Polanka

[Trzeci Szlak]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Syn Przygody zaśmiał się głośno, kiedy Khamsin wspomniał o "wszystkich" Ziemnych. Byłoby to ciekawe, ale w dłuizszej perspektywie niezbyt dobre dla zróżnicowania genetycznego!
– Spokojnie, nie wszyscy – zapewnił smoka. – Choć oprócz Śnieżki mam jeszcze dwóch braci: Światła Północy i Szaleja Jadowitego. Znając twoje szczęście, pewnie właśnie na nich trafisz następnym razem. Tylko Szaleja się nie przestrasz, bywa... interesujący w obyciu – wyjaśnił, mrugnąwszy porozumiewawczo.

I przytaknął na kolejne słowa pustynno-morskiego.
– Postaram się zapamiętać to imię, może ktoś będzie je znał i zdoła je połączyć z faktami. Choć jak mówisz, że podobno wychowywał go Strażnik... nie znał on tutejszego imienia Golfstroma? – zapytał, nieco zaskoczony. Naprawdę prorok mógłby kogoś wychowywać, nie mając tak podstawowej wiedzy...? Cóż, Strażnik bywał mało empatyczny. Znając go, Świst nawet nie byłby zdziwiony, gdyby wypytał wychowanka absolutnie o wszystko, ale akurat nie o dawne imię. – Bądź co bądź, życzę ci powodzenia w poszukiwaniu wiedzy o nim. Wśród Wolnych nie ma aż tak wielu smoków; jestem pewien, że prędzej czy później ktoś połączy fakty – zaznaczył.

Pytanie o Arel było może odrobinę zaskakujące, ale... dlaczego miałby nie odpowiedzieć? nigdy nikomu nie opowiadał o szczegółach historii swej miłości.
– Poznaliśmy się przypadkowo: wracałem wówczas z Areny Viliara, gdzie mierzyłem się z jego harpią. Arel zmierzała w przeciwną stronę, gdyż chciała obserwować pojedynki innych smoków.I się od nich uczyć – wyjaśnił. – Była wtedy jeszcze adeptką, nazywała się Motylą Łuską. I była zdecydowanie zbyt młoda, aby myśleć o niej w ten sposób – podkreślił, mrugnąwszy porozumiewawczo.

– Ruszyliśmy wspólnie za barierę, gdzie spotkaliśmy nowych kompanów: Arel Kirima, ja zaś Wichra. Tego pierwszego być może znasz, Wicher zaś jest kirinem – stworzeniem przypominającym konia, musiał przybyć z naprawdę daleka. Bądź co bądź, po raz kolejny spotkaliśmy się w zgoła innych okolicznościach – kontynuował. – Arel wezwała mnie w trudnej chwili, gdy na ceremonii Słońca nie wszystkie sprawy poszły po jej myśli. Ja... myślę, że to był pierwszy raz, kiedy faktycznie zaczęła między nami powstawać pewna więź – zaznaczył. – Widzieliśmy się jeszcze podczas bitwy na statku łowców smoków. A potem zwiedziliśmy... piękne miejsce. – Świst musiał mocno ugryźć się w język; prawie się wygadał, że był nielegalnie na terenach Stada Słońca, nie powinien tego rozpowiadać! – Przeżywaliśmy też przygody, pomagając elfom, wówczas właśnie wyznałem jej miłość – powiedział z uśmiechem.

– Bądź co bądź, znamy się od dawna. I uważam, że macie wspaniałą smoczycę za zastępczynię waszego przywódcy. Jestem pewien, iż swoimi decyzjami i postawą uczyni dla was wiele dobrego – zakończył.

Porywisty Kolec

[Rytm Słońca]

Odetchnął z ulgą. Na szczęście Ziemia nie okazała się być największym haremem wśród pobliskich krain. A ilość rodzeństwa Śwista w sumie... zdawała się być rozsądna.
– Dopóki nie będzie chciał mnie zabić albo zjeść dla mnie będzie w porządku. – Przytaknął wyraźnie w odpowiedzi na ostrzeżenie przed Szalejem.

Potem półmorski dosłownie przywalił sam sobie łapą w pysk. Dlaczego? No z braku jakiejkolwiek zdolności na zorientowanie się, że skoro Strażnik go kiedyś znał, to i pewnie znał jego imię, a może nawet i wszystkie.
– ...Czasem moja głupota mnie przeraża. Daj mi chwilkę. – Powiedział, odwróciwszy się na bok na chwilkę. Poprowadził krótką mentalną konwersację z Prorokiem i z powrotem odwrócił się do rozmówcy. Wyglądał na nieco... skonfundowanego? Oczywiście jego głos i mina na pysku zupełnie nic nie mówiła, jak wcześniej.
– Dziwne, Strażnik powiedział, że inaczej się nazywał. Może ja źle zapamiętałem. "Za młodu Malstrom, a za dorosłego Błysk Przeszłości". Łał. Fajne imię. – Potuptał przednią, prawą łapką delikatnie kilkakrotnie.


Przysłuchiwał się odpowiedzi na pytanie o Arel bardzo, bardzo uważnie. Zacisnął nawet z niewiadomego powodu lekko szpony na ziemi pod łapami i tak sobie stał, dopóki drugi półrybi nie skońćzył mówić. Aż zaczęła mu się powoli sączyć rzadka woda z jego nosa. Już z doświadczenia wiedział, że to przez obecność futra na ciele swojego rozmówcy. Nie mógł z tym nic zrobić. Tak jak z tym, że Świst był pierwszy.
– Też się w niej zakochałem. – Powiedział tak po prostu, jakby nigdy nic, jakby była to najnormalniejsza rzecz na świecie. – Ale mnie nie chce. To znaczy, zgodziła się na bycie przyjaciółmi. – spojrzał na moment gdzieś na bok, ale potem znów na ślepia rozmówcy. Postawą nie wydawał się być smutny – Mam nadzieję, że wasza... przyszłość będzie wesoła. Z resztą, co ja się oszukuję. Uśmiechasz się tak często jak ona, więc nawet już na pierwszy rzut ślepia widać, że pewnie dobrze się dogadujecie. – Uśmiechnąłby się teraz sam, ale z oczywistych powodów nie mógł. – Wasi rodzice byli przywódcami. No i też macie futro. Pewnie bardziej pasować się już nie da. – Zaczął nawet łagodnie przytakiwać, spoglądając tym razem na łapy Śwista. Nagle jednak wychylił swój łeb bardziej do przodu i wