Posąg Kammanora

[Kammanor]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wrota Dziejów okazała się być osobą niegodną do chociażby spojrzenia na boską łaskę. Ledwie mrugnęła i w środku swojego wywodu, nagle ni stąd ni zowąd pojawiła się na środku wyspy proroków, daleko od światyni.

Natomiast Tęsknota Wolności po tym jak skończyła mówić poczuła dotyk łapy na swej piersi i gorące ciepło rozlewające się po jej ciele. Pewność siebie i gotowość do pracy napełniła jej duszę, a z pyska buchnął jej nowiusieńki, własny płomień.


Tęsknota Wolności
+ Płomień Kammanora

Wrota Dziejów
ZT -> viewtopic.php?p=603327#p603327 

[Mackonur]

Kto tutaj się zjawił? Axarus! Gdzieś w trawie piszczy, że ktoś tutaj rozdaje magiczne płomienie. Axarus nie był pewien, czy nie chodziło o jakieś substancje psychoaktywne i ta nazwa nie oznaczała właśnie tego. Hmm. Magiczny płomień. Płomień kammanora doda ci skrzydeł. Tak, to mogła być przykrywka dla jakiejś organizacji sprzedającej substancje dla dorosłych, prowadzona przez jakiegoś bogatego szejka ludzkiego. Albo i nie... czas się przekonać. Dlatego właśnie Mackonur przyszedł, niosąc pod pachą Nos Szyszki, który sobie niuchał świątynne zapachy.
– Dzień dobry, słyszałem, że rozdajecie tutaj takie magiczne płomienie, czy mógłbym prosić taki dla mojego noska? To ten tutaj, taki brązowy. Dałoby się zrobić, żeby on nim jakby, no... ział? Bardzo, bardzo byłbym wdzięczny, pannie Kammanorze! Ja to nie potrzebuję, no ale mój nosek, razem moglibyśmy ziać! Bo my tak wie pan, drużynowo walczymy, ja stoję, a on walczy. Czasami też latam na przykład. – Powiedział i dał przed siebie Nosek, który tylko sobie tam niuchał i czekał na błogosławieństwo, może nawet w języku nosów wyszło mu jakieś "proszę", ale bardzo ciche. Był zdecydowanie mniej skromny od Axarusa.
– O, w ogóle, przyjmujecie może zapisy na proroków? To mógłbym pomóc mojemu przyjacielowi Strażnikowi! Albo taki... honorowy prorok? Bo on to na pewno ma peeeełne łapy roboty, tak ciągle go widzę na tym placu, umęczony życiem chłopak. To mógłbym tam trochę postać i pomagać. O, o, ćwiczyłem! Proszę, nawet przyniosłem kamienie szlachetne, rekwizyty. – Powiedział i wyłożył przed siebie dwa kamienie szlachetne, ametyst i bursztyn. Potem stanął z drugiej strony, wcielając się w rolę Strażnika Gwiazd. Zmrużył oczy i patrzył się przed siebie, tak trochę oceniająco, trochę ostrożnie i jeszcze z nutką profesjonalizmu. Potem coś pomruczał pod nosem, jakby zamyślony i pokiwał głową, tak przynajmniej sześć razy i przysunął do siebie kamienie szlachetne.
– Następny. – Powiedział gardłowym głosem, patrząc się w eter i czekając na następną osobę, która będzie chciała przyjść po błogosławieństwo. Po chwili jednak wrócił mu uśmiech, gdyż postanowił wyjść ze swojej roli.
– Widzi pan? Dobry będę w tym! Trochę go pozastępuję, o, może nawet kryształy bym wręczał! A on sobie pójdzie na wakacje i wróci jak nowo wykluty. No, może nie aż tak, bo pisklę ten, no... no nie za bardzo by dało radę, no ja wiem coś o tym, kilka córek odchowałem! Także ten, no, ja chętny do pomocy zawsze jestem i nawet mi płacić nie trzeba! Nie, nie, nie, Nosie Szyszki, tobie też nie! Po co ci w ogóle tyle kamieni szlachetnych? Na operację nosa? Hm, no nie wiem, nie wiem. – Spojrzał się oceniająco na Nosek i CHOLERA, znowu wszedł w rolę Strażnika Gwiazd! Był w tym diabelsko dobry.

Kammanor

[Osąd Gwiazd]

Wojownik przyszedł pod pomnik Boga Siły z prośbą o błogosławieństwo dla Stada Ziemi. Tak samo, jak za poprzednim razem (z wyjątkiem tego, że modlił się teraz do innego boga), złożył bogu hołd i modlitwę. U stóp pomnika złożył dary w ramach szacunku i po wypowiedzianych słowach modlitwy, poprosił Kammanora o pomoc stadu w walce.

// Błogosławieństwo Walecznych dla Stada Ziemi

Administrator

[Osąd Gwiazd]

Ziemia potrzebowała pomocy w walce, a jako że on był najlepiej nadającym się do tego Starszym, udał się pod pomnik Boga Siły. Składając u stóp pomnika swoje dary, wojownik złożył hołd Kammanorowi i pomodlił się do niego. Poprosił przy tym o jego błogosławieństwo, o malutki okruszek jego przytłaczającej potęgi.

// Błogosławieństwo Walecznych dla Stada Ziemi

Administrator

[Wichrogłos]

W roztargnionym milczeniu jego puste cztery ślepia wbijały się w posąg Boga. Patrzył nieprzejednanie i myśli, co mozolnie spijały rozdwojone uczucia samca, nigdy nie zostały nazwane.
Coś w nim pękło na dwoje – a on sam teraz siedział, przeszyty ino jedną wstęgą światła, w dwóch osobach. W rosłej łapie zaś trzymał wisior, mieląc go w sposoby niepodobne wojownikom czy czarodziejom. Z łagodnością kochanka przewracał płomień, złotym pazurem znacząc swe jestestwo. Wszakże kruczyca zerkała pokątnie na swego pana, nie wykazując żadnego zainteresowania. Naprawdę był sam, rosły pod piedestałem. Ptasie, lodowo-niebieskie ślepia oceniająco przeszywały relikt przeszłości, pozostawiając duszę bestii bez pytań.
Czy też czekał, czy rozmawiał? Czy też modlił się, czy kpił? Czy też istniał, czy zamarł przed obliczem posągu?

Osąd Gwiazd

[Osąd Gwiazd]

Gdy przechadzał się po świątyni i składał krótkie, ciche modlitwy różnym bogom, zauważył wężowego siedzącego w Wewnętrznej Jaskini. Póki co mu nie przeszkadzał. Podszedł do posągu Thahara i złożył mu ciche podziękowanie za pomyślne łowy. Gdy skończył, zwrócił łeb w stronę Wichrogłosu, ciekaw nad czym teraz kontemplował.

Wichrogłos

[Wichrogłos]

Wzrok wybudził go z marazmu – wbijające się w jego lico ślepia Osądu Gwiazd zmusiły go do reakcji. Zdawało się, że to wojowniczy kunszt sprawił, że był czujnym nawet na najmniejsze źrenice, co mogły być w niego wpatrzone. Odwrócił swe bezkresne ślepia od rzeźby i lekkim skinięciem łba powitał proroka a zarazem Mistrza. Kogóż innego mógłby się spodziewać w świątyni aniżeli kapłana?
Lecz Vunnud Pojętny skorzystał z obecności... łeb okręcił zachęcająco i wskazał dygnięciem, jak gdyby chciał obecności proroka obok siebie. Prosił go słabym ruchem, ażeby przyszedł. I gdy ten tylko zbliżył się do heretyka, heretyk ukazał mu naszyjnik wyścielony na gargantuicznej dłoni.
Płomień Kammanora migotał żałośnie w ręku samca, świadcząc o pobłogosławieniu. Dawnym, może nieaktualnym, lecz żywym w postaci ozdoby.
Kruczyca wyrzuciła pytanie, co brzmiało na miarę obrzydliwego wyroku:
– Czy moje poprzednie wcielenie miało powiązania z Kammanorem?
Nie było tu powitania, żadnych małostek podzielonych przez dobre maniery. Roztargniony Mglisty, wnuk Veir Sakralnej, czuł powiązanie z Kammanorem. Wołanie w Ogniu, które nie było na wyłączność Ognvara. W bolączce tej świadomości, nie rozstawał się jednak z horgifellskim wierzeniem... co nie oznaczało, że ignorowanie wolnego wierzenia przychodziło mu łatwo. Tudzież siedział tutaj, w dwóch osobach.

Osąd Gwiazd

[Osąd Gwiazd]

Usiadł obok wężowego, przyglądając się trzymanemu przez niego darowi od Kammanora.

Wichrogłos nie potrafił mówić. Najwyraźniej jego nowym głosem musiał stać się jego kompan.

Prorok wzruszył barkami.

Nie znał odpowiedzi. Skąd miałby ją znać? Wszak nie było mu dane wiedzieć, jak wyglądały poprzednie wcielenia duszy Vunnuda.

– Czy ciąży ci przychylność okazana przez Boga Siły? – Zapytał się mglistego, kierując swój wzrok na stojący przed nimi kamienny posąg.

Wichrogłos

[Wichrogłos]

Ciche westchnięcie uciekło z piersi samca. Proroctwo nie przekazuje zakazanej, skrytej wiedzy – czyżby Fioletowooki był tylko posłannikiem nowin? Może jego szpony nie sięgały tak daleko, będąc traktowanym na równi przez Kammanora? Pytania te tylko musnęły umysł samca, nie zagnieżdżając się w nim na długo.
Nim jednak ptak odpowiedział, musiał poczekać. Wężowy zamilkł, uciekając w odmęty myśli.
Błony zaklekotały wokół żuchwy.
– Ciąży mi przeszłość – wyrzucił wreszcie damski głos kruczycy. – Jestem wyznawcą Ognvara. Jeśli Wolni są przeciwko innowiercom, przeciwko Kodeksowi i Ołtarzowi...
Kruk nie dokończył, albowiem i smok nie zdołał. Myśl tak szybko, jak przyszła, tak uciekła w popłochu. Niejasna wypowiedź była najbliższa prawdy – Pojętny miał wyłącznie niejasne myśli wobec panteonu Wolnych.

Osąd Gwiazd

[Osąd Gwiazd]

Pokręcił łbem.

– Wolni są przeciwko zdrajcom.

Szczerze mówiąc, mgły same wykopały pod sobą dół. Mogli winić tylko siebie, że nie potrafią zrozumieć fundamentalnej zasady, jaka rządzi tą krainą.

– Bogowie są jedynymi władcami tych ziem. To oni stanowią prawo, którego mają przestrzegać wszystkie stada. Ich prawo jest ponad wewnętrznymi prawami stad i ponad prawami istot spoza tej krainy. W tym świetle należy im się nasze posłuszeństwo, jeśli chcemy mieszkać na ziemiach.

Jeśli przychodzisz do jakiegoś miasta, stada, lub większej krainy, to w twoim obowiązku jest przestrzegać obecnych tam praw i okazywać szacunek obecnym tam władcom. Jeśli chce się pozostać na dłużej, jesteś im też winny lojalność. Czy było to tak ciężkie do zrozumienia?

– Bądź lojalny bogom i traktuj ich jak przywódców całych Wolnych Stad. Wtedy będziesz mógł wierzyć w Ognvara, przestrzegać Kodeks i robić co ci się podoba. Bogowie bowiem pozwalają na wiele. Jeśli zaś nie chcesz ich widzieć jako swoich władców, ani przestrzegać ich prawa, cały świat stoi przed tobą otworem, by samemu zostać władcą i stanowić własne prawo.

Wichrogłos

[Wichrogłos]

Zaśmiał się — a dźwięk ten był drwiący, urywany i przede wszystkim charczący. Brzmiało to niczym rwanie kartek w nakładzie masowym z przerwą wyłącznie na oddech pomiędzy.
Wplótł sobie miedziany medalion w grzywę tuż obok kwarcowego, głęboko związanego z Ognvarem. Nim zaś Pojętny skończył się opluwać, nim zdążył językiem łapczywie przejechać po kłach i złapać resztki uciekającej śliny, ptaszysko już jęło tłumaczyć:
— W Prawie nie ma nic o posłuszeństwie Bogom. Jest tylko szacunek, którego nam nie braknie.
I zauważył nagle, gdy śmiech kończył swój bieg, że wprawdzie... słowa są tu niepotrzebne. Nadinterpretacja Kodeksu jest równie częsta w jego stadzie, to i sam wiedział, że rozmowa ze smokiem, co prawa interpretuje pod siebie... to nie jest szacunek. Stawianie słabszego pod łapę, pozostawienie go bez wyboru to nie szacunek. Toteż nie dziwota, że czterooki pokiwał zrezygnowanie łbem, unosząc się opieszale.
Zwiedził wszerz dalekie prerie Variverte, seledynowe krainy Hitari: państw smoczych na wzór Horgifell, skąd pochodzili jego przodkowie. O wiele większe krainy, o wiele bogatsze w lud nie tylko gadzi. Różnorodność była tam korzenna, wpisana w rodowód, lecz Variverte popełniło ten sam błąd, co teraz jego Mistrz popełnił przed nim. Dlatego też nie było słowa, zdania ani argumentu, który ugnie przed nim zatwardziałego w opinii Proroka.

Fioletowooki mógł winić tylko siebie, że nie potrafi zrozumieć fundamentalnej zasady, jaka rządzi tą krainą.
Pojętny spojrzał swym bezkresnym okiem na lico rozmówcy. Czy kryła się w tym jakaś agresja? Czy też postawa obronna? Cokolwiek to było, nie dzierżyło w sobie strachu. Zdawało się mówić "nie groź mi", mówić łagodnie i pewnie, niezachwianie. Dlatego też ukłonił się skwapliwie na pożegnanie i nie mówiąc wiele więcej, odszedł bez słowa.

Osąd Gwiazd

[Osąd Gwiazd]

Czyż samo istnienie Praw Wolnych Stad nie zakładało lojalności wobec bogów? Któż bowiem te prawa ustanowił? Kto je mógł zmieniać? Kto wymierzał kary za ich złamanie?

Immanor wysłowił się jasno. Jeśli Mgły nie zmienią swojego kierunku, utracą wszystko to, co czyni ich Wolnymi Smokami.

– Do zobaczenia, Wichrogłosie – pożegnał się z wężowym. Był zwyczajnie zawiedziony postawą swojego ucznia. Widać było to po jego głosie jak i posępnym wyrazie pyska.

On sam zaś pozostał w świątyni, mając jeszcze kilka rzeczy do zrobienia.

// zt

Wichrogłos