność zebranych gadów. – To! Cudowne!
Zadowolony wpadł pomiędzy wszystkich, zręcznie przemykając obok obcych. To lepsze od zebrań stada. To jest tłum, prawdziwy tłum! Takie zróżnicowanie, tyle smoków do zobaczenia... A nie będzie mógł porozmawiać nawet z jedną dziesiątą zebranych. Ohh... To takie smutne. Przynajmniej mógł podziwiać. Lustrował wzrokiem każdego mijanego gada. Pociągając też nieznacznie nosem, klasyfikując natychmiast – Życie, Ogień, Ogień, Życie, Cień... Tutaj skrzywił się nieznacznie. Taki uraz z dzieciństwa, zawdzięczany zabiegom pewnej znanej wojowniczce z najmłodszego stada. Gdy już pozbył się nieprzyjemnego wrażenie, powrócił do dalszej wędrówki. Chciał oczywiście dotrzeć tam, gdzie najbliżej do samego boga. Nie zadowoli się jakimś tam półśrodkiem i patrzeniem z odległości. O nie, nie byłby sobą.
Po drodze, wyznaczył sobie kilka celów. Po pierwsze: nie zostać stratowanym. To było łatwe. Poruszał się w tłumie zręcznie jak nigdzie indziej. Sprawiało mu to radochę. Po drugie, przywitać wszystkich znajomych. To było trudne. Szybkość z jaką wykwitały przed nim znajome pyski, była zatrważająca.
– Cześć Ulotna! Cześć Pierzasta! Witaj przywódco – lawirując między zebranymi, zwolnił lekko przed Złudzeniem. Potem ruszył dalej. Etzio Auditore był przy jego lekkich ruchach niczym reumatyczny staruszek. Swoją płynnością poruszania i celnością rzucania w bliskich powitaniami bił na głowę sławnego asasyna, który ledwo co potrafił zabić pojedynczego strażnika w niewielkim tłoku. – Hej Zapomniany. I witaj Seraficzna. Cześć Cichy. Cześć Hipnotyzująca! Witaj Pożeraczu. I... cześć Oczko!
Zdyszany, z rozbieganymi ślepiami stanął w końcu przed swoim bratem. Na pewno nikogo nie pominął? To w obecnej sytuacji byłoby banalne. A właśnie, ta samica obok jego brata...
– Cześć... Piaskowa – powiedział po chwili, gdy wygrzebał z dna pamięci jej imię.
Przez chwilę nic się nie działo, kiedy uświadomił sobie nagle coś ważnego. To jego brat! Sam na sam z jakąś samicą! Prawie odskoczył, gdy dotarła do niego ta wiadomość. I to jaką ładną... Dyskretnie, w miarę dyskretnie zlustrował Piaskową spojrzeniem. Nieco się zmieniła. Wydoroślała. Tylko pozazdrościć. Zadziorny uśmiech przemknął przez jego pysk.
Z Oczkiem znali się od urodzenia. Nie musiał mu nic mówić, ani pytać. Stanął tylko w takiej pozycji, jakby przygotowywał się do odejścia. Oczywisty powinien zrozumieć przekaz. "Mam sobie iść?" Nie poczuje się urażony. Wręcz przeciwnie. Przecież było tu tyle innych smoków, z którymi można było nawiązać kontakt.

[Oczywistooki]

Ponownie odwrócił swój uśmiechnięty łebek w stronę adeptki z Ognia, lekko potakując na jej spostrzeżenia.
– Nie, nie bywałem jeszcze na aż tak hucznych zebraniach. – rzekł płynnie, miłym głosem w stronę Piaskowej. Oczywisty zbliżył się z niewiadomych przyczyn troszkę do niej, lecz w tym samym momencie pojawił się on... Kaszmirowy Kolec, jego najbliższy brat. W tej chwili Oczko ponownie oddalił się od Piaskowej na odległość, z jaką znajdywał się wcześniej.
– O, hej braciszku! Właśnie mieliśmy pójść porozmawiać z kimś jeszcze, a ty nam spadłeś jak gwiazda z nieba! – powiedział z zakłopotaniem na pysku. – Piaskowa, to jest mój brat; Kaszmirowy Kolec. Mam nadzieję, że się jeszcze pamiętacie – dokończył wesoło, jak to miał w zwyczaju, po czym znów popatrzył w oczy Ognistej Adeptki.
– Widzisz? Chcesz, to możemy z nim porozmawiać, dopóki Ateral nie rozpocznie zgromadzenia, dobrze? – odrzekł spokojnie w jej stronę, czekając na decyzję w tejże sprawie.

