Łąka Szczęścia

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Uśmiechnęła się szerzej, czując, że jej rozmówca niemo przyjmował wyzwanie. Piórka na jej grzbiecie uniosły się lekko, łapiąc znów promienie słońca. Jaskrawa końcówka ogona przesunęła się nieco bliżej.
– Akrir. Nawet ładnie. – Zaśmiała się, smakując dźwięk jego imienia. – Verhu w języku mojej matki i babki narwaną. – Odpowiedziała więc zgodnie z umową, a jej ogon ponownie zatańczył wesoło obok, co oboje mogli dostrzec kącikiem oka. Zbliżyła nos do jego nosa, jak gdyby nigdy nic i zmrużyła ślepia niezmiennie utrzymując kontakt wzrokowy. Mógł poczuć na pysku jej ciepły oddech.

Spóźniony Debiut

On zaś jedynie raz po raz, poruszył końcówką własnego ogona. Znajdująca się tam szyszka, znajdowała się po jego prawej, czasem cichutko chrobocąc.
– Jeśli mam być szczery, skrócił bym je o część od Ojca. – nawet jeśli miała być to pamiątka, po co miałby trzymać ją po kimś, kto się go wyrzekł i z góry spisał na straty.
– Narwana... Prędzej powiedział bym, że zadziorna. – był od niej wyższy o solidne dwa szpony i trochę, więc ponownie musiała się wyciągnąć w górę, a on jej tego nie ułatwiał. Zastanowił się chwilę, rozważając drażnienie jej.
– Możemy poszukać Ci jakiegoś kawałka drewna lub kamienia, będzie łatwiej. –był nieco złośliwy, ale nie w taki negatywny, ociekający kpina sposób, a raczej trzymający się żartobliwego tonu.

Wrząca Krew

....Szła przed siebie tempem żwawym. Niekiedy aż nazbyt żwawym, w związku z czym zostawiała Eshela w tyle. Szybko jednak się reflektowała i zatrzymywała, przepraszając przy tym, że zmusza go do takiego biegania.

Była nieco zestresowana i nie mogła poukładać szarżujących myśli o wielu różnych smokach i o najbliższej przyszłości. Nerwy musiała zwyczajnie rozchodzić. Pozwolić, by świeże powietrze trochę ją otrzeźwiło. Nie chciała jednak być sama, bo zatraciłaby się w nich aż nadto.

Sięgnęła po zerwaną stokrotkę, którą ktoś porzucił na słońcu. Powąchała ją.

– Dlaczego powiedziałeś Arel, że Cię zabieram? Zawsze o wszystkim trzeba ją informować?

Zerknęła na niego ukradkiem. Może była to jakaś... stadna kurtuazja, a może obowiązek, którego w ogóle nie brała pod uwagę. Nie chciała strzelić faux pas. Błędy to część nauki, zaś z racji na to, iż uczyli się całe życie, popełnianie ich to żaden grzech... o ile nie robiło się tego samego w kółko i w kółko.

Kołysany Wiatrem.

Faktycznie zostawał w tyle, ale nie przeszkadzało mu to. Czasem jednak zmuszony był do żwawszego tempa, aby nie stracić Łani z oczu całkowicie. To byłoby chyba sprzeczne do definicji wspólnego spaceru? Obserwował ją w ciszy, próbując zrozumieć jej nagłą chęć odejścia z ceremonii, ale też obecny nastrój. Czym był spowodowany?

Zatrzymał się kilka kroków za nią. Dla osoby postronnej mógł wyglądać jak nietypowa przyzwoitka, która nie chce zanadto podchodzić. W rzeczywistości sam lubił swoją przestrzeń osobistą, więc cudzej nie naruszał, o ile nie chodziło o leczenie. Zajął się obserwacją nieba (tamten kształt wyglądał jak głowa tygrysa!), kiedy rozbrzmiało w jego stronę jakieś pytanie.

