Wnętrze Skalnego Giganta

[Mancimilian]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wstępnie próbował zdusić śmiech, ale ostatecznie jego rozbawienie reakcją samca przeszło echem po wnętrzu Skalnego Giganta. Już go słuchając starał się przestać się śmiać więc powoli spoważniał. Na informacje o braku nagrody przechylił łeb łupiąc na samca zeszklonymi ze śmiechu ślepiami i machnął łapą w sposób, jakby nagroda nie miała dla niego żadnego znaczenia. Toć świetnie się teraz bawił to po co mu więcej. Ciężko, by uśmiech się poszerzył, ale okazało się, że jednak jakoś przeszła go aprobata samca, bo i skinął mu pyskiem w podzięce na pochwałę, a ogon zabił raz o ziemię wesoło. Po chwili jednak wesołość opadła i znaczenie się uspokoił wzruszając barkami.
• Zmieniałem kierunki jak wąż wylinkę. Raczej ich tu nie ujrzymy, a nawet gdyby – nie mają po co pakować się w wasze szpony. • odparł popatrując po samcu. Posłyszał jeszcze słowa Erkal'Zirry i skinął pyskiem zgodnie na jej słowa.
@Biały Mak @Duszenie Cierni

[Duszenie Cierni]

Duszenie zastanawiał się. Smok był entuzjastyczny, aż według niego za bardzo. Ale sam przecież jakiś czas temu był na jego miejscu.
– Dobra, ale przez pewien czas będzie cię pilnować Erkal. – spojrzał na samice a następnie za pomocą maddary wyczarował kamienna tablice na której byl wyryty kodeks mgieł.
– Przeczytaj, jak nie umiesz to Erkal to zrobi za Ciebie. To jest nasz kodeks którego się trzymamy, jeżeli Ci to odpowiada możesz do nas dołączyć. – powiedział spokojnym tonem.

Mancimilian

[Administrator]

Stop fabuła do rozwiązania sprawy konfliktu nad Łąką Szczęścia

[Mancimilian]

Jego ciało zadrżało z emocji. Wyprostował się, a całokształt jego postawy emanował zachwytem. Dreptał przednimi łapami w miejscu, a zaraz przydały mu się one by odejść od kamiennej tablicy, która w chwile moment stanęła przed nim. Odszedł, a przy słowach smok podszedł do niej bliżej i usiadł spowrotem, przed nią. Posłała przelotne spojrzeniem Erkal, do samca cały czas strzygł uszami. A po chwili powrócił uwagą na kamień i jego litery. Uspokoił się, gdyż musiał się skupić. Nauczył się już czytać, ale nie na tyle by robić to biegle. Dlatego powoli sunął wyraz po wyrazie, zdanie po zdaniu. W trakcie otworzył szerzej ślepia jakby w zaskoczeniu, ale czytał dalej. "To było takie po podobne do...do tego co znam." Zabił ogonem o ziemię i doczytał do końca. Doprawdy znacznie się uspokoił. Jak oderwał spojrzenie od kamiennej tablicy, błysnęło ono pogodnie, ale już bez tej szalonej iskierki. Uśmiechnął się teraz lekko do Duszenie Cierni.
• Pasuje. • rzekł wstając i podchodząc bliżej Erkal'Zirry. Stając u jej lewego boku pyskiem otarł się o jej bark, a potem położył przy jej łapach niczym pański pies u nóg swojego pana. Błysnął jasnym spojrzeniem na jej pysk jakby czekał na jakieś słowo od niej. A zaraz po tym popatrzył na Cierni. Czekał co każe.

Podsumowanie
Po tym Mgliści mieli już zabrać się wraz z samotnikiem do stada Mgieł. Mancimilian wtedy uznał, że będzie pierwszy na granicy i jak wstał tak wybył ze Skalnego Giganta. Teoretycznie w kierunku Mgieł, praktycznie nigdy tam nie dotarł. Może się zgubił albo rozproszył jakimś kwiatkiem? kto wie, kto wie...

@Duszenie Cierni @Biały Mak
Temat Wolny

[Duszenie Cierni]

Kiedy młodzik zaakceptował warunki przybycia do stada, Cirith uznał że nie ma sensu go bardziej wertować. Czas pokaże czy będzie dobrym nabytkiem dla Mgieł. Kiwnął Erkal łbem by ruszyli w stronę stada, przy okazji zaprowadzając Manciego na tereny jego nowego stada.
Dopiero po czasie zorientował się, że nigdzie go nie ma, czyżby zabłądził? A może poszedł rozejrzeć się na granicy? Duszenie na wszelki wypadek pokazał mu mentalnie jak dotrzeć na tereny Mgieł i aby nie właził już na inne by nie sprawiał żadnych problemów.

Z/t

Mancimilian Biały Mak

[Cisza po Lawinie]

Któregoś dnia zjawiła się o przedziwnej porze. Nie był to późny wieczór, ani też wczesny poranek. Gdzieś w nocy, gdy wszyscy spali. Bealyn spędziła natomiast pół wieczora czając się w okolicy i sprawdzając, czy na pewno ktoś do giganta nie przychodził. Ale tak nie było. Zanim weszła do środka posłała sondę. Może jakiś czub spałby w środku.

Pusto. Świetnie.

Po wejściu do środka z nałożonym kamuflażem magicznym mającym zamaskować jej zapach, rozejrzała się. Wyglądało to marniej niż sądziła. Miała niedużo czasu, a sporo do przepisania, więc zabrała się do pracy. Nieco wzmocniła samopiszące pióro od Marcela, aby było w stanie ryć w skale. Celowo nie korzystała ze swojego pisma tylko losowego, które nauczyła się imitować już jakiś czas temu podczas nauki.

W końcu wszystko przepisała, a historia iskry Valanyan była gotowa. Nie była pewna czy komukolwiek się przyda, ale to pierwsza rzecz, którą się jej udało rozszyfrować z notatek taty. Westchnęła cicho. Przed wyjściem na zewnątrz upewniła się kilkakrotnie, że zakamuflowała swoją obecność (łącznie z zapachem pióra, czy tego co przy ścianie na której pisała, miał nie zostać najmniejszy ślad).

Będąc na zewnątrz wypuściła powietrze z płuc, czując się lżejsza. Nadal przed nią jeszcze kilka historii, ale jeden kamień milowy miała za sobą. Wzbiła się w powietrze, odlatując w stronę wulkanu. /zt

[Mistrz Gry]

Z początku obszedł spokojnie pozostałości giganta naokoło, oglądając resztki ogromnej istoty. Dawno martwej, czy raczej pozbawionej magii, i coraz bardziej kruchej, wraz z biegiem kolejnych dziesiątek księżyców. Dlaczego właśnie tu smoki postanowiły ulokować swoją wiedze? Znalazło by się niejedno, bardziej trwałe miejsce.

Po wejściu do środka, przebiegł spojrzeniem po tabliczkach i przedmiotach. Do okazałej wystawy, daleko było wystawce przygotowanej przez Sekcje, chociaż jeden przedmiot był akurat interesujący. Nie śpieszył się, wczytując w treści zostawionych tu notatek, porównując zawarte w nich informacje, z tymi niesionymi przez plotki.
– Myślałem, że na moc iskier, pokusi się więcej smoków. – mruknął do siebie, kończąc historię Lahae.

Nie zamierzał jednak, siedzieć tu do wieczora. Podszedł do jednej ze ścian, by oprzeć o nią prawą dłoń. Powietrze naokoło zgęstniało, tworząc cieplejszą, a wręcz duszącą atmosferę. Ewentualni goście wyspy mogli wyczuć magię w powietrzu, jednak nie byli w stanie nic z tym faktem zrobić.
Proces nie był błyskawiczny. Najpierw sama ściana skryła się za przezroczysta powłoką, wraz z upływem czasu, ta rozlewała się po całym wnętrzu. Otoczyła tablice oraz przedmioty, jak i całe pozostałości giganta. Żaden smok nie był w stanie od teraz chociażby zarysować powierzchni spisanych tu historii, czy czegokolwiek zabrać. Wszelkie próby zniszczenia czegokolwiek tutaj, czy to siłą fizyczną, czy maddarą, spełzłyby na niczym.

Gdy wycofał rękę, widoczność jego tworu zmalała, jednak właściwości pozostały. Przed odejściem dodał własny wpis, w jednym miejscu.