[Oddech Pustyni]

Rzeczywiście z każdą chwilą robiło się coraz tłoczniej ale młodej zupełnie to nie przeszkadzało. Lubiła kiedy jej ślepia mogły spocząć na czymś kolorowym gdziekolwiek by nie spojrzała. Przez długi czas żyła jedynie na jałowych pustyniach albo wędrowała przez równie opustoszałe, śnieżne tereny. Taka odmiana była na tyle cudowna, że młoda mogłaby spędzić tu swobodnie kilka księżyców.
Kiedy zauważyła, że jej towarzysz nieco się do niej przysuwa odruchowo już miała zrobić krok w tył ale nagle podszedł pewien smok. Piaskowa odwróciła się do niego i skinęła mu głową powitalnie a potem wysłuchała jak Oczko przedstawia przybysza. Pamiętała go ze świątyni więc nie miała problemów z przypomnieniem sobie jego imienia. Ale ucieszyła się, że niebieski popisał się grzecznością. Lubiła takie rzeczy. –Pamiętam– Zapewniła ich na głos –Dobrze móc s-spotkać się z kimś jeszcze raz– Świat był duży a Kaszmir i Oczko z innego stada. Kto wie czy udałoby im się znaleźć w najbliższym czasie gdyby nie to zebranie. Naprawdę miła rzecz. –Jest tu jeszcze wiele smoków które można by zacze-zaczepić, albo których nie znamy– Pomyślała o Pierzastej kiedy ta, nagle wyłoniła się gdzieś z daleka. Doprawdy jak to się stało, że młoda wcześniej jej nie zauważyła. Przeniosła swoje ślepia na braci. Z drugiej strony nie znała tych dwóch za dobrze i zamiast dowiadywać się o wszystkich po łebkach, mogłaby zacieśnić więzi pomiędzy nimi. W końcu zrezygnowała z pomysłu ruszania się z miejsca. –Ale dobrze, możemy porozmawiać– Odparła poruszając ogonem żeby zapewnić, że nie przeszkadza jej jakakolwiek decyzja zostałaby podjęta. Skoro już rozmawiali może warto o coś zapytać? –Co lubicie robić?– Zapytała po krótkim zastanowieniu. Banalne pytanie a jakże wiele można było z niego wyciągnąć, i jak łatwo było zacząć nim rozmowę.

[Tejfe]

Ona również go zauważyła. Jej oczy zaczęły się błyszczeć, bardziej niż zwykle, kiedy tylko go zobaczyła. Był tak dostojny, silny i poważny, ale wiedziała, że w środku jest delikatny i niezwykle czuły. Posłała mu uśmiech pełen szczęścia i zachwytu. Z podziwu wyrwał ją Kaszmir, wołający do niej. –Cześć, Kaszmira.– rzuciła do niego, po czym polizała go po łbie. To samo uczyniła z Oczkiem. Piaskowej posłała ciepły uśmiech, taki sami jakim obdarzyła Ulotną, Pierzastą i Złudzenie.

[Migotliwa Aura]

W sumie przybyła także ona i usiadła gdzieś z boku grupki Cienistych. Nie czuła jeszcze tej przynależności do tego stada. No ale jak miała czuć, skoro w zasadzie tylko znała kilka smoków? Przysiadła mimo to przy najbardziej znanej jej postaci, czyli Dwuznacznej, ale nie zbliżając się do niej zanadto, aby nie poczuła się czasem osaczona, czy coś w tym rodzaju i przysiadła na białym śniegu, z którym praktycznie się zlewała. Jedyne, co się odznaczało, to jej krwistoczerwone ślepia. Albinoska. To jedno słowo cisnęło się na usta, gdy patrzyło się na tą młodą, świeżo upieczoną kleryczkę.

