Kwiecista polanka

[Jaskiniowy Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

–Ten potrzebuje wielu rzeczy, ale Ty ich za mnie nie zdobędziesz. Bywaj zdrów. Być może zobaczymy się kiedy odnajdziesz spokój ducha...
Jaskiniowy stał niewzruszony już się nie uśmiechając. Po prostu obserwował aurę uciekającego pisklęcia i jego matki. Obserwował też ruchy samej samicy. Była dość smukła i nie rysowały się za jej futrem większe mięśnie. Czarodziejka. Więc nie ciężko było mu ocenić do kogo 'należy' Iskra. Samiec nie był głupi i dobrze dopasował sytuację Bezchmurnego do stanu Iskry.
Cenna uwaga, którą kiedyś wykorzysta... Różnie bywało. Jaskiniowy nie miał zamiaru ranić Iskry, ale jeśli nastałaby wojna z Życiem... Wiedziałby doskonale jak osłabić jej ducha.
Więcej informacji sprawiało, że więcej mógł zrobić, czuł się silniejszy. Uśmiechnął się na pożegnanie i czekał, aż dorosła samica odleci.

[Subtelny Gniew]

Seraficzna Łuska zaczynała stawać się częstym bywalcem terenów wspólnych. Wciąż nie mogła pozbyć się niepokoju, gdy mijała obce sobie smoki, zwłaszcza te stada Cienia, z którymi prowadzili wojnę i którzy nie podpadli jej do gustu. Byli zimni jaka śnieg, który ogarnął świat, a ich serca twarde jak skały na Czarnych Wzgórzach. Może jej ocena była niesprawiedliwa, ale jeszcze nie spotkała się z miłym cienistym i czuła do nich podświadomą niechęć. Ogień za to wydawał się w miarę przyjazny, nawet jeśli byli po wojnie, to ogniści na Spotkaniu Młodych zachowywali się, jak na kulturalne smoki przystało. Jeden z nich nawet się do niej uśmiechnął, ale nie potrafiła przypomnieć sobie jego imienia.

Długo krążyła nad Dziką Puszczą, gdzie umówiła się z uzdrowicielką Ognia. Nazywali ją Słodyczą Zbawienia. Seraficznej podobało się to imię i nie mogła się doczekać, gdy pozna prawdziwą uzdrowicielkę. Co prawda traktowała zawsze Liliową jako jedną z nich, ale mimo wszystko jej mama nie zdobyła jeszcze pełnej rangi, a Słodycz była uzdrowicielką z krwi i kości. Seraficzna zastanawiała się, jak wiele smoków już uleczyła i jak bardzo musi być dobra. Bo w końcu, ktoś kto ratuje życia innych musi być dobry, prawda? Adeptka po chwili rozglądania się, wybrała na miejsce spotkania pustą polanę, która wcale nie była kwiecista, lecz biała jak wszystko inne. Zanurzyła łapy w białym puchu i złożyła skrzydła. Spojrzała na swoją jasną, skórzaną torbę, w której niosła pakunek z ziołami. Czuła bardzo dobrze ich zapach, nawet gdy były zamknięte pod dwoma warstwami. Kusiło ją, by jeszcze trochę upajać się ich aromatem, ale czuła także, że to nie jest dobry pomysł. Odgarnęła ogonem śnieg i usadziła swój zadek w oczekiwaniu na Słodycz.

[Słodycz Zbawienia]

Gdzieś pomiędzy opieką nad Ognistymi, zbieraniem ziół, ceremoniami i wszystkim innym znalazłam chwilę, aby pomóc młodej kleryczce Życia. Kurama został w grocie, aby się wygrzać i nabrać sił na kolejną wyprawę. Ja zaś przyleciałam na polanę, by zakołować, gdy już się nad nią znalazłam. Wylądowałam miękko, uginając łapy. Po chwili otrzepałam się i poprawiłam ułożenie torby. Podeszłam do młodej samiczki, idąc za moim nosem. Te łowcze czasy się przydały. O dziwo. Zbliżyłam się, witając ją delikatnym skinieniem łba i uśmiechem. – Słodycz Zbawienia, uzdrowicielka Ognia. Ty, jak mniemam, jesteś Seraficzną Łuską, prawda? – zapytała, uśmiechając się do niej przyjaźnie. Kleryków traktowałam jakoś inaczej, niezależnie od Stada.

[Subtelny Gniew]

Seraficzna Łuska widząc pikującą ku niej smoczycę zamarła w podnieceniu. Emocjonowała się wszystkim, co nowe, ale to, co związane było z leczeniem zachwycało ją najbardziej. Gdy Słodycz zbliżyła się do niej, adeptka natychmiast skłoniła łeb i otworzyła usta, by się przedstawić, ale Zbawienie wiedziała kim jest.

