Mały Wodospad

[Rozmarzona Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ostatnio miała więcej zajęć, w zasadzie nie mogła na to narzekać, bo i wplątały się w to bardzo miłe akcenty. Z uśmiechem przywitała kompana, który zastał ją podczas powrotu do groty. Nawet jeśli widziała orłosępice po raz pierwszy, bez problemu wyczuła zapach łowcy, który na dobre zdawał się osiąść na jej piórach.
– Ojej.. Mam nadzieję, że nie szukałaś mnie zbyt długo. – Delikatnie odwiązała kwiat oraz kawałek drewienka z runą. Powąchała roślinę, tym wyraźniej uśmiechając się gdy przeczytała imie.
– Odłożę tylko szybciutko kilka rzeczy. M-momencik! – No przecież nie pójdzie tam, wyglądając jak czupiradło wytargane wiatrem. Wpadła do swojej groty, od razu mocząc pierwszą szmatkę, jaka wpadła jej w łapy i upewniając, że ma czysty pysk oraz łapy. Zrobiła porządek z niesfornym futrem i wypakowała część torby. Zostawiła w niej znalezione rano brzoskwinie. Pewnie cały dzień polował, przyda się smaczna przekąską.

Wróciła do kompanki, przyniosła jej nawet kawałek mięsa, z pewnością zasłużyła. Podążyła za nią, co rusz rozglądając się na boki. Nawet nie kryła swojej ciekawości, niestety ptaszyna nie mogła jej zaspokoić.
– Miło Cię znowu widzieć! – Rzuciła, zaraz po dostrzeżeniu Uroku, uśmiechając się przy tym promiennie.
– Oh, tyle się napracowałeś. – Spojrzała po wszystkim, co przygotował. Miała nadzieję, że miał, chociażby nieco czasu, by odpocząć.

Urok Milczenia

[Siewca Gór]

Wątroba przyjęła mięsko i zjadła ze smakiem wdzięczna za posiłek. Zaczekała na samicę i przyjrzała jej się ze zdziwieniem. Smoki i ich obyczaje. Dziwactwo! Poleciała przodem niezbyt spiesznie uderzając skrzydłami w powietrze, aż nie dotarły na miejsce. Wątroba wylądowała sobie na kamieniu i zaczęła czyścić pióra. Ramzy z kolei pochylił się nisko.
– Praca jest wtedy kiedy nie chcesz czegoś robić. Dla mnie to była przyjemność bo jestem ciekaw jak zasmakują ci potrawy z Areny. – powiedział spokojnie i podszedł do niej. Siłą rzeczy jego wzrok przemknął po jej pachnącej mordce, czystej sierści i porożu aż nie spoczął na oczach.
– Ty również się napracowałaś. – zwrócił uwagę uśmiechając się kącikiem ust i zaprosił ją gestem by usiadła do posiłku. Sam zajął miejsce obok, ale nie na tyle blisko by krępować jej ruchy.
– Chciałem ci podziękować za wszystko co dla mnie robiłaś w Mgłach.

Rozmarzona Łuska

[Rozmarzona Łuska]

W zasadzie nie mogła się z tym nie zgodzić, jeśli coś się lubiło, nie było to ani męczące, ani uciążliwe. Podchodziło się do tego z pełną motywacją oraz chęciami.
– Areny? – Mogła zgadywać, czy też chodziło o jego rodzinne strony, czy odwiedzone kiedyś miejsce. Zamiast tego, zyskała okazje do usłyszenia tego od Uroku, co rysowało się jako znacznie lepsza opcja.

Gdyby spód jej szyi pokryty był równie gęstym oraz długim futrem, najpewniej schowałaby w niej właśnie nos, razem z delikatnym uśmiechem. Pozostała więc z delikatnym uczuciem ciepła na pysku, gdy drobne starania nie pozostały niezauważone.
– Do tej pory widziałeś mnie w nieco bardziej chaotycznej wersji. – Ostatnio po odejściu łowcy, znalazła w futrze zbyt wiele gałązek i suchych liści, jakie uczepiły się jej po zbieraniu ziół.
Przeszła na wskazane miejsce, siadając. Boki otuliła nieco bardziej skrzydłami, by te nie przeszkadzały im podczas posiłku.
– Jeśli trafię równie obiecujące tropy, z chęcią to powtórzę. Tak myślałam, może szukałabym ziół w okolicy gdzie zwykle polujesz, będziesz miał mniej biegania. – Przy okazji popatrzyła po wszystkich rzeczach, które przygotował. Ponad aromat mięsa czasem przebijały się owoce i jakieś przyprawy. Przymknęła na chwile ślepia, delektując się zapachami, by w końcu z pomocą maddary przenieść sobie jedną z paczuszek.
– Przyniosłam trochę świeżych brzoskwiń. – Napomknęła przed pierwszym kęsem, bo i jej własny żołądek okazał się małym zdrajcą, burcząc cicho.
– Mmmmm... Bardzo dobre. – Zdecydowanie była wielbicielem słodkich smaków owoców, zmieszanych z mięsem.

