Ołtarz Erycala

[Narrator]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ołtarz otaczał chłód. Nieprzyjemne, nie zapraszające miejsce. A jednak smoki niezmiennie odwiedzały je, skazane na brak alternatyw.

Obecność wypełniała pomieszczenie, ilekroć śmiertelnicy prosili o interwencję. Zazwyczaj Erycal kazał na siebie czekać, zupełnie jakby miał inne sprawy poza zajmowaniem posterunku w świątyni. Duchy nie wyręczały go już, tak jak dawniej.
Śpiew poczuła mrowienie w lewym uchu, wraz z nim zaś kłujący lekko chłód i dopiero na koniec, słowa.
– Sześć cytrynów – szept pozbawiony emocji, choć w jego syczącym brzmieniu coś wydawało się wrogie. Czyżby bóg mógł posiadać niepochlebną opinię na temat śmiertelniczki która zaniedbała własne zdrowie?

– Sześć agatów – usłyszała Pieśń Feniksa, innego dnia. Miała wrażenie, że ktoś nachylił się przy niej, żeby powiedzieć jej to prosto do ucha, pozostawiając po sobie trudne do odegnania, przytłaczające poczucie obecności. Zniknęłoby oczywiście, gdy tylko ponownie opuściłaby świątynię.

Wieczór Szeptów również poczuła jak coś niewidzialnego przysiada obok niej, a następnie szepcze na ucho apatycznie
– Sześć jaspisów. – Uszy aż połaskotały ją z zimna.

ping

Wieczór Szeptów Pieśń Feniksa Śpiew znad Pustkowi

[Lśniąca Toń]

Po dostaniu odpowiedzi, nie potrzebowała wiele czasu by wrócić w to miejsce z zapłatą. Już następnego poranka, zawitała przy ołtarzu Erycala, kładąc na nim sześć jaspisów których ten zażądał za pomoc.
-Przybyłam z zapłatą, proszę o pomoc z łapą- Powiedziała, siadając przed swoimi kamieniami po prostu oczekując. Nie wiedziała jak to działa, może będzie jak z kwarcami? Czy nie będzie czuła w ogóle niczego?

//6x jaspis za brak prawej przedniej łapy [+1 ST do akcji fizycznych]

[Narrator]

Długa cisza. Uciążliwa dla śmiertelników opieszałość boga, który zdawał się nie rozumieć pojęcia czasu. A może rozumiał, ale w inny sposób?

Eteryczna obecność Erycala nawarstwiła się, otaczając Wieczór energią, niczym duszącym pyłem, tłumiąc jej zmysły i wywołując ociężałość powiek. Całe ciało zdało się zresztą zdrętwiałe, ciężkie do sterowania, aż w pewnym momencie zupełnie niemożliwe. Samica zachwiała się, upadła na bok, tracąc kontakt ze światem. Kto wie jak długo była nieprzytomna?
Obudziła się wychłodzona, mimowolnie szczękając zębami. Miała wrażenie, jakby ktoś wyjął ją właśnie spod lodu, z tą różnicą, że łuski pozostawały suche. Nie brakowało jej już jednak kończyny i gdy tylko zaczęła wstawać, pomimo zimna i zawrotów głowy, niemal natychmiast gdy to osiągnęła, wszelkie nieprzyjemne dolegliwości ustały.
Zapłata zniknęła.

Wieczór Szeptów
– 6x jaspis
– brak prawej przedniej łapy [+1 ST do akcji fizycznych]

[Feniks pośród Chmur]

Po zbieraniu odpowiedniej sumy pojawiła się znów w świątyni. Było jej żal aż takiej ilości kamieni, w myślach obliczała ile eliksirów bądź run zdołałaby z tego zrobić, lecz... Cóż. Nie chciała już więcej czuć tych potwornych skurczy w brzuchu, chciała być wreszcie zdrowa. Położyła zapłatę przed ołtarzem i czekała na jakiś cud.