[Świat zza Chmur]

    Hm. Historia powstania świata była... krótka i nie aż tak ciekawa, jak u innych religii. Ale kalendarium o wiele spójniejsze niż u reszty. Nie oparli tego o jakieś wniebowstąpienie, pojawienie się najświętszego kamienia czy przyjście boskiego wybrańca na świat, tylko o upadek jakiejś bariery, co brzmi bardziej prawdopodobnie. Nie żebym lekceważył inne religie, po prostu ciężko się w nie wczuć, kiedy samemu nie jest się wierzącym, a ludzkie, bardziej przyziemne akcenty pomagają w przyswajaniu wiary przez obcych.
    Oderwałem się od lektury, aby ponownie rozejrzeć się po gigancie. Więc mówiąc, że na Wspólnych jest gigant, miał naprawdę na myśli... no, skalnego giganta. Ciekawe, że służył on za bibliotekę; chociaż jak zdążyłem zauważyć, nie mają tu za wiele budowli, więc zagospodarowanie dużego, kamiennego posągu (który według zapisek działał) wydaje się rozsądne. Dobrze, że ktoś pomyślał aby zmagazynować tu wszystkie zapiski, a nie tworzyć jakieś miejsce spotkań czy inną tawernę – szanuję.

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Sekcja zatrzymała się przed gigantem czując dochodzący z niego zapach.

Ach, no tak. Ktoś nowy. Zwykle takich bardziej interesowało to, co znajdowało się wewnątrz.

Skoro był to tylko jeden smok, smoczyca weszła do środka, przechodząc obok nieznajomego.

– Dzień dobry – przywitała się ze słonecznym. – Sekcja Zwłok, piastunka Stada Ziemi.

Nastrój miała pogodny i zdawała się wyrażać zainteresowanie nieznajomym smokiem.

Choć na jej czarnych oczach widniały magiczne białe tęczówki, jej wzrok był dość nieobecny. Pod skrzydłem trzymała kilka cienkich kamiennych tabliczek, a na łbie założony miała pufiasty zielony kapelusz z piórem. Ciężko też było nie zauważyć jej mosiężnej protezy łapy, która poruszała się niczym żywa.

Smoczyca pochyliła nieco łeb na bok, a Czajka mógł poczuć wibracje maddary w powietrzu, gdy piastunka sondowała jego wygląd.

Czajka

[Świat zza Chmur]

    Kiedy usłyszałem czyjeś kroki, od razu się obróciłem w stronę wejścia. Nie spodziewałem się tego, co ujrzę. Czarna smoczyca, z jakąś ruszającą się łapą, jakimś dziwnym spojrzeniem (Czyżby ślepa? Czułem od niej magię, jakby coś podtrzymywała) i fikuśnym kapeluszem. Ciekawe, że tutejsze smoki miały słabość do kapeluszy. Poza tym bardzo odbiegała od reszty tutejszych smoków, które spotkałem.
    Powiedziała, że pochodzi ze Stada Ziemi, czyli jest pierwszym smokiem spoza Stada Słońca którego spotykam. Chętnie bym się dowiedział czegoś o jej Stadzie, ale może nie teraz. Wszak skoro też tu weszła, to pewnie coś wie o tym miejscu i może mi coś o nim opowiedzieć, a na tym zależy mi bardziej.
    — Witaj, Sekcjo Zwłok. Jestem Czajka, ze Stada Słońca. Zatrzymałem się u nich na chwilę, aby zbadać kulturę tutejszych smoków. Jestem podróżnikiem, pochodzę z rozległej dżungli na zachód, za morzem. Zwiedziłem już wiele ludów i trochę widziałem, ale od momentu opuszczenia swojego domu aż do teraz, nie spotkałem drugiego miejsca w pełni zamieszkałego przez smoki. I czytając tutejsze zbiory przekonuję się, że mimo paru podobieństw do ludzkich religii, wasze opowieści wydają się ciekawsze. Na przykład ta wyjaśniająca miarę czasu. Oparcie go o upadek bariery jest na pewno prostsze dla obcego, niż o jakieś religijne wydarzenie, jak to lubią robić ludzkie religie. Chociaż historia o powstaniu świata wydaje mi się... prosta. I trochę niepełna. Jakby zaczęta od środka. Brak przedstawienia dosłownie samych podstaw. — Na tym skończyłem swój monolog, żeby nie przytoczyć rozmówczyni, jeśli okazałoby się, że nie zna zapisków z giganta i też przyszła je zgłębić. A jeśli zna, to i tak powiedziałem wystarczająco, żeby mogła mnie naprostować.

