Gorąca zatoczka

[Spóźniony Debiut]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zaśmiał się, gdy celowo zmąciła wodę. Co prawda, przy okazji nabrał wody do pyska, co spowolniło go, gdy poświęcił chwilę na pozbycie się jej. Piasek przeleciał po zębach, nieprzyjemne uczucie, do którego dawno przywykł. Starał się płynnymi ruchami odpychać od dna, był zbyt duży by swobodnie tutaj pływać, więc musiało to wystarczyć.
Kilkukrotnie zbliżał się do niej i pozwalał umknąć, sygnalizował to traceniem jej ogona. Tak jak planował, przyspieszył zagradzając jej drogę, a gdy tak się stało, zaczepnie uszczypnął ją w grzbiet. Prychnął kilkukrotnie, gdy po zanurzeniu łba w wodzie, nozdrza zalała ciecz.

Wtedy umknęła mu dalej, a on dał jej wygrać.
~ Brawo, udało Ci się uciec przed drapieżnikiem. ~ przesłał jej, podchodząc bliżej brzegu, gdzie położył się w wodzie. Nie było tu głęboko, więc leżąc na brzuchu, zanurzony był do połowy barku.
Kontynuował, gdy już wypłynęła.
– Pamiętaj, że każdą umiejętność warto szlifować. Jeśli czemuś nie poświęcisz czasu, nie stanie się to lepsze, a błędy warto zwalczać w samym zarodku. – Bifur mówił mu coś podobnego. Oczywiście była to sama prawda, im dłużej powtarzało się błąd tym trudniej były się go oduczyć.

– Chwile odpoczniemy i trzeba będzie wracać, Kubcik szykuje już dla Ciebie coś dobrego.

//Możesz złożyć raport z pływania I
Ikka

[Ostatnia Nadzieja]

Westchnęła z ulgą, gdy usłyszała, że tata daje za wygraną. Szybko zorientowała się w terenie i zobaczyła, że Spóźniony Debiut idzie na płytszą wodę. Zaczęła wypływać i gdy już wystawiła pyszczek, uśmiechnęła się szeroko do taty.
– Ale prawie mnie capnąłeś kilka razy! – powiedziała z rozbawieniem, po czym owinęła się wokół brzucha taty, główkę układając mniej więcej między jego barkami. Jej nie przeszkadzało, że woda dostaje się w jej nozdrza, bo i tak przecież tlen najłatwiej pobierało się z wody.
Potem uważnie wysłuchała słów, które jej przekazał i pokiwała ze zrozumieniem głową.
– Pływanie przyda mi się w polowaniu, więc będę je bardzo mocno szlifować – stwierdziła, po czym wygodniej ułożyła się na grzbiecie taty i rozmarzyła już o kuchni Kubcika. Aż zaczęło jej burczeć w brzuszku!

[Spóźniony Debiut]

Oczywiście nie zdusił jej, więcej tylne łapy pozostawały w jakimś stopniu spięte.
– Jak tak dalej pójdzie, nikt Cię nie doścignie. – obrócił łeb ku niej, na ile mógł. Zastanowił się chwilę nad czymś.
– Za jakiś czas, możemy wybrać się nad znacznie większą wodę. Tata co prawda nie jest w stanie zbyt długo nurkować, ale dłuższą chwilę wytrzymam. – daleko mu było, do morskiego dziadka.

Po chwili dodał.
– Chciała być coś jeszcze wiedzieć?

Ikka

[Ostatnia Nadzieja]

Ikka lekko uniosła się na przednich łapkach.
– Naprawdę? Byłoby super! Chodźmy jak tylko będziesz mógł! – nie dało się ukryć entuzjazmu w jej głosie, przesunęła się bliżej głowy taty i cmoknęła go w policzek.
Jeśli będzie mogła poznać jeszcze głębsze wody niż zatoczki, czy jeziora, byłoby super! Chciała sprawdzić, jak głęboko może zejść i jak długo może wytrzymać pod wodą. Chociaż na to drugie pytanie znała już odpowiedź. Bo w sumie mogła siedzieć pod nią, ile chce.

