Posąg Nytby

[Światokrążca]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

  Zaczął się krztusić wodą. Jasne iskry oblepiały mu skrzela, płuca. Wdrapywały się w jego łuski, drażniły oczy i nozdrza. Ciężko oddychając, wyczołgał się na brzeg rozgwieżdżonej sadzawki. Wzburzył tafle wody. Skonfundowany ustabilizował oddech... lecz nie czuł żadnego ruchu powietrza. Żadnego muskania pyska. Rozejrzał się... by z zaskoczeniem otworzyć szerzej oczy.
  – Ciemna Grota...
Nie był w niej... nie był w niej... tak, tak wiele księżyców. Nie mógł być nawet pewien czy to naprawdę była ona.
Spojrzał zaciekawiony na sadzawkę z której wypełzł, a potem na drewnianą figurę.
  – Nie było tego tu wcześniej... – wyszeptał pod nosem. Przeszedł go zimny dreszcz. Czuł się jak we śnie... lekka głowa, oczy senne.
Krople srebrnej wody dalej skapywały z jego cielska.

Ruszył w głąb świątyni. Ku głównej nawie. Ku światłu. Wraz z nim rozległ się plask mokrych płetw uderzających o świątynną posadzkę.
Za duchem ciągnęło się pasmo mokrych śladów...


  Usiadł przed posągiem Nytby. Jego oczy otworzyły się szerzej, a długie różowe uszy skierowały w Jej stronę.
Siedział tak w ciszy wiele uderzeń serca, aż w końcu wyszczerzył kpiąco kły. Parsknął pod nosem, teatralnie kłaniając łeb.
  – Moja Pani, raz jeszcze przepraszam za mój żałośnie martwy stan. Lecz nie tak łatwo jest się mnie pozbyć – zaśmiał się słabo, z cieniem cynizmu pobrzmiewającym w głosie. Wpatrywał się w nią łagodnym spojrzeniem, zawieszając wzrok na jej kamiennym pysku.
  – Niezmiernie piękna w każdej formie. Zapomniałem już jak tutaj wyglądałaś.



// Przywołanie ducha z KP Strażnik Gwiazd z poprzedniej loterii. Fabułka start – 4 tygodnie się kończą 27.01.2025

  Strażnik bebe come to me

[Strażnik]

Za dużo. Był w stanie zająć się nimi teraz, ale wiedział że prędzej czy później nadejdzie moment, który negatywnie zdefiniuje ich życie. Nie potrafił rozszyfrować czy apatię czuł silniej od gniewu, choć przecież dystynkcja między nimi powinna być oczywista. Często nawiedzały go surowe, okropne myśli, ale potem znów w głowie miał pustkę, jakby iskra energii która go nawiedziła, stanowiła wyłącznie bezmyślną samoobronę przed emocjonalnym zaangażowaniem, bądź była reakcją na przemęczenie.
Nienawidził ich, ale tylko przez moment, żeby potem znów nie czuć nic, niezależnie od tego co próbuje sobie wmówić. Potem, tępo patrząc na ich liche ciała, zastanawiał się czy miał zdolność by do czyjegokolwiek życia wnieść jakąś wartość.

Sympatia Immanora, rady Uessasa, czy niespodziewana atencja Sennah nie były w stanie mu pomóc, choć wciąż w świątyni czuł się lepiej. Nie dobrze, ale lepiej.
Robił to, co patron miłości odradzał, odgradzał się od smoków, od całego świata poza świątynią i mozolnie układał myśli.
Nie potrafił interesować się przyszłością, ponieważ była zbyt niepewna, ani teraźniejszością, bowiem jej nie potrafił zrozumieć.

Z pewnością mieli go dosyć. Ale ich potęga, inność od śmiertelników przynosiła mu minimalne ukojenie. Nie zgodziliby się z tym, że jest im podobny, ale nawet nie na tym mu zależało. Przez moment nie chciał należeć tam. Miejsca w którym był naiwnym desperatem, mordercą, hipokrytą. Kimś kto w sposób nieunikniony skrzywdzi swoje nowe dzieci.

