Gorąca zatoczka

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Obserwowała jak młode płynie i dostrzegła wtedy coś nietypowego. Młode wśród futra na pyszczku miało dodatkową parę oczu. Czy to mógł być...? Nie, nie. Nie był ani trochę podobny i był zbyt duży jak na jej rodzeństwo. Zacisnęła kły. Znajdzie je jeszcze. Tymczasem złapała Xeriego za kark i przesunęła po wodzie, zwracając go przodem do brzegu i pociągnęła aż znalazł grunt pod łapami. Po wyjściu osuszy go magią. Niech ma coś z życia, skoro nie ma skrzydeł. Może się nie przeziębi i nie umrze na czarny kaszel.
– Może być. To podstawy. Praktykuj w wolnym czasie. – Poinstruowała ucznia. – Ja tymczasem muszę już iść. A może widziałeś gdzieś tutaj kręcącego się samca ze Słońca z samicą z Mgieł? Powinno im towarzyszyć pisklę. – Odezwała się po chwili.

//Jeśli nic ciekawego do powiedzenia to z/t
Xeri

Złapany za kark, pomachał bezradnie łapkami, aż ponownie odnalazł grunt pod nogami. Wyszedł z wody i stanął na brzegu na drżących kończynach, z przemoczonym futrem przylgniętym do ciała i barwną grzywką opadniętą na pysk. Okropność… Zanim zdążył się otrzepać, poczuł chwilowe ciepło i drgania Maddary wokół siebie. Chwila moment i był suchy. Otrząsnął się, ale żadne kropelki już nie spadały. Przytupnął zadowolony z takiego zastosowania magii, po czym położył się na ziemi, gdy w końcu dopadł go ból spracowanych mięśni, którego wcześniej tak nie odczuwał, głównie dzięki adrenalinie. Druga para oczu zamknęła się, odcinając Daenjər od świata zewnętrznego, a Xeriego uwalniając z migreny.
– Dziękuję. – Spojrzał na uzdrowicielkę, unosząc lekko kąciki ust, gdy zakończyła naukę swoją opinią. – Że teraz umiem pływać! – Machnął swym długim ogonem. Następnie przechylił łebek i zamyślił się na chwilkę. – Znaczy… Znam takiego jednego samca ze Słońca aleee… Nie widziałem go tutaj i chyba nie zna smoków z Mgieł. I ja też nie. – Spuścił wzrok na ziemię. Pierwszym osobnikiem, który przeszedł mu do głowy był Rytm, co miałoby sens, żeby był widziany z pisklakiem. W końcu jest piastunem. Ale Xeri nie słyszał od niego nic o członkach innych stad. Był świadom, że poza jego najbliższym otoczeniem jest jeszcze wiele smoków, z którymi dopiero przyjdzie mu się zapoznać.
Odpoczywał jeszcze chwilę leżąc na brzegu jeziorka zanim wyruszył w drogę powrotną. Zakręcił się w koło, próbując sobie przypomnieć, w którym kierunku powinien iść by wrócić do obozu, aż rozpoznał krzaki, z których wcześniej wypełzł.

z/t
Biały Mak

....Nie minęło wiele czasu od ostatniej mojej wycieczki. Tym razem, raczej jak zwykle byłem sam. Może któryś z kompanów rodziców z daleka mnie obserwował. Ja zaś przemierzałem tereny wspólne jak nigdy nic. Poznawałem nowe okolice, lecz niestety zimno dawało mi swe znaki. Nie polubiłem tej pory roku. Zimny wiatr, przelotne deszcz. No jakoś wielkim fanem tego nie jestem. Uratowaniem od tej sytuacji było spotkanie wielkiego jeziora, i parującego skrawka wody. Byłem tak szczęśliwy, że się ogrzeję. Nie myślałem wiele. Wkroczyłem w ciepłą wodę, mocząc futerko i piórka. Gdy oda dosięgła szyi zacząłem cicho mruczeć nie zwracając uwagi na resztę tego bezbożnego świata.