Na pytanie taty zastanowiła się jeszcze chwilę.
– Za co lubisz najbardziej mamę? – to pytanie zadała Śnieżce, tylko na odwrót, gdy skończyły naukę biegu. Wersję taty też chciała znać!

Spóźniony Debiut

[Spóźniony Debiut]

Jej entuzjazm był na prawdę zaraźliwy, co widać było po jego uśmiechu. Pokiwał łbem, składając córce niemą obietnicę. Wybiorą się tam na pewno, może nie w tak upalny dzień, ale na pewno.
Zadając pytanie, spodziewał się czegoś z tematu pływania lub jakoś związanego z nim, dlatego też milczał chwilę, gdy w końcu je zadała.
– Bardzo długo, zajęło by mi wymienienie wszystkich rzeczy. – nie chciał jakoś zakrzywić postrzegania młodej, partnerstwo nie zawsze było piękne i kolorowe, o czym przekonali się z Wyborami. Były dobre chwile, ale i gorsze, dobitnie testujące wytrzymałość ich relacji.
– Partner jest też twoim najlepszym przyjacielem, to jemu ufasz i możesz na nim polegać. Wspieracie się nawzajem, dbacie o siebie. Bardzo trudno wskazać taką jedną, konkretną rzecz.
Nawet gdybym powiedział, że za bycie w ciężkich chwilach, to nie było by wszystko, a jedynie mały kawałek. – przechylił delikatnie łeb, czując na nim dotyk.

Ikka

[Ostra Jazda]

• Kiedy tak Spóźniony spędzał sobie czas ze swoją Córą, nagle mógł usłyszeć łopot jakiś skrzydeł w oddali. Normalnie nie byłoby nic dziwnego w tym, przecież spędzali czas na wspólnych, jednak łopot robił się coraz to głośniejszy i chyba.. Ktoś do nich zlatywał?
  ~ Uwaga, będzie fala! – chochliczy chichot rozbrzmiał w umyśle wojownika przez co wiedział już kto to się tak.. "czai". Hehe.
  Gheina akurat leciała do domu gdy zauważyła Ziemistego i postanowiła się – na swój brutalny sposób – przywitać. Zniżyła lot na tyle by powietrze, które ze sobą "przyniosła" wywołało małą falę. Nie na tyle by utopić ale na tyle by trochę dwójkę smoków podlać.
  – Dzień Dooobry! Pływamy? – zachichotała, gdy już ich minęła i zawisnęła w powietrzu przed dwójką smoków.
  
  [Ja tylko na dwa posty się przywitać xD]
  
  Spóźniony Debiut
  Ikka

[Ostatnia Nadzieja]

Ikka jeszcze szerzej się uśmiechnęła, gdy tata pokiwał głową. No to wiedziała, gdzie pójdą następnym razem. Zmarszczyła lekko pyszczek, gdy tata w końcu odpowiedział. Jak to? Już chciała zadać to pytanie na głos, gdy Spóźniony Debiut kontynuował swoją wypowiedź. Pokiwała powoli głową.
– Czyli po prostu lubisz mamę za całokształ? – zapytała, upewniając się, czy dobrze zrozumiała.
Chciała zadać kolejne pytanie, ale w tej chwili jakiś smok przeleciał tak nisko wody, że ochlapał ich wodą. Ikka prychnęła i potrząsnęła głową, by już suszącą się grzywkę strącić z oczu. Potem wysunęła się trochę ponad głowę taty, wspierając się łapkami o jego szyję, by zobaczyć fioletową samicę wiszącą przed nimi w powietrzu. Nie znała jej, ale to nic. W końcu nie znała wiele smoków. Póki co jednak nie zamierzała odpowiadać na jej pytanie, bo to tata był tym, który wiedział co robić w takich sytuacjach i być może zna tę smoczycę.

Waląca Łuska

[Spóźniony Debiut]

Tak też można było to określić.
– Dokładnie. Kocham was obie.

