Ołtarz Erycala

[Narrator]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Obecność proroka nie poruszyła Erycala bardziej, niż jakikolwiek inny śmiertelnik. Chłód zebrał się wokół niego, a potem spoczął na łuskach, tworząc na ich gładkiej powierzchni szronową naleciałość. Pozbawiony emocji szept rozbrzmiał w jego głowie, choć zdaje się iż także wokół niej.
– Sześć szmaragdów – ostatnie słowo wybrzmiało z sykiem, ale nie wrogością.

Kolejna smoczyca, choć wciąż pamiętała dyskomfort zaserwowany jej przez boga, zdawała sobie sprawę, że znacznie więcej cierpienia sprawia jej fizyczne kalectwo. Tym razem boska moc również nie była łagodna, o ile nie surowsza, ze względu na powagę jej kalectwa. Choć zimno poczuła we wszystkich członkach, szczególnie uderzyło jej prawy bok oraz ramię skrzydła. Moc zmaterializowała się pod skórą i jeszcze głębiej w postaci dziesiątek maleńkich igiełek, które drażniły jej nerwy i mięśnie. Nie mogąc się od nich uwolnić, Ziemista upadła na ziemię, zdrętwiała od rozsadzającej ją od wewnątrz mocy. Straciła przytomność.

Jedno było jednak nowością. Nabywając kalectwo, samica była bliska śmierci, lecz ostatecznie nie przekroczyła granicy. Została ustabilizowana, a to rzadkie doświadczenie. Być może na tyle rzadkie, że początkowo zażądana opłata okazała się zbyt wysoka. Gdy odzyskała świadomość oraz władność w kończynach, dostrzegła dwa onyksy. Lśniły, pokryte grubą lodową osłoną. Zdawały się jedynym dowodem na to, że koszmar sprzed chwili wydarzył się naprawdę. Znów był tylko odległym, nieprzyjemnym wspomnieniem.

Okowy Przeszłości
– 6x onyks za niezdolność do lotu
– [+2 ST do akcji fizycznych (niedowład prawego skrzydła)]

[Osąd Gwiazd]

Prorok pokłonił się z szacunkiem przed piedestałem Erycala, po czy podszedł do jego Ołtarza i położył na nim sześć zielonych szmaragdów.

– Erycalu, Bogu Uzdrowicieli. Przynoszę sześć kamieni szlachetnych w ofierze wedle twej potrzeby. Pokornie proszę, ześlij część swojej mocy, by przywrócić zdrowie moim skrzydłom.

// 6x szmaragd za kalectwo: "niezdolność do lotu"

[Narrator]

Gdy tylko kamienie spoczęły na piedestale, potężny powiew wiatru wdarł się do świątyni. Bezmyślny pęd, niczym żywe stworzenie okręcił się wokół proroka. To co jednak początkowo było zaledwie chłodnym łaskotaniem, przerodziło się w bolesne ukłucia zimna. Szron zebrał się na łuskach samca, podczas gdy przezroczysta wichura szalała wokół niego. Cóż za dziwne doświadczenie.
Wewnątrz owej anomalii zmysły samca szybko straciły na sile, on sam zaś, prędzej czy później osunął się na ziemię. Bez władzy w łapach, ani dostatecznej woli aby utrzymać się przytomności, Osąd odpłynął całkowicie. Poddany boskiej mocy został w uzdrowiony i gdy tylko ponownie otworzył oczy, natychmiast poczuł tego efekt. Nie licząc sprawnych skrzydeł, samiec czuł się także niesamowicie rześki. Wspomnienie z duszącej, wychładzającej go mocy zdawało się już tak samo odległe, co ledwie obecny w świadomości sen. Po zapłacie nie było śladu, on sam zaś zorientował się iż stracił w świątyni parę godzin.

Osąd Gwiazd
– 6x szmaragd
– niezdolność do lotu

[Okowy Przeszłości]

Już od kilku dni miała zebraną dostatecznie dużą ilość szafirów, ładnie oczyszczonych i schowanych w sakiewce z króliczego futra stojącej na jednej z wyższych wnęk skalnych jej groty. A jednak zwlekała z przyjściem tak wiele czasu, nie tylko dni, a księżyców bo i wcześniej mogła zabrać się za poznanie ceny.
Przyszła tutaj wieczorem, kładąc kamienie w odpowiednim miejscu. Podziękowała za możliwość uleczenia słuchu, którego brak zaczynał jej coraz bardziej doskwierać.

//6x szafir za wyleczenie
+4 ST do Perc. na zwierz./drap. oraz Śl [głuchota]

[Narrator]

Kamienie z cichym brzdękiem spoczęły na chłodnej posadzce przed ołtarzem, stałe powietrze zaczęło się gwałtownie ruszać, a samotny, lekko zwiędły pęd, jakby kuszony niczym ćma, sunął leniwie i delikatnie po zimnym gruncie, a gdy dotknęło ciała smoczycy, zaczęło po niej pełzać, niczym apatyczny, nie spieszący się nigdzie wąż. Stępiona końcówka dotknęła najpierw jednej potem drugiej strony pyska, a samica poczuła przeraźliwe zimno, które w pierwszym dotyku nieprzyjemnie paliło łuski, przy kolejnym oddechu przyniosło ukojenie… I dźwięczenie. Najpierw świst, który ustąpił ciszy, mającej jakąś tożsamość. Wiatr obijający się o jej łuski, stukot pazurów innych wiernych i jej własne bicie serca, tak wyraźnie teraz słyszalne…
Słyszała. I co ciekawe, czuła się jak po zimnej, przyjemnej kąpieli, popartej później solidnym snem – choć wydawało jej się, że jest tu tylko chwile, po wszystkim zauważyła, że prawie zastała ją noc.

