Posąg Uessasa

[Uessas]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

• Gdy Potulny przyszedł pod posąg Pana Miłości, nie poczuł niczego szczególnego. Jego prośba wybrzmiała po całej świątyni, zdecydowanie Kleryk wiedział czego chciał i nie bał się o tym mówić głośno! Dobrze, bardzo dobrze! Nic się jednak nie działo, dopiero gdy Ziemisty skończył mówić, zza pomnika wyszedł zaspany, biały.. szop. Tak. Wokół oczek miał jedynie czarne ślady ale tak to był pięknym, okazałym białym szopem którego sierść połyskiwała pod światło na tęczowo. Trzymał w łapkach tęczowe jabłko.
  – Uważam że to była wielka strata że je straciłeś więc z przyjemnością Ci je przywrócę – zachichotał w głowie Potulnego miły, ciepły głos a szop położył jabłko przed jego łapami i wrócił na pomnik.
  – Zjedz to jabłko. Zrobisz się po nim senny a gdy się obudzisz, uszy będą z powrotem. – wytłumaczył równie miło instrukcje po odzyskanie uszu!

[Budowniczy Ruin]

// Kontynuacja tego wątku: viewtopic.php?p=688028#p688028

Wchodząc do środka, rozejrzał się ciekawie. Oczywiście, nic się nie zmieniło. Tutaj chyba rzadko coś się zmieniało, prawda? Podążył wzrokiem po boskich sylwetkach.. oraz muchomorach. Chwilę zatrzymał się na Nytby'ie.. z wiadomych powodów. Uessas był bóstwem miłości, ale to Nytby'a była wzorem ideału piękna. Jego uwagę przykuła też Lahae, której widok przypomniał mu pewną niedokończoną sprawę. Sprawę będącą w kolejce niedokończonych spraw.

Westchnął i puścił Selebi przodem, by podążyć za nią i stanąć ramię w ramię przed wybranym pomnikiem.

Pokorna Łuska

[Pokorna Łuska]

Weszła z nim i przystanęła na chwilę przy posagu bogini Nytby. Popatrzyła chwilę na niego po czym spojrzała na swego ukochanego.
-Mam nadzieję że nie dojdzie do tego co mówią jak się na nią spojrzy. Choć pytanie brzmi czy to też tyczy się posągu czy jej cielesnego przedstawienia?
Powiedziała szturchając samca biodrem kłaniając się kolejno przy każdym posągu celem powitania i okazania szacunku. Bogini Lahae obudziła w niej współczucie oraz zastanowienie co się wydarzyło że płakała. Jednak zapytanie bogini o to mogło by ją rozzłościć. Przy bogini magii jak każdy czuła się przytłoczona ale jako adeptka tej dziedziny czuła podziw dla tej potęgi i samej smoczycy. Kiedy Przechodziła koło posągu Erycala aż się otrzepała chcąc zrzucić z siebie nieprzyjemne uczucie zimna. Przyjrzała mu się chwilę ukłoniła i postanowiła iść dalej gdyż nie czuła się komfortowo i nie chciała urazić bóstwa w jakiś sposób. Ostatecznie podeszła do Uessasa z uśmiechem i czekała na swojego wybranka. Zaśmiała się cicho widząc rozluźnienie u bóstwa gdzie patrząc po reszcie byli bardziej spięci, a przynajmniej takie można było odnieść wrażenie patrząc na to jak ułożony jest posag boga do którego przyszli. Jeszcze nie miało być żadnej ceremonii, a zwykła chęć podziękowania za splecenie dwóch nici losu.
Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

Szturchnięty bioderkiem, oderwał spojrzenie od posągu wywerny i przeniósł go tam, gdzie powinno być utkwione – na Selebi.
– Dojdzie do czego? Co mówią? – Zapytał szczerze zaciekawiony, bo o Nytbie nie wiedział zbyt wiele.

Spokojnie patrzył, jak Pokorna przechadza się od posągu, do posągu i każdemu oddaje honory i chwilę swojej uwagi. Gdy stanęła przed Uessas'em i przywołała go uśmiechem, podszedł i zatrzymał się obok niej. Poszukał jej ogona swoim, by mogli spleść je na chwilę na znak swojej relacji. Uśmiechał się szczęśliwy, że mogą spędzić ten czas razem, i że może uczestniczyć w tym, co dla niej ważne. Była w tym uśmiechu też nuta stresu – a co jak się wygłupi? Albo zrobi coś nie tak?

