Trzmielojad

[Znośny Ziąb]

Popękany Obsydian

Świątynia, bogowie. Baba mu o tym wszystkim opowiedziała – w skrótowej formie. Okoliczne jaskinie i dziwne smocze twory pełne były pisma, które o tych mistycznych postaciach opowiadały trochę więcej, a te groty mieściły podobnizny każdego z bogów... Wszystko to wzbudzało w Trzmielojadzie podziw dla smoczej twóczości; dla cywilizacji. Wszystkie te starania włożone w powtarzanie starych bajek, w wykrajanie bożych sylwetek z kamienia... zamiast w codzienność i przetrwanie. Zainteresowanie tak abstrakcyjnymi tematami wydawało mu się niepojęte.

Dlatego mimo wszystko go tutaj ciągnęło. Wszystko było tu tak skrajnie obce, odrealnione – nieprawdziwe. Jakby wkroczył do innego zupełnie świata.
I dlatego też zatrzymał się pod najdziwniej wyglądającym elementem w całej świątyni: blokiem obsydianu. Bryła nie przedstawiała sobą niczego, tylko odbijała delikatnie nikłe światło w swojej żyłkowanej srebrem tafli czerni...

Położył łapę na jednym z pęknięć. Powiódł delikatną opuszką za jedną szczeliną; potem za drugą; potem następną. Zmienił łapę, by dotknąć kolejnych. Podziwiał wygładzoną powierzchnię kamienia, jak gdyby ta mogła mu coś zdradzić. Nie rozumiał, skąd coś takiego tutaj się wzięło; co mogło znaczyć. Anomalia pośród anomalii. Najbardziej niepasująca rzecz w nieznanej rzeczywistości. Sprzeczność.
Czym jesteś?, zdawał się pytać powierzchnię obsydianu.

[Znośny Ziąb]

Lahae

Nie spieszył się ze zwiedzaniem świątyni. Co jakiś czas zaglądał do sieci grot i za każdym razem zagłębiał się o krok dalej w jej trzewia, powoli i metodycznie. Tym razem skręcił w lewą odnogę, do wnęki innej niż ostatnio; rozświetlił pieczarę drobnym ognikiem, a pierwszym, co rzuciło się w jego ślepia, był posąg pokryty błyszczącymi smugami.
Natychmiast do niego podszedł. Smukła, kamienna postać smoczycy wydawała się niemal żywa, jeśli nie liczyć tych mieniących się pasm spływających po jej pysku na ziemię.

Wpatrywał się ciemnymi ślepiami w postać Lahae przez kilka długich chwil, nim nie uniósł łapy. Delikatnie powiódł palcem po prawym poliku chłodnego kamienia w dół. Prześledził wzrokiem ślad, aż jego spojrzenie padło na brylantową kałużę. Dotknął jej ostrożnie opuszkami, ciekawy, czy substancja będzie zupełnie sucha, czy lepka, czy może dalej wilgotna. Może to by mu objaśniło choć trochę mistyczność tego miejsca – jednocześnie tak sztuczną i tak naturalną.
– Dlaczego płakałaś? – spytał świątynną ciszę, zastanawiając się, co się stanie. Nic? Coś? Nie wątpił, że w mocy smoczych bogów coś musiało być, a jednocześnie nie chciało mu się naiwnie ufać w ich manifestacje. Igrał z czymś i nie wiedział, czy to coś odpowie.

[Lahae]

Czym były łzy Lahae...? Gdy Trzmielojad dotknął dziwnej substancji, nie potrafił sobie przypomnieć nic podobnego. Zdawała się jedncoześnie gęsta i lekka. Łagodna w dotyku, lecz nieprzyjemna, dziwna. Lepka, ale nie kleiła się do pazurów.

Kiedy smok zadał pytanie, w pierwszej chwili nie wydarzyło się nic. I nagle... uderzyło go! Dziwna moc, która przez moment przepłynęła przez umysł smoka, przerażająco wręcz potężna. Trwało to tylko przez mgnienie oka, wystarczyło jednak, aby wywrzeć wrażenie, aby zrozumiał, że nie ma do czynienia z byle bytem. A potem... wizja.

Dwoje żółtych oczu o czarnych, podłużnych źrenicach. Zielone powieki otworzyły się i zamknęły. A potem oczy zniknęły. I w świątyni zapanowała cisza.

Trwający Kolec

[Znośny Ziąb]

Gwiezdna sadzawka Aterala

Nie kwapił się zaprzeczać rzeczom, które zdarzało mu się widzieć lub słyszeć – na tyle ufał swoim zmysłom, by wiedzieć, że obecność bóstw nie jest tylko wybrykiem jego umysłu. Z jednej strony bawiła go wybrakowana wiara Laryssy, oddanej tylko jednemu z wielu bogów, a z drugiej – ciężko było mu pojąć, skąd w smokach rodziła się potrzeba okazywania czegoś więcej tym nadnaturalnym istotom. Czy chodziło tylko o te oczywiste benefity? W wielu przypadkach pewnie tak. On również w tym wypadku był zupełnie interesowny. Ateral oferował, zatem Trzmielojad korzystał.
– Wolne Stada to dużo więcej niż opowiadałaś, Babo – zwrócił się do sadzawki; wodne gwiazdy odbijały się w jego ślepiach, równie ciemnych co toń wody. – Smoki też. Są... bezinteresowne. Te z Ziemi. – Przez jego pysk przemknął cień niezadowolenia. Przesunął łapę nad taflą wody, nie zakłócając jednak jej spokoju. Ciekawe, czy Baba faktycznie to usłyszy, czy przemawiał do powietrza.
– Poszedłem w twoje ślady i zostałem uzdrowicielem. Bealyn nauczyła mnie tego, czego mi brakowało. Jest też smoczyca, która mnie interesuje, więc dużo twoich lekcji mi się przyda. I już przydało. A co u ciebie, Babo? Zakładam, że gdy już nie masz ciała, to kości cię nie bolą. Ale nie umiem sobie wyobrazić takiego stanu istnienia. – Przekrzywił lekko łeb, zastanawiając się nad własnymi słowami.

Babie Lato