/6x agat za +1st do wytrzymałości

[Narrator]

Uzdrowienie nadeszło nagle, w brutalnym charakterze. Pieśń poczuła jak wnętrzności nabierają ciężaru, dosłownie ciągnąc jej tułów ku ziemi, podczas gdy łapy straciły niespodziewanie na swej sprawności. Nie mogąc powstrzymać zewnętrznego wpływu, samica opadła na posadzkę. Wraz z uderzeniem, lodowate zimno eksplodowało w jej środku, igiełkami chłodu przeszywając każdy skrawek ciała. Okropny ból. Zemdliło ją.

Gdy ponownie otworzyła oczy, doświadczenie wydawało się zupełnie odległe, nie jak realne wydarzenie, a jedynie realistyczny sen. Czuła się rześko, a jej oddech był przyjemnie chłodny. Żadnego już bólu i niesprawności. Zapłata także zniknęła gdzieś, nie wiadomo kiedy.

Pieśń Feniksa
– 6x agat
– [+1 ST do wytrzymałości]

[Ołtarz Wyniesionych]

Wzrok to piękny zmysł, czyż nie? Nie przeszkadzał jej w teorii w walce, wystarczająco dobrze widziała tam przeciwnika, zatem mogła komfortowo dożyć do śmierci, bez większych strat. W jej wiecznie zielonych ślepiach hitaryjczyka nie widać było nawet żadnych nieprawidłowości, nie miała źrenic. Mimo wszystko, uważała się za artystkę, a wzrok potrzebny był jej do oceniania jej sztuki, do tworzenia. Musiała widzieć przedmioty i ozdoby jak najlepiej, by każdy inny mógł zobaczyć je w zbliżony do niej sposób. Postanowiła zdecydować się przyjść do Erycala, mimo iż takie wejście do Świątyni, a już tym bardziej pozwalanie się dotykać innym istotom boskim, nie pochodzącym z jej świętej krainy... czuła się z tym źle, brudna. Możliwe, że kilkadziesiąt księżyców temu nie zdecydowałaby się na to, wszak odzyskanie języka miało być początkiem nowego rozdziału, wyjątkiem, odzyskaniem tego, co niesłusznie jej zabrano. Wzrok za to oddała z własnego wyboru, sama postanowiła walczyć z fałszywym prorokiem. Teraz jednak... była w nieco innym etapie w życiu, dlatego postanowiła się zdecydować na to.
– Przyszłam wyleczyć swoje kalectwo. Zaoferowałabym ci jakiś podarek własnego wyrobu, ale byłoby to niezgodne z moją religią. – Powiedziała przed ołtarzem i [tutaj używa błogosławieństwa? Można uznać, że dała jakieś kamienie szlachetne? Bo wcześniej się umawiała z Erycalem, ale chcę wykorzystać nagrodę].
– Chcę jednak zapytać – dlaczego. Nie modlę się do ciebie, nie kłaniam się przed tobą. Wyznaję innych bogów, tych nie z tego rejonu świata. Pragnę to zrozumieć. Czy patron nie powinien nagradzać tylko wiernych? Tych, którzy zsyłają do niego litanie? Którzy głoszą jego słowa? – Zapytała się, gdyż dla niej było to nielogiczne. Jej bogowie wymagali oddania, tylko wtedy okazywali im łaskę i zsyłali błogosławieństwa. Musieli udowodnić im swoją wartość. Tutaj mógł przyjść największy grzesznik i heretyk (chociaż ona uważała za nich wszystkich innowierców, tak oni to samo myśleli o niej i jej rodzinie), jak ona, a następnie otrzymać błogosławieństwo. Już raz tego doświadczyła. Chciał poznać tok myślenia bogów. Z Erycalem była w stanie normalnie rozmawiać, dyskutować o jego poglądach, ale z tą szumowiną, z tym zadufanym dzieckiem, tym ucieleśnieniem zła świata, znanym Kammanorem, nigdy nie pokazałaby mu takiej odrobiny szacunku.

//Używam – darmowe uleczenie kalectwa (przy ołtarzu Erycala – wlicza się w limit) – L23, zużyj do końca '24 na wyleczenie kalectwa (+1 ST do testów opartych na wzroku)

[Narrator]

Cisza.