Nie można było uniknąć przypadkowych spotkań na tych terenach, nawet na stadnych lub własnej grocie, zdarzali się niespodziewani goście. Najpewniej nie podniósł by wzroku, na sam łopot skrzydeł, jednak wiadomość mentalna to już coś innego.
~ Oj, bo nie tylko nas zmoczyć może. ~ skierował ku niej spojrzenie, uśmiechając się nieco zaczepnie, w odpowiedzi na jej chichot. Maddarowy podmuch powietrza, miał uderzyć w skrzydła młodej i sprawić, że i ona umoczy łapy. Nie był jednak na tyle gwałtowny, by zrobić jej krzywdę.
– Uczymy się pływać. – zerknął na córkę, która nieco zmieniła pozycję na jego grzbiecie.
– Ikko, to jest Gheina. Gheino, to jest Ikka. – przedstawił je sobie, być może to skłoni małą to dodania czegoś od siebie.

Ikka Waląca Łuska

[Ostra Jazda]

• I w istocie umoczyła! Ale skomentowała to jedynie chichotem. A to ją zawsze potrafi zaskoczyć Wojownik! A jeszcze zawsze był miły i gotowy do odpowiedzenia na zaczepki, co było.. Miłą odmianą. Wśród dorosłych, którzy bardzo często chodzili naburmuszeni jak gdyby coś użarło ich w zady. A Aki taki nie był i było jej z tym miło!
  – Fajnie, ja jak się uczyłam to na własną łapę i mama mnie potem ratowała – roześmiała się a gdy Debiut ich przedstawił, dalej unosząc się w górze, pomachała do Młodszej łapą.
  – Cześć Ikka, znam Twojego tatę z areny. Bili się z moim tatą a potem był taki fajny że uczył mnie walki – wyszczerzyła kiełki w uśmiechu. Nie zamierzała zabierać im zbyt dużo czasu ale zawsze było miło poznać rówieśnika z innego stada, szczególnie że nie widziała tej małej na Spotkaniu Młodych.
  
  Spóźniony Debiut Ikka

[Ostatnia Nadzieja]

Uśmiechnęła się szeroko na słowa ojca, ale nie miała czasu na nie odpowiedzieć, bo wydarzyła się cała ta sytuacja, jak się później ze słów taty okazało – Gheiny. Uśmiechnęła się do nieznajomej, po czym pokiwała jej głową na znak przywitania. Słuchając jej słów, otworzyła nieco szerzej ślepia.
– Ale jak to...sama? – była bardzo zdziwiona, bo rodzice w zasadzie przedstawili jej cały świat i nauczyli wszystkiego, co przyda się jej w życiu. Co prawda jeszcze dużo nauki przed nią, ale spisywali się bardzo dobrze w roli nauczyciela.
– Bo mój tata jest super! – odparła wesoło, patrząc na tatę z miłością. – Gheina...a z jakiego stada jesteś? I na kogo się szkolisz? – zapytała.

Waląca Łuska Spóźniony Debiut

[Biały Mak]

Rzadko opuszczała Tereny Mgieł, ale tym razem miała powód. Było zimno, a słyszała o zatoczce, która zawsze jest ciepła. Miała zamiar wyparzyć się trochę i zbadać to zjawisko. Może pomoże dzięki temu Solarisowi? No i Gudrun miałaby większe rozeznanie w terenie. Harpia została z jajem w grocie, ale mentalnie wciąż były w kontakcie i widziały swoimi oczyma. Erkal wylądowała przy plaży i podeszła do wody. Czuła ciepłą parę przeczyszczającą nozdrza. Weszła do wody i położyła się, żeby tafla zakryła jej grzbiet. Nieco bała się wody po wypadku na polowaniu. Pomyślała, że musi znaleźć jakieś rozwiązanie tego problemu...

