Księżycowa łąka

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wężowy nawet za bardzo nie zareagował na jakże nieprzyjemnie pachnący mech, który właśnie znalazł się zdecydowanie zbyt blisko jego nozdrzy. Ból widocznie był wystarczająco dobrym środkiem uspokajającym, aby ten zwyczajnie tego nie zauważył. Bez zastanowienia przyłożył sobie prowizoryczny opatrunek na ranę, licząc na to, że w ten sposób chociaż trochę ukoi nieprzyjemne szczypanie.
Resztę trasy spędził w zupełnej ciszy, nie odzywając się nawet do Lethariona, o ile ten ruszył za nim. Ostatecznie dotarł z powrotem do swojej groty, w której pozostał sam ze śpiącą siostrą.

/zt

Słońce, które przez cały dzień prażyło tereny Wolnych Stad, schowało się już za horyzont. W innym przypadku smok północnej krwi o gęstym futrze nie wylegiwałby się na łące pozbawionej drzew. Przyszedł tu dopiero, gdy temperatura zaczęła spadać, więc bezchmurne niebo nie było problemem, a nawet i plusem. Chyba nikt nie pogardziłby pogodą, która ułatwia obserwację gwiazd…
Czaroit leżał pośród białych kwiatów, obok jego torba, a przed nim, na mniej zarośniętej przez trawę glebie, jego robótki. Rzemyki, sznureczki, ładne kamyki… Za pomocą maddary niektóre z nich szlifował, lub wywiercał w nich dziurki. Przy smoku lewitowało też kilka niewielkich maddarowych kuleczek, które poprawiały jego widoczność bladożółtym światłem. Słoneczny nie spodziewał się dodatkowego towarzystwa, nie licząc jego kompanki, więc nucił cicho pod nosem jakąś wymyśloną, spokojną melodię.
Pośród traw ciągle buszowała Honkalit w poszukiwaniu czegoś ciekawego. Liczyła na to, że może uda jej się znaleźć jakieś tłuste ślimaki na przekąskę...

Warkocz Komety

Czaroit, choć o tym jeszcze nie wiedział – i zapewne nigdy się nie dowie – miał dzisiaj okazję być pomylony z kwiatami. Nari najpierw szukał ziół, a jak ziół, to po prostu też kwiatów, by zebrać ich wystarczająco dużo na bukiet i wrócić do domu przed kompletnym zmierzchem. Idąc tak przed siebie, z nosem między trawami, zbierał co ładniejsze okazy, aż w końcu dostrzegł jaskrawego smoka. Wziął go za łan jakichś wyjątkowo pięknych kwiatów, ale zatrzymał się w porę, kiedy po chwili obserwacji dostrzegł, że fiolet jego ciała nie porusza się zgodnie z wiatrem, a mimo niego. I to nie powiewy wiatru wygwizdują melodię, a ktoś po prostu nuci. Rajski wyciągnął więc szyję poza poziom traw, strzygą uszami. To smok, taki kolorowy!
– Dobry wieczór – przywitał się uprzejmie, z zaciekawieniem patrząc na koraliki w łapach Czaroitu. Z torby Nariego wystawały z kolei polne kwiaty – białe stokrotki, niebieskie chabry, różowe koniczyny, żółte dziewanny i kocanki.

Księżycowa Łuna

Xeri właśnie zaplatał kilka cienkich rzemyków w warkoczyk i w trakcie nawlekał na nie koraliki z kamieni lub drewna. Hmmm, może powinien zrobić to trochę szersze i mogłoby służyć jako bransoleta… O ile będzie usatysfakcjonowany wynikiem, na razie kombinował.
Czarodziej nawet nie zwrócił zbytnio uwagi na obcego smoka w okolicy. Wszelkie dźwięki typu szmery roślinności zrzucał na grasującą w okolicy Honkę. Gdy Mglisty się zbliżył, nucenie ucichło, a fioletowofutry spiął się lekko. Zastrzygł długim uchem i zwrócił pysk w stronę nieznajomego. Za ruchem jego łba podążały maddarowe świetliki, tak, by ciągle znajdowały się przed nim.
– Dobry wieczór. – odpowiedział z neutralnym wyrazem i skinął nieznacznie pyskiem. Po chwili mógł wywnioskować po zapachu, że ma do czynienia ze smokiem z Mgieł. W dodatku pewnie z Uzdrowicielem, zawartość jego torby przyjemnie pachniała… – Honka przestań. – dodał, odwracając się znowu do swojej robótki, a Nari usłyszał gdzieś za sobą niezadowolony ptasi syk. Honkalit właśnie chciała zacząć skradać się w wysokiej trawie do smoka od tyłu, żeby przestraszyć go bez większego powodu… Już miała realizować swój niecny plan (niezależnie od tego, czy Mglisty ją już wcześniej zauważył, według niej poszłoby jej świetnie), ale Xeri musiał wszystko zepsuć… Ptaszyna z szelestem i sykiem odbiegła od smoków. – Z góry przepraszam za gęś. – Samiec odłożył koraliki na ziemię i związał rzemyki, by całość się nie rozpadła.

Warkocz Komety

Tak się zapatrzył na błyskotki w łapach Łuny Czaroitu, że zupełnie nie zauważył, jak powolnie i perfidnie zbliża się do niego gęś. Dopiero po chwili zaalarmowało go dziwne syczenie dobiegające spomiędzy traw, a ucho rajskiego skręciło się w tamtym kierunku.
Obejrzał się zaalarmowany sygnałem kolorowego smoka, ale jedyne, co zobaczył, to uciekający kuper. Nie mniej pióropusz już mu sterczał, gotowy na jakieś nieprzyjemne zdarzenie.
Nari odetchnął lekko, uznając, że jednak nic się nie dzieje. Dopiero po chwili zorientował się, że "Honka", jak Xeri nazwał stworzenie, to gęś.
– Nic się nie stało – powiedział, rozluźniając się. – Pewnie musiała mnie wziąć za intruza. To twój kompan, tak?

Oj Honka pewnie tak łatwo sobie nie odpuści okazji na złośliwości… No chyba że coś ciekawszego odwróci jej uwagę, jej cel szybko potrafił się zmieniać. Wystarczy, że znajdzie jakiegoś smakowitego ślimaka z ładną skorupką… Jak na razie smoki mogły od czasu do czasu słyszeć szelest traw w okolicy.
Xeri związawszy swoją robótkę położył ją i podniósł się do siadu. Rozejrzał się po łące, po czym zwrócił się znowu do Mglistego.
– Zgadza się. – Kiwnął głową, a jego włochaty ogon owinął się wokół przednich łap. – Hm, niekoniecznie uznała cię za intruza. Raczej rzecz w tym… że po prostu jest wredna. – Wargi Czaroitu uniosły się w delikatnym uśmiechu. – A że już dłuższą chwilę siedzę w miejscu, to jej się nudzi. Chciała cię przestraszyć dla zabawy. – Jakoś parę ogonów od smoków, spośród kwiatów dobiegło niezadowolone gęganie. No i po co Xeri musiał od razu wszystko o niej opowiadać! Jaka w tym zabawa, jeśli potencjalne ofiary się jej spodziewają…

Warkocz Komety

– Oh? Mój kompan też czasem ma humory – wyjawił, ale wyglądało na to, że dzisiaj nie było przy nie było żadnego stworzenia przy Narim, które spełniałoby definicję kompana. Parę przypadkowych robaków, które najpewniej zawieruszyło się w kwiatach się nie liczyło.
Zdecydował się przysiąść między trawami, ale najpierw rozejrzał się, gdzie jest gęś. Słyszał jej obecność w pobliżu, a nie chciał być użarty w zadek.
– Co robisz? Bardzo to piękne – powiedział, wciąż przyglądając się koralikom.

Łuna Czaroitu

– Czyżby też ptasi kompan? – dopytał żartobliwie. Oprócz Honki już parę spotkał i cóż, takie bywały. Przynajmniej mógł potwierdzić słowa gnomki, od której kupił gęś. Charakter mogą mieć trudny, ale potrafią być bardzo lojalne. Czasami nawet dziwił się, że mimo takich różnic w ich charakterze, Honkalit nadal się go trzymała. Oczywiście nie pokazałaby jawnie, że robi to chętnie. Ale mniejsza, jak na razie gęś zdawała się spacerować gdzieś dalej, żadnemu ze smoków nie zagrażając.
– Oh. Dziękuję. – Spuścił na moment wzrok na leżące przed nim przedmioty. – Próbuję z tego zrobić jakieś ozdoby lub biżuterię. To tu, hmm, prawdopodobnie bransoleta na łapę. – Przekrzywił odrobinę łeb, jakby nadal się nad tym zastanawiał. – Też jesteś fanem kamieni? – Uśmiechnął się delikatnie i przesunął łapą po paru leżących na ziemi.

Warkocz Komety

Nari pokręcił łbem.
– Nie, moim kompanem jest ćma. To znaczy żywiołak powietrza, naprawdę wielka ćma. W jego oczach można się przejrzeć – wyjaśnił, rozglądając się jeszcze za gęsią, czy aby na pewno nie wyskoczy na niego znienacka spomiędzy traw. Nic takiego jednak się nie stało. – Jeżeli chcesz zobaczyć Vimsa, mogę go zawołać – zaproponował, nie mając nic przeciwko chwaleniu się.
Tymczasem jednak przyglądał się dziełom Łuny Czaroitu z zafascynowaniem.
– Och, tak. Bardzo lubię kamienie. Gdy wychodzimy na wyprawę z Vimsem, on zawsze jakieś wypatrzy. Mamy układ, że część może zjeść, a część zbieramy na zapas – zaśmiał się. – Trudno robi się coś takiego? – spytał, skoro miał okazję.

– Żywiołak ćma? Ohh, kocham ćmy, są przeurocze. – Uśmiech na jego pysku stał się nieco żywszy. – Chętnie, o ile to nie problem. – kiwnął głową na propozycję. Aż szkoda byłoby nie skorzystać z takiej okazji. Nie ma co kryć, zawsze go interesowały te stworzenia. Ah, i do tego w formie wielkiej ćmy. Ilekroć o nich myślał, przypominało mu się, jaki zachwycony był ćmami nowiu…
No i trafił na kolejnego kamieniarza! Tak jakoś wyjątkowo go to cieszyło. Nieczęsto zdarzało mu się spotkać kogoś, kto patrzył na minerały z większym zainteresowaniem, niż traktowanie ich tylko jako walutę.
– Hah, to ja mam o tyle dobrze, że Honka się nimi nie żywi. Chociaż… no dobra, kiedyś jej się zdarzyło przypadkiem połknąć kamień, gdy porwała jednego i zaczęła z nim uciekać dla zabawy... – parsknął i wywrócił z rozbawieniem oczami.
– Hm, raczej nie. – odparł, zerkając znowu pod łapy. – Wspomagam się maddarą, żeby je oszlifować i przewiercić, a potem… cóż, improwizuję, heh. Z nadzieją, że coś wyjdzie. – Wzruszył barkami.

Warkocz Komety

Nari rozpromienił się od razu, gdy Łuna Czaroitu wyraził swoją aprobatę w stosunku do ciem. Spojrzał w stronę terenów Mgieł, gdzie drzemał jego kompan i zawołał go mentalnie do siebie. Teraz wystarczyło tylko chwilę poczekać.
– Zaraz przyleci – ...a w tym czasie Mglisty mógł się skupić na ozdobach.
– Pokazałbyś mi trochę? Zawsze chciałem coś powiesić na moich rogach, ale nie miałem pojęcia, skąd wziąć takie ozdoby. Oh – coś mu się nagle przypomniało. – Jestem Nari. Albo Warkocz Komety. Albo... Nie ważne. Po prostu Nari – uśmiechnął się do bezimiennego właściciela wściekłej gęsi Honki.

Oho, no to ciekawie wpadły na siebie smoki o podobnych upodobaniach.
– Jasne. – Kiwnął głową. I oh. Rzeczywiście, wypadałoby się przedstawić… – Łuna Czaroitu, bądź Xeri. Miło mi. – Odwzajemnił uśmiech młodszego. – Coś na rogi powiadasz, hm… W sumie to próbowałem coś takiego zrobić. Jeśli chciałbyś zobaczyć przykładowo jak to robię, to… – Sięgnął łapą po swoją torbę i zaczął w niej grzebać. Blask maddarowych świetlików nieco się wzmocnił, gdy samiec wyciągnął kolejną ozdobę, by Nari mógł się jej przyjrzeć. Był to dłuższy rzemyk, a że Xeri przenosił go w torbie, to trochę się poplątał… – Ah. Tak. Tutaj, um, nie wiedziałem do końca co z tym zrobić… – W międzyczasie rozplątywał robótkę, a po chwili podniósł łapę, by zaprezentować zawieszoną na niej pętlę ze związanego, cienkiego rzemienia. Przewleczony on był przez kilka korali, które odrobinę różniły się od siebie rozmiarami. Niektóre wykonane były z oszlifowanego drewna, a parę innych ze zwykłych otoczaków. Cóż, dla Xeriego nie były to byle jakie otoczaki, bo sam uważnie je wyselekcjonował, grzebiąc w strumykach i przy brzegach rzek. Czasem kamyk po prostu był biały i lśniący, a inny został wybrany, bo przechodził przez niego paseczek innego koloru… W paru miejscach na rzemyku zrobione były supełki, dzięki czemu koraliki mogły luźno przesuwać się po własnym odcinku i nie zatrzymywały się wszystkie jeden obok drugiego.
– Co uważasz o czymś takim? Myślałem, że można by parę razy owinąć to wokół rogu tak, by luźno na nim zwisało. – Przekrzywił delikatnie łeb na bok. – Możemy dodać tu kilka kamyków, to pokażę ci, jak je przygotowałem. – powiedział z nutą niepewności w głosie, wpatrując się w swoją uniesioną łapę. W sumie to wyciągnął drugą ozdobę głównie dlatego, że była bardziej... testowa i prościej zaprojektowana. Użył do niej trochę mniej cennych kamieni z jego kolekcji.

