Posąg Immanora

[Budowniczy Ruin]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Cisza. Nefrytowe oczy przez dłuższą chwilę śledziły pomnik spodziewając się nie wiadomo czego. Jakiegoś ruchu? Światła, albo głosu? Wrażenia? Nic.

Wasak już chciał coś powiedzieć, acz spojrzenie na towarzysza wystarczyło, by powiedzieć, że na Narim coś zrobiło wrażenie. Bagienny przekrzywił łeb zaniepokojony. Na pewno nie widział, by rajskiemu wyrastało coś na plecach.
– Um.. może spróbujemy u tego obok? – Zaproponował niepewnie przerywając ciszę.

Skrzący Kolec

[Warkocz Komety]

Bardzo długo nic się nie działo i Nari już tracił nadzieję. Gdyby Wasak choć chwilę wcześniej zaproponował mu przeniesienie się pod inny posąg, pewnie bez wahania by się zgodził. Ale teraz już nie, kiedy jego ciało przeszło jakieś dziwne, obce mu ciepło, które postawiło wszystkie piórka na jego ciele na sztorc. Patrzył więc na posąg z szeroko otwartymi ślepiami.
– Słyszałeś?! – Powiedział w końcu zdecydowanie zbyt głośno, bo jego głos odbił się echem wiele razy od ścian jaskini. Popatrzył na towarzysza tak samo rozdziawionymi ślepiami.

Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

– ..eś ..eś ..ś – Odpowiedziało ciche, głuche echo.
Znowu zapadła cisza. Wasak słuchał najlepiej jak umiał, ale nic nie słyszał. Zerknął podejrzliwie na posąg, a potem na Nari'ego, który cały się zjeżył. Żartował? Jak znał rajskiego to nie był skory do żartów.
– Nie... – Odpowiedział powoli. I wtedy go tknęło – skoro smoki znały telepatię, to bogowie pewnie też!
– O rany. Coś powiedział? – Zapytał entuzjastycznie.

Skrzący Kolec

[Warkocz Komety]

– Nie? – Nari na chwilę się zmartwił, biorąc pod uwagę, że mogło mu się tylko przewidzieć, wydawać. Ale też zaraz przypomniał sobie to dziwne ciepło, które wraz z głosem dobiegającym znikąd, a może wręcz rodzącym się w jego głowie, rozlało się po ciele. To musiało być prawdziwe.
Otrząsnął się.
– Powiedział coś o podróży bez lotu i zdobywaniu wysokości. – Kleryk spróbował przełożyć Wasakowi. – Czyli raczej nie wyrosną mi skrzydła. – Powiedział nieco strapiony. Odpowiedź, choć pozornie mająca dodać otuchy i przedstawić młodemu inną perspektywę, wcale nie rozwiązała jego problemu. Tak czy siak wciąż pozostawał pod wrażeniem tego obcego, wszechmocnego głosu, który wciąż rozbrzmiewał mu w uszach. Na pewno na długo zapamięta ten dzień.

Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

A więc jednak bóstwo przemówiło do Nari'ego. To... niesamowite! I potwierdzało przeczucia Wasaka – bogowie tu byli i wcale nie tak zupełnie głusi na ich słowa. Bagienny jeszcze raz spojrzał na posąg Immanora, po czym skinął mu lekko łbem, a w myślach podziękował za odpowiedź – jaka by ona nie była.

A że nie było skrzydeł? No cóż – bogowie nie mieli przecież obowiązku spełniać ich zachcianek. Wasak mógłby sobie przecież zażyczyć.. no nie wiem.. drugiej pary łap, nie znaczyłoby to, że mu się należały. Odpowiedź bóstwa brzmiała jak coś, co każdy rodzić powiedziałby swojemu pisklęciu.
– Immanor chciał chyba przez to powiedzieć, że w jego oczach jesteś idealny i masz nieograniczony potencjał. – Piastun uśmiechnął się spokojnie do przyjaciela.
– Ale racja. Na wspólny lot pośród chmur chyba przyjdzie nam jeszcze poczekać. – Dodał, rozglądając się za innymi rozwiązaniami.
– Ciekawe, czy bogowie mogą mieć różne opinie? Może jest tu taki, który uważa, że mimo twojej świetlanej przyszłości skrzydła jednak nie zaszkodzą?

Skrzący Kolec

[Warkocz Komety]

Nari z rozmysłem kiwnął łbem na tłumaczenie Wasaka, wyglądał jakby rozumiał, choć to też nie tak, że cieszył się z odpowiedzi, którą otrzymał. Był pod wrażeniem, że coś – ktoś – mu odpowiedział, czuł jego moc i światłość, ale poza tym zrozumiał, że bogowie byli, a smoki i tak musiały liczyć na siebie. To znaczy, że nie było cudów, w które młody umysł Nariego chciał wierzyć. Bardzo szybko przestał, w mniej niż jeden dzień.
– A gdzie jest nasz bóg? – Zapytał w końcu, odwracając się od posągu Immanora. – Gdzie jest Ateral?

Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

Nefrytowe spojrzenie skakało od posągu, do posągu.
– Ateral? – Bagienny zapytał mechanicznie. Właśnie patrzył na Nenyi i nawet nie oderwał wzroku, gdy pytał. Jeśli dobrze kojarzył, to byłaby Nenya Złotooka, co doskonale podkreślało złoto w oczach posągu. O! Jedno oko.. błysnęło? Mrugnęła mu? Nie.. nie, raczej nie.
– Tu go nie ma. Z tego, co rozumiem, ci tutaj bogowie to najstarsi i najbliżsi Immanor'owi. Brakuje Naranlei, Uessasa, Erycala i innych. – Wymienił zamyślony, z trudem odrywając spojrzenie i kierując je ku przyjacielowi.
– Zaraz za wejściem do Świątyni widziałem jeszcze trzy inne przejścia. Jedno na lewo i dwa po prawej. Może tam coś jest? – Wasak wykręcił gibką, czarnołuską szyję, by spojrzeć za siebie, prosto w światło dochodzące z zewnątrz.
– Znając życie, to Ateral czai się w najciemniejszym i najzimniejszym kącie, jaki znajdziemy. Jest w końcu bogiem śmierci i patronem Mgieł. Też chętnie bym go.. odwiedził. – W pierwszej kolejności piastun chciał powiedzieć "zobaczył", ale jakoś tak dziwnie się z tym poczuł. Bogowie byli przecież żywi, zupełnie jak on czy Nari.

Skrzący Kolec

[Warkocz Komety]

Nari jeszcze raz popatrzył po posągach w jaskini i stwierdził w końcu:
– Poszukajmy go. – Gdy szli przez świątynię zauważył, że składa się ona z paru części. To zgadzało się z tym, co powiedział sam Wasak.
Nari nie liczył na to, że jeżeli znajdą posąg Aterala i się do niego pomodlą, ten spełni jego życzenie tylko dlatego, że jest patronem stada Mgieł. Choć Immanor mu odpowiedział, to nie sprawiło, że chciał prosić każdego boga po kolei o swoją zachciankę. Bo skoro ten najważniejszy jego życzenia nie spełnił, dlaczego niżsi bogowie mieliby mieć inne zdanie? Kleryk przy tym wszystkim nie miał pojęcia, że usłyszenie głosu Immanora było wyjątkowe. W końcu słowa te nic dla Nariego nie zmieniały. Nie został natchnięty ani specjalną mocą, ani błogosławieństwem, ani żadną nadzieją. Być może właśnie dlatego chciał zobaczyć, jak wygląda Ateral w jego – jak stwierdził Wasak – najciemniejszej i najmroczniejszej dziurze. Taki nastrój zdecydowanie bardziej odpowiadał Nariemu i to bynajmniej nie dlatego, że wychował się wśród zimnych gór i lodowatej wody nad brzegiem morza.
Wstał, zakręcił się jeszcze w miejscu, po raz ostatni obdarzając każdy z posągów wzrokiem i wyszedł do głównej komnaty jaskini, by zbadać także inne komory. Najpierw wybrał tę po prawej, ale po krótkich oględzinach przekonał się, że wśród nie ma wśród posągów Aterala. Nim jednak wrócił się i wyszedł, zatrzymał swoje spojrzenie na posągu, który patrzył w jego stronę niemalże jadowicie. Gdy Nari spuścił wzrok na postument zauważył, że rozlewa się przed nim dziwna, czarna, ale błyszcząca plama. Przekrzywił lekko łeb, zastanawiając się, czemu tak, po czym wzdrygnął się lekko i wyszedł z komnaty. Przeszedł na wskroś główną salę do komnaty, którą teraz mieli na wprost. Pokręcili się tam chwilę, ale wśród posągów również nie udało się odnaleźć Aterala.
Przez chwilę Nari myślał, że posągu ich boga w ogóle nie ma w jaskini i już miał głośno protestować, ale w ostatniej chwili przypomniał sobie, że gdy wchodzili, mijali jakiś cień, coś, co mogło w rzeczywistości być korytarzem. Rajski więc pobiegł w stronę głównej bramy i tym sposobem odnalazł wąski i kręty korytarz, który doprowadził ich do maleńkiej w porównaniu z resztą groty.

/zt

[Budowniczy Ruin]

Tym razem to on dał się poprowadzić. Skinął tylko przyjacielowi na znak zgody i ruszył za nim na małą przechadzkę po pozostałych pomieszczeniach. I dobrze, że nie wyszli, bo dzięki temu mogli zwiedzić pozostałe części świątyni i odnaleźć wszystkich innych bogów, których brakowało mu w Wewnętrznej Jaskini. Dowiedział się, gdzie znajdzie wężowego, ponętnego Uessasa, przepiękną wywernową Nytbę, Naranleię o imponujących skrzydłach i mocy, porośnięty muchomorami piedestał Erycala oraz chudej, czujnej Lahae. W kolejnym pomieszczeniu było jeszcze kilka bóstw i, o dziwo, Duszków – Sennah, Viliar, Valanyan. Był też pusty piedestał, który bardzo intrygował swoją.. pustką. Nawet bardziej niż grzybowy kobierzec Erycala (choć mniej niż czarny, obsydianowy sześcian w Wewnętrznej). Wasak obwąchał go uważnie, ale nic mu to nie dało. Czyżby było to miejsce na nieistniejącego jeszcze boga? Albo utraconego? A może poszedł gdzieś zwyczajnie na wycieczkę? Ciężko powiedzieć.

Sama Świątynia, jak się już ją raz poznało, nie była zbyt skomplikowana. Można wręcz rzec, że została zaprojektowana dość oszczędnie, a i zdobienia, poza wrotami wejściowymi, były raczej skąpe. Ale może taki był zamysł? By najważniejszym jej elementem były posągi i każdy, kto ją odwiedzał, skupiał się właśnie na nich. Ot, kolejna zagadka.

Podążając dalej za Nari'm, Wasak zagłębił się w niepozorny, wąski i ciemny tunel od którego wiało chłodem. Może tam odnajdą Aterla?

// zt
// Ciąg dalszy tutaj: viewtopic.php?p=679502#p679502