Dolina Rozpaczy

[Znośny Ziąb]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Poruszył niemrawo szponami i opuścił wyciągniętą łapę. Zostań ze mną? Jego czarne ślepia błysnęły ostro – w konflikcie, ocenie, wahaniu. To była pisklęca fantazja. Gdyby miał dziesięć księżyców i o to go spytała przed własnym odejściem, to ruszyłby z nią; może wtedy nie miałaby tylu blizn... Ale teraz?
Teraz zadomowił się w swojej nowej-starej-innej rzeczywistości. Zapuścił korzenie, tak jak go ostrzegano, i jeszcze nie chciał się stąd ruszać – przed czym również go ostrzegano. Lubił woń ziół i ciche towarzystwo Doliny oraz Bealyn w lecznicy. Spędzał czas na przechadzkach i przekomarzaniu się z Klarą, a wieczory na rozmowach z Barakudą, Chmielem, czasami kimś innym. Nie zależało mu na idei stada. Nie przychodził nawet na ceremonie, jeśli ktoś nie zaciągał go tam siłą. Jednak cała reszta miała dla niego znaczenie, nawet jeśli dopiero teraz się o tym orientował – szczerze i bez zaprzeczenia.
– ... Chcę być dalej tutaj. W Ziemi – odpowiedział wreszcie, z oporem dobierając słowa. Świdrował Gadożer spojrzeniem. – I nie chcę, żebyś stąd szła. Mogę cię odwiedzać codziennie. Pomagać ze wszystkim, z czym potrzebujesz pomocy. – Jego głos drgnął dziwnie, przez moment ujawniając, jak bardzo mu zależy na tym, by siostra przystała na tę ofertę w najmniejszym choćby stopniu.
Dla siebie zabrzmiał po prostu dziwnie. Czuł się dziwnie. Jakby stał na krawędzi urwiska.

Gadożer

[Gadożer]

—Przyglądała mu się uważnie. Zaskoczyła go? Niby czemu. Kilka wspomnień starało się utorować sobie drogę w jej umyśle. Ten wstrętny obraz znów wychodził na wierzch. Ten w którym obserwowała z krzaków jak odchodzi z babcią. Szukali jej zanim odeszli (zapewne), ale ona nie chciała być wtedy znaleziona. To była zabawa prawda? Przecież to oczywiste, że wrócą.

—Zacisnęła zęby co było widać po jej szczęce i opuściła powoli łeb. Nie rozumiała tego co czuł, w sumie to nie chciała chyba rozumieć. Wstała powoli i odwróciła się do niego tyłem. Nie chciał żeby odeszła... Pokręciła głową i zaczęła się od niego oddalać.
~ Odwiedziny, nie będą potrzebne i dzięki.
szepnęła mu jedynie w umyśle i oddaliła się. Nie miała już ochoty na dalszą rozmowę z bratem. Nie w tym stanie i z tymi wspomnieniami które zaburzały rzeczywistość. Pokazała mu się. Wiedział, że żyła. Tyle chyba wystarczy.

• /zr Znośny Ziąb

[Znośny Ziąb]

Być na krawędzi czegoś – to zawsze było największe napięcie. Gdy mógł się cofnąć, czuł nudności wywołane niejasne ulgą; gdy zaczynał spadać, po prostu zachowywał perfekcyjny spokój. Obie z tych reakcji wydawały się nieadekwatne wobec pierwszego wrażenia – tego, które mówiło, że waży się cały świat. Że niebo powinno pęknąć w momencie podjętej decyzji.
Niebo nie pękło, ale coś w nim tak.
– Znowu odchodzisz pierwsza – rzucił słowami jak kamieniem i uderzył ogonem o ziemię, gdy Gadożer się odwróciła. Tchórzostwo, szeptały mu myśli, ale czy to było to? Co to było za zachowanie? Prosiła go o całe jego życie, a jak odmówił, nie chciała mu już dać nic. Samolubność. Nie, przecież perfekcyjnie dobrze rozumiał samolubność. Nią się kierował, gdy było trzeba.
Ale to, teraz, tutaj: to bolało. Nie rozumiał.

Gadożer