Zarośnięta Pieczara

[Vedilumi]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

• Szczerze? To on nawet nie poczuł że Asu zrobiła mu jakąś... Krzywdę. Ot, coś go zaszczypało ale równie dobrze i mocno poszczypać mogłaby go jakaś bardzo wredna mucha czy pszczoła, która nieszczęśliwym trafem zaplątała się w jego futro. Był ubitą górą mięśni, mającą za sprawą genów dość grubą skórę.. Choć skrzydła niby się na to nie przekładały, no ale! Nieważne.
  Tak samo zresztą było przy chuchnięciu Biesi. Zawiał lekki chłodek na który jedynie spojrzał, wypuszczając z nozdrzy parę ale przechylając również łeb dość srogim zdziwieniu.
  
  Biesia mała. Biesia śmieszna.
  
  Raczej "zabawna" i trochę niezdarna. Jak każde pisklę.
  Wracając jednak do późniejszej sytuacji z Asu to ożywił się na jej skomlenie i choć niby wszystko było w porządku, zaczął ją gorączkowo obwąchiwać a ślepiami wręcz świdrować bo zapach krwi również poczuł. Co prawda.. Był to zapach jego własnej ale nie zdał sobie z tego sprawy od razu. Ta jednak uciekła mu sprzed pyska, na co ze zdziwieniem go odsunął. Uciekła i.... próbowała na siłę.. Przyklejać mu pióra do skrzydła? Jeszcze płakała...
  
  Czemu Asu płakać?
  
  Hm. Myśli że zrobiła Ci krzywdę.
  Olbrzym opadł na ziemię po prostu, by się położyć i nie zabrał skrzydła. Zamiast tego lekko nim poruszał i wydobył z siebie głośne AUUUUU a końcówka ogona lekko zamerdała. Tak jakby chciał przekazać jej "Zobacz, nic mi nie jest!"
  
  Sekcja Zwłok Biesia Asu

[Ukojenie Sennah]

Ta sytuacja w oczach małego pisklaka wyglądała dramatycznie, jednak gdy zobaczyła, że Asu opadła na magiczny wytwór jej mamy, odetchnęła z ulgą. Kilka większych wdechów dopuściły do niej zapach czegoś nowego, a zarazem znanego. Był to zapach krwi wymieszany z zapachem taty, spojrzała na siostrę, która gorączkowo próbowała przyczepić odpadnięte pióra taty. Na początku też się zmartwiła, ale gest, który wykonał Vedilumi, sprawił, że musiała się odsunąć, żeby przypadkiem nie oberwać skrzydłem tego olbrzyma. Mimo to, zdołała zrozumieć przekaz. Tata jest cały i żyje. Biesia, gdy tylko skrzydło opadło znów na ziemię, podeszła do Asu. Nie dotknęła jej w żaden sposób, aby młoda się nie wystraszyła, jednak próbowała dodać jej otuchy w jakiś inny sposób.
– Tata cały, Asu. Nie bój się. Tata jest duży, więc jedno piórko go nie zabije – powiedziała, chcąc uspokoić siostrzyczkę. Nie miała zamiaru bardziej jej stresować, ale poczuła nagłą chęć przytulenia jej, ponieważ widok łez rodzeństwa Biesi był niemiłym widokiem. Nawet jeśli się nie znały większość ich dotychczasowego życia, młoda smoczyca już ją pokochała i chciała o nią dbać. Chociaż po poprzednich gestach wiedziała, że nie może się wśród nich zachowywać, jak przy smokach ze stada. Na każdy gest mogą zareagować nerwowo, a tego chciałaby uniknąć. Musiała jakoś ją do siebie przekonać, przyzwyczaić, a to niestety wymagało czasu. Cóż... mało który pisklak był znany ze swojej cierpliwości.
– Asu, jestem siostrą. To jest mama – wskazała głową na Piastunkę, która też musiała być zmartwiona sytuacją, skoro pytała o jej stan – nie zrobimy krzywdy. Chcę Cię poznać! – zawołała nieco bardziej energicznie i zamachała lekko skrzydełkami i ogonem, pokazując swój entuzjazm. Cóż innego mogła zrobić w tym wypadku? Normalnie pewnie by się już rzuciła do zabawy, ale wolała uniknąć szczęk taty.

