Świątynia

[Rytm Słońca]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nie drążył młodzika oczywiście o zdradzenie tego, jak i czy w ogóle się pomodlił. To przecież jego sprawa, a na dodatek tak byłoby niegrzecznie. Cieszył się więc wewnętrznie (i widocznie zewnętrznie mową ciała), że Moran nie umiera z nudów. Wyprowadził go bez słowa z komnaty Aterala i poszedł prosto przed siebie, mijając ołtarz wymian tak, by Morana nie kusiło wskoczenie na niego. Najwyżej zepchnie tam wuja, czy coś. Doszedł tak do przejścia do większej komory, która z perspektywy wejścia znajdowała się po lewej stronie.
– Ta przestrzeń tutaj to Grota Cudów. To miejsce, w którym swój dom ma Nytba, Lahae, Naranleia i nasz patron Uessas. Jak myślisz, które miejsce odpowiada każdemu z nich. – Przekręcił swój łebek, spoglądając ponownie na pulchnego siostrzeńca.

Zaraźliwy Optymizm

[Rdzeń Zarazy]

Samiec spojrzał się na Rytma szczerze zaskoczony pytaniami. W sumie czemu miałby zgadywać. Trochę nie lubił wypowiadać się bez wiedzy o czymś o czym nie ma pojęcia, ale potrząsnął głową i odezwał się do swojego wuja.
-Wolałbym żebyś ty mi wszystko wyjaśnił. Nie chciałbym powiedzieć czegoś nie tak w takim miejscu.
Nigdy bowiem nie wiadomo, czy bogowie czegoś nie odwalą za glupotę którą powie. Nie wiadomo też czy nie narazi się w inny sposób. Nic nie wiadomo. To miejsce było dla niego niczym inny świat.

Rytm Wydm

[Rytm Słońca]

– Nie martw się, bogowie za taką rzecz nie będą się gniewać. Przecież wiadomo, że nie chcesz ich urazić, po prostu się uczysz. – podskoczył nisko przednimi łapkami, próbując nie robić za dużo huku kiedy te lądowały z powrotem na posadzce. Ale skoro Moran nie chciał, to Rytm już spieszył z wyjaśnieniem.
Najpierw podszedł na prawą stronę pomieszczenia, pod pierwszą podobiznę smoczego boga.
– Ten przystojniak z lustrem najbardziej z prawej to nasz kochany Uessas. A naprzeciwko jest Nytba. – wskazał na jej podobiznę łebkiem, ale szybko zwrócił wzrok z powrotem na siostrzeńca – Tylko nie patrz się na nią za długo, bo wszyscy inni ci zbrzydną, hehe. – zażartował sobie. Potem wkazał swym wzrokiem na pomnik, u podstawie którego piętrzyła się czarna maź.
– A to Lahae... Nie wiem, czemu przy niej znajduje się ta maź, ale była już taka odkąd przybyłem tu pierwszy raz. – powiedział. W sumie czemu by nie mógł się jej o to zapytać? Nic mu nie mówiło, że to niemiłe, czy coś...
– Na środku przy końcu groty stoi Narlaena, matka naszej Maddary. Podejdź do niej bliżej, to zobaczysz jak fajnie źródło zacznie ci mrowić. – trzepnął swym łebkiem, machając łapką zachęcająco Żwirka.
Na koniec zostawił osobę chyba uzdrowicielowi najważniejszą. Odwrócił się w stronę środka pomieszczenia.
– A tu, ten kamień, od którego ciągnie zimno jest piedestałem Erycala. Opiekun twojej profesji. – dokończył tłumaczenie i zastanawiał się, jaka będzie na to wszystko reakcja Moran. Ciekawe, czy wiedział że ci wszyscy bogowie to potomkowie Immanora?

Zaraźliwy Optymizm

[Rdzeń Zarazy]

Samiec słuchaj swojego wuja i wodził swym łbem kiedy ten opowiadał o kolejnych bóstwach. Patrzył przez chwilę na Uessasa jako że ten był patronem ich stada, lecz wciąż słuchał o innych. Potem Nytba ale byli też inni. Naranlea? Z ciekawości podszedł i poczuł faktycznie przyjemne mrowienie w swoim wnętrzu. Zamknął ślepia i wypuścił cięzko powietrze swoim nosem. Ahhh. Przyjemnie, kojaco. A potem? A potem otworzył oczy i spojrzał na podobiznę Erycala. Powoli zbliżył się, z szacunkiem do piedestału. Czuł chłód na łapach i zastanawiał się w sumie przez chwilę dlaczego. Dlaczego chłód. Ale nie wypowiedział na głos swoich myśli. Zaraz jednak skłonił swój łeb i podziękował w duchu za wsparcie w leczeniach.
-Coś ich łączy? Że wszyscy znajdują się w jednym miejscu?
Zapytał po chwili wuja, przejawiając ciekawość.

Rytm Przyszłości

[Rytm Słońca]

A więc nie wiedział, to super, bo w takim przypadku dowie się czegoś nowego! A Rytm uwielbiał, gdy inni od niego dowiadywali się czegoś nowego. Zamachał więc wesoło ogonkiem.
– To wspaniałe pytanie. – podskoczył przednimi łapkami w powietrze uważając na lądowanie, aby nie zrobić za dużo hałasu – Tak. Wszyscy tu są bliskimi potomkami Immanora. W sali naprzeciwko znajdują się bogowie niepochodzący z tutejszej boskiej rodziny, a w tej na wprost do wejścia stoi oryginalna p... czwórka. – Dokończył z dodatkową warstwą informacji, z jednym zacięciem. Ups! Coś mu się chyba w liczeniu pomyliło.

Zaraźliwy Optymizm

[Rdzeń Zarazy]

Samiec z lekkim rozbawieniem oglądał podekscytowanie Rytma wyrażane jego ciałem. Był czasami zabawny. Ale to bardzo dobrze bo takie osoby sa potrzebne.
-Dzieci Immanora. To wiele wyjaśnia w takim razie. Też bym postawił pomniki swoich dzieci w jednym miejscu.
Zamruczał próbując sobie nieco zażartowac.
-Możemy więc zacząć od tych oryginalnych a potem obejrzymy sobie resztę?
Myślał że będzie to całkiem dobry kierunek zwiedzania, jako że ci pierwotni są bardziej zakorzenieni w smoczej kulturze.

Rytm Przyszłości

[Rytm Słońca]

– Czy są już jakieś w planach. – zapytał o ewentualne pomniki swoich dzieci! Ha, a może były a siostrzeniec nie chciał się jeszcze chwalić, co? Sam się wkopał takim pytaniem.
Rytm skinął łebkiem potwierdzająco na prośbę Żwirka.
– Bez problemu, zapraszam dalej. – zamachnął skrzydłem – Pożegnajmy tylko uprzejmie wszystkich. Do zobaczenia, bogowie. – i teraz pomachał im wraz z ukłonem każdemu miejscu składania czci osobnemu bogowi i wszedł z pomieszczenia, kierując się do Wewnętrznej Jaskini po ich lewej.
Patrzył, czy szarołuski za nim podąża, a gdy znaleźli się we dwójkę już u wejściu do jamy przewodnik kontynuował swoim cichym głosem małą wycieczkę.
– To tutaj właśnie znajdują się najstarsi ze smoczych bogów. Przed twoimi ślepiami widzisz podobizny smoków, które były świadkami tysięcy, a może i nawet większej ilości księżyców historii tutejszych ziem. – aż przejechał łapą w powietrzu, wskazując po kolei na całą piątkę. Obsydianowy artefakt ignorował. – Wyobraź to sobie, ile rzeczy musieli doświadczać i przechodzić, ciągle jednak mając nas tu pod swoją dobrowolną opieką w trakcie swojego wiecznego życia. Niesłychane... – wszedł do groty głębiej, dreptając też w miejscu z podekscytowania epickością tego miejsca mimo, że wiele razy już tędy przechodził. – Na samym środku oczywiście znajduje się Immanor. – podskoczył w miejscu, stukając o kamienną posadzkę pazurkami przy lądowaniu. I tyle chyba by było z zachowywania całkowitej ciszy...

Zaraźliwy Optymizm

[Rdzeń Zarazy]

Samiec również skinął głową posągom i poszedł za Rytmem wysłuchując jego słów. Zastanowił się w sumie na tym.
-Długowieczność. Wiem że na naszych terenach są smoki, żyjące już bardzo długo.
Na przykład jedna taka, która stała się tez czlonkiem ich stada.
-Na przykład Ta Której Mienia Nie Lubię Wymawiać.
Powiedział cicho wiedziać, że wuj również nie darzy jej sympatią, tak samo jak Wichura.
-Nie mnie jednak uważam to za smutne. Wyobraźmy sobie, że żyjemy tak długo, ale tylko my. I musimy pochować wszystkich naszych bliskich, nawet pisklęta. To smutne. A co do samych piskląt? Zobaczymy. Nic nie obiecuję, ale rozglądam się obecnie czy nie mogę się kimś zaopiekować.

Ballada Kewiru

[Rytm Słońca]

Wpierw pomyślał o Strażniku, ale... tak. Ta też się zaliczała. Rytm tylko lekko zacisnął szpony na posadzce, gdy Moran wypowiadał słowa określające czarnołuską, cokolwiek to nie znaczyło.
– Czy ja wiem, zależy, jak się na to patrzy. I w co wierzy. Na przykład wierząc, że jesteśmy duszami odbywającymi ciągle tę samą wędrówkę w kółko pod różnymi postaciami... Że śmierć jest tylko podsumowaniem tej pojedynczej wędrówki, którą odbyliśmy... Myśląc w taki sposób jakoś łatwiej mi przychodzi patrzenie na takie sprawy. Prawda, zawsze przez chwilę będzie mi smutno... Ale potem, jak ktoś miał dobre, pozytywne życie, będę się cieszył, że takie było dane mu przeżyć. A jeśli nie, będę się cieszył, że za tym następnym razem będzie na pewno lepiej. A ty jak na to patrzysz. – Zapytał się dość nieśmiało (czyli z przybliżonymi do siebie przednimi łapami) młodszego w sumie nie wiedząc, jak zareaguje na taki sposób myślenia piastuna. Na rozglądanie się za opieką nad pisklętami przytaknął z aprobatą. Miał nadzieję, że Moran szybko znajdzie osobę, której potrzebuje. Znacznie szybciej od Khamsina.
Patrzył się jeszcze na pomniki, myśląc już o powolnym wyjściu z tej komnaty i udaniu się do ostatniej możliwej do zwiedzenia.

Zaraźliwy Optymizm

[Rdzeń Zarazy]

Samiec zastanowił się nad słowami swojego wuja bo to był na prawde poważny temat. Zaraz jednak odetchnął i przystanął. Zwiesił głowę.
-Nie wiem. nie wiem jak do tego podejsć bo nikogo z rodziny jeszcze tak na prawdę nie staciłem by wiedzieć co mogą czuć inni i co ja mogę czuć. Pewnie przyjdzie to z czasem. Pewnie po czasie przywyknę. Ale póki co nie chcę nawet za mocno o tym myśleć.
Przyznał i pokręcił głową nieco zagubiony we własnych myślach i troskach. Nie ma co się tym przejmować. Z resztą jakie ma znaczenie co myśli teraz skoro jego doświadczenie życiowe nie stawiało go jeszcze w takiej sytuacji.
-Czy mamy jeszcze coś do zwiedzenia?

Ballada Kewiru

[Rytm Słońca]

– Rozumiem. – Kiwnął łbem. Miał rację. Może wydawało mu się teraz, że wie jakby na to zareagował, a prawda była taka, że się nie dowie dopóki nie przeżyje tego na własnej łusce. Piaskowołuski też sobie z tego sprawę zdawał.
Na pytanie odwrócił się w stronę wyjścia z głównej komnaty i pomachał w stronę młodzika skrzydłem zapraszająco.
– Mhm, ostatnią komnatę z bogami, którzy wywodzą się spoza tych ziem. Proszę za mną. – Ukłonił się jeszcze na pożegnanie posągom bogów, aby udać się znów w lewo do Niszy Zadumy. Ponownie zaczekał przy wejściu na siostrzeńca wodząc za jego własnym wzrokiem. Był ciekaw, czemu przyglądał się teraz najbardziej.
– Proszę. Tu można pomodlić się do Valanyan, Viliara, Sennah... – wskazywał pokolei ich pomniki całą łapką – A tam, gdzie posągu nie ma, Kaltarela. Oprócz tego mały ołtarzyk mają tu duszki, ale nie wiem, czy one tu odpowiadają. – Podrapał się po rogach skrzydłem w zamyśleniu. No co? Może wiedział dużo, ale omnibusem to nie był.

– Viliar to super gość. Kiedy przychodzi odpowiadać, czuć od razu od niego ten dreszczyk grozy i morską bryzę, jakbyś był na środku wzburzonego morza. – Dodał jeszcze, bo z nim to akurat miał personalne doświadczenia!

[Słodkie Wspomnienie]

Gerna otrzymała nietypową prośbę od swojego przywódcy. No nic, takie życie starej raszpli. Doczłapała się do świątyni, którą to uważała za odpowiednie miejsce. W końcu prosiła bogów, więc wypadało się pojawić u nich, jeśli miała o to błogosławieństwo prosić. Wślizgnęła się do środka i przystanęła w głównej sali. Nie kierowała prośby do kogoś konkretnie, więc w formowanych myślach ujęła cały panteon bóstw. Przymarła, cicho wyrażając swoją prośbę.
– Nadchodzą surowe czasy, gdy chłodna pierzyna okryje ziemie Mgieł. Nasi łowcy pracują na wykarmienie stada, ale pragną zdążyć przed gryzącym chłodem, gdy zwierzyna i część drapieżników uda się na spoczynek w swoich jamach. Proszę, w imieniu Mgieł o wasze łaskawsze oko, abyśmy zdołali nazbierać mięsa na ten trudny czas.

Bogactwo Terenów

[Budowniczy Ruin]

// Nowy wątek

Pomimo ulatujących księżyców ich życia, Wasak wciąż pamiętał dawne obietnice.. a przynajmniej taką miał nadzieję. Na pewno pamiętał, że obiecał Nariemu wyprawę na Tereny Wspólne i do leżącej tam Świątyni. Wprawdzie wyobrażał sobie to zupełnie inaczej – rajski był wtedy sporo mniejszy, a bagienny miał go zanieść na swoim grzbiecie, majestatycznie wzbijając się w przestworza. Wyprawa jednak się opóźniła – wiele się wydarzyło złego i dobrego, a Nari urósł i właściwie byli teraz z Wasakiem bardziej rówieśnikami, niż pisklęciem i adeptem. Opcja lotu odpadała... i dobrze, bo piesza wędrówka była o wiele ciekawsza!

Wspólnie wybrali dzień na wyprawę, po czym podróżując wzdłuż Rzeki Ataiur i dalej, brzegiem Tyralu, dotarli do rozległego Zimnego Jeziora. Stąd widać było zarysy Wyspy leżącej w jego centrum, a lecąc dostrzec się dało nawet sylwetkę Skalnego Giganta. To była jednak wyprawa na inny czas. Teraz musieli przeprawić się przez Tyral i podążając zachodnim wybrzeżem Zimnego Jeziora dotrzeć do Dzikiej Puszczy. To w jej sercu znajdowała się Świątynia, a choć przez lata ścieżek powstało do niej wiele, to wszystkie wciąż były wąskie i kręte.

Gdy wreszcie odnaleźli strukturę, zaparła ona dech w piersi bagiennego smoka. Choć obóz Mgieł był wspaniały i rozległy, a tereny ich stada skrywały wiele zapomnianych tajemnic, czegoś takiego dotąd nie widział. Wspaniałe, granitowe wrota górowały ponad nimi, a rzeźbienia na nich były tak misterne, że nie pamiętał, by nawet w ruinach za młodu widywał coś podobnego. Jednocześnie onieśmielały i zapraszały przybyłych, by weszli do środka. Oniemiały, Wasak podszedł do nich i zaczął przyglądać się zawartym tam scenom.
– Wspaniałe. – Wyszeptał, ni to do siebie, ni do towarzysza. Chyba potrzebował, by ktoś go szturchnął, bo inaczej spędzi tak cały dzień.

Skrzący Kolec

[Warkocz Komety]

Dawna obietnica Wasaka w końcu doczekała się realizacji. Z początku Nari był trochę zaskoczony, że Wasak w ogóle o tym jeszcze pamięta, ale propozycję wycieczki przyjął ochoczo, choć może już nie pisklęco radośnie. Zbyt dużo się wydarzyło, a przede wszystkim upłynął czas i Nariemu zdarzyło się dorosnąć. Choć już nie bezkrytycznie i naiwnie, rajski nie mógł doczekać się, aż pozna nowe miejsce.

Wasak prowadził. Nari czujnie zapamiętywał drogę, którą szli, żeby być w stanie kiedyś powtórzyć tę wędrówkę już samemu. Zapamiętywał też jak wyglądają krajobrazy miejsc po drodze. Na ostatniej prostej Nariemu niemal pokręciło się w głowie, gdy przedzierali się przez gęsty las ścieżkami, które wyglądały niemalże podobnie. Dobrze, że nie trwało to wiecznie i w końcu odnaleźli świątynię.

Nari stanął jak wryty, obserwując budowlę o kształcie, którego jeszcze nigdy nie widział. Wychował się nad morzem i w górach, gdzie naturalne struktury stanowiły właściwie jedyny element krajobrazu. Wszystko co znał młody rajski smok było bardziej dzikie. To pierwsze wrażenie jakie sprawiły na nim wrota wyryło mu się w głowie na dobre.
– Łał. – Udało mu się w końcu stęknąć, bo nie umiał znaleźć lepszych słów by określić to, co widzi. Stojąc przy Wasaku dotknął ostrożnie wrót łapą i przesunął pazurem po żłobieniach w kamieniu. – To smoki zrobiły? Czy sami bogowie? – Pytał, zastanawiając się.

Zbutwiały Kolec

[Budowniczy Ruin]

Bliskość ruchu i pytanie wyrwało bagiennego z transu. Chwilę mu zajęło rozumienie słów towarzysza.
– Z tego, co wiem.. to nie wiem. – Wydukał, po czym zachichotał rozbawiony własną niekompetencją. Wiele się jeszcze musiał nauczyć. – Mówi się, że świątynia to dom tutejszych bogów. Tutejszych, bo smoki z innych części świata opowiadały mi, że są też inni bogowie, w innych miejscach. W moich stronach na przykład składaliśmy ofiary Agagadze. – Nie pamiętał za wiele o tamtej miejscowej bogince. W głowie zostały mu tylko kilka przestróg podpisanych jej imieniem. Ot, dziecięce przypowiastki. – I podobno są jak najbardziej prawdziwi. Czytałem.. a może słyszałem, że czasami odwiedzają Stada. Frar Pokrętna wraz z innymi Plagijczykami podobno nawet ratowała ich iskry.. cokolwiek to znaczy. – Poruszył skrzydłami, by podkreślić brak dodatkowych informacji. Frar i tak była niezwykle dla niego szczodra, jeśli chodzi o opowieści. Jak by mógł, pewnie zamęczałby ją pytaniami aż do grobu.
– Są tu miejsca przesycone mocą, jak na przykład Warsztat, gdzie za odpowiednią ofiarę bogowie mogą cię wzmocnić, albo czegoś nauczyć. – Nigdy z niego nie korzystał i jakoś nie chciał tego robić. Nie wiedział czemu, ale dla niego brzmiało to jak oszukiwanie. Możliwe jednak, że nie będzie miał wyboru. – Jest też Ołtarz Erycala, który leczy najpoważniejsze rany. – Dodał, uznając, że taka wiedza uzdrowicielowi może się przydać.

