Drewniana Figura Aterala

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Jara otworzyła pysk lecz niemość ją ogarnęła. Chciała odpowiedzieć, lecz ostatnie pytanie Powrotów ją zatkało. Zamrugała. Kolczasta zjawa stała przed Słoneczną. Jej rysy ostre, kończyny nienaturalnie długie, pazury jak haki, szklane migoczące rogi rozmywały się w mroku jaskini, a jednak szeroko otwarte fiołkowe oczy gapiły się na nią jak wystraszona łania.
– N-nie. – wydukała. – Byłam niedaleko waszych terenów, kiedy usłyszałam szept...

Gorzki Miód

Odetchnęła z ulgą, na wpół rozbawionym sapnięciem komentując swoją własną niepewność. Ale skąd mogła wiedzieć, jaką postać mają przybrać mary Aterala, skoro jej własna... nie odpowiadała. Nie miała pojęcia, jak operuje bóg śmierci, jeśli nie liczyć jego zimnego dotyku na lewej stronie jej pyska.

– Wybacz. To dobrze. – Pokręciła łbem, otrząsając się już bardziej z pajęczyny skrępowania. Przemknęła spojrzeniem po gwiezdnej sadzawce, biorąc powolny, wymierzony oddech. – Skoro już tu jesteśmy... Chcesz się wymienić tym, co nas tutaj sprowadziło? Wyznanie za wyznanie – zaproponowała, z ciepłą, choć i lekką nutą. Zaoferowała Jarze niewyraźny w ciemności uśmiech. Skoro i tak obie czekamy na odpowiedź.

Rycerska Łuska

Gorzki Miód pisze: Przebywanie na Wolnych Stadach kłuło ją w płuca, mięśnie, serce. Drzazgi wplatały się w myśli. Każde miejsce przywodziło na myśl wspomnienia dawno minionych spraw; przypominało jej siebie, której nie znała już tak dobrze, jak kiedyś. A może nigdy nie znała.

Plac świątynny przemierzyła tak szybko, jak tylko mogła. Schroniła się w cieniu boskich grot przed widmami przeszłości, które czaiły się na nią jak kruki na padlinę.

Dlaczego nie chciała dać się złapać?

Łapy poprowadziły ją do pieczary Aterala; poblask wody sprawił, że oddech utknął w jej klatce piersiowej na kilka chwil. Pakowała się z deszczu prosto pod wodospad, i to całym łbem. Po co? Co chciała zyskać, a może co stracić? Czy może po prostu chciała, żeby stare rany zapiekły ją jeszcze raz – ale tak, by miała nad tym kontrolę.

Stąpała ostrożnie wzdłuż ścian groty. Zbliżyła się do krawędzi wody obok podobizny Aterala i pochyliła ciężki łeb nad taflką wody.

– To trochę niesprawiedliwe, że tak łatwo pożegnałeś się z życiem – zaczęła po długiej chwili, uparcie walcząc z grzęznącym w gardle głosem. Wbiła ślepia między dwie gwiazdy migoczące w nocnej sadzawce.
– Znaczy- nie żebym cię obwiniała. Chociaż... może trochę. Wybacz – sapnęła, na wpół rozbawiona, a na wpół zmieszana; przyciągnęła łeb do piersi, by łapą przetrzeć czoło. – Pewnie niepotrzebnie zawracam ci głowę. I to jeszcze problemami, które nigdy cię nie dotyczyły. – Nie musiałeś nigdy chcieć mnie znać.

– Chciałam powiedzieć... mam nadzieję, że znalazłeś trochę spokoju. Zasłużyłeś na to. – Nic nie poradzi na to, że te słowa brzmiały pusto mimo szczerości jej żalu. – I mam nadzieję, że dla mnie też go trochę zostanie. I że będziesz miał dla mnie chwilę, jak się spotkamy. – Strapiony szept poniósł się nad wodą. Nieruchomo czekała na uwagę gwiazd.

Rdzawogrzywy

Z sadzawki błysnęły złote ślepia, które do złudzenia przypominały rozmigotane gwiazdy przecięte skośną kreską. Gdziekolwiek znajdowała się teraz dusza Enge, to był jedyny ślad jego obecności. Dowód na to, że usłyszał Arel.

