Skalna Polanka

[Lwia Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Lwia szybowała na ramionach wiatru, coraz bardziej oddalając się od obozu Życia. Znów postanowiła opuścić rodzime strony na poszukiwanie...przygody? Wyzwań? W sumie sama do końca nie wiedziała.
Lecąc tak, jej oczom ukazały się Bliźniacze Skały. Samica zaczęła kołować nad nimi, szukając jakiegoś przyjemnie wyglądającego miejsca. Wreszcie dostrzegła polanę otoczoną skałkami, ze żwawo płynącym źródełkiem. Niewiele myśląc, zatrzymała się w powietrzu, po czym skierowała tułów w dół i przytuliła skrzydła do boków, pikując w dół. Wiatr smagał jej ciało boleśnie, ale to nie odbierało młodej radości z lotu. Tuż nad ziemią Lwia wylądowała miękko w śniegu. Smoczyca otrzepała się z resztek białego puchu, po czym rozejrzała się wokół.
Nie od razu dostrzegła pisklę, leżące na głazie. Przez chwilę nieświadoma niczyjej obecności, podeszła do źródełka i zaczerpnęła parę łyków wody. Jednak już po chwili poczuła nieznany zapach innego stada. Poznała już woń Cienistych, więc z prostej kalkulacji obcy musiał pochodzić z Ognia. Młoda uważniej omiotła wzrokiem okolicę. Wreszcie dostrzegła małą Ognistą, znajdującą się na skale. Gdyby nieznajoma była starsza, z pewnością Lwia podeszłaby do niej z nieco większą rezerwą. Jednak piaskowy pisklak był młodziutki i przez to bezbronny, więc Lwia podeszła do Ognistej bez obawy.
– Witaj. Czemu przyszłaś tu sama? – spytała, z pozoru bez większego zainteresowania, jakby niewiele ją ta informacja obchodziła, jakby służyła tylko temu, aby jakoś rozpocząć rozmowę.
W rzeczywistości zainteresowała ją samotność tego pisklęcia o nico przydużych jak na jej wiek skrzydłach i dziwnych, rozdwojonych rogach. Czyżby udzieliła jej się troska i opiekuńczość Hipno?

[Oddech Pustyni]

Młoda odpoczywała tu już od jakiegoś czasu i nawet zaczęła zastanawiać się czy nie poszukać jakiegoś innego, ciekawszego miejsca. Istotnie było jej tu wygodnie ale ciepło które magazynowała powoli zaczynało się kończyć, co przywiodło smoczycy chęć do zmiany lokalizacji. Gdy już miała zwlec się ze skały na której się usadowiła, dostrzegła zbliżający się kształt. Młoda nie miała orlego wzroku więc kiedy zorientowała się, że była to żywa istota, smoczyca była już na ziemi. Była biała, jak spoczywający na wszystkim gruby puch śniegu, w dodatku jej ślepia, może nie tak jaskrawe jak kula wznosząca się na niebo, ale równie złociste. Oczywiście była też kolejną opierzoną nieznajomą, co bardzo ucieszyło małą miłośniczkę piór. Tak przez dłuższą chwilę Piasek przypatrywała się jej w bezruchu. Miała już taką tendencję, że uwielbiała dokładnie lustrować wszystko co ją otaczało, zachwycając się przy okazji każdym szczegółem odkrytego istnienia. Żeby przełamać ciszę pustynna zaczęła zastanawiać się co ma powiedzieć do nieznajomej ale ta uprzedziła ją nieco niespodziewanym pytaniem. –Zwiedzam okolicę i szu-szukam jakichś smoków– Odrzekła na to młoda. Tyle ostrzeżeń od dorosłych kołatało się w jej głowie ale mimo, że Piasek ceniła rady, nie była aż tak cierpliwa żeby czekać w grocie do dorosłości. Odrzuciła myśl, że nieznajoma chce przypomnieć jej o bezpieczeństwie więc naprawdę nie wiedziała co odpowiedzieć –Przyszłam sama bo nie miałam z kim. Ale jeśli już kogoś poznam, może nie będę musiała podrósz-podróżować w pojedynkę– Dodała jakby to mogło coś wyjaśnić. –A tak w ogóle jestem Piasek, ze stada ognia– Wiedziała, że opierzona z pewnością rozpoznała zapach ale postanowiła dopowiedzieć to tak czy siak. W każdej jej wypowiedzi słychać było lekkie podekscytowanie chociaż pyszczek młodej ni drgnął. Taką już miała cechę mimiczną, że większość czasu wyglądała tak samo, nawet kiedy była uradowana.

[Lwia Łuska]

Lwia pokiwała głową.
– Ja jestem Lwia Łuska, pochodzę ze Stada Życia. Miło mi cię poznać – powiedziała, uśmiechając się lekko.
– Czy w twoim stadzie nie ma nikogo, kto się tobą opiekuje? – zapytała Adeptka, tym samym lekkim tonem, jakby nie było to nic takiego. Nie chciała przecież być nachalna względem pisklęcia. Absolutnie nie zamierzała jej przestraszyć swoją gorliwością.
Zmiotła ogonem warstwę śniegu z ziemi, po czym usiadła przed głazem, tak aby jej wzrok był na równi z oczami Piasku. Dzięki temu mogły porozmawiać jak równy z równym. Oprócz tego samica owinęła szczelnie łapy swym długim i puchatym ogonem. Nagle coś wpadło jej do głowy.
– Nie jest ci zimno? – zadała Piaskowi pytanie.
W końcu panowała mroźna zima, a z tego, co zaobserwowała Lwia, pisklę nie było zbyt dobrze przystosowane do sroższej pogody.

[Oddech Pustyni]

Piasek przyglądała się jak dorosła zniża łeb aby obie mogły patrzyć sobie w ślepia, chociaż nie było to potrzebne, młoda ucieszyła się, że dorosła chce wydawać się jak najbardziej przyjazna. –Mam opiekuna ale doga-dogadałam się z nim i ten pozwolił mi nieco wędrować– Odpowiedziała starszej. Rozumiała, że dojrzałe smoki troszczą się o pisklęta ale nie czuła się już tak maleńka więc i opieka nad nią nie była szczególnie wymagana. Myślała tak przynajmniej do momentu gdy Lwia Łuska zapytała czy nie jest jej zimno. Klatka rozgrzała się jej na samą myśl, że dorosła przejmuje się jej stanem. Rzeczywiście temperatura zaczęła o sobie przypominać i Piasek rozważała już czy nie wrócić do domu –Jest trochę zimno ale póki co daję sobie radę– Powiedziała i uniosła jedno ze skrzydeł po czym skierowała pyszczek na swój bok. –Potrafię zatrzymać ciepło przez jakiś czas a skrzydła dodatkowo mi w tym pomagają– Nie wiedziała dlaczego postanowiła wyjaśnić to smoczycy ale nie widziała też powodu aby tego nie robić. Może dzięki temu, Lwia Łuska nie będzie martwiła się o jej przeziębienie. –A czy takie pióra też dobrze trzymają ciepło?– Zapytała uprzednio opuszczając skrzydło i układając je blisko siebie tak jak wcześniej.

[Lwia Łuska]

– Rozumiem – skinęła krótko głową.
Już miała zaproponować pisklęciu okrycie w postaci swego własnego skrzydła, kiedy Piasek zadała jej pytanie, na które wypadało odpowiedzieć.
– To najlepszy sposób na utrzymanie ciepła, jaki znam – odpowiedziała, szczerząc przyjaźnie kły. – Jeśli chcesz, mogę ci użyczyć jednego skrzydła – zaproponowała uprzejmie samica.
Zimno bywało niebezpieczne, szczególnie dla małego jeszcze – bądź co bądź – organizmu.

[Oddech Pustyni]

Propozycja dorosłej nieco zaskoczyła ognistą, co nie oznaczało, że młodej się to nie spodobało. Nawet nie tak ze względu na ciepło ale na możliwość bliższego zanalizowania struktury piór oraz sprawdzenia czym różniły się od łusek albo sierści. –Naprawdę mogę?– Zapytała radośnie ale raczej retorycznie, ponieważ za chwilę już zeskoczyła z płaskiej skałki i doczłapała do dorosłej. Stanęła około 4 szponów przed nią i z podziwem zaczęła przyglądać się jej skrzydłu. Nie chciała podchodzić bliżej ażeby jednak się nie narzucać i zobaczyć co pocznie smoczyca. Tak jak Piasek przypuszczała pióra były niesamowite i w jednej chwili młoda zapragnęła również takie posiadać. Za moment jednak otrząsnęła się z ekscytacji i po raz kolejny, tym razem już z niższego poziomu, spojrzała w ślepia dorosłej. Pióra nadal ją interesowały ale nie chciała, żeby rozmowa z poznaną smoczycą toczyła się wokół nich. Było w końcu jeszcze wiele innych możliwych spraw do omówienia. –A ty czemu tu przyleciałaś?– Zapytała. Nie wiedziała czy to dobry sposób by jeszcze jakoś zagadnąć ale nie zaszkodziło spróbować.

[Lwia Łuska]

Pokiwała głową, ale nie było to jednak konieczne, bowiem Piasek nie czekała na potwierdzenie. Widząc, że pisklaka fascynują pióra, Lwia rozłożyła prawe skrzydło, aby Ognista mogła lepiej się mu przyjrzeć.
Kiedy mała zakończyła oględziny, Adeptka podeszła do Piasku i okryła ją wystawionym przez siebie wcześniej skrzydłem. Teraz nie tylko pisklę mogło z bardzo bliska obejrzeć pióra, ale też zbadać ich fakturę.
– W sumie przybyłam tutaj z tych samych przyczyn, co i ty – powiedziała, patrząc w ciemne źrenice Piasku, otoczone kremową tęczówką. – Tereny Stada Życia są bardzo piękne, ale po jakimś czasie mogą znużyć. Warto wychylić od czasu do czasu nos z jamy i pooglądać świat zewnętrzny, tak dla odmiany – stwierdziła młoda.

[Oddech Pustyni]

Gdy Lwia Łuska osłoniła ją skrzydłem przed wszechobecnym zimnem, Piasek wtuliła się w nie i z zaskoczeniem stwierdziła, że pióra nie są takie ciepłe jak sądziła. Nie były jednak przy ciele ani nie składały się w całości z mięsa więc trudno było oczekiwać, że było w nich coś co mogłoby je rozgrzać. Na szczęście były za to niespodziewanie miękkie i delikatne co również zdziwiło młodą, przecież służyły do lotu i musiały znieść spory opór powietrza. Z dalszych rozmyśleń wyrwała młodą odpowiedź dorosłej. Smoczyca miała racje. –No i zawsze można poznać smoki z innych stad– Dodała ognista. Bardzo ceniła sobie takie właśnie niezależne podróże oraz możliwość zaznajomienia się z członkami Cienia bądź Życia. Piasek na chwilę zamilkła i gdy znowu otworzyła pyszczek zrobiła to aby zadać pytanie. Po tych kilku wymienionych z dorosłą zdaniach czuła się pewnie i nie bała się próby zdobycia jakiejś informacji –Ah i jeśli nie masz nic przeh-przeciwko, jak zostałaś adeptką? Oprócz osiągnięcia danego wieku trzeba zrobić coś jeszcze?– Zapytała korzystając z okazji, że rozmawia w końcu z kimś starszym. Znała już znaczenie Łuski i Kolca w imieniu więc bez problemu mogła rozpoznać z kim rozmawia, co nawiasem mówiąc było bardzo wygodne. Po pierwszym pytaniu szybko dopowiedziała kolejne żeby nie żądać jedynie przydatnej sobie wiedzy a jeszcze luźno porozmawiać –I przy okazji, czy smoki się bawią? Nawet nie tylko pisklęta ale czy ogólnie mają jakieś zabawy?– Machnęła energicznie ogonem. Nigdy jeszcze nie miała okazji aby się bawić, czy to ojcem czy to innym pisklęciem więc nawet nie wiedziała jak to wygląda. W głębi swojej młodzieńczej duszy czuła jednak, że musiało być to coś przyjemnego.

[Lwia Łuska]

Uśmiechnęła się do pisklęcia. Miała rację, podczas samotnych wędrówek niekiedy spotkać można było kogoś z innego stada, tak jak to stało się tutaj.
– Oczywiście, że nie mam nic przeciw temu. Aby zostać Adeptem trzeba – tak jak już wspomniałaś – osiągnąć wiek siedmiu księżycy. Oprócz tego należy zdobyć trzy różne umiejętności, jak na przykład bieg, skoki i wiedza – powiedziała Lwia. – Kiedy spełnisz te warunki, przywódca twego stada – u ciebie Runa Ognia – wzywa smoki na ceremonię, na której składasz przysięgę. Musisz obiecać wierność stadu, a także sprostać nowym obowiązkom. Przyjmujesz również nowe imię, którego drugim członem będzie Łuska – u smoczyc – lub Kolec – u smoków. Jako pełnoprawny Adept kontynuujesz naukę już w określonym kierunku.
Lwia zamyśliła się nad drugim pytaniem Piasku.
– Oczywiście, smoki bawią się, choć nie wszystkie. Potrzebne są jedynie chęci. Głównie zabawie ulegają pisklęta, choć moja przybrana siostra, Hipnotyzująca, także lubi się bawić, pomimo tego, że jest już Adeptką. Dorosłe smoki raczej nie mają czasu na igraszki, a poza tym nie do końca im wypada. Inną sprawą jest, kiedy smok posiada już własne pisklęta. Wtedy zabawa z potomstwem jest jak najbardziej wskazana – uśmiechnęła się Biała. – Co do konkretnych zabaw, może to być na przykład gra w chowanego. Jeden smok chowa się, drugi go szuka.

[Oddech Pustyni]

Gdy Lwia Łuska wytłumaczyła jej jak zdobyć rangę adepta, młoda ucieszyła się, że było to tak proste i już nie mogła się doczekać aż sama w końcu dorośnie do tego stanowiska. Przy następnej wypowiedzi smoczycy, zmrużyła ślepia i przez chwilę zaczęła się nad czymś zastanawiać. Nigdy się jeszcze nie bawiła więc nie była pewna ile przyjemności mogło z tego wynikać ale mimo to, nie myślała wcześniej nad rzeczami które są odpowiednie dla dorosłych a które dla dzieci. Miała wrażenie, że różnica w wieku wpływała jedynie na to czego smok mógł się uczyć albo gdzie mógł chodzić sam, a tu nagle takie zaskoczenie. –Co to znaczy, że im nie wypada? Są jakieś rzeczy których nie mogą robić dorośli?–

[Lwia Łuska]

Lwia zmarszczyła lekko pysk, w wyrazie zastanowienia.
– To nie w takim sensie. Jeśli dorośli robią rzeczy typowe dla piskląt, jak na przykład zabawa, mogą nie być traktowani przez innych z należytą powagą i szacunkiem. Tak to już jest w naszym społeczeństwie, że pomimo tego iż zabawa dla dorosłych nie jest zakazana, to nie jest przychylnie przyjmowana. Wyjątkiem jest dorosły, który w ramach opieki bawi się z pisklęciem. Wtedy jest to nie tylko tolerowane, ale i wskazane. Dlatego korzystaj z tego, że jesteś jeszcze pisklęciem.
Adeptka miała nadzieję, że w miarę jasno wyjaśniła te zawiłości Piaskowi. Nie mogły być jednak te wyjaśnienia idealne, bowiem pierwszy raz to ONA komuś coś tłumaczyła.

[Oddech Pustyni]

Krótkie –Ah– wyleciało z pyszczka młodej gdy Adeptka skończyła opowiadać. Takie wyjaśnienie było w sumie sensowne, dorośli musieli wzbudzać szacunek i respekt, żeby nie wchodzono im bez przerwy na głowę. Podobnie i charakter albo zmęczenie mogły utrudniać zabawę. Niektóre dorosłe smoki mogły przecież być już zbyt zmęczone, żeby nadwyrężać stawy dla tak banalnych rzeczy, albo po prostu uznały, że to co jest dla piskląt niech dla piskląt zostanie. Kto wie, może i Piasek sama zorientuje się co jej przystoi a co nie, w dorosłym wieku. A może uzna, że to bez różnicy jeżeli dojrzały smok się bawi? Póki co jednak, była jeszcze młoda i zastanawiała się jakie poglądy w tej sprawie miała Lwia Łuska.
–Rozumiem. A ty co sądzisz o zabawie?– Zapytała po czym nadal siedząc i zginając przednie łapy, lekko pochyliła przód swojego ciała, jakby niezdarnie przygotowywała się do wyskoku. –Mogłybyśmy pobawić się w chowanego?–

[Lwia Łuska]

Lwia zaśmiała się krótko i dźwięcznie.
– Zabawa to wspaniały pretekst do zacieśniania więzów zarówno pomiędzy pisklętami, jak i pomiędzy pisklęciem a dorosłym. Takie jest moje zdanie – odparła. – Nie widzę przeszkód. Kto się chowa?
Na pysk Lwiej wstąpił szeroki uśmiech. Nie pamiętała, kiedy ostatnio się bawiła. Ostatni raz grała w chowanego podczas nauki śledzenia...Ale to się przecież nie liczy. Miała wrażenie, że wszyscy tylko gonią za naukami bądź nauczają, pędzą na złamanie karku po nową rangę, wypełniają swe obowiązki. Nie mają czasu na nowe znajomości i na zacieśnianie tych już istniejących. To smutne.

[Oddech Pustyni]

Młodą ucieszyła odpowiedź Adeptki oraz to jak zareagowała na samo pytanie o zabawę. –Może ty?– Zapytała po czym wyskoczyła z przykucnięcia jakieś 4 szpony przed siebie. –Jesteś duża ale niewidoczna w całej tej bieli więc może być trudno... ale i tak cie znajdę– Wyprostowała się i machnęła skrzydełkami. Kiedy była podekscytowana ilość jej ruchów zwiększała się ogromnie. Młoda chodziła, podskakiwała, machała skrzydełkami bądź tupała łapkami, wszystko z powodu radości wynikającej z nadchodzącego pozytywnego wydarzenia –Oprócz tego, że ty się chowasz a ja szukam są jeszcze jakieś zasady?–

[Lwia Łuska]

– W porządku – zgodziła się na propozycję pisklaka.
Słysząc słowa Piasku, Lwia spojrzała na nią, wyginając jeden kącik warg w uśmiechu i mrużąc jedno oko w zaczepnym wyrazie.
– Chyba mnie nie doceniasz – stwierdziła ze śmiechem.
Obserwowała podekscytowanego malucha i czuła ciepło na sercu. To takie miłe, patrzeć jak sprawiło się komuś tyle radochy. Szczególnie, że nie było to nic wielkiego. Ot, zwykła zabawa.
– Tylko jedna. Musisz dać mi czas na poszukanie kryjówki. Odwróć się tyłem do mnie, a przodem do skały. Policz do dziesięciu i zacznij poszukiwania. Tylko nie podglądaj! – zastrzegła Lwia.
Jeśli Piasek wykonała polecenie i zaczęła odliczanie, Lwia rozejrzała się wokół. Właściwie nie było się nad czym zastanawiać. Były tutaj tylko skały. Adeptka poszukała wzrokiem jednego z większych. Aby Piaskowi nie było tak łatwo znaleźć smoczycę, Lwia odbiła się nogami od ziemi i przeleciała kawałek, który oddzielał ją od kryjówki. W ten sposób na śniegu nie zostawiła swoich śladów. Czym prędzej Lwia zwinęła się w kłębek i ukryła za głazem. Uspokoiła i wyciszyła oddech. Czekała, aż rozpoczną się poszukiwania.

[Oddech Pustyni]

Czyli reguła była tylko jedna i w sumie oczywista bo i jak bez niej smok miałby się ukryć. Młoda skinęła łbem kiedy Adeptka poleciła jej odwrócenie się do skały i odliczenie. Kiedy Lwia zaczęła rozglądać się za kryjówką, ognista wpatrywała się już w kamień i odliczała. Gdy skończyła i ponownie zwróciła się w kierunku w którym niedawno stała smoczyca, zaczęła się rozglądać. Zastanawiała się czy lepiej byłoby gdyby skupiła się na swoim węchu zamiast wzroku, ale z drugiej strony nie była pewna czy jest w stanie odróżnić dawno osiadłą woń smoków, od tej świeżej. Nie zaszkodziło jednak spróbować i młoda stanęła na tylnych łapach i wyciągnęła szyję aby jej łeb znalazł się w jak najwyższym punkcie. Dodatkowo oparła się skrzydłami aby w razie czego nie stracić równowagi. Rzeczywiście czuła coś co wydawało się różnić od ogólnego zapachu. Kiedy jeszcze była sama na polance, nie zajmowała się węszeniem ale i tak spędziła tam wystarczająco dużo czasu aby teraz, kiedy Lwia się pojawiła, móc wyczuć różnicę w otoczeniu. Opadła ponownie na wszystkie cztery łapy i podążyła za intensywną wonią. Nie zajęło jej to jednak długo gdyż trop nagle się urwał. Ciągnął się w prawdzie dalej niż ślady ale kiedy smoczyca zapewne wzbiła się w powietrze musiała rozproszyć część zapachu. No nic, pomyślała młoda, nie można się było poddawać. Postanowiła, że będzie chodzić od skały do skały jednocześnie dokładnie węsząc czy smoczyca nie znajduje się gdzieś w pobliżu. Wiadomo, że zaczęła od tych większych, w końcu za nimi łatwiej było się ukryć niż za tymi mniejszymi. Piasek biegała od kamienia do kamienia, czasami zapadając się w śniegu żeby potem błyskawicznie się z niego wygrzebać. W końcu znalazła się w pobliżu smoczycy, o czym uświadomił ją intensywny zapach Życia. –Czuje cie– Powiedziała uradowana młoda i zaczęła obchodzić najbliższy jej głaz. A więc tutaj ukryła się adeptka.

[Lwia Łuska]

Lwia strzygła uchem, słysząc lekkie kroki Piasku, która co jakiś czas zapadała się w śnieg. Adeptka nie poruszała się. O jej obecności świadczył jedynie zapach, dzięki któremu pisklę po dłuższej chwili namierzyło kryjówkę Lwiej.
Smoczyca wyskoczyła zza głazu, kiedy Piasek zajrzała za kamień.
– Gratuluję. Udało ci się mnie odnaleźć! – uśmiechnęła się. – No dobrze, teraz ty się schowaj.
Lwia stanęła przodem do głazu, który jeszcze przed chwilą służył jej za kryjówkę. Rozpoczęła głośne odliczanie, celowo przeciągając słowa, aby dać Piaskowi dodatkowy czas. Nie żeby nie wierzyła w umiejętności Ognistej. Po prostu chciała umożliwić pisklęciu większą kreatywność. Lepszą kryjówkę, która zaskoczyłaby Lwią.
– Jeeeeden...Dwaaaaa...Trzyyyyy... – zaczęła liczyć.

[Oddech Pustyni]

/O jejku, wybacz za tak długie milczenie ale byłam pewna, że odpisałam o-o'

Młoda wzdrygnęła się lekko kiedy dorosła ujawniła się ze swej kryjówki. Fakt, Piasek ją czuła ale nawet kiedy już była blisko nie zauważyła jej od razu, ot po prostu pomyliła z jakimś nasypem śnieżnym.
–No dobrze– Wypowiedziała szybko i kiedy Adeptka zaczęła odliczać, młoda była już w poszukiwaniu dogodnego miejsca do zniknięcia. Największym problemem Piasku było to, że nie potrafiła latać a jej barwa była na śniegu wyjątkowo widoczna. Mimo wszystko, postanowiła wytężyć myśl jak najbardziej aby mimo tych utrudnień sprawić dorosłej kłopot przy szukaniu. Przeszła przed siebie parę kroków po swoich poprzednich śladach, czasem utykając ale generalnie nie zostawiając nowego tropu. Doszła w ten sposób do jakiejś większej grudki śnieżnej, ale jednocześnie takiej nie rzucającej się w oczy przy pierwszych oględzinach terenu. Młoda przygarbiła się przednie łapy prostując na ziemi a łeb uwieszając nad nimi. Tylnymi łapkami wypchnęła ciało do przodu i tym sposobem dosłownie wsunęła się w grudę śniegu. Skuliła się i osłoniła skrzydłami aby nieco się ocieplić, przy czym robiła to bardzo powoli aby z zewnątrz nie było widać zsuwającego się śniegu, wywołanego przez ruch w spodniej warstwie. Piasek nie była pewna ile wytrzyma w tej kryjówce ale zaparła się w sobie żeby już o niczym nie myśleć i jak najbardziej się wyciszyć.

[Lwia Łuska]

/Nie ma sprawy. ;)/

– ...dziesięć. Szukam! – obwieściła głośno, a echo jej głosu rozniosło się po okolicy.
Lwia rozejrzała się uważnie wokół. Na pierwszy rzut oka wszystko wyglądało normalnie. Nie słychać było ani jednego dźwięku, nie było widać świeżego tropu. Adeptka wciągnęła powietrze do płuc, szukając znajomej woni. Roznosiła się ona wszędzie, ale miejscami była silniejsza.
Adeptka dokładnie zbadała wszystkie ślady pisklęcia, których nie było w końcu aż tak wiele. W końcu znalazła świeższy znak zapachowy i podążyła nim. Nagle trop urwał się. Lwia dokładnie zbadała okolicę. Odnalezienie Piasku zajęło jej nieco czasu. W końcu Lwia postanowiła sprawdzić niewielką zaspę. Rozgarnęła łapami okrywę śniegową i ujrzała...
– Piasek! Tutaj się schowałaś, cwaniaro! – młoda roześmiała się serdecznie. Spoważniała raptem. – Musiałaś zmarznąć w tym śniegu. Może cię odprowadzić do granicy? A jeśli nie chcesz jeszcze wracać do domu, odnajdziemy jakąś grotę na terenach wspólnych?
Adeptka zaniepokoiła się stanem pisklaka. Zbyt długie przebywanie na mrozie bez odpowiedniego zabezpieczenia w postaci piór było niebezpieczne dla małych smoków. Poza tym napadało sporo śniegu i pomimo tego iż już przestał padać, utworzył na ziemi grubą warstwę. Na pewno samotny powrót do domu będzie dla Piasku dużym wyzwaniem. Stąd też płynęła troska Lwiej i jej propozycje.

[Oddech Pustyni]

Młoda traciła już nadzieję w swoją wytrzymałość ale szczęśliwie, Lwia rozkopała śnieg zanim Piasek zdecydowała się poddać. Wygrzebała się z białego puchu i lekko dygocąc podniosła łebek żeby spojrzeć na Adeptkę. –Czyli u-dało ci się mnie znale-– Wpół słowa wdarło się głośne kichnięcie, aż młoda zachwiała się na swoich patykowatych łapach. Nim zdołała wrócić do przerwanego zdania, biała smoczyca zapytała, najwyraźniej zaniepokojona, czy młoda nie zechciałaby wrócić do stada bądź do jakiegoś cieplejszego miejsca na wspólnym terytorium. Piasek kichnęła raz jeszcze i potrząsnęła łbem potwierdzająco. –Chyba masz rację trochę przes-sadziłam z tą kryjóf-kryjówką– Nie chciała jeszcze rozdzielać się ze smoczycą ale z drugiej strony zaczęła się zastanawiać co pomyśli o niej stado, jeśli tak długo będzie plątać się głównie poza jego granicami. Po namyśle dodała. –Możemy podejść do granicy, jeśli to naprawdę nie jest dla ciebie problem. A nawet jeśli dopuściłam do siebie trochę chłodu, warto było dla tej zabawy!– Zakończyła wyraźnie radosnym i pewnym tonem. Nie takie rzeczy doświadczyła więc nie bała się nawet gdyby przyszło jej przeziębienie.

[Lwia Łuska]

– Troszeczkę przesadziłaś – przyznała. – Ale znalezienie ciebie stanowiło niezłe wyzwanie.
Uśmiechnęła się szeroko do pisklęcia, okrywając je skrzydłem, aby powstrzymać nieco mróz.
– Masz ochotę na przejażdżkę? – spytała, przysiadając na śniegu, aby ułatwić Piaskowi wspięcie się na jej grzbiet. – Tylko mocno się trzymaj i w miarę możliwości okryj się moimi piórami. Będę leciała ostrożnie – obiecała młoda.
Czekała na decyzję Piasku. Jeśli pisklę wolało, mogły przecież iść pieszo.