Wszystko to brzmiało niesamowicie, ale co innego mówić, a co innego zobaczyć. Wasak zajrzał do środka.
– Idziemy? Jest jakiś bóg, którego chciałbyś poznać? – Zachęcił do dalszego zwiedzania.

Skrzący Kolec

[Warkocz Komety]

Każde zdziwienie odbijało się u Nariego ruchem piór na czubku głowy. Tego się nie spodziewał, że Wasak powie, że nie wie. Z jakiegoś powodu, być może głównie dlatego, że smok był Nariego mentorem, ten uważał go za nieskończoną skarbnicę wiedzy. A tu takie coś. Ci bogowie musieli być nieźle skomplikowani.
– Spotkamy tu jakiegoś? – Spytał odnośnie bogów, jeszcze przyglądając się wrotom. Próbował sobie wyobrazić tych bogów, i jedyne co przychodziło mu do głowy, to to, co już znał. Smoki, tylko bardziej wyjątkowe. Może większe, może zatrważające swoją mocą. Gimnastykował się mocno nad tymi wizerunkami.
Pokiwał łbem, kiedy Wasak zachęcił go do wejścia. Nie było co się dłużej modlić przed bramą. Skoro już byli w świątyni, mogli się pomodlić w środku.
Ostatnie pytanie bagiennego było dla Nariego kłopotliwe. Dotarło do niego, że nie był pewien, o jakich bogach w ogóle mówili.
– Erycal, tak? – Powtórzył imię, które usłyszał od Wasaka. – I kto jeszcze? Chciałbym poznać boga, który daje skrzydła. – Pokazał na grzbiet towarzysza. Wedle jego własnych słów jeden bóg leczył, a inni napełniali mocą i uczyli. – Mogliby mnie nauczyć latać. – Wyjaśnił.

Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

Mina Wasaka lekko zrzedła. Skrzydła? Już od jakiegoś czasu obserwował, że Nari często napomina o swoim "braku", dotąd jednak zrzucał to na karb młodego wieku. Wyglądało jednak na to, że rajskiemu naprawdę doskwierała ta kwestia. W oczach bagiennego, towarzyszowi absolutnie nic nie brakowało – owszem, nie miał skrzydeł, ale miał inne atuty: dłuższe łapy, zwinność, lekkość. Dodatkowe kończyny były dodatkowym balastem i wymagały większego wydatku energii... Z drugiej strony bagienny spróbował sobie wyobrazić siebie bez skrzydeł i musiał przyznać, że brakowałoby by niezwykłej wolności, jaką dawały.

Piastun zrobił zamyśloną minę. Szukał odpowiedzi. Nie przypominał sobie, by istniał patron skrzydeł, czy samego lotu nawet. Albo latających stworzeń. Wolności? Nic.
– Nie słyszałem dotąd o smoku, który otrzymałby od bogów skrzydła. – Odpowiedział szczerze. – Immanor jest głową panteonu i patronem wszystkich smoków, więc może on? Albo Ateral? On jest podobno patronem Mgieł. – Przykro przyznać, ale o bogach nie wiedział zbyt wiele. Właściwie po to tu przybył, by dowiedzieć się więcej. Większość mglistych była raczej powściągliwa w stosunku do tutejszego panteonu. Ba! Veir praktykowała nawet własne wyznania.

Skrzący Kolec

[Warkocz Komety]

Pióra Nariemu nieco zrzedły po takiej odpowiedzi, choć może nie do końca. Wasak wydawał się nie być zbyt pewien swoich słów, więc pewnie sam nie wiedział dokładnie, czego można się po bogach spodziewać. Dlatego Nari pomyślał sobie, że może jeszcze nie wszystko stracone.
– Jak poznać który jest który? – Pytał, idąc bark w bark z bagiennym. – Zaraz, ich da się w ogóle zobaczyć? – Nagle go olśniło. Rozmawiali o bogach jakby byli materialni, ale im dłużej ta rozmowa trwała, tym bardziej Nari zdawał się rozumieć, że to nie jest tak banalnie proste. Bo jak to jest możliwe, że Mgły miały swojego patrona, a on słyszał o nim chyba pierwszy raz? Słyszał, a co dopiero mówić o widzeniu.

Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

Kroki prowadziły ich wgłąb Świątyni, a to oznaczało korytarz prowadzący ku Wewnętrznej Jaskini. Stukot smoczych pazurów i ciche słowa dwójki młodych smoków odbijały się echem od odległych ścian. Nari nie musiał czekać długo na odpowiedź, bo w oddali dość wyraźnie dostrzec się dało pierwsze kamienne smocze sylwetki. Wasak dojrzał ich zarysy już z wejścia, a teraz przystanął, by spojrzeć na rajskiego.
– Nie wiem, jak ich poznać, ale wiem, że są tu ich posągi. One reprezentują bogów i do nich można mówić, albo, no, modlić się. Znaczy prosić o coś. – Wyjaśnienia bagiennego wciąż opierały się na niepewnych źródłach. – Posągi takie, jak te przed nami. Podobno czasami odpowiadają i czasami ożywają. Tak mi opowiadała Ebrill, jak byłem pisklakiem. – Uśmiechnął się na to wspomnienie. – Wiem, że ten po środku przed nami to właśnie Immanor. Co powiesz na to, by spróbować go zapytać o skrzydła dla ciebie?

Skrzący Kolec

[Warkocz Komety]

Im głębiej wchodzili, tym Nari intensywniej kręcił łbem na boku. Chyba trochę inaczej wyobrażał sobie świątynię wewnątrz, ale z drugiej strony nie miał też nic konkretnego we łbie, więc nie czuł się specjalnie zawiedziony.
Na widok posągów zareagował wyraźnie zaskoczony i od razu przyspieszył kroku, wyprzedzając nieco Wasaka. Przyglądał się wizerunkom bogów w wielki zafascynowaniu. Do czasu...
– Jak to, ożywają? To bogowie są tylko posągami? – Nagle wizja niesamowitych smoków zrzedła w głowie Nariego i na Immanora patrzył już niemal ze sceptycznością. – Serio mam gadać do kamienia? – Zapytał ciszej Wasaka, jakby na ucho.

Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

Stanęli przed posągami Wewnętrznej Jaskini. Cztery kamienne, gdzie sylwetki obserwowały ich w milczeniu: niezwykle zwyczajny Immanor z miłym, ojcowskim uśmiechem wymalowanym na pysku; potężny i wielki wojownik, rzucający wyzwanie swym spojrzeniem; smoczyca, o oczach pełnych życia i pewności siebie; leżący smok otoczony trofeami, o figlarnym usposobieniu. Był tu też podest, na którym stał wyłącznie wielki, czarny, granitowy blok. Można było stąd udać się w jeszcze inne miejsca, i kto wie? Może tam też były jakieś posągi? Z tego, co pamiętał Wasak, bóstw było więcej niż cztery. Na pewno nie poznawał w tych tutaj Aterala.

Szept Nariego przebrzmiał, i rzeczywiście, jak powiedzieć to na głos, to przemawianie do kamieni wydawało się trochę dziwne. Trzeba było jednak przyznać, że rzeźby wyglądały jak żywe. Bagienny westchnął. Puścił pierwsze pytania rajskiego mimo uszu. Nie miał na nie odpowiedzi, bo właściwie właśnie po to tu był – żeby sprawdzić.
– A co ci szkodzi? Jeśli masz szansę na skrzydła, to może warto pogadać, choćby i z posągiem? – Odparł półżartem. Rzeźby nie wyglądały groźnie, czy złowieszczo. Właściwie, to Wasak czuł się przy nich całkiem dobrze. Zupełnie jakby był zaproszonym tutaj gościem, któremu ktoś powiedział "czuj się jak u siebie". Dziwne, bo przecież nikt go tu nie zapraszał.

Skrzący Kolec // robimy wspólną modlitwę o skrzydła?

// Kontynuacja przy Posągu Immanora