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Całkiem, całkiem.

– Niezły z ciebie podróżnik, Czajko – odpowiedziała nieco rozbawiona. – W twoim wieku większość smoków jeszcze nie opuściłoby terenów swojego stada, a często nawet i samego obozu.

Podrapała się po łbie, gdy opowiadał o kronikach. Poczuła leciutkie ukłucie dumy, że mu się podobały, no bo w końcu ona sama była autorką dużej ich części.

– No nie powiedziałabym, żeby upadek Bariery nie był religijny. W końcu wtedy nie dość, że zniszczona została osłona, dana nam przez boginię magii, które była z nami od niepamiętnych czasów, to jeszcze Nauczyciel wziął podniszczone źródło tej Bariery i zagarnął jego moc, samemu stając się na nowo bogiem.

Z drugiej strony, tyle dziwnych rzeczy się tu działo, że dla samych smoków, religijność miała trochę inne znaczenie. Bardziej jako brak ignorancji, albo posłuszność tym wielkim i zauważalnym bytom, które nad nimi czuwały.

– Wszystko co jest w kronikach wydarzyło się na prawdę, a to, o czym bogowie nie chcieli nam opowiedzieć, nie zostało w nich umieszczone, z szacunku dla nich. Sam widzisz, że nasze wydarzenia zaczęły się nieco ponad tysiąc księżyców temu. Ile to będzie? Dwadzieścia pokoleń? Sama jestem ciekawa, co było przedtem.

Według kronik było to jakieś Smocze Królestwo, ale nic więcej o nim nie napisano. Nie pomagał też fakt, że Wolne Stada musiały się przeprowadzić na nowe ziemie więc nawet nie było jak szukać fragmentów swojej przeszłości.

Czajka

[Świat zza Chmur]

    O? Doprawdy? Tutejsze smoki też nie czują tego zewu przygody? Nie są ciekawi świata? Czyli tutaj również będę wyjątkiem. Chociaż nie no, dobra, u mnie przynajmniej po całej dżungli biegali, jeśli za obóz u mnie uznać swój fragment dżungli – byłaby za wielka na teren obozu. Smutny żywot muszą wieść tutejsze smoki.
    Faktycznie, z podanymi przez piastunkę informacjami mogę stwierdzić, że brzmi to dużo bardziej... fantastycznie. Tylko kim był ten nauczyciel? Powinienem jej chyba wspomnieć, że nie zapoznałem się jeszcze ze wszystkimi kronikami...
    Yhm, wszystko wydarzyło się naprawdę. Jak w każdej religii, chociaż argument „Bogowie nie chcieli nam opowiedzieć o tym co było wcześniej” jest już oryginalny – każda inna religia ma zapisane wydarzenia od początku świata... skądś. W zasadzie nigdy się nie pytałem o źródła, choć jak czasami niektórzy mówili, że to „dzieła natchnione przez boga!”, to aż odechciewało się dociekać w innych kulturach. Tu jednak było inaczej; sama kwestia czasu również odstawała. Nie kwestionuje, że coś było wcześniej... może więc faktycznie część z tych zapisków jest prawdziwa? Kalendarium na pewno.
    — Mówisz, że to prawda. Większość religii twierdzi, że to ich wersja jest prawdziwa — powiedziałem, acz bez żadnej pretensji w głosie. Jedynie informacyjnie. — Chociaż muszę przyznać, że macie ciekawe podejście do legend. Inni kapłani pewnie dopowiedzieliby mi o powstaniu świata od samego początku, a nie stwierdzili „No w sumie to nie wiemy co było wcześniej, bo Bogowie nam nie powiedzieli”. Właściwie kim jest ten nauczyciel o którym wspomniałaś? Nie przeczytałem jeszcze wszystkiego, byłem w trakcie kiedy weszłaś. Wiesz o nim coś, czego tu nie znajdę? — zagadałem, licząc że uzyskam informacje z jeszcze innego źródła. Chyba trafiłem na skarbnicę wiedzy!

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Ach, a więc jeszcze nie przeczytał wszystkiego. Nic nie szkodzi, bo tak czy siak, znała odpowiedzi na jego pytania.