– Niczego nie żałuję – przyznał, a jego głos brzmiał tak samo, jak za życia. Niski, gardłowy, ciepły. – Ostatecznie... przynajmniej po śmierci stałem się powodem dla którego ktoś zyskał choć krztynę nadziei. Nie ważne na co. – Roześmiał się wesoło, a woda zadrżała.

Czy znalazł spokój? Nie odpowiedział.

Czy poświęci jej chwilę w zaświatach?
– Jest tu bez ciebie samotnie, Arel... – głos ściszył się do półszeptu. – Ale zaczekam ile będę musiał, choćby gwiazdy wpierw zgasły.

I choć jego światło zgasło jako pierwsze, nie zmieniało to niczego w tej deklaracji. Złoty blask rozpłynął się w sadzawce, pozostawiając ją pogrążoną w granatowej ciszy.

Jara zamknęła ślepia. Co powinna odpowiedzieć na to pytanie? Czy też propozycje...
Wzięła głębszy wdech jakby próbując uspokoić samą siebie i własne rozedrgane myśli. Powroty proponowała... otworzenie się... a to było... przerażające.
Górska spojrzała melanchonijnie w wode, skupiając sie na własnym odbiciu w jej tafli.
– Chciałam... usłyszeć mojego dawnego partnera. – wyznała w końcu.

Gorzki Miód

Krępowała się, z pewnością. Jej propozycja była diabelnie wścibska, więc być może cudem było, że Jara nie postanowiła z miejsca opuścić groty – może jednak nie była tak chłodna, na jaką wyglądała. A może na miejscu trzymało ją poczucie obowiązku przed autorytetem, jakim prawdopodobnie Arel była jako przywódczyni... ale taki scenariusz pozostawiał gorzki smak w jej pysku. Miała więc nadzieję, że nie wyciąga słów spomiędzy warg szklanej smoczycy siłą.
Stłamsiła własne oczekujące nerwy, skrobiąc szponami po posadzce.
Skinęła łbem. Milczała przez chwilę.
– Ja z kolei... zwracałam się do kogoś, kogo zawiodłam. – Uciekła wzrokiem do gwiezdnej sadzawki. – Sam wybrał śmierć, a ja za późno wyciągnęłam łapę. Ale nie wiem, czy zrobiłoby to jakąś różnicę – dodała, w cichej, kruchej zadumie. Nie musiała tłumaczyć górskiej wiele, ale czuła potrzebę nadać choć krztynę sensu temu, co zdążyła usłyszeć.

Otworzyła ślepia szerzej, gdy w gwiezdnej wodzie rozjarzyły się oczy Enge. Wpatrywała się w nie jak w ostatnie światło na świecie, nie chcąc uronić ani chwili – i tylko to wskazywało Rycerskiej, że coś się działo.
Niczego nie żałuje? Lekko rozchyliła szczęki w oszołomieniu. Ledwo pamiętała głos kuzyna, ale z pewnością dawno nie był tak... beztroski? Przyjazny? Jak gdyby zrzucił ciężar, który towarzyszył mu za życia.
Z trudem przełknęła ślinę; do jej ślepi napłynęły łzy, toteż odruchowo uniosła łapę, by grzbietem dłoni je otrzeć.
– ImmokDobrze – wymamrotała we własne przedramię, łudząc się pusto, że Rdzawogrzywy jeszcze usłyszy. – Zaramnemi.Przyjdę
Zamarła na kilka powolnych, drżących oddechów, nim nie opuściła z powrotem łapy. Pociągnęła nosem i zaoferowała Jarze cień uśmiechu.
– Wybacz. Nie wiem, czy widziałaś, ale... – Co właściwie miała powiedzieć? Nie była pewna. Gdy była przed ołtarzem Erycala z Veir, żadna nie rozumiała, co bóg mówił do drugiej. – Odezwał się – dokończyła wreszcie słabo i spuściła nieco łeb, straciwszy siły na utrzymywanie pozorów.