– Tak – potwierdziła wpatrzona w górującą nad nią uzdrowicielkę. Seraficzna po raz pierwszy spotkała się z tak przyjaznym powitaniem ze strony obcego smoka. Słodycz wzbudzała w niej zaufanie i nagle kleryczka gotowa była opowiedzieć jej całe swoje życie i wszystkie tajemnice. Powstrzymała się jednak i chrząknęła, gotowa wytłumaczyć, dlaczego poprosiła Słodycz o spotkanie. – Dzisiaj rano – Seraficzna trochę koloryzowała opowieść, bo dzisiaj rano, chrapała jeszcze, rozłożona w grocie i nie chcąca się obudzić. Dopiero po przejściu południa raczyła otworzyć ślepia i zaciekawić się szelestami przed grotą. – Obudził mnie szelest przed moją jaskinią. Kiedy podeszłam do wejścia zobaczyłam ten pakunek – wysunęła swoją torbę i wyjęła z niej skórę, w którą ktoś zawinął zioła. – Nie wiem, kto go przyniósł, naokoło groty nie wyczułam żadnych zapachów. Dopiero zaczęłam swoją naukę i nie jestem w stanie zidentyfikować wszystkich tych ziół. Poza tym czuję niepokój. Anonimowi darczyńcy nie wzbudzają we mnie zaufania – uśmiechnęła się krzywo i odkryła zioła przed Słodyczą. Znów poczuła silny aromat i zaczęła oddychać ustami. Nie mogła przecież odlecieć na spotkaniu z prawdziwym uzdrowicielem.

[Słodycz Zbawienia]

Zdziwiło mnie, że samiczka zaczęła od jakiejś historii. Zwykle klerycy zgłaszali się do mnie, bo chcieli się czegoś nauczyć. A tu proszę. Zmrużyłam lekko ślepia w momencie, gdy padło słowo pakunek. Zapach ziół wyczułam w momencie, w którym Seraficzna wyjęła zawiniątko z torby. Moje serce się ścisnęło, podobnie jak prawa przednia łapa, która zrobiła sporą dziurę w śniegu, łapiąc go i zgniatając. Otwarcie pakunku rozwiało wszelkie moje wątpliwości. Oczywiście mogę się mylić. Dla pewności nieco zbliżyłam łeb do ziół, które ktoś przechowywał w idealnych warunkach. – Cóż. Znajdziesz tutaj niemal każde zioło, jakim się posługujemy. – zauważyłam. Mój głos się jednak zmienił. Z pełnego ciepła i spokoju stał się nieco odległy. – Oczywiście nie mam pewności, jednak wygląda to jak zbiór moich ziół, które niedawno, przed wojną, zostały mi skradzione. – westchnęłam cicho, kręcąc lekko łbem. Po chwili jednak powrócił mój spokój, ciepło i opanowanie. – Musimy to jakoś wyjaśnić. Ale jak mniemam chcesz się czegoś o ziołach dowiedzieć?

[Subtelny Gniew]

Seraficzna poczuła ogarniający ją chłód i niepokój, gdy głos Słodyczy z delikatnego zmienił się na jakiś tajemniczy i odległy. Kiedy usłyszała, że zioła te należą do Zbawienia i że zostały skradzione, gwałtownie odsunęła je w stronę smoczycy. Nie chciała mieć do czynienia ze zbrodnią. Poczuła przepływający przez jej ciało gorąc zdenerwowania. Jakby te zioła emanowały złem, które mogło wziąć ją w swoje szpony.

– Należą do ciebie – odparła natychmiast zawstydzona, że tak gwałtownie zachowała się przy uzdrowicielce. Kiedy jednak ta zaproponowała jej nauka, strach ulotnił się i pysk kleryczkiz złagodniał. Pokiwała zamaszyście głową. – Będę ci bardzo wdzięczna – wymamrotała. Nie spodziewała się takiego obrotu spraw, ale była to miła niespodzianka.

[Mistrz Gry.]

