Mała plaża

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Keith zaś przybył nad Zimne Jezioro w zasadzie bezwiednie. Snuł się po terenach cienia mając już dość tych zapyziałych smoków. Nie nauczę cię, bo nie. A spoza stada Cienia chyba te skrzydlaki miały jeszcze gorzej poukładane w mózgach. Tak źle, tak niedobrze. Keith miał już wszystkiego dość i mimo posiadanych już umiejętności na Łowcę wciąż musiał zmagać się z codziennymi trudnościami Adepta, którego miano i tak bardzo późno dostąpił. No ale czego się spodziewać po tej leniwej bandzie idiotów? Bezskrzydły szedł sobie więc brzegiem jeziora nie bacząc na nic. Miał wszystkich po prostu głęboko gdzieś...tak jak i oni jego, ale czy to ważne?

/uznajmy, że Keith ma rangę Adepta, ceremonia trwa, w zasadzie zostało pytanie o imię ;)

//Ok ^^

Wyczuła woń obcego smoka. Cień. Piekielna wolała już cienie od życiowych, którzy w jej oczach byli nędznymi tchórzami. Odwróciła łeb w kierunku smoka, który w ogóle nie zwrócił na nią uwagi. Pysk miała beznamiętny.
– Przytłoczony życiem codziennym? – zapytała, nie ruszając się z miejsca. Była ciekawa, czy adept się zatrzyma, czy jak niektórzy fuknie na nią i oleje. Może chociaż jeden smok na tych ziemiach będzie miał odrobinę kultury i się z kimś dogada, spokojnie porozmawia? Jak nie, to będzie chyba musiała polecieć za barierę.

Keith nie zauważył samiczki. I jaki z niego będzie łowca?! Na litość, węch, wzrok, słuch..cokolwiek! Najwyraźniej był tak zaabsorbowany własnymi myślami, że zupełnie stracił na swojej drapieżnej ostrożności i wypatrywania ewentualnych konkurentów. Złote ślepia, w których kryła się tylko i wyłącznie dzikość omiotły czarną Ognistą, bo już uruchomił swoje zmysły i doskonale wyczuł woń stada jego nauczycielki magii. Po chwili przeniósł wzrok na jej skrzydła i warknął głucho. Wszędzie czaiły się tu te skrzydlate pokraki, ptasio-ssaki, a nie smoki. Keith przystanął oczywiście i zastanawiał się, czy jest sens w tym, by w ogóle rozmawiać z tą samicą. Wszak rozmowa strasznie go męczyła. Po chwili uznał, że może chwilę tu zostać i tak nie miał nic lepszego w tym momencie do roboty. Na zadanie pytanie wzruszył barkami, a zaraz potem przysiadł na zadzie. Ogon za nim poruszał się niczym czujny wąż, a dzikie ślepia wyrażały pytające emocje. Jak zinterpretuje to wszystko niewiele starsza od niego samica? Nie dbał o to.

Spojrzała na adepta. Dzisiaj Piekielna nie była sobą. Wyglądała na nieco... Przybitą? Możliwe. Raczej zmęczoną.
– Jestem Piekielna Łuska... Lub Lilith, jak tam wolisz – mruknęła niskim głosem, zresztą dla niej typowym. Nie miała typowego dla samic, wysokiego głosu. Wzrokiem lustrowała Keitha. W sumie byli podobnej wielkości, więc prawdopodobnie cienisty był w jej wieku, ewentualnie z różnicą jednego księżyca. Różnica żadna tak właściwie. Smoczyca zauważyła, iż osobnik nie ma skrzydeł. Pewnie równinny, ale młodej to nie przeszkadzało ani trochę.