Długa niekomfortowa cisza.

Czyżby to obecność Ołtarzu sprawiła, iż powietrze stało się ciężkie i chłodne? Czyżby i on jej walkę z bogami postrzegał za niewłaściwą?
Nie. Bóg leczył w przeszłości istoty o wiele bardziej bluźniercze. Obojętny był mu ich ton, dopóki potrafili dostosować się do prostych instrukcji, zachowując szacunek, tylko tam gdzie musieli. Przed ołtarzem.
Zapewne nie był jedynym bytem w panteonie, który w ten sposób traktował śmiertelników, choć łatwiej było przypisać mu neutralność, gdy aktywnie parał się uzdrawianiem, niezależnie od tego jak niekomfortowe było od jego powrotu. Czy zatem pytanie, które postawiła przed nim Mglista, skoro było pytaniem w które śmiertelnicy angażowali się od wieków, mogło realnie wywołać jakąś reakcję? Cokolwiek miało miejsce pod i nad posadzką świątyni, czy też bezpośrednio przed nosem Veir, lecz poza dostępem któregokolwiek z jej zmysłów musiało pozostać zagadką.

Upływ czasu przybrał dla samicy wymiar abstrakcji. Stała się senna, słaba, a mimo gęstego futra, także wychłodzona. Miała wrażenie, że bicie jej serca staje się powoli jedynym dostępnym dźwiękiem, podczas gdy ni to spokojny, czy urywany oddech nie są w stanie przedrzeć się do rzeczywistości. Miała wrażenie, jak gdyby oddzielono ją od reszty świata, tworząc nieckę w której istniała przez moment tylko ona i on.
Zniknęły nie tylko Mgły, czy Wolne Stada. Zniknął cały świat, poza świątynią. Poza tym fragmentem świątyni.

Sykliwe, szepczące echo jej własnych słów wypełniło otoczenie.
Dlaczego. Dlaczego. Dlaczego. Dlaczego. Dlaczego

Ciśnienie w jej piersi narosło. Lodowate powietrze wdarło się do ciała przez nozdrza i usta, pełzając przez nią, niczym żywy organizm. Czuła iż badana jest od środka, w każdym skrawku. Jej organy, mięśnie, szkielet. Kłujący ból pojawiał się w losowych miejscach i znikał, niczym drobne, podskórne uszczypnięcia.

Gdy moc wycofała się z jej wnętrza, czarodziejka nie potrafiła określić jak długo jej doświadczała, zupełnie jak gdyby gwałtownie wybudziła się ze snu. Wyjątkowo jednak, doskonale pamiętała każdą sensację, abstrakcyjną czy nie, jak gdyby wżarła się w jej podświadomość.
"Dlaczego" wciąż dudniło w jej podświadomości, ale lodowata obecność wycofała się, pozostawiając aurę ołtarza apatyczną i chłodną, lecz już bardziej typową dla wszystkich gości.

Nie licząc faktu iż odzyskała wzrok, Mglista będzie miała wrażenie, iż nawet po wyjściu ze świątyni, utrzymuje się nad nią delikatna lodowata mgiełka. Będzie to miało miejsce niezależnie od temperatury otoczenia w którym się znajdzie. Fabularny efekt utrzyma się tak długo, jak błogosławieństwo


Ołtarz Wyniesionych
– darmowe uleczenie kalectwa (przy ołtarzu Erycala – wlicza się w limit) – L23, zużyj do końca '24 na wyleczenie kalectwa (+1 ST do testów opartych na wzroku)
– [+1 ST do testów opartych na wzroku]

+ błogosławieństwo Erycala (do 19.04)
[uzdrowiciele otrzymują – 1st do obu etapów przy leczeniu Ołtarzu Wyniesionych]

[Bezczas Gwiazd]