[Pani Wojny]

Runa podniosła się, po czym spojrzała na Uśmiech Cienia i Złudzenie Życia.
– Zaczynajmy – zaproponowała, po czym uśmiechnęła się kpiąco – Chyba że potrzebujemy czekać na pozwolenie od Aterala – ale w spojrzeniu, które rzuciła w kierunku boga kpiny nie było, i całkiem słusznie, bo kto by był na tyle głupi, by irytować boga śmierci, nieprawdaż?
Runa zbliżyła się do podwyższenia, ale zmierzyła je niechętnym spojrzeniem. Podejmując szybką decyzję podeszła pod skały, ale usiadła na równi z pozostałymi zebranymi i pyskiem. I tak ją usłyszą. Widzieć nie muszą, w końcu to nie były wybory najpiękniejszej smoczycy pod barierą.
Popatrzyła na to co zrobią pozostali dwaj przywódcy.

[Pasterz Kóz]

Bezchmurny również zaszczycił wszystkich swoją obecnością, choć najwidoczniej się nie śpieszył, gdyż nie znalazł się tutaj jako jeden z pierwszych. Jednakże i tak chętnie posłucha co się dzieje u innych stad, bo skoro był w Życiu, no to jako tako orientował się z wewnętrznymi sprawami. Skinieniem głowy przywitał wszystkich, a potem zajął miejsce blisko Życiowych. Nie wydawał się zainteresowany toczącymi się rozmowami przez innych, za to cierpliwie czekał na rozpoczęcie, trzymając swoją ciekawość na wodzy. Może ostatnim czasem wydarzyło się coś wartego uwagi?

[Uśmiech Szydercy.]

Szyderca siedział z przymrużonymi ślepiami wbitymi gdzieś w horyzont, całkowicie odcięty od otoczenia, bo rozmowy obecnych ani trochę go nie interesowały. Gdy w końcu Runa jako pierwsza uznała, że dosyć długo czekają i bezsensownie marnują czas, on jedynie skinął jej krótko rogatym łbem, oddając jednakowoż głos jako pierwszej. W końcu była smoczycą, a on nie palił się szczególnie do tego, by zacząć przemawiać. w końcu i tak wszyscy ich tu nienawidzili, poza tym sądził, że jego propozycja wywoła raczej ogólną niechęć. Łypnął surowo na Ankaę, gotów sprowadzić do parteru, gdy zacznie podskakiwać.

[Nathi]

Wylądował na poboczu, nieco oddalony od reszty członków Życia. Odkąd pokłócił się ze Złudzeniem, wyraźnie go unikał. Nie patrzył na niego. Unikał kontaktu. Wkrótce zamienią się rolami.
Rozejrzał się po zgromadzonych. Sporo Ognistych. Ostatnio nie nawiązywał za bardzo kontaktu z tym stadem. Trzymał z Życiem i gryzł się z Cieniem. Ogień jakby pozostał na boku. Rozpoznał Słodycz Zbawienia, która uleczyła go z okropnych ran przed paroma dniami. Odnalazł wzrokiem ich przywódczynię. Napotkał Jad Duszy. Smoka, który dał mu parę wskazówek, gdy Słowo był jeszcze adeptem. Nie wiedział, jakie teraz miał do niego nastawienie. Wkrótce drzewny zechce odnowić tę znajomość.
Żałował, że Czerwony odszedł. Był pierwszym smokiem, który chciał nawiązać z nim współpracę. Miał go wesprzeć, pomóc wcielić wielkie plany w życie. Teraz wojownik nie miał praktycznie żadnego kontaktu z Ogniem.
No proszę, kogo widział! Oto Dwuznaczna Aluzja. Bezwstydna. Bez zasad. Bez choćby odrobiny inteligencji. Bezmyślna maszyna do zabijania, jak większość jej współbraci. Dlaczego i ich zaprosił bóg? Naprawdę nie widział, że nie byli prawdziwymi smokami? Jedynie ich marnymi naśladowcami, ich Cieniami?
I oczywiście sam Ateral. Bóg śmierci. Jak zwykle biła od niego specyficzna aura. Czuł smród martwych ciał.