Huragan Popiołów

: darmowe błogosławieństwo na zwiad (10.11.2023)

Aazghul szedł powoli śladami swoich starych bolesnych wspomnień. Nie spodziewał się spotkać tu kogokolwiek. Ba. Nawet miał nadzieję na pobycie tu samemu, w ciszy i w spokoju zastanowić się nad kolejnym ruchem w swoim starczym już życiu.
Przysiadł nad brzegiem parującej wody, nie dostrzegając młodzika, który kąpał się w wodzie. Zamknął oczy, kontemplując.
Jego krótsza o połowę grzywa nabrała nieco wilgoci, kręcąc się w fale, jak te, które powstawały, gdy smocza łapa mąciła wodę.

//Yngwe

....W spokoju leżałem w wodzie, wsłuchiwałem się w dźwięki ptaków. Jak latały, zbierając pożywienie. W oddali jakaś ruda kita mignęła po okolicznym drzewku. Jesień pełną gębą. Samotność... Spok... Dźwięk wchodzenia na plażę był tak donośny, że lekko się przestraszyłem go. Odwróciłem się, a najemna stał, a raczej siedział jakiś kaleczy smok. Widziałem jak łapka śmiga obok mnie. Westchnąłem cicho, patrząc mu w pysk.
– Uwazaj! – mokrą łapką dotknąłem jego łapy, starając się lekko odepchnąć. Nie odwracałem zbulwersowanego wzroku tych samych oczu, co miał jego ojciec.

Huragan Popiołów

: darmowe błogosławieństwo na zwiad (10.11.2023)

Chyba w tym całym zamyśleniu przełożył metaforę na działanie, bo rozległ się okrzyk jakiegoś małego skrzata – swoją drogą strasznie dziwnego – obok. Odsunął łapę zdziwiony, tylko po to by spotkać się z czterema oczami, które do złudzenia przypominały te Hrasa. Aż musiał przetrzeć oczy, bo chyba daltonizm płatał mu figle przez te opary mgły.

– Wybacz młody – mruknął, gdy zrozumiał, że to co widzi to smok. – Nie wiedziałem, że tu jesteś. Dużo pary i tak dalej.

// Yngwe

....Patrzyłem na niego kąśliwym wzrokiem i prychnąłem głośno.
– Placek z futra. Nie być miły. – obraziłem się jak typowy Hras. Ta sama mimika, spojrzenie z iskierkami w nich. Kopiuj, wklej jego stary. Odwróciłem się na brzuch, jednocześnie machając skrzydłami, a co za tym idzie, chlapiąc starego dziada powyżej. Może to go nauczy minimalnie większej uwagi. Gdy tak machałem, zauważyłem jak coś ląduje w tej wodzie. Nie myśląc wiele, skoczyłem do tego, robiąc jeszcze większy rumor i plusk wody

....Dobre ze duży smok był zaaferowany mną, niż dużym świetlikiem, co siedział w oddali i wyraźnie mnie obserwował. Nie wiem, czy to robił chętnie, czy nie, ale mam cia wie, że grzeje zadek w tej gorącej niecce

Huragan Popiołów

: darmowe błogosławieństwo na zwiad (10.11.2023)

Proszek zmarszczył pysk, na wspomnienia, które cisnęły mu się na mózg.
– Ja? Placek z futra? Sam jesteś placek. Patrz – sięgnął do źródła i stworzył iluzję Yngwe, ale owalnego, kuriozalnie sprasowanego w gruby na szpon dysk. – Taki placek z ciebie, dzieciaku.
Prychnął, a iluzja nabrała ciężaru i spadła z pluskiem w wodę, rozpływając się w niej. W miejscu rozpłynięcia podniosło się kilkanaście małych, magentowych baniek, które na wysokości pyska Proszka zapłonęły błękitnym ogniem.
Zadowolony z pokazu patrzył z góry na młodego.

// Yngwe

....Gdy tylko starzec otworzył pysk, przeniosłem na niego mniejszą parę oczu. Nie znałem go, i nie specjalnie mu ufałem. Tym bardziej po tej akcji z łapką. Zaś widząc swoją iluzję, zapiszczałem wystraszony, starając się cofnąć od tego czego. Znikło szybko jak się pojawiło. Spojrzałem naburmuszony na Proszka.
– Ty chcec spalic moje futro! Pff... – prychnąłem groźnie, smoląc dymem sobie nosek. – Jak chcec strasyc, to ty być duzy jak ja. Blutal – uderzyłem łapką w taflę wody, chlapiąc staruszka. Oczywiście na tyle ile mogłem.