Przyszło jej stanąć tutaj jeszcze raz.
Nigdzie się nie spieszyła. Migreny, jakie od czasu do czasu łapały, nie równały się w żaden sposób do tych, których doświadczała w wyniku swojej śmierci – dlatego... po prostu jakoś je zignorowała. Odkładała sprawę na później i później, zawstydzona świadectwem swoich dawnych, źle położonych aspiracji. Świadectwem porażki, do tego. A im dłużej zwlekała, tym gorzej czuła się z myślą, by wreszcie stawić się przed ołtarzem. Jak gdyby takie zaniedbanie miało odbić się na tym, jak jest postrzegana przez Erycala.
Głupia myśl, prawdopodobnie. Ale bóg musiał coś myśleć, prawda? Tak jak bóstwo znajdowało się poza smoczym zrozumieniem, tak nadal wypełniało ramy rozumiane jako świadome istnienie. Chyba. Było to pewne założenie, ale jednak miała do czynienia już z Naranleą, Uessasem...
Skłoniła łeb przed ołtarzem, samym milczeniem pytając o cenę za swoją dawną sprawność.

// kalectwo: +1 ST do akcji magicznych

[Narrator]

Przestrzeń wokół samicy wychłodziła się znacząco, lecz była to jedyna oznaka boskiej obecności. Nie potrzebowała więcej by poznać jego cenę, choć zwlekał z wyszeptaniem jej do smoczego umysłu. Czy wynikało to jednak z nieprzychylnej opinii wobec jej zaniedbań? Z pewnością nie była pierwszym, ani ostatnim smokiem, który odwiedzał go w tym stanie. A jednak mróz dawał się we znaki, niczym sugestia że coś jednak jest na rzeczy. A może to jej zmysły płatały figle, gromadząc w głowie niepotrzebne myśli?

– Osiem opali – ktoś wyszeptał do niej, wprost do wnętrza jej głowy. Sykliwy mroźny głos, pozbawiony emocji.

Gorzki Miód

[Okowy Przeszłości]

Kiedyś cisza panująca w świątyni w jakiś sposób jej ciążyła, jednak od czasu wydarzeń w Rathen zaczęła ją doceniać, a nawet czuć z nią komfortowo.
Nic nie było pozbawionych wad, zaś te niesione przez głuchotę bywały dość poważne i niejednokrotnie, przykrywały swym cieniem wszelkie pozytywy. Nieświadomie jej myśli uciekły na białego olbrzyma i to, jak zrobił z niej idiotkę. Zmarszczyła lekko nos, szybko wyzbywając się oznaki zirytowania i kierując w stronę miejsca, gdzie Erycal dokonywał rzeczy będących poza zasięgiem uzdrowicieli.
Pochyliła lekko łeb w geście szacunku, po czym wymruczała cicho.
– Ile kosztować mnie będzie odzyskanie słuchu? – O ile było to coś do naprawienia, bo i nie miała pojęcia skoro było to dzieło jednego z bogów.

[Bezczas Gwiazd]

Przeszedł ją dreszcz, gdy usłyszała głos boga.
– Dziękuję – odpowiedziała pod nosem i skinęła tylko łbem przed wyjściem.

---

Zjawiła się pod ołtarzem kilka księżyców później; skinęła łbem Okowom Przeszłości, po czym podeszła do kamiennego blatu i wysypała nań osiem opali ze skórzanego mieszka. Szkoda, że musiało paść na te kamienie – jedne z jej ulubionych. Ale zawsze lepsze było to od migren. Błyskotki zawsze mogła zebrać ponownie.