I tak oto u stóp Słodyczy Zbawienia rozsypały się następujące zioła:
babka lancetowata 22
– chmiel zwyczajny 20
– dziurawiec pospolity 12
– imbir 11
– lawenda 23
– lubczyk 3
– macierzanka 15
– melisa 1
– nawłoć pospolita 27
– ostróżeczka polna 2
– rumianek pospolity 7
– ślaz dziki 24
– tasznik pospolity 13
– jałowiec 17
– jemioła 17
– kalina
> 5 Owoce
>15 Korzeń
– mięta 6
– orzech włoski 27
– topola czarna 12
– żywokost 5
– kozłek lekarski 15
– lulek czarny 6

Same zioła były w dobrym stanie. Z kolei skóra, w którą były zawinięte, prawdopodobnie wilcza, nie ukazywała co mogło zwrócić zioła, ani co je ukradło. Poza naturalnie nasuwającymi się wnioskami, czyli tym że to Życie je ukradło i teraz ze strachu je zwracało. Czy Złudzenie Życia w ogóle wiedział o tej sytuacji? Może to on powinien zwracać zioła, nie kleryczka...

[Słodycz Zbawienia]

Na moim pysku pojawił się ciepły uśmiech, pełen wdzięczności. Oczywiście Seraficzna mogła utrzymywać inną wersję i zabrać zioła. Postanowiłam docenić jej gest. W moich ślepiach cały czas lśniła radość i ulga. Przynajmniej odciążę nieco mojego kompana, który tak wiernie towarzyszy mi w szukaniu ziół. Zaczęłam chować liście, gałązki, szyszki, nasiona i korzenie do torby, pozostawiając po jednej sztuce każdego ziela na skórze. Podzieliłam je na kilka grup tak, aby było to doskonale widoczne. – No dobrze. Powiedz mi, czy wiesz już cokolwiek o ziołach? Nie chciałabym powtarzać czegoś, co już wiesz, skoro przez ten czas możemy zająć się czymś innym. – na moim pysku cały czas widniał łagodny uśmiech, a mój głos wydawał się być jeszcze bardziej aksamitny niż zwykle.

[Subtelny Gniew]

Seraficzna chrząknęła. Liliowa opowiedziała jej dość dużo o ziołach, a kleryczka zapamiętała każde jej słowo zaoferowana tematem. Teraz powoli świat ziół stawał się jaśniejszy w spojrzeniu jej młodych oczu. Rozpoznawała wonie i kwiaty, zastanawiając się, kiedy będzie mogła wyruszyć na swoją pierwszą wyprawę i zebrać potrzebne stadu zioła. Nieobecności jej matki sprawiały, że Seraficzna musiała coraz poważniej myśleć o swoich obowiązkach. Jeśli Liliowa nie wróci do końca wojny z Cieniem, ona będzie musiała zabrać się za leczenie rannych, a na razie, cóż, nie mogła siebie o to obwiniać. Miała niespełna dziewięć księżyców, więc nic dziwnego w tym, że nie potrafiła leczyć. Musiała z tym jeszcze poczekać.

– Moje ulubione zioło, to znaczy lawenda – wskazała na kwiat o fioletowych kwiatkach, na którego widok uśmiechnęła się pogodnie. – Ma piękny mocny zapach. Występuje na równinach. Jej gałązek z liśćmi używa się jako środek uspokajający, właśnie ze względu na jej zapach. Gdy choroba lub uraz spowoduje u pacjenta szok, należy podać mu te gałązki do żucia na jakieś kilka chwil, jeśli jest młody, lub sporządzić napar i dać do wypicia, jeśli jest starszy. Wynika to z faktu, że starsi mają często problemy z uzębieniem. Zęby wraz z wiekiem stają się słabsze i łatwiej wypadają. Lawenda działa także przeciw zapaleniom i grzybicy, nieprzyjemnej choroby, która powoduje niemiły świąd, wypadanie łusek lub futra i łuszczenie się skóry. Napar z lawendy łagodzi świąd. Czyni to także macierzanka – wskazała na zioło o malutkich różowych i amarantowych kwiatach. – Gałązki macierzanki miażdży się i robi się z nich okład na skórę zakażoną, owrzodzoną lub poparzoną, na przykład ogniem podczas walki. Jej zapach też jest ładny, choć nie tak intensywny jak zapach lawendy. Znaleźć ją można na równinach. Mięta – wskazała na zamszowe liście. – Rośnie w lasach. To zioło o właściwościach orzeźwiających. Po jego żuciu rozchodzi się przyjemne uczucie chłody w pysku. Ale jeśli się przesadzi, może spowodować pieczenie. Podobnie jak lawenda służy jako środek orzeźwiający. Podaje się ją na zapalenie gardła i czarny kaszel, niestety nie wiem na czym polegają te choroby, nie doszłam do nich podczas nauki z mamą. Z mięty robi się jednak napar na te właśnie choroby. Albo ściera się z liści olejek czy sok i podaje się pacjentowi do wdychania na wspomniane uspokojenie. Jeszcze innym ziołem na uspokojenie oprócz lawendy i mięty jest melisa. Bardzo podobna do mięty, ale o jaśniejszym zabarwieniu. Występuje na równinach. Tworzy się z niej napar, który oczywiście pomaga w nerwicy i depresji. Podobnie liście kozłka lekarskiego, z których także tworzy się napar podawany do inhalacji na krótki czas, a który nie tylko uspokaja, ale łagodzi bóle migrenowe i przedłuża działanie mięty. Kozłek lekarski nazywany jest także walerianą, jest stosunkowo wysoką rośliną o białych kwiatach – wskazała na odpowiedni eksponat. – W dużych ilościach ma mocne działanie uspokajające, i nazywany jest kocią trawką, ponieważ koto podobne lubią się nim odurzać. Pewnie dlatego nie powinno się nim inhalować zbyt długo – jeszcze raz z niechęcią spojrzała na kozłek. Chyba było to jedyne zioło, za którym nie przepadała. Miała wrażenie, że atakuje jej mózg i próbuję ją odurzyć, jak kota. A przecież była smokiem, gadem, silnym stworzeniem! Odrzuciła myśli i zajęła się nauką. – Tyle ziół przerobiłam z Liliową. – powiedziała. Wiedziała, że to stosunkowo mało, biorąc całą ich masę. Wiedziała, że jest jeszcze brzydka z wyglądu, wysoka babka lancetowata i jasnobrązowy imbir oraz wiele innych ziół, o których nie miała pojęcia. Spojrzała na Słodycz z zaciekawieniem. Liczyła teraz na wykład. Długi i wyczerpujący, żeby zdążyła się zadowolić nauką o ziołach.