Pokorna Łuska

[Pokorna Łuska]

Na jego pytanie odpowiedziała dopiero kiedy usiadł przy niej.
-Mówią ze kto raz Nytbe zobaczy to w innych będzie widział same niedoskonałości i będzie wracał do świątyni tylko po to by rozkoszować się idealnym pięknem. Co trzeba jej przyznać że urodę ma nieskazitelną ale dla mnie liczy się serce i charakter, a ty jesteś idealnym przykładem.
Powiedziała rozanielona sytuacją i sama też owinęła ogon wokół jego przy czym delikatnie polizała go w policzek.
– To co? Składamy podziękowania bogowi miłości?
Zapytała jakby chciała się upewnić czy samiec nie zmienił zdania.
Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

Zerknął na posąg Nytbe, tym razem ostrożniej, jakby bojąc się, że zaraz ożyje i rzuci na niego swój urok.
– W takim razie dobrze, że stoi tam gdzie stoi. Nie chciałbym chodzić całe dnie smutny i gonić za złudzeniami. – Mruknął i skupił się na posągu Uessasa.

Pogrzebał w torbie, wyciągając z niej kawałek uciętego warkocza z włosów niezwykle miękkich, lśniących i nieziemsko wręcz gładkich. Ten, kto mu je dawał, mówił, że należą do Uessasa właśnie. Czy zostały podarowane, czy skradzione? I czy zwrot, bądź okazanie ich będzie miało jakiekolwiek znaczenie dla bóstwa miłości? Tego mglisty nie wiedział, ale spróbować było warto.
– Tylko podziękowania? – Odparł zaczepnie, a w oczach zatańczyły mu figlarne iskry. Przybliżył kufę do nasady jej rogu. – A może przysięgę? – Wyszeptał kusząco, po czym odsunął się nieco i uśmiechnął zawadiacko.

Oczywiście pamiętał, że miała w planach to coś, co nazywała "zaślubinami" – koncept trochę dziwny i obcy. W końcu jak smoki chcą być razem, to.. no.. po prostu są? Jak jego matka i Pomiot? Nie słyszał też, by Tropiciela wiązała z Tonią jakaś ceremonia. Albo Sięgającego z Ołtarz. A może po prostu nie wiedział? Teraz właściwie trochę się droczył. Decyzja należała do Selebi – on i tak już był dla niej i nie potrzebował do tego ani bogów, ani ceremonii.

Pokorna Łuska

[Pokorna Łuska]

Siedziała i zaśmiała się na słowa odnośnie bogini piękna. Trochę racji w tym było aczkolwiek skutkiem ubocznym raczej to nie było, a bardziej klątwa dla tych co nie umieli docenić piękna wokół. Tak uważała Selebi ale wolała to zachować dla siebie. Wszak bogów urazić łatwo. Kiedy Wasak zaś zapytał dla pewności już miała mu odpowiedzieć kiedy dał rozwiązanie alternatywne które targnęło sercem samiczki. Patrzyła mu w oczy chcąc wyczytać czy się z nią droczy czy mówi poważnie. Spojrzała na warkocz trzymany przez niego w łapie po czym na jego pysk.
– Ja... Oczywiście że chce przysięgi ale myślałam że poczekamy aż będziemy w jednym stadzie. Jednak jeśli ci to nie przeszkadza to jak najbardziej!
Wtuliła się w niego i wtedy też dopiero popłynęły słowa, a łzy radości popłynęły jej po pyszczku.
Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

Odwzajemnił uścisk z ciepłem i łagodnością. Selebi znowu płakała, ale teraz już wiedział, że ze szczęścia. Był szczęśliwy wiedząc, że to dzięki niemu. Był też szczęśliwy, że są razem i mogą wspólnie przeżywać te chwile. Delikatnie oparł swoją brodę na jej rogach, przytulając mocniej.

Sercem jednak znowu targnęła mu niepewność. Czy jednak nie popełnia błędu? A co jeśli Pokorna nie będzie mogła dołączyć do Mgieł? A co, jeśli jej nie przyjmą, albo nie polubią? Co, jeśli mimo tego, że będą razem, będzie tam nieszczęśliwa? Czy dobrze, że pospiesza to, na co przecież mieli jeszcze czas? Bo mieli.. prawda?
– To.. – Wyszeptał niepewnie. – Co trzeba powiedzieć? Są jakieś specjalne słowa, czy improwizujemy? – Wymruczał z półuśmiechem, wciąż trzymając samiczkę przy sobie.