Huragan Popiołów

: darmowe błogosławieństwo na zwiad (10.11.2023)

Proszek prychnął, gdy kolejna fala wody uderzyła o jego łapy. Chyba nie miał ochoty na zabawy z pisklakiem, który ciągle go obrażał.
On sam jako pisklę był zdecydowanie poważniejszy.
Choć to pewnie zasługa Retwarhu.
Zasępił się. Retwarha nie było już naprawdę długo. Może poszedł sobie, gdy Proszek spał?
Choć myśl ta mogłaby go uwolnić od kolejnego, potencjalnego cierpienia, przyniosła jedynie pustkę i poczucie oderwania od reszty świata.
Spojrzał jeszcze raz na Yngwe, po czym odwrócił głowę.
Głupi Hras. Może to przez niego Retwarh zniknął?

Wstał i uderzył ogonem o wodę, chlapiąc młodzika. Potem odwrócił się i poszedł w stronę z której przyszedł.

// Yngwe

....Tego było już za wiele. Ten stary dziad się obraził. Prychnąłem cicho, ale bez dymu. Ten był zgaszony, gdy fala wody mnie oblała. Rzuciłem mu spojrzenie niegodziwe i pełne zawodu gdy odchodził
– Zacynas zabawe i uciekas... To nie jest dobre cy mile... i zwiesiłem smutny pysk, starając się nie rozkleić. Tak ciężko jest znaleźć kompana do zabawy. Zaś ten smok był zabawniejszy od robaka mamci. Smutny przycisnąłem ogony do klatk i je przytuliłem. Zaciągnąłem cicho noskiem. Może jednak się pobawi ze mną ten kaleczy staruszek, bo pewnie ojcem już być musiał...

Huragan Popiołów

Gorące źródła wydawały się zajęte, a więc przyszedł umyć się do zatoczki, gdzie woda może nie była przyjemnie ciepła, ale nadal stanowiła luksus w porównaniu do temperatury wody z jeziora. Yulo usiadł na jej brzegu, sprawdził ją, a potem wkroczył w nią. Letnia woda obmyła praktycznie natychmiast większość pyłu wulkanicznego z jego grzbietu. Samiec położył się i przymknął ślepia. Jakiś czas siedział bez ruchu, a potem obmył brudne ciało. Później tylko siedział z przymkniętymi ślepiami, ale nie zasypiał. Nie mógłby szczególnie w wodzie. Nie miał traumy, ale lekką awersję, jakby był zbyt blisko lawy... Głęboko w umyśle obawiał się siedzenia w wodzie i właśnie teraz też próbował ten lęk przezwyciężać.

....Ta biel powoli dawała mi w kość. Zimny wiatr przeszywał na wskroś drogę mojej przygody. Nie dawałem za wygraną zlej pogodzie. Powoli przemierzałem dywan prawie tak samo wielki jak ja... Ciężki wysiłek to był, ale cel szczytniejszy. Gorące źródła... Pamiętałem je z ostatniej wyprawy w to miejsce. Minęło pół poranka, nim dotarłem do tego miejsca. Niestety były one zajęte. Posmutniałem wyraźnie, że nie będę sam mógł się wypluskać w przyjemnie ciepłej wodzie... Westchnąłem i jak niby nic, wskoczyłem w ciepłe źródło wody z przyjemnym uśmiechem na pysku. Nie zważałem na to czy ochlapie nieznanego samca, czy nie. Po prostu skok i chlup.

Powiernik Pieśni

Yulo był na tyle pochłonięty myślami, że nie zauważył zbliżającego się młodzieńca. Usłyszał dopiero plusk, którego on nie spowodował i szybko zwrócił łeb w stronę drugiego brzegu co... w sumie nie było odległym miejscem bo i zatoczka nie była zbyt duża.
Na widok pyska Yulo przymrużył ślepia... Tak ślepia, no właśnie. Ten młodzieniec miał podwójne ślepia! To dość... nietypowe.
W każdym razie pojawienie się kogoś prawiło, że na chwilę zapomniał o swojej niedoli.
– Hrolen mer– wyszeptał nieco wynurzając się tak, aby mieć wodę poniżej ramion. Mokra grzywa przykleiła się do ciała, a on złapał za lewy warkocz, aby rozplątać włosie, przemyć je, przeczesać i znów związać. Trochę mu to zajmie to i mógł sobie poobserwować młode, które tak bez pardonu weszło w jego przestrzeń osobistą.

