Skalna Polanka

[Niecna Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wydawać by się mogło, że doskonale odnajdę się w bandzie nieokrzesanych smoków. Niestety nie ma tak łatwo, gdy jest się jednym z nielicznych, którzy myślą. Większość Cienistych, których poznałam to jedynie nędzne podróbki smoków. Liczyłam na to, że tu ich nie spotkam. Pytanie tylko, czy ewentualne smoki z innych Stad nie okażą się jeszcze gorsze. No, ale nie można być większym bezmózgiem niż jeden irytujący jegomość. W dodatku bez skrzydeł. Przysiadłam sobie na ziemi, wzdychając cicho i wypuszczając kłębek powietrza z gardzieli.

[Tejfe]

Tehanu kończąc swój dzień na nieudanej próbie przekonania tej zrzędy do swoich racji, zamierzała powrócić do Obozu, a zaraz potem do groty. Jednak nici z jej planów. Przynajmniej na razie. Samica poczuła nagle mocne rwanie w lewym skrzydle. Do cholery!– przeklęła w myślach. Najprawdopodobniej jakaś kolka.– dodała, czując, że traci czucie w skrzydle. Zdarzyło jej się to pierwszy raz, więc uznała, że to zwykły przypadek. To raczej nie jest żadne schorzenie.– pomyślała z trwogą. Bądź, co bądź Łuska musiała wylądować. No chyba, że chce pogorszyć nacisk i lecieć w ciągłym bólu. Wcale jej na tym nie zależało. Aż tak mi się nie spieszy. Zaczęła zataczać okręgi, szykując się do tradycyjnego lądowania. Niestety pikowanie teraz odpadało. Wylądowała. Szybko rozpoznała, że znajduje się na Skalnej Polance w Bliźniaczych Skałach. Cóż, niezłe miejsce. Idealne, by nabrać sił i przeczekać ból.– Nim dokończyła swoją myśl, kątem ślepia zauważyła, że trochę dalej siedzi ktoś jeszcze. Nie jest sama. Będę miała towarzystwo.– pomyślała, podchodząc bliżej. Pisklę. Przed nią siedziało szare, matowe pisklę. Nawet nie wiecie jak się ucieszyła Tehanu! Lubiła ona dzieci, nawet bardzo, a nie miała teraz ochoty na rozmowy z jej równikami, bądź starszymi smokami. Na początku pomyślała, że to dziecko Życia, pomyliła je z takim jednym małym. Jednak jej ocena szybko uległa zniszczeniu. Po pierwsze była to samica, po drugie miała mniejszą żuchwę i po trzecie była o wiele młodsza niż osobnik z którym ją porównywała. Była to samiczka z Cienia lub Ognia. Hipnotyzująca nie potrafiła wykryć po zapachu z jakiego. Podeszła tylko bliżej i wyszczerzyła kły w uśmiechu. –Witaj. Jestem Hipnotyzująca Łuska, Życie. Co robisz tutaj sama, kochana?– starała się być miła mówiąc do pisklęcia. Nie znała go, więc nie znała też jego reakcji.

[Niecna Łuska]

Siedziałam na ziemi, wyobrażając sobie, jak zatapiam kły w gardzieli Klątwy i sączę krew z jej ciała. Powoli, upajając się tym. Kątem ślepi dostrzegłam jakąś postać na niebie. Miałam nadzieję, że szybko się stąd zabierze. Na moje nieszczęście to smoczysko postanowiło wylądować. Ale co gorsza, zdecydowało się podejść do mnie! No dobra, przeboleję to jakoś. Przynajmniej będzie się na kim poznęcać. Wiedziałam, że to raczej słaba osobowościowo samica. Nazwała mnie kochaniem! No tego to jeszcze nie było. Na początku ogarnęło mnie zdumienie. No, ale z drugiej strony co się dziwić. W końcu wyglądam nawet przyjaźnie. Na próżno jednak szukać uprzejmości w moim zachowaniu. Przez krótką chwilę zastanawiałam się, czy by trochę nie poudawać. Doszłam jednak do wniosku, że mam tego dosyć po dzisiejszej wizycie u Klątwy. – Zastanawiam się jak najlepiej wgryźć się w smoczą gardziel. – odparłam, nadając memu głosowi słodkie brzmienie.