Keitha nie obchodziły raczej stany psychiczne skrzydlaków i po prostu patrzył bez zainteresowania na samiczkę. Przedstawiła się, więc skinął krótko łbem na znak przyjęcia do wiadomości jej imienia. Lilith, czy Piekielna Łuska. W zasadzie zgodnie z tutejszą modą być może lepiej, jak będzie się do niej odzywał per Piekielna. Keith ślepcem nie był i widział uważne obserwacje Ognistej. Nie przeszkadzało mu to, póki nie rzucała kąśliwych uwag. No ale tak rozmyślając...wypadałoby i siebie przedstawić, hm? Tak więc młody postanowił jednak trochę się pomęczyć i odszukał pomost między swoim, a jej umysłem, po którym będzie mógł przekazywać mentalną mowę. Jego dzikie ślepia jeszcze ani razu nie mrugnęły, choć przeźroczysta błona lekko zwilżała ślepia. Keith oczywiście zadbał o to, by ani inne rzeczy, prócz jego przekazu nie opuściły jego umysłu, ani żeby do niego nie dotarło nic od umysłu Piekielnej. Jakoś nie lubił babrać się w cudzych mózgach. Zaraz potem posłał po pomoście proste słowa.
~Ja jestem Keith.
Słowa rozbrzmiały w umyśle ognistej samicy, zabarwione raczej melodyjnym głosem samca.

Słysząc w swoim łbie mentalne słowa wzdrygnęła się lekko. Nic jednak na to nie powiedziała, na jej pysku nie zamajaczyła żadna emocja.
– O ile mnie węch nie myli, to jesteś z Cienia. Mogę wiedzieć, na kogo się szkolisz? – zapytała jakby od niechcenia. Trzeba jakoś podtrzymać rozmowę, prawda? Piekielna miała jednak nadzieję, że zdoła porozmawiać z tym smokiem normalnie, bez pchania się do jej umysłu, ale nigdy nie wiadomo co się może wydarzyć. Jakoś przeżyje.

Keith widział wzdrygnięcie, gdy połączył ich umysły. Cóż, faktycznie nie było to przyjemne, po czym westchnął i przerwał tą więź.
-Wybacz, przyzwyczajenie. Jak przez księżyce nie masz języka, to mentalne porozumiewanie się wchodzi w krew.
Powiedział tym samym tonem, który młoda usłyszała w swoim umyśle, a Keith na chwilę przymknął ślepia smakując własne słowa. Tak dawno nie słyszał swojego głosu, że się nawet za nim stęsknił. Tak samo jak i za językiem, którym mlasnął i uśmiechnął się drapieżnie. Zaraz potem otworzył je i spojrzał na nią drapieżnym, nieco wygłodniałym wzrokiem.
-Łowca.
Odpowiedział krótko po czym oblizał gadzie wargi. Ostatnio wręcz nadużywał języka, ale kto by tak nie robił, po odzyskaniu jakże ważnego elementu anatomicznego po siedmiu księżycach milczenia? Keith przyjrzał się jeszcze uważniej samicy, nie była spostrzegawcza, więc z pewnością nie szkoliła się na Łowcę, więc biorąc pod uwagę jej atletyczną budowę ciała postawił...
-Ty zapewne na wojowniczkę?
Zagadnął z rozbawieniem, ale jego oczy wcale się nie śmiały. Keith wyglądał nieco jak dziki kot. Siedział, jego ogon co rusz poruszał się na boki, a złote ślepia wbite były w rozmówczynie. Mięśnie były jedynie delikatnie napięte, ale zawsze gotowe do podjęcia działania. Prawdziwy drapieżnik.

Na jej pysku pojawił się drapieżny uśmiech, lecz znikł po chwili. Nareszcie jakiś smok o podobnym do niej charakterze! Jedyny normalny na tych ziemiach. Lilith nawet z ojcem się ostatnio kiepsko dogadywała.
– A więc rozumiem, że przez pewien czas byłeś niemową? – zapytała w sumie retorycznie.
– Strzał w dziesiątkę – odpowiedziała. Aż tak po niej widać, że wojowniczka? Cóż, jak widać to prawda.
– Widać, że Ty to łowca. Idealny drapieżnik – powiedziała z psychopatycznym błyskiem w ślepiach, nawiązując do postawy samca. Niczym przyczajony tygrys. Błysk w ślepiach, mięśnie gotowe do ataku.