// osiem opali za kalectwo: +1 ST do akcji magicznych

[Narrator]

Chłód wypełnił komnatę, otaczając obie postacie, choć rozróżniając swą intensywność dla każdej z nich. Okowy poczuła jedynie lekko irytujące ukłucie lodu, szczególnie gromadzące się wokół łusek wokół jej uszu. Następujący potem szept zdawał się idealnie pasować do towarzyszących mu fizycznych odczuć. Mimo jego przyciszonego tonu, coś było w nim drapiącego i skrzekliwego
Dreszcz mimowolnie przebiegł po jej karku. Dźwięk wydawał się zarówno wypełniać wnętrze jej głowy, jak i rozbrzmiewać na zewnątrz, przy jej poliku, słyszalny niezależnie od głuchoty.
Treść szeptu była jednak banalna.
Sześć szafirów

Druga samica natomiast bez żadnych barier przyciągnęła do siebie pełną moc boską. Zimno uderzyło w nią tak mocno iż w moment zdrętwiała całkowicie, a kończyny odmówiły jej posłuszeństwa. Cudem tylko nie upadła, chwiejąc się gdy jej skórę przeszyło tysiące maleńkich, bezlitosnych chłodnych igieł. Widziała jak jej oddech zmienia się w wyraźną, lodową chmurę, za każdym razem gdy uwalnia się spomiędzy jej warg.
Wewnątrz tego okropnego stanu zrobiła się senna, niezdolna aby z tym odczuciem zwyciężyć. Jakże przerażający byliby bogowie, gdyby zdecydowali się swą potęgę użyć przeciwko smokom.

Gdy smoczyca obudziła się jakoś czas później, cała tortura przypominała jej tylko odległy, abstrakcyjny sen. Poza tym czuła się rześka i zdrowa. Jej zapłata musiała zniknąć gdy straciła przytomność.
No, właściwie większość zapłaty, dwa opale bowiem wciąż leżały nietknięte, jak gdyby bóg rozmyślił się co do nich.

Bezczas Gwiazd
– 6x opal
– [+ST do akcji magicznych]

[Okowy Przeszłości]

Mimowolnie uciekła na moment spojrzeniem do źródła dźwięku, jakby miała tam coś zastać. Dreszcz przetoczył się po jej karku, nie tylko z powodu chłodu. Znała to odczucie dobrze, wracało co jakiś czas zaskakując ją w kolejnych miejscach.
Uśmiechnęła się lekko do słonecznej, zaś Erycalowi podziękowała za cenę.


Wróciła tu jakiś czas później, nie miała przy sobie sakiewki z szafirami, zaś pytanie na końcu języka. Nawet jeśli od walki minęło kilka dni, mieszane odczucia pozostały niezmiennie, dręcząc jak w kółko jednym. Czy było to tego warte? Gdzieś w duchu trzymała się myśli, że tak. Skoro zawaliła, aż dwa leczenia, miała u niego dług.
– Jaką cenę usłyszę za poparzony pysk... – Po tym spokojnie czekała.

[Narrator]

Chłód ołtarza sięgnął odwiedzającej go śmiertelniczki, powiewając od niewidocznej szpary przy posadzce w stronę jej łap. Wydawał się bardziej zapraszający niż zazwyczaj, choć to zapewne przez wzrastającą temperaturę na zewnątrz.
Nie czekała długo, jak gdyby Erycal dobrze zapamiętał jej obecność albo wręcz wyczekiwał jej powrotu. Nie przybyła jednak opłacić leczenia, a poznać cenę za kolejne. Mogłaby przysiąc, że w świątyni, z niemożliwego do określenia źródła, rozbrzmiało ciche, zmęczone westchnienie.
– Sześć nefrytów – wyszeptał tajemniczy, zimny głos, bezpośrednio w jej głowie.

Okowy Przeszłości

[Okowy Przeszłości]

Wróciła tutaj jakiś czas później, w ciszy wyjmując z torby sakiewkę z nefrytami, którą położyła w miejscu na zapłatę. Delikatnie stukało w niej sześć kamieni szlachetnych, jakich Erycal zażyczył sobie za w pełni sprawne ślepia. Cofnęła się o krok i przysiadła, spokojnie czekając i przygotowując na nieprzyjemne odczucia jaki podobno towarzyszyły podczas leczenia kalectwa.

//6x nefryt za poparzony pysk

[Okowy Przeszłości]

Nie planowała tego, jej kolejna wizyta tutaj miała mieć miejsce z sakiewką szafirów, a nie... No właśnie, kolejnym pytaniem o cenę.
Samo dotarcie tutaj zabrało jej znacznie więcej czasu, bo i za nic nie mogła przywyknąć do marszu z niesprawnym skrzydłem, zaś o locie mogła zapomnieć. Zatrzymała się przed ołtarzem, zawieszając spojrzenie na gdzieś na podłodze.