[Tejfe]

Patrzyła na samiczkę zdumiona. Zdziwiły ją jej słowa. Doprawdy. Szybko jednak przekabaciła je żart, roześmiała się. –Myślę, że Ci w tym pomogę. Najlepiej podejść od tyłu kiedy ofiara się nie spodziewa, przytrzymać jej ciało łapami, a zęby zatopić w szyi, tuż pod gardzielą.– powiedziała jak najbardziej oczywistym tonem. Nawet nie przypuszczała, że ta informacja może się kiedykolwiek wydać pożyteczna szarej. Zmęczenie i poirytowanie, które dzisiaj doświadczyła szybko się ulotniło. Całkowicie skupiła się na młodej. –Dobrze, skarbie. Ja Ci się przedstawiłam. Pozwól, że teraz Ty to zrobisz. I nie chcę przybierać roli rodzica, ale twoi opiekunowie wiedzą, że włóczysz się sama po terenach?– Hipnotyzująca czuła się w jakiś sposób odpowiedzialna za małą.

[Niecna Łuska]

Moja wyobraźnia od razu zaczęła działać, gdy samica postanowiła podzielić się ze mną swoimi spostrzeżeniami. – Musiałabym być znacznie większa i silniejsza od tego smoka. I mieć strasznie długą szyję. – zmarszczyłam nos z niesmakiem. Nie na darmo ma się za tatę wojownika, prawda? Popatrzyłam na nią, ze szczerym zdziwieniem widocznym w moich ślepiach. No proszę! Myśli, że jest taka ważna. No dobrze, niech sobie tak myśli. Może kiedyś się przyda. – Alyssa. – powiedziałam, mrużąc ślepia. Czy opiekunowie wiedzą? Och, ta podróba smoka pewnie sama by mnie wykopała jeszcze dalej. Uśmiechnęłam się drapieżnie, na myśl o kilku torturach, którym mogłabym poddać Klątwę. Aż oblizałam kły, jakbym patrzyła na jakiś smakowity kąsek mięsa. – Tata uważa, że powinnam być samodzielna. – wzruszyłam barkami, ziewając.

[Tejfe]

Jakoś dziwnie imponowała jej ta samiczka. Budziła w niej jednocześnie trwogę, choć była tylko pisklakiem, jak i zachwyt. –Jesteś naprawdę dziwnym dzieckiem, Alysse.– powiedziała, po czym poczuła silny ból głowy. –Auć! Do tego skrzydła, musiała dołączyć ten przeklęty łeb. Niech no Villar!– Przeklęła cicho, nie chcąc by słowa doszły do samiczki. Po chwili przypomniała coś sobie. –Mówisz, że twój tata chce byś była samodzielna. Masz naprawdę mądrego tatę, choć tutaj może być dość niebezpiecznie, więc powinnaś uważać.– powiedziała, choć najprawdopodobniej zaprzeczyła by, gdyby się dowiedziała kim jest ojciec tego dziecka. –A z jakiego jesteś stada?

[Niecna Łuska]

Nie bardzo wiedziałam co sprawiło, że tak nagle zaczęła wrzeszczeć. Ale było to całkiem zabawne. Na moim pysku pojawił się nieco drapieżny uśmieszek. Postanowiłam zignorować jej mamrotanie. Najwidoczniej nie jest normalna. No cóż, zdarza się! Uniosłam nieco wyżej łeb. Mądry tata? No raczej! Prawić takie oczywiste zdania. Jakbym była niczego nieświadomym pisklęciem. Może i jestem jeszcze niedoświadczona, ale to się zmieni. Już niedługo. Może oszczędzę tą samicę? Dostarcza mi sporo rozrywki! – Z Cienia, oczywiście. Nie mogę pochodzić z innego Stada, skoro moim tatą jest Kheldar. – gdy wspomniałam o tacie w moim głosie pojawiła się nutka dumy z tego, kim jestem, skąd pochodzę. Szkoda, że tak niewiele jest Cienistości w Cienistych.

[Tejfe]

Tehanu poczuła się upokorzona, widząc jak Alyssa się z niej śmieje. Starała się mówić cicho, niestety nie udało się. Widać było, że jest lekko naburmuszona, ale to uczucie szybko zniknęło, nawrócone kolejnym atakiem bólu. W tej chwili skrzydło się nie liczyło, właściwie przestało boleć, jedynie co czuła to pulsujący ból łba. Warknęła cicho. Nie przejęła się zbytnio, kiedy usłyszała, że ojcem samiczki jest Kheldar. Nie wiedziała, że to pisklęce imię Uśmiechu. Poza tym nawet, jeżeli kiedyś ukradkiem usłyszała to imię i tak by nie poznała. Nie mogła skupić myśli, zbyt bardzo skupiała się teraz na sobie. Nic na niej nie zrobił też fakt z tego, że jest z Cienia. Każdy smok może być inny, choć nie chciałaby, żeby Alysse była typową Cienistą. Patrzyła na nią jasnymi ślepiami, a samiczka mogła zauważyć, że Tehanu bardzo cierpi. Cóż, to był pierwszy przypadek, kiedy Hipnotyzująca się tak czuła, a mogło być ich więcej.

[Niecna Łuska]

Patrzyłam na Hipnotyzującą, która wydawała się nic nie rozumieć. Jej dziwne zachowanie i stękanie mogło być tego przyczyną. Albo skutkiem, kto wie. Oczywiście mogłam ją wyzwać, albo zrobić coś jeszcze gorszego. Doszłam jednak do wniosku, że może zostać moją zabawką. Oczywiście, gdy już będę mogła walczyć. Wtedy się przyda. Postanowiłam więc, że jakoś ją sobie podporządkuję. Podniosłam się, a na moim pysku pojawiło się zmartwienie. Podeszła do adeptki Życia i swoją prawą łapą dotknęłam jej lewej. – Wszystko w porządku, Hipnotyzującą? Źle wyglądasz. Coś cię boli? – zapytałam zmartwionym głosem. W moich ślepiach błyszczał niepokój. A wszystko to było tak autentyczne, jakbym faktycznie się o nią martwiła.

[Tejfe]

Poczuła wdzięczność do samiczki, kiedy ta zmartwiona podeszła do niej. Tehanu nawet nie zauważyła, że troska, którą otacza ją to pisklę jest fałszywa. W normalnych okolicznościach prawdopodobnie, by to wyczuła. Jednak nie teraz. Wymusiła na sobie uśmiech. Łagodny, dający nadzieję uśmiech. –Dziękuje za troskę, kochanie.– rzekła, po czym jęknęła. Samica nie było przyzwyczajona do bólu fizycznego. Przynajmniej nie takiego. Wyłamany ząb, kolki, czy mrowienie od złego ułożenia mięśni, były na porządku dziennym. Jednak takiego bólu, jaki mógł dostarczyć jej własny łeb, doznała po raz pierwszy. –Chyba będę musiała iść do Uzdrowiciela.– pomyślała, po czym przypominając sobie o samiczce zwróciła się do niej. –Tak. Boli mnie głowa, skarbie. Ale, nie musisz się mną przejmować. Odpocznę chwilę, po czym wrócę do siebie.– powiedziała i ponownie poczuła falę zalewającego bólu głowy.

[Niecna Łuska]

Och, jaka ona biedna! Moje ślepia wręcz krzyczały, że jej stan momentami mnie przerażał. Niby rozmawiała uśmiechnięta, a nagle niemal zwija się z bólu. Mimo to w środku wręcz kipiałam, rechocząc wrednie i złowrogo. Skoro jest tak słaba, łatwo będzie ją sobie podporządkować. Teraz jednak muszę ją przekonać, że bardzo ją polubiłam i się o nią troszczę. – Może się połóż? Mogę pobiec po kogoś, żeby ci pomógł. – przysiadłam obok niej, delikatnie klepiąc ją po barku. Spoglądałam na nią z troską wymalowaną na pysku. Moja łapa lekko drżała, gdy ją dotykałam, jakbym bała się, że dotyk ten będzie źródłem kolejnej fali bólu. Taak, oczywiście.

[Tejfe]

–Nie, dziękuje.– powiedziała, cicho Tehanu, słysząc propozycje Alyssa. Hipnotyzującej przydałby się ktoś do pomocy, jednak samica nie chciała uzależniać od siebie dziecka. –Chętnie się za to położę.– powiedziała, po czym poszła szukać najwygodniejszego miejsca do odpoczynku. Miała dość duży wybór, wybrała jednak średniej wielkości kamulec, taki na którym bez problemu mogła się zmieścić. Ułożyła się na nim, otulając się dodatkowo ogonem, chcąc się ogrzać. Nie mogła jednak zasnąć. Dokuczliwy ból jej w tym przeszkadzał. Może jednak nabierze sił. Po chwili, roztargniona spojrzała na samiczkę. –Jak, chcesz to możesz iść. Nie każe Ci tu ze mną zostawać. Poradzę sobie.– Biedna samica! Nawet nie podejrzała, że to dziecko ma określony cel, by z nią tu zostać. Cel, przyjemny tylko tamtej.

[Niecna Łuska]

Podniosłam się i podreptałam za Hipnotyzującą, by usiąść obok kamienia. Usiadłam tak, aby znajdować się pyskiem w pysk z adeptką. Uśmiechałam się do niej ciepło, ze współczuciem, by co jakiś czas poklepywać ją po łapie. – Ależ skąd! Nie mogę cię teraz zostawić. Nie przejmuj się mną, chętnie ci potowarzyszę. – uśmiechnęłam się do niej tak szeroko i tak słodko, jak tylko pisklę potrafi. Cóż tu wiele mówić, wciąż coś mi zostało z potworkowatego uroku. A skoro jestem w stanie to wykorzystać, czemu nie! Dzięki temu ta samica zapamięta mnie jako cudowne pisklę, które z czasem wyrośnie na świetną czarodziejkę. A później to już zabawa.

[Tejfe]

Przybrała wyraz męczennika, pokutnika, obraz cierpienia, bólu, marazmu. Cóż, może i Tehanu chyba trochę przesadzała. Jednak trzeba jej to wybaczyć. Tak jak wspominała był to jej pierwszy raz, kiedy doznała takiej gwałtowności, ataku i napaści na jej mózg. Tak, jakby jakiś napastnik wdarł się tam i szarpał do na strzępy. Hipnotyzująca nie była do tego przyzwyczajona. Także wiła się z bólu, jęcząc głośno i żałośnie. Alysse musiała uważać na swoje uszy, chyba, że pragnęła ogłuchnąć. Po chwili adeptka oprzytomniała. –Nie musisz tu zostawać i patrzeć na mnie w takim stanie. W końcu to ustąpi i będę mogła odlecieć.– powiedziała słabym głosem, po raz kolejny wymuszając sztuczny uśmiech.

[Niecna Łuska]

Poklepałam ją przyjaźnie po łapię i uśmiechnęłam się ciepło. Wciąż grałam swoją rolę. Perfekcyjnie. Jakbym była do tego stworzona. Co prawda jej krzyki sprawiały, że miałam ochotę wsadzić jej pazur w ślepię. Wtedy przynajmniej miałaby powód do takich jęków. Oczywiście nie dałam nic po sobie poznać. Zachowywałam się jak starsza siostra, która martwi się losem bliskiej smoczycy. – Nie ma o czym mówić. Poczekam aż ci przejdzie. Chyba, że wezwiesz kogoś, aby ci pomógł. Wtedy zostanę tu, dopóki ktoś nie przyleci. Nie pozwolę ci cierpieć w samotności. – otarłam się lekko łbem o jej szyję i znowu przysiadłam na ziemi, uśmiechając się dobrodusznie.

[Tejfe]

Hipnotyzująca nie chcąc już usilnie walczyć o swoje racje, przyznała samiczce zgodę. –Dobrze. Poczekaj ze mną, ja spróbuje zasnąć. Nie mogę wezwać nikogo telepatycznie, nie opanowałam magii. Jak poczuje się lepiej, pójdę do Uzdrowicielki.– powiedziała samiczce, nie chcąc jej martwić, że wciąż będzie przeżywać męczarnie. Jakby ją to obchodziło. W sumie Tehanu cieszyła się z tego, że Alysse postanowiła z nią zostać. Nie chciała być sama... Po dłuższej chwili czekania Hipnotyzująca zapadła w niespokojny sen.

[Niecna Łuska]

Gdy samica zasnęła ja przewróciłam ślepiami, wzdychając cicho. Potrząsnęłam łbem, próbując wyrzucić z niego jej wrzaski i jęki. No naprawdę. Jak można być takim słabym smokiem? Ale jeszcze mi się przyda. Oczywiście siedząc uśmiechałam się delikatnie, ciepło, w razie gdyby się obudziła. Pozory trzeba zachować. Mimo to moja wyobraźnia szalała. Widziałam, jak stoję nad nią i delikatnym ruchem pazura rozcinam jej gardziel. Warstwa po warstwie. Tkanka po tkance. A później zatapiam kły w jej ciele i chłepczę krew. Ahh...

[Tejfe]

Hipnotyzująca obudziła się nad ranem. Myliła się, ból nie ustał. Jednak odrobinkę zmalał. Samica była w stanie wrócić do siebie. Zamrugała podwójnie ślepiami, chcąc już na zawsze zostawić w tyle nocne koszmary. Zauważyła, że tuż przy niej wciąż stoi Alyssa. Adeptka miała nadzieję, że w nocy samiczka odejdzie. Myliła się jednak. Przyjrzała jej się. Wciąż było widać po niej troskę, ale i zmęczenie. Samiczka nie spała. Tehanu zrobiła jej się żal. Jednak głupia nawet nie pomyślała, że to wszystko jest zaplanowane. –Bardzo Ci dziękuje, skarbie.– powiedziała ciepło. –Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy.– W tej chwili tego naprawdę chciała. –Ból jednak nie ustąpił. I raczej nie ustąpi, dopóty nie udam się do Uzdrowicielki.– rzekła, po czym musnęła pisklę w bok, w geście przytulenia. –Dziękuje, że ze mną zostałaś.– dodała cicho, po czym wzbiła się w powietrze i odleciała, cały czas myśląc o nieustającym bólu.

[Niecna Łuska]

W gruncie rzeczy nawet aż tak mi się nudziło. Zdążyłam poznać już kilkoro tych przeklętych gadzin, żeby mieć czym zająć wyobraźnię. W mojej głowie pojawiały się obrazy, jak odrywać im łapy, wyrywam kły, zrywam łuski z ciała. Przy okazji nacinam, nagryzam i inne takie. Co jakiś czas musiałam się oblizywać po ślinka ściekała mi z pyska. Oczywiście byłam bardzo czujna! Na każde drgnięcie tej rozwrzeszczanej samicy przybierałam jakże zasmucony wyraz pyska, pokazując także swoje zmęczenie. I wytrwałam! Taki sukces. Gdy Hipnotyzująca się obudziła i postanowiła sobie pójść, ucieszyłam się. Tylko w duchu, rzecz jasna. Otarłam się o nią łebkiem, jakby pocieszając. – Mam nadzieję, że niedługo wyzdrowiejesz. – rzuciłam, uśmiechając się do niej z nadzieją. Tak słodko, jak tylko pisklę potrafi. – Do zobaczenia, Hipnotyzująca Łusko. – zaczekałam, aż odleci, uśmiechając się i machając jej łapą. A gdy zniknęła z mojego pola widzenia prychnęłam, fuknęłam i podrapałam się po pysku. – Naiwna. – zaśmiałam się cicho, wrednie, po czym zebrałam swój zacny zad i ruszyłam w poszukiwaniu nowej ofiary.

[Oddech Pustyni]

To miejsce wyglądało naprawdę ładnie więc młoda przechadzając się po okolicy od razu zdołała je dostrzec. Póki co nie było tu zbyt wielu smoków ale miała nadzieję, że poszczęści się jej aby jakiegoś spotkać. Była żądna wiedzy ale przekazywanej jej z różnych źródeł, więc poszukiwała jakiejś nowej znajomości.
Zapach na polanie różnił się od tego z jakim miała styczność przez ostatnie parę dni. W powietrzu unosiła się woń jeszcze dla niej nie znana ale z tego co wiedziała, prawdopodobnie należąca do członków innych stad. Rozejrzała się raz jeszcze po czym jej wzrok zatrzymał się na głazie, na którym po krótkiej chwili postanowiła się usadowić. Nie był zbyt wysoki ale i tak dawał jej możliwość objęcia wzrokiem szerszej powierzchni terenu.

[Lwia Łuska]

Lwia szybowała na ramionach wiatru, coraz bardziej oddalając się od obozu Życia. Znów postanowiła opuścić rodzime strony na poszukiwanie...przygody? Wyzwań? W sumie sama do końca nie wiedziała.
Lecąc tak, jej oczom ukazały się Bliźniacze Skały. Samica zaczęła kołować nad nimi, szukając jakiegoś przyjemnie wyglądającego miejsca. Wreszcie dostrzegła polanę otoczoną skałkami, ze żwawo płynącym źródełkiem. Niewiele myśląc, zatrzymała się w powietrzu, po czym skierowała tułów w dół i przytuliła skrzydła do boków, pikując w dół. Wiatr smagał jej ciało boleśnie, ale to nie odbierało młodej radości z lotu. Tuż nad ziemią Lwia wylądowała miękko w śniegu. Smoczyca otrzepała się z resztek białego puchu, po czym rozejrzała się wokół.
Nie od razu dostrzegła pisklę, leżące na głazie. Przez chwilę nieświadoma niczyjej obecności, podeszła do źródełka i zaczerpnęła parę łyków wody. Jednak już po chwili poczuła nieznany zapach innego stada. Poznała już woń Cienistych, więc z prostej kalkulacji obcy musiał pochodzić z Ognia. Młoda uważniej omiotła wzrokiem okolicę. Wreszcie dostrzegła małą Ognistą, znajdującą się na skale. Gdyby nieznajoma była starsza, z pewnością Lwia podeszłaby do niej z nieco większą rezerwą. Jednak piaskowy pisklak był młodziutki i przez to bezbronny, więc Lwia podeszła do Ognistej bez obawy.
– Witaj. Czemu przyszłaś tu sama? – spytała, z pozoru bez większego zainteresowania, jakby niewiele ją ta informacja obchodziła, jakby służyła tylko temu, aby jakoś rozpocząć rozmowę.
W rzeczywistości zainteresowała ją samotność tego pisklęcia o nico przydużych jak na jej wiek skrzydłach i dziwnych, rozdwojonych rogach. Czyżby udzieliła jej się troska i opiekuńczość Hipno?