Xeri

[Łuna Czaroitu]

Młody wężowy zazwyczaj nie oddalał się za bardzo od obozu Słońca, choć tym razem chciał troszkę odpocząć od innych smoków, więc w zamyśleniu po prostu ruszył przed siebie, wzdłuż rzeki. Powoli zbliżał się do wieku, w którym zostanie adeptem, z tego co mu tłumaczyła jego opiekunka. Zaczął zastanawiać się, w jaki sposób wpłynie to na jego życie w stadzie. Chciał być przydatny dla najbliższych, ale do bycia pomocnym jeszcze długa przed nim droga. Wiedział, że ma przed sobą sporo nauki, i że w końcu będzie się musiał zdecydować, czego dokładniej będzie chciał się uczyć. Ale w jakim kierunku chciałby iść… Tego jeszcze nie wiedział… Tak jak i w dosłownym znaczeniu. Jakby myślami wrócił na ziemię to by pewnie spanikował, zauważając jak daleko od domu powędrował.
Zorientował się dopiero, gdy dotarł w okolice jeziora. Przeraził się nieco, gdy dodatkowo wyczuł w pobliżu czyjąś obecność. Jednocześnie ciekawość popychała go, by poszedł sprawdzić, co spowodowało u niego takie uczucie. Zaczął się więc skradać wokół zatoczki, gdy ujrzał wchodzącego do wody smoka o czarnych łuskach. Jego uwagę przykuła też chmura unosząca się nad bajorem. Czegoś takiego jeszcze nie widział. Stał i obserwował od tyłu smoczycę, czekając na jej kolejny ruch. Nie wydawało mu się jednak jakby zamierzała podejmować jakieś akcje. Właściwie to do tej pory na pobliskich terenach nie spotkał jeszcze smoka, który byłby w jakiś sposób dla niego niebezpieczny. Zmusił się, aby iść sprawdzić nastawienie tego leżącego teraz w wodzie. Okrążył nieco zatoczkę i podszedł bliżej brzegu tak, aby nie podejść za blisko nieznajomej, ale żeby ta go zauważyła.
Nachylił się nad taflę wody, wypatrując jakichś drobnych żyjątek. A może to tym powinien się zająć w przyszłości? Łowieniem ryb? Znów zaczął się zastanawiać czy takie coś by wchodziło w grę. Dostrzegł płynące przy powierzchni małe stworzonko, usiadł i czekał chwilę, powoli unosząc łapki, by nagle rzucić je w kierunku rybki. Zachwiał się chaotycznie, gdy utracił równowagę i wygiął ciało gwałtownie w tył, wszystko byleby nie wpaść do wody. Szybko mu się przypomniało jak nie lubi mokrego futerka. Upadł na grzbiet, ale szybko się podniósł i zaczął strzepywać kropelki z łap. Przynajmniej woda tutaj była ciepła...

Biały Mak

[Biały Mak]

Parzyła się w wodzie, zadowolona z faktu, że tu przyszła. Jednocześnie zaczęła intensywnie zastanawiać się nad tym, jak to się stało, że woda tutaj jest ciepła. I mimo że mijał dzień, nie znalazła odpowiedzi. Zobaczyła jednak jak spore pisklę wychodzi z krzewów i mija Zirrę skwapliwie. Obserwowała je gdy podchodziło do wody, ale do niej nie wchodziło. Było to dość dziwne w tym miejscu. Zwłaszcza jesienią. Wtedy pisklę spróbowało złowić coś przy brzegu. Gdy się zachwiało skupiła wzrok, a gdy spadło na grzbiet doszła do wniosku, że malec najwyraźniej nie lubi lub boi się wody.
– Jak się nazywasz malcze? – Zawołała, dając mu się podnieść samemu. Nie była wrażliwą rodzicielką. Wymagała siły od pisklęcia. Samowystarczalności. – Jeśli będziesz unikał wody, nigdy nie nauczysz się pływać, a pływający polujący może być skarbem dla Uzdrowiciela Stada. Dla Stada. – Podkreśliła nieco oziębłym tonem.

Xeri

[Łuna Czaroitu]

Otrzepał się z resztek wody i ziemi, po czym ponownie usiadł na plaży. Spojrzał z powrotem na samicę, unosząc lekko uszy, gdy ta do niego zawołała.
– Xeri. – zaczął trochę nieśmiale, ale wystarczająco głośno, żeby go usłyszała. Czarnołuska nawet nie poruszyła się ze swojej leżącej pozycji i raczej nie miała złych zamiarów, więc młodzik troszkę pewniej zbliżył się o kilka kroków, słuchając co mówiła mu o nauce pływania. A więc gdyby jednak się przełamał, to mógłby się przydać stadu dzięki umiejętności pływania? A nawet uzdrowicielom? Bardzo chciałby pomagać Baal, nawet jeżeli w tym celu musiałby nauczyć się pływać. – A ty kim jesteś? A ty umiesz pływać? – zapytał już nieco bardziej zainteresowany nowo poznanym smokiem. Po chwili zorientował się, że pyta o to smoka, który właśnie siedzi w wodzie, więc trochę niezręcznie uciekł wzrokiem gdzieś na bajoro, ale zaraz wrócił do rozmówczyni i dodał troszkę ciszej – Jak się pływa? Chcę… też być przydatny dla stada.

Biały Mak

[Biały Mak]

Zwróciła uwagę, że nie zapytał dlaczego miałby być przydatne. Czyżby wiedział? Chyba nie... Gdyby wiedział, nie podszedłby tak ochoczo do nauki. Jej oblicze lekko złagodniało. Młodzieniec wstał i otrzepał się sam, więc nie potrzebował niańki. To dobrze mu rokowało.
– Jestem Biały Mak. Uzdrowicielka Mgieł. – Przedstawiła się tonem pewnym i silnym, jednocześnie niepozbawionym pozytywnej energii. Czegoś w rodzaju dumy. Podniosła się, a woda zaczęła ściekać po jej opalizujących, czarnych łuskach. – Potrafię pływać, chociaż jeszcze nie tak dobrze jak tego pragnę. – Przyznała szczerze, spuszczając z tonu.
– Nie ściszaj głosu, kiedy chcesz coś osiągnąć, Xeri. – Zwróciła się do niego znów poważnie, po imieniu. – Najpierw wiedz, że pływając możesz zbierać rzadkie, podwodne rośliny, które są potrzebne podczas leczeń. Przydaje się także w rzadszych sytuacjach, na przykład pościgu. – Zasugerowała. Skupiła się.
– Pływanie jest podobne do biegania. Wymaga skoordynowanych, pewnych siebie ruchów. Wejdź do wody, przyzwyczaj ciało do jej gęstości. Zanurz się po pierś. Przejdź się, a potem odbij się na głębszą wodę. Nie utoniesz jeśli będziesz balansować swoim ciałem i ogonem. – Pouczyła malca. Sama nie wychodziła z wody, więc mógł zacząć przy niej. Ona z resztą za nim ruszy. – Jeżeli zachowasz spokój gdy stracisz grunt – nie utoniesz – a przy tym zostaniesz pływakiem. Dopiero kolejną rzeczą jest by płynąć poprawnie.

Xeri

[Łuna Czaroitu]

