Sekcja Zwłok

[Erycal]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Jeśli chodzi o zapał do interakcji z bogami, Sekcja była niewątpliwie interesującym śmiertelnikiem. Ciężko powiedzieć, czy owo osiągnięcie w jakiś sposób wpływało na samego Erycala, ale na pewno był już obyty z jej głosem.
Chłód ziejący spod pokrytego grzybami, kwiatami polnymi i gdzieniegdzie lepką, ciemną mazią piedestału nie nasilił się, odkąd smoczyca przemówiła, toteż nic nie sugerowało, że zamierza jej odpowiedzieć. Istotnie zresztą, nie uczynił tego.
Być może musiała znaleźć lepszą metodę, by porozumieć się z nim jako pierwsza?

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

// Erycal, kontynuacja

Postukała pazurami o kamienną podłogę świątyni.
– Nenya się o ciebie martwi. – Może już o tym wiedział, a może nie. Był to jednak jeden z powodów, dla którego Sekcja do niego przyszła. Jeśli nie chciał rozmawiać, to zwyczajne milczenie nie było dobrą metodą odwiedzenia piastunki od dalszych prób nawiązania dialogu.
A co to za zapach? Na początku go nie poczułam, ale teraz już tak i to wyraźnie. Zapach muchomorów i polnych kwiatów. Czemu dobiega prosto z piedestału.
Wystawiła delikatnie lewą łapę w stronę kamiennej powierzchni. Na drodze jej palców i pazurów stanęły jednak grzybowe kapelusze, ich twarde trzonki oraz płatki kwiatów. Objęła dłonią jeden z trzonków i pociągnęła do siebie, by oderwać muchomor od piedestału.
– Obym znowu czegoś nie popsuła... – powiedziała do siebie, sprawdzając uważnie węchem pozyskany grzyb.

[Erycal]

Grzyb nie był przytwierdzony do kamienia na tyle mocno, by odseparowanie go od niego mogło sprawić samicy jakikolwiek problem. W ten oto sposób obiekt znalazł się w jej łapach. Nie emanował niczym nadzwyczajnym, ot był po prostu muchomorem, miękkim w dotyku, choć przy tym bardzo zimnym, ze względu na utrzymującą się atmosferę piedestału. Jego podstawa lepiła się lekko, ewentualnie brudząc palce Sekcji lodowatą, czarną mazią. Owa ciecz nie miała poza swoją temperaturą żadnych czytelnych właściwości. Bez smaku, bez zapachu.
Chociaż? Może gdyby bardzo się skupić, lekko traciła czekoladą.
Sekcja miała też wrażenie, że na imię Nenyi coś w powietrzu drgnęło, jak gdyby sama świątynia na chwilę wstrzymała oddech. Z drugiej strony, może to tylko dziwny przeciąg?

/Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

// Erycal, kontynuacja

– Ble... – powiedziała do siebie, gdy jakaś lodowata maź spłynęła na jej lewą łapę. Nie pamiętała, żeby z muchomorów coś takiego ściekało. Powąchała dokładnie cokolwiek to było, jednak niczego nie wyczuła, prócz może dziwnego obcego aromatu.

Odchyliła grzyb nieco na bok, zwracając łeb w stronę pomnika.
– Nenya się martwi, bo wie, że twoje zadanie z pewnością jest ciężkie. Jeśli potrzebujesz w czymś pomocy, to chętnie to zrobię. Zawsze to o jedno zmartwienie mniej. – Na pewno uwięzienie w sobie Tarrama to nie było coś, co nie odbiło by się na duszy boga uzdrowień. Albo ich odpowiednikiem duszy? Nie miała prawa wiedzieć, w jaki sposób działają bogowie.

– Czemu muchomor? Odtrutka? – zapytała się, przykładając grzyb bliżej pyska. Wylizała łapę z zimnej mazi, bo już zdecydowanie była za brudna. A jeśli nadal maź na nią spływała, wylizała też samego grzyba, szukając w nim jej źródło. Może powinna go obrócić kapeluszem do dołu?

[Erycal]

Ciekawe czego się spodziewała. Odpowiedzi zawartych w smaku? Może konkretnej słodyczy albo gorzkości?
Przy ilości cieczy ciężko było powstrzymać odruch połykania, zwłaszcza jeśli samica nie pozbywała się jej splunięciem na bok. Patrząc powierzchownie, nie sprawiała wrażenia groźnej, bo mimo chłodnej temperatury i roślinno, korzennego zapachu, nie aktywowała żadnych skojarzeń smakowych. Jak czysta, choć o wiele gęstsza woda. Biorąc pod uwagę kolor i pozostałe właściwości, może możnaby przyrównać ją do jakiegoś śluzu. Owa podejrzana czerń wypływała bezpośrednio spod kapelusza, niespiesznie sunąc ku jego podstawie, by następnie skapnąć na posadzkę. Żadnego efektu.
Chociaż?
Kilka oddechów później, Sekcja miała wrażenie, że czuje wewnątrz siebie wyraźne orzeźwienie. Jej drogi oddechowe w zupełności udrożnione, gardło wychodziło się lekko, lecz nie w alarmujący sposób.
Chyba nie.
Gdy przełknęła ślinę kolejny raz, miała wrażenie że coś w gardle ukłuło ją nieprzyjemnie. Trochę jak ostre źdźbło suchej trawy, które stanęło w poprzek przełyku. Nie zadało obrażeń, ale zabolało. Podobnie jak każde kolejne przełknięcie, choć to przywodziłoby na myśl już garść połkniętego igliwia.
Kłucie dotarło aż do klatki piersiowej. Lekkie, ale nie bez znaczenia bo w końcu... nie wiedziała co stanie się później.
Grzyb nie zmienił się w międzyczasie nic a nic, choć miała wrażenie, jakby w reakcji na jej bliskość, czerń sączyła się nieco żwawiej. A może po prostu miała omamy.


// Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

// komtynuacja, Erycal

Odchrząknęła, czując dziwne ukłucia w gardle. Na początku orzeźwiający posmak był całkiem przyjemny, ale chyba zjadła za dużo, bo zaczynało ją boleć gardło. Drapało, jakby była na coś chora.

– Khem. Hmm. Czy nie miałbyś nic przeciwko, żebym wzięła sobie trochę do słoika na później? Jest po nim takie przyjemne orzeźwienie w pysku. Tylko nie można przedawkować, bo potem kłuje gardło.

Wysoki dźwięk stuknięcia szkła o kamień, rozniósł się po świątyni. Smoczyca podłożyła słoik pod grzybem, pozwalając mazi ścieknąć do środka naczynia. Przytrzymała grzyba za kapelusz prawą łapą, a palcami lewej powoli ściągała śluz w dół i strzepywała go do środka słoika.

– Kiedyś znalazłam coś podobnego w Lesie Tdary. Sporej wielkości grzyby, z których ściekała ciemna ciecz, brudząca niczym atrament. Była smolista i bardzo łatwopalna. Czasem zastanawiam się, po co rośliny produkują takie dziwne rzeczy, które jedynie mogłyby je zranić. Jak tamte grzyby: wyciekło z nich tyle łatwopalnego atramentu, że zrobiła się z niego niemała kałuża. Jedna drobna iskierka i "puf", Alaleya szukałaby winowajcy.

[Erycal]

Kto wie ile słów, które wypowiedziała rzeczywiście dotarło do Erycala. Niewątpliwie ją obserwował, smagając otoczenie swoją chłodną aurą, ale na ile słuchał?
Maź współpracowała dostatecznie, by wsączyć się do słoika, ześlizgując z jego szklanej powierzchni. Czerń nie zostawiła na nim żadnych zabrudzeń, jakby jej właściwości uniemożliwiały przyklejenie się do zbyt gładkiej płaszczyzny. Gęste krople łączyły się ze sobą, a następnie wspólnie dołączały do wchłaniającego światło basenu.
Sekcja mogła poczuć że wchłonięta przez nią ciecz, rozgaszcza się dalej w jej trzewiach, ale mimo kłucia, nie oferuje już żadnej świeżej sensacji. Kto wie jak prędko opuszczą ją nieprzyjemne objawy. Może wystarczy parę posiłków albo sen?
Na swój monolog nie otrzymała w każdym razie żadnej odpowiedzi.

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

// Erycal, kontynuacja

Może był na nią obrażony za to, co zrobiła jego siostrze? Nie wiedziała w jakim stopniu się lubili, ale zranienie członka rodziny nie było niczym miłym. Oczywiście, żałowała tego co zrobiła, ale ciągłe przepraszanie nic by jej nie dało. Musiała jakoś to zadośćuczynić czynem nie słowem, a bogowie nie ułatwiali jej tego zadania. Wszakże nie musieli, bo to ona zawiniła, a nie na odwrót i tylko od nich zależała decyzja, czy zechcą jej wybaczyć.