Sekcja Zwłok Vedilumi Asu

[Ślepa Sprawiedliwość]

Cała ta sytuacja robiła się coraz bardziej absurdalna. Wycie samotnika tylko jeszcze bardziej ją dobiło. I jak tu miała z kimś takim normalnie się komunikować!

Podczas gdy Biesia pocieszała Asu, która przed chwilą zdołała w jakiś sposób zranić Vehriego, Sekcja zastanawiała się jakimś zajęciem, żeby przełamać lody. Może jakąś zabawę?

– Biesiu, Asu, Vehri. Czy macie ochotę na małą grę? Możemy się pobawić w Demona!

Wspaniała myśl. Może nawet przy okazji młode nauczą się czegoś nowego.

Vedilumi Biesia Asu

[Asu]

Nic nie chciało współpracować. Łapki jej drżały, pióra spadały, a widziany obraz zamazywał, od napływających do ślepi łez. Jakim cudem, nie skojarzyła, że przecież nawet w miejscu gdzie spali, czasami trafiały się pióra jej lub Taty? Ot, wypadały same, czasami przypadkiem wyrwane we śnie. Podobnie jak futro, chociaż tego było znacznie więcej.
Pierwsza fala strachu przeszła, zostawiając po sobie mokre policzki i ogólną niepewność. Tata nagle zaczął ruszać skrzydłem, a ona zamarła, jak by na prawdę miało ono zaraz spaść na ziemię i więcej nie drgnąć. Nic takiego się jednak nie stało, do tego po jej opiekunie, nie było widać żadnego bólu.
Oh...
Delikatnie poruszyła końcówką ogona na boki, gdy cisze rozdarło wycie. Zostawiła te nieszczęsne pióra w spokoju, podchodząc do niego i zwyczajnie przytulając ogromny łeb, najmocniej jak potrafiła. Nie przejmowała się tym, że mógłby uciec, będąc pewną, że nic takiego nie będzie miało miejsca. Polizała między ślepiami, uśmiechając się delikatnie. Dopiero po kilku uderzeniach serca cofnęła się, wycierając ślepia grzbietem łap.

Co do Biesi. Nie uciekła, gdy podeszła bliżej, nawet gdy ta poruszyła się gwałtownie. Zamiast tego, niemal jak mała papuga po Ojcu, wyciągnęła łeb przed siebie, wąchając jej futro. Nie pachniała jak on, powinna jednak zapamiętać te woń.
Znowu dużo nieznanych jej słów. Próba spamiętania ich, chyba z góry była skazana na porażkę, ona jednak zawzięcie otwierała i zamykała pyszczek, próbując powtarzać. Coś tam się udało, może nie całe słowo, a sylabę. To już coś.
Trąciła nosem jej prawy bark, zaś w jej małej fascynacji kimś nowym, kompletnie umknęły jej słowa Sekcji.

Sekcja Zwłok Biesia Vedilumi

[Vedilumi]

• A on nie uciekł. Dawał się jej tarmosić, przytulać i wszystko razem ponieważ.. Na swój sposób przywykł już do jej obecności wraz z dotykiem, dźwiękami i tak dalej. W sumie nie dziwne bo przecież psy od zawsze miały jakiś wykształcony instynkt rodzicielski choć nie wszystkie. Czy może wizyta Smoka Słońca zawróciła mu we łbie że skoro nie zeżarł tego pisklęcia to postanowił się nim... Zaopiekować? Ciekawe, jak bardzo spotykane przez nas byty potrafią zawrócić nam w łbach.
  To nie zawsze jest dobre. Ale nie zawsze też złe.
  Wyprostował łeb a potem szybko ożywił się na słowa Mirri, rozglądając na boki
  
  Demon? Jaki demon? Gdzieś tu być drapieżnik?
  
  ...Nie usłyszałeś słowa "gra"? Raczej nie byłaby taka spokojna, gdyby czaił się tutaj prawdziwy drapieżnik. Bestia jednak zadrgała niespokojnie ogonem i zaczęła się rozglądać po otoczeniu, napinając mięśnie jak gdyby spodziewała się iż zaraz coś ich zaatakuje. Wyszedł nawet pare kroków w przód tak by w razie czego rozwścieczony demon nie wpadł na pisklęta. Były teraz za jego zadem to też będzie szybszy!
  Zaciągnął się kilka razy powietrzem. No gdzie ten demon?
  