Urok Milczenia

[Siewca Gór]

Skinął powoli głową dając sobie chwilę na to by powieść wzrokiem po grzbiecie samicy, a potem jej szyi by znów nie wrócić do jej ślepi.
– Miejsce walka smoków poza terenami Wolnych. Stamtąd pochodzi moja babka i tam też wróciła moja matka kiedy opuściła Mgły. Docelowo miałem stać się wojownikiem. – powiedział dla klarowności. Rozmarzona mogła sobie dopowiedzieć jak mogło wyglądać jego dzieciństwo w tamtych rejonach.

Podszedł do niej bliżej i uniósł łapę ku jej grzywie za rogiem. Zdjął stamtąd samotny, mały liść którym obrócił teraz w palcach przed jej nosem.
– Lubię twoją chaotyczną wersję. – powiedział unosząc kącik pyska w uśmiechu. Opuścił łapę uwalniając tym samym liść i wrócił na miejsce czyli dwa kroki w tył by nie zasłaniać jej potraw. Drgnął słysząc jej następne słowa i uniósł znów na nią wzrok. Była uroczą samicą.
– Nie miałbym nic przeciwko Rianai. – odpowiedział wypowiadając zwłaszcza jej imię nieco niższym tonem. Potem już zaczął wskazywać na potrawy i tłumaczyć czym są. Sam bardzo zachwalał żołądek woła napchany podrobami z kozłów. Spojrzał na brzoskwinie i stłumił śmiech kiedy jego wzrok znów padł na jej pysk.
– Dzięki i zajadaj różyczko to będzie dla mnie największy komplement. – rzucił samemu biorąc brzoskwinie, a potem stek z żubra w polewie z rozgotowanych owoców. Uśmiechnął się pod nosem słysząc jej ostatnie słowa. Rozlał im też nieco słodkiego wina, w końcu miał go całą beczkę więc akurat nieco do posiłku będzie jak znalazł.

Rozmarzona Łuska

[Rozmarzona Łuska]

Nie przeszkadzało jej uczucie wywołane rozbieganym spojrzeniem łowcy, a może wręcz podobało się. Co jakiś czas łapała je, zauważając jak delikatnie, potrafiła zmieniać się barwa jego ślepi zależnie od tego, kiedy je widziała. W pełnym słońcu zdawały się być najładniejsze, chociaż kto wie, może kolejna ich odsłona okaże się jeszcze lepsza.
Pokiwała lekko łbem na wyjaśnienia, chciała jakoś lepiej go poznać, ale i powstrzymała się od serii pytań, jaka cisnęła jej się na język.

Nawet nie zauważyła, że na moment oddech ugrzązł jej w piersi, gdy znalazł się bliżej. Uniosła nieco łeb, goniąc za widokiem na jego pysk, a następnie łapę, w której znalazł się listek. A mogłaby przysiąść, że pozbyła się w grocie takich niespodzianek.
– Zdaje się uczepić mnie na stałe. – Przyznała z lekkim rozbawieniem, po czym trąciła palcem listek, przypadkiem muskając też palec Uroku.
– Ale to chyba nie problem, skoro podoba Ci się. – Uśmiech nabrał nieco pewniejszego wyrazu.
Gry wrócił na swoje miejsce, poczuła drobne ukłucie w środku, chociaż nie potrafiła jeszcze rozszyfrować, co mogło ono oznaczać. Niezadowolenie? Jakaś jego delikatna odsłona, nieśmiało kiełkująca na jednym z wytworów jej wybujałej wyobraźni.
Zerknęła na wino, jego zapachu nie dało się pomylić z niczym innym. Przez chwile jadła w ciszy, próbując, co przygotował. Nie mogła mieć tutaj żadnych zarzutów, łowcy Mehrei mogli mu pozazdrościć, a i niejedna kucharzyna się chowała.
– Hm.... Jeśli każdemu dziękujesz tak za pomoc, dziwię się, że połowa stada nie szuka celowo zwierzyny. – Zwłaszcza połowa płci przeciwnej.