Siedząc, położyła słoiczek obok siebie i zakręciła grzybem w łapie.

– Więzienie Tarrama leży daleko poza moimi możliwościami, ale na pewno jest jakiś sposób, w który mogłabym Ci pomóc. Jeśli jest coś, co dałoby Tobie choć odrobinę wytchnienia, to chętnie to zrobię.

A jeśli dalej będzie zachowywał milczenie, to będzie musiała zgadywać jak mu pomóc. Z drugiej strony, nie chciała też specjalnje naciskać i wciskać mu swoją pomoc.

Westchnęła i oderwała sobie kawałek kapelusza od trzymanego grzyba. Pomaczała go w mazi ze słoika i włożyła do pyska. Powoli przeżuła dokładnie kawałek kapelusza, czekając na odpowiedź. Po zjedzeniu cześci grzyba odchrząknęła i podrapała się pazurami po szyi. Nie podobało jej się to kłucie, ale może tylko tak dało się skontaktować z Erycalem.

Albo z Tarramem? Brr...

[Ślepa Sprawiedliwość]

// czas odwiedzić Ateral Corp.

Ciemna grota była jednym z niewielu miejsc, które zdawały jej się pozostawać takie same, zanim została oślepiona. Było tu ciemno i będzie zawsze ciemno, przynajmniej dla niej.

Usiadła po środku jaskini i pochyliła łeb.

– Ateralu, czy jesteś na mnie zły?

Odchrząknęła, żeby pozbyć się chrypy.

Wielu bogów pałało wobec niej różnymi negatywnymi emocjami. Oczywiście, nie bez powodu. Zrobiła przecież co zrobiła.

– Kammanor powiedział, że nauczyłam się pokory. Staram się szanować decyzje bogów i ich uczucia, niezależnie od tego, jak mnie postrzegają. Wiem, że nie mogę oczekiwać, że mi wybaczycie. I że nie ważne co zrobię, to tylko od was zależy, jak mnie będziecie widzieć. W sensie... umm... że ja nie mogę na siłę, próbując wam pomagać, sprawić, że będziecie mnie bardziej lubić. Albo chociaż mniej nie lubić.

Potarła się metalową łapą po skroni.

– Co chcę przez to powiedzieć, to to, że chcę wiedzieć, jaka jest twoja opinia. Jaka jest twoja opinia o mnie. Jest wiele rzeczy, o które chciałabym poprosić, albo zapytać, albo które mogłabym zrobić jeśli byś chciał, ale um...

Spojrzała w bok w ciemnościach.

– Ale nie chcę tego robić na siłę. Znaczy... uch... Chciałabym móc to zrobić na siłę. Zrobić jakieś wielkie zadanie dla was, które sprawiłoby, że mi wybaczycie. Że będzie tak jak dawniej. Ale wiem, że to tak nie działa. Że już nie ma powrotu.

Spieprzyła sprawę po całości. Kiedyś się łudziła, że uda jej się to jakoś naprawić, ale to było tylko złudzenie. Spieprzyła, i musiała teraz żyć z konsekwencjami swoich czynów.

– Chciałabym wiedzieć, czy wogóle mogę z tobą rozmawiać. Czy... jak Sennah wolałbyś, żebym nigdy tutaj nie przychodziła.

[Ateral]

  Sekcja mówiła dużo. Mówiła i mówiła do chłodnej ciemności i rozgwieżdżonej tafli. Może po prostu lubiła słuchać dzwięku swojego głosu? Nie byłaby pierwszą, która przychodziła do Pana Śmierci by w otulającej ciszy świątyni wylać swoje życiowe żale. Śmierć była zawsze i zawsze słuchała, czy tego ktoś chciał czy nie.
Powietrze zamigotało a chmura zimnego oszronionego wiatru dmuchnęła w łapy smoczycy i zakłębiła się nad świetlistą taflą. Utrzymywała tak przez kilka oddechów nim opadła na wodę znikając całkowicie.
  – Twoja istnienie jest mi obojętne. – bezbarwny cichy głos odbił się echem gdy maleńkie śnieżynki opadły na jej łuski, topiąc się natychmiastowo.
Szkoda, że ślepa nie mogła zobaczyć tego małego spektaklu, ale na pewno poczuła powiew chłodu.