Przybył do świątyni wieczorem, gdy była pusta. Tak przynajmniej sądził na początek, sugerując się zapachem u wejścia. Jakaś obecność przebiła się jednak do jego zmysłów.
Głos.
Nie wyróżnił słów, choć ton wydał mu się znajomy. Niemal równocześnie z tą rewelacją, w oczy rzuciły się mokre ślady łap.
Drzewny zacisnął zęby. Postanowił nie zawierzać skojarzeniom, a po prostu zobaczyć źródło na własne oczy.

[Światokrążca]

  Tak o to Strażnik Gwiazd wszedł do nawy, w której znajdował się posąg Bogini Piękna.
Siedział tam jego stary... druh? Współstadny? Jakkolwiek by okreslic relacje tych zrzędliwych starców. Światokrążca wpatrywał się w kamienny posąg Nytby. Duch wyglądał... prawie jak żywy, poza tym, że nieznacznie prześwitywał. Strażnik usłyszał końcówkę pożegnania skierowaną do Bogini. Głos, dokładnie ten sam jak go zapamiętał.

[Strażnik]

Zamarł.
Ducha widział nie po raz pierwszy, więc samo to nie byłoby szokiem. Niewiele rzeczy teraz potrafiło wprawić go w osłupienie, nawet jeśli rzeczywiście cechowały się nadzwyczajnością. Elementy przyszłości uderzały jednak silnie.

Żer przez jakiś czas zdawał się należeć do tej samej kategorii co Infamia, istniał po prostu, dłużej niż inni, więc bez oczywistej daty końcowej. Gdy odszedł, rozważanie o tym że rzeczywiście padł martwy nie było konieczne. Mógł w tym zawieszeniu istnieć przez wieczność.
Teraz, nieświadomie zdecydował się to zniszczyć, zostawiając wywernę jako jedyną *ważną* w nieśmiertelnej kategorii. Iskra irytacji rozgrzała go natychmiast – jak śmiał wracać w ten sposób, igrać sobie z jego jaźnią?
Opanował się jednak. Wiedział że to głupie. Nikt tu niczego nie robił z myślą o nim.

– Światokrążca? – zapytał sucho, sam nie wiedząc czego oczekuje. Czy to imię którym preferował się posługiwać?
Drzewny wydawał się surowy i sztywny tak jak zawsze. Może tylko trochę zaskoczony.

[Światokrążca]

  Żer zadrgał. Jego różowe uszy uniosły się do góry. Jedno z nich powoli odwróciło się w stronę Strażnika. Jakby rosły morski samiec był zającem ostrożnie nasłuchującym odgłosów drapieżników.
Po kilku uderzeniach serca siedzenia w bezruchu, w końcu smok odwrócił się do proroka. Pysk morskiego znaczyły rysy, zmarszczki pod oczami i nieznacznie wypłowiałe kolory. (Chociaż dalej był niezwykle przystojny, ale tego Strażnik na pewno nie doceni...)
Otworzył szerzej jadowicie żółte ślepia po czym uśmiechnął się uprzejmie.
Choć jak zwykle czuć było szczyptę kpiny w jego zębatym uśmiechu.
  – We własnej osobie. Chyba. O ile można to tak nazwać. – odparł mrużąc lekko ślepia i przechylając pysk.

Strażnik Gwiazd

[Strażnik]

Ah. No i co on niby miał z tym zrobić?
Nie przybył tutaj żeby musieć użerać się z przeszłością. Miał rzeczy do zrobienia, życie do przeżycia i myśli do segregacji. Żer to wszystko przecież rozpieprzy, jak Perła, która pośmiertnie zdołała rozpieprzyć swój własny obraz. Teraz nie chodziło jednak o możliwość uszkodzenia szacunku jaki miał do morskiego samca, a o jego własna stabilność psychiczną.
Zmrużył ślepia, niemal wrogo. Nie wrogość w nim jednak dominowała a zgniatający trzewia dyskomfort i zagubienie.
Poprawił pozycję, wycofując łeb lekko do tyłu, by szyję ująć w bardziej prezentacyjny sposób.
– Czyżbyś umknął przez jedną z "dziur" o których wspomniałeś w liście? – nie mieli o czym rozmawiać.
A nawet jeśli, nie chciał żeby mieli.

Równie dobrze mógł przejść instynktownie na funkcję proroka, który powinien dowiedzieć się czegoś o funkcjonowaniu zaświatów.

[Światokrążca]

  Żer nie miał zbyt wiele czasu nad rozważaniami o własnej egzystencji czy o sytuacji, w której się znalazł, bo Strażnik od razu zajął jego myśli bardzo ciekawym pytaniem. Zastrzygł uszami i spojrzał w przestrzeń za prorokiem.
  – Możliwe? Wyczołgałem się przez to nowe oczko wodne w Ciemnej Grocie. Może Ateral wstawił nowe drzwi. – uśmiechnął się nieznacznie odsłaniając swoje kły.
Jego jasne ślepia zaczęły ze skupieniem lustrować sylwetkę Strażnika.
Zmarszczył łuki brwiowe.
  – ...
  – Ile księżyców minęło?

[Strażnik]

Ateralowe oczko wodne wymagało inspekcji. Zapamiętane. Powinien tak czy inaczej częściej do niego zaglądać. Być może zapytać o coś, żeby nowa dawka irytacji pobudziła jego chęci do życia.
Nie spieszył się z odpowiadaniem, podobnie jak Żer, który bez wątpienia miał ku temu lepsze usprawiedliwienie, jak na przykład dosłowny brak fizycznego mózgu.
Ile księżyców minęło? Sekcja utworzyła kalendarz, niestety użyteczny w codziennym życiu. Dawno temu powinien aktualizować go oficjalnie, niż tylko w prywatnych notatkach, ale teraz nie miało to znaczenia. Mógł skorzystać z jej dorobku, by lepiej orientować się w upływie księżyców, zamiast jak idiota zliczać jeden po drugim.
Mimo to nie był pewien jak wiele minęło. Był w wyróżnieniu tamtego dnia nieprecyzyjny, więc znać mógł jedynie przybliżony rachunek.
Usiadł. Zdjął torbę z ramienia, schowaną pod skrzydłem. Niespiesznie zajrzał do sporządzonego dla siebie zeszytu, obrócił parę kartek i westchnął płasko.
– Od przeczytania twojego listu, około stu-dwudziestu księżyców. Nie wiem kiedy zmarłeś. Pamiętasz okoliczności? – nie pytał troskliwie, chciał po prostu informacji.

[Światokrążca]

  Gdy otrzymał odpowiedź, Żer zaczął robić we łbie mentalne kalkulacje
  – Czyli zginąłem 10, 20 księżyców temu... – mruknął pod nosem.
Na ostatnie pytanie Strażnika otworzył szerzej ślepia. Z gardzieli morskiego wydobył się gorzki ironiczny śmiech. Żer pochylił łeb i pochwycił się za pysk. Pazury wryły mu się w łuski, choć sam nie był pewien jak wiele czuje. Czy ten ruch miał go jakiś ukryć przed spojrzeniem Strażnika? Powstrzymać przed dalszym śmiechem? Sam chyba nie wiedział.
Opuścił łapę i spojrzał na proroka spode łba. Cynicznie rozbawione iskierki tliły się w jego błyszczących ślepiach.
  – Bardzo, Tarramie, dobrze. – wydyszał.

[Strażnik]

Drzewny uniósł łuki brwiowe, przyglądając się mu bez słowa, czy to nawet mentalnego komentarza. Pustkę miał w głowie względem tego jak zamierza go traktować, choć to niestety świadczyło, że istniało wiele emocji, które podświadomie starał się zablokować. Świetnie, że znał się przynajmniej na tyle.
Reakcja samca była dziwna, ale biorąc pod uwagę ile zdołał przetrwać, pełne pogodzenie się że śmiercią nie mogło być łatwe. Może oszalał. Ale ile mu do tego brakowało za życia.
– Aha – mruknął, pozwalając sobie znów na krótką pauzę.
– Dobrze, że zginąłeś, czy zginąłeś w satysfakcjonujących okolicznościach? Może oba, biorąc pod uwagę twój tryb życia i poglądy – postukał pazurami w świątynną posadzkę, jakby nerwowo. Jakby czekał na coś lepszego.
– Po co wróciłeś?