Yngwe

....Po tym skoku na punktów całych 9 wraz z lądowaniem nie robiłem nic, co mogło, by jakkolwiek przeszkodzić temu smokowi. Po prostu dryfowałem brzuchem do góry niczym zepsuta ryba. Kątem oka wpatrywałem się w jego rutynę. Rozplątywanie tak pięknego warkocz mycie go i ponowne zaplatanie. Sporo tej roboty w tym było. Czy by mnie by się chciało? Pewnie tak. Niestety nikt mi mojej grzywy nie zaplata. Milczałem i zamknąłem oczy oddając się przyjemnej kąpieli.

....Niestety te dryfowanie nie skończyło się w miejscu jakim był jej brzeg, a coś innego. Też trochę twardego, ale nadal pod opuszkami przyjemniejszego. Otworzyłem oko, aby sprawdzić co mnie zatrzymało. Lekko się przestraszyłem, lądując na nieznanym samcu. Momentalnie się spiałem, tracjąc wyporność, wpadając w wodę. Cały wysiłek jedynie spowodował lekki pluskot, przytłumiony pisk, a po niecałym oddechu kaszlenie. Lekko podtopionego pisklęcia. Moja głupota była, że wystraszyłem się go.
– Przepraszam... – wyszeptałem, zawstydzony. Zbyt mocno naruszyłem jego przestrzeń, a dotyk jego futerka mi się spodobał...

Powiernik Pieśni

Yulo wolał puścić warkocz i natychmiast pomóc podtapiającemu się, który akurat wtedy był na wyciągnięcie łapy od niego. Szamoczące się pisklę mogło poczuć pod sobą łapę wojownika, który zaniepokojonym wzrokiem obserwował zamieszanie, a kiedy młody się uspokoił, wtedy odsunął łapę, a potem całym ciałem się odsunął i powrócił do robienia warkocza.
– Nic nie szkodzi. Mam nadzieję, że i tobie nic nie jest.
Powiedział spokojnie patrząc na pysk młodego. Tak dziwnie było patrzeć w podwójne ślepia. Finalnie skupił wzrok na nozdrzach pisklaka.
– Sam podróżujesz tak daleko od swojego domu. Nie boisz się?
Wyrostek oczywiście bardzo mały nie był i zapewne potrafił co nieco. Tereny wspólne były też bezpieczniejsze od lasów stadnych gdzie spotykało się drapieżniki.
Yulo powrócił do swojego ponurego wyrazu pyska kiedy kończył warkocz, który związał na końcu niewielkim rzemieniem.
Yngwe

....Nagle silna łapa mnie podtrzymała. Spojrzałem na niego przez krótki oddech speszony. Nie chciałem zbytnio by tak wyszło. Podtopić się. Niestety już tak wyszło... Wziąłem głęboki oddech i speszony otworzyłem pyszczek:
– Jest dobrze... Dziękuję... – spuściłem wzrok na swoje łapki. Gdy tylko odsunął łapę, ponownie się zanurzyłem w niej. Tym razem, zamiast dryfować, siedziałem w miejscu. Znad wody wystawał mi jedynie pysk, który co jakiś czas tworzył bąbelki na tafli ciepłej wody.

....Na kolejne pytanie podniosłem wzrok, wpatrując się w jego zielone oczy.
– Nie. Nie będzie nikogo straszniejszego niż ten dziwny, chaotyczny smok bez skrzydeł co próbował mnie zjeść. – wzruszyłem ramionami i przyglądałem się jak wprawnie zaplatra grzywę. Spojrzałem na swoją, pomierzwioną perłową kulkę, co powinna być grzywą, a potem na niego. Cholibka, umie to lepiej niż ja... Może kiedy i sam będę tak umiał.

Powiernik Pieśni

Ważne, że młodemu nic finalnie się nie stało. Jeszcze mu tego brakowało, aby nie być tylko zerem, ale też powodem dla którego młody pisklak się utopił...
Obawa kontaktu z nieznajomym jednak nie mogła przyćmić jego chęci niesienia pomocy.