Warkocz Komety

To już któryś raz, gdy Nari spotykał smoka o bardzo podobnym imieni. Wcześniej był Ari, teraz Xeri. Może to jakaś moda o której nie wiedział?
– Mi również jest miło, Xeri – odpowiedział i przycupnąwszy przy fioletowym smoku z ciekawością przyglądał się temu, co Słoneczny wygrzebywał ze swojej torby.
Ozdoba, którą mu pokazał, przypadła Nariemu do gusty. Mglisy pokiwał łbem:
– Wygląda bardzo ładnie – przyjrzał się nieco bardziej z bliska, gdy rzemyk z koralikami zwisał z łapy Xeriego. Czujne ślepia uzdrowiciela obejrzały każdy z kamyków bardzo dokładnie.
Nagle coś mu się przypomniało.
– Oh, poczekaj. – Zanurkował łapą i czubkiem nosa w swojej torbie pełnej ziół i kwiatów, by z samego dna wygrzebać niewielki woreczek, który cały czas nosił przy sobie. Wysypał zaraz na łapę parę diamentowych odłamków. Nie było to zdaje się nic bardzo cennego, ale diamenty, gdy obróciły się pod odpowiednim kątem do światła, błyszczały pięknie.
– Myślisz, że coś podobnego dałoby się z tego zrobić? – spytał z nadzieją w głosie.

Łuna Czaroitu

Dopiero gdy oboje się przedstawili, Xeriemu coś się przypomniało. Hmm, czy Mgliści czasem nie mieli w tradycji, by nie zdradzać swoich pisklęcych imion byle komu? Dlaczego więc Nari to zrobił? Czy coś się pozmieniało? Zapomniał się? Może się tym nie przejmuje? Ale raczej nie zamierzał dopytywać. Nie żeby aż tak się tym przejmował.
Starszy samiec uśmiechnął się szerzej, gdy rozmówca wyraził swoją opinię. Ten zaraz zaczął szukać czegoś w torbie, a Łuna przekrzywił delikatnie łeb na bok, odkładając swoją robótkę na ziemi. Nachylił się lekko, by przyjrzeć się zawartości woreczka, po czym mruknął cicho i zastanowił się chwilkę.
– Śliczny diament. Hmm… Są to dość niewielkie odłamki, także otwory musiałyby być mniejsze i bardzo ostrożnie wywiercone, żeby przypadkiem nie popękały. Hm. Wtedy można by je przywiązać na jakimś cieniutkim sznurku… I jakby tak przymocować je do grubszego rzemienia… Huh. W sumie, może ładnie by wtedy zwisały z rogów. – W trakcie samiec zaczął owijać końcówkę lewego, białego wąsa wokół palca, jak to miał w zwyczaju, gdy nie miał co robić z łapami. – Ewentualnie można też na przykład próbować przykleić je żywicą… – Odwrócił na moment wzrok gdzieś w bok. – Albo to do trochę innej ozdoby... Może przymocować je w żłobieniach na szerszym kawałku skóry? To prędzej coś na łapę. Hmm… – Późniejszą część powiedział trochę bardziej do siebie. – Cóż, żywica na paseczku też jest opcją, ale myślę, że kamienie mogłyby łatwiej odpaść. – Zwrócił się znowu do Nariego.