[Światokrążca]

  Pokręcił łbem
  – Mam na myśli, że doskonale pamiętam okoliczności mojej śmierci – znów się zaśmiał, ale jego głos złamał się w pół. Chropowaty i cienki. Jak zepsuta piszczałka dmuchająca samym powietrzem. Posadził swój niematerialny zad na posadzce świątyni, a jego uśmiech... ewidentnie był, krzywy.
  – Zostałem zamordowany, ale to już nie ważne – westchnął i machnął łapą.
Na pytanie "po co wrócił" jedynie wzruszył barkami. Sam nie był tego do końca pewien. Ciekawość? Nuda? Upór? Może frustracja, że jednak zdechł? Sam nie wiedział, jak to się do końca stało, że się tu znalazł. Jakby... tafla była cieńsza.
  – Jestem... zaskoczony, że dalej mogę cię spotkać, tu, na ziemi. – zapauzował. – Nie żebym życzył ci śmierci, po prostu... ah wiesz. – spojrzał w bok. – Co cię tu trzyma?

[Strażnik]

Miał wszystkiego dosyć. Chciał się z kimś pokłócić, zranić, chciał się od kogoś poczuć gorszy albo lepszy, byle tylko wcześniej doświadczyć adrenaliny z samej konfrontacji. Widząc Żer czuł nadal barierę, konieczność grania poważnego, zdystansowanego proroka, postawy której tak wiele smoków nie cierpiało. Liczył, że w końcu go tym zirytuje, zmusi do jakiegoś kąśliwego komentarza, żeby sam mógł odpowiedzieć równie podle, czujac że robią z tego grę.
Zawsze taki był, czy to przez kondycję jego relacji z Infamią? Obrzydliwym byłoby przyznać, że uformowała go tak mocno.
Na pewno nie, kłótliwy był już wcześniej. Obecnie jednak nie mógł bez tego oddychać.

Zamrugał krótko, słysząc że doszło do mordowania. Nie słowo którego używało się bez jakiegoś emocjonalnego ładunku, jakiegoś przeświadczenia o niesłuszności tego wydarzenia. Czyli nie pojedynek. Może jakiś najeźdźca, może zdrajca.

– Sam się tutaj trzymam, jeśli wykluczyć pomoc boską, która mi na to pozwala – odparł sucho, wymijająco.
– Czemu pozwoliłeś się zamordować? – nie miał dokładnego wyobrażenia o tym wydarzeniu, ale być może insynuacja jego własnej winy, podsunie jakąś teorie.

[Światokrążca]

  Żer spojrzał na niego łagodniej. Otworzył pysk. Chciał coś powiedzieć, ale nie wiedział co, by nie brzmiało jak puste banały. Więc po prostu gapił się na niego z czymś co można by nawet określić współczuciem. Rozumiał, aż za dobrze co niosło ze sobą długie życie. Kiedy jednak Strażnik zadał swoje pytanie, postawa ducha natychmiast się zmieniła. Samiec spiął się, a płetwiasty ogon zamachnął się po posadzce. Uderzył w piedestał posągu, tylko po to by przelecieć na drugą stronę. Gdyby miał tętno, to właśnie by mu się podniosło. Zresztą dalej miał wrażenie, że serce mu zaczęło walić jak szalone.
  – Myślę, że nie chcę o tym rozmawiać. – odparł uśmiechając się niezręcznie.
  – NieMogęOddychać. ToTakieDziwne. – wydusił z siebie, dotykając pazurami swoją szyję. Czuł jak fantomowe mięśnie poruszają nieistniejącą klatką piersiową, a jednak nie czuł żadnego wiatru ni powietrza.

[Strażnik]

Przymknął powieki badawczo, czekając na odpowiedź. Był ciekaw prawdy, choć emocje samca, jakiekolwiek miało być spektrum, w obecnej sytuacji uznawał za ważniejsze. Łagodność w jego ślepiach wydała mu się natomiast dziwna. Jeszcze dziwniejsza w zestawieniu z niechęcią do dzielenia się historią na temat zgonu. Czyżby tego zdarzenia się wstydził? Sam do niego doprowadził? Żałował, że tego nie przewidział? Zdawał sobie sprawę, że ich relacja nie była na tyle dobra, by o prywatnie poruszające sprawy miał prawo pytać, ale po cóż być skrytym po śmierci do cholery. Nic już przecież nie miało znaczenia. Nie porozmawia też z wieloma osobami.
Ciężko zempatyzować się z osobą, której droga dobiegła końca.