– Nauczycielem nazywał się kiedyś Kaltarel, nasz Bóg Zimy. Nawet wtedy był nadnaturalną istotą i między innymi pozwalał nam rozwijać się znacznie szybciej niż jest to fizycznie możliwie, za zapłatą i odbyciem z nim nauki. Obecnie tą rolę pełnią kwarce z Warsztatu, które tam umieścił po staniu się bogiem. Świadkami jego ascendencji był między innymi nasz obecny prorok, Strażnik Gwiazd, który żyje już od kilkuset księżyców.

Westchnęła i podparła podbródek o łapę.

Nie dziwiła się sceptycznemu nastawieniu Czajki. Smok w jego wieku nie widział w życiu wystarczająco wiele, by móc uwierzyć w prawdziwość zapisków w kronikach. Ona zaś, różne "baśnie" i "legendy" widziała na własne ślepia i odczuła na własnych łuskach. Po czymś takim, uwierzenie w resztę historii jest tylko niewielkim kroczkiem dalej.

– Powiem ci tak, Czajka, im dłużej tu będziesz, tym więcej zobaczysz takich "dziwnych" rzeczy. Odbywałam już podobne rozmowy wiele razy i rzadko kiedy smoki z zewnątrz są przygotowane na to, co ich tu czeka. Nie wątpię, że sobie poradzisz, ale dam ci od razu kilka rad.

Odchrząknęła i zaczęła po kolei wyliczać na palcach najważniejsze rzeczy.

– Zbieraj tylko te owoce, co same spadną. Orzechy też.

Nie krzywdź młodych zwierzątek, piskląt, czy w sumie jakichkolwiek młodych.

Słuchaj się przywódcy swojego stada, żeby cię nie uznał za zdrajcę.

Naszym bogom oddawaj należyty szacunek. Duszkom też. Nie musisz się do nich modlić, ale jeśli chcesz z nimi rozmawiać, miej na uwadze że mogą cię oni zabić łatwiej, niż jakąś malutką mrówkę.

Z tego powodu nie módl się do Tarrama, pod żadnym pozorem. Przy modlitwach do Erycala też zachowaj ostrożność, bo Tarram ma na niego wpływ.

I to chyba były wszystkie najważniejsze rzeczy. Pewnie trochę dziwne, dla młodego smoka.

– Ta kraina władana jest nie przez smoki, a przez istoty niewyobrażalnie potężne, mające własne upodobania i humory. W twoim interesie będzie nie zniechęcić ich do siebie, choć nie jest to wyjątkowo trudne. Tak długo jak będziesz przestrzegać naszych praw, nic nie powinno ci się stać.

Czajka

[Świat zza Chmur]

    Yhm, bóg nauczający innych. Ciekawe, bardzo przyjazne wiernym, nie powiem. Inne religie zazwyczaj unikały takich zabiegów, a nawet jeśli to w czasach dawnych, gdzieś na początkach bogi nauczały ludzi, dopóki nie wydarzyło się coś, przez co przestali nauczać śmiertelnych. Tu mowa o dość młodych czasach, więc może jest w tym jakieś ziarno prawdy? Może ten Kaltarel to jakiś duszek? Nie brzmi to głupio. Chociaż z drugiej strony mają tu duszki. Faktycznie część z nich chciałaby się bawić w bogów, a reszta nie? Albo same smoki nie domyśliłyby się, że coś tu nie gra? Nie czas teraz na to, później nad tym pomyślę. Lub przy spotkaniu z Prorokiem – go też wypadałoby zaczepić.
    Zaś słuchając jej dalszego wywodu, powstrzymywałem się przed uśmiechnięciem się. Ah, ileż razy słyszałem już podobne ostrzeżenia od różnych kapłanów? Nie to żebym chciał ją lekceważyć lub się nie słuchać – staram się szanować wierzenia innych – ale nie da się nie uśmiechnąć do którejś już religijnej osoby mówiącej to samo, zwłaszcza że część tych prawd przekazał mi już Dobrobyt. Jednak kiwnąłem jej łbem.
    — Spokojnie, zawsze szanuję zwyczaje innych oraz ich wierzenia, więc nic mi nie grozi. Część tych zasad nawet zdążyłem już poznać. Może po czytaniu pójdę złożyć im wizytę. Jak u was wyglądają modlitwy? Macie jakieś składanie ofiar przed, wspólne modły, formułki lub ceremonie lub niezbędne akcesoria? Nie chciałbym popełnić jakiegoś nietaktu — powiedziałem dość spokojnie, dając tym upust mojemu humorowi. Mam nadzieję że nie pomyśli, że ją lekceważę.

