Kanion Szeptów

[Charyzmatyczny Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

A kto by się nie czuł niekomfortowo! Ursus nie był przyzwyczajony do takiej bliskości.. zwłaszcza, że był to jeszcze samiec. Dla niego nie była to zabawa.. nie kiedy czuł się dosyć dziwnie.
– Słucham?! – Niemal to wykrzyczał, patrząc na niego z iskrami ognia w ślepiach, oj.. gdyby tak było, to już byłby czerwony ze złości.
Targały nim bowiem przeróżne emocje..
Na jego słowa, spojrzał na niego wrogo, jednak nie zabrał łap. Po prostu dalej zakrywał nimi swoją mordkę.
Czuł się doprawdy nieswojo.
Widząc, jak Shierr się do niego nachyla, skrzywił się. Usłyszał jego cichy szept do uszu, zadrżał.
– Wypraszam sobie! Kiedy na mnie leżysz, mam ograniczone pole do manewru. Współczuję Twojej przyszłej partnerce, bo to Ty lubisz gdy masz blisko samców! – Wykrzyknął, choć nie zrozumiał do końca tego co chciał powiedzieć.
Młody był.. więc czasami łatwo było się pogubić. Przestał go stukać po zadku widząc, iż dla Ognistego sprawia to tylko przyjemność. Bezczelna gadzina się znalazła.. od co. Oblizał lekko swoje wargi, nie odrywając błękitnych ślepi od niebieskołuskiego samca.
– Ciekawie jak Ty byś się czuł na moim miejscu.. – Burknął, zaczynając się wiercić aby jakoś wydostać się spod cielska samca. Ciężki był! Nie potrafił się nawet ruszyć, a wierceniem chyba niczego nie zyska..
Niepokorny stanowczo naruszał jego sferę prywatności! Czując jego łuski na sobie.. wrr, zadrżał raz jeszcze.
Kiedyś mu za to odpłaci.. oj odpłaci..

[Cętkowane Pióro]

Zaśmiał się cicho z powodu całej tej sytuacji. Nie widział w niej nic nieprzyzwoitego, nawet jeśli to co mówił temu zaprzeczało. Ciekawe czemu? Może po prostu lubił się droczyć? A może kryło się w tym coś więcej?
Pozwolił swojej pierzastej kryzie opaść, zaś jego wyraz pyska wrócił do normalności.
– Ja tu nie widzę nic nieprzyzwoitego. W trakcie walki to normalne że smoki próbują się unieruchomić by zdobyć przewagę, jednak nie wiem o czym ty myślisz perwersyjny samcze – Oj tak teraz trzeba było zwalić winę na niego.
po tych słowach powoli i ostrożnie zszedł z samca, siadając sobie obok i obserwując go z ciekawością. Jaka będzie jego reakcja? Po jego zachowaniu wnioskował że raczej się oddali bo nie przepadał za kontaktem fizycznym.
– Tak więc mój błękitnooki przyjacielu. Co sądzisz o wojnie między naszymi stadami? Bo pewnie jesteś świadom tego "incydentu" – On sam podczas rozpoczęcia wojny był poza barierą więc niestety go to ominęło jednak słyszał to i owo, ziemny samiec też. To w sumie dość dziwne że nie palali do siebie nienawiścią mimo tego faktu, jednak z drugiej strony, po co mieliby to robić?

[Dwuznaczna Aluzja]

Aluzja miała chwilę wytchnienia od brutalnej codzienności, która była niczym ogień. Parzyła jej ciało bezlitośnie.
Dlatego też ochłodzenie w zimnym śniegu było wspaniałym uczuciem. Łapy zagłębiały się w białym puchu, zostawiając po sobie głębokie ślady. Nietrudno byłoby odnaleźć dzięki nim cienistą. Kanion Szeptów był cichym miejscem, idealnym do samotnego odpoczynku, niczym nie zmąconym. Przynajmniej takie można było mieć nadzieje, a jak to mawiają – nadzieja matką głupich.
Złotooka brnęła przez Kanion bez określonego celu. Szła gdzie ją własne łapy ponosiły, bowiem zależało jej jedynie na pobyciu w samotności. Z dala od wrzasku piskląt, gości w swojej grocie, patroli i walk. To ostatnie akurat nie było czymś strasznym... Ale dzisiaj Dwuznaczna wolała pobyć w spokoju i ciszy, czymś co było jej zupełnym przeciwieństwem.

[Zorza Północy]

Niewielkie lawendowo zielone stworzenie leżało zwinięte w kłębuszek pod jednym z wielu nawisów skalnych. Wiatr dął nieustannie, okrywając wydawać by się mogło dużego pisklaka lodowym pyłem.
Wsłuchiwałam się w spekulacje dorosłego samca. Westchnęłam cichutko, zwieszając łebek.
– Nie powiem, poznawanie wiedzy jest bardzo ważne, ponieważ rzutuje na naszą przyszłość, karierę w stadzie, jednak co nam z tej wiedzy, skoro z własnego gniazda nie wyniesiemy najważniejszych cech, jakimi są miłość, braterstwo, czułość, poczucie rodzinnego bezpieczeństwa, poczucie zrozumienia? Nie twierdzę, że ma matka mnie nie kocha, jednak jest tak zagorzałą wojowniczką, że prawdopodobnie zapomniała, jak to jest okazywać uczucia! Nawet swą aprobatę ukazuje milczeniem! Do tego ten nowy pisklak! Czy nie może się pierw zająć odchowaniem pierwszych dzieci, by myśleć o kolejnych? – Zdawałam sobie sprawę, że prawdopodobnie jestem niewdzięczną smarkulą, egoistyczną zazdrośnicą, jednak nie potrafiłam tego w sobie stłamsić. Zawsze mówiłam to, co myślałam, wykrzykiwałam to, co czułam, inaczej nie byłabym sobą, a jakimś tworem bez czucia, zapatrzonym jedynie we własne, pełne zgorzkniałego smrodu wnętrze!
Gdy Taniec Żywiołów uśmiechnął się do mnie, mimowolnie uczyniłam to samo. Nie umiałam pozostać nieczułą na przejawy sympatii.
– Wydaje się, że to, co robi pan ze skrzydłami nie jest wcale takie trudne, jednak z doświadczenia wiem, że to, co wygląda na łatwe, nie zawsze takim jest. Czy... czy zechciałby mi pan pokazać, jak używać swych skrzydeł, by wzbić się w powietrze? Skoro nie potrafię za dobrze chodzić na lądzie, to może przestworza okażą się mym żywiołem? – zażartowałam, śmiejąc się dźwięcznie.
Wtedy moje czarne ślepia spoczęły na mglistym, ujawniającym się kształcie. Wyglądało jak mały ptaszek, a dokładniej jaskółka, których widziałam tyle księżyc temu, gdy było jeszcze na tyle ciepło, by te maleństwa przebywały na terenach Wolnych Stad. Pyszczek otworzył się z zaskoczenia. Jaskółeczka miała niebieskie ubarwienie, podobne do moich łuseczek i futerka, do tego pomarańczowe nóżki i dziobek!
– Jaki śliczny! – pisnęłam uradowana, unosząc czteropalczastą przednią łapę, by móc dotknąć piękne stworzonko. – Jak pan to zrobił?! Ailla otworzyła oczy, uśmiechając się pod nosem. Tym razem sen był znacznie przyjemniejszy i na wielkiego Immanora! Potrafiła zrozumieć tą młodą samiczkę! Miała wrażenie, że nadal śniła o tej samej smoczycy, co wcześniej, ale teraz nie była wiekowa, a zaledwie pisklęciem. Czyżby jej umysł stworzył zupełnie nową osobowość, która byłaby podobna do niej? Nie rozumiała tego, ale czuła dziwną więź z tą samicą, a z każdym snem dowiadywała się o niej czegoś innego.
Wtedy też posłyszała szelest śniegu, skrzypienie zwiastujące czyjeś nadejście. Wychyliła ostrożnie łebek zza zaspy i dostrzegła majestatyczną sylwetkę swej Nauczycielki!
Uśmiechnęła się, a gdy smoczyca przechodziła koło jej schronienia odezwała się swym cichym, miękkim głosikiem:
– Może zechcesz po odpoczywać ze mną, Nauczycielko?
Nadal nie znała jej imienia, ale nie potrzebowała tego, aby darzyć sympatią smoczycę, która ofiarowała jej cząstkę swego cennego czasu i zainteresowania.