Skrzywił się nieznacznie, widząc kolejną zmianę w jego zachowaniu. Przypominała mu się Pestka i zawarte w jej ciele wspomnienia, które wywołały w niej traumatyczną fizycznie reakcje. Nie byłoby to dziwne, gdyby myśli i historie ducha przecież bardziej z nich stworzonego, niż z ciała, wywołały coś bardziej dramatycznego. Nie oznaczało to oczywiście, że Żer dałoby się zestawić z Pestką, ale być może dopiero się rozkręcał.
Ah.
Właściwie, oby nie. Zirytowałby go, gdyby nagle okazał się żałosny.
– Miałem pytać jak działają twoje zmysły, skoro jesteś duchem – zauważył spokojnym tonem.
– Ciepło, zimno – ruszył parę kroków naprzód, żeby się do niego zbliżyć. Nie na tyle żeby przełamać jakąkolwiek barierę komfortu, ale lepiej przyjrzeć się półprzezroczystemu ciału.

[Światokrążca]

  Czy Strażnika naprawdę tak dziwiło, że duch wyrwany z ciała dalej zachowywał się jak ta sama osoba? Z emocjami i opiniami, które nie zostały ucięte? Że mimo swojej ulotnej egzystencji tutaj, zachowywał się tak jakby dalej miało być później? Zresztą... zwykle było.

Żer nie wykazywał żadnego dyskomfortu w związku z zbliżeniem się Strażnika. Zapewne nawet jeśli stanąłby trzy szpony od niego to dalej nie miałby z tym problemu. Zresztą i tak nic nie czuł. Morski powoli ściągnął łapę z gardła, pazurami przejeżdżając przez szyję i wierzch piersi. Strażnik mógł wyłapać, jak realistycznie skóra martwego uginała się pod fantomowymi szponami.
A niżej? Tam gdzie znajdowało się smocze serce? Po środku bardzo starej poszarpanej blizny, która Strażnik mógł pamiętać jeszcze z życia Światokrążcy, pojawiła się nowa. Głęboka, równa, idealnie gładka i prosta szrama, pozostawiona przez ostrze. Skóra w tym miejscu chociaż zarośnięta i pozbawiona łusek, migotała jak z kryształu. Było to subtelne znamię, z odległości prawie nie widoczne.

  – Jak to... hmm... straciłeś kiedyś łapę... ...? – ni to pytał ni podsumowywał fakt, jego wypowiedź była dość zagubiona. Miał wrażenie, że jakieś odległe wspomnienia kołatały mu się w głowie lecz nie znajdowały ujścia. Spoglądał w tym czasie na swoja prawą łapę, teraz uniesioną dłonią w górę. Stara matowa blizna okrążała jego nadgarstek.

[Strażnik]

Samiec zmrużył ślepia. Zapewne magiczne ostrze. Jeśli nie, ktoś musiałby być naprawdę blisko, złapać go z zaskoczenia.

Spojrzał ku niemu niechętnie, gdy usłyszał pytania, lecz zaraz potem oo prostu usiadł. Miał dosyć napięcia, ale najwyraźniej nie miał wyboru, jak je zaakceptować.

– Oboje straciliśmy łapy – skomentował.
– Masz problemy z przypomnieniem sobie starszych wydarzeń, czy reflektujesz nad czymś innym? – zabrzmiał niecierpliwie. Dlaczego? To nie tak, że czekał na konkretne odpowiedzi. Nie chciał też sprowokować go do ponownego odejścia w niebyt.

[Światokrążca]

  – Oba... znaczy nie ważne. – westchnął – Swój brak łapy pamiętam aż za dobrze – czy powinien się przyznawać do tego, że kompletnie nie pamiętał kiedy Strażnik stracił łapę? Pamiętał, że zginął. Że Sennah przytargała Wiciokrzew i darła się jak dzieciak. Przynajmniej według ploteczek stadnych. Ale łapa?

  – Nie wiem czy ty doświadczyłeś tego samego, ale gdy straciłem łapę... ona dalej bolała. Nie ciągle, ale często. Czasem zapomniałem, że jej nie mam. Bo tak jakby tam była. Tak jakby umysł nie potrafił pojąć straty kończyny.