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Podrapała się po łbie w zastanowieniu.

– Em... Miałeś może już styczność z duszkami? Chodzi mi o te bardzo silne, a nie małe zwierzątka co cię co najwyżej mocno ugryzą. Wiesz, takie co by ci były w stanie odebrać wzrok na pstryknięcie palców, jak mi na przykład.

Na chwila rozwiała maddarowy kamuflaż, pozostawiając oczy jako jednolicie czarne gałki. Potem znowu wróciła do udawanych tęczówek.

– Rozmawiaj z nimi jakbyś rozmawiał z hmm... z kimś wyższym rangą od ciebie. Jak z przywódcą, który cię może nazwać zdrajcą i skazać na śmierć, albo jak z bardzo silnym duszkiem, którego nie chciałbyś zdenerwować. Znaczy wiesz, oni nie są jacyś tam krwiożerczy, może prócz Tarrama i po części też Erycala, ale po prostu postaraj się ich szanować, dobrze?

Uśmiechnęła się lekko.

– Na początek polecam ci Nenyę, albo Uessasa. Oni są najbardziej wyrozumiali i najbardziej aktywni. Nie chcę, żebyś się zniechęcił, jeśli odpowie ci cisza, choć nawet u nich czasem się to zdarza.

Wszędobylski Kolec

[Świat zza Chmur]

    Hm. Czyżbym miał rację i tutejszymi bogami faktycznie były jakieś duszki? Ale czemu tamta czwórka nie chce się zabawić w bogów? Skinąłem jej łbem w odpowiedzi na pytanie, wyraźnie zamyślony...
    Jednak wyrwała mnie z rozmyślań odsłaniając oczy. Oh. Dobrze mi się wydawało, że coś jest z nimi nie tak. Ciekawe co takiego zrobiła, że jakiś duszek odebrał jej wzrok. Chociaż nie no, po co mi to wiedzieć? Pewnie go jakoś rozgniewała lub bardzo się nudził.
    Słuchałem uważnie (choć spojrzenie na to nie wskazywało) jej rad, znowu mając wrażenie, że słucham tej gadki któryś raz. Jedyną nowością było polecenie jakichś bogów na początek. Ona naprawdę wierzyła, że bogowie odpowiadają! Teraz byłem pewien, że tutejsze smoki wierzą w jakieś duszki! Zawód, ale przynajmniej nie będzie nudno w świątyni.
    — Yhm, zapamiętam sobie twoje rady. Chociaż myślałem nad modlitwą do boga łowów. Tak tematycznie, bo chcę polować dla Słońca w zamian za gościnę — odpowiedziałem, próbując sobie przypomnieć kim byli Nenya i Uessas. Kojarzyłem jakoś tutejszych bogów. Najwyżej potem sobie o nich poczytam lub się popytam. W końcu zapamiętam.

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Kiwnęła Czajce łbem.

– Thahar jest plotkarzem – odpowiedziała, poprawiając tabliczki na półkach Giganta. – Opowiedz mu jakąś ciekawą plotkę, to może wzbudzisz jego zainteresowanie. Słyszałam, że bardzo takowe lubi.

Po tylu księżycach przebywania na tych ziemiach usłyszała już to i owo o każdym z bogów. W sumie samo to mogła uznać za plotki, jednak większość z nich się sprawdzała, gdy przyszło co do czego.

Szkoda, że wcześniej musiała sobie podłożyć nogę pod własne łapy, sprzedając tą głupią iskrę.

– Jeśli to już wszystko, to znikam i życzę ci powodzenia w Świątyni – dodała na koniec, po czym wyszła z wnętrza Skalnego Giganta.

Wszędobylski Kolec

[Bezsenne Noce]

....Gamaliel został na zewnątrz, wiernie czekając na jej powrót. Pasał się na zielonej trawie, ze smakiem obgryzając pojedyncze, bardzo marnie wyglądające stokrotki, które odsłonił topniejący śnieg. Właściwie to spore połacie okolicy wyglądało jak za wiosny. Szkoda, że zbierało się na kolejną śnieżycę.

Na całe szczęście nie będzie sypać jej na głowę. Zniknęła w cieniu szczeliny, którą przedostała się do wnętrza giganta. Otrzepała ciało z zimnego puchu, by spojrzenie skupić na wyżłobionych na skałach przekazach. Z rozczytaniem niektórych miała naprawdę wielki problem. Poważnie, co niektórym smokom przydałyby się lekcje kaligrafii.

Podeszła do słów, mówiących o Zaćmieniu. Karkołomne. A wystarczyłaby na to wszystko jedna większa księga. Serio.

/Wyśnione Szczęście.

[Cisza po Lawinie]

Odkąd Marcel zadeklarował się chronić i patronować smoczej kulturze, Bealyn nie znalazła czasu, aby sprawdzić, czy zmieniło to coś dla gołego oka. Wylądowała nieopodal wejścia, zauważając kątem oka pasącego się na śniegu jednorożca. Lekko uniosła brwi. Rzadko widywała roślinożernych kompanów samopas, więc prawdopodobnie ktoś był w środku. Wkrótce i jej nos potwierdził tę tezę.

Wzruszyła ramieniem. To nie tak, że miała kroniki na wyłączność – każdy mógł je odwiedzać. Wyciągnęła z torby kawałek pergaminu oraz samopiszące pióro. Ten pierwszy musiała unosić w powietrzu odrobiną magii, natomiast drugie działało samo, podążając za kartką jak wierny kompan. Odkąd odbyła orzeźwiającą dla umysłu rozmowę z mamą, nie miała już takich kołtunów myśli. Prościej się jej korzystało z tego przedmiotu, bowiem w połowie zdań nie wypisywał chaotycznych bzdur z jej głowy.

Weszła po cichu do środka. Głośniejszym od jej kroków był dźwięk skrobiącego w papierze pióra. Piastunka nie zatrzymała się przez spisanej "przez siebie" kronice o Valanyan, idąc zamiast tego do bocznej sterty wyprawionych skór. Zauważyła ostatni w pis i cicho parsknęła.
– Przynajmniej nie podał mojego imienia... – wymamrotała sama do siebie.

Kątem oka zauważyła drugą smoczycę. Nie przeszkadzała jej jednak w czytaniu, skupiając się na przeglądaniu ogłoszeń z przeszłości. Czy było to tutaj...

Szlachetna Łuska

[Bezsenne Noce]

....O ile nigdy nie przywyknie do przypadkowego natykania się na smoki pośrodku lasów, czy równin, o tyle tutaj wręcz tego oczekiwała. Może dlatego pojawienie się smoczycy nie było zaskoczeniem. Przyjrzała się jej. Ziemna. Z nimi, po Słońcu, miała najwięcej styczności.

Wróciła spojrzeniem do słów o zaćmieniu. Sekcja Zwłok. Sekcja Zwłok i Sekcja Zwłok. Ciekawe czy sama o sobie pisała. To dopiero byłby tupet, sławna dzięki błędom. Trochę na opak. Wzruszyła barkami, łapiąc się na tym, że zrobiła to nie tylko w myślach. Mimochodem więc przeskoczyła spojrzeniem w bok, na drugą duszę i, oh, jakże zdziwił ją widok, że pisze nie łapą, a przy pomocy maddary.
– Ciekawe – mruknęła pod nosem, po czym dodała głośniej – Charakter pisma pozostaje taki sam? – zapytała, nosem wskazując przedmiot podtrzymywany mocą. A przynajmniej sądziła, że tak właśnie było.

Że też nigdy nie wpadła na podobny pomysł.

/Wyśnione Szczęście.

[Cisza po Lawinie]

Wyrwana z zamyślenia obejrzała się na zagadującą ją smoczycę.
– Właściwie to nie... – zerknęła na pióro kontrolnie. Lepiej nie ryzykować, więc chwyciła je w palce, a ono rwało się aż do tego pergaminu. – Spisuje myśli, więc wszystko zależy od tego, jak bardzo są w danym momencie uporządkowane – zaśmiała się cicho, po czym puściła przedmiot. Ten pognał ku papierowi jak zrozpaczona kochanka, wracając do pisania.

Musi poprosić Marcela o jakąś poprawę do zaklęcia...

Szlachetna Łuska