Przez jego pysk przetoczyło się zdziwienie. Ściągnął ku sobie brwi, wracając myślami do sytuacji o której mówiła.
– Matka mówiła, że trzeba się żegnać ilekroć się odchodzi od towarzystwa – przypomniał sobie, przestępując z łapy na łapę w niezręczny sposób. Nie przyszedł mu na myśl scenariusz w którym to część o intencjach Sulanar była w jego wypowiedzi niewłaściwa.

Teraz to on nieco wnikliwie na nią patrzył.
– Też nie lubię tłumów – dodał jeszcze, nawiązując do jej mentalnej wiadomości na ceremonii.

Łagodna Łuska

....Przeniosła spojrzenie gdzieś indziej, czując jakiś nerwowy, gorący ucisk w żołądku. Przez to wszystko, co słyszała, nie wiedziała jak powinna z nim rozmawiać. I czy w ogóle powinna się odzywać. Czuła się winna za każdym razem, gdy otwierała pysk, albo nękała go maddarą... a teraz, po słowach Topoli, jeszcze bardziej.

Gapiła się tępo w trawę. W końcu po prostu stanęła w miejscu. Spojrzała w niebo.

– ...

Odwróciła się, by spotkać spojrzenie złotych oczu.

– Nie masz mi za złe tego, że się odzywam, co? Smoki mówią o Tobie... różne rzeczy. Wiem, że nie lubisz tłumów. I hałasu. I rozmów. Nie chciałabym Cię męczyć swoim głosem.

Mogła spędzać czas w milczeniu. Nie potrzebowała przecież rozmowy. Owce zawsze milczały. Ich jagnięta również. Żywiołaki Abela także. Przywykła do braku rozmownego towarzystwa, które zapewniał jej tylko i wyłącznie ojciec. Może dlatego odnajdowała u boku Eshela komfort.

Kołysany Wiatrem.

Przekrzywił głowę tak, że jego policzek otarł się częściowo o bok szyi. Nie zwrócił uwagi na delikatny ból w karku z tego tytułu. Odpowiedział na jej spojrzenie własnym, pozbawionym zawstydzenia lub zawahania. Właściwie to niewiele dało się z nich wyczytać. Ot, ślepia jak każde inne. Może nawet bardziej podobne do pierwotnego wyrazu u bezrozumnych drapieżników, niż osoby odczuwającej cokolwiek innego niż instynkt.
– Za złe? – powtórzył. Chyba się nie przesłyszał? Poprawił zsuwającą się z ramienia torbę, z zamyślenia zaciskając palce na pasku zanim odstawił łapę na ziemię.

Długi ogon przesunął się po trawie, kołysząc nią w rytm wiatru. Nie wiedział kto mówił o nim takie rzeczy. Przecież nie stronił od rozmów... czy stronił?
– Rozmowy są w porządku. Krzyk nie – sprostował. – Lubię słuchać. Nawet jeśli sam nie mówię dużo – dodał jeszcze. Słuchacz był z niego niezgorszy, przynajmniej dopóki się nie liczyło na odniesienie do każdej wypowiedzi.

Łabędzia Łuska

....Starała się nie zwracać uwagi na dziwną pozycję jego głowy, nawet jeśli wyglądał jakby skręcił sobie kark, a czaszka zwisała na cienkiej warstwie skóry. No, może trochę przesadzała, ale jakiś dziwny dyskomfort pozostawał - zupełnie jakby patrzyła na nieobecną spojrzeniem szmacianą lalkę.

Wyciągnęła dłonie i ostrożnie chwyciła jego pysk u żuchwy, blisko polików, coby przekręcić łeb z powrotem na miejsce. Gest prawie że mechaniczny, nijak nie różniący się od poprawienia krzywo stojącego na kredensie wazonu.

– W takim razie dobrze, że nie potrafię krzyczeć. Ziać... ogniem albo lodem też nie. Kiedyś sądziłam, że jedno łączy się z drugim, ale pierwsze siedzi w głowie, a drugie w ciele. I chyba nic się na to nie zaradzi.