Rycerska Łuska

Jara stała w ciszy obserwując Arel.
"Zwracałam się do kogoś, kogo zawiodłam."
"Sam wybrał śmierć."
Jaka była poprawna reakcja na te słowa?
Złożenie kondolencji?
Sama nie chciała by ich usłyszeć.

Nie zdążyła jednak nic powiedzieć bo nagle atmosfera w Ciemnej Grocie zmieniła się. Energia wzburzyła powietrzem, a ją przeszły dreszcze gdy temperatura obniżyła się. Jednakże smoczyca nic nie dojrzała wśród tych wzburzonych wód.
Dlaczego jej duch się nie odzywał?

Uniosła łeb lustrując rozedrganą sylwetke Powrotów Słońca. Na jej pytanie pokręciła przecząco łbem.
– Co rzekł? – zapytała spokojnie.

Gorzki Miód

Nie oczekiwała współczucia – bo to nie było żalenie się, tylko przedstawienie faktów. Wręcz ulżyło jej, że Rycerska nie wypowiedziała żadnych słów pociechy; gdyby którakolwiek z nich tego próbowała, wyszłoby prędzej ignorancko niż pomocnie. Ledwo coś wiedziały o swoich sytuacjach. Ledwo znały siebie nawzajem – Arel pierwszy raz słyszała o byłym partnerze Jary, a Jara zaś nic nie wiedziała o jej własnych bliskich. A jeśli coś pamiętała z poprzedniej wizyty na Wolnych, to już zdążyło się to zdezaktualizować.
– Że... – Wzięła głęboki oddech i przełknęła ślinę, by tylko się upewnić, że jej głos się nie załamie pod sobą. – Że niczego nie żałuje. I że na mnie czeka – przytoczyła cicho, bez energii – jak gdyby sama nie wiedziała, co o tym myśleć. Potrząsnęła lekko łbem, próbując otrząsnąć się z uczuć, które wspinały się po jej łapach do ściśniętego serca.

Rycerska Łuska

Obserwowała smoczyce w bezruchu, jedynie końcówka jej kolczastego ogona sunęła po ziemi.
Co by powiedział jej duch?
Spojrzała na tafle wody.
Dalej cisza.
Uniosła spojrzenie fiołkowych ślepi spowrotem na Powroty.
– Czy czujesz się lżej? – zapytała z chłodną uprzejmością na pysku, jej słowa były bliskie szeptu.

Gorzki Miód

Odruchowo wyprostowała sylwetkę, wyłapując w tonie Jary nutę... surowości? Nie była pewna, ale chłód groty przesiąkł nagle przez jej sierść. Otrząsnęła się z dreszczu, który po niej przeszedł. I z poczucia, że powinna szukać poprawnej odpowiedzi. Nie chciała wywrzeć złego wrażenia – jakby miało to jeszcze jakieś znaczenie – ale tym bardziej nie miała zamiaru sięgać po nieszczerość. Po prostu tak trudno było zrzucić skórę przywódcy. Swoją skórę.
– Chyba tak. – Jej cichy głos zabrzmiał ochryple. – Mam prawo się nie obwiniać – parsknęła słabo, z ironią, pod nosem. Otarła jeszcze raz pysk łapą, zanim ośmieliła się spojrzeć na Rycerską.
– Dostałaś już swoją odpowiedź wcześniej...? – dopytała ostrożnie, sugerując ruchem łba skierowanie się do wyjścia.

Rycerska Łuska

"Mam prawo się nie obwiniać."
Na te słowa Jara subtelnie odwróciła wzrok. Spoglądanie w oblicze Słońca ją wręcz paliło. Ciężka melancholia dopadła głowę. Gdyby nie lata musztry i pilnowania swoich odruchów, pewnie łeb by opadł jej smętnie. A tak, jedynie lekko pochyliła pysk.
– Nie. – odparła wbijając spojrzenie w Sadzawkę Zmarłych.