[Słodycz Zbawienia]

Skinęłam powoli łbem z uznaniem widocznym w moich szarych ślepiach. – Przyznam, że na ogół klerycy nie mają żadnego pojęcia o ziołach, o ich zastosowaniu. Punkt dla ciebie. – mrugnęłam do niej wesoło i odsunęłam na bok zioła, o których opowiedziała Seraficzna, by po chwili wskazać pazurem jeden ze zbiorów. – Te zioła wykorzystuje się do robienia opatrunków, gdy smok krwawi. Zwykle mają też działanie odkażające. Zacznijmy od liści babki lancetowatej. To zioło chyba najczęściej wykorzystywane przez uzdrowicieli. Jest świetne jako pierwszy opatrunek. Liście należy zgnieść, aby puściły sok. Robisz z nich opatrunek, wraz z sokiem i nakładasz na ranę. Babkę znajdziesz na równinie. Podobnie jak nawłoć, którą dobrze jest zastosować po babce. Niby jest słabsza, ale nadrabia to tym, że działa nieco dłużej. Odkaża ranę, dzięki czemu nie musisz się martwić ewentualnymi zarazkami. Jej liście także należy zgnieść i nałożyć na ranę. Możesz też uwarzyć napar i z odrobiną miodu podać smokowi, gdy boli go łeb. Liście jemioły musisz ususzyć po zebraniu, aby zachowały swoje właściwości. Gotujesz z nich wywar. Dobrze przyrządzony będzie bardzo gęsty. Korzystaj z jemioły, jeśli masz do czynienia z bardzo obfitym krwawieniem. Gdy napar będzie gotowy nieco go ostudź i podziel na cztery równe części. Trzy z nich podaj smokowi do wypicia, tą jedną nałóż na ranę. Znajdziesz ją w lesie. Na krwawienia możesz też użyć owoców kaliny, choć zadziała jak trzeba, jeśli trafi ci się krwawienie wewnętrzne. Uwarz napar i podaj smokowi do wypicia. Oczywiście po tym, jak nieco ostygnie, aby nie poparzyć i tak już cierpiącego smoka. Znajdziesz ją nie tylko w lesie, ale i na równinach. – opowiadając o ziołach pazurem wskazywałam odpowiedni liść czy owoc z tej kupki, którą aktualnie omawiałyśmy.

[Subtelny Gniew]

Seraficzna poczuła, jak jej serce płonie ze szczęścia. Jeszcze nigdy nie usłyszała tak trafnego dla siebie komplementu. Stłumiła jednak zadowolenie i nie okazała uciechy na pysku, choć oczy błyszczały radośnie. Podobno z oczu zawsze można wyczytać prawdę, więc nie mogła oczekiwać, że staną się one poddane jej wstrzemięźliwości. Skupiła się na nauce, bo to było dla niej najważniejsze. Jeśli nauczy się odpowiednio wiele o ziołach, powinna przejść do nauki leczenia. A teraz, gdy wojna zawrzała na dobre, to była najpotrzebniejsza z umiejętności.

Seraficzna kojarzyła w myślach wygląd z ziół z ich zastosowaniem, tworząc szufladki w pałacu pamięci, aby o niczym nie zapomnieć. Babka lancetowata, którą darzyła dotąd nie największym zainteresowaniem ze względu na nieestetyczną rozetę wieńczącą jej długą łodygę, jest świetna jako pierwszy opatrunek. Występuje na równinach, zbierać liście, zgniatać, by wycisnąć sok, nakładać na ranę – powtarzała w myślach. Wysoka zwieńczona pióropuszem żółtych kwiatów nawłoć świetnie skojarzyła jej się jako kontrast do brzydkiej babki, a więc jako jej przedłużenie w leczeniu. Stosowane tak samo, tak jak wysokość miały podobną, lecz nawłoć odkażała rany, różnica jak w wyglądzie. Skojarzenia były może dziecinne, ale skuteczne. Seraficzną bardzo zaciekawiła mieszanka nawłoci i słodkiego miodu, ciekawa była jak to smakuje, ale powstrzymała ciekawość, by zapamiętać, że napar z miodem stosuje się na ból głowy. Najbardziej skomplikowane wydawało się użycie jemioły. Na obfite krwawienie, suszyć liście, gęsty napar, ostudzić, podzielić na cztery części, trzy do wypicia, jedna na ranę – powtórzyła w myślach kilka razy. Wiedziała, że jemioła jest pasożytem drzew i trzeba się czasem wspiąć, by ją zebrać. Krwawienie wewnętrzne brzmiało poważnie, więc tym bardziej skupiła się na kalinie, którą bardzo lubiła ze względu na białe kule, które przypominały jej kwiaty. Zapamiętała, że należy wyważyć z niej napar, ale nie podawać od razu, by nie poparzyć smoka w język. Las i równiny – skojarzyła go jako krzak, a więc pasował do obu miejsc. Kiwała głowami przy każdym ziele i czekała na więcej i więcej. Dla niej ta nauka mogłaby się nie kończyć, oczywiście nie biorąc pod uwagę ważniejszych obowiązków.

[Słodycz Zbawienia]

Skoro Seraficzna nie miała więcej pytań, wskazałam na samotnie leżący korzeń. – To jest żywokost. Jest świetnym zielem w przypadku odmrożeń. Pomaga także w gojeniu się ran. Możesz go także wykorzystać, gdy masz do czynienia z zapaleniem rogówki u smoka. Zbieramy korzenie. Trzeba je sproszkować, dodać trochę wody i wymieszać. Maź nakładasz na ranę i musisz ją zeskrobać po około godzinie. W przypadku zapalenia rogówki długo gotowany wywar trzeba przestudzić i ostrożnie wkraplać smokowi do ślepi. Znajdziesz go w lesie, a także na bagnach. – Po chwili mój pazur przesunął się na niewinnie wyglądający owoc. – To jałowiec. Na wszelkie problemy z kośćmi, złamania, pęknięcia, uszkodzenia. Jagody podajesz do zjedzenia, co najmniej dwie, na najlżejsze rany, ale nie więcej niż pięć, na te najcięższe. Jedna nie zadziała jak trzeba, zaś więcej niż pięć może zabić smoka. Jałowiec rośnie w lasach. – wyjaśniłam, po chwili wskazując na kwiat, który leżał nieopodal kozłka, melisy, mięty i lawendy. – To chmiel zwyczajny. Dzięki niemu uśpisz swojego pacjenta. Jest to przydatne przy skomplikowanych obrażeniach, gdy potrzebujesz, aby smok był nieruchomy. Jak przy złamaniach otwartych chociażby. Gotujesz wodę i wrzucasz kwiaty, choć niektórzy nazywają je szyszkami. Musisz chwilę odczekać, by odcedzić całość i samą tą wodę po szyszkach podać pacjentowi do wypicia. Uważaj na ilość chmielu. Podanie jednej nie uśpi dorosłego smoka. Zaś więcej niż cztery może go zabić. Chmielu szukaj na równinach i bagnach. – zamilkłam na chwilę oblizując moje gadzie wargi, by po chwili wskazać pazurem kwiaty o delikatnych płatkach. – To ostróżeczka polna. Rany ślepi, powiek czy łusek podbrzusza. Płatki należy sparzyć i gdy nieco ostygną nałożyć na rany. Gdy wyschną same odpadną. Szukaj ostróżeczki, gdy będziesz na równinie. – Wybrałam jeszcze jedno, samotnie leżące zioło, liść. – To ślaz dziki. Dobry zawsze tam, gdzie była magia. Wykorzystuj, gdy rana została zadana magicznie, ponieważ ślaz wypłukuje magię z rany i rozpoczyna proces gojenia. Liście trzeba utrzeć i nałożyć na ranę. Liście ślazu możesz utrzeć z liśćmi nawłoci. Ślaz rośnie na równinie i w lesie. – wyjaśniłam, odkładając zioła już omówione na bok i czekając na jakieś pytania. Seraficzna mogła się zorientować, że jesteśmy mniej więcej w połowie.

[Subtelny Gniew]

Spojrzała na korzeń żywokostu. Z pozoru wydawał się mało wyjątkowy i Seraficzna pomyślała, że jeśli będzie musiała go znaleźć, to raczej jej się to nie uda. Próbowała sobie przypomnieć tę nazwę, z czymś skojarzyć, ale miała pustkę w głowie. Postanowiła, że spyta o to, gdy Słodycz przerwie wykład. Na razie zapamiętała, do czego służy to zioło. Odmrożenie były pewnie czymś częstym w tym okresie. Seraficzna nigdy nie widziała czegoś takiego. Wiedziała, że smoki północne, te pełnej krwi, zioną lodem, który może dokonywać takich skutków. Ona nigdy nie wydobyła ze swojej paszczy ani lodu ani ognia i nie zamierzała. O zapaleniu rogówki słyszała piąte przez dziesiąte. Była to choroba oczu, pewnie bardzo nieprzyjemna i utrudniająca widzenie. Lecz była do dolegliwość naturalna, a nie spowodowana chorą ochotą przelewu krwi. Zeskrobać po godzinie – wbiła sobie do łba. To było na pewno bardzo ważne. Nadużycie zioła niosło za sobą skutki równie złe, a nawet gorsze od samych ran. Wyobraziła sobie, jak pacjent musi być zdenerwowany, gdy ktoś wlewa mu do oka wywar. Na pewno nie mógł być gorący.

Jałowiec był gałęzią pełną igieł, a także jagód o pięknym granatowo-fioletowym kolorze. Lecz piękno jest niebezpieczne i Seraficzna wzięła sobie do serca ostrzeżenie o śmiercionośnych konsekwencjach. Trzy do pięciu – powtarzała, zapamiętując także, że ma ich używać przy złamaniach. Kwiaty chmielu rzeczywiście przypominały bardziej szyszki niż płatki. Jasnozielone rozety budziły w Seraficznej sympatię. Musiały mieć jednak bardzo dużą moc, skoro było zdolne uśpić tak wielkie stworzenie jak smok. Ale z drugiej strony ta piękna roślina była tak samo niebezpieczna jak jałowiec... Ostróżeczka polna nie była czymś nadzwyczajnym. Miała fioletowe kwiaty, i nie posiadała mocnych działań, pewnie dlatego stosowało się ja na tak delikatne części ciała, jak brzuch i oczy. Ślaz dziki zachwycił ją za to równie bardzo co lawenda. Był piękny i potężny zarazem. Seraficzna wiedziała, że to chyba jedyna roślina o takim działaniu. Była jakby darem od Naranlei, rekompensatą za to, że smoki użyły magii jako sposobu zabijania.

– Żywokost – chrząknęła lekko speszona, gdy nastała chwila ciszy. Do tej pory wszystko rozumiała. Ale czego tu się wstydzić? Kto pyta nie błądzi. – Jak wygląda z zewnątrz?

[Słodycz Zbawienia]

Uśmiechnęłam się lekko, a po chwili przed Seraficzną pojawiła się iluzja krzewu żywokostu. Długie, pociągłe liście i fioletowawe kwiaty skierowane ku ziemi, wyglądające jak małe naczynka. Iluzja trwała tak, aby kleryczka zdążyła ją obejrzeć z każdej strony. Po chwili skinęłam lekko łbem w kierunku pozostałych ziół. – Chcesz chwilę odpocząć czy kontynuujemy? – zapytałam. Pamiętałam, jak Biały wykładał mi wszystko o ziołach. Momentami czułam się przytłoczona tymi wszystkimi informacjami. Nie chciałam, aby moich uczniów to spotkało.

[Subtelny Gniew]

Seraficzna z uwagą przyglądnęła się żywokostowi. Roślina była piękna, aż dziw, że używało się tylko ich korzeni. Jak głupie było jeszcze to dziecko, że myślało iż wygląd ma jakieś znaczenie. Pokiwała głową, dając znak, że obejrzała i wysłuchała słów Słodyczy. Ona przytłoczona? Przerwa? Nie... Seraficzna miała dość dobrą pamięć i szybko myślała. Poza tym chwila odpoczynku dla przyjrzenia się żywokostowi jej wystarczyła.

– Możemy kontynuować – odparła z przekonaniem i z niecierpliwością czekała na dalszą naukę. Cóż, zioła pasjonowały ją od dziecka. Wciąż się uśmiechała, gdy czuła ich woń, a do jej uszu docierały słowa, wydające się śpiewem i melodią dla jej umysłu.

[Słodycz Zbawienia]

Skinęłam powoli łbem i wskazałam kupkę trzech ziół. – Ten kwiat to dziurawiec. Można go stosować przy bólach kończyn. Przy złamaniach czy innych poważnych ranach. Należy uwarzyć napar. Ale, istnieje pewne niebezpieczeństwo. Jeśli podasz za dużo wywaru, łuski smoka staną się czarne i zaczną odpadać. Lepiej więc nie przesadzać z ilością. Znajdziesz go w lesie i na równinach. – wyjaśniłam, wskazując pazurem nasionko. – To jest lulek czarny. Działa przeciwbólowo. Po prostu. Zbieramy nasiona, oczywiście. Wrzucasz sproszkowane do wody, mieszasz i podajesz do wypicia. Przydaje się także w leczeniu nerwicy i czarciej grypy. Ciężko go zdobyć, bo rośnie tylko na bagnach. Ale jest przydatna, więc dobrze jest pójść tam od czasu do czasu. – mrugnęłam do niej wesoło i wskazałam pazurem kolejny korzeń. – To tasznik pospolity. Także przeciwbólowo na rany. Korzeń należy sparzyć i nałożyć na rany. Oczywiście, gdy nieco przestygnie. Szukaj go na równinie. – po chwili w powietrzu pojawiła się iluzja tasznika. Niezbyt imponujący, o drobnych, białych kwiatkach, długich łodyżkach i liściach rosnących tuż przy ziemi. Dałam Seraficznej tyle czasu, co przy żywokoście i wskazałam pazurem nawłoć. – Dla przypomnienia. Nawłoć można stosować, gdy smoka boli łeb. Wówczas należy uwarzyć napar, dodać odrobinę miodu i podać do wypicia. Przydaje się, aby nie doszło do migreny. – dodałam, czekając na ewentualne pytania.

[Subtelny Gniew]

Seraficzna kiwała głową, zapamiętując i zapamiętując. Kojarzyła wygląd ziół z odpowiednimi miejscami i choć całe to zapamiętywanie było cykliczne i nudne, to nie dla kleryczki. Ona wciąż czuła to same podniecenie, co gdy była młoda i pierwszy raz miała styczność z wiedzą o ziołach. Był to zapał równy wojownikom, gdy uczą się walczyć, a łowcom, gdy idą na swoje pierwsze polowanie. Chociaż leczenie na pewno było o wiele ciekawsze.

Napar z żółtego pojedynczego kwiatu dziurawca w lesie i na równinach, bóle kości i ich uszkodzenia. Za dużo wywaru – odpadanie łusek! Brzydki kwiat o brudno żółtych płatkach na bagnach, nasiona, sproszkowane z wodą, przeciwbólowo, nerwica i czarcia grypa. Zastanawiała się, cóż to jest, ale na to przyjdzie jeszcze czas. Przeciwbólowo także korzeń tasznika, sparzenie, ostygnięcie, nałożenie. Zaczęła się zastanawiać, jak wygląda, ale nie było się czym martwić, tym razem Słodycz zadbała o iluzję. Zielone liście, spłaszczone przy ziemi, długa łodyga, białe kwiaty na równinie. O nawłoci już słyszała, ale jeszcze raz powtórzyła w głowie informacje. Cały czas kiwała głową.

[Słodycz Zbawienia]