Oderwała prawą dłoń od jego futra, coby zerwać rosnący między trawami mak. Uwielbiała maki. Bez pytania wplotła go w ciemną grzywę uzdrowiciela, nieopodal lewego ucha, uznając, że był to ładny kontrast, po którego pojawieniu się wycofała łapy z powrotem w trawę, by przyjrzeć mu się lepiej, bez angażowania brzoskwiniowych palców.

Hmpf. Szykownie.

Kołysany Wiatrem.

Miał troszkę inną anatomię i nie zdawał sobie sprawy, że dla innych mogą te ruchy sprawiać jakiś rodzaj dyskomfortu. Często przechodził sobie przez tułów lub wykonywał inne przedziwne akrobacje. Nawet teraz jego tylne łapy znajdowały się blisko przednich, a przecież smok zaledwie stał. Reszta ciała wyginała się w koślawą eskę, przecinając odcieniami czerni tę piękną zieleń rosnącą na łące.

Zaraz, jak to nie potrafiła ziać? Poruszył uchem czując naruszenie konstrukcji jaką była jego gęsta grzywa, ale na ten moment nie skupiał się na kwiatku. Prawdopodobnie nawet go nie zauważył. Zmrużył badawczo ślepia i przysunął pysk bliżej głowy Sulanar, przypadkowo trącając nosem krawędź jej żuchwy. Tak naprawdę interesowało go coś zgoła innego. Futro potrafiło zasłaniać wiele elementów na ciele, wiedział to po sobie, więc dmuchnął w górną część jej szyi z lewej strony. Nic.

Hmpf.

Czy tym była frustracja? To, co obecnie odczuł przez ułamek oddechu?

Wcisnął nos nieco śmielej, dotykając jej skóry. Nie, nic tu nie było.
– Nie masz skrzeli – wymruczał bardziej sam do siebie niż do niej, szukając innego powodu. – Z drugiej strony też nie? – to pytanie skierował już do adeptki, gotów samodzielnie się o tym przekonać. Przynajmniej byłby pewien rzetelności takiego badania.

Nie, absolutnie nie wpadł na to, że to co robił było mało eleganckie. Coś jej dolegało – objawem był brak ziania –, a on musiał to sprawdzić. Taki był jego obowiązek.
– Nie boli cię gardło? Może to zapalenie... – zastanowił się znów na głos.

Łabędzia Łuska

....Spięła się i zesztywniała jak słup soli. Nawet oddech wstrzymała do momentu, aż nie cofnął głowy. Czuła się bardzo niekomfortowo, kiedy ktoś inicjował kontakt, nawet w trakcie walki, a teraz to już całkiem nie mogła odgonić natrętnych myśli. Nie była do tego przyzwyczajona. Zawsze przecież działało to w drugą stronę.

– Z-zauważyłabym wielkie dziury w swojej szyi. – Ujęła jego podbródek między palec wskazujący i kciuk, coby wznieść go nieco wyżej i cofnąć, z dala od swojej skóry, która, miała wrażenie, zaczęła cierpnąć w naruszonym miejscu. Oby to nie była martwica.

Z drugiej strony martwica była lepsza, niż skrzela.

Popłakałaby się, mając szpary po obu stronach szyi. Nigdy jej się nie podobały. Były takie rybie. Dziwne. Jak otwarte rany. Bałaby się o infekcje, o nieświeże powietrze, właściwie to o wszystko. Musiałaby chodzić w szaliku przez okrągły rok!

– W sumie to trochę jest mi dziwnie... w gardle. Jakby się zaciskało. Może spuchło? Z drugiej strony jeszcze chwilę temu było normalnie. Czy zapalenie może przyjść tak nagle?

Aż złapała się za nie dłonią i pomasowała. Dobrze było mieć kolegę lekarza. Przynajmniej nie groziły jej żadne dziwne choroby i powikłania, ale kiedy zaczął przejmować się jej stanem, ją ogarnął stres.

