Posąg Immanora

[Strażnik]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nie lubił gdy smoki darzyły go szacunkiem.
Albo inaczej – oczywiście że lubił. Jego ego potrzebowało okazjonalnego bandażu na zadawane mu rany, lecz problem w tym, że w większości przypadków owy bandaż był od spodu pokryty pokrzywami i cierniami. Wolał już z dwojga złego, żeby muchy zajęły się jego obrażeniami, niż zaufać czyjejś fałszywej, nietrwałej postawie.
Kusiło go by się w tym na chwilę zapomnieć, ale wiedział że nie może, gdyż bańka komfortu, na którą zresztą i tak nie zasługiwał, mogła pęknąć w każdej chwili, gdy powie jedno słowo nie tak, jakby sobie Ziemisty tego życzył.

– Indywidualizm śmiertelników nakazuje im słuchać własnej myśli, zamiast posilać się czyjąś wiedzą. Wychodzę z założenia iż źródło nie przyjdzie ku spragnionemu, więc to jego rzecz, jeśli odwodni się, wodę mając w zasięgu łapy – odparł, tym razem jednak zdradzając w tonie więcej słyszalnej, nawet jeśli nie przesadnie podkreślonej urazy.
Nie potrzebowali go przywódcy, nie potrzebowały go normalne smoki, nie potrzebowali go bogowie. Ranga w kwestii społecznej pozycji nie oferowała mu nic, poza okazjonalnym szacunkiem od fanatyków, którym i tak byle wiatr w ślepia potrafił zmienić poglądy.
Nawet jeśli tłumaczył sobie stale, że na to zasługiwał, że taka była jego kara, bo dlaczego bogowie mieliby wesprzeć jednostkę, która wyrządziła za życia tyle zła – tak jego egoistyczna strona osobowości, zawsze była w tym zakresie pełna zawodu.

Ah. Po co tak kombinował z odpowiedziami? Nic co powie nie uczyni go przecież mniejszym mordercą, mniejszym prześladowcą, kłamcą, obleśnym, skrzywionym indywiduum, które życia trzymało się jedynie na złość.

– W przeszłości byłem bardziej aktywny. Zarówno doświadczenie, jak personalna pokuta sugeruje jednak, iż pasywna postawa jest najbardziej właściwą strategią wykorzystania mej profesji – niemal ugryzł się w język, gdy zakończył wypowiedź. Niepotrzebnie wspomniał o pokucie, ale nagła fala negatywnego samopoczucia sprawiła iż miał potrzebę w jakiś sposób sobie umniejszyć.
Jakim prawem w ogóle starał się namalować dla siebie jakiś korzystny portret? Czyżby wyrzuty sumienia, które odczuwał istniały w próżni, budząc się, tylko kiedy mu to pasowało?

Powstrzymał lekki grymas, który niemal zawładnął jego ekspresją i na moment odwrócił wzrok w stronę posągu Immanora.

– Jestem też.. manifestacją wielu bardzo złych decyzji. Ostrzeżeniem w jakim kierunku nie podążać – wrócił do samca spojrzeniem, a jego ton zrobił się odrobinę ostrzejszy, mimo zachowanej oficjalności.

– To jednak rzadziej perspektywa, na którą śmiertelnicy są gotowi. Krótkie życia wolą samodzielnie parzyć się w łuski – podsumował.
Była to jednak smutna rzeczywistość. Oznaczała że całe to doświadczenie, cała pseudo wartość którą przypisywał swoim złym uczynkom nie miała faktycznego znaczenia, jeśli nie mógłby uczynić z tego lekcji. A nie mógł, jeśli mało kto miał ochotę się uczyć. Tkwił zatem na rozdrożu, targany między potrzebą wydrapania sobie ścieżki do godności, jednocześnie nie sądząc, że powinien to czynić.

Pielgrzym Światła

[Osąd Gwiazd]

Nie zamierzał drążyć dalej roli, jaką prorok spełniał na Wolnych Stadach, z szacunku dla jego rangi. Przymrużył jednak ślepia, gdy Strażnik wspomniał o pokucie. To nie było coś, czego spodziewał się po smoku namaszczonym przez bogów. Jednak, im dłużej się nad tym zastanawiał, tym robiło się to bardziej klarowne.

Również spojrzał w stronę oblicza Pana Życia.

– Miłosierny Immanor kocha i wybacza każdemu ze swych dzieci. Noś swoją karę z honorem, a Wszechwielki zaniesie twoją duszę do Krainy Wiecznych Łowów, na zawsze kładąc kres twemu cierpieniu.