  Sekcja Zwłok Biesia Asu

[Ukojenie Sennah]

Chyba cała najgorsza atmosfera opadła, gdy Vedilumi już uspokoił Asu, ona też miała w tym swój udział! Oczywiście. Pomogła, a Asu nawet próbowała powtórzyć słowa! I prawie jej się udało, ale Biesia doceniała każde staranie. I czuła się niezmiernie dumna, że może czegoś nauczyć swojej siostry. Czuła się teraz odpowiedzialna za nią i nie pozwoliłaby jej skrzywdzić nigdy w życiu! To się dopiero nazywało szybkie przywiązanie.
Skupiła wzrok na Mirri, gdy ta zaczęła coś mówić. Zabawa w demona? Nie kojarzyła jej, a może zapomniała? Próbowała sięgnąć pamięcią do jakichś zabaw, było ich sporo, ale nie kojarzyła żadnej o takiej nazwie. Za to ojciec... ewidentnie to słowo mu się nie spodobało, bo gdy tylko z ust mamy padło 'demon', ten rzucił się przed nie, aby... je bronić? Może on zaczął zabawę?
Może o to chodziło, by zacząć bronić swojego domu! To przecież dom taty, więc musi go ochraniać!
Biesia stanęła prosto na łapach i podeszła zaraz obok ojca, próbując powtórzyć jego ruchy. Rozglądała się uważnie, przez chwilę nawet wyszczerzyła kły, patrząc w jakiś odległy kąt jaskini, będąc gotową do ataku... chociaż nawet nie umiała jeszcze walczyć, ale to był szczegół, który można było pominąć, w końcu miała to być tylko zabawa...

Sekcja Zwłok Asu Vedilumi

[Ślepa Sprawiedliwość]

Takiej reakcji się nie spodziewała.

– Um... nie, nie. Ach, z resztą. Wróćmy może do tego co robiliśmy przed chwilą.

Wolała nie ryzykować kolejnego sprowokowania Vehriego, szczególnie, że w skład zabawy miało wchodzić udawanie demona i gonienie pozostałych smoków. Nie przemyślała tego dobrze.

– Nie widzę i jest mi trochę trudno zrozumieć, co się dzieje.

Spuściła łeb pokonana.

Vedilumi Biesia Asu

[Vedilumi]

• [ZT dla fabuły powyżej no bo wiadomo]
  
  Patrzył się jak zaczarowany w to że leżała sobie na boku, tak zimna i bez oddechu. Nie było w jego geście niczego ciepłego, gdy zamglonymi ślepiami po prostu szturchnął ją raz.
  Potem drugi.
  Potem trzeci.
  Polizał po małej mordce.
  Ale nie dostał absolutnie żadnej reakcji. Wyprostował się więc i zaczął.. Popiskiwać. Najpierw cichutko, potem coraz głośniej, głośniej i... Przestał. Nie rozumiał samej idei odejścia, instynkty po prostu przemawiały za tym że szczenięcia, jego w dodatku po prostu już nie ma. Ot, po prostu nie ma. Nie rozumiał idei choroby, zranienia, tego że bardzo często zdarzało się tak że pisklęta po prostu umierały...
  Pamiętam że w klatkach padały jak muchy. Matka próbowała jakkolwiek zwrócić im choć malutki haust powietrza, zwrócić im choć na moment tożsamość by nie były po prostu kolejnym ochłapem gnijącego mięsa. Na samym początku było mi przykro lecz bez rozumienia ojcostwa, z czasem zacząłem się do tego widoku przyzwyczajać. Ot, to pisklę od początku w mojej ocenie było skazane na... To.
  Bestie poniekąd szarpały po prostu proste instynkty przywiązania, jakaś nić która mówiła mu że to jego młode to też przeżywał to w istocie bardziej, zaczęli budować sobie nawet więź to też po Puszczy roznosił się nad ranem nieznośny skowyt. Przycichał i wznawiał się od nowa.
  A ja?
  Szkoda mi było. Nikłe porozumienie zaczęło się między nami budować lecz cały ten czas zastanawiałem się czy... Nikt nie zainteresował się dzikim, warczącym pisklęciem? Tylko smoków je widziało więc zamiast po prostu zacząć powolutku je oswajać do siebie, wolało bawić się z nim a potem rzucać w kąt. Pozostawioną na pastwę Stwora, który wykształcił w sobie jakieś instynkty, odróżniając Młode od jedzenia, zwykłego ochłapu mięsa ale... Wilki w pewnym momencie przestają interesować się potomstwem, puszczając je w świat. Czy to on zawinił, nie przyuczając jej dobrze a może zawiniły wszystkie smoki które w jakiś dziwny sposób wiedziały o sytuacji i postanowiły nie kiwnąć szponem?
  Świat jest okrutny, nawet dla zwierząt jak się okazuje.
  Siedział tak przy niej trochę a potem po prostu zostawił ciało w tym miejscu. Nie zamierzał robić pochówku bo nawet nie rozumiał, że można go zrobić. Nie zamierzał jej zakopać bo to też było jakimś rodzajem dziwnej, bardziej cywilizowanej mogiły. W gruncie rzeczy byłem pod wrażeniem że jej nie zjadł. Ale może to teraz ja właśnie podchodzę do istoty pisklęcia trochę... Brutalnie.
  