Zamilkł na kilka chwil.
Zmarszczył nieznacznie łuki brwiowe i spojrzał uważnie

  – Tak się czuję teraz. Zapominam o tym, że nie mam ciała... póki sobie o tym czymś nie przypomnę... na przykład... oddechem. – wskazał wyciągniętym szponem na swoją gardziel.

Zamknął oczy, mrucząc coś pod nosem.
  – Czuję też chłód.

[Strażnik]

Milczał. Tym razem nieco dłużej.
Zastanawiał się nad tym co o drugiej stronie powiedział mu Szary albo Perła. Każdy zdawał się mieć nieco inne doświadczenie, jedni bardziej łagodne, inni traumatyczne. Niektórzy zapewne nie zamierzali kłopotać się analizowaniem zmian, gdy mogli po prostu ruszyć dalej.
Żer w naturze miał większą ciekawość, chęć do życia zapewne również, więc nawet gdy już nie żył, nie mógł pozostać wobec tego stanu obojętny. Wciąż zresztą nie odpowiedział co go tutaj przyciągnęło.
Wyciągnął do niego skrzydło. Łapy miał za krótkie, nie zdołałby sięgnąć czarnej łuski bez zmiany pozycji, ale lotne ramię było wystarczające. Zamierzał odstającym pazurem ostrożnie sięgnąć jego barku, nacisnąć nań, zobaczyć na ile fizyczna dla niego samego, była jego postać. Zabawne że po tylu interakcjach z duchami, nigdy nie miał ochoty aby to uczynić.
– Co widziałeś po drugiej stronie? – zapytał znów sztywno, choć była w jego ogólnym działaniu drobna iskierka zainteresowania.

[Światokrążca]

  Żer zaśmiał się cicho gdy Strażnik go smagnął szponem. Tym razem to nie był kpiący śmiech, lecz miękki i ciepły. Palec Strażnika przeleciał przez ducha jak przez powietrze. Może jedynie poczuł lekki chłód?
  – Pamiętam jak próbowałem robić to samo gdy Feeria zstąpiła na ziemie. Musieliśmy się ograniczyć do wysyłania sobie mentalnych wyobrażeń.

Spojrzał w górę, na sklepienie świątyni.
  – Czekała na mnie. I Szabla. I Rapsod. Basior. Gonitwa. Czekali na mnie tyle księżyców. Nie wiem od czego to zależy i jak długo można tam siedzieć. Jak upartym trzeba być.

[Strażnik]

Skrzywił się na wspomnienie o Feerii. Pamiętał ją wciąż, może przez kontrast do Maestrii i jakie emocje w nim wtedy wywoływała. Niesamowite jak inną osobą był teraz, z jakim dystansem patrzył na to wszystko. Z jaką pogardą patrzył na dawnego siebie.
Ale na ile w ogóle się zmienił?
Wycofał łapę.
Dlaczego bogom nie przeszkadzało, że dusze nie wracały do swego cyklu reinkarnacji? Jak długo mogły trzymać się zaświatów, nim w końcu pozwolą sobie przeminąć? Być może z perspektywy wieczności boskiej, czy mnogości samych dusz, nie miało to znaczenia. Skoro smoki potrafiły zaznać spokoju po śmierci, czemu mieliby im go odmawiać?
Tylko co właściwie tam robili? Jakie prawdy odkrywali? Ile faktycznie mogli odczuwać? Czy życie ducha nie powinno być fundamentalnie mniej warte, przez to jak oderwane było od faktycznego, prawdziwego doświadczania?
– Co właściwie robią duchy? Nie macie zwyczajnych ciał, więc nie możecie czuć tak samo. Nie ma tam chyba alternatywnego świata w którym można żyć, jedynie skrawki wspomnień, skrawki pseudo rzeczywistości którą wspólnie sobie utworzycie. A może nie? Na ile skomplikowane jest to wszystko? – zapytał nieco ostrzej, jakby zirytowany perspektywą, że ktoś śmiał posiadać pośmiertne szczęście.

[Światokrążca]

  Żer zmrużył ślepia i zamruczał pod nosem. Jakby musiał się skupić na tym co widział.
  – Wszystko jest ze skrawków wspomnień. Wszystko się miesza. Ale są też inni. Inne smoki. Nikogo więcej poza nami. Można dzielić tą przestrzeń wspomnień. Choć niektórzy się pogrążają w powtarzających koszmarach. Zakładam, że przez poczucie winy.