Znów zbliżył się troszkę do smoczycy. Mimowolnie otworzył delikatnie pyszczek, gdy się przedstawiła. A więc też jest uzdrowicielką! Tyle, że z innego stada. Młodzik niewiele jeszcze o nich wiedział, prócz tego że istnieją, ale w końcu nie musiały się wiele różnić od tego, co jest mu znane o Słońcu, prawda?
– S- sprób-… E, znaczy, dobrze! – zaczął swoim zwykłym, cichszym tonem, ale przerwał, odpowiedział trochę głośniej i wyprostował się nieco, gdy zwróciła uwagę na jego głos. Potem słuchał grzecznie, nie przerywając, gdy tłumaczyła. W zaciekawieniu otworzył szerzej oczy i uniósł wyżej uszy, gdy słuchał jak można pomagać uzdrowicielom przy zbieraniu roślin.
– O, chciałbym to oosiiągnąć. – dodał, troszkę się zamyślając. Może rzeczywiście jest to coś, w czym okazałby się być dobry? – Czy pokażesz mi? – zapytał z nadzieją w oczach.
Wtem Mak podała pierwsze instrukcje, więc Xeri podszedł i stanął bliżej brzegu, obok czarnołuskiej. Już podniósł łapkę, żeby wsadzić ją do wody, ale zawahał się. Coś czuł, że może mu się to nie spodobać. Mimo to, wmawiał sobie w głowie, że w końcu musiałby nauczyć się pływać. Nie potrafił latać, więc może chociaż byłby dobrym pływakiem. Może rzeczywiście przyjdzie mu to w miarę łatwo, tak jak przy bieganiu. Może rzeczywiście będzie kiedyś w sytuacji, gdy ta umiejętność mu się bardzo przyda. Powrócił więc do nauki i wsadził w końcu do wody wiszącą nad taflą łapę, a za nią podążyły kolejne trzy. Zanurzył się prawie że po kłąb i w sumie to… Było całkiem przyjemnie. Ciepła woda dodatkowo ogrzewała wężowe ciało młodzika w ten chłodny, jesienny dzień. No, dopóki nie przypomniał sobie o tym, że teraz całe jego futro jest mokre… Oj długo będzie schło… Jednak starał się zignorować to uczucie i skupić się na nauce. Tak jak mu poleciła czarnołuska, przechadzał się chwilę, za nim ruszył na głębszą wodę. Odbijał się lekko od dna, by powoli opadać z powrotem w dół. Całkiem zabawne uczucie. Po paru takich kółeczkach, zrobionych na płyciźnie, podjął próbę wejścia głębiej. Odbił się troszeczkę dalej od brzegu, aż nie stracił gruntu pod łapami. Szyja, która wcześniej w całości znajdowała się nad taflą, momentalnie wsunęła się do wody. Xeri spanikował lekko i zamachał kończynami i ogonem, aby utrzymać głowę na powietrzu. Co nie poszło mu może najlepiej, ale chyba też nie najgorzej bo nie wpadł w całości do jeziorka. Za pomocą trochę zbyt chaotycznych ruchów, fioletowy pysk trochę zanurzał się i znów wynurzał, łapiąc oddech. Następnie zamachnął łapami w bok, aby znowu móc oprzeć się o dno. Wyszedł na tyle, aby na nowo wyciągnąć szyję ponad taflę. Potrząsnął głową, pozbywając się wody i swoich kłaków z widoku. Zrobił krótką przerwę na kilka głębszych wdechów zanim znowu podniósł wzrok na uzdrowicielkę.
– Chyba... Nie takie... Łatwe... – mruknął, bardziej do siebie.

Biały Mak

[Biały Mak]

Wyglądała na rozczarowaną próbami samczyka. Miała przymrużone powieki, stojąc nad nim. Patrzyła jak się podtapia, czekając aż złapie równowagę. Nie złapał. I co teraz? Ah tak... To było proste. – Jeżeli masz trudności ze złapaniem równowagi, poruszaj łapami. Synchronicznie. Prawa przednia z lewą tylną i na odwrót. Balansuj ogonem, ale go nie spinaj. Głowa dumnie. Zaciśnij palce i ugnij je w ten sposób. – Powiedziała trochę oschle, pokazując mu jednak łódeczkę z palców. – Pracuj nie tylko nadgarstkami, ale całym ciałem. Pływanie jest wyczerpujące, bo absorbuje moc z wielu mięśni, o których zwykły smok nie ma pojęcia. Wszystko przez zachowanie równowagi. Pchaj wodę w dół. To powinno cię uspokoić. Jak poczujesz się pewnie, popłyń na środek jeziora, analogicznie pracując łapami, ale zagarniając wodę też do tyłu. Masz długi ogon, więc z niego skorzystaj jako dodatkowy napęd. – Zasugerowała po czym młodzik mógł poczuć wokół siebie maddarę. Już po chwili unosił się w powietrzu. Erkal podążała za nim, wpływając na głęboką wodę, po czym młody wpadł do wody z chlupotem ogon dalej od miejsca w którym stał.