Keith zacisnął na chwilę szczęki, jakby coś rozważając i od czegoś się powstrzymując. Ożywienie, jakie nagle nastąpiło po jego słowach wzbudziło w nim jakąś dozę niezrozumiałego odczucia. Zmrużył więc ślepia i skinął krótko łbem.
-Powiedzmy że waszym bogom nie spodobał się mój...charakter i moje pochodzenie. Ale i ja się zmieniłem i oni nieco spuścili z tonu, więc oddali mi język.
Odpowiedział raczej beznamiętnym tonem. Co do kwestii bogów Wolnych Stad niestety miał mieszane odczucia. Nigdy nie był niewierzącym, ale wyznawał zupełnie inną wiarę. Wiarę Równin. A tutaj, nie mógł przyjść i pomodlić się do swoich bogów. Trudno. Nie musi chodzić do świątyni. Zaraz jednak przyjął pierwszy komplement w swoim życiu, który nie polegał na aprobowaniu jego poczynań w nauce. Dlatego też Keith przechylił łeb lekko na bok w zdziwieniu. Żadnych obelg, żadnych uprzedzeń. Interesujące. Gdyby nie te skrzydła, może i nawet by się dogadali na poziomie przyjacielskim. Choć jak Keith już zauważył, nie jest typem, który poszukuje kontaktu z innymi smokami. Wiedział, że jest wojowniczką. Miał wzrok godny pozazdroszczenia, a jako łowca był też dobrym obserwatorem, więc ruchy, styl mówienia i sama sylwetka smoczycy wskazywała, że jest dość...butną przedstawicielką swojej rasy, ale ten komentarz młody zostawił dla siebie.

Wysłuchała jego jakże fascynującej opowieści z nieznacznie uniesionym, prawym łukiem brwiowym.
– Dziwne, ale jak widać możliwe – mruknęła, wzruszając barkami. Wiedziała, że bogowie mogą zrobić niemal wszystko, łącznie z zabiciem kogoś mrugnięciem oka, ale nie sądziła by ktoś zrobił coś takiego, by odcięli mu język. Ona osobiście by nie przeżyła, gdyby jej się to stało, bo wtedy jedynym mądrym rozwiązaniem jest mowa mentalna, a Piekielna nie zamierzała do niej nigdy sięgać.

Wyszczerzył drapieżnie kły i prychnął.
-Przynajmniej wiem, gdzie nie łazić.
Również wzruszył barkami, po czym przejechał ogonem po ziemi, zagarniając go przed siebie w bardziej spoczynkowej wersji, przy okazji ogrzewającej jego łapy od chłodnej ziemi. Choć wciąż był czujny i nie spuszczał obcej z zasięgu swoich bystrych ślepi to teraz czuł się nieco swobodniej widząc, że i tak nie dojdzie raczej do sprzeczki w kwestiach jego charakteru. Keith pomimo również niechęci do magii, która nota bene nie szła mu wybitnie, ograniczał się raczej do pisania pazurem po ziemi, ale jak już się nauczył magii, pismo wyszło trochę z użytku, zwłaszcza, gdy oczekiwano od niego długich wypowiedzi. Ale dość o nim, w końcu nie mogą gadać tylko o jego języku, choć trzeba było przyznać, bezskrzydły poczuł się mile połechtany, nawet w obecności tej skrzydlatej poczwary. Gdyby ich nie miała, byłaby idealną towarzyszką robienia kłopotów tym bufonom w Cieniu i poza nim. Na tę myśl w oczach Keitha rozbłysło rozbawienie, po czym samczyk przechylił łeb na bok i jeszcze raz przyjrzał się krytycznie Piekielnej i posłał jej drapieżny uśmiech.
-Powiedz, a ty co tutaj robiłaś i na dodatek mocząc sobie łapy w tej piekielnie zimnej wodzie?
Zagadnął jakby czymś nagle tknięty, ale czym, to chyba już sam Keith wie.

Dokuczanie cienistym? Piekielna byłaby wymarzoną towarzyszką! Akurat tego osobnika odrobinę polubiła, o ile w ogóle to możliwe w jej wypadku. Ale resztę chętnie by skopała.
– Właściwie to nic, rozmyślałam. Ostatnio nie mam zbyt wiele do roboty, poza czekaniem aż mój durny brat zda test i będziemy mieli ceremonię – odparła, zerkając w dół na wzmiankę o zimnej wodzie. Samica właściwie o niej zapomniała.
– W obozie Ognia zawsze jest gorąco, a taka zimna woda jest bardzo miłą odmianą – powiedziała, odwzajemniając drapieżny uśmiech. Pierwszy smok, z którym się jakoś dogadywała.