Uśmiechnęłam się lekko, odczekując stosowną ilość czasu, aby Seraficzna zdążyła sobie wszystko powtórzyć. A po chwili wskazałam na ostatnią kupkę ziół. – To zioła, które możemy wykorzystać jeśli chodzi o dezynfekcję rany. No i nie tylko. – mrugnęłam do niej i wskazałam znaną już kleryczce macierzankę i nawłoć. – Te dwa zioła już znasz. Dobrze jest zapamiętać, że mają więcej niż tylko jedno zastosowanie. – powiedziałam i po chwili wskazałam pazurem korzeń o dziwnym, ciemnokremowym zabarwieniu. – To imbir. Najlepszy jeśli chodzi o zapalenie gardzieli czy płuc. Trzeba zetrzeć korzeń, uwarzyć napar i przestudzić. Możesz dodać odrobinę miodu, żeby miał nieco przyjemniejszy smak. Znajdziesz go na równinie. – a po chwili obok kleryczki pojawiła się iluzja samego krzewu. – Lawendę też już znasz. Stosujesz tak samo, jak już to omówiłyśmy. To jest lubczyk. – tu wskazałam pazurem jeden z liści, a iluzja imbiru zniknęła. – Lubczyk stosujesz tam, gdzie są problemy z drogami oddechowymi. Napar z liści do inhalacji, a gdy wystygnie należy dodać nieco miodu i podać do wypicia. Ułatwi oddychanie. Równina, oczywiście. – dodałam z lekkim uśmiechem. Przesunęłam pazur nad wysuszone skorupki po orzechach. – To orzech włoski. Dobry na infekcje bakteryjne i grzybicze. Należy sporządzić maź ze sproszkowanych, wcześniej przesuszonych skorupek. Nałożyć na ranę i pozostawić. Jeśli masz do czynienia z infekcją dróg oddechowych to musisz przegotować go kilka razy, odcedzić i przestudzić. Znajdziesz go w lesie. A to – tutaj wskazałam pazurem ładnie wyglądające kwiaty – jest rumianek pospolity. Ma działanie przeciwzapalne, ale stosuje się go także na zapalenie rogówki i czarny kaszel. W zależności od tego, na co chcesz go użyć to albo sparzasz płatki i nakładasz na miejsce docelowe, albo dajesz opary do wdychania, albo też podajesz schłodzony napar do wypicia. Niestety rośnie tylko na równinie. – wyjaśniłam i wskazałam pazurem korę. – A to ostatnie zioło, z którego korzystamy. Topola czarna. Zbieramy kawałki kory. Napar z topoli obniża temperaturę, dzięki czemu zapobiega szokowi po otrzymaniu rany. Jest dobry jeśli chodzi o zakażenia, ponieważ wypłukuje je z organizmu. Wielokrotnie gotuj napar. Ale musisz czuwać, gdy pacjent będzie go pił. Należy podawać go powoli i w stosunkowo niewielkich ilościach. Zbyt szybkie podanie, albo zbyt duża dawka mogą zabić smoka. Topola rośnie w lasach, jak już pewnie się domyśliłaś. – wyjaśniłam i spojrzałam na nią, czekając na ewentualne pytania.

[Subtelny Gniew]

Pytań nie było. Seraficzna z największą uwagą zapamiętywała ostatnie słowa nauki. Ilość ziół do omówienia kurczyła się coraz szybciej i kleryczce zrobiło się przykro, że tak szybko kończy się to miłe nauczanie. Polubiła Słodycz, ale nie mogła narzekać. Po tym spotkaniu będzie mogła pójść na swoją pierwszą wyprawę. A to była przygoda, cóż, ciekawsza od słuchania o ziołach. W końcu będzie mogła wykorzystać swoją wiedzę i uczyć się w praktyce. Słodycz też pewnie uważała, że ta część bycia klerykiem jest lepsza. Kiwała więc głową z jednej strony smutna, z drugiej podniecona i nie mogąca się doczekać aż tata pozwoli jej wyruszyć do Puszczy. Na południe Terenów Życia, a potem w stronę morza przez ciągnące się długo lasy i równiny.

[Administrator]

Raptownie z drzewa tuż przy Seraficznej Łusce dobiegł was szelest. Przez jedno uderzenie smoczego serca wszystko, absolutnie wszystko było idealnie nieruchome, i wtedy zaspy śniegu, zgromadzone na gałęziach drzewa, runęły w dół pognane wiatrem lub nieostrożnym ruchem kogoś, kto was podsłuchiwał. Góra śniegu opadła na Seraficzną Łuskę, przyciskając ją do ziemi zimną masą mokrej bieli. Adeptka została przykryta puchem od czubka nosa do połowy ogona, który wystawał z okazałej zaspy. Chyba będzie potrzebowała czyjejś pomocy, aby się wygrzebać, bo jej łapy były tak mocno przyciśnięte do ziemi, że nie mogła się poruszyć.

[Słodycz Zbawienia]

Uśmiechnęłam się lekko do Seraficznej. W oczekiwaniu na pytania zaczęłam pakować zioła do torby. Nie chciałam, aby znowu ktoś zwędził mi je sprzed nosa. Pytań nie było, więc po spakowaniu ziół uniosłam łeb, by się odezwać, jakoś zakończyć tą naukę gdy wtem... Łuski nie było. Nie było jej widać, gdyż gruba warstwa ciężkiego, białego puchu przygniotła ją. – Na Erycala! – wrzasnęłam i jednym susem dopadłam do niej, by pomóc jej się wydostać spod śniegu. Zaczęłam odgarniać łapami kolejne warstwy śniegu, aby Seraficzna mogła się spod niego wydostać.

//raport wiedza