Słowa wypowiedział z pełną powagą, niosąc współczucie zmęczonemu prorokowi. Kara którą nosił była sprawiedliwa i wychodziła z miłości. Jeśli Strażnik ją w pełni przyjmie, z pewnością będzie mógł liczyć na łaskawy wzrok Immanora, gdy smok stanie przed sądem Pana Życia.

Strażnik Gwiazd

[Strażnik]

Milczał znów nieco dłużej, swoją uwagę poświęcając Immanorowi.
Widział już tak wiele, zapewne dlatego wciąż miał do proroka jakąkolwiek cierpliwość. Oczywiście, że niezasłużenie, ale nie miało to przecież znaczenia. Mógł też kłamać, bo tak byłoby lepiej z jakiegoś strategicznego względu. Jakkolwiek odległy był od ich rozumowania, czy racjonalizacji, komfort sprawiał mu sam fakt, że istnieli niezmiennie i istnieć będą, nawet gdy odejdzie.
Znajdą nowe smoki, którym poświęcą uwagę. Nowych proroków.
Nie dawała mu spokoju myśl o słowach patrona wytrzymałości. O tym jak pragnie znaleźć z nim wspólny język.
Czy kilkanaście księżyców później, gdy prorok nie modlił się, ani o nic nie prosił, bóg sądził o nim to samo?
Po tym wszystkim co miało miejsce?

Drzewny znów zwrócił się ku Siderusowi, unosząc łuki brwiowe w dziwnie pobłażliwym wyrazie.
– Dusza śmiertelnika musi stać się godna na przestrzeni wielu inkarnacji. Czynię przysługę mojej własnej, trzymając ją dłużej świata materialnego – odparł zupełnie poważnym tonem, choć poniekąd żartował z własnego losu. Może i całej doktryny.

– Z czym dążysz ze swoimi pytaniami? Pragniesz wyłapać różnice między twoimi stronami, a Wolnymi, czy przyświeca ci większy cel? – nie pytał z irytacją, ani ponagleniem, ale w gruncie rzeczy zaczął zastanawiać się, czy istniało w intencjach samca coś więcej, poza czysta ciekawością, czy chęcią udowodnienia czegoś przed samym sobą.

Pielgrzym Światła

[Osąd Gwiazd]

Nie odrywał wzroku od oblicza Wszechwielkiego.

– Twoja dusza, moja dusza, dusze innych smoków... wszystkie powstały w jednym czasie, tysiące księżyców temu, gdy Niebo roniła swe łzy nad martwym ciałem Immanora. Skąd pewność, że nasze obecne inkarnacje są jednymi z pierwszych, a nie jednymi z ostatnich?

Przymknął ślepia i pogrążył się w zamyśleniu. Ile jak długą podróż przebyła jego własna dusza? Tylko bogowie mogli to wiedzieć. Nie jemu było jednak zadawać te pytanie, gdyż nie pragnął znać na nie odpowiedzi.

Na pytania proroka, odetchnął cicho i popatrzył na niego.

– Pragnę poznać, kim jest dla mnie prorok. Jaką pełni rolę w moim życiu.

Nie pragnął niczego więcej.

Strażnik Gwiazd

[Strażnik]

Zdziwiło go pytanie Siderusa i to do tego stopnia, że przez moment zaczął rozważać jego retoryczny charakter. Może zwyczajnie nie odczytał intencji z wypowiedzi proroka i postanowił znaleźć rozwiązanie dla jego egzystencjalnej udręki? A może – co bardziej prawdopodobne, na tyle odklejony był od rzeczywistości, że bez rozumienia kontekstu, brnął po prostu w komunikację swoich własnych, religijnych morałów.
A może, mooże to on, prorok był głupi i nic nie zrozumiał?

– Jeśli dusza musi odbyć w ślepiach boskich godną wędrówkę, poddaję pod wątpliwość, na podstawie znajomości własnego życia, iż stanowię dla niej dostateczną puentę – wyjaśnił, chcąc rozwiać ewentualne nieporozumienie, ale nie zagłębiając się nadto we własne życie.

– Nie znam cię dostatecznie, by określić jak zdecydowany jesteś względem własnego przeznaczenia, ale jeśli oczekujesz znaleźć w czymś użyteczność, najpierw powinieneś zdefiniować czego chcesz – wypowiedział się z większą surowością, może nawet zmieszaną z nutą niecierpliwości, jakby Siderus rzeczywiście wystawiał go na próbę.