Modry Kolec

[Siewca Gór]

Kiedy jego wzrok omiótł już całą jej sylwetkę zatrzymał się na dłużej na jej smukłym pysku. Patrzył na nią badawczo zwłaszcza po tym co powiedział. Zdawać by się mogło, że walczyła sama ze sobą? Oh, musiał powstrzymać śmiech ale iskry rozbawienia i tak zawitały w jego ślepiach.
– Pytaj dalej jeśli chcesz. W zamian jednak opowiedz mi o sobie. – rzucił i przerwał ich spojrzenia dopiero po dłuższej chwili. Zdecydowanie dłuższej niż początkowo zamierzał. Zaczynał jednak lubić to jak zmieniał się jej pysk zależnie od słów jakie do niej mówił.

Kiedy musnęła jego palec zadawał sobie jedno dość niepokojące pytanie. Czemu zetknięcie nie trwało dłużej? Mógłby przysiąc, że coś poczuł i nie chodziło jedynie o kontakt. Intrygujące. Kiedy wypuścił liść musiał powstrzymać łapę przed tym by znów sięgnąć do jej grzywy czy raczej policzka, a wszystko przez jej uśmiech. To byłoby dziwne. Za szybkie. Prawda? Dawno jednak nie widział tak szczerego uśmiechu. Milczenie trwało za długo. Odchrząknął by w końcu opowiedzieć proste.
– Nie, to nie problem. – jakby budząc się z tego co się właśnie stało.

Wgryzł się w stek, a potem popił go odrobiną alkoholu. To nie był chlanie z kolegami więc nie zamierzał tym razem pozwolić alkoholowi gadać za niego. Obserwował jak ona smakowała potraw i chyba było dobrze. Uśmiechnął się pod nosem i pokręcił głową biorąc porcję grzybów
– Nie szykuję posiłków dla nikogo poza sobą. – powiedział dość znacząco i uniósł miseczkę z winę
– Na modłę dwunogów którzy wznoszą toasty alkoholem, chciałbym wznieść toast za pewną samicę która zgodziła się ze mną spotkać. Aby jej wyprawy zawsze brodził w zwierzynę. – dodał dość mocno insynuując kolejne spotkania. Przechylił znów miseczkę i odstawił ją na ziemię.

• Rozmarzona Łuska

[Rozmarzona Łuska]

Samo przyzwolenie pozostało w jej pamięci, zaś kilka pytań niemalże od razu uformowało na języku. Nie wypadało jednak brać go niemalże na przesłuchanie, z czasem zaspokoi swoją ciekawość. Póki co idąc jego śladem, ujęła w łapę naczynie z winem, przez moment obserwując tafle cieczy, obecnie bujającej się na boki i odbijającej światło. Ciemna barwa, do tego dość mocny aromat, który tym razem znacznie szybciej uderzył w nozdrza.
Uniosła miseczkę wyżej, jak to bywało we wspomnianych przez łowce toastach.
– Za dużą zwierzynę. – Przed odstawieniem upiła mały łyk, pozwalając smakowi powoli rozlać się po języku i reszcie pyska.
– No i za łowieckie sukcesy. – Bo i samemu Urokowi życzyła wielu sukcesów i jak najmniejszej ilości zbiegłych sztuk.

Stopniowo próbowała każdej z przygotowanych rzeczy, nie mogąc narzekać na ich smak.
– Co chciałbyś wiedzieć? –Wróciła do tematu poznania się lepiej.

Modry Kolec

[Siewca Gór]

Kiedy już wypili toast samiec uśmiechnął się do niej biorąc do łapy coś co przypominało malutka wątróbkę. Bardzo możliwe że należała do jakiegoś ptactwa następnie zamoczył ją w czymś co wyglądało jak wino ale pachniało dymem, sosna i tłuszczem. Najpierw spróbował sam jakby testując danie. W między czasie odparł
– Hm czy masz jakiegoś partnera życiowego?
Tak samiec walnął prosto z mostu. Potem zamoczył druga sztukę wątróbki w sosie. Podszedł do niej
– Rozchyl pysk i zamknij ślepia. – poprosił a jeśli samica to zrobiła wsunął jej smakołyk na język.
– Poczuj sos i wyobraź sobie że odpoczywasz pod szumiącymi sosnami w gaju.
zaczekał chwilę
– To wątróbki z sów w sosie leśnym. W lasach nie bywam często ale chciałem zrobić coś wyjątkowego na nasze spotkanie. Daj znać jak mi poszło. A jak źle to błagam nie umieraj... Nie chce mieć uzdrowiciela na sumieniu.
zażartował lżejszym tonem i obserwował ją zaciekawiony. Czy wytarł jej też strużkę sosu z boku pyska? Owszem. Czy potem oblizał swój palec? Tak.

Rozmarzona Łuska pisze z telefonu więc brak koloru