Kołysany Wiatrem.

Sam cofnął pysk, więc jej palec zaledwie musnął jego brodę.
– To nie są dziury, tylko blaszki. Mają różne kształty. Zazwyczaj parzyste i-

Nie dokończył, bo zaczęła wspominać o zaciskającym się gardle, a on aż postawił uszy do pionu. Choroby łapały smoki o różnych porach dnia i nocy, ale zazwyczaj miały bardzo oczywiste objawy. Ponownie na jego pysku zagościło zdezorientowanie tym co usłyszał.
– Otwórz pysk. Zobaczę – zaoferował, stając bezpośrednio przed nią. Torbę poprawił na ramieniu, sprawdzając jednocześnie czy na pewno była tam, gdzie powinna się znajdować.

Łabędzia Łuska

....Blaszki? Jakie znowu blaszki. Żelazo, czy jakieś inne metale, były przecież... twarde. Nie dało się przez nie oddychać w żaden sposób. Równie dobrze mogłaby się przyssać do kamienia i wyszłoby na jedno. Musiała dodać do swojej wielkiej eksploracyjnej listy dopadnięcie jakiegoś morskiego smoka, coby bliżej zbadać sytuację.

– Jak niby chcesz to zobaczyć? To jest tutaj, nisko. – Pokazała pazurem na swoją szyję, tchawicę, niekoniecznie samo gardło znajdujące się wyżej.

– Przecież nie wsadzisz mi całej głowy do pyska... b-bo nie wsadzisz, prawda?

Wolała się, mimo wszystko, upewnić. Zresztą, zaczęła sobie wyobrażać już strasznie dziwne scenariusze. Nawet takie, że badanie przeprowadzone byłoby całą łapą. Jak to w ogóle miało wyglądać. Ile można wywnioskować samym spojrzeniem? Nie mógłby znowu zrobić swojego świdru-gwizdu maddarą...? Ofh, tragedia!

Kołysany Wiatrem.

Uniósł brwi.
– Nie da się tak – czy tego nie wiedziała, bo nie była uzdrowicielem? Pokręcił pyskiem, nie potrafiąc sobie wyobrazić takiej czynności. – Myślałem o sondzie do gardła – wyjaśnił jeszcze, mierząc ostrożnym wzrokiem jej reakcję. Wielu przytomnych pacjentów nie lubiło korzystania z maddary na ich ciele, więc i tutaj spodziewał się podobnej reakcji.

Chociaż... teraz dała mu do myślenia. Ujął podbródek między palce, drapiąc się po nim w zastanowieniu.
– Łapa by się wcisnęła, jeżeli nie chcesz bym używał magii – zaoferował alternatywę, która w jego ocenie brzmiała lepiej.

Łabędzia Łuska

....– N-n-nie – zapowietrzyła się niemalże. – Nie.

Takiego badania właśnie wolała uniknąć. Dobrze, że istniała alternatywa z sondą, o której, tak zupełnie szczerze, nie miała zielonego pojęcia. Nigdy nie korzystała z sond. Nigdy nawet nie opanowała ich w pełni. Odchrząknęła cicho i przesunęła palcami po długości swojej szyi.

– Niech będzie sonda. Mam wstać? Położyć się? Nie oddychać? Nie znam się na sondach, więc nie wiem czy potrzebujesz jakichś konkretnych warunków.

Chciała jednak mieć to już za sobą. Chciała wiedzieć, czy to jakaś poważna choroba, której Eshel mógł zaradzić, czy jednak ten problem wynikał z czegoś zupełnie innego. Łapy zaczęły jej aż drżeć. Żołądek z resztą też. Chyba z wrażeń lada moment zwymiotuje. Może to i dobrze, że nie będzie musiała trzymać jego pięści w gardle.

Kołysany Wiatrem.