Pielgrzym Światła

[Osąd Gwiazd]

Zamrugał ślepiami nieco zdezorientowany, odbiegając wzrokiem w stronę świątynnej posadzki.

Sam zaczął wątpić w jakim celu rozmawiał teraz z prorokiem. Wszakże, chciał go poznać i wiedzieć, jak powinny wyglądać z nim interakcje, jednak gdy dowiedział się prawdy, nie potrafił przyjąć jej do siebie. Jaki miał autorytet, żeby w jakikolwiek sposób próbować pouczyć lub zmienić tego, którego wybrali bogowie? Już wcześniej poczuł się podobnie, gdy dowiedział się o córce Viliara. Wiara i tradycje, w których wychowało go Miasto Światła, oślepiały go, utrudniając mu postrzegania świata takim, jakim prawdziwie był.

Mruknął cicho w zamyśleniu, przerywając milczenie, które wywołała w nim odpowiedź Strażnika.

– Mimo, że minęło ponad trzydzieści księżyców, od mojego przybycia na te ziemie, wciąż niosę w sobie skazę – odpowiedział, pochylając nieznacznie łeb. – Z trudnością przychodzi mi postrzeganie świata prawdziwego, niezniekształconego przez moje przyzwyczajenia i wiedzę, którymi obdarzono mnie w krainie moich narodzin. Stając przed możliwością ujrzenia prawdy, moje ślepia zamykają się w strachu przed raną, wymierzoną już raz zachwianej wierze.

Nie był pewien, czy dobrze postąpił, wybierając ten moment w jego życiu na rozmowę z prorokiem Wolnych Stad. Wystawił się przez to na wiele bólu, na który nie był w pełni gotowy. Mimo to, czuł, że krok ten był potrzebny w zbliżeniu się do celu Pielgrzyma.

– Nie chcę jednak tkwić w fałszu, we własnym wyobrażeniu świata, które jedynie zniekształca rzeczywistość. Moim celem jest poznać prawdę, nie ważne jak bolesna by nie była, by posiąść wiarę, której żadna siła nie będzie w stanie skruszyć. Prorok nie jest tym, za co go sobie wyobrażałem i choć sprawia mi to ból, dobrym jest, że mogłem wyzbyć się tego fałszywego wyobrażenia. Wciąż uważam, że posiadłeś wiele mądrości i wiedzy, którymi możesz obdarować inne smoki jeśli tylko tego zechcą. Sam, jednak, mogę nie być jeszcze gotowy na przyjęcie wielu z tych nauk, które mógłbyś mi przekazać.

Strażnik Gwiazd

[Strażnik]

Słuchał go cierpliwie, teraz właściwie z większą uwagą, jakby pysk samca w końcu zaczęły opuszczać realne słowa. Pod koniec uniósł łuki brwiowe wymownie, powstrzymując większy grymas, który cisnął mu się na pysk. Paradoksalnie ogólna apatia i kulejąca wiara w wartość smoczego życia czyniła go odrobinę bardziej ekspresyjnym. Cholera, niemal uśmiechnął się cierpko, jakby w reakcji na samego siebie, jak zwykle mającego rację.
Zachował jednak powagę.
Czyli był dla Siderusa zawodem, oczywiście, bo testował go konkretnymi wyobrażeniami, które w pewnym momencie tak przysłoniły mu jego obraz, że przestał z nim realnie rozmawiać. Dopiero teraz ten obrazek pękł i mogli porozumieć się jak smoki.

– Rzeczywistość zazwyczaj prowadzi do zawodu, jeśli decydujesz się ją przewidywać, zamiast nią żyć – przyznał szorstko, ze spojrzeniem zakotwiczonym w ślepiach rozmówcy.
– Jesteś doprawdy aż tak zawiedziony, że nie trzymam pieczy nad Wolnymi Stadami, jako uniwersalnie uznany I szanowny przewodnik, czy coś jeszcze doskwiera ci w mojej prezentacji? – Choć prorok uważał iż wyprany był z godności, nadal nie pozbył się odruchowej walki o nią. Jasne, mógł być żałosnym śmieciem, który nie powinien żyć ALE sądził, że słowa jego były adekwatne do sytuacji, więc czego więcej oczekiwał przybysz? Jakże dobrze byłoby mieć w końcu przykład, autorytet w postaci innego proroka, zamiast być jednym, na którego smoki projektowały swoje wygórowane wyobrażenia.

Pielgrzym Światła

[Osąd Gwiazd]

– Tak – odpowiedział pewnie, odwzajemniając spojrzenie proroka. – Największy ból sprawia mi fakt, że się poddałeś. Moje serce wypełnia smutek, widząc, jak po jasnym i silnym ogniu pozostał jedynie dogasający żar.

Nie było dla boskiego wybrańca miejsca, w którym mógłby zasiąść. Nie miał przegotowanego legowiska, a cokolwiek udało mu się za swego życia zgromadzić, rozwiał pierwszy silniejszy wiatr. Teraz tkwił w ciemnej grocie, z dala od świata, czekając, aż zostanie zapomniany.

– Czy nadal wierzysz w to, czego uczą nas bogowie? – zapytał się, a przez jego typowo dostojny ton głosu, przebiła się nuta współczucia.

W jego ślepiach prorok winien był być przykładem dla wszystkich wiernych. Jednak rzeczywistość po raz kolejny go zawiodła. Nadal ciężko mu było przyswoić powód, dla którego bogowie wybrali sobie akurat takiego wybrańca.

Strażnik Gwiazd

[Strażnik]

Jego odpowiedź nie zabolała go, gdyż spodziewał się jej prędzej czy później. Docenił za to, że Ziemisty przestał krążyć wokół tematu.
– Wierzę, że żyjemy i umieramy, by dopełnić wartość duszy. Boskich nauk względem faktycznego postępowania nie znajdziesz albowiem dostosowane będą zawsze do twych indywidualnych pragnień, oczekiwań i możliwości, nie obiektywnego stanu rzeczy, który na skalę całej populacji, w ogóle nie istnieje – Czy bogowie zabraniali mordować, kłamać, kraść, gwałcić, krzywdzić samych siebie? Nie. Czy zalecali wzajemny szacunek i wspólnotę? Nie. Część z nich może. Ale jak to świadczy o jednolitości panteonu. Czy nie najlepiej wyznawać tylko jednego z nich, Immanora?
Najbardziej pasywnego z bogów, a przez to najlepszego?
Prorok kontynuował nieco żywiej, zmrużywszy ślepia. Wciąż słowa wypowiadał powoli, z naciskiem na każdą sylabę, ale jego ton zawarł po prostu odrobinę więcej zdecydowania.
– Czy jestem jedynie dogasajacym żarem? Nie. Ogień jest we mnie większy niż zdolna jest objąć śmiertelna forma. Straciłem iluzję konsumującą krótkie życie, wytraciłem pogoń za tym co minie.
Nigdy nie wrzałem tak jak teraz, a że pożeram przy tym samego siebie, nie oznacza że nie istnieję by służyć. – Był wypalonym cynikiem I hipokrytą, na ogół, ale nigdy nie przestawał gryźć, gdy musiał. Co jednak ważniejsze, jego obecne wyobrażenie służby zwyczajnie różniło się od proaktywnego wierzącego, który najlepiej ucieszyłby się gdyby bogowie wysługiwali się prorokiem żeby rządził przywódcami.

To. To coś.
Ta filozoficzna zawiłość skupiona na absencji sił wyższych i ich reprezentantów ze smoczego życia, w celu zachowania jego prawdziwości albo... Zwyczajnie szukał mądrze brzmiącego usprawiedliwienia dla siebie i swojej bezsilności.

– Bogowie są tutaj. Namacalni. Co więcej możesz chcieć od nich i od ich proroka? Z chęci podróży jest droga, nie z samych wyobrażeń i zachłanności. Życie jest zaś warte życia bo prowadzi się samo, nie przez byt który je przerasta – zakończył łagodniej, mimo konfrontującej Siderusa treści. Ani na moment nie odwrócił wzroku.


Pielgrzym Światła

[Osąd Gwiazd]

Obdarzył proroka swoją uwagą, przyjmując przekazywane słowa. Stał dostojnie jak zawsze, wpatrując się w ślepia wysłannika bogów. Mowa ciała górskiego smoka, choć mało ekspresyjna, wskazywała na głębokie zamyślenie nad słowami proroka.

– To prawda, każdy smok ma swoje własne życie, któremu on sam nadaje kierunek – podjął dalszą dyskusję, po krótkiej ciszy na przemyślenie słów Strażnika. – Boskie rady i nauki są kierowane do każdego z nas z osobna, niosąc różną treść, która nie zawsze jest spójna. Może nawet doprowadzić do sprzeczności, gdy mamy do czynienia z wieloma bogami, a nie tylko jednym.

Wszakże bogowie różnili się od siebie. Choć panowała wśród nich pewna hierarchia, każdy z nich był osobną istotą, która posiadała własną wolę i upodobania. Niemożliwym było nie spotkać sprzeczności w takim świecie.

– A jednak, gdy spojrzysz na świat z oddali, zaczniesz dostrzegać różne subtelne sposoby, poprzez które bogowie kierują naszym życiem. Wszystkie błogosławieństwa i dary, które od nich otrzymujemy, w pokoju, jak i w obecnie trwającej wojnie. Wszelkie kary, które mogą na nas zesłać, zarówno pośrednio, jak i bezpośrednio. Nawet prawa natury tej krainy zakrzywiane są według ich woli, aby wpływać na nas niezauważenie. Wszystko to prowadzi nas ku osiągnięciu aspektów jednej konkretnej cnoty, której bogowie pragną od nas najbardziej.

Bowiem żaden rozkaz, nakaz, ani prośba, nie przyniosłyby podobnego efektu, co umieszczenie smoków w środowisku, w którym ta cecha naturalnie uformowałaby się sama.

Strażnik Gwiazd

[Strażnik]

Drzewny słuchał rozmówcy, pozwalając sobie jedynie na okazjonalne stuknięcie pazurami w kamienną posadzkę. Na sam koniec dopiero minimalnie, jakby pytająco przekrzywił łeb. Siderus powrócił do roli moralizatora. Zapewne czynił to podświadomie, chcąc ubić grunt na którym stał, żeby ziemia nie osunęła mu się spod łap i nie pociągnęła go ze sobą, w narastającej lawinie wątpliwości. Rzecz jasna prorok nie zamierzał schlebiać sobie, sugerując jakoby on był ich jedynym albo pierwotnym źródłem. Jedynie dopełniał obraz zawodu, którym niechcący nakarmiły go Wolne Stada i bezpośrednia styczność z bogami.
– Jeśli wszystko od subtelnego, po intruzywny wpływ, jest planem prowadzącym duszę ku konkretnej cnocie, dlaczego zawodzi cię mój obraz? Mogę na ten czas i miejsce być jedynym godnym reprezentantem ich wieloetapowego planu. Nie musisz tłumaczyć mi dokrytny której jestem ucieleśnieniem – Nie był wcale nadzwyczajnym wierzącym, ale jeśli Siderus nie zamierzał przyznać iż istniały akcje nieodpowiednie, takie na które bogowie przyzwalają poprzez sprzeczność własnych rad, nie miał dobrego uzasadnienia by potępiać proroka, który odstawał od jego prostego, śmiertelnego wyobrażenia.
– Określ jaką dokładnie niekompetencję zarzucasz bogom – zlecił, bez urazy w głosie, choć kwestia została wypowiedziana bardziej stanowczo, jakby oczekiwał znów iż Siderus przestanie kręcić się wokół własnej osi.
Rzecz jasna nie było ani krzty wiary w proroku iż jego wybór był czymkolwiek więcej jak wygodą, przypadkiem albo złośliwością Kaltarela wobec panteonu.

Pielgrzym Światła

[Osąd Gwiazd]

Mruknął w zastanowieniu.

– W trakcie tej rozmowy zrozumiałem, że nie mam wystarczającej wiedzy, ani żeby zarzucić niekompetencję bogom, ani żeby uzasadnić, czemu miałbyś nie być godny swojego stanowiska. I choć miałem wątpliwości, co do twojej lojalności wobec Wszechwiecznego, tak teraz ciężko mi znaleźć w pamięci kogoś, kto by ci w niej dorównywał.

Nadal był niczym pisklę, które dopiero uczyło się świata. Na każdym kroku zdobywał nową wiedzę, często zmieniającą to, jak postrzegał świat. Mógł więc się jedynie domyślać, jak bardzo odmienną pozycję zajmował Prorok, który na gromadzenie tej wiedzy miał znacznie więcej czasu.

– Moje wątpliwości, niepokoje i potrzeby... Jestem jak mięsożerny smok, hmm...

Spojrzał w bok, układając sobie w głowie przypowieść, która dobrze by przybliżyła prorokowi jego obecną perspektywę.

– Żył kiedyś smok, który od małego żywił się wyłącznie mięsem. Każdego dnia wyruszał do swojego lasu na polowanie, przynosząc z niego obfitą zdobycz. A było jej wiele - króliki, sarny, dziki, wszelkie ptactwo - wszystko to napełniało jego brzuch i dawało różnorodne doznania smakowe.

Pewnego dnia smok zawędrował do owocowego sadu. Wzrok jego spojrzał na jedno z drzew, którego gałęzie uginały się pod ciężarem owoców. Widywał je wszakże pośród swych wędrówek po lesie, jednak odstraszały go ich jaskrawe barwy, niczym jadowite owady i węże. Tym razem, silniejszy słodki zapach wielu drzew przyciągnął go bliżej i skusił do skosztowania ich owoców.

Pysk smoka wykrzywił się w grymasie obrzydzenia, gdy poczuł smak gorzki i kwaśny, który znał jedynie z psującego się mięsa. Mimo to, owoce zapełniły jego brzuch, a nieznana słodycz skryta pod warstwami ohydnego smaku, kusiła go do szukania kolejnych owocowych krzew i krzewów.

Z czasem smok uczył się lepiej jeść to nowe pożywienie. Niektóre owoce trzeba było obrać z gorzkiej łupiny, aby móc kosztować jej słodki miąższ. Inne należało pozbawić trującej pestki o odtrącającym smaku. Później, nauczył się kruszyć twarde łupiny orzechów, w których to pestka była smaczna, a nie reszta "owocu". Z każdym dniem uczył się czegoś nowego o jadalnych roślinach, poszerzając jego doznania smakowe.

Ujrzał on wtedy jak bardzo ograniczone było jego dawne życie, skupione tylko na słonawym smaku mięsa. Owoce nadawały mu nowych barw i otworzyły przed nim kombinacje smaków, których niegdyś nawet nie potrafił sobie wyobrazić. Wzbudziło to w nim jeszcze większą potrzebę szukania nowych rodzajów jedzenia, by rozwijać swoje smakowe doznania.

Odchrząknął, kończąc swoją przypowieść. Wrócił wtedy wzrokiem do Strażniku.

– Ja jestem jak ten mięsożerny smok, który skosztował swych pierwszych owoców. Owoce zaś, są wiedzą, którą nabywam w tej krainie. Wiedzą o bogach, o tobie, o świecie. Im więcej kosztuję owoców wiedzy, tym bardziej je rozumiem i uczę się cieszyć ich wyjątkowym smakiem. Choć z początku łupina może być dla mnie gorzka, tak z czasem uczę się jak ją obierać, by dostać się do skrytego wewnątrz słodkiego miąższu.

Strażnik Gwiazd

[Strażnik]

Skoro nigdzie mu nie było spieszno, metafora którą obszernie podzielił się Siderus, nie tyle znudziła, co zdziwiła drzewnego. Wyglądało na to iż samiec zamierzał złagodzić swoje pierwotne stanowisko, bądź rozjaśnić je na tyle by oczyścić proroka z pierwotnych zarzutów. To nie namaszczony przez bogów był zawodem, lecz rzekomy wierzący, który zwyczajnie nie oswoił się z mnogością form ich znamienitego planu.
Strażnik powstrzymał grymas niechęci, który odruchowo cisnął mu się na pysk. Zdawał sobie sprawę z wagi swej funkcji z perspektywy smoka pragnącego osadzić swe nadzieje w siłach wyższych, ale nie czul satysfakcji z bycia w jakiejkolwiek formie wyniesionym na piedestał. Nawet jeśli byłoby to krótkotrwałe, bądź fałszywe, nie wierzył, że na to zasługiwał.
Może kiedyś byłby bardziej zadowolony.
– Cóż... – podjął, nie wiedząc trochę jak skomentować refleksję Siderusa. Nie zamierzał w końcu wylewać przed nim swoich wątpliwości.
– Nowe smaki to nie wszystko, ważne są także niuanse i warianty tych już poznanych. Z otwartością umysłu jednak sobie poradzisz, skoro wystąpiłeś na ścieżkę samoświadomości – oficjalnie, sztywno, sztucznie dostarczona wiadomość. Bleh.
– Czy potrzeba ci czegoś jeszcze? – podsumował z trochę bardziej słyszalną chrypką.

Pielgrzym Światła

[Osąd Gwiazd]

Kiwnął łbem w zrozumieniu.

– Nie – odpowiedział. – To już wszystko. Niech bogowie mają cię w swej opiece, Strażniku, i niech darzą cię swymi łaskami na twej drodze życia.

Pielgrzym ukłonił się lekko w ramach pożegnania i opuścił świątynię.

// Siderus wychodzi

Strażnik Gwiazd

[Ślepa Sprawiedliwość]

Nie minęła nawet chwila, a prorok usłyszał w głowie głos (niestety) znanej mu smoczycy, która wybrała sobie idealny moment, na poddanie go torturom swojego istnienia.

~ Cześć Strażniku! Czy chciałbyś może iść razem na wycieczkę za barierę? Samej ślepej dla mnie to jak samobójstwo, a ty jesteś chyba jedynym smokiem, któremu ufam moim życiem.

Pogodny głos smoczycy sprawiał wrażenie jak zwykle nie posiadającego żadnych zmartwień. Wiadomo jednak, że telepatyczne wiadomości łatwiej było ukształtować w taki sposób, żeby nie zdradzały prawdziwych uczuć.

Strażnik Gwiazd

[Strażnik]

Nie wiedział wciąż jak sformułować pytanie do Immanora. Stres przed konfrontacją z bogiem nie był obcy. Prorok wciąż nie wykonał jednego zadania, za które najwyższy z panteonu pragnął go pochwalić.
Motywowało go to do działania, tak samo jak paraliżowało, więc nieustannie trwał w jednym punkcie.
Tym gorzej przez to czuł się, gdy odwiedzał go z pustymi łapami, jedynie oczekując albo narzekając.
Wybacz Immanorze. Jestem wdzięczny za twoją uwagę i opiekę nad Wolnymi. Za to że wciąż pozwalacie mi utrzymać mą pozycję – powtarzał w głowie jak mantrę, choć było to niedostateczne aby rozsupłać ścisk w żołądku.
Przywódczyni Słońca pozostała na zewnątrz, na prośbę proroka, który chciał oszczędzić sobie zażenowania.
Powroty i tak nie wiedziała w jaki sposób go wesprzeć, więc musiał działać sam.

Ah borze. Był niegodny jakiejkolwiek formy sympatii Immanora. Nie cierpiał jej. Bał się że wszystko spieprzy źle stawiając łapę.
Ukłonił się przed posągiem.
– Zapytałem przywódców dawno temu, czy zechcą wskazać mi kierunek dla pytania, które mógłbym do ciebie skierować. Niestety, nadal nie jestem go pewien, ale chcę skorzystać z twojej obietnicy.
Rzekłeś że za wcześnie na twą wiedzę. Teraz wojna dobiegła końca, ale nie wszystkie sprawy zostały rozwiązane. Abominacja jest jednym ze zjawisk, które pomogło ją zakończyć, ale pozostawiona w ten sposób stanowi dużą szkodę na przyszłość. Nie licząc polityki, którą w następujących księżycach będą musieli podjąć Wolni, aby uniknąć powtórzenia się konfliktu na tak dużą skalę, jeśli prawdą jest iż w sercu potwora drzemie fragment iskry, tym bardziej powinniśmy działać.

Stąd zatem pokornie zwracam się o wskazówkę. Jak pokonać stworzenie w taki sposób, aby wydobyć zeń fragment mocy i przywrócić go Lahae?


Immanor

[Immanor]

Jeszcze zanim prorok przetworzył w głowie słowa, które chce przekazać Immanorowi, aura patrona życia otoczyła jego postać, niemalże dodając mu otuchy i zachęcając do wysłowienia się.
– Ach, tak. Abominacja – mruknął zmęczony głos, któremu jednak nie brakowało typowej dla Pana Życia oficjalności. – Konstrukt nie stanowi już dla was zagrożenia. Lahae upodobała w nim sobie nową powłokę, choć żywię szczerą nadzieję, że pozwoli zaznać tym smokom spokoju. – W głowie Strażnika Gwiazd pojawiła się krótka wizja zszytych ze sobą w niezbyt elegancki sposób tuzina ciał, a które wcześniej były żywymi organizmami. Ten obraz był pozornie suchą informacją, a jednak wiódł ze sobą nutkę smutku dla utraconego życia. Nawet jeżeli to nie twórca abominacji je odebrał, Immanor wyraźnie nie popierał tej profanacji. Oszczędził jednak prorokowi szczegółowego procesu powstawania tej kreatury.

Jeżeli chodziło o samą Iskrę, Immanor milczał tylko przez chwilę.
– Brakuje jednak ostatniego odłamka iskry Bogini Snów i liczę, że zmotywujesz odpowiednio Wolne Stada, aby go przywróciły tam, gdzie jego miejsce – dodał jeszcze.

[Strażnik]

Wessał powietrze nerwowo, gdy wizja zlepków ciała dotarła do jego jaźni. Co miał na myśli przez zeznanie spokoju? Czy była w owych ciałach jakakolwiek świadomość? A jeśli nie, czy oznaczało to, że Lahae wstrzymywała je przed dalszym cyklem reinkarnacji? Czy nie była to rzecz która w pierwszej kolejności powinna interesować Immanora, czy choćby pana śmierci? Zmrużył oczy w niezrozumieniu. Jego kolejna wypowiedź także nie pomogła.

– Czy to iż nie stanowi zagrożenia oznacza, że możemy z nim interagować, bądź próbować przekonać Lahae do porzucenia obecnej postaci?
Zapytałem cię Immanorze jak możemy pomóc bogini, jak wydobyć z Abominacji fragment iskry, żeby przynieść go tutaj, do świątyni. Mrok także był potężną istotą, z którą musieliśmy poradzić sobie samodzielnie, nie mając żadnych wskazówek jak go wypędzić, bądź pokonać – choć nie znał końca bytu, poza tym co przekazał mu Błysk, wygląda na to że zwyzywanie go w pysk rzeczywiście okazało się najskuteczniejszą strategią. Nie była to jednak metoda zalecona mu przez bogów, a tendencje samobójcze. Czyżby oczekiwali od niego tego samego?
– Proszę zatem, powiedz mi, co dokładnie powinienem, bądź powinniśmy uczynić, jeśli iskra znajduje się w jej sercu.
Ponadto... co masz na myśli mówiąc o spokoju smoków? Czy ciała z których składa się Abominacja cierpią?

Immanor

[Budowniczy Ruin]

// Kontynuacja wątku ze Świątyni

On i jego rajski towarzysz stanęli przed kamienną podobizną Immanora. Nari nie wyglądał na takiego, który miałby pomysł jak zacząć. Wasak też nie wiedział, postanowił więc improwizować. Odchrząknął, acz głos nadal miał naturalnie skrzekliwy.
– Immanorze, przybyliśmy do ciebie, by prosić cię o pomoc! – Uf, chyba trochę za głośno. No nic. Jak pierwsze zanurzenie przy nauce pływania. Najtrudniej zawsze zacząć. – Mój przyjaciel Nari bardzo chciałby mieć skrzydła, bo niestety urodził się bez nich. Proszę cię Immanorze o skrzydła dla mojego przyjaciela, byśmy mogli wspólnie latać i cieszyć się wolnością. – Każde kolejne słowo przychodziło łatwiej i bardziej gładko. I o dziwo, Wasak naprawdę wierzył, że jego słowa mogą być usłyszane.

Echo prośby przebrzmiało. Piastun spojrzał na Skrzącego nefrytowymi oczami i zachęcił go wskazując ruchem łba na posąg.

// Atut: Boski Ulubieniec

Skrzący Kolec

[Warkocz Komety]

Rajski smok zapatrzył się w lico Immanora. Imię tego boga i jego pozycję Nari poznał dosłownie przed chwilą, ufając słowom Wasaka.
Nari skulił nieco uszy, kiedy doniosły głos towarzysza odbił się echem po ścianach świątyni. Sam Wasak też chwilę potem chyba się zreflektował. Dokończył jednak gładko i składnie, a Nari już teraz wiedział, że nie będzie w stanie w taki sam sposób zebrać swoich myśli. Po spojrzeniu bagiennego smoka wyczuł, że teraz on powinien coś powiedzieć. W końcu to przecież o jego skrzydła chodziło.
– Proszę, Immanorze! – Odezwał się w końcu, zdobywając się na odwagę. – Mogę tylko patrzeć, jak moi towarzysze latają po niebie, a ja nie jestem w stanie ich sięgnąć. Choćbym biegł nie wiem jak szybko, nie potrafię ich dogonić! – Nie był tak elokwentny jak Wasak, ale postarał się powiedzieć coś z sensem, a najważniejsze, że było to szczere. Marszczył przy tym brwi w uczuciu niesprawiedliwości, smutku i niezrozumienia, dlaczego właśnie on nie dostał takiego daru od losu.

[Budowniczy Ruin]

Cisza. Nefrytowe oczy przez dłuższą chwilę śledziły pomnik spodziewając się nie wiadomo czego. Jakiegoś ruchu? Światła, albo głosu? Wrażenia? Nic.

Wasak już chciał coś powiedzieć, acz spojrzenie na towarzysza wystarczyło, by powiedzieć, że na Narim coś zrobiło wrażenie. Bagienny przekrzywił łeb zaniepokojony. Na pewno nie widział, by rajskiemu wyrastało coś na plecach.
– Um.. może spróbujemy u tego obok? – Zaproponował niepewnie przerywając ciszę.

Skrzący Kolec