Skinął krótko łbem przyjmując do wiadomości jakże rozgoryczone stwierdzenie samicy. Uśmiechnął się do niej półgębkiem. Czyli faktycznie byli praktycznie na równi. On czekał aż jego mistrz znajdzie czas na ten test...Ale to już wkrótce.
-A więc masz rodzeństwo?
Zagadnął, przechylając łeb na bok. On był sam, sam od samego wyklucia. Nie licząc spotkania przez barierę z obcym Równinnym. Kiedyś nawet do myśli Keitha dotarła cicha nadzieja, że być może był to jego ojciec. I tu miał już swój punkt. Piekielna mówiła dokładnie to, czego się spodziewał, więc zamierzał nieco bardziej pociągnąć ją za język, dlatego przejechał ponownie jęzorem po gadzich wargach i zapytał.
-Obóz Ognia, hm? Co wy tam właściwie macie, że tak tam gorąco?

Na jego pierwsze pytanie kiwnęła potwierdzająco łbem.
– Moja siostra jest zastępczynią i czarodziejką. Jedna jest jeszcze pisklakiem. Mam też brata który ma na karku jakieś dwadzieścia księżyców i nadal jest adeptem. I tego skończonego kretyna – mruknęła z pogardą. Najchętniej poderżnęła by Niepokornemu gardło. Ale nie mogła.
– Mamy pustynię, i to nawet sporą, a więc logicznym jest iż za dnia się można ugotować, a w nocy zamienić w kostkę lodu. Poza tym są liczne gejzery, w których jest gorąca woda, no i wygasły wulkan. Poza tym siarka, której u nas nie brakuje, również jest dość gorącym gazem, więc właściwie mamy tam dosłowne piekło – odparła z szyderczym błyskiem w oku. W Wodzie byłoby jej lepiej, ale niestety tego stada nie ma już od wielu księżyców.

Keith roześmiał się gardłowo. No proszę, a więc rodzeństwo to same problemy.
-Widzę, że niezbyt przepadasz za swoim rodzeństwem, a zwłaszcza za tym "skończonym kretynem". Zalazł ci czymś za skórę?
Zapytał szczerze rozbawiony postawą Piekielnej. Pokiwał powoli łbem, gdy opowiedziała mu pokrótce o terenach Ognia.
-To przenieście obóz do lasu? Albo gdzieś, gdzie nie będzie tak gorąco? Chyba pustynia nie pokrywa całych waszych terenów?
Keith zapytał tym razem z powagą, po czym zniżył nieco łeb, ale nie by odsłaniać kark.
-Albo zawsze możesz zmienić stado, skoro tak narzekasz.
Odparł półgłosem z rozbawieniem w złotych ślepiach. Rozmowa z tą smoczycą o dziwo sprawiała mu przyjemność. Rozbawiała go swoim dziecinnym nastawieniem do niektórych spraw, ale to dobrze. On zawsze był d*pkiem, który nie znał słowa "zabawa" w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Bawił się dobrze, ale tylko cudzym kosztem.

Uśmiechnęła się z mrocznym rozbawieniem.
– Powala swoją głupotą. Na naszej wspólnej ceremonii na adeptów zachowywał się po prostu... No jak kretyn, nie znam innego określenia – parsknęła śmiechem, wypowiadając ostatnie słowa.
– Nie pokrywa, ale tak czy siak wszędzie jest siarka, która ociepla powietrze. Poza tym chyba tylko ja się nie mogę do tego dostosować, a u nas panuje demokracja, więc sama nie załatwię przenosin obozu – odparła wzruszając niedbale barkami.
– Też się nad tym zastanawiałam... Ale mam pewne plany, więc wolę pozostać w Ogniu – dodała nieco ciszej.
– A jak tam w Cieniu? – zapytała.