  Asu odejść.
  
  W istocie.
  
  Asu zostawić Vedilumi.
  
  Przykro mi.
  
  Asu zostawić Vedilumi jak Fianna.
  
  ......
  
  [zt]

[Udany Połów]

Los jest pełen przekorności. Ciężko powiedzieć co sprawiło, że łowca pomyślał akurat o tej pieczarze. O tej, którą niegdyś zamieszkiwali samotny Wilczur i jego mała Asu, po której nawet sam łowca zapłakał. Jednak zapach oraz obecność obu samotników pozostała w tym miejscu jedynie wspomnieniem. Ich zapach zwietrzał, zaś kępki sierści zniknęły już w etapie rozkładu składając się na porost okolicznego ziela. Przeświadczenie goniąc w zabawie Gwiazdkę przecierał właśnie ten sam szlak do pieczary co wtedy. Smok jednak zdawał się o tym kompletnie nie pamiętać lub być rozproszony, gdyż ani nie napomknął o przeszłości tej jamy, ani nic nie wskazywało na to l, że wie o niej coś więcej. Cieszył pysk, gdy sapał z niego cicho męcząc się przeduzajacym biegiem. W pewnym momencie dał ponieść się nawykom łowieckim i skoczył ku wywernie. Zorientował się jednak w powietrzu i zmienił wyskok na pojedynczy sus, po którym znalazł się tuż tuż za mglistą. Pewnie dotknął jej ogona, lecz samiec nie myślał o uciskaniu teraz. Zatrzymał się w tym samym miejscu jak wylądował. Normując oddech popatrzył na Gwiazdkę. Ślepia jaśniały mu żywo wśród wesołych blików odbijanego przez nie światła. Zaśmiał się do niej szczęśliwy, gdy schodziła mu adrenalina. Nie pamiętał, kiedy ostatnio tak się ganiał. Tak samo nie wyobrażał sobie, że będzie potrafił tej szybko pozbierać się po stracie Hrassa. W tym momencie był wdzięczny Temu niebu za poznanie Gwiazdki. Zaraz rzucił dłuższe spojrzenie po pieczarze.
– I co myślisz? – rzucił, a za słowami wąsy zafalowały mu wzdłuż pyska. Wielkość i monumentalność schronienia była ogromna, lecz napawała go czymś ciepłym. W niczym nie przypominało mu tę miejsce jego ziemianki pod Dębem, lecz osłona z bukowego lasu dawała przeczucia osłony przed czynnikami zewnętrznymi i samiec czuł, że nie bałby się tutaj przysnąć. Tylko czy Gwiazdka miała podobne przeczucia?