Sekcja Zwłok

[Erycal]

Chęć odkrycia odpowiedzi przez Sekcję była doprawdy nadzwyczajna, biorąc pod uwagę defensywną reakcję jej organizmu. Odżywiała się zamoczonym w czerni grzybem, jak gdyby stanowił zwyczajną przekąskę między posiłkami. Być może rzeczywiście była przez to bliżej jakiejś prawdy?
Poczucie odrętwienia wypełniło jej łapy, ale nie na tyle żeby je sparaliżować, a zaledwie wywołać lekką irytację, jak gdyby mrówki wślizgnęły się jej pod łuski.
Wtem coś w gardle połaskotało ją, zabulgotało i...
Cokolwiek zjadła tego dnia, zmieszane z gęstą czernią, ale i plamkami jej własnej krwi siłą wydarło się z jej pyska, oblepiając kamień u jej łap, a także stojący nieopodal ołtarz.
O ile istniała jakaś funkcja do wytwarzanej przez piedestał mazi, smocze ciało z pewnością nie przepadało za mieszanką jej i muchomorów.


Sekcja Zwłok
+ czarny kaszel

[Ślepa Sprawiedliwość]

// Erycal

Zakaszlała i przetarła pysk.

– Oj, um...

Wyciągnęła kawałek skóry z torby, po czym przetarła kamień i pobrudzony kawałek ołtarza.

Odchrząknęła.

– Przepraszam, że jestem taka natrętna – powiedziała z lekką chrypą.

Nie była pewna jak interpretować działanie grzybów. Normalnie muchomory działały na smoki odtruwająco, więc to raczej nie ich wina. Najwyraźniej problem był z tą dziwną czarną cieczą, którą się zaraziła. Zresztą choroba też raczej nie była przypadkowa. Czarny Kaszel, przechodzący ostatecznie w Czarcią Grypę, był czasem powiązywany z dawnym bogiem śmierci.

– Mogę odejść, jeśli zechcesz. Widzisz jednak, w jakim jesteś stanie. Tracisz kontrolę i Tarram powoli wychodzi na wierzch.

Podrapała się po podbródku.

Tak szczerze to nie miała pojęcia jak na to zaradzić. W sumie, to nic nie zaszkodzi spytać się o to też innych bogów.

– Erycalu, rozmawiałeś może z Nenyą? Jest siostrą Tarrama, to może zna coś, co by ci pomogło.

Rozkaszlała się znowu. Mimo to starała się zachować po sobie względną czystość.

Mogła nie jeść tego grzyba, a z pewnością nie jeść tej mazi.

---

// Ateral

Och. Uff.

Odetchnęła z ulgą.

Znaczy... em... może to źle zabrzmiało. To nie tak, że ulgą dla niej było, ze nie obchodzi w żaden sposób Aterala. Po prostu ucieszyło ją, że nie jest do niej nastawiony negatywnie, jak niektórzy bogowie. Oczywiście, myśląc "niektórzy", chodziło jej o taką jedną boginię lata. Słusznie była wściekła na Sekcję, ale smoczyca nie zamierzała odwzajemniać tego uczucia. Szacunek, którym starała się darzyć boginię, stał się tym bardziej wartościowy, dzięki trudnością w jego okazywaniu.

W każdym razie...

– Chciałabym się ciebie zapytać o pewną rzecz, bezpośrednio powiązaną z okolicznościami twojego powstania. O Tarrama i o Erycala.

Odchrząknęła.

– Można by powiedzieć, że zawdzięczasz Bogu Uzdrowień swoją domenę Śmierci, no bo on więzi w sobie jej poprzedniego dzierżcę. Problem w tym, że ma z tym coraz większe trudności. Nenya zwróciła mi na to uwagę i też tego doświadczyłam na własnych łuskach.

Zaraziła się w końcu chorobą od tej dziwnej mazi, która spływała z muchomorów przy ołtarzu. To tylko kwestia czasu, aż Erycal osłabnie jeszcze bardziej, a Tarram zacznie mieć większe wpływy na smoki.

– Czy nie potrafiłbyś mu jakoś pomóc? Bo ja nie wiem, czy to coś, co byłby w stanie zrobić zwykły smok.

Podrapała się po podbródku.

– Nie wiem. Czy nie dałoby się jakoś podzielić więzienia Tarrama pomiędzy bogów? Wtedy pewnie łatwiej byłoby nad nim zapanować.