[Niemy Krzyk]

Mrukliwy wodził chłodnym, tasującym spojrzeniem przybywające smoki oraz te, które tu już były. Smoki, smoki i jeszcze raz smoki. Większość z nich zachowywała się jakby to było spotkanie towarzyskiego. Rozmawiało, śmiało się. Tylko jego Cień, jego Stado, pozostało neutralne. Ani się nie witało, ani nie rozmawiało.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Obrócił lekko łeb spoglądając na Runę. Tak. Już chwilę tu siedzą. I chyba nie ma sensu siedzieć dłużej bezsensu. Kiwnął lekko łbem, na krótką chwilę przenosząc wzrok na Szydercę, po czym powrócił nim do Ognistej.
– W takim razie możesz zacząć. – odezwał się, skupiając spojrzenie swych żółtych ślepi na Życiowych. A gdy jego spojrzenie przypadkiem padło na Hipnotyzującą, widać w nich było jedynie odrazę.

[Pani Wojny]

Uniosła lekko brew, słysząc słowa Złudzenia. Cóż, skoro przywódca Życia udzielił jej pozwolenia, to rzeczywiście mogli zacząć!
Prychnęła cicho.
– Witam wszystkich na spotkaniu – powiedziała głośno, patrząc na zebranych z uprzejmym zaciekawieniem, trochę podobnym do tego, jakim można obdarzyć muchę nim się jej zacznie odrywać skrzydełka – Dla tych co nie wiedzą, nazywam się Runa Ognia i mówię w imieniu mojego stada. Jak się pewnie część z was domyśliła, zostaliśmy zwołani tu przez Aterala – rzuciła krótkie spojrzenie bogu śmierci. Czy będzie interferował czy tylko milcząco obserwował? – Chciałabym zacząć od zwrócenia waszej uwagi na pewne tajemnicze wydarzenia, które nękały nas wszystkich jakiś czas temu. Mojemu stadu zostały ukradzione zioła. Jakiś czas temu je odzyskaliśmy. Sprawca kradzieży postanowił podłożyć zapach Życia, by skierować nasze podejrzenia na nich, co rzeczywiście się stało.
Ale co, i o tym dobrze by było, gdyby Złudzenie pamiętał, mimo podejrzenia ich o kradzież stado Ognia nadal potraktowało Życie w pełni honorowo na wojnie.
– Zostały nam zwrócone przez smoka Życia. Przedyskutowaliśmy wiele hipotez, ale żadna z tych, które sugerują związek tego wydarzenia z którymkolwiek ze stad, za bardzo nie ma sensu. A więc czy i u was pojawiały się tego typu przypadki? Niewytłumaczalne zapachy, kradzieże, zaginięcia? Zwłaszcza takie, które w pierwszym momencie rzucały złe światło na któreś z pozostałych stad.

[Niebieski Kolec]

Słysząc pytanie przywódczyni Ognia nagle przypomniała mi się sytuacja z Falą. Może pora się odezwać. Wstałem zwracając łeb tam gdzie mniej więcej było zebrane stado Ognia. ~ Po wojnie z waszym stadem zaginęła moja siostra. Sprawca pozostawił po sobie zapach Cienia, a dokładniej jego przywódcy. Nie wiem czy sprawa została rozwiązana, a jeśli nie to uważam, że ma to związek z kradzieżami.~ Powiedziałem lekko machając ogonem na boki.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Skrzydło przechyli łeb na bok, a w jego ślepiach pojawiło się zdumienie. Potraktowali ich honorowo na wojnie? Dobre sobie. Z pewnością, czterech na jednego to bardzo honorowe. Pokręcił jedynie lekko łbem i odezwał się dopiero po Zapomnianym.
– To prawda. Zniknęło pisklę, zabrane z serca obozu. Uśmiechowi jednak nie udało się odnaleźć sprawcy. Ani pisklęcia. Zakładam więc, że ktoś, albo coś, chciało nas skłócić. Co im się udało. Dziwi mnie tylko, dlaczego poza atakiem wywern na Cień nikt nie zaatakował. – odparł, mrużąc lekko ślepia.
Zachowanie Runy i Uśmiechu go zdziwiło. Takie sytuacje wciąż go zaskakiwały. Jakby ci wstydzili się, że przewodzą swemu Stadu i usilnie unikali miejsca na podwyższeniu.