Nie znała się na sondach? Ale przecież aspirowała na czarodzieja? Odchylił nieznacznie pysk niczym ciemny łabędź, przyglądając się jej w zaciekawieniu.
– To podstawy magii – przekrzywił głowę do lewej – równie istotne co mentalne wiadomości. Jak możesz ich nie znać? – nie miał pretensji, jednak chciał się dowiedzieć jak do tego doszło.

Rozejrzał się po łące. Była czysta, przestrzenna, a do tego nie pachniała brzydko. Matka mu kiedyś mówiła, że samice lubią takie rzeczy i preferują miejsca przyjemne dla oka oraz nosa, więc raczej lokacji zmieniać nie muszą.
– Jak ci wygodnie. Możesz nawet stać, to nie ma znaczenia – odparł po chwili. Zamierzał poczekać na jej decyzję. Sam na ten moment stał niemalże w bezruchu. Jedynie jego gęsta grzywa powiewała na wietrze, a płatki maku delikatnie drgały w rytm tego naturalnego kołysania.

Łabędzia Łuska

....No. Tak po prostu. Chyba nigdy nawet nie była w sytuacji, która choćby przybliżyła ją do potrzeby stosowania sondy. Do czegokolwiek zresztą była wykorzystywana, poza badaniem pacjentów. Podczas walki nie miała za bardzo czasu na wnikanie w ciała przeciwników, by... no właśnie, co?
– Uczyłam się od żywiołaków, a one chyba nie używają sond na co dzień... hm. Właściwie to przeszło dwadzieścia księżyców przeżyłam bez tej wiedzy, więc chyba nie jest aż tak istotna dla nie-uzdrowicieli?

Poniekąd po prostu zgadywała.

– O, to może pokażesz mi co i jak, hmm? Na przykłaaad...

Spojrzała na niego. Coś ją podkusiło, w związku z czym wykonała gibki sus do przodu i mocno wcisnęła swój nos w jego.
– Potrafisz sondować nosem? Albo nie, to za proste. Może uchem. – Wyciągnęła szyję, by sięgnąć jego lewego ucha swoim. Małe było to wilcze. Gdzieś schowane za kudłami.

Kołysany Wiatrem,

Nadal wpatrywał się w nią jak w anomalię, którą nagle stała się w jego oczach.
– Niezupełnie. Mają szerokie zastosowania, zwłaszcza dla smoków ślepych – objaśnił, rozglądając się wokół, aby znaleźć jakiś lepszy przykład. Szybko sobie przypomniał taki z życia wzięty. – Pozwalają też sprawdzić większy obszar, nawet jak nie potrafisz lub nie możesz w danym momencie zrobić tego z powietrza. Mógłbym nią zobaczyć co jest za tamtymi drzewami, bez ruszania się z miejsca – wskazał łapą linię drzew odległych od centrum łąki.

Za bardzo się skupił na tym punkciku, więc kiedy Łabędzia Łuska wykonała sus, ledwo zdążył mrugnąć. Miał zazwyczaj niezgorszy refleks, jednak często okazywał się niewystarczający przy jego głębokim zadumaniu. Teraz na jego pysku zagościło niezrozumienie. Wyraźnie się pogubił.
– Dlaczego miałbym to robić? Sonduje się zwykle coś, co jest poza zasięgiem ciała – poruszył delikatnie tym uchem, nieświadomie ocierając jego końcówką o miękkie wnętrze ucha Łani. Nie drgnął poza tym nawet na szpon, po prostu stał, skupiając spojrzenie uważnych złotych tęczówek w jej morelowych.

....Pogubiła się. Doskonale znała ograniczenia smoczej magii. Może nie wszystkie, ale większość z pewnością... przynajmniej jeśli chodziło o techniki bitewne. Cofnęła aż głowę i spojrzała na niego jak na latającego jeża.

– Jak niby chcesz mnie zbadać na odległość? Skoro to sonda magiczna, to musisz przerwać barierę, inaczej się nie dostaniesz do środka. – To podstawy magii. Jak możesz ich nie znać? Wywróciła oczami i cofnęła się. Nie zarejestrowała nawet momentu, w którym przestało ją w tym gardle cisnąć. Dopiero teraz, czując lekką irytację, dotarło do niej.