[Dwuznaczna Aluzja]

Smoczyca była wojownikiem. Cóż, jak wiadomo Ci byli czujni i ostrożni, bowiem to podpowiadał im rozum i doświadczenie starych przodków, którzy obserwowali swych potomków czujnym okiem jasnych gwiazd. Nawet za dnia, gdy te były niewidoczne, oni wciąż tam byli. W oddali, w Krainie Wiecznych Łowów.
Aluzja usłyszała czyiś głos. Znany jej, ale odrobinę doroślejszy, choć wciąż miał w sobie tą pisklęcą, cienką nutę, tak charakterystyczną. Odwróciła swój majestatyczny łeb, a grzebień na nim lekko zafalował. Cienista przystanęła, a na jej pysku zamajaczył cień uśmiechu. Nieco złośliwego, aczkolwiek znacznie przyjemniejszego niż zwykle. Po prostu nie potrafiła wykrzesać z siebie czegoś ciepłego.
– Przyda mi się odpoczynek – lekko ochrypły głos przeciął powietrze swą ostrą, głęboką nutą. Wojowniczka nieśpiesznie usiadła na śniegu, wcześniej odgarniając go ogonem. Schyliła nieco łeb, obserwując mniejszą od siebie samiczkę.
– A więc jak się miewa moja uczennica? Jak mniemam jesteś już adeptką? – spytała.

[Zorza Północy]

Samiczka dostrzegła ruch łba dostojnej Wojowniczki, falowe wzburzenie miękkiego grzebienia, którego miała ochotę dotknąć już od samych pierwszych chwil, gdy ujrzała swą Nauczycielkę. Wszystkie smoki różniące się od niej ją fascynowały.
Uśmiechnęła się szeroko, wesoło zauważając błysk rozpoznania w złocistych oczach smoczycy, a potem ochrypły tembr głosu, okraszony cieniem uśmiechu.
Odpowiedziała jej tym samym, wyrzucając z siebie, nim zdazyła pomyśleć:
– Nauczycielka się uśmiecha! Toż to cud, chyba będę musiała złożyć dary dziękczynne Uessasowi – zażartowała, unosząc się nieznacznie do siadu.
Łopatki samiczki poruszyły się, a następnie ściągnęły, gdy wypięła pierś z żartobliwą dumą.
– Pani, od dawna już jestem gotowa, aby być Czarodziejką! Ale właśnie na dniach ma się odbyć moja ceremonia. A wszystko dzięki tobie, Nauczycielko. Nawet nie wiesz, jak jestem ci wdzięczna za twą pomoc – wyrzuciła, trącając delikatnie nosem bark smoczycy w czułym geście przyjaźni.

[Dwuznaczna Aluzja]

Ailla była pogodną smoczycą. O nieco pisklęcym toku rozumowania, pełna życia i energii, wydawało się że chce się dzielić tą pozytywną energią ze wszystkimi. Kto wie, może właśnie tak było. Z kolei Ankaa... To zupełne przeciwieństwo. Najgorszy typ braku litości, chęci rozlewu krwi. Wulgarny język tnący uszy. A jednak między tymi dwoma samicami z innych światów znalazła się nić porozumienia.
– Moja droga. Uśmiecham się codziennie... Tylko w inny sposób, odpowiedni do sytuacji, jakie mnie otaczają – odparła, a ślepia rozbłysły chorym blaskiem, niczym u psychopatki, którą w sumie Aluzja była.
– A jak Twój test? Już masz go za sobą, czy dopiero go oczekujesz? – spytała, oblizując lubieżnie gadzie wargi złotym językiem, rozwidlonym niczym u jadowitego węża. Gest ten nie był zbyt elegancki... Ale to w końcu Dwuznaczna. Przypomniała sobie swój test, gdy już była na tych ziemiach. Nie powstrzymała się od wrednego uśmiechu, wykrzywiającego jej pysk przyozdobiony purpurą lśniących łusek.

[Zorza Północy]

Samiczka zniżyła nieco pysk, chichocząc pod nosem. Naprawdę lubiła Cienistą Wojowniczkę, pomimo jej przerażającego nieco sposobu bycia. Ceniła to, że nie starała się jej pożreć, gdy mieściła się w jej łapie, ani teraz, gdy ledwo sięgała jej do piersi.
– Dobrze wiedzieć. Ale śmiech bywa lepszy od uśmiechu, wyzwala w ten pozytywny sposób, pozwala pozbyć się pęt niepewności, strachu, czy zażenowania i pomaga rozładować napięta atmosferę. Ale smoki rzadko się śmieją – wydęła nieco policzki, kwitując tym samym swoją własną wypowiedź.
– Moja Mistrzyni nie dalej jak dwa wschody Ognistego Ślepia temu mi go zakończyła i muszę się pochwalić, że była zadowolona, a to równie wielki cud, co widzieć ciebie, pani, uśmiechniętą – wyszczerzyła ząbki przy tym, pokazując, że jedynie żartuje.
– A jak tobie się wiedzie, Nauczycielko? Wiele zwycięskich walk? – zagadnęła z zainteresowaniem, próbując nie poddać się lękowi, gdy widziała to obłąkańcze nieco spojrzenie.

[Dwuznaczna Aluzja]

Odrodzona jak na swój młody wiek i sposób bycia była dość dojrzała, kiedy już się wczuje w rozmowę. Potrafiła mądrze mówić, a to był dar jaki posiadało niewiele smoków. Może dlatego, że to drapieżniki, stworzone do przetrwania. A nie pięknego mówienia i hipnotyzowania tym innych.
– Cóż, dobrze wiedzieć że moje nauki na coś się zdały. Nigdy nie szło mi z maddarą, mam z nią niemiłe wspomnienia – stwierdziła, krzywiąc się lekko. Stara przeszłość. Tyle księżyców minęło, a nadal zdaje się, że to wszystko miało miejsce wczoraj. Ból psychiczny rzadko znika w całości.
– Na razie w porządku. Rany wciąż mi doskwierają, aczkolwiek są one niczym medale. Wojownik który wychodzi z ranami, nawet przegrany – w pewnym sensie może czuć się dumny – odpowiedziała Ailli. Faktycznie, ciało cienistej było poharatane. Blizna na pysku oraz przedniej łapie, a także przypieczony zad. Nieciekawy widok, zwłaszcza wliczając w to wyschniętą krew.
– Cóż, każdego kiedyś czeka ból. Wcześniej czy później każdy dozna cierpienia – stwierdziła, jakby zamyślona.

[Zorza Północy]

Przekrzywiła smukły pysk, zadzierając go znacznie, aby móc spojrzeć na smoczycę. Kryła w sobie coś... odległego, a jednak spozierającego przez jej szczerozłote ślepia, jakąś udrękę, wspomnienie, być może takie, które uwięziło ją w tym stanie dwubiegunowości.
Przesunęła puszysty ogon po śniegu i dotknęła nim ogona smoczycy, ściskając go delikatnie końcówką.
– Niech to, co nas smuci i pozostawia w niepewności, nie pęta naszej woli i siły, a tej masz wiele. Jesteś odważna, bo pomimo złych doświadczeń jesteś zdolna do swego rodzaju poświęceń – przemówiła po chwili, uśmiechając się łagodnie.
Dostrzegła jej rany, zaognione, nie zabliźnione. Westchnęła cicho, a następnie przysunęła pysk do spieczonego zadu i wypuściła obłoczek chłodnego powietrza, roszącego rozognioną skórę, dając chociaż chwilkę ukojenia.
– Waleczna Smoczyco, czy nie ma nikogo, kto by się tobą zaopiekował? Zawsze mogę zwrócić się do matki, zna się na ziołach i Maddarze, przyniosłaby ci ukojenie – zwróciła się do niej z troską.
A potem słuchając o cierpieniu, przywołała słowa smoczycy ze snów, tak jej bliskie:
–Każde uczucie jest cennym darem, gdyż jego odczuwanie daje nam świadomość, iż żyjemy. Czasami zdarza się, że nie odczuwamy nic więcej poza smutkiem, rozgoryczeniem i żalem, ale z czasem na pewno pojawi się ktoś, kto pokaże nam, jak odkryć inne smaki emocji, by się nimi rozkoszować, radować, odnaleźć w sobie tą istotę, która tak od dawna była w nas ukryta – uśmiechnęła sie przy tym z pewnym roztkliwieniem, mrugając powiekami.

[Dwuznaczna Aluzja]

Przekrzywiła lekko łeb, a spokojny oddech na zmianę unosił jej klatkę piersiową, która po kilku sekundach opadała. Ten niekończący się taniec oddychania, niby tak banalny i zwyczajny, krył w sobie coś uspokajającego i magicznego. Wystarczyło się wyciszyć i skupić tylko na nim.
– Nasza uzdrowicielka zniknęła. Od dawna nikt jej nie widział, podobnie jak młodej kleryczki. Powiedz mi, jak się zwie Twoja matka? – spytała. Skoro ma już kogoś prosić o leczenie, to warto wiedzieć z kim ma się mieć do czynienia, czyż nie? Spokojnie pozwoliła, by puszysta końcówka ogona młodej samiczki owinęła się wokół tej należącej do cienistej.
– Mówisz mądre słowa, Aillo. Pod tym względem bardzo przypominasz mi pewnego smoka, którego pamiętam z młodocianych księżyców – stwierdziła, lekko potrząsając łbem, a więc także grzebieniem złączonym przezroczystą błoną koloru liliowego, podobnego do tego jaki osiadł na futrze Odrodzonej.
– Doznasz w życiu wielu emocji. Rozgoryczenia, wściekłości, żalu, radości, dumy, miłości. Czasem jednak nie masz pojęcia, że właśnie je czujesz. Grunt to je rozpoznać i zatrzymać, zapamiętać ich smak – odpowiedziała, czując się nieco jak stara, mądra smoczyca przekazująca wiedzę o nie wiadomo czym.

[Zorza Północy]

Ailla wsłuchiwała się w miarowy oddech Nauczycielki. Było w jego rytmie coś uspokajającego, odprężającego, niemal jak w słuchaniu rytmu bicia serca rodzicielki. Zastrzygła długimi uszyma, a na jej pyszczku odmalowało się zmartwienie. To było bardzo przykre, że smoki pozostały bez opieki smoka, który mógłby chronić ich przed chorobami i cierpieniem. Nie wyobrażała sobie Życia bez opiekuńczych łap matki.
– Mam nadzieję, że niebawem się odnajdą, albo ktoś, kto zechce faktycznie się wami zająć – mruknęła speszona, patrząc na swe przednie łapki. Uśmiechnęła się z ciepłem, kiedy Nauczycielka zapytała o jej matkę.
– Przybrała piękne harmonijne imię, Gałązka Jaśminu, pomogła już wielu moim braciom i siostrom, na pewno pomoże też tobie – odpowiedziała żywo, kiwając łebkiem energicznie w górę i w dół.
Słysząc słowa smoczycy przekrzywiła pyszczek nieco nieśmiało, ale nie mogła powstrzymać ciekawości.
– Naprawdę tak sądzisz? – w głosiku młodej pojawiło się coś w rodzaju nadziei, ale ta potem zniknęła. Uśmiechnęła się z zawstydzeniem. – W sumie to nie do końca moje słowa... Tylko kogoś, kto odwiedza mnie w snach – przyznała ze skruchą. – Mogę zapytać kogo ci przypominają? Mam nadzieję, że kogoś dobrego – wyszczerzyła zabki w szerokim uśmiechu.

[Dwuznaczna Aluzja]

Zapisała sobie w pamięć. Gałązka Jaśminu. Cóż, będzie musiała się do niej zgłosić, ale teraz trzeba było zająć się powrotem do przeszłości, bowiem samiczka zapytała się właśnie o to. Cienista zamyśliła się, na chwilę zapanowała cisza, przerywana jedynie szumem chłodnego wiatru.
– Cóż, sam osobnik był dobry, lecz czasy złe. Nazywał się Karkath. Starszy smok o zielonej łusce. Miał jakieś siedemdziesiąt pięć księżyców gdy go znałam. Jako iż nigdy nie poznałam swych rodziców, on uczył mnie tego co potrzebne do przetrwania. Zginął, gdy Równinni napadli na nasze tereny. Zupełnie inne od tutejszych – opowieść była skrócona. Znacznie. Gdyby zagłębiać się w szczegóły, ciągnęłaby się bez końca. Może dlatego jak na razie Aluzja sobie to darowała.
– Cóż, tak czy siak masz olej w głowie. Umiesz przypomnieć sobie te słowa i przekazać je w odpowiedniej sytuacji – stwierdziła z czymś na kształt szacunku, jaki pojawił się w jej złotych ślepiach.
– A co się dzieje u Ciebie, młoda? Jakieś specjalne zjawiska? – spytała po chwili, przekrzywiając łeb.

[Zorza Północy]

Usiadła wygodniej, zaciskając mocniej ogonek na ogonie Nauczycielki i wsłuchała się w jej słowa. Zmarszczyła lekko nosek, a następnie uśmiechnęła się leciutko, by wyciągnąć szyję, a językiem przesunąć po jej poliku. Musiała się przy tym porządnie nagimnastykować, ale w końcu się jej udało!
– Przykro mi, że nie zaznałaś prawdziwego życia rodzinnego, ale mam nadzieję, że Stado, w którym jesteś rekompensuje ci tą stratę, bo wiesz, sądzę, że Stado to tak jak rodzina: dużo braci i sióstr do kochania! – wyrzekła z entuzjazmem.
Wyłapując zupełnie obcą nutę w głosie smoczycy, musiała się chwilę zastanowić, co ona oznacza. Nigdy nikt nie używał tego tonu względem niej, raczej traktowano ją ze zrozumiałą pobłażliwością, niczym takie pisklę. Zawstydzona spuściła wzrok, oblizując nieco nerwowo pyszczek.
– To nie jest wielka sztuka cytować kogoś mądrzejszego od siebie – wyszeptała, szurając pazurami w śniegu.
Słysząc pytanie zerknęła na Nauczycielkę.
– Nooo, poza szykująca się ceremonią... Nie wiele się u mnie dzieje. Teraz widzę, że za wiele czasu poświęciłam sobie i tak naprawdę nie mam przyjaciół. Chce to zmienić. Kimże jesteśmy bez grona smoków, któym możemy zaufać tak, jak nikomu innemu? – odpowiedziała zgodnie z prawdą, wstydząc się jednoczesnie własnej słabości i gapiostwa.

[Dwuznaczna Aluzja]

Spokojnie wytrzymywała każdy akt przyjacielskiej pieszczoty, bowiem była to dla niej dziwna nowość. Czuła się nieco dziwnie, choć nie dawała tego po sobie poznać. Jednak Ailla miała w sobie coś, że po prostu zgadzała się na to wszystko, słuchała jej z ciekawością.
– Sztuką jest umieć dobrze to cytować by przekazać tą mądrość dalej, następnym pokoleniom – odparła.
– Cóż. Wolne Stada na pewno kryją smoki chętne do zawiązania przyjaźni. A w skupianiu się na sobie nie ma nic złego, pod warunkiem że nie wywołuje to szkód u innych. Chociaż widzisz. Ja zazwyczaj skupiałam się na sobie, a efekt? Mam partnera i gromadkę piskląt – odpowiedziała adeptce z gardłowym chichotem, który wprawił jej ciało w delikatne wibracje.
– Jesteś młoda, całe życie przed Tobą. A kiedy będziesz już stara, usiądziesz w kącie groty i zaczniesz to wspominać. Dobre i złe. I zobaczysz że każda historia jest wyjątkowa – stwierdziła, mrużąc delikatnie złote ślepia, chociaż bez określonego powodu.

[Zorza Północy]

Ailla często nie zdawała sobie sprawy, że zbytnio spoufala się ze smokami. Być może dlatego, że podświadomie łaknęła czyjegoś towarzystwa, kontaktu. Pragnęła czuć bliskośc drugiego smoka, a okazywanie komuś swej sympatii było dla niej o tyle naturalne, iż sama zaznała jej tylko z jednej strony, od opiekunki, przybranej siostry, czy też cioci, jak lubiła nazywać Hipcię.
Zamyśliła się na długo, wpatrując się w wirujące płatki białego puchu, przypominające delikatne piórka u nowo wyklutego pisklęcia.
– Myślisz, że przeszłośc ma wpływ na przyszłośc, na to kim będziemy za jakiś czas przez to, jacy byliśmy kiedyś? – szepnęła cicho.
Uśmiechnęła się pod nosem, słysząc o tym, że Wojowniczka ma własną rodzinę. Ta informacja ją podbudowała, cieszyła się, że miała kogoś bliskiego.

[Dwuznaczna Aluzja]

Na pytanie Ailli na chwilę się zamyśliła. Pytanie było czysto życiowe, przez chęć poznania go dogłębniej.
– Ciężko jednoznacznie na to odpowiedzieć. Zależy to od tego, jaka w przeszłości byłaś. Czy czyniłaś szkodę, czy po prostu byłaś zamknięta w sobie, a może inna historia jest za Twoimi plecami. W pewnym stopniu na pewno ma wpływ. Jeśli nie na innych, to na samą Ciebie, na Twoją psychikę – odpowiedziała cienista.
– Jeśli przeszłość sprawia Ci ból, wyrzuć ją za siebie. Zapomnij, odepchnij ją. Pokaż, że jesteś silna i nic nie może Ciebie złamać – poradziła wojowniczka, potrząsając lekko łbem, by pozbyć się opadających na nią płatków śniegu.
– Karkath przekazał mi pewne słowa. Nie powiedział mi ich znaczenia, bym sama je odkryła. Wymagało to czasu. Może się okazać, że ma zupełnie inne znaczenie, niż Ci się zdaje – rzekła.
– Chcesz wiedzieć, jakie to słowa? – spytała, unosząc lekko dumny łeb.

[Zorza Północy]

Samiczka już od pisklęcych czasów rozmyślała o życiu, a przede wszystkim o... życiu po życiu. Te nawiedzające ją sny... czuła się tak, jakby to była ona, ale te istoty, których myśli poznawała, były jednocześnie stare i młode, na szpik dobre, lub niepewnie chaotyczne. Czy ona też taka była? Niepewna? I taka, i taka? A może po prostu coś było z nią nie tak? Ale z drugiej strony jako pisklę nawet nie marzyła, że są stworzenia, które towarzyszą smokom. Gdy była w jaju.
Znieruchomiała. Gdy była w jaju? Skąd?
Potrząsnęła łebkiem i skupiła się na dostojnej smoczycy, patrząc na nią morskimi ślepkami.
Odrzucić przeszłość?! Ale...
– Ale czy to, co było nie powinno nas wzmacniać? Dawać nam lekcje na przyszłość? Gdybym zapomniała o przeszłości, jak miałabym iść ku przyszłości? – Westchnęła ze zrezygnowaniem, łapą uderzając w śnieżną czapę. – To wszystko jest takie pokręcone, zawiłe. Czasami wydaje mi się, że gdybyśmy potrafili zmienić przeszłość, nasza przyszłość byłaby lepsza. Czyż wszystko to, co przeżywamy nie jest subiektywne? Zależne od punktu widzenia? – wydęła policzki, jak zawsze, gdy coś wyprowadzało ją z równowagi.
Zastrzygła długim uchem, zaciekawiona o nietypowych słowach. Pokiwała energicznie łebkiem.Może to były naprawdę mądre słowa? Mogące oświecić ją, zesłać olśnienie?

[Dwuznaczna Aluzja]

Cienista zmrużyła szczerozłote ślepia, a źrenice rozszerzyły się, by dopuścić więcej światła.
– Wiele smoków twierdzi to, co właśnie powiedziałaś. Ale potem okazuje się, że byli za słabi, a ta przeszłość zamiast ich wzmacniać – tylko niszczy ich wnętrza – stwierdziła, a długi ogon wił się po puchatym śniegu niczym wąż.
– Owszem, jest zależne. I tak, może się wydawać chaotyczne, niezrozumiałe. Ale masz czas. Masz całe życie, by to pojąć – odpowiedziała młodszej towarzyszce, znowu oblizując swe wargi.
– Zycie jest niczym burza, wielka ulewa. Pojawia się zupełnie nagle, jak za sprawą jakiegoś zaklęcia, i równie szybko znika – powiedziała, unosząc łbem, cytując słowa jakie słyszała w młodości.
– Przekaz wydaje się być dosłowny, ale jednocześnie coś w sobie kryjący. Chodzi o to, by robić co tylko się chce przed śmiercią, bo potem już będzie za późno – wyjaśniła, spoglądając na horyzont, jakby z jakąś tęsknotą, w poszukiwaniu odległych wspomnień.