Wydał z siebie gardłowy pomruk, który Piekielna mogła uznać za gest zrozumienia. Powietrze z Ognistych terenów faktycznie ocieplało nieco granicę z tym stadem, ale Keith był obojętny na temperaturę. Demokracja, prychnął na to stwierdzenie. Albo się rządzi mocną łapą, albo w ogóle. Te Wolne Stada były tak porąbane, że Keith już się w tym wszystkim gubił. Bufon Kheldar o nic się nie pytał swojego stada, tylko działał. Czy to było dobre, czy złe? Trudno mu było orzec, bo nigdy się tym nie interesował. Keith lekko zarzucił łbem i potrząsnął nim, jakby jakaś uciążliwa mucha latała mu koło ucha.
-A zdradzisz, cóż to są za te piekielne plany? Zamierzasz objąć władzę?
Zapytał z rozbawieniem i lekką kpiną, ale taki już po prostu był, że robił sobie żarty z każdego. Na pytanie jak tam w Cieniu wzruszył jedynie barkami.
-A skąd mam wiedzieć, jak mnie tam w zasadzie nie ma?
Zapytał przechylając łeb na bok ciekaw reakcji smoczycy.

Na jego pytanie pokręciła przecząco łbem. Smoczyca wiedziała, że może w pełni zaufać tylko sobie. Nawet ojcu nie mogła nic mówić, bo domyślała się jego reakcji. Gdyby z kolei te plany doszły do Runy... To Piekielna mogłaby już stawiać sobie nagrobek.
– Nie do końca o to chodzi. Ale nie mogę powiedzieć... W każdym bądź razie nie chodzi o to by zdominować stada i wszystkich pozabijać – odpowiedziała z kpiną w ślepiach. Lilith nie zależało na władzy.
– Więc żyjesz na granicy Cienia i samotnika? Ciekawa opcja – odparła z rozbawieniem w ślepiach.

Na chwilę w dzikich ślepiach Keitha pojawił się dziwny cień, ale sprawny obserwator by go nie zauważył. Dlatego też bezskrzydły po porostu prychnął.
-Temu światu pod barierą przydałoby się przetrząśnięcie skóry, by w końcu wiedzieli, gdzie ich miejsce w szeregu.
Odparł po chwili namysłu, po czym westchnął. Sobie te ssaki stworzyły azyl, piękny...dzięki którym wyniszczają się nawzajem. Po co więc Równinni mieli brudzić sobie łapy, jak same Wolne Stada się wyniszczą? Z jednej strony było to nawet komiczne. Na pytanie skinął lekko łbem.
-W Cieniu nikt mnie nie kontroluje. Mam być tylko użyteczny, to wszystko.
Wzruszył ponownie barkami. W zasadzie nie przeszkadzał mu taki układ. Będzie łaził samotnie po terenach Cienia i polował, a w zamian nikt mu nie będzie mówić, co ma i jak robić.

Kiwnęła głową w zamyśleniu.
– A to ciekawe – mruknęła bardziej do siebie, niż do rozmówcy, jednak po chwili znowu skierowała na niebo swe pomarańczowe, żywe ślepia.
– Niektóre smoki są po prostu zaślepione... Nie rozumieją potrzeb innych, tego że chcą żyć po swojemu. Narzucają im styl życia, a potem dziwią, że coś im nie pasuje... Przynajmniej ja mam takie wrażenie. Czasem zastanawiam się, jak jest u Równinnych – powiedziała z pewną kpiną i rozbawieniem w głosie. Wolne Stada stawały się dla Lilith coraz bardziej męczące i zwyczajnie nudne.

Końcówka ogona Keitha drgnęła, gdy samiczka wspomniała o Równinach z takim tonem. Machinalnie łeb samca wysunął się lekko na szyi do przodu, by zmierzyć się oko w oko z Piekielną. Pysk bezskrzydłego wykrzywił grymas pogardy.
-Nie przeżyłabyś dnia na równinach, skrzydlata.
Powiedział grobowym, pozbawionym emocji tonem głosu, po czym uniósł łeb i westchnął.
-Nawet nie wiesz, ile bym dał, bym mógł wyjść za barierę.
Tym razem w tonie głosu Keitha brzmiała nutka nostalgii. Ale Keith szybko zreflektował się i po prostu warknął głucho i wbił swój wzrok w horyzont. Tam gdzieś....byli. Czekali. A on nie mógł póki co nic zrobić.

Smoki Wolnych Stad

Mała plaża

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu