Ołtarz Erycala

[Narrator]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Jak tylko na ołtarzu pojawiły się kamienie, zabrał je mroźny podmuch wiatru. Zaraz po tym przez ciało Pielgrzyma przeszła nieprzyjemna wiązka ciepła, jakby ktoś wstrzykiwał mu w żyły płynną lawę. Ciągnęła się od łokci i kolan w dół, regenerując ucięte palce oraz martwe tkanki. Na samym końcu pojawił się uwielbiana przez niego końcówka ogona, która uprzednio zniknęła z ołtarza podobnie jak kamienie.

Pielgrzym Światła
-odmrożenia
-poderżnięte gardło: +1st do wytrzymałości i +1st do magii oraz brak zionięcia i mowy
-jednorazowe leczenie kalectwa
-6x onyks

[Gwiezdna Egzekucja]

Podeszła do ołtarza z drobnym wahaniem. Być może nie było to bardzo wyraźne, ale poruszała się bardzo powoli, zastanawiając się czy nie powinna jeszcze odejść... A jednak chciała być jak najbardziej skuteczna w obronie stada, więc nie miała wyboru
Stanęła przed ołtarzem.
– Mam nadzieję, że nie uznasz tak szybkiego powrotu za nadużywanie twojego uzdrowicielskiego daru. – Stwierdziła, nisko schylając łeb w uniżonym ukłonie.
– Proszę daj znak jak powinnam ci zapłacić za powrót do pełni zdrowia.

//kalectwo: +1ST do wytrzymałości

[Ołtarz Wyniesionych]

Przybyła do Świątyni gdzieś w środku nocy, gdyż nie chciała pokazywać się tutaj za dnia. Nadal nie przecierpiała swojej druzgoczącej porażki podczas ataku na ludzki statek. Czuła, że w łatwy sposób jej z siebie nie zmyje, musiała użyć do tego krwi. Przegrywała wiele razy, ale nigdy tak mocno. Ludzki mag prawie ją rozpołowił.
Może... może nie powinna przestawać praktykować brutalnych tradycji z Horgifell? Może idea Procesji Pokuty nie była taka zła? Szlak oczyszczenia z grzechów i porażki przez własny ból?
Musiała się nad tym porządnie zastanowić. Ostatnio szło jej w walkach bardzo kiepsko, może coś w tym wszystkim było, a może po prostu wiara w niej nie była już taka silna jak kiedyś. Teorii miała mnóstwo, równie dobrze mogła poczuć się zbyt pewna siebie i najlepiej szło jej, gdy w ogóle tej pewności nie czuła. Wtedy przeszła całą Arenę Viliara.
– Wskaż cenę za moje kalectwo. – Powiedziała, pogrążona we własnych myślach. Czy Ognvar patrzył na nią tak dobrze jak wcześniej? Może stała się... niegodna jego wzroku. Nie była pewna tego wszystkiego, tyle teorii w głowie, a tak mało konkretów. Procesja Pokuty... jedyne, co liczyło się to ból, zero myśli. Oczyszczenie z grzechów, akt łaski. W bólu wszyscy jesteśmy równi...

//Kalectwo: + 1 ST do Wytrzymałości

[Trzeci Szlak]

Powrócił po jakimś czasie, niosąc zapłatę. Wojownik podszedł do ołtarza, niosąc w łapie sześć jaspisów, jak zawsze ukłonił się nisko w geście szacunku, po czym położył przed sobą kamienie szlachetne.

"Witaj znów, Erycalu" wysłał wiadomość w eter. Choć zaczął powoli przyzwyczajać się do tej formy komunikacji, zaczął też tęsknić za potężnym głosem wojownika. "Przybyłem z żądaną przez ciebie zapłatą, prosząc cię o odzyskanie zdrowia. Wiedz też, iż cieszę się, że jesteś z nami; praca, którą wykonujesz, pozwalając smokom wracać do zdrowia, jest nieoceniona. Postaram się przysparzać ci jej mniej w przyszłości, choć wiem, że ludzie nie będą mi tego ułatwiać."

Po tym słowach przymknął ślepia, cierpliwie czekając na boską interwencję.

// 6 x jaspis za wyleczenie: niezdolność mowy, +1ST do ziania

[Ostra Jazda]

• Gheina przywitała się z towarzyszami niedoli lekko krzywym uśmiechem a potem wysłuchała tego, ile ma zapłacić. Kiwnęła głową i wróciła na miejsce poszukiwań a raczej – po prostu na polowanie.
  Trochę jej zajęło i wróciła tu dopiero za jakiś czas ale hej! Miała zapłatę. Zadowolona z siebie wysypała sześć diamentów oraz sześć topazów i w myślach rzuciła krótkie "proszę" – Zapłata przyniesiona, czas na cuuudaaa!
  W sumie to było ciekawe że mieli w ogóle taką możliwość – Przywrócić sobie sprawność tak o.. za opłatą.
  
  //6x topaz, 6x diament za wyleczenie:
  – Poderżnięte gardło: +1st do wytrzymałości i +1st do magii oraz brak zionięcia i mowy
  – Odmrożenia (postać straciła po dwa place u każdej z łap oraz część ogona, na skutek martwicy) +2st do akcji fizycznych

[Malachitowa Noc]

uzbierawszy potrzebne mi kamienie na wyleczenie ciążących mi kalectw, ruszyła w kierunku świątyni.
Nie czułam się najlepiej, pomijając już sam fakt nieprzyjemnych konsekwencji uniknięcia śmierci, nie wiodło nam się najlepiej. Niestety, ale głód dawał nam się we znaki, zwierzyny było nie wiele, a do tego okrutnie chuda, a wszystko przez przeklęty pakt z Błędem.
Nie rozumiałam, dlaczego Horus nie zmienił zapłaty za ten... układ. A może nie mógł? Tak więc udawało mi się jedynie wykarmić pisklę oraz kompanów, sama zaś przedstawiałam raczej marny... wygląd.
Dotarłam, sapiąc głośno, przed ołtarz, a widząc siostrę, rozluźniłam się. Martwiłam się o nią przez ten czas. Potarłam nosem jej polik, zerkając na nią pytająco.
~Jak się czujesz, siostrzyczko? ~zagadnęłam cicho w jej głowie.
Położyłam przed sobą stosik kamieni, bolało mnie serce, że się go pozbywałam, ale... cóż.


//6x tygrysie oko, 6x bursztyn za wyleczenie:
– Poderżnięte gardło: +1st do wytrzymałości i +1st do magii oraz brak zionięcia i mowy
– Odmrożenia (postać straciła po dwa place u każdej z łap oraz część ogona, na skutek martwicy) +2st do akcji fizycznych

[Narrator]

W myślach wojowniczki Ziemi i czarodziejki Mgieł pojawiła się krótka wizja przedstawiająca skupisko konkretnych kamieni szlachetnych, jakich Ołtarz od nich wymagał.

Tymczasem przez ciało Syna Przygody, Ostrej Jazdy i Malachitowej Nocy przeszły wyjątkowo bolesne wiązki energii, zupełnie jakby ktoś kopnął całą trójkę prądem. Wielokrotnie. Gruczoły były ponownie sprawne, podobnie jak struny głosowe. W przypadku smoczyc, w miejscu odmrożeń pojawiły się brakujące palce i końcówka ogona. Martwica zniknęła.

Kamienie również wyparowały.

–

Gwiezdna Egzekucja: sześć nefrytów
Wrota Dziejów: sześć granatów

Syn Przygody:
-6x jaspis
-kalectwo: niezdolność mowy, +1ST do ziania

Ostra Jazda:
-6x topaz, 6x diament
– oba kalectwa

Malachitowa Noca
-6x tygrysie oko, 6x bursztyn
– oba kalectwa

[Duszenie Cierni]

Samiec przybył z mieszkiem do świątyni. Kolejna ciężka walka była dopiero przed nim, nawet się zastanawiał przez chwilę, czy jest sens płacić za pełne wyleczenie skoro najpewniej, może nie wyjść cało z potyczki.
Ułożył zapłatę przed swoimi przednimi łapami i czekał, pogrążony w gonitwie myśli.

// 6 jaspisów za wyleczenie rany szyi +1st do wytrzymałości

[Bezczas Gwiazd]

Spoglądała na ołtarz kontemplacyjnie.
Rzadko bywała w świątyni, a tym bardziej nigdy nie zwracała uwagi na ten płaski, wzniesiony kamień – bo jej to nie dotyczyło. Uśmiechnęła się pod nosem, ironicznie. Nie czuła się... najlepiej ze stawianiem się przed bogiem uzdrowień. Czy istniał konkretny powód, dla którego Ateral zostawiał pamiątki po zetknięciu ze śmiercią? Czy było to niedbalstwo, złośliwość, granica jego mocy, czy lekcja – nie miała pojęcia. I to ją frustrowało. Jakby miała mu ubliżyć faktem, że szukała ulgi zanim rozwikłała tę zagadkę.
Ale wystarczyło jej kilka dni męk i wymiotów, by doszła do wniosku, że nie potrafi tego znieść. Zawstydzające.
– Erycalu – podjęła, kierując się ku ołtarzowi w zamyślonym zaciekawieniu. – Wiem, że trochę się śpieszę, ale... czy mogę prosić, byś zaradził na moje bóle głowy? Tylko tyle. – Skłoniła łeb przed ołtarzem. Nie przyszło jej do głowy, że ta prośba może się wydać bogu nietypowa.

//Nawracające migreny [+3 ST do magii], aka połowa powskrzeszeniowego kalectwa, żetonami

[Erycal]

Erycal nie wychodził z wprawy, podobnie jak nie zmieniał się jego styl oferowania smokom uzdrowień.
Duszenie Cierni, jako iż był raniony w szyję, doświadczył w tym przypadku prawdziwego znaczenia swego imienia. Przez jego gardło przemknęła nagle seria bolesnych igiełek, sam smok na chwilę zaś stracił dech. Wszystko przed jego oczyma zrobiło się niewyraźne, a nogi wiotkie.
Okropne doświadczenie, choć mimo swej intensywności, nie trwało dłużej niż parę oddechów. Gdy w końcu minęło, samiec był w pełni sprawy, a cały ból pozostał w głowie jedynie jako niewyraźne wspomnienie. Jego zapłata zniknęła gdzieś niepostrzeżenie.

Kolejny smok nie doczekał się podobnie zdecydowanej odpowiedzi.
Powietrze wokół Powrotów zrobiło się mroźne do tego stopnia, iż każdy wdech zdawał się kłuć ją w gardło i nozdrza. Czyżby bóg uzdrowień miał w związku z jej prośbą jakąś konkretną opinię?
Jego obecność przez jakiś czas nie została wyrażona przez cokolwiek więcej, niż ogromny spadek temperatury, lecz jeśli Słoneczna była dość cierpliwa, w końcu jej się to opłaciło. Chyba.
– Dlaczego? – apatyczny szept rozbrzmiał bezpośrednio przy lewym, białym poliku smoczycy. Miała też nieprzyjemne wrażenie, jakby ktoś przytknął jej nos bezpośrednio do ucha i chuchnął weń łaskoczącym, ale zimnym powietrzem. Żadna forma nie zamanifestowała się jednak obok niej.
– Dlaczego tylko tyle – kolejne słowa, wypowiedziane jeszcze niżej, sycząco, zaszumiły w pobliżu prawego ucha.

ping

Powroty Słońca

Duszenie Cierni
– 6x jaspisów
– [+1st do wytrzymałości]

[Pasterz Kóz]

Pasterz stawił się przed ołtarzem, niosąc ze sobą torbę z kamieniami szlachetnymi. Nie było tak ciężko pozbierać je, jedynie musiał swoje odczekać. Podszedł spokojnym krokiem przed ołtarz Erycala, wyjął sześć granatów i położył je przed sobą jako zapłatę.
– Dobry. Przyszedłem po leczenie – pokłonił się przed ołtarzem i czekał.

// 6x granat za +1st do wytrzymałości

[Ołtarz Wyniesionych]

Przyszła chwilę po Powrotach Słońca, jeszcze zastając ją w Świątyni. Veir wystraszyła się w pierwszej chwili, widząc jej biały łeb... chociaż wyglądał lepiej niż wcześniej, horgifellijce bardziej leżały te zimowe kolory.
– Arel, czy to Łowcy Smoków? – Rzuciła do smoczycy, a w jej głosie dało się wyczuć przejęcie. Byłby to kolejny powód do wymordowania ich wszystkich. Smoki zapewne dniami i nocami chodziły pod Ołtarz Erycala, prosząc o pomoc.
Potem sama spojrzała nieco niżej, na swój brzuch, chociaż nie całkowicie. Sprawne oko zobaczyłoby, że w pewnym miejscu jest mniej futra i łusek, widać także charakterystyczną bliznę.
– Mnie niemal przepołowili, ale trzymam się. – Dodała po chwili, kładąc przed siebie sześć granatów. Nie obyło się bez pożyczek i oszustw podatkowych, ale suma została szybko zebrana. Bardziej Veir bolało jednak, że musiała tutaj przyjść i nawiązywać kontakty z bogiem innej religii, niż te wszystkie bóle brzucha, czy kwestię kosztu usługi. Wolałaby dogadywać się w takich kwestiach z Ognvarem, albo innymi bogami wyznawanymi przez jej państwo. Ich dotyk na ciele byłby błogosławieństwem, chociaż nie leczyli byle bezdomnego. Nieliczni potrafili zasłużyć na ich błogosławieństwo i pomoc.
Przynajmniej nie był to Kammanor. Temu naplułaby pod posąg.

//6 granatów za usunięcie kalectwa "+1st do wytrzymałości"

Powroty Słońca

[Bezczas Gwiazd]

Czekała. Bogowie mieli swoje zwyczaje czy kaprysy, a ona ich nie znała poza tym, że Erycal rzekomo nie zostawiał smoków... na lodzie. Jej wargi drgnęły z nutą humoru, gdy powietrze dotykające jej nozdrzy stało się jeszcze zimniejsze. Jednocześnie milczenie boga rozbudziło jej zawsze drzemiącą w kąciku umysłu niepewność. Słabszą niż zwykle, jak gdyby i ona nie była w stanie się podnieść po zetknięciu z pierwotną magią demona.

Wzięła głęboki, nerwowy oddech, gdy Erycal przemówił. Zamrugała szybko. Dlaczego...?
– Czy potrzebuję powodu? – odparła ciepło, choć melancholijnie. Chwilę później jednak spuściła łeb, jakby zmieszana. – Jeszcze... nie wiem. Chyba nie chcę się całkiem rozstawać z tym, co-–, co sama na siebie przyniosłam. To dla mnie trochę zbyt... ignoranckie. – Skrzywiła się lekko i wzniosła spojrzenie na ołtarz. Czy bóg uszanuje jej prośbę? Czemu miałby mieć inne zdanie? Czemu ciekawił go powód?

Gorączkowa dociekliwość rozpłynęła się niemalże zupełnie, gdy usłyszała znajomy głos; natychmiast uniosła łeb i skierowała na Veir spojrzenie szeroko otwartych, złotych ślepi. Uśmiechnęła się do niej szczerze, właściwie wręcz – radośnie, choć trochę to zrzedło, gdy dotarło do niej zadane pytanie.
– ... Em, nie – to spotkanie z demonem Viliara – odparła łagodnie. – Przepołowili...? – dopytała, przypatrując się smoczycy na nowo, próbując ocenić jej stan. Faktyczna rana była już dawno zagojona, ale...

Wrota Dziejów

[Ołtarz Wyniesionych]

– Demon Viliara? Czyli doszłaś na sam szczyt areny. – Powiedziała z lekkim podziwem w głosie. Niewiele było smoków, które zaszły tak daleko. Arel co prawda niemal zginęła w walce (a właściwie dokładnie to się stało, ale Veir myślała, że po prostu krytycznie oberwała), ale przed sobą miała mantykorę, hydrę i inne drapieżniki wzmocnione przez Boga Wojny.
– Muszę przyznać, że był naprawdę silny, a przynajmniej ten, z którym ja walczyłam. Wcześniej jednak zdążył dać mi całkiem niezłe lanie, dlatego myślę, że w końcu go pokonasz i rozgryziesz. – Dodała, próbując hmm, nieco wspomóc na duchu Powroty. Perspektywa wspólnej walki o tytuł Czempiona Viliara byłaby ciekawa, gdyby oczywiście nie biły się do ran krytycznych. Jednak Veir po prostu na tym nie zależało, nigdy nie nosiłaby ze sobą imienia innego boga.
– Była nas trójka i zaatakowaliśmy statek Łowców Smoków. Jeden z nich był magiem, dosiadającym pegaza. Był zbyt szybki i prawie przypłaciłam to życiem. – Wytłumaczyła dokładne pochodzenie swojej rany. Była bardzo blisko personalnej regresji i kolejnego kryzysu wiary, a ostatecznie także powrotu do dawnych zwyczajów. Procesji Pokuty. Po tej walce czuła się brudna, słaba, nieczysta, skażona porażką i grzechem. Jeszcze nie wiedziała co z tym zrobić, ale na pewno nie wróci do sposobów z przeszłości.

Powroty Słońca

[Erycal]

Uzdrowienie Pasterza zaczęło się niemal natychmiast od jego pytania. Miał wrażenie, że wdychane powietrze stało się lodowate do tego stopnia, że sięga mu aż do wnętrza czaszki, kłując w głowę i powodując mroczki. Wiotkie łapy niemal zmusiły go by wywrócił się na bok, ale doświadczony samiec zdołałby w porę złapać równowagę. Łaska Erycala była bolesna, lecz o przypominającym sen bólu zapominało się prędko, na rzecz korzyści.

Gdy do sceny dotyczącej Powrotów dołączyła czarodziejka Mgieł, mogła zorientować się iż chłód wokół ołtarza jest nietypowo intensywny i to jeszcze przed procesem uzdrowienia. Dlaczego? Czyżby istniało w prośbie Słonecznej coś niewłaściwego? Coś co głęboko przemówiło do dotychczas apatycznego boga?
– Więc cierp, zamiast udawać – lodowaty, choć pozbawiony faktycznych emocji syk dotknął znów Słonecznych uszu, choć Wrota również mogła coś usłyszeć. "Coś" nie było w tym przypadku rzeczywistą wypowiedzią Erycala, lecz bezsensownym zbitkiem słów.

Chwilę potem, brzuch rozbolał ją okrutnie, jak gdyby napełniły go ogromne kule parzącego organy lodu. Wszystko było to jedynie złudą umysłu, lecz wydawało się realne, przynajmniej przez kilka dłuższych oddechów, gdy sparaliżowana bólem Mglista była zmuszona walczyć z samą sobą by utrzymać się równowagi. Jej nogi zdrętwiałe i wiotkie, ledwie trzymały jej ciężar, podczas gdy wnętrze rozsadzały lodowe igiełki.
Całkiem możliwe iż wypowiedź Arel wpłynęła na jak dotąd nieczułe, lecz liniowe postępowanie patrona uzdrowień, skazując Wrota na dłużej przeciągające się doświadczenie.
Gdy jednak minęło, a kamienie szlachetne tajemniczo zniknęły, po całej torturze pozostało już tylko nieprzyjemne, niemal nierealne wspomnienie. Ciało zaś mogło cieszyć się pełną sprawnością.

Chłód pozostał. Smoki mogły dostrzec wyraźnie jak ich oddechy formułują gęstą parę.


Pasterz Ziemi
– 6x granat
– [+1 ST do wytrzymałości]

Wrota Dziejów
– 6x granat
– [+1 ST do wytrzymałości]

ping

Powroty Słońca

[Barwy Ziemi]

Minęło kilka dni od kiedy spadł z nieba. Przez ten czas przyzwyczajał się do swojego słabszego ciała, próbując poznać je na tyle, by nie dać po sobie poznać, że porusza się z większym trudem. W końcu odczuł, że już niezgorzej sobie z tym radzi, więc wybrał się w podróż do świątyni. W zasadzie niewielkie miał jeszcze doświadczenie z obcowaniem wśród boskiej obecności, dlatego nie dość że musiał się nieźle naszukać odpowiedniego pomnika, to jeszcze głowił się intensywnie nad tym, co i jak powinien powiedzieć. Czy w takiej sytuacji słowa w ogóle miały znaczenie? Nie potrafił stwierdzić. W końcu jednak stawił się przed Ołtarzem Pana Uzdrowień, zginając kark w ukłonie. Przez chwilę milczał, uśmiechając się lekko, aż w końcu zdobył się na wypowiedzenie kilku słów.
– Erycalu – wymówił boskie imię z szacunkiem, bo tego go nauczono – Chciałbym spytać, jaką zapłatę mam Ci przynieść za powrót do pełni sił – powiedział dość sztywno, starając się być przy tym możliwie jak najbardziej oficjalnym. Wątpił bowiem, by bóg pragnął usłyszeć jeden z jego żarcików. No chyba że by się zaśmiał? Hm... mimo wszystko wolał nie próbować!

//Kalectwo: +1st do akcji fizycznych, +1st do wytrzymałości

[Trzeci Szlak]

Przybył do Świątyni, przed ołtarz Erycala, a jego pysk wyrażał zdecydowanie... a przynajmniej ta połowa pyska, która mogła wyrażać cokolwiek. Umarł, ale jednocześnie żył. Jednocześnie nie był i był tak pewny siebie, jak nigdy dotąd. Bogowie zwrócili mu to, co miał najcenniejszego – co sam stracił przez naiwność, ale odzyskał dzięki mocy Aterala. Takich prezentów nie wypada rzucać w kąt.

Przystanął i skłonił się z szacunkiem, ale i determinacją. Wiedział, że będzie potrzebny stadu w swojej pełnej sprawności.
– Fitaj, Elycalu – powiedział, ale mimo ze seplenił – jego głos wcale nie brzmiał komicznie. Wręcz przeciwnie – niósł w swojej nucie coś w rodzaju niepowstrzymanej zawziętości. – Psybyłem, aby plosić ce o wylecenie s konsekfencsji dafnych plentuf. Chcę natal syć i chcę, apy w tym syciu móc fciąs safać s siepie wsystko. To sas moslife jest, kty jestem f pełnym stlofiu – wyjaśnił, przymknął ślepię i skłonił się z szacunkiem. – Pofiec mi, jaka jest sena stlofia.

// kalectwo: Częściowa utrata węchu i wzroku, paraliż lewej połowy pyska [+2 ST do wszystkich akcji], fabularnie: seplenienie

[Infamia Nieumarłych]

• Ostatni raz, gdy mogła skorzystać z tych śmiesznych usług.
  W sumie to i lepiej. Nie znosiła tego miejsca, tych bogów. Robiła to z braku alternatyw. Teraz, po tej ostatniej wizycie, nie będzie miała prawa prosić o więcej. Będzie musiała się dostosować.
  Bo wcale nie robiłam tego całe życie. Pieprzona moja mać.
  Stanęła przed ołtarzem, w środku nocy, gdy ruch w świątyni był najbardziej skąpy. Czarne ślepia odbijały światła rozświetlającego wnętrze ognia.
  – Jaka jest cena za ostatni pocałunek uzdrowienia? – zapytała z nutą kpiny, czekając.
  
  [+1 ST do akcji fizycznych (brak prawej stopy)]

[Narrator]

Wszyscy, którzy zjawili się celem uzyskania łaski uzdrowienia, odczuli nieprzyjemne, ale bezbolesne mrowienie w głowie. Cichy szept słyszalny tylko dla każdego z nich osobna, rozległ się w ich myślach, informując jakich kamieni szlachetnych musieli poszukać i dostarczyć, aby wrócić do pełni sił.

-

Obejmujący Obłoki: sześć korali
Syn Przygody: osiem cytrynów
Infamia Nieumarłych: sześć pereł

[Barwy Ziemi]

Znów się tu pojawił. Wrócił pod Ołtarz naprawdę szybko, ciesząc się wsparciem stada. Szedł więc znaną już sobie drogą, niosąc w darze żądaną zapłatę. Korale brzdąkały cicho, obijając się o siebie, kiedy on postukiwał pazurami o posadzkę świątyni. Oba te dźwięki niosły się echem w świątyni, wyraźnie zdradzając jego obecność. Ups! Oby nie zachowywał się zbyt głośno, bo nie chciał zaburzać spokoju innych wiernych! Ani tym bardziej bogów, jeśli akurat jakiś faktycznie był w pobliżu i udzielał komuś odmieniającej życie odpowiedzi. Przytrzymał więc swoją torbę, próbując ją nieco uciszyć. W końcu jednak dotarł w upragnione miejsce, gdzie bez zbędnego czekania ułożył kamienie szlachetne. Zerkał na nie ciekawsko, spodziewając się że te znikną prędko, tak samo jak to robiły przy kwarcach. Uhm, ale należało się odezwać! W końcu tego wymagały zasady grzeczności.
– Proszę, Erycalu – powiedział, przerywając tym samym panującą tutaj ciszę. Potem przestąpił z łapy na łapę i odezwał się raz jeszcze, uznając że powinien wypowiedzieć jeszcze jedno słowo. Tak na zaś, żeby bóg wiedział, że był mu wdzięczny za pomoc! – I dziękuję – dodał, pochylając nieco łeb w wyrazie szacunku. Kolejne chwile spędził już w ciszy, spodziewając się jakichś kolejnych szumów.

// 6 korali za kalectwo: +1st do akcji fizycznych, +1st do wytrzymałości

[Bezczas Gwiazd]

Słowa boga ją... zdziwiły. Z fascynacją, badawczym zaciekawieniem, uniosła spojrzenie nieco wyżej, skupiając je na powietrzu przed ołtarzem. Nie brała pod uwagę możliwości odmowy, choć teraz wydało jej się to tak oczywiste – tak proste do zaakceptowania.
– Masz rację – mruknęła, głos sciszony przez wzgląd na obecność Mglistej. – Czy ja też mogę spytać czemu? – kontynuowała po chwili, błądząc wzrokiem w przestrzeni, a głos zdradzał tylko jej zaciekawienie. Nie spodziewała się, że by którykolwiek bóg chciał się dzielić swoim rozumowaniem z takimi smokami jak ona, ale nie miała nic do stracenia. Chyba. Może boski szacunek. Pytanie, czy robiło to jakąkolwiek różnicę.

Uśmiechnęła się lekko, wstrzemięźliwie – część z niej chciała się głupio wyszczerzyć na ten wyraz podziwu, lecz druga zaprzeczyć, podważyć wagę tego osiągnięcia. Nie pozwoliła jednak sprzecznym emocjom zawrzeć w napiętym konflikcie perspektyw; w końcu wszystkie z nich wskazywały na coś prawdziwego. Arena nie miała w sobie konkretnej wartości; na pewno nie zależało jej na aprobacie boga wojny. Jednak dotarcie tak daleko... to nie był częsty wyczyn. Obiektywnie.
A jeśli Veir widziała w tym sukces, nie miała zamiaru odbierać tej przyjemności ani jej, ani sobie samej.
– Jak zdobędę odwagę – dodała zgodnie, trochę nieobecnie, kiwając łbem na słowa otuchy. Nie wiedziała jeszcze, czy jej na tym zależy. Czy faktycznie chciała konfrontować się ze śmiercią.

Wysłuchała jej opowieści ze współczującym grymasem. Walki z ludźmi kosztowały ich wszystkich wiele.
– Przynajmniej możemy dzielić się ze sobą swoimi porażkami – zaoferowała z nutą goryczy i humoru, jak gdyby świadoma, że ta uwaga niczego nie poprawiała – niczego nie zmieniała, nic nie znaczyła w szerszej perspektywie – ale oferowała iluzję ulgi mimo wszystko. Jakby ułatwiała wybaczenie sobie.

Podeszła bliżej Mglistej, gdy Erycal rozpoczął swoją pracę na jej ciele; jeśli zachwiała się tylko na łapach, podparła barkiem jej bark. Czekała cierpliwie, ze zmartwieniem obserwując towarzyszkę – nigdy nie była świadkiem leczenia kalectwa, toteż nie dostrzegła różnic, uznała, że być może właśnie tak ma to wyglądać. Mimo wszystko nie wyglądało to przyjemnie. I z pewnością nie było.
– W porządku? – spytała cicho, ostrożnie, gdy wydawało jej się, że Veir wraca powoli do siebie.

Erycal, Ołtarz Wyniesionych