– Ach. – Błędne założenie. Liczyła na to, że będą mogły opuścić grotę i może zmienić temat rozmowy na lżejszy. Że mogłaby spytać, czy zostaje na dłużej, czy jednak nie. Zamiast tego... Zawahała się.
– W takim razie... pewnie wolisz zostać sama? Nie będę się narzucać – podjęła cicho, z trudem naruszając spokój gwiezdnej groty; i uniosła się z ziemi. Szukała jeszcze jakiegoś potwierdzenia w sylwetce Jary, ale ta decyzja wydawała się oczywista. Nie żeby chętnie ją podejmowała, ale – bardziej będzie przeszkadzać Rycerskiej niż jej pomagać, jeśli zostanie.
I jeśli znalazła potwierdzenie, gotowa była zakończyć spotkanie skinieniem łba i dyskretnie wyjść z groty.

Rycerska Łuska
//potencjalne zt?

Stanęli przed małą, drewnianą figurką przedstawiającą smoka. Rajski przekręcił łeb i zastrzygł lekko uszami.
– To on? – Zapytał Budowniczego Ruin. Jeżeli to nie Ateral, to oznaczało, że posągu ich boga nie ma w świątyni. A jeżeli jest, to była to pozornie? zwykła, wyciosana w drewnie figurka, nijak pasująca do monumentalnych posągów wykutych w szlachetnym marmurze.
Była tu też woda, dziwnie migotliwa mimo półmroku panującego w atmosferze. Młody smok zbliżył się do brzegu sadzawki, spojrzał w jej głębię i poczuł, jakby cały świat odbijał się przed jego oczami. Zapatrzył się w toń tej wody zupełnie.

// wstaw tu post z reakcja ktory w końcu napisze //

Dreszcz przebiegł mu po grzbiecie, gdy zagłębił się w ciemność niewielkiej groty. Obłoczek pary wydobył im się z pysków, gdy spoglądali na swojego patrona po raz pierwszy. Zdziwienie Nari'ego było zrozumiałe. Podobizna Aterla w niczym nie przypominała tych, które dojrzeć można w innych częściach świątyni. Acz, choć posążek był niepozorny, brzoza z którego powstał musiała być naprawdę duża. Wasak znał się trochę na rzeźbiarstwie, więc mniej więcej wyobrażał sobie jak gruby musiałby być pień, by wyciosać w nim taką figurę. A brzozy z rzadka bywały tak rosłe.

Podszedł do figury okrążając sadzawkę i spojrzał na nią z boku. Zerknął też w ciemność za nią. Coś mu mówiło, że ta rzeźba to tylko.. rzeźba. Że bóstwo jest gdzieś indziej.
– Na to wygląda. "Kościana maska" pasuje. – Wskazał szponem na łeb figury, acz nie dotykał jej.
– Ateral jest bóstwem śmierci i sprawiedliwości. Podobno powstał po upadku zdrajcy Tarrama, z łez śmiertelników wylewanych do Kryształowego Jeziora.. a może Zimnego? – Potrząsnął głową. – Nie pamiętam dokładnie. – Rzucił przepraszająco.
– Tobie też jest tak zimno? – Zapytał zmieniając nagle temat.

Skrzący Kolec

Ocknął się zdecydowanie zbyt późno, by jego odpowiedź można było uznać za normalną. Został boleśnie wybity z dziwnego zamyślenia. Może i dobrze – jeszcze chwila, a byłby skory wskoczyć do rozgwieżdżonej sadzawki i się w niej utopić.
Obejrzał się na Wasaka zaskoczony, jakby dopiero teraz dotarło do nie go, że ktoś z nim jest.
– Zimno? – Zapytał najpierw, musząc sobie też przypomnieć, że ma ciało. Tak, zdecydowanie. Jaskinia do której doszli była zdecydowanie zimniejsza od pozostałych komnat. – Trochę tak – zgodził się i automatycznie napuszył, próbując odegnać z siebie pierwszy dreszcz.
– Tarram to też był bóg, tak? – Zapytał jeszcze, próbując sobie wszystko poukładać w głowie. Nie wiedział, kiedy działy się wydarzenia opisywane przez Wasaka. Czy to było dawno, czy raczej nie? Tak czy siak zdawało się, że ich bóg był jednym z młodszych, skoro któryś był przed nim. Czy to znaczyło, że był mniej potężny? Nari spojrzał z mieszanymi uczuciami na drewnianą figurkę stojącą na środku sadzawki.

Budowniczy Ruin

Bagienny przekrzywił łeb w geście zatroskania. Przeniósł na chwilę spojrzenie z Nari'ego, na sadzawkę. Bez dwóch zdań było w niej coś magicznego. Rzucił okiem na sklepienie groty, ale nie dojrzał na nim żadnych gwiazd. Znowu spojrzał na sadzawkę, upewniając się, że to co widzi, nie jest złudzeniem.
– Tak, choć nie wiem o nim zbyt wiele.. jeszcze. Wiem, że z jakiegoś powodu nienawidził pozostałych bogów. I, że był poprzednim bóstwem śmierci. – Wyjaśnił i zastanowił się chwilę. Było coś jeszcze.
– Według legend Tarram stworzył smoki Równinne. To z nimi walczyło Stado Cienia przed przybyciem na tereny Wolnych i to one odpowiedzialne były za upadek królestwa Skąpanych w Cieniu. – Dodał, bo przypomniał sobie wstęp do historii Cienia, w którym wspomniane były czasy zwane Mordęgą. Pochodzenie Równinnych i Mordęga to były dwa zlepki informacji, które udało mu się niejako połączyć. Można więc było powiedzieć, że Tarram był wrogiem Mgieł od zarania ich dziejów.

Mówiąc to, bagienny nachylił się nad sadzawką, po czym trącił ją ostrożnie pazurem. Jak po zwykłej wodzie, po sadzawce rozeszły się zmarszczki drobnych fal burząc naturalny spokój gwieździstego nieba. Czy tak powinno być? Wasak miał wrażenie, że to raczej przejście gdzieś indziej, niż wodne oczko.
– Ciekawe. – Wymruczał sam do siebie, po czym rozejrzał się nagle zlękniony, czy może nie zrobił czegoś bardzo niepoprawnego.

Skrzący Kolec

Rajski słuchał uważnie przyjaciela, w wyobraźni przenosząc się do tamtych czasów, o których Wasak opowiadał. Większość musiał sobie oczywiście dopowiadać, bo opowieść była krótka i opierała się na ogólnych wydarzeniach. Zawsze tak miał, reagował żywo na opowieści, a jego wyobraźnia wypełniała braki, takie jak wygląd smoków z minionych czasów czy otaczające je krajobrazy. Oczywiście powstanie Aterala też sobie wyobraził. A skoro jego myśli wróciły do łez tamtych smoków...
– Myślisz, że to są łzy tych płaczących smoków? – Zapytał, gdy Wasak zmącił wodę łapą. Chwilę potem, zaalarmowany jego zachowaniem, również się rozejrzał, ale nie dostrzegł nic, co byłby niepokojące.
Zastanowił się wtedy, o co mógłby się pomodlić do boga śmierci, ale nic konkretnego, poza złorzeczeniem komuś, nie przyszło mu do głowy. A nikogo tak bardzo nie lubił, żeby życzyć mu aż tak źle. Hm...

Budowniczy Ruin

Na myśl o mąceniu sadzawki stworzonej niejako z czyjegoś przelanego smutku, Wasak się skrzywił.
– Oby nie. – Popatrzył na pazur walcząc z ciekawością. Polizać i sprawdzić, czy był słony, czy jednak nie ryzykować? Aż oczy zmrużył, by przemóc przytłaczającą potrzebę skosztowania wody. Wreszcie mlasnął tylko i gwałtownie postawił łapę z powrotem na skraju sadzawki. Aż szpony zgrzytnęły o kamień.
– Nie poznaję tych gwiazd. Są jakieś.. inne. – Wyznał błądząc spojrzeniem po wodzie. – Choć ten kawałek nieba chyba jest w porządku? – Wskazał na niewielką konstelację w rogu. Jakby połączyć kropki, przypominała trochę poroże jelenia. Wasak dotąd nie przykładał zbyt wielkiej uwagi do gwiazd. Nie zauważył też, by inne smoki zwracały na nie jakąś szczególną uwagę. Ciekawe czemu. W sumie.. czym były?
– Wiesz coś o gwiazdach? Mają.. nazwy? – Zapytał zaciekawiony spoglądając na rajskiego.