//Zaranna Łuska

[Niesmak Poranka]

Zagapiła się przez chwilę na samca kiedy ten oglądał pieczarę. Sama też musiała złapać oddech po gonitwie gdzie mimo wszystko pilnowała torby z jajkiem . Po zadanym pytaniu niczym wyrwana stransu obejrzała się po grocie.
-Co? Yyy...znaczy się...to miejsce może być odpowiednie. Przynajmniej na razie...
Odpowiedziała gdzie jej wzrok znów wylądował na samcu. Speszona własnym zachowaniem odwróciła pyski poszła ostrożnie odłożyć rzeczy.
Przeświadczenie Dobrobytu

[Udany Połów]

Przymknął ślepia i zamruczał pogodnie. Nieświadomie podobnie jak po grocie z zafascynowaniem oraz ciepłym uczuciem powiódł po Zarannej jednocześnie oddając spojrzenie jakie ona kierowała na niego. Nim jednak zdążył wejrzeć w jej ślepia, ta obróciła pysk, a on przez chwilę stał wcięty oglądając się na nią jak odkłada torby. Klapnął pyskiem na swoje wąsy. W końcu postanowił się ruszyć, a ruszył powoli w kierunku Gwiazdki. Zatrzymał się dopiero na granicy cienia i jasnej od poświaty księżyca trawy. Znalazł nieco równiejszą przestrzeń, po czym położył się na niej patrząc spokojnie, gdzie Gwiazdka odłoży jajo.

// Zaranna Łuska

[Niesmak Poranka]

-Tu chyba powinno być dobrze... jeśli będę miała kamienie pióra igły z drzew i skórę to zrobię wygodne legowisko dla naszej trójki...
Mówiła na głos jednak nie zauważyła że samiec poszedł za nią. Zdając sobie sprawę że propozycja mogła być dwuznaczna chciała odwrócić się i przeprosić jednak przez to jej niedopatrzenie skończyło się tym iż ich pyski zetknęły się. Zaranna speszona swoim postępowaniem schowała się pod skrzydłami.
-P.. przepraszam....
Tylko tyle była w stanie powiedzieć w zaistniałej sytuacji .

[Udany Połów]

Zamruczał z aprobatą na jej słowa przyjmując tę domyślne znaczenie. Nie było wątpliwości, że je wszystkie słyszał, nie spodziewał się jednak, że przez to wyląduje w takiej sytuacji... Istniała możliwość, że coś by do dał do jej spostrzeżeń, lecz pysk Gwiazdki zamknął jego nim zdążył się choćby uchylić i ostatecznie nic się z niego nie wydostało. Otwarte ślepia spoczęły na jej obliczu, a sam smok podobnie do wywernowej zdał się zlękniony nastroszyć łuski.
– Ni-Nic...Nie przejmuj się. – Odparł speszony skłaniając łeb co jednak próbował załagodzić i uspokoić Zaranną miłym uśmiechem. Popatrzył zaraz po niej i wyrywając się z jedną myślą usiadł przed nią i z łagodnością pochwycił jedno jej skrzydło swoją łapą chcąc z lekkością odsłonić jej oblicze. – Przecież nic się nie stało. – próbował załagodzić i odszukać wszystkomówiące ślepia białołuskiej.

[Niesmak Poranka]

Spojrzała na niego nie pewnie. Nie wiedziała za bardzo jak się zachować nie chciała wywierać presji na samcu. Chciała by wszystko szło swoim tempem zwłaszcza przez ostatnie wydarzenia. Widząc starania samca odsłoniła skrzydło-łapki przy czym spojrzała mu w oczy swoimi złoto różowymi oczyma w których źrenice były rozszerzone jak u rozbawionego kota. Z oczu można było wyczytać, że chce pozytywnego rozwoju relacji nie tylko ze względu na pisklę ale też dlatego że młodzieniec jej się po prostu spodobał.
– J..jeśli mówisz że nic się nie stało to dobrze ale i tak przepraszam...Powinnam bardziej uważać... Mogłeś poprostu tego nie chcieć...
Starała się mówić spokojnie choć wzrok wylądował między jej łapkami, a jedną skrzydło łapką kreśliła kółka ze wstydu.
Przeświadczenie Dobrobytu

[Udany Połów]

