Łąka Młodych Smoków

[Udany Połów]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Był ciepły wieczór. Specjalnie wybrał dzień, w którym nie było wiele chmur przez co sądził, albo raczej miał nadzieję, że będzie tak do rana, a przynajmniej w nocy. Powiedział synowi, że chce mu zademonstrować lot, lecz smok zdawał się tym być nadwyraz przejęty jak na zwykłą naukę lotu. Co takiego planuje?

Słońce jeszcze w pełni widniało na niebie, dzięki czemu było jasno, a zarazem kolorowo. Alduin był już za duży, aby brać go na barki dlatego też postanowił drogę naziemną – to znaczy, że przytargał go tutaj piechotą. Mamune z resztą również. Z czego ta druga uczepiła się szarego samca. Na początku podróży wskoczyła mu na grzbiet i się trzymała tuląc jego szyję. Podzieliła się z nim nawet swoimi wiankami od Dobrobytu jeden zachowując założony niczym naszyjnik, drugi zdjęła ze swojej głowy i owinęła nim rogi Alduina. Po czym jak już skończyła się bawić śpiewała przez resztę drogi swoim nienajpiękniejszym, jednakże znośnym głosem piosenki – choć do uszu smoków docierały jedynie pomruki i niewyraźne słowa. Tuitiemu po czasie też się to udzieliło i dopingował Hjige swoim głębokim trelem. Zerkał co jakiś czas na Alduina, a wtedy gestem zachęcał go do wędrownego nucenia.

W końcu jednak doszli na miejsce. Łąka Młodych Smoków przywitała ich graniem świerszczy, kiedy zbliżali się do dużego pnia drzewa.
Alduin. Co powiesz na to, aby przelecieć się później razem po nocnym niebie?
Zaproponował młodszemu. Wie, że dużo poluje i dużo go nie ma, ale chciał dziś wynagrodzić mu ostatnie dni, dłuższym spędzeniem czasu po dzisiejszej nauce.
Mamuna w końcu zeszła z pradawnego, gdy ten zbliżył się do pnia. Zeszła z niego wtedy po stronie drewna, lecz mimo wszystko i tak pobiegła w odwrotnym do niego kierunku. Tui zerknął za nią patrząc jak znika w wysokiej trawie i mruczy do syna.
Zobaczymy z czym tym razem wróci.
Lecz po tym spojrzenie utkwił już na nim i kontynuował inny temat.
No dobrze. Powiedz, Alduin. Chciałbyś zacząć od wybicia się z ziemi czy złapania wiatru w skrzydła?

Alduin

[Alduin]

Gdy tylko miał okazję nauki i tata dał mu możliwość nauczenia się lotu, Alduin był nakręcony cały czas. Wędrówka tylko potęgowała jego chęć lotu. Oczywiście mamuna potrafiła zająć go zabawą która trochę go rozładowała ale dopiero gdy zaczęła śpiew młodzik mógł się uspokoić. Nim się zorientował zaczął po cichu też śpiewać. Bardzo go to uspokoiło. Zaczął nawet stawiać kroki w rytm słów, był jak w transie. W końcu jednak dotarli na miejsce. Na pierwsze pytanie pokiwał radośnie głową. Kochał latać na grzbiecie taty a wizja tego że będzie mógł razem z nim polecieć w niebo przyprawiała go o miły dreszcz. Nie zwracał już uwagi na Mamune. Był skupiony na tacie.
– A możemy oba na raz?
Zapytał w odpowiedzi na pytanie. Tak chyba było by nawet szybciej nie prawdaż? Zresztą obie te czynności brzmiały dość prosto. Wiatr już czuł w skrzydłach a skakać też umiał więc reszta powinna być dla niego pestką. Prawda?

[Udany Połów]

– Możemy. Hm.. To w takim razie wiem co zrobimy. –
Rzekł, lecz po tym samiec zastanowił się i chwilę rozglądał w poszukiwaniu czegoś. Pierwszy w oczy rzucił mu się pień drzewa, ale nie był on do końca tym czego szukał... Przeszedł się kawałek. Przecież było tu..Oho! Mam! Zatrzymał się i popatrzył na syna zachęcając go do podejścia ruchem głowy. Kiedy Alduin podszedł, ogólnie nie widział nic specjalnego. Ot zwykła górka prowadząca do lasu, a oni stali na jej wniesieniu. Ale o to właśnie łowcy chodziło. Wzniesienie miało bardzo stromy spad przez co stojąc tutaj na wzniesieniu mogli mierzyć się z niektórymi wierzchami drzew. Smok uznał, że owa różnica w wysokościach okaże się bardziej korzystna przy nauce lotu.
– To jeśli chodzi o to co musisz wiedzieć, to to, że powietrze stawia nam opór. Wzbijając się do lotu pokonujemy go przy machaniu skrzydłami. Odpychamy się nim podobnie jak wodę podczas pływania. Najważniejsze w locie jest opanowanie powietrza i pokonanie grawitacji. Jak już będziesz w powietrzu, będziesz czuł, kiedy opadasz, a wtedy przeciwstwić się temu ponownym wymachem skrzydeł, to utrzyma cię w powietrzu lub wzniesie cię wyżej w zależności jak mocno będziesz machał. Pamiętaj aby podczas lotu pilnować łap blisko ciała, zwiększa to twoją aerodynamikę, a przy tym nie zaburza równowagi w przeciwieństwie, gdybyś nimi niespokojnie machał. Propo równowagi, tak jak przy bieganiu, ogon także jest tutaj kluczowy. Poza tym postaraj się zaufać swoim skrzydłom. –
Zakończył swój krótki wywód. (Tak, mogło być dłużej) Widząc chęci Alduina uznał, że skończy na szybkim objaśnieniu, aby nie musiał się niecierpliwić. Uśmiechnął się do niego.
– To teraz praktyka. Sam zdecyduj czy chcesz z rozbiegu czy z miejsca, ale twoim zadaniem jest teraz wznieść się w powietrze. Po prostu skocz do przodu nad zbocze i gdy tylko poczujesz jak powietrze wkrada ci się pod skrzydła machnij nimi aż będziesz wznosił się wyżej. Ja polecę zaraz za tobą jak tylko utrzymasz się w powietrzu. –
Poinstruował go i teraz pozostawił jemu pole do manewru.

Alduin

[Alduin]

Alduin już nie mógł się doczekać co można było wywnioskować z jego ruchów. Przeskakiwał z łapy na łapę niecierpliwiąc się coraz bardziej. chciał już wzbić się w powietrzę i szybować z tatą. Gdy ten zaczął czegoś szukać grzecznie czekał w miejscu a gdy dostał polecenie zbliżenia się skocznie potruchtał bliżej taty. W końcu jego nauka się poprawnie zaczęła. Oczywiście jak w każdym przypadku na początku była teoria. Musiał przyznać że nie za bardzo rozumiał jak powietrze może stawiać opór. Wiatr co innego już nie raz miał okazję dowiedzieć się jak silne potrafią być wichury. Na szczęście w zrozumieniu tej podstawy pomogło mu porównanie do wody. Od razu wrócił myślami do nauki pływania z Lilją jej uwagi i praktyki mogły mu teraz znów pomóc. A więc ciało równo jak przy bieganiu i przygotować się na opór powietrza jak przy pływaniu, łatwizna. Kiwnął do taty na znak zrozumienia i cofnął się kilka kroków do tyłu. Wyglądało na to że chciał zacząć z rozbiegu. To był ten moment, to właśnie teraz miał uzyskać prawdziwą wolność w poruszaniu. Zaczął biec i wybił się pewny siebie. Skrzydła zostały rozłożone w mgnieniu oka. Pierwsze uderzenie i... Ups. Jego skrzydła poleciały tak mocno że klepnęły o siebie pod samczykiem. Tego młodzik się nie spodziewał, był gotowy na silny opór jak przy wodzie a tu proszę przeszły jak kły przez śliwkę. Jego środek ciężkości poleciał na łeb na szyję. Dosłownie, po pięknym fikołku do przodu którego nie powstydził by się żaden smok akrobata Alduin wylądował pyskiem w ziemi. Ale to nie był koniec wrażeń, w końcu byli na wzniesieniu. Nim ktokolwiek zauważył srebrny smok stoczył się na sam dół. Gdy się zatrzymał powoli wstał obolały strzepując kawałki ziemi i trały z rogów i z pod łusek. W dodatku kręciło mu się jeszcze w głowie.
-uuuuu

Przeświadczenie Dobrobytu

[Udany Połów]

Sam także nie mógł się doczekać aż Alduin wzbije się w powietrze. Obserwował go chętnie i już wyobraził sobie jak wznosi się w powietrze, no...ale cóż... wyszło inaczej. Przestraszył się, gdy ten uderzył o ziemię i poturlał ma dół. Wyskoczył w przód, w pewnym momencie rozłożył skrzydła i podbił się nimi, a potem już tylko poszybował w dół do Alduina. Szybko do niego dopadł. Je rozpędzał się więc łatwo przyszło mu się zatrzymać, a wtedy pochylił się do i węszył przy synu czy nic mu nie jest. Z ulgą zauważył, że wstaje.
– Wszystko w porządku? Całyś? – zapytał mierząc go zmartwionym spojrzeniem.

@Alduin

[Alduin]

Gdy Alduin się całkowicie otrzepał z resztek ziemi, zaczął powoli iść z powrotem w stronę szczytu pagórka.
– Jest ok po prostu powietrze nie jest gęste jak woda.
Po chwili udało mu się wdrapać na samą górę i popatrzyć na tatę ze zdziwieniem. Fakt trochę go bolały poobijane mięśnie ale nie był to powód by przerywać naukę prawda?
– No chodź co tak stoisz? Zobaczysz tym razem mi się uda.
Powiedział młodzik ochoczo i tym razem już był lepiej przygotowany. Może nie wiedział w pełni jak dobrze latać ale wiedział już czego powinien unikać. Tym razem ugiął nogi i gdy wyskoczył w górę miał o wiele większą kontrolę nad skrzydłami. Nie szalał z uderzeniami tylko wykonywał równe uderzenia. Gdy znalazł się w powietrzu odruchowo zamknął oczy szykując się mentalnie na kolejne uderzenie. Takowe jednak nie nadeszło, zamiast tego czuł jak jego błony zagarniają powietrzę pod niego. Wiatr otulał jego całe ciało gdy pracował skrzydłami bez wytchnienia. W końcu jednak odważył się otworzyć oczy którym w pierwszej chwili nie uwierzył. znajdował się na wysokości trzech ogonów nad ziemią i... leciał.
– U Udało się, Udało!
Zawołał, nadal jednak było to bardziej desperackie machanie skrzydłami niż prawdziwy lot a tym bardziej szybowanie ale robił postępy. Starał się skupić na równej pracy skrzydeł i na razie nie zauważał że niedługo mógł wylądować w koronie jakiegoś drzewa jeśli szybko nie nauczy się skręcać.

Przeświadczenie Dobrobytu

[Udany Połów]

Skierował pysk za Alduinem i się zaśmiał.
– Nie mam ku temu krzty wątpliwości! – odparł i nie musiał nawet czekać, aż samczyk wzbije się w powietrze, bo zrobił to teraz lada moment przyprawiając go o poczucie dumy z niego.
– Haha! Dobrze! Tak trzymaj! – zawołał i sam także wyskoczył ponad ziemię, machnął kilkukrotnie skrzydłami podbijając się wyżej w niebo lecąc za Alduinem. Widział jego jeszcze niewprawione ruchy skrzydeł, ale widział, że młody sam próbuje to uregulować, więc nie zwrócił uwagi. Natomiast, gdy kawałek przed nimi dostrzegł las, gdyż byli niedaleko skraju postanowił wykorzystać go do dalszego etapu nauki.
– To teraz skręcanie! Wygnij ciało w łuk w kierunku, w którym skręcasz! Przechyl ciało i skrzydła w odpowiadającą temu stronę! I pamiętaj, aby uważać, by nie wypaść na zakręcie! – poinstruował go na szybko, po czym odepchnął się skrzydłami i poszybował przed siebie wyprzedzając Alduina z prawej, machnął jeszcze parę razy dla niewielkiego zwiększenia prędkości. Kilka ogonów przed lasem wygiął szyję, ciało i ogon w łuk idący w lewo. Ogon trzymał w miarę sztywno w tym czasie. Przechylił ciało również na lewo, przy czym lewe skrzydło lekko obniżył, natomiast prawe uniósł. Utrzymał je tak, tak samo jak ciało, aż do momentu, kiedy kończył zawracanie i las miał już za sobą. Wtedy stopniowo prostował ciało, ustawiał się równolegle do ziemi i zamachnął się skrzydłami zgarniając powietrze, by nie utracić prędkości. Dopiero wtedy pochwycił kątem oka Alduina i jeśli już wcześniej za nim nie leciał, to teraz dał mu sygnał ruchem głowy, by też zakręcił przed lasem.

@Alduin

[Uessas]

Kiedy odpowiedzieliście na na pytanie Uessasa, w powietrzu znów zerwał się ciepły wiatr, a płatki wiśni zawirowały przyjemnie.
  – Podążajcie więc za wiatrem
Nie tłumacząc wiele więcej, białe płatki leniwie poprowadziły was na wspólne miejsce spotkania.

Miejsce spotkania dla:
Widmo Tęczy
Nieugięty Kolec

[Widmo Tęczy]

Podążyła za wiatrem, który poczuła razem z głosem. Zaintrygowana wezwaniem szła spokojnie, próbując nie zgubić białych płatków, aż dotarła na Łąkę na terenach wspólnych. Rozglądała się spokojnie, czując jak jej własne serducho bije nieco mocniej. Denerwowała się tym spotkaniem, nawet jeśli nie chciała się do tego przyznać.

[Płatki na Wietrze]

No cóż, co więcej mu pozostało, jak nie podążyć za płatkami? Mógł tylko zastanawiać się po drodze, gdzie zostanie skierowany oraz kogo tam spotka. List niiiiby mógł dać mu jakąś podpowiedź, ale, hm... Tak trochę nikłą? Wie, że to samica, również poszukująca towarzystwa, tak jak on. Tylko nie umie sobie przypomnieć, czy sprecyzowała coś więcej...

O, chyba kojarzy to miejsce? Tak mu się wydaje... Żałował tylko, że mają porę jaką mają, bo takie miejsca zdecydowanie o wiele więcej zyskują kiedy jest zielono, a wszędzie dookoła rosną kwiatki. A nie, tak jak teraz, wszędzie leży śnieg... To znaczy, tak też jest pięknie i urokliwie, ale... No, wyobraźnia podsuwa mu o wiele lepsze obrazy, kiedy wyobraża sobie to miejsce w cieplejszej porze.

Ale dobra, mniejsza o to, bo chyba nie był pierwszy na miejscu docelowym. Kolorowy smok, chyba podobnie opisała siebie samica w tamtym liście? Czyżby to ten smok, który miał tę dziwną przyjemność otrzymać jego list? Chyyba tak? Podszedł więc do niej niepewnie.
– Y, cześć – powiedział nieśmiało w jej kierunku. Lekko, leciutko się stresował i może... Hm, krępował?

Widmo Tęczy

[Widmo Tęczy]

Jej oczom wkrótce ukazał się inny smok, którego nie spotkała wcześniej. Nie przypominała sobie po prostu jego pyska wcześniej. Czy to on? Na szczęście zbliżył się do niej, więc i ona powoli wykonała parę kroków, aby spotkać się pyskiem w pysk.
– Cześć. – Zawołała spokojnie, czując sama lekkie napięcie związane z tym spotkaniem. Rzadko kiedy wyściubiała nos spoza stado, a teraz mogła porozmawiać z kimś nowym. Podarowała mu jednak łagodny uśmiech, wzbierając w sobie odwagę. – Jestem Azfel, ze Słońca, a Ty? Miło mi Cię poznać.

Nieugięty Kolec

[Płatki na Wietrze]

Hm, czuł się tak trochę… Niezręcznie? Albo dziwnie? Może nieswojo? Chyba jest to spowodowane tym, jak hmm… Neutralnie wygląda początek tego spotkania? Tak, to raczej to. Ten brak emocji zdziwienia, zdenerwowania, stresu, czy czegokolwiek. Ani nie rzuca kamieniami do wody z irytacji, ani nie próbuje rzeźbić w drewnie kolejnej wersji Strażnika, albo nawet nie podziwiał sobie w spokoju natury.

Ot, oboje przyszli tutaj za płatkami i próbują jakoś rozmawiać… Na swój sposób również jest to nieco stresujące w końcu przyszli tutaj z konkretnego powodu, z konkretnymi myślami i oczekiwaniami względem tego spotkania. Chyba. To znaczy, Kairaki tak trooochę przyszedł i spodziewa się, że samica ma podobnie... Jedyne, do czego mogą się odnieść, to otrzymane i przeczytane listy. Co zresztą Kairaki pewnie za chwilę zrobi… Ale najpierw, wypada się przedstawić! Huh, jak dobrze, że samica od tego zaczęła...
– Kairaki – odpowiedział, nawet spokojnie jak na to… Hm, dziwne samopoczucie? – Uh, mi również – dodał po chwili, nieco... Zmieszany tym, że dopowiedział to nieco po czasie. Po króciutkiej chwili milczenia postanowił jeszcze o coś dopytać. Bo w sumie, skoro poznał imię samicy, to coś go ciekawi… No i chciałby ostatecznie rozwiać swoje wątpliwości. – Tak właściwie, to... Czemu podpisałaś się jako Truskawka? – Ton miał… Neutralny? Z małą nutą ciekawości. Po krótkiej chwili uderzyła go myśl, żeby powiedzieć coś w stylu "jeśli to od Ciebie mam list", ale... Hm, opis wyglądu z tego listu jako tako się zgadzał, więc zwyczajnie się powstrzymał. Jedynym po czym można było się domyślić, że chciał coś powiedzieć było wzięcie oddechu i... Tyle.

Widmo Tęczy

[Widmo Tęczy]

Niezręczność była naturalna, ale Azfel chciała po prostu działać, licząc że to rozproszy to uczucie i potem stanie się to wszystko łatwiejsze. Słuchała zatem nowego kolegę, strosząc lekko uszka i przechylając nieco łeb.
– Azfel oznacza Truskawkę w akarubi. Podejrzewam, że to przez tę grzywę. – Uśmiechnęła się na koniec, tłumacząc swoje pochodzenie. – A Twoje imię coś znaczy? – Zapytała ciekawa, czy i w Ziemi było coś takiego. Nie spodziewała się, że inne stada miały swoje języki, bo ich nigdy po prostu nie słyszała, ale może dowie się czegoś ciekawego.

Nieugięty Kolec

[Płatki na Wietrze]

Uhuhuhu, hihihih, hyhyhy, dobrze! Inna kultura, inny język! Cudownie! Kiedy tylko Kairaki usłyszał odpowiedź samicy, uśmiechnął się delikatnie. Nawet skierował swe spojrzenie na wspomnianą grzywę. Brzmiało to logicznie. Ale co najlepsze – oznacza to, że już wie, o co będzie mógł ją wypytywać! Może to spotkanie nie będzie wcale takie złe?

Musi tylko przebrnąć przez pytanie samicy. Chyyba poruszyła jeden z gorszych tematów?
– Uh, nie wydaje mi się… Nikt w rodzinie nigdy nic nie mówił o znaczeniu naszych imion… – Uh, uśmiech na jego pysku został delikatnie zmącony jakimś takim smutnym grymasem… Na szczęcie było to tylko chwilowe! Ot, typowa, odruchowa reakcja na myśli o Kokoro. – I tak teraz to już się raczej tego nie dowiem – dodał jeszcze, tak o, żeby uprzedzić jakieś ewentualne pytanie samicy. – A to akarubi, to… Język typowy dla Twojego stada? Czy pochodzisz skądś indziej? – Zapytał, już nieco żywiej i bardziej zainteresowany. Zupełnie jakby poprzednie słowa które wypowiedział nie były jakoś smutne. Po prostu już się pogodził ze stratą Kokoro, starał się o niej za dużo nie myśleć i próbował się jakoś zdystansować emocjonalnie. Kiedyś może i by próbował to jakoś ukryć, ale minęło już tyle czasu...

Widmo Tęczy

[Widmo Tęczy]

Młoda zamyśliła się, próbując sobie przypomnieć, czy jakieś słowo w języku akarubi brzmiało podobnie do jego imienia, ale nic nie obijało się o młode uszy. No nic, przesunęła tę kwestię na później. Może zapyta o to mamę, jeśli ta pamiętała jakieś słówko.
– Zawsze możemy spróbować dopasować jakieś znaczenie do Twojego imienia. Albo może Twoje kolejne miano nosi jakieś znaczenie, z którym się bardziej identyfikujesz? – Pomyślała zaraz o dorosłym imieniu. Inni zdawali się bardziej przykładać do znaczeń swoich dorosłych imion, więc może też i Kai był bardziej artystycznym smokiem. Ona czasami miała wrażenie, że była przy tym nieociosana, niczym głaz.

Na drugie pytanie pokiwała żywo głową. O ile usłyszała wcześniejszy przytyk, próbowała nie dopytywać. Nie chciała drążyć przykrego tematu, ale może kiedyś, jeśli chciałby rzeczywiście o tym pomówić. Wolała jednak, jak zwykle, dopytać.
– Czy wszystko w porządku? – Zapytała łagodnie, z troską w głosie. Kolejny smok, którego spotkała, który wydawał się smutny. – Odpowiadając na Twoje pytanie, to wyklułam się tutaj, ale z tego co rozumiem, to akarubi przybyło wraz z grupą przodków. Moja...babcia, jeśli dobrze pamiętam, mówiła w akarubi, a dopiero potem uczyła się mowy wspólnej.[/color

Nieugięty Kolec

[Płatki na Wietrze]

Uh, jak to się stało, że samica w jednej wypowiedzi zawarła coś, co samca zaintrygowało(może nawet ucieszyło?), ale jednocześnie sprawiło że… Porzuciłby chętnie temat? Huh, nie wiedział nawet jak to ugryźć, albo jak na to zareagować. A na pewno to zrobi; pierwsza kwestia kusiła go jednak mocniej, niż zniechęcała druga.

Ale to i tak zmartwienie na nieco później! Nieco go zaintrygowało pytanie czy wszystko w porządku. Chodziło o to, co wspomniał o Kokoro? Baardzo możliwe… Uh, czy miał teraz ochotę się nad tym rozwodzić? Nie do końca...

Ale dobra, bo została jeszcze ostatnia kwestia! Najciekawsza! To znaczy, hm, nie do końca wiedział co mógłby z tą informacją zrobić, co odpowiedzieć, aaale, hej, już wie co to jest, jak się nazywa i że pochodzi z zewnątrz! Całkiem dobre i przydatne informacje!

No i czas w końcu odpowiedzieć samicy na którekolwiek z jej pytań…
– Tak, wszystko dobrze, zdążyłem sobie już z tym poradzić – powiedział, ot, póki co wolał tego nie drążyć, były ciekawsze tematy! Jak na przykład tamto wcześniejsze pytanie, na które samiec chciał, ale też i bardzo nie miał ochoty odpowiadać. – Uh, nie przepadam za swoim adepckim imieniem – oho, pierwszy(lub drugi) wspomniał komuś, że nie lubi swojego imienia! Z drugiej strony, łatwiej mu to zrobić, kiedy ten ktoś go nawet nie zna i go nim nie określił... – O wiele ciekawiej zabrzmiało to z tym dopasowaniem... To znaczy, dopasować jakieś znaczenie… W sensie, że z akarubi coś, co brzmi podobnie do mojego imienia? Czy mnie opisuje? – Dopytał w celu upewnienia się, czy dobrze ją zrozumiał. Wizja tego typu zabawy nawet mu się spodobała! Na tyle, że delikatnie się uśmiechnął!

Widmo Tęczy

[Widmo Tęczy]

Smoczyca nie chciała zostawiać tematu, ale odetchnęła z ulgą, że jakoś się to potoczyło. Rozumiała, że to bywają skomplikowane tematy, ale jednak nie bardzo wiedziała, jak mogłaby mu pomóc. Zawsze mogła posłuchać i to musiało po prostu wystarczać.
– Mam nadzieję, że kolejne bardziej przypadnie Ci do gustu. – Posłuchała go i odezwała się w końcu. Czas jednak przejść do najciekawszego pomysłu. – Oba pomysły brzmią ciekawie. Kai, czyli pierwsza połowa brzmi jak Moment. Hmm... Lubisz wspominać? Możemy o czymś pomyśleć razem. – Zaproponowała uśmiechając się do niego delikatnie. Była ciekawa, czy uda im się powymyślać parę imion.

Pąk Róży

[Płatki na Wietrze]

– Przynajmniej wiem, czego będę chciał uniknąć – uśmiechnął się po tym delikatnie. – Dzięki…

Zaś co do reszty wypowiedzi samicy…
– Yhm, ostatnio nieco bardziej, ale w konkretnych miejscach – ta, długo starał się nie wspominać, bo przeważały przeważnie te złe lub gorsze wspomnienia. Na szczęście, w końcu zaczął zdobywać jakieś pozytywniejsze, nie związane przy tym z Kokoro. – Myślisz że coś ze wspomnieniem? Hmm... Słodkie Wspomnienie? – Ugh, kiedy tylko to wypowiedział skrzywił się, kręcąc łbem. Dlaczego wypowiedział od razu to, co pomyślał? – Uh... Nie wiem... Tak właściwie, to jak Ty się nazwałaś? Coś z truskawką? – Zakładał że większość smoków, które nie były nim, przestały już być adeptami dawno temu.

Widmo Tęczy

[Widmo Tęczy]

Zamyśliła się na moment, aby spróbować coś odpowiedzieć mądrego.
– Pomyślałam może o Chwytającym Chwilę? Słodkie Wspomnienie jest całkiem urocze, ale z innych propozycji, to moża być Trwająca Chwila, Nieuchwytny Moment. Jeśli lubisz wspominać to może rzeczywiście coś takiego. Przebłysk Wspomnień, Ulotna Chwila, Ciepła Myśl. – Wypruła z siebie salwę pomysłów na imiona. Ciekawe, że przy sobie nie była taka pewna i chętna do wymyślania czegoś mądrego. Zaraz o to zapytał. Uśmiechnęła się gorzko. – Widmo Tęczy. Tylko i wyłącznie dlatego, że tak wyglądam. Nie miałam pomysłu na moje imię i nie ma ono znaczenia.

Pąk Róży

[Płatki na Wietrze]

O, oh, hmm... Część z tych propozycji nie brzmiała wcale aż tak źle! To znaczy, a zresztą, samiec pewnie wyrazi swoją opinię na głos.

Ale najpierw może nawiąże do jej imienia? To znaczy, pod względem założenia, to wybrała je całkiem dobrze, po usłyszeniu i ponownym spojrzeniu na samicę... Tak, pasowało.
– Yhm, niektóre są naprawdę ładne, ale, nie wiem, nie chciałbym chyba czegoś takiego… Ulotnego. – Spojrzał gdzieś w bok – Albo, czegoś, co bym kojarzył z jakąś konkretną rzeczą, na przykład wspomnieniem… Y, to znaczy, nie wiem, może przy podawaniu tego imienia miałbym coś na myśli i potem to wspomnienie mogłoby mi się zepsuć, czy coś… – Spuścił wzrok i westchnął. – Uh, coś podobnego zrobiłem przy Ceremonii na adepta i... Nie wiem, nie chciałbym tego powtórzyć. – Zrobił krótką przerwę. – Oh, yhm... A gdybyś miała czas wymyślić imię, to wiesz co byś chciała w nim zawrzeć? Gdyby nie miało chodzić o wygląd – w sumie, troszkę go ciekawiło jaką jeszcze logiką mogą iść inne smoki w kwestii wybierania sobie imienia.

Widmo Tęczy

[Widmo Tęczy]

Mówił trochę prawdy. Imię wydawało się być dla niego ważne, co ją trochę nie dziwiło. Dużo smoków lubiło nazywać się konkretnie, a przynajmniej im dłużej o tym myślała, tym bardziej dostrzegała ten trend. Czuła się trochę tutaj odludkiem, który nagle stwierdził, że imię nie miało, aż takiego znaczenia.
– To trudna kwestia, bo nie wiem, czy jest coś, co bym chciała upamiętnić tym imieniem. – Odpowiedziała wprost. W jej życiu za młodu dużo się nie działo. – Wyobrażam sobie, że na starsze wybrałabym coś ważniejszego, co podkreślałoby rzeczywiście to kim byłam i jak chcę być pamiętana, a teraz jestem...czy raczej byłam tylko i wyłącznie adeptem, który uczył się na wojownika. To nic ważnego, czy wartego pamiętania.

Pąk Róży