OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:
Znów – zamilkł, jakby cisza zabrała mu język. Słuchał – bo został do tego zmuszony, nie dlatego, że chciał. Jednak z każdym następnym jej słowem, jego mimika pozostawała niewzruszona. Jakby słuchał, lecz nie słyszał.Ale słyszał. Każde pojedyncze słowo, które padło z jej pyska. Każde, bez wyjątku, nie ważne jak kłopotliwe miałoby nie być.
Pozwolił jej dokończyć lawinę żałości, nie odpuszczając tym razem tych przesiąkniętych chłodem ślepi. Wpatrywał się w nią jakby już kiedyś to słyszał. Jakby już kiedyś prowadził dokładnie tą samą konwersację.
Stał niewzruszony, jak ta forteca, której nikomu nie przyszło zdobyć. Nie potrafił się smucić. Nie potrafił od czasu odejścia Nell, gdy raz w życiu, to uczucie przesiąkło przez jego serce, zmuszając go do tego próżnego uczucia. Była jego siostrą, lecz nie była tą siostrą. Dlatego stał nieugięty, dlatego nie wzruszył nawet kącikiem ust.
— Ja już nie mam brata, Friren, ty z resztą też — odparł tak bezbarwnie, tak bezpłciowo, jakby to nie on przemawiał, a ktoś stojący tuż za jego grzbietem, chcący wtrącić się w całą tę dyskusję. — Masz jedynie mnie, nawet, jeśli jestem tylko nagrodą pocieszenia. — Z rodzeństwa rzecz jasna, gdyż reszta była albo za młoda, albo wiecznie zabiegana, nie potrafiąca znaleźć czasu dla własnej siostry. Pragnął dodać, że nie jest Eynell, więc jej opinia na jego temat nie miała żadnego rzeczywistego odzwierciedlenia w życiu. Pragnął, lecz powstrzymał uwagę dla siebie, nie miałaby ona sensu. Nic by nią nie zyskał.
— Zrób z tym co chcesz — rozłożył skrzydła, ustawiając się do niej grzbietem. — I ochłoń, zanim pokażesz się matce — zasugerował, po czym z podmuchem wiatru odleciał w swoim kierunku.
Nie obejrzał się nawet raz. Jeśli zrobi coś, czego będzie żałować, to jej decyzja, której nie zamierzał podważać. Jeśli potrzebowała wyrzucić z siebie te cierpkie słowa, tyle mógł dla niej zrobić, słuchając o kimś, kogo nawet nie znał. Nie interesowało go kim Blysgir był, ani co zrobił. Dlatego nie drążył, nie dopytywał.
//zt