Na jego kolejną wypowiedź Yulo przymknął ślepia. Mogły się wydawać zielone, chociaż zdecydowanie jedna tęczówka była złota, a druga błękitna.
– Bezskrzydły smok próbował Cię zjeść? Może zechcesz mi go pokazać? Chciałbym z nim zamienić parę spostrzeżeń.
Powiedział nieco sztywno nie mogąc znieść myśli o tym, że jakiś bezczelny smok mógł sobie żartować w taki sposób do pisklęcia, a jeśli faktycznie straszył go autentycznym zagrożeniem jego życia to tym bardziej należało takiego smoka.... co właściwie? Wyjaśnić mu, że nie powinien? A może zająć się nim tak, aby nigdy więcej nikomu nie zagroził? Przy samoocenie Yulo to co najwyżej mógłby mu pogrozić palcem i SPRÓBOWAĆ coś mu zrobić... A jego durny łeb sam mu dopowiedział, że taka próba skończy się porażką gryfiego smoka... W osamotnieniu Yulo nie potrafił zachować wiary we własne siły.

Yngwe

....Widząc jego zmieszaną, acz słuszną reakcję. Tylko uśmiechnąłem się krzywo na wspomnienie tamtych chwil i kłopotów, w jakie potem wpadłem. Wruszyłem barkami i spojrzałem w niebo.
– Samotnik. Chyba miał na imię Mancimilian. Dziwny smok... Straszyć niespełna trzy księżycowe pisklę, że się go zje... – przez moje ciało przeszedł wyraźny dreszcz. Nie przepadałem za tamtym dniem. Kto normalny by go dobrze wspominał? Zanurzyłem się zakłopotany w wodzie, nad którą wystała tylko połowa pyska z nosem. Cicho bulgocząc w niej patrzyłem gryfnego samca. Dziwne myśli zaczęły chodzić mi po głowie, mroczne i nieprzyjemne. złapałem za ogony i lekko je przytuliłem. Odpłynąłem w czarną przestrzeń mego umysłu, nie zważając na to gdzie jestem...

Śpiewnik Kolędowy

Samotnicy... czy wszyscy przybyli byli nastawieni tak wrogo? Skoro wylądował jako samotnik to albo nie poznał ogólnie przyjętych norm stadnych, albo po prostu nie nadawał się do życia w grupie. Po swoim wyczynie skłaniał Yulo do większej pewności co do drugiej opcji.
– Dziwny... raczej okrutny, niezdolny do życia w stadzie. Nic nie tłumaczy jego zachowania. Nie chcę mu życzyć niczego złego, ale prędzej czy później dostanie to na co zasłużył.
powiedział spokojnie uznając, iż nie będzie specjalnie szukał tego smoka na całych terenach wspólnych. Jeśli pisklę było zagrożone to na pewno do tej pory jego rodzina, albo stado już zareagowało, a samotnik jeśli nie został pochwycony to być może nawet stracony, byleby mały pisklak tego nie widział.
– Jestem Powiernikiem Pieśni. Jak Tobie na imię?– zagaił po chwili widząc, że mały nie tylko odpłynął gdzieś myślami, ale i chyba zapomniał o wodzie i puszczał bąble powietrza w wodzie.

Yngwe

....Chłód słow, jaki rozbrzmiał wywołał u mnie niekontrolowany dreszcz z lekkiego przerażenia. Nie było tego widać, przez toń ciemnej, ciepłej wody. Nie pamiętałem o wodze. Mogłem normalnie oddychać, choć wypuczałem powietrze, tworząc małe bąbelki. Prawdę mawiał, bolącą i trudną do przetrawienia przeze mnie. Jednostka, która nie była w stanie istnieć w grupie... Straszne na swój sposób, a jednocześnie tak wolne. W milczeniu trawiłem to co powiedział, lecz gdzieś z tyłu łba czułem, że go już nie spotkam. Trochę szkoda mi go było. Pomimo swojej dzikości i strachu, na jaki mnie wystawił wzmocnił mnie. Pokazał, jaki naprawdę jest ten świat, gdzie wymusił wręcz przehartowanie niektórych myśli, postaw i czynów. Nie wolno było się bać, zawsze stawiać czoła strachu i iść dalej.
....Gdy tylko padło jego imię, ruszyłem uszami. Po niecałym oddechu zwróciłem do niego pyszczek z lekkim uśmiechem na mordce:
– Miło mi Cię poznać, jestem Yngwe – może teraz ta rozmowa inaczej pójdzie, bo nieznajomy już nie jest do końca nieznajomym?

Powiernik Pieśni

Smoki Wolnych Stad