Tak, też jestem sobą zawiedziona...

Przemknęło jej przez myśl, na myśl o ostatnim westchnięciu. Podniosła spojrzenie, pozostawiając w ciszy oczywiste pytania. Ile i jakich kamieni powinna przynieść, by odzyskać sprawność lotnej kończyny?

//kalectwo po śmiertelnej: niezdolność do lotu, +2 ST do akcji fizycznych

[Śpiew znad Pustkowi]

Spokojną, wieczorową porą powróciła po wielu księżycach pod ołtarz Erycala, razem z cytrynowym podatkiem. To miały być cytryny, prawda? Także więc przygotowała co nieco. Skórkę z paru cytryn utarła drobno na chropowatym kamieniu, po czym dodała dużą porcję utartej, suszonej lawendy, tworząc z tego lepką masę. Z pomocą dużych liści uwinęła z niej cienkie patyczki i uszyła na słońcu. Tak przygotowane, aromatyczne kadzidełka przyniosła na ołtarz i podpaliła maddarowym płomykiem.
Jakby miał ochotę, może mu potem donieść więcej, w innych zapachach. W sumie to pewnie to zrobi.


// – darmowe uleczenie kalectwa (przy ołtarzu Erycala – wlicza się w limit) – L24, zużyj do końca '25 – chciała bym zużyć na uleczenie kalectwa z powikłań choroby (-st do wszystkich akcji)

[Narrator]

Proszę w swoim poście uwzględnić pełny opis kalectwa, żeby mi się nie pomyliły jeśli macie ich więcej.


Erycal nie karcił smoków przy użyciu słów. Ciężko też określić czy ból, który odczuwały przy uzdrowieniu, miał stanowić naukę, czy może był to zaledwie efekt uboczny chłodnej natury boga. Gdy Okowy ułożyła na ołtarzu wyznaczoną jej opłatę, blizny na jej pysku przypomniały o sobie z taką siłą, jak w momencie gdy je otrzymywała. Może nawet intensywniej, bowiem uczucie uderzyło ją z zaskoczenia, zamraczając i wywołując słabość kończyn. Gdy bezwładnie osunęła się na ziemię, miała wrażenie, że czas wokół niej na chwilę zwolnił, zaś ona zaczęła wbrew woli pogrążać się we śnie. Na szczęście, nim jej oczy przymknęły się zupełnie, a jej jaźń uległa sparaliżowaniu, cierpienie ustało, zabierając ze sobą wszelkie pozostałe efekty boskiej mocy. Sama tortura zaś, przypominała zaledwie zły sen.

Stawiając się przed ołtarzem kolejny raz, nie musiała nic mówić. Cena objawiła się w jej umyśle, również w niewerbalnej formie. Ujrzała osiem onyksów.

Jeśli chodzi o Śpiew znad Pustkowi, jej opłata za leczenie przybrała formę bardziej niekonwencjonalną. Bóg nie zażądał niczego, toteż nie mogła się doń dostosować, zamiast tego wychodząc wobec patrona z własną inicjatywą. Była to akcja o nieprzewidywalnym rezultacie, lecz rzeczywiście skuteczna w przypadku konkretnych jednostek. Czyżby wytyczne od Immanora? A może Erycal litował się nad śmiertelnikami także ze względu na ich kreatywność?
Aromat wytwarzany przez kadzidła za sprawą boskiej mocy zaczął ochładzać otoczenie. Z początku był to wyłącznie orzeźwiający efekt, lecz zaledwie parę oddechów później, samica miała wrażenie, iż w jej gardle zaczynają materializować się lodowate igiełki. Przełykanie śliny stało się trudne, gdyż cała jej jama ustna oraz przełyk zupełnie zdrętwiały. Nie było stąd odwrotu. Zdolność oddychania także została jej odebrana, gdyż boleśnie formujące się kryształki, zablokowały wszelki przepływ powietrza.
Łapy smoczycy zwiotczały, ona sama zaś straciła przytomność.