Wejrzał w jej ślepia. Gdyby samiec był bardziej świadomy zwróciłby uwagę, jaki ślad w jego mentalności pozostawił ten przypadkowy czyn. Z tego jednak, że świadom nie był, lecz Zaranna jakimś sposobem zdobyła jego sympatię i troskę, nie pozostawał obojętny współodczuwając jej emocje, choć rzeczywiście nie wszystkie. Co do tego przypadku po prostu. Jak mówił, nie był na nią zły. Jak miałby być skoro i ona i non wiedzą, że nie było to zamierzone? Tylko, że nie wiedział co rzecz, by wyrazić się dobrze, gdy w sprawę weszło czy chciał, czy nie chciał. Choć była to sugestia prawdopodobieństwa i przewidywania, to jego umysł w pewien sposób to podłapał i zaczął drążyć, choć pewnej odpowiedzi nie potrafił wykaraskać.
W skrócie, to jak zareagował i co mogła dostrzec Gwiazdka można było przedstawić w prosty sposób: Przechylił łeb wciąż popatrując na nią łagodnie uśmiechnięty.
– Nie ma co się obwiniać. Zaskoczyłaś mnie, lecz jeśli chcesz mogę o tym nie pamiętać. – puścił następnie jej skrzydło. Spoglądał nań jeszcze chwilkę nim po tym obrócił pysk w kierunku jaja wśród papierów. Przestąpił parę kroków w jego kierunku.
– Czy wracasz na resztę nocy do Mgieł? – zapytał choć wydał się przy tym myśleć o czymś dalekim. Próbował zmienić temat, aby odsunąć myśli Gwiazdki od wcześniejszej sytuacji. I być może wyszło mu to za dobrze, bo i swoje przerzucił na inny tor. Kładąc się przy jaju pytał swoją kompankę przez więź czy z Alduinem wszystko w porządku, bo jego właśnie przywodziło mu na myśl spoglądając na jajo. Później dopiero przeniosły się na Hrassa i jego notatki. Z nadarzonej okazji przysunął jeden zwój i z czystej ciekawości zaczął czytać, choć papier zdawało się, że był mocniej trzymany niż należało w przypadku tej niewytrzymałej materii.

//Zaranna Łuska

[Niesmak Poranka]

Widząc jego uśmiech i sama się uśmiechnęła patrząc mu w oczy. Słysząc to, że mógł by zapomnieć o tym zamyśliła się chwilę i podczas jednego bicia serca przez umysł przeleciały wszystkie ważne wspomnienia które miały znaczenie w jej życiu biegnące do tego przypadkowego pocałunku. Samczyk w tym czasie podszedł do jajka, a samiczka podążyła głową za nim. Kiedy wyszła z zamyślenia podeszła do niego i otarła pysk o jego pysk
-Nie chcę byś o tym przypadku zapomniał...Ch...chciała bym by z czasem ten przypadek nie był przypadkiem... Jednak czas pokaże jak to wszystko się rozwiąże. Nie chce cię do niczego zmuszać bo możesz mieć inną samiczkę na oku ale gdybyś nie miał...to..to wiesz gdzie mnie szukać...
Mówiła kładąc się po przeciwnej stronie by być pysk w pysk z samcem ale im dalej w swojej wypowiedzi tym bardziej białe łuski jej pyska robiły się różowe. Kiedy skończyła zdanie dotarło do niej ze obcemu zaproponowała związek przez co sie speszyła i schowała pysk pod skrzydło nie patrząc na to czy to było jej czy jego.
Przeświadczenie Dobrobytu

[Udany Połów]

Przerwał czytanie. Z uwagą spojrzał prosto w ślepia Gwiazdki, kiedy ją słuchał. Zaniemówił z zaskoczenia, które powodował sens jej słów. Powodem też była bezpośredniość, która w pewien sposób także go zafascynowała. Nie wyobrażał sobie nic. Próbował po prostu stwierdzić co sam o tym sądzi co też nie było najłatwiejsze, kiedy nie chciał sprawić jej przykrości gdyby wyraził się w zły sposób.
– Lubię cię. Nie wiem co więcej powiedzieć ci teraz... Chciałbym cię lepiej poznać. – czuł się jakby brakowało mu słów mimo znajomości języka. Jednak mówił szczerze, a widać było, że się przed nią otworzył kiedy wciąż posyłając jej spojrzenie w ślepia skłonił łeb speszony. Kluczowe jednak było ostatnie zdanie, zawierało najwięcej nadziei na coś więcej, a także podpowiedź jak do tego dążyć.

[Niesmak Poranka]

Wyraźnie się rozpogodziła słysząc jego słowa i spojrzała mu w oczy pełne nadziei. Chciała zrobić wiele jednak przystanęła na samym przytuleniu się.
-Ja...ja.. dziękuję. Dziękuję, że mnie nie odrzuciłeś..Sama z chęcią poznam cię bliżej. Chcę to zrobić dla tego pisklęcia i być może w przyszłości dla nas będzie miało to bardziej pozytywne odczucie.
Wtuliła się do samczyka bardziej przysuwając tym samym jajo bliżej by zapewnić mu ciepło ciałami ich obojga.
Przeświadczenie Dobrobytu

[Udany Połów]

Samiec przykrył ją skrzydłem, gdy się przytuliła. Obrzucając ją spojrzeniem zamknął na chwilę ślepia i schylił łeb w wdzięczności, a jednocześnie czymś rozumianym jako zgodzenie się z nią. Doprawdy brakło mu słów, by się wyrazić jakby wszystkie jakie miał nie były odpowiednie, w końcu zdecydował się na jedno zdanie:
– Nie widzę problemu, by próbować. – podniósł jeden kącik pyska. Zwinął ogon przy zadnich łapach, przednie przez chwilę nie wiedziały co ze sobą zrobić, aż smok wyciągnął je wprzód i położył na nie pysk, jednocześnie z dołu posyłając Gwiazdce oraz jaju spojrzenie. Po chwili, zdawać się speszony, zmienił temat na coś innego.
– Jutro rano... wyjdę na polowanie dla Słońca. – zaczął po jakimś czasie. Dlaczego to mówił? Zwykł był nie budzić śpiących, stąd też w razie gdyby Gwiazdka lubiła spać dłużej ostrzegł ją, że mogę zniknąć jej, gdy się znudzi. – Gdybyś czegoś potrzebowała, mogę wam przynieść...po południu. – no dobrze..tylko dlaczego tak nie pewnie to mówił? Powoli dobierał słowa, jakby się ich obawiając, lecz co ciekawe nie odwracał spojrzenia od tej, do której adresował przekaz słowny.

[Niesmak Poranka]

Słuchała go bardzo uważnie gdzie podniosła pysk by spojrzeć mu w oczy. Rozumiała że nie pewność może być i aktualnie była czymś naturalnym. Sama chciała zrobić wiele ale to że ledwo się znali powodował powściągliwość do bardziej czułych aktów.
-W takim razie powiem ci już teraz. Do póki nie wrócisz zostanę tutaj by pilnować jajka... więc będę potrzebowała coś zjeść oraz byś został wtedy do wieczora.
Powiedziała to otwarcie z ciepłym uśmiechem na pysku, a w oczach była szczera wdzięczność że o tym mówi.
Przeświadczenie Dobrobytu

[Udany Połów]

Słuchając jej jakby na chwilę zapomniał o wszystkich źródłach zestresowania i nastawił uszu, by z uwagą i opanowaniem przyjąć jej odpowiedź. Dopiero po tym znów zafalował wąsami nerwowo, a palce skulił, choć uśmiechając się do niej akurat łapy i resztę rozluźnił.
– Dobrze. Zostanę. – i z tymi słowami smok wydał się o wiele szczęśliwszy, jakby piskle otrzymujące zgodę od mamy, aby pobawić się z kolegą cieszył pysk. Przy czym same słowa też nie brzmiały już jąkliwie.
W następnych chwilach, jeśli smoczyca nie poruszyła już żadnego tematu, smok leżąc z pyskiem na swoich łapach zmęczony prawdopodobnie trudami i wszysikimi emocjami związanymi z dzisiejszym dniem, najzwyczajniej w świecie odpłynął ku snom Lahae. Nie był ruchliwy podczas spoczynku, a przez ostatnie zapracowanie i zmysły, które zwykle były aktywne, nie reagowały na pomniejsze poruszenia.