Okowy Przeszłości
– 6x szafir
– kalectwo: +4 ST do Perc. na zwierz./drap. oraz Śl [głuchota]

[Odebrany Oddech]

Długo nosiła tę myśl w sobie, powracała do niej wielokrotnie, ale zawsze spychała ją na bok, jakby bojąc się konsekwencji. Tym razem jednak nie potrafiła już odsunąć jej na później – decyzja dojrzała, zakorzeniła się w jej głowie i paliła od środka. Zamiast pozwolić, by wątpliwości zagłuszyły jej pragnienia, ruszyła w stronę miejsca, gdzie mogła liczyć na choćby cień odpowiedzi. Kroki prowadziły ją do ołtarza Erycala, a każdy kolejny zdawał się cięższy od poprzedniego, jakby sama ziemia testowała, czy naprawdę była gotowa na to, co chciała wyznać.
Zatrzymała się tuż przed kamienną konstrukcją, przez chwilę pozwalając sobie na milczenie, by uspokoić oddech. Ołtarz otaczała cisza, niezakłócona nawet przez wiatr – wydawało się, że sam czas zwolnił, oczekując na jej słowa. Ułożyła się powoli naprzeciwko, prostując łapy i unosząc pysk z godnością, choć serce tłukło się niespokojnie w piersi.
– Witam, o Erycalu – zaczęła, a jej głos odbił się miękkim echem od kamieni.
– Proszę o pomoc w pozbyciu się bólu, który utrudnia mi korzystanie z maddary – wyszeptała z szacunkiem, pochylając głowę w stronę ołtarza. Czuła, jak ciężar tych słów spływa z niej wraz z każdym wypowiedzianym dźwiękiem, jakby wreszcie mogła wyznać to, co skrywała tak długo. Zamarła w ciszy, czekając, czy bogowie zechcą jej wysłuchać.

[Narrator]

Kalectwa zdawały się dla śmiertelników posiadać dwa sprzeczne, ale wyraziste oblicza. Jedni traktowali je jako kondycję łatwą do zażegnania, wszak wystarczyło zapłacić, inni natomiast zmagali się z nimi bardziej personalnie. Wyglądało na to, że Oddech należała do tej drugiej kategorii.
Na szczęście nie musiała długo czekać na odpowiedź. Niedługo po jej przybyciu, samice przeszył chłód wdzierający się aż pod grube futro. Wraz z nim, do jej uszu dopełzł bezosobowy, mdły z natury szept. Nie potrzebowała jednak entuzjazmu, aby zrozumieć wskazaną cenę.
– Sześć korali – określił tajemniczy byt, a jego mrożąca obecność ponownie zniknęła.

Odebrany Oddech

[Odebrany Oddech]

Po dłuższym czasie żmudnych poszukiwań i mozolnego zbierania, w końcu mogła poczuć satysfakcję – jej torba była pełna korali, tyle ile trzeba, ani jednego mniej. Droga do świątyni wydawała się krótsza niż zwykle, jakby nogi same niosły ją naprzód, prowadzone mieszaniną ulgi, nadziei i narastającego podekscytowania. Kiedy przekroczyła próg świątyni, jej kroki wybrzmiały echem po chłodnych kamieniach. Uniosła dumnie łeb, ale w jej oczach dało się wyczytać wyczekiwanie, a może i cień niepewności. Podchodząc bliżej ołtarza, położyła przed nim worek korali, ostrożnie wysypując je tak, by ukazać, że zebrała je naprawdę starannie, każdy niemalże lśnił w świetle wpadającym do wnętrza świątyni.
– Zgodnie z naszą umową przyniosłam to, o co prosiłeś. Proszę cię teraz o to, byś dotrzymał słowa i pomógł mi pozbyć się kalectwa – Jej ogon lekko uderzył o ziemię, zdradzając napięcie, podczas gdy spojrzeniem wpatrywała się w ołtarz, jakby czekała na natychmiastową odpowiedź.

// 6x koral za wyleczenie +1ST do akcji magicznych

Narrator

[Narrator]

Oczekiwanie dotrzymanego słowa w przypadku boga brzmiało przedziwne z warg śmiertelnika. Nawet jeśli miała rację, zapewne to nie uczciwość, lecz coś o wiele chłodniejszego, niezbywalnego, niemalże wyrytego w samej naturze boga stanowiło źródło jego działania. Oddech nie mogła jednak wiedzieć. Dla niej równie dobrze, mogłoby to być dotrzymane słowo.

Niespodziewanie pociemniało jej przed oczyma. W głowie zaczęło szumić, skronie zakłuły boleśnie, a mózg, mogłaby przysiąc, zaczął pęcznieć, tak okropnie bolał ją łeb. Nie była w stanie utrzymać się na łapach, jej oddech chłodny, przerywany. Sama nie wiedziała kiedy straciła przytomność.
Gdy się obudziła, parę godzin później, po trwającej kilkanaście uderzeń serca torturze nie pozostało ani śladu, jakby były tylko złym snem.
Samica leżała na ziemi, wypoczęta i zdrowa, choć końcówki futra na jej grzebiecie miejscowo przykrył szron. Po kamieniach nie było ani śladu.

Odebrany Oddech
– 6x koral za wyleczenie
–[+1ST do akcji magicznych]