Obudziła się parę godzin później, całe doświadczenie pamiętając jak przez mgłę. Kadzidełka wciąż tliły się, wypełniając powietrze wokół ołtarza przyjemną, choć trudną do skategoryzowania wonią.


Okowy Przeszłości
– 6x nefryt
– [+1st do akcji magicznych, +1st do percepcji [rozległe oparzenia łba i ślepi]

Śpiew znad Pustkowi
– darmowe uleczenie kalectwa (przy ołtarzu Erycala – wlicza się w limit) – L24, zużyj do końca '25
– [ niewyleczona migrena (+1 ST do wszystkich akcji)]

[Osąd Gwiazd]

Prorok ukłonił się z szacunkiem przed ołtarzem poświęconym Erycalowi.

– Erycalu, Panie Uzdrowicieli, ty jeden władasz mocą, mogącą uleczyć nieuleczalne. Proszę cię, spójrz na me kalekie skrzydło i powiedz, czego pragniesz w zamian za swą łaskę.

// kalectwo: "niezdolność do lotu"

[Okowy Przeszłości]

Uzyskała wymaganą ilość kamieni, po raz kolejny przychodząc tu z czymś innym niż z szafirami. Tym razem towarzyszyło jej delikatne zawahanie, bo i ostatnio odczuła na sobie przebieg leczenia. Z drugiej strony nie wytrzyma więcej uziemiona.
Położyła sakiewkę przed siebie i z pomocą maddary wyjęła z niej osiem onyksów, które spoczęły w równym rzędzie na ołtarzu.
Pochyliła po tym lekko łeb i czekała, dziękując za możliwość wyleczenie konsekwencji walki z demonem.

//8x onyks za niezdolność do lotu, +2 ST do akcji fizycznych (niedowład prawego skrzydła)

[Narrator]

Obecność proroka nie poruszyła Erycala bardziej, niż jakikolwiek inny śmiertelnik. Chłód zebrał się wokół niego, a potem spoczął na łuskach, tworząc na ich gładkiej powierzchni szronową naleciałość. Pozbawiony emocji szept rozbrzmiał w jego głowie, choć zdaje się iż także wokół niej.
– Sześć szmaragdów – ostatnie słowo wybrzmiało z sykiem, ale nie wrogością.

Kolejna smoczyca, choć wciąż pamiętała dyskomfort zaserwowany jej przez boga, zdawała sobie sprawę, że znacznie więcej cierpienia sprawia jej fizyczne kalectwo. Tym razem boska moc również nie była łagodna, o ile nie surowsza, ze względu na powagę jej kalectwa. Choć zimno poczuła we wszystkich członkach, szczególnie uderzyło jej prawy bok oraz ramię skrzydła. Moc zmaterializowała się pod skórą i jeszcze głębiej w postaci dziesiątek maleńkich igiełek, które drażniły jej nerwy i mięśnie. Nie mogąc się od nich uwolnić, Ziemista upadła na ziemię, zdrętwiała od rozsadzającej ją od wewnątrz mocy. Straciła przytomność.

Jedno było jednak nowością. Nabywając kalectwo, samica była bliska śmierci, lecz ostatecznie nie przekroczyła granicy. Została ustabilizowana, a to rzadkie doświadczenie. Być może na tyle rzadkie, że początkowo zażądana opłata okazała się zbyt wysoka. Gdy odzyskała świadomość oraz władność w kończynach, dostrzegła dwa onyksy. Lśniły, pokryte grubą lodową osłoną. Zdawały się jedynym dowodem na to, że koszmar sprzed chwili wydarzył się naprawdę. Znów był tylko odległym, nieprzyjemnym wspomnieniem.

Okowy Przeszłości
– 6x onyks za niezdolność do lotu
– [+2 ST do akcji fizycznych (niedowład prawego skrzydła)]