Warkocz Komety

Czekał cierpliwie, ale z najdzieją, na werdykt. Obserwował, jak Łuna Czaroitu nakręca wąs na palec, wyjaśniając.
– Myślisz, że dałoby radę w tak małym diamencie wywiercić dziurkę? Widziałem też u kilku smoków ozdoby z metalu, ale nie jestem pewien, skąd je wzięli. – Wspominając o metalu miał na myśli oprawienie diamentowych odłamków w taki metal, by nie wypadły tak, jak mogły się odkleić od wspomnianej wcześniej skóry. – Wolałbym ich nie zgubić. Wiem, że to nic specjalnie cennego, ale dostałem je od bliskiego przyjaciela.
Jeżeli nic nie dało się z nich zrobić, nie byłby specjalnie zawiedziony. Mógł je równie dobrze po prostu nosić w woreczku tak jak teraz, na pamiątkę albo jako talizman na szczęście.

– Myślę, że nie jest to niemożliwe, ale ryzykowne. Mimo wszystko bałbym się, że mogłyby popękać. – Zawsze był bardzo ostrożny, jeśli chodzi o jego skarby. Wpierw eksperymentował na mniej istotnych dla niego materiałach, zanim próbował zrobić coś z kamieni szlachetnych. Musiał być pewny. – Co do metalu, uhm, niestety nie mam doświadczenia w tym temacie. Nie kojarzę smoka, który by się tym zajmował. – Przekrzywił lekko łeb na bok. – Myślę, że takie ozdoby mogli kupić za granicą. Ludzie czy krasnoludy pewnie bardziej znają się na tym, jak wydobywać i obrabiać metal.
“Nic specjalnie cennego”? Oj, Nari nie wiedział z kim rozmawia. Dla Xeriego byle co mogło być pretekstem do uznania kamienia za specjalny. A fakt, że Warkocz dostał diamenty od kogoś bliskiego, już na pewno był dobrym powodem. Starszy uśmiechnął się na tą informację.
– W takim razie z pewnością są cenne. Nawet bardzo. – Poprawił siad i odgarnął łapą trójbarwną grzywkę, która opadała mu na oczy po prawej stronie pyska. – Także… Myślę, że dla ich bezpieczeństwa najlepiej, abyś porozmawiał z kimś, kto lepiej zna się na metalowej biżuterii… – Wzruszył nieznacznie barkami.

Warkocz Komety

Nari podrapał się po czuprynie, wichrząc sobie nieco fioletowy pióropusz.
– Może dałbym radę, niespecjalnie to różne od tego, co robię jako uzdrowiciel – stwierdził, przyglądając się drobnym diamentom. Zbierał odwagę, ale jednak się nie zdecydował. – Może spróbuję najpierw na innych kamieniach.
Potem uśmiechnął się pod nosem, gdy jednak Xeri zaprzeczył. Tak, diamenty były cenne dla Nariego, choć wartości w barterze pewnie wielkiej nie miały.
– Byłeś kiedyś zagranicą? – zapytał, by wybadać, czy kolorowy czarodziej mógł mu jeszcze udzielić jakiejś wskazówki. Z pytania też wynikało, że Nari nie miał okazji wyściubić nosa poza tereny Wolnych Stad.

Łuna Czaroitu

Starszy kiwnął głową twierdząco.
– Mhm, pewnie. Z precyzją Uzdrowiciela na pewno będzie łatwiej. Kwestia prób z różnymi materiałami o innych właściwościach. – Podrapał się po szyi. Mówił dosyć spokojnie, więc może nie było tego po nim widać, ale rzeczywiście cieszyło go, że trafił na kogoś zainteresowanego tym tematem. Szkoda tylko, że nie mógł zbytnio pomóc w kwestii metalu…
– Byłem. Zdarzyło mi się ze dwa razy wyskoczyć poza nasze tereny. – Cóż, wielkim podróżnikiem raczej nie był. Co prawda ciekawił go świat za granicą, ale czasem to za mało, żeby przekonać go do ruszenia zadu z ziem Słońca. Pewnie musiałby znów zostać wyciągnięty na wyprawę przez kogoś innego. Najprawdopodobniej przez tatę lub Kaia.
Coś znowu zaszeleściło w trawie nieopodal. Parę kroków na lewo od smoków.
– Widać cię Honka. – rzucił w przestrzeń, a cichnące dreptanie sugerowało, że po tych słowach ptaszyna znów uciekła gdzieś dalej.

Warkocz Komety

Smoki Wolnych Stad