Pokorna Łuska

[Pokorna Łuska]

Przeszperała swój umysł w poszukiwaniu wiedzy na ten temat ale nie przypominała sobie żadnej konkretnej formułki odnośnie przysięgi. Miało to być przyrzeczenie płynące z głębi serc zakochanych.
-Ojciec nigdy nie wspominał by brzmiały do tego jakieś konkretne słowa. Bardziej liczy się to by płynęło to wszystko z głębi naszych serc i było faktycznie szczere.
Powiedziała otwarcie bazując na własnej wiedzy.
Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

Wysłuchał jej uważnie i nawet odczekał jeszcze chwilę, zastanawiając się, czy morska doda coś więcej. Wyglądało jednak na to, że mieli improwizować.. a on jako pierwszy. Zmienił więc nieco pozycję, tak by obydwoje mogli przytuleni stać naprzeciw posągu. Rzucił Selebi jeszcze jedno, ciepłe spojrzenie, po czym przeniósł je na posąg.
– Uessusie – patronie miłości, znawco smoczych serc. – Zaczął spokojnie, choć wciąż trochę ciężko było mu oswoić się z tym, że mówi do, bądź co bądź, rzeźby.
– Ja Budowniczy Ruin oraz moja ukochana, Pokorna Łuska, przybyliśmy podziękować ci za dar miłości, którym możemy się wzajemnie cieszyć. Przyjmij proszę ode mnie te drobne dary, na wyraz naszej wdzięczności.

Z tymi słowy, o dziwo, pukiel włosów wręczył na chwilę Selebi, po czym sięgnął do torby by wyciągnąć z niej dwa przedmioty – białą, kamienną misę oraz biały opal, mieniący się tęczowo. Misa była wykonana z białego marmuru, poprzecinanego żyłkami czerni. Nie była zbyt wielka, acz starannie wykonana i wygładzona. Po przeciwnych jej stronach widniały dwie płaskorzeźby – każda przedstawiała chimerę żbika z pawiem, jakie piastun miał okazję ujrzeć podczas zebrania na Skałach Pokoju. Wykonał ją sam, własnymi łapami i maddarą, po dziesiątkach księżyców doskonalenia sztuki obróbki kamienia.

Czarnymi szponami Wasak ostrożnie ustawił misę przed posągiem, a następnie umieścił w niej opal tak, by zostało jeszcze miejsce w razie gdyby Pokorna też chciała coś dodać. Potem wrócił do ukochanej.
– Coś splotło nasze losy i sprawiło, że pragniemy ten splot wzmocnić. Usseusie, ja Wasak Mszysty ze Stada Mgieł ślubuję wierność i oddanie stojącej tu Selebi, którą umiłowałem ponad wszystko. – Spojrzał Pokornej w oczy i uśmiechnął się do niej z uczuciem.
– Selebi, czy pragniesz być moją wybranką? – Zapytał niepewnie, bo w tej chwili właśnie złamał przykazanie Kodeksu i odsłonił się przed nią w nadziei, że nie zostanie zdradzony.

// dary: opal z KP Budowniczego + misa z Boskiego Ulubieńca (jak na wyprawy)

Pokorna Łuska

[Pokorna Łuska]