[Erycal]

Sekcja nie otrzymała żadnej odpowiedzi. Gardło prawdopodobnie boleć będzie ją jeszcze przez długi czas, jako przypomnienie jej lekkomyślności. Nic dziwnego jednak że pozostała ciekawa. Być może czuła że zwłaszcza ze swoją przeszłością i uporem może dogrzebać się do jakichś odpowiedzi.
Nie była jednak najlepsza w sprzątaniu swoich wymiocin. Może ktoś inny włoży w to więcej pasji.

ping

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

// modlitwa do Aterala też czeka
// Nenya

Wbiegła zdyszana do środka świątyni. Czuła niewyobrażalną suchość w gardle i potrzebę napicia się, ale próbowała się powstrzymać. Zatrzymała się na zadzie, w głównej jaskini, przed pomnikiem Nenyi.

Odłożyła z pyska słoik na piedestał bogini, żeby stykał się z jej łapą. Był wypełniony czarną mazią, którą smoczyca kiedyś zebrała z grzybów, porastających piedestał Erycala.

– Nenyo, jest źle, tak jak mówiłaś.

Głos miała wyschnięty i ochrypły.

– Tarram przesiąka przez więzienie Erycala. Ta maź spływa z grzybów, porastających piedestał i może być jego sprawką.

Pokazała palcem w stronę odłożonego wcześniej słoika.

– Wpłynął też na mój sen. Nigdy nie czułam czegoś tak prawdziwego. On chce, żebym się napiła więcej tej mazi. Czuję okropne pragnienie, które zaspokoi tylko ta maź.

Zacisnęła kły.

– Ostatni raz, gdy się jej napiłam, byłam po niej chora. Czuć w niej było charakterystyczny chłód Erycala, ale nie wiem czy to nie sztuczka Tarrama.

Podniosła łeb w stronę pyska posągu Nenyi.

– Ty znasz swojego brata. Potrzebuję twojej rady. Czy to może być jego podstęp? Czy znowu was zawiodę, jak napiję się tej mazi? Ja... czuję, że może to jakoś pomóc Erycalowi, ale z drugiej strony, może to jeszcze bardziej pogorszyć wszystko.

Łapy jej drżały w niepokoju. Nie mogła odegnać myśli o piciu czarnej cieczy.

O, bogowie! Tak bardzo potrzebowała się jej napić.

[Ateral]

Samica zaczęła mówić. 
Już po drugiej wypowiedzi temperatura zapikowała w dół jak kamień zrzucony ze szczytu. Ściany Ciemnej Groty pokrył krystaliczny szron. Powierzchnia jeziorka zamarła, ziejąc chłodem w stronę Sekcji.
  – Niczego nie zawdzięczam – lodowata odpowiedz Aterala była jedynym co smoczyca usłyszała, nim grota zaczęła powoli topnieć, pozbawiona obecności boga.


Sekcja Zwłok

[Narrator]

Pod pomnik dobrotliwej Bogini Zręczności, przybyła trapiona nienaturalnymi koszmarami smoczyca. Czarna maź kusiła ją do wypicia i w potrzebie rozwiania wątpliwości samica zwróciła się do Nenyi. Jednak Sekcja Zwłok nie otrzymała żadnej słownej odpowiedzi. Zamiast tego tuż pod jej łapami pojawiła się kamienna misa z krystalicznie czystą wodą.

[Ślepa Sprawiedliwość]

// Ateral

Przerażona nagłą zmianą w całej grocie, cofnęła się o kilka kroków.

– Umm... mój błąd. Niczego nie zawdzięczasz – powtórzyła po bogu śmierci. – Przepraszam.

Znowu była natrętna i zabrakło jej pokory.

Szybko wycofała się z groty, żeby nie męczyć Aterala swoją obecnością.

---

// Nenya

Drżącymi łapami uniosła misę do pyska.

– Dziękuję – powiedziała. – I przepraszam. Nie umiem pomóc Erycalowi. Poprosiłam Aterala, żeby przyjął jego brzemię, skoro dzięki niemu istnieje, ale nawet on nie chce mu pomóc z Tarramem.

Nie będąc już w stanie dłużej wytrzymać, wypiła łapczywie całą zawartość misy. Wierzyła, że ugasi ona jej nienaturalne pragnienie.

[Nenya]

  – Nie proś Śmierci by była wdzięczna za decyzje Życia – odezwał się łagodny głos Nenyi.
  Po zaczerpnięciu źródlanej wody jakakolwiek magiczna zachęta ciągnąca jej ciało i podpuszczająca umysł do wypicia czarnej cieczy minęła. Teraz została tylko Sekcja i jej własna natrętna ciekawość. Cokolwiek postanowi, będzie jej wyborem.


Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

// Nenya

Odłożyła misę z powrotem przed pomnik.

– Nenyo, przemyślałam to, co mi kiedyś powiedziałaś. Niepotrzebnie chcę robić rzeczy dla was, skoro obiektywnie niczego nie potrzebujecie. Gdy do was przychodzę, to jedynie wzbudzam w was irytację albo zmęczenie moją obecnością. Albo nie wzbudzam nic, bo jestem jak natrętna mucha i czasem nie ma sensu mi nawet odpowiadać.

Nie sądziła, by była daleko od prawdy.

– To co robicie, robicie to dla naszego dobra, albo dla własnej przyjemności. Lepiej będzie, jeśli i ja zajmę się tym co mi wychodzi, dla dobra smoków. Pisaniem kronik, organizowaniem szranków i pomocą materialną dla biednych smoków, nawet jeśli sama nie mogę uzbierać wiele. Gdyby któryś z bogów chciał czegoś ode mnie, to by o tym powiedział, albo jakoś pokazał. Inaczej jedynie sprawiam dodatkowe problemy, albo biegam natrętnie od posągu do posągu.

W tym była dobra. W niepotrzebnym irytowaniu innych.

– Oraz... um... może zrobię też coś dla własnej przyjemności.

[Nenya]

Po raz kolejny smoczyca nie usłyszała słownej odpowiedzi. Natomiast łagodna, ciepła obecność Bogini Zręczności, zdawała się emanować gdzieś w tle. Delikatny dotyk musnął łysą głowę Sekcji, a po kilku uderzeniach serca na posadzce rozległ się znajomy brzdęk. Niedługo później obecność Nenyi rozpłynęła się niczym we mgle.


Sekcja Zwłok
+ kwarcowy kryształ od Nenyi (+1 kostka do rzutu na Zręczność)* – użyj do 10.10.23

[Ślepa Sprawiedliwość]

// Naranlea

Zatrzymała się przed pomnikiem bogini magii i zdjęła kapelusz ze łba. Przytrzymała go metalową łapą przy piersi, po czym pochyliła łeb.

– Naranleo, wiedz, że bardzo żałuję za to, co zrobiłam Lahae. Krzywda pisklęcia to najgorsza rzecz, jaką może doświadczyć matka. Z twoich piskląt oboje są kalekimi, z czego do jednej krzywdy ja sama się przyczyniłam, za co cię przepraszam z całego mojego serca.

Czuła się zobowiązana do tych przeprosin, nawet jeśli przepraszała już wiele razy.

– Przyszłam w sprawie twojego syna. Od odzyskania iskry, Tarram coraz bardziej przecieka przez boga uzdrowień. Ma na niego zły wpływ, a przez to Erycal krzywdzi smoki, które chcą się do niego modlić. Ostatnio nawiedził mnie we śnie i nałożył pragnienie, którego nie mogłam zaspokoić niczym innym, niż piciem dziwnej czarnej mazi z jego piedestału, która wcześniej poraniła moje gardło i zainfekowała mnie chorobą. Nie wiem co by się ze mną stało, gdyby Nenya nie zdjęła ze mnie tego pragnienia.

Odchrząknęła i podrapała się nerwowo po szyi.

– Czy nie da się jakoś podzielić Tarramem, żeby cały ciężar więzienia nie spadał na barki jednego boga, który już nie daje rady? Albo czy nie dałoby się chociaż nim wymieniać, żeby nie mógł zbyt długo przegryzać się od środka przez swoje więzienie? Ateral powiedział, że nie jest Erycalowi nic winien, choć według mnie, to on powinien trzymać Tarrama, skoro dzięki temu w ogóle istnieje. Nenya też nic mi na ten temat nie powiedziała, prócz tego, że Ateral nigdy nie będzie wdzięczny za decyzje Immanora.

Pewnie był jakiś powód, czemu było tak, a nie inaczej, ale kompletnie go nie rozumiała. Jak tak dalej pójdzie, to będą musieli zniechęcić modlitw do Erycala, żeby Tarram nie miał negatywnego wpływu na smoki. Kto wie ile Erycala było w Erycalu. Na tym etapie, to Tarram mógł się podszywać pod boga uzdrowień, a wiążący stał się uwięzionym.