[Pani Wojny]

Zniknięcie pisklęcia? Może to dlatego te stada walczyły niedawno? Ciekawe, ciekawe.
– Czy są jakieś podstawy do tego, by sądzić, że to pisklę jeszcze żyje? – popatrzyła najpierw na ślepego smoka, a potem na jego przywódcę – Ale to bardzo... niepokojące – wolałaby użyć słowa "ciekawe", ale smoki miały tendencję do nierozumienia jej intencji – I pasuje. Kto zyskałby na stadach kłócących się między sobą?
Sama miała sporo podejrzeń. Elfy z Dzikiej Puszczy były na czele listy. Sprawiały wrażenie tych "dobrych", o ile coś takiego istniało, ale to mogło być jedynie sprytne wrażenie. A poza nimi... to, co budowało pułapki (w sumie mogły to nawet być elfy z Dzikiej Puszczy!), w które wpadały smoki. Sama nieomal parę razy w takie wstąpiła. I zostawało jeszcze zniszczenie ich Kurhanu. Tajemnice, tajemnice!
Popatrzyła na Uśmiech Cienia. Czy ich stado także zostało czymś osłabione? Czy jako jedyni pozostali nietykalni?

[Trzy Odcienie]

Odwrócił się tyłem nie uzyskując odpowiedzi, potem poczłapał gdzieś w okolice Przywódczyni. Usiadł sobie wygodnie i zaczął się czuć, jakby powoli zapominał po co tu przyszedł. Słuchał ciekawie co mówi Runa i chyba Przywódca Życia. Ale on się nie odzywał, nic nie wiedział i tylko czekał aż zacznie się.. coś. Miał nadzieję że Bóg będzie dawał nauki.. ale chyba zamienił się w kamień.

[Subtelny Gniew]

Seraficzna wysłała Charyzmatycznemu serdeczny uśmiech, gdy ten zatrzymał się obok niej. Jego bliskość nie napełniała ją jednak taką swobodą jak kiedyś. Czuła się troszkę niezręcznie, gdy od czasu do czasu przechodziły ją niewytłumaczalne dreszcze.
Rozglądała się po nowo przybyłych smokach. Oczywiście oczy rozwarły jej się do rozmiarów kokosów, kiedy zauważyła Spojrzenie Mroku. Doprawdy mogła się spodziewać, że go tu zobaczy. Ale ostatnio często zapominała o jego istnieniu. Nic dziwnego, że nagły atak wspomnień wywołał u niej lekką konsternację. Szybko odwróciła wzrok udając, że go nie zauważyła. Toteż nie zauważyła także jego gestów wobec Aluzji.
Przywitała się grzecznie ze Śnieżnym Kolcem, choć ten nie wydawał się zbytnio przejmować jej obecnością. Ulotna znalazła sobie adoratora. Mogli się spodziewać wesela. Niedługo zostanie ciocią. W takim wieku? To wydawało się nierealne. Wyszczerzyła kły do samej siebie – tak jakby ona nie wiedziała, że to bardzo realne.
W końcu spotkanie się rozpoczęło. Nastała cisza. Oczy zgromadzonych spoczęły na przywódcach. I już od początku Seraficzna czuła niepokój. W sumie cieszyła się, że Runa nie nazwała jej po imieniu. Uszanowała fakt, że bez protestów oddała zioła i odpowiedziała na pytania Wizji. Chociaż tyle. Westchnęła z ulgą i oparła się instynktownie o Charyzmatycznego. Czuła niesamowitą ulgą. Tak jakby ta sprawa raz na zawsze ją opuściła.

[Uśmiech Szydercy.]

Nie chodziło o wstyd siedzenia na podwyższeniu. Raczej o chęć bycia bliżej swego stada, jako jego część. A przynajmniej Szyderca nie potrzebował podwyższeń, by było wiadomo, iż jest Przywódcą.
Siedział z przymrożonymi ślepiami wbitymi w niesprecyzowany punkt w przestrzeni, wyglądając, jakby zasnął i stukając szponem w podłoże, jakby z nudów. Przysłuchiwał się jednak uważnie wszystkim padającym tu słowom.
Słysząc, o pisklęciu, które rzekomo porwał z Życia, rozchylił szczerzej ślepia i przemówił.
– Przeprowadziłem wnikliwe śledztwo – oznajmił z powagą. Udawaną i fałszywą. Uśmiechnął się z cierpkim rozbawieniem. Skierował spojrzenie w kierunku stada Życia. – Przesłuchałem oskarżonego stosując niekonwencjonalne środki, niestety ten nie przyznał się do porwania pisklęcia z Życia – oznajmił, mówiąc oczywiście o sobie, bo to jego oskarżono o uprowadzenie Fali. Parsknął z rozbawieniem. – Gdybym chciał zabić pisklę, mam dostatecznie dużo własnych o wiele bliżej, nie fatygowałbym się na drugi koniec terenów – oznajmił. Znowóż żartował, choć pewnie zrozumienie tego czarnego żartu przekracza zdolności intelektualne większości z obecnych i już niedługo wszędzie będzie huczało od plotek, że w Cieniu morduje się pisklaki.
– Sprawa znikających ziół z Ognia przypomniała mi o jeszcze jednej sprawie. Niedawno paru naszym smokom skradziono cenne kamienie, w tym mnie, a pozostawiony zapach należał do smoka Życia. Trop urywał się tuż po wyjściu z groty – wyjaśnił gardłowym, zachrypniętym głosem i z warknięciem wypluł z paszczy kłęby czarnego dymu. O pladze szczurów nie wspomniał. To raczej nic dziwnego nie było, te gryzonie żyły wszędzie.