[Zorza Północy]

Słuchała z uwagą słów płynących z pyska swej Nauczycielki, chyba już zawsze będzie ją tak nazywać.
Uśmiechnęła się w czymś w rodzaju melancholii, a ten uśmiech zdawał się zupełnie nie pasować do młodej samiczki.
– Piękne słowa... W śnie słyszałam kiedyś coś... podobnego. Jak to szło? – zamyśliła się, przymykając powieki.
Maddara zapulsowała w jej ciele, wydobyła się z niej, osiadając na futrze błekitno złotymi drobinkami, a następnie delikatną mgiełką objęła opadające płatki śniegu, zamieniające się w wodne kropelki... deszczu?
–Spójrz tylko... Widzę je pierwszy raz na oczy, są niczym nowo narodzone. Dorastają w zastraszającym tempie, opadając na ziemię, gdzie żyją jeszcze kilka chwil, by roztopić się, jednak nie są nicością. Pozostają wchłonięte w ziemię, gdzie zamarzną, a na porę kwiatów zasilą młode pędy. Każdy z nas przechodzi podobny etap, dorasta we własnym tempie i chociaż często wygląda na to, że to życie jest zbyt okrutne, by się uśmiechać, każdego dnia nam pokazuje niemożliwe, każdego roku... Zawsze było tak, że ktoś cierpi, jednak u nas nie jest to cierpienie pozbawione sensu. Oddajemy się sobie na wzajem, chociaż podlegamy różnym przywódcom i zastępcom, stadom – głosik samiczki był niezwykle cichy, miękki, a jednak dźwięczny, niby jej, a nie jej.
Uchyliła odrobinkę powieki, patrząc na smoczycę. Przez chwilę mogło się zdawać, że soczysta morska zieleń ustąpiła pola onyksowej czerni, w której błysnęły punkciki jaskrawo błękitnych źrenic.
–Jestem pewna, że nikt nie postrzega cię jako gorszą. Możesz być przykładem tego, jak się odrodzić, bo o to masz szansę zrozumieć naukę, a może dopuścić ją do siebie. Nie daj się zwątpieniu, gniewowi, smutkowi, wszystko to jest ulotne, a tylko bliscy, stado, nasze uczucia mogą nam pomóc. Nie odcinaj się od tego, co ofiaruje ci los i bogowie. I nie mów, że nigdy się nic nie zmieni, że nigdy się nie uśmiechniesz. Nie wiesz, co będzie jutro, a jutro może pokazać się Złota Twarz, by opromienić cię swym ciepłem – zamilkła i zamrugała, a oczka młodej ponownie stały się takie, jak zawsze, błyszczące i zielone.
Maddara zniknęła, deszcz również.
Uśmiechnęła się z zażenowaniem, przeczesując szponami zielone sploty grzywy.

[Dwuznaczna Aluzja]

Przyjrzała się kropelkom wody, małym i drobnym, zupełnie bezbronnym. Marionetki w rękach losu. Każda kończy swój kilkusekundowy żywot w taki sam sposób.
– Mam za sobą bardzo brutalną przeszłość. Pełną bólu, zarówno fizycznego i psychicznego, bo zadawałam go innym istotom. I robię to nadal, bo taka już jestem. Wpadłam w sidła braku rodzinnego ciepła i sztuki przetrwania. Przeszłość mnie wypuściła, ale już to nic nie dało. Już się tym nie przejmuję. Żyję chwilą, a to co nadejdzie nadejść musi, i pogodziłam się z tym dawno temu – odparła, powracając wzrokiem z tajemniczej linii widnokręgu z powrotem na swą rozmówczynię, jedyną smoczycę która jakoś ją rozumiała i można było spokojnie z nią porozmawiać. O życiu, o tym co każdy ma i kiedyś straci, po drodze zabierając je innym.
– Życzę Ci, by Twoja egzystencja była szczęśliwsza od mojej. Żyj teraźniejszością, chwilą obecną. Nie pozwalaj, by Twoje serce i duszę ogarnął mrok, jaki zawładnął mną dawno temu... – powiedziała z czymś na kształt zrezygnowania, kiwając Ailli łbem. Wstała powoli z miejsca.
– Do zobaczenia, Odrodzona Łusko. Jeśli chcesz jeszcze kiedyś porozmawiać na jakikolwiek temat, wiesz gdzie mnie szukać – powiedziała, po czym rozłożyła skrzydła i wzbiła się w przestworza, odlatując ku terenom obozu Cienia. Po chwili młoda adeptka była sama w Kanionie Szeptów, a po Aluzji został tylko kawałek uklepanego śniegu, w miejscu gdzie siedziała.