Xeri

[Łuna Czaroitu]

Otrzepał się trochę z wody i popatrzył znowu na czarnołuską. Gdy tak jej słuchał, starał się powtarzać to, co wymagało u niego poprawki. Stojąc na płyciźnie, zamoczony po klatkę piersiową, poruszył luźniej ogonem na boki pod wodą, myślał nad ruchami łap, złożył palce na kształt łódeczki. Przetestował odpychanie cieczy, zerkając na zanurzone, zniekształcone kończyny. Kiwnął główką, wziął głębszy oddech na uspokojenie i odwrócił się znowu tyłem do brzegu. Wtem poczuł wokół siebie delikatne drgania, gdy nagle jego ciało uniosło się ponad taflę. Zamachał w panice nóżkami, posyłając kropelki wody na boki, ale nic mu to nie dało, bo nagle wleciał z pluskiem do jeziora. Nie mogąc znaleźć gruntu pod nogami, zanurzył się cały i zaczął gwałtownie machać łapami, byleby wynurzyć pysk na powietrze.
Powieki mniejszej pary oczu uniosły się gwałtownie, ukazując przerażone szparki źrenic, miotających się dookoła i usiłujących rozeznać się w sytuacji. Przeszywający ból głowy, napływająca do nosa i ust woda oraz brak stabilnego gruntu nie ułatwiały sprawy, lecz zdecydowanie wywołały zastrzyk adrenaliny. Daenjər nie miała władzy nad ciałem, ale miała nad swoim umysłem – pozbyła się więc niepotrzebnych, chaotycznych myśli (zbyt spanikowanych, by należały do niej) i skupiła się na przetrwaniu.
Całą stresującą sytuację spotęgował nagły powracający ból głowy, który jednak po chwili złagodniał i w pewnym sensie wyczyścił trochę jego myślenie. Dotarło do niego, że tym sposobem wiele nie zdziała. Po prostu musiał w końcu opanować strach i zastosować się do instrukcji Maku. Wpierw zwolnił swoje chaotyczne ruchy, skleił palce w odpowiedni sposób i zaczął przebierać kończynami na zmianę. Ogonem poruszał łagodniej, by pomógł młodzikowi utrzymać równowagę. Wypychał wodę w dół, machając łapami na przemian- jedna lewa z drugą prawą, jedna przednia z druga tylną- i na odwrót, aż do momentu, gdy wąsaty nos wynurzył się i od razu zaczerpnął sporą ilość powietrza. Stopniowo wynurzał cały łeb, powoli opanowując i uspokajając ciało. Zakaszlał i pomachał głową ponad taflą, pozbywając się barwnej grzywki z oczu. Gdy tylko nieco się ustabilizował, balansując w wodzie, zaczął ją wypychać bardziej za siebie, by ruszyć do przodu. Pasiasty ogon zaczął się wić niczym wąż, co dodało pisklakowi trochę prędkości. Czuł jak powoli zaczynają go piec mięśnie od wysiłku, ale ignorował to uczucie. Nauka jeszcze nie dobiegła końca. Próbował obrócić się, by zerknąć na uzdrowicielkę. Jak tylko skierował łeb w jej stronę, całe ciało po kolei, automatycznie również zwracało się w tym kierunku.
– P-Pływam!? – Rzucił tylko do czarnołuskiej, wytrącając się nieco ze skupienia, ale nie tracąc przy tym równowagi. Nie miał jak zobaczyć przewrócenia mniejszymi oczami, gdy Daenjər usłyszała jego głupkowate zdziwienie.


Biały Mak

[Biały Mak]

Przez chwilę zastanawiała się, czy nie utopiła pisklaka, ale nie pojawiła się żadna bogini, żeby spuścić jej manto. Czekała zatem, niezbyt długo, aż na wpół spanikowany pysk wychynął z wody. Pisklaka pewnie boli teraz gardło i płuca. I niech pamięta na przyszłość. Trzeba być twardym, a nie miękkim. Patrzyła uważnie jak młody się porusza, płynąc za nim. Jej maddara była w gotowości, ale chyba nie będzie już potrzebna, chyba że młody sam uzna za konieczne się utopić.
– Tak, płyniesz. – Zauważyła raczej szorstko. – Jak widzisz, spokój ratuje ciało. I duszę. – Ponowiła swoją mądrość i obserwowała jak młody przebiera łapami. To był jedyny komplement jakim raczyła małego zmotywować do dalszej nauki. – Zawróć i opłyń mnie. Wygnij ciało w łuk. Łapy mogą odpychać wodę na zewnątrz zakrętu. Wtedy zmniejszysz łuk toru. Patrz stale w stronę swojego celu i utrzymuj pysk nad wodą. Pamiętaj o ogonie. Prawidłowe manewrowanie nim jest zbawienne. – Rozłożyła jedno skrzydło, żeby młody musiał zrobić szeroki łuk wokół niej.

Xeri

[Łuna Czaroitu]

Normalnie przytaknąłby głową w odpowiedzi, ale teraz skupiał się na tym, żeby trzymać ją ciągle nad taflą wody, więc wydał z siebie tylko ciche mruknięcie, potwierdzając, że słucha uzdrowicielki. Planował skręcić w lewo, aby zawrócić i zbliżyć się do niej. Patrzył w jej stronę, a za głową reszta ciała również kierowała się w stronę czarnołuskiej. Zaostrzył zakręt wypychając wodę w prawo, po czym wyprostował się znów, gdy miał ją przed sobą. Jak podpłynął troszkę bliżej, skręcił lekko w prawo i znowu w lewo, aby wykonać płynny i szeroki łuk wokół samicy. Długi ogon delikatnie wyginał się na boki dla stabilizacji. Bolące już łapki energicznie zagarniały wodę za samczyka, który bacznie śledził wzrokiem i pilnował, w którą stronę płynie. Okrążył rozłożone skrzydło i błoniasty ogon, uważając, aby nie podpłynął za blisko i zderzył się z czymkolwiek. Ostrożnie wykonał kolisty kształt wokół smoczycy, a gdy tylko znalazł się w okolicy jej szyi, popłynął już prosto. Oddalił się odrobinkę, zwalniając ruchy łap i wypychając wodę bardziej pod siebie, tak jak wcześniej, gdy dopiero unosił się w miejscu. Musiał przyznać, sam do siebie, że nie było najgorzej. Już trochę pewniej trzymał pysk nad taflą i głowa nie wpadała pod wodę tak jak wcześniej. Mimo wszystko coraz bardziej odczuwał piekący ból mięśni i nieprzyjemny ból lekko podtopionych płuc. Zdyszany młodzik zerknął na uzdrowicielke, wypatrując jej reakcji.
Nie żeby Daenjər oczekiwała docenienia jej wkładu, ale była z siebie zadowolona, że udało jej się utrzymać te spanikowane myśli w ryzach. Czuła zmęczenie mięśni, nasilenie migreny i piekący ból w nozdrzach, ale praktycznie nie zwracała na nie uwagi. Powieki opadały już nieco na mniejszą parę oczu ze zmęczenia, lecz usilnie pozostawała świadoma, gotowa przemęczać swoją świadomość dopóki nie będą bezpieczni na lądzie.

Biały Mak

[Biały Mak]

Obserwowała jak młode płynie i dostrzegła wtedy coś nietypowego. Młode wśród futra na pyszczku miało dodatkową parę oczu. Czy to mógł być...? Nie, nie. Nie był ani trochę podobny i był zbyt duży jak na jej rodzeństwo. Zacisnęła kły. Znajdzie je jeszcze. Tymczasem złapała Xeriego za kark i przesunęła po wodzie, zwracając go przodem do brzegu i pociągnęła aż znalazł grunt pod łapami. Po wyjściu osuszy go magią. Niech ma coś z życia, skoro nie ma skrzydeł. Może się nie przeziębi i nie umrze na czarny kaszel.
– Może być. To podstawy. Praktykuj w wolnym czasie. – Poinstruowała ucznia. – Ja tymczasem muszę już iść. A może widziałeś gdzieś tutaj kręcącego się samca ze Słońca z samicą z Mgieł? Powinno im towarzyszyć pisklę. – Odezwała się po chwili.

//Jeśli nic ciekawego do powiedzenia to z/t
Xeri