[Lwia Łuska]

Przysłuchiwała się uważnie dyskusji przywódców. Nie słyszała wcześniej o żadnym z wymienionych zbrodni. Z resztą nic dziwnego – jeszcze wtedy nie było jej na świecie. Zaciekawił ją jednak ten temat – któż ośmieliłby się na podkładanie śladów?
Słuchała dalej. Porwanie pisklęcia. Tak, to pasowało do charakteru Cienistych. Być może Szyderca kłamał albo...Został wrobiony tak jak Życie.
Obruszyła się na słowa przywódcy Cienia. Nikt z Życia nie mógłby tego zrobić. Oczywiste było, że ktoś zabawiał się ich kosztem. Próbował wzniecić konflikt i doprowadzić do samozniszczenia Wolnych Stad. Tylko pytanie kto? Czyżby ktoś ze stad, ktoś kto chciałby wojny? A może ktoś spoza?

[Uśmiech Szydercy.]

// No? Odpisze ktoś w końcu? Ateral raczej nie ma zamiaru się odezwać. Nikt nie ma żadnego komentarza, srsly?

[Oddech Pustyni]

//Z upragnieniem wyczekuje rozwoju sytuacji więc okej, odzywam się xD

Kaszmir i Oczko nie odpowiadali, może zasłuchali się w rozpoczętą przez liderów rozmowę albo po prostu zainteresowali się czymś w otoczeniu. Piaskowa oprócz tego, że była skupiona na towarzyszach czujnie słuchała także dowódców. Ciekawiła ją sprawa nad którą rozprawiali chociaż nie wiedziała czy ma prawo się odezwać. Raz jej wzrok zatrzymywał się na bywalcach Życia, raz Cienia a raz na jej stadzie, potem przeskakiwał znowu na innych i tak w kółko. Z tematem który poruszali miała wcześniej styczność i chociaż jedynie pobieżnie, to zastanawiało ją jak długo potrwa problem. Młoda nie uczestniczyła nigdy w stadnych konfliktach, nie słyszała o spiskach ani tym podobnych, nie wiedziała więc czy ma się ich obawiać czy po prostu anonimowo siedzieć w tłumie i się przyglądać. Nagle jednak coś tknęło ją aby podejść bliżej wysoko postawionych smoków dodając coś od siebie. W końcu jeżeli chcieliby tą rozmowę zachować prywatną, nie gromadziliby się tutaj zwołując innych. Samodzielne –A– wyrwało jej się z gardzieli i minęła chwila zanim młoda przemogła się w dalszym mówieniu. –Wojnę można wywołać jawnie bez takich podchodów więc ktoś kto podkłada te zap-zapachy raczej nie ss-kłóci stad. A skoro nie, to może ma j-jakiś inny plan? No i skoro cały czas coś ginie nie dałoby się rozstawić jakichś dodatkowych patroli albo pojedynczych czujnych smoków żeby cały czas pilnowali tego co jest cennn-cenne?– Nie miała pojęcia ile jest racji w tym co mówi ale dowódcy byli tacy jak każdy inny smok. W razie czego powiedzą jej, że się myli a ona pomyśli nad czymś innym. Dopiero po chwili zorientowała się, że i przy nich przyszło jej się jąkać. No cóż... może nie zauważą albo po prostu to zignorują.