– Nieważne, już prawie nic nie czuję. To było chyba tylko chwilowe... – Może to po prostu emocje, jak wtedy, kiedy głos podjął Rakhar. Przy nim jednak wiedziała, o co mniej-więcej chodziło. Teraz nie potrafiła odnaleźć powodu. Za dużo jak na jeden dzień.

– Wrócę jednak do siebie, muszę odpocząć.

Wyminęła go i ruszyła na wschód. A zaraz później skręciła na południe i wywinęła łuk na zachód, w kierunku morza. N-no... do siebie to trochę za dużo powiedziane, bo nie miała żadnego lokum, ale może najwyższa pora je sobie znaleźć.

//ZT. Kołysany Wiatrem.

– Och. Miałaś na myśli sondę dla ciebie – dopiero teraz się połapał. Założył, że pytała o ogólne zastosowanie tej techniki. – Raczej używam palców do badania. Uszy i nos są mało wygodne i-

Uciął nadciągający potok słów, gdy nagle zrezygnowała. Czy zrobił lub powiedział coś nie tak? Przed chwilą wyglądała na bardzo zainteresowaną tym badaniem. Początkowo też uznał, że chciała, aby ją odprowadził jak to zazwyczaj bywało, ale wystrzeliła do przodu tak niespodziewanie, że nawet on pojął aluzję. Matka nie bez powodu od małego próbowała go nauczyć kiedy należy zostawić drugiego smoka w spokoju, aby nie nabił mu guza na czole.

Stał jeszcze chwilę, tworząc mentalny diagram Venna. Próbował ustalić związek przyczynowo-skutkowy, jednak nie wpadł na nic odkrywczego. Bolało... i przestało boleć. W jego wiedzy uzdrowicielskiej takie rzeczy się nie zdarzały. Westchnął pod nosem, ruszając na dalszy spacer, choć teraz samodzielnie. Zapomniał już o maku, który nadal zdobił jego grzywę. /zt

Ostatnio nie chodził po wspólnych. Polubił las Valkhi oraz był za granicą, co także łączyło się z tym, że stosunkowo dawno nie odwiedzał swojej kryjówki, a w tym momencie, by się przydało. Choć polowanie szło nie tak jak chciał, bo grzybów nie znalazł, to odszukał przynajmniej rzeczy jakie w niedalekiej przyszłości będą dla niego przydatne. Miał plany znów związane z wypadem poza Wolne Stada, tylko potrzebował uzbroić się w parę rzeczy... Chociaż aktualnie nic z tym związanego nie robił. Miał plany, aby zanieść dotychczasowy (i pewnie tymczasowy) dobytek i go ukryć przed spojrzeniem nieproszonych ślepi. Lecz kiedy trafił na łąkę, urzekły go jej jesienne kolory i suszone ziele, które zaszeleściło, gdy samiec się weń położył. Turlał się drapiąc po łuskach suchą trawą. Zamruczał aż z przyjemności jaką mu to dawało. Zapomniał o swoim bagażu, który zawinięty w skórę borsuka leżał jakiś kawałek od niego skryty w trawie. W końcu przestał się wiercić. Powalił się na prawy bok i zaczął zachwycać się rześkim powietrzem nabierając go w pełne płuca, zaś jeszcze ciepłe słońce grzało mu ciało. Po dłuższym jednak czasie raczej żywa i towarzyska niż spokojna jego natura nie wytrzymywała braku słowa od kogoś do niego, więc dla zapewnienia sobie samemu towarzystwa zaczął podśpiewywać.

• Tu tu-tu tu tu-tu, tu tu-tu-tu tu tu-tu.
Wieje wiatr, zimowiatr.
Wieje w śniegu, wieje w chłodzie, wieje nawet gdyś na lodzie.
Wieje wiatr, wiosnywiatr
Wieje w kwiecie, nosi pyłki, wieje nawet też dla zmyłki.
Wieje wiatr, letni wiat
Wieje w lecie, też po lecie gdy już czuć zimowy świat.
Wieje wiatr, jeśniwiatr.
Wieje w chłodzie, gdy nie może, wiej nawet i w kolorze,
– by na nosie grać.
Tu tu-tu tu tu-tu, tu tu-tu-tu tu tu-tu.•

Ogon mu drżał – unosił się i opadał, a smok w tym czasie nadal odpoczywał na chłodnej mimo ciepłego słońca ziemi.

Sama Topola nie odwiedzała często wspólnych, od czasu snu który porwał Bestię i niezbyt chciał ją oddać, na dobrą sprawę... Nie opuszczała Kotła prawie wcale. Jedynie na wyprawy, prosząc kogoś by popatrzył na jej partnerkę (ponieważ dalej nie miała kompana) albo gdy musiała kogoś poleczyć. Wiedziała że nie może po prostu olewać swoich obowiązków a z drugiej strony, nie chciała opuszczać Aie. Czułaby... się winna wiedząc iż śpi i jest sama w ich Wulkanicznym zakątku.
Dzisiaj jednak chciała przewietrzyć łeb, nabrać siły i dystansu.
Choć Manci, znany jej pięknie śpiewał ona była tak pochłonięta myślami że niedaleko Łąki Szczęścia (co za nie pasująca do jej nastroju nazwa, swoją drogą) wsunęła się w rzeczkę która przy niej płynęła i po prostu zanurzyła się, jak gdyby miało ochłodzić to jej myśli.. A może... Tylko się łudzi że to pomoże?

Mancimilian

Słysząc, że ktoś przechodzi niedaleko smok podniosł głowę nad trawy i ziela, po czym posłał długie spojrzenie poznanej Topoli. Nosiła się jednak inaczej niż, gdy widział ją ostatnio co wzbudziło w nim zaciekawienie, więc patrzył za nią także jak wchodzi do wody. Wiedział, że smoki bywają zmienne. Choćby z przykładu jego brata, który zmieniał nastroje jak wiatr chmury w wietrzny dzień. "Kochany braciszek." – zaśmiał się pod nosem. W tym momencie wstał i ruszył w kierunku samicy. W trakcie, nie zatrzymując się przy tym, porwał w pysk swoje zawiniątko, by już raźnym krokiem, przeskakując ostre spady, zlecieć na dół do rzeki.

Zwolnił przy jej brzegu. Mijał się z wodą idąc wzdłuż niej, aż ustał na równi ze smoczycą. Upuścił swoje szpargały na trawe i zawołał do Trefnej Topoli przyjaźnie poruszając ogonem, jakby zamiast ledwie znanej mu osoby, widział dobrze mu znaną koleżankę.
• Cześć, Toporko! Nie marzniesz w tej rzece? • zawołał do niej pogodnie. Po chwili usiadł przy brzegu dając do wiadomości, że nie myśli, aby w najbliższym czasie zostawić towarzystwo smoczycy. • Ja tam nie przepadam jak wiatr owiewa mi mokre łuski. • dodał niedługo później, zdawać się ignorując nastrój smoczycy i chcąc nawiązać rozmowę.
• O! Właśnie! Su nie pokazał mi się na oczy w ostatnim czasie, ale mam coś dla niego. Zechcesz mu przekazać? • Przypomniało mi się wtem i popatrzył na smoczyce bystrzej.
@Trefna Topola

Kubcik • samiec chochlika		Elar • ż. ognia (struś)
S: 1\| W: 1\| Z: 1\| M: 2\| P: 3\| A: 2		S: 1\| W: 1\| Z: 2\| M: 3\| P: 2\| A: 1
B,Skr,Śl,MA,MO: 1		B,Skr,Śl,MA,MO: 1

Smoki Wolnych Stad