Prawda była taka że bez konkretnych pytań nie była w stanie nic więcej dodać. Kiedy Wasak zaczął wypowiadać słowa na pyszczku Selebi gościł uśmiech. Nie mogła uwierzyć, że to wszystko naprawdę ma miejsce kiedy Wasak wykazał chęci wyjęcia z torby podarków samiczka chwyciła warkocz boga w swe łapki. Był taki mięciutki piękny i idealny jak na objawienie boskości przystało ale kiedy zobaczyła dary jakie podarował bóstwu spojrzała na samca z podziwem po czym wróciła spojrzeniem na posąg.
– I ja mam dla ciebie podarek w ramach podziękowań albowiem tyś patronem smoczych serc i uczuć w nich drzemiących. Owe podarki są podziękowaniem.
Po swoich słowach upewniła się tylko czy Wasak skończył odkładać rzeczy i oddała mu pukiel włosów Uessasa by samej móc wyciągnąć z torby butelkę z płynem w środku który najpewniej był alkoholem. Bóstwu chyba tez się troszkę rozpusty należy a przynajmniej przy takiej ceremonii będzie mógł też to opić. Postawiła ową butelkę obok marmurowej miski ale z przeciwnej strony niż stał opal po czym usiadła przy czarnołuskim samcu i spojrzała mu w oczy słuchając uważnie jego kolejnych słów. Nie mogła uwierzyć że faktycznie samiec chce to zrobić mimo własnemu słowu. Jest to poświęcenie na miarę jej zmiany stada, a przynajmniej będzie chciała zrobić wszystko by to się powiodło. No dobra...prawie wszystko...Miano pierwszej nocy niestety woli zostawić dla Wasaka, a nie przywódcy mgieł. Skąd u niej tyle takich myśli?! Może dojrzałość tak się objawia? A może to po prostu pociąg do samca zmienia jej myślenie na właśnie coś takiego jednak kolejne słowa samca zatrzymały dość jednoznaczne myślenie samiczki gdyż były to słowa przysięgi. Samiec ofiarował siebie całego będąc przed boskim obliczem. Do oczu wpłynęły jej łzy ze szczęścia, wzięła głęboki oddech by móc powiedzieć swoje słowa bez łamiącego się głosu czy tez czkawki. Oby się tylko teraz nie uruchomiła...
-Ja Selebi Fioletowooka córa czempiona Vilara ze Stada Ziemi chcę być twoją wybranką Wasaku Mszysty i ślubuję ci wierność oraz oddanie! A czy ty oblubieńcu mego serca chcesz być mym wybrankiem aż do śmierci i jako dusze w świecie Aterala?
Odparła twierdząco i zgodnie z kodeksem jego stada informacje o jego imieniu zabierze ze sobą do grobu. Jeszcze nie znała całości owego kodeksu ale tą część akurat samiec jej sam przyznał i tego będzie chciała bronić za wszelką cenę dla jego dobra oraz ich wspólnego. Oczekiwała tylko jeszcze na odpowiedź samca i będą mogli wspólnie świętować swe zaślubiny.
//Likier jabłkowy z kp Pokornej Łuski
Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

Zerkną ku butelce, którą Selebi odkładała obok miski. Nos podrażnił mu lekki zapach fermentu. Alkohol? Ebrill opowiadała mu kiedyś, że bywa dla smoków śmiertelny... co nie zniechęciło jej jakoś nigdy do jego picia. Butelka wyglądała na dzieło rąk dwunogów – ciekawe gdzie morska ją znalazła?

Nie był to jednak czas na takie pytania. Z rosnącym sercem słuchał, jak jego wybranka odpowiada na słowa przysięgi. A więc działo się – teraz to rozumiał. Tworzyli własne prawa i zasady. Wiązali się czymś, co silniejsze, niż zapisane na skale runy. Nawet jeśli bogowie pozostaną głusi.
– Tak, tak chcę. Aż do ostatnich naszych dni i dalej, w krainach niepoznanych. – Odpowiedział spokojnie, po czym przymknął oczy i musnął Selebi miękko nos o nos.

Otworzył oczy i ścisnął w szponach kosmyk włosów boga. Nefrytowe oczy spojrzały na posąg.
– Uessusie. Prosimy cię o symbol naszej jedności. Coś, co będzie nam przypominać słowa przysięgi. – Mówiąc to, złożył na krawędzi misy pukiel włosów Uessusa, jako ostatni z darów. Potem znowu się wycofał i objął Selebi czule, czekając z bijącym sercem, ciekawy, czy coś się stanie. Miał nadzieję, że tak – dla Selebi. On więcej nie potrzebował, niż ukochana u jego boku.