Warkocz Komety

Przyglądał się Wasakowi, gdy ten myślał o czymś intensywnie. Tak się przynajmniej zdało Nariemu, choć koniec końców sam nie był pewien, czy Wasak się rzeczywiście do czegoś szykował i w ostatniej chwili zrezygnował ze swoich planów. Rajski postanowił nie ciągnąć go za język.
Nachylił się za to znowu nad sadzawką, patrząc w to samo miejsce, co towarzysz, i także podążając za jego wzrokiem, gdy zerknął gdzieś dalej i wskazał jeden z układów.
– Ja nie wiem prawie nic o sąsiednich stadach, a ty mnie pytasz o gwiazdy. – Odparował, a na jego pysku malowało się lekkie zblazowanie.
Potem jednak zmarszczył lekko brwi i dodał może coś bardziej zabawnego:
– Choć może akurat spadłem z nieba. Poszukaj na mnie, może znajdziesz te same gwiazdy. – Szata Nariego rzeczywiście wyglądała jak niebo, skrzyła się też podobnie jak gwiazdy, szczególnie na ozdobnym pióropuszu. Rajski obejrzał nieco swoje futro, tam, gdzie nie miał problemów spojrzeć.
– Zapytaj Aterala – oderwał w końcu wzrok od siebie. Kammanor odpowiedział, to i może ich patron nie przepuści okazji, by wykazać się swoją boskością?

Budowniczy Ruin

Bagienny wzruszył ramionami skrzydeł. Kto pyta, nie błądzi. Smoki czasami potrafiły zaskoczyć, co zresztą chwilę potem miało miejsce, bo Nari zaskoczył Wasaka swoją propozycją. Piastun nie omieszkał skorzystać więc z okazji i podszedł, by przyjrzeć się umaszczeniu młodzika. Rzeczywiście, skrzyło się gdzieniegdzie jak małe gwiazdki, ale ciężko było coś z tego wyczytać.
– Wiesz.. chyba muszę cię wrzucić do tej sadzawki, to zobaczymy, czy się wzory nałożą. – Powiedział z wymuszoną powagą, po czym położył łapę na boku rajskiego i nacisnął lekko, acz gwałtownie, jakby rzeczywiście zamierzał go tam wrzucić. W końcu był wciąż bardzo młodym smokiem, to głupie żarty mogły się go jeszcze trzymać. Jeśli pierzasty się przestraszył, bagienny parsknął śmiechem i odpuścił, by dalej się nie drażnić.
– Przepraszam. Nie mogłem się powstrzymać. – Przeprosił rozbawiony, a potem spojrzał na drewnianą figurę.

Drewniany Ateral stał niewzruszony ich dyskusjami, żartami i generalnym nietaktem. Wasak zadrżał, przypominając sobie nagle o panującym tu chłodzie.
– Ateralu, wybacz za zamieszanie. – Młody bagienny przeprosił bóstwo nagle speszony. – Wiesz może, skąd pochodzą gwiazdy w tej sadzawce? – Zapytał niepewnie.

Warkocz Komety Ateral

Dał się pooglądać Wasakowi, nawet dumnie wypinając pierś. Nieskromnie uważał, że miał całkiem ładną szatę i lubił to swoje błyszczenie się. Prawdziwe gwiazdy to nie były, ale zawsze można było pooudawać dla poprawienia nastroju, że ma się na sobie kawałek nieba.
Nagle wystraszył się, kiedy niesodziewanie Wasak położył na nim ciężko łapę. Ciało zareagowało jednak w porę i nim Nari stracił równowagę, trochę uprzednio za bardzo wypinając pierś, przednie łapy zaparły się mocno, mocząc się w sadzawce tylko do nadgarstów.
Obejrzał się na bagiennego na początku trochę naburmuszony, z pióropuszem na sztorc, ale potem i on się zaśmiał.
Czując jakiś dziwny respekt do tej wody i do tego miejsca cofnął się tam, gdzie oruginalnie siedział i spoważniał, gdy i ton Wasaka się zmienił. Rajski wsłuchiwał się uważnie w otoczenie, zastanawiając się, czy znów usłyszą głos boga.

Budowniczy Ruin

Smoki Wolnych Stad