// podarek: pukiel-warkocz włosów Uessasa z KP Budowniczego

Pokorna Łuska Uessas

[Dolina Paproci]

[ inny czas ]


Przystankiem do zakończenia jej podróży była Świątynia. Przyszła to z myślą, aby porozmawiać z jednym z bóstw, które dane jej było widzieć na ceremonii mianowania Proroków. Nigdy nie spodziewała się, że przyjdzie tutaj sama. W końcu miała tu przyjść z Hektycznym, aby pomodlić się o wybudzenie jego siostry.
Zbliżając się do piedestału bóstwa miłości, zielone oczy spoczęły na sylwetce wężowego smoka.
– Uessasie... –
zaczęła powoli, biorąc cichy, ale głęboki wdech do płuc. – Nie marnując czasu, chciałabym przejść do rzeczy. Od wielu księżyców wiem, że nie jestem w pełni sobą. – zaczęła uśmiechając się do siebie delikatnie, jednocześnie zamykając oczy. – Na początku nie byłam pewna o co mogło chodzić, ciągle czułam się... Pusta, wypluta z emocji, nie pasująca do siebie pod każdym względem. Jakby każda komórka mojego ciała miała tego świadomość. –
otworzyła powoli oczy i ponownie westchnęła. Temat nie był dla niej łatwy, być może nawet rodzina nie zaakceptuje w pełni jej decyzji. – Proszę, pomóc mi osiągnąć absolutną siebie. Pomóż mi zostać samcem. –
powiedziała z ulgą, w końcu mogac wyrzucić swój długo skrywany ciężar.
—————————————————–
– zmiana płci – L24, zużyj do końca '25
Uessas

[Uessas]

• Smoki zebrały się przy posągu Boga Miłości, choć przez dłuższy czas nic takiego się nie działo. Ani wtedy, gdy ustawili się przy posągu, ani wtedy, gdy powiedzieli swoje przysięgi. Dopiero po ostatnich słowach Pokornej, coś się zadziało.
  
  Nagle zerwał się lekki wiatr — ciepły i delikatny, jakby sam Uessas westchnął z czułością nad tą chwilą. Znikąd pojawiły się płatki kwiatów wiśni, wirując w powietrzu niczym w rytmicznym, niemal tanecznym układzie. Ich różowe płatki tańczyły pomiędzy dwojgiem smoków, opadając łagodnie na łuski i spowijając ich w subtelną, kwitnącą aurę.
  
  W powietrzu unosił się słodki zapach truskawkowego kompotu — ciepły, domowy aromat, który budził wspomnienia beztroskich, pisklęcych dni.. Był niemal nierealny, jakby pochodził z innego świata, a jednak otulał wszystkich obecnych swoim serdecznym ciepłem.
  
  – Niezmiernie raduje mnie to iż postanowiliście złożyć sobie takie przysięgi pod moim pomnikiem, były piękne a co najważniejsze, bardzo szczere. – głos odezwał się wokół pomnika, był.. ciepły, delikatny i kojący a przedstawienie jeszcze się nie skończyło. Choć gdy Pan Miłości zobaczył podarek Budowniczego, roześmiał się.
  – Ah, moje stare włosy! Jak miło! Ale nie zamierzam od was niczego brać, moi drodzy. Przysięgacie sobie wzajemnie a ja mogę jedynie pobłogosławić wam byście trwali w swoim przyrzeczeniu jak najdłużej i zapewnić że obejmuję waszą miłość swoim patronatem. Ah, no i w sumie mogę jeszcze wam coś podarować.. – dodał z cichym chichotem i wtedy smoki usłyszały ruch.
  
  Zza posągu Uessasa, boga miłości, wyszła para niewielkich istot — dwie kapucynki o białym, miękkim futrze i złotych, lśniących oczach. Poruszały się z gracją, niespiesznie, jakby znały dokładny rytm tej magicznej chwili. W swoich drobnych dłoniach niosły delikatne, perłowe bransolety. Zatrzymały się przed parą smoków i bez słowa podarowały im ozdoby, w których połyskiwały wygrawerowane imiona. Patrzyły się na parę przez chwile, nim nie zniknęły za pomnikiem. Tak jak reszta omenów.
  
  Pokorna Łuska + Perłowa bransoleta z grawerem "Wasak"
  Budowniczy Ruin + Perłowa bransoleta z grawerem "Selebi"
  
  
  ————
  
  Gdy Dolina pojawiła się przed pomnikiem, było zimno. W sumie nawet jak mówiła, wydawało się być.. pusto. Jakby nikogo tu nie było, nawet boga a jej ciche słowa szły gdzieś w eter. Dopiero gdy głośno powiedziała swoją prośbę, zza posągu wyszła duża hybryda. Kotołak z pawim ogonem, widziany egzemplarz na Skałach Pokoju. Białe futro, połyskujące na tęczowo, piękny ogon ze złotymi oczkami. Jego ślepia w tej samej barwie przypatrywały się Dolinie.
  – Skąd pewność że to właśnie to, czego pragniesz? – ton Uessasa był zamyślony ale pogodny – To czy jesteś samicą czy samcem nie wpływa na charakter. Nie chciałbym być była rozczarowana więc zapytam – Jesteś pewna? – kocię wpatrywało się w nią przenikliwie i dopiero teraz zauważyła, że ma na szyi jakiś pakunek.
  
  Dolina Paproci

[Dolina Paproci]

Dolina cofnęła się o krok widząc kotołaka. Instynktownie widziała w nim drapieznika, choć umysł wiedział, że nim nie jest. Jej spojrzenie było beznamiętne, a iskra w jej oczach zabłysła dopiero w momencie kiedy usłyszała słowa Boga. – Mówisz, że to nie wpływa na charakter, otóz. Mylisz się. – zamknęła na chwilę oczy. – Czując frustrację związaną z nie bycia w tym ciele, którym się powinno bardzo wpływa na smoka, na jego życie, sposób bycia i własnie... Charakter. Czuje sie jak ptak uwięziony w klatce, ta zmiana mnie uwolni, uwolni prawdziwą mnie. – odpowiedziała tak, jak czuła. Swój punkt widzenia. – Tak, jestem pewna. – odpowiedziała a jej spojrzenie powędrowało na pakunek zwierzecia. była ciekawa cóz to jest, ale nie była pewna, czy wypadało pytać o prywatne rzeczy boga.

Uessas

[Uessas]

• Kociak delikatnie powiódł ogonem po posadzce, przechylając głowę w zastanowieniu.
  – Frustracja nie jest częścią charakteru to, hm.. to taka osłonka na to kim już jesteśmy. Ale jesteś zdecydowana, świadoma ewentualnych konsekwencji i to jest dla mnie wystarczającym argumentem. – jego głos był pogodny i miły, choć jego słowa w treści mogły zdawać się całkiem przeciwne. Hybryda zeskoczyła z gracją i u stóp Doliny wylądował pakunek. W środku była fiolka z tęczowym płynem.
  – Wypij to. Zaśniesz i obudzisz się jako samiec. – wyjaśnił pogodnie a po chwili zwierzę zniknęło za pomnikiem.

[Dolina Paproci]

Spojrzała na tajemniczy płyn, bez wahania sięgnęła po fiolę i zębami chwyciła za kurek. Pociągnęła go a splunięciem odrzuciła w bok. Nie minał nawe oddech kiedy Dolina wypiła tęczowy płyn i odrzuciła pusty flakonik. Z początku miała wrażenie, jakby nic się nie zmieniło. Już miała wyrazić swoją dezaprobate, kiedy... Poczuła przyjemny, błogi stan jak tuż przed zaśnięciem. świat powoli zakołował a ona padła na ziemię pogrążając się w głebokim śnie.

[Budowniczy Ruin]

// kontynuacja

Bagienny znał już tą aurę – wiosenny wietrzyk, płatki wiśni, truskawki. Ich modlitwy zostały wysłuchane, a Budowniczy mógł usłyszeć miękkie słowa Uessasa oraz ujrzeć jego posłańców. Drobne, białe małpki przyniosły im bransolety z masy perłowej. Czegoś tak.. idealnego piastun nigdy nie widział. Zerkając za odchodzącymi posłańcami, wypuścił na chwilę z objęć ukochaną i schylił się po jedną z opalizujących obręczy.
– Wasak. – Wyczytał słowa wygrawerowane na jej połyskliwej powierzchni. Uśmiechnął się, po czym przeniósł nefrytowe spojrzenie na swoją wybrankę.
– To chyba twoja? Mogę? – Zapytał ciepło. W jednej łapie trzymał bransoletę, a drugą uniósł w oczekiwaniu na łapkę Selebi.

// Edit końcący wątek:
Wkrótce zaślubiny dobiegły końca, a młoda para mogła opuścić Świątynię. Pełni nadziei na nadchodzące dni, zakochani ruszyli w drogę powrotną na tereny swoich Stad.. acz niespiesznie. W końcu dzień był jeszcze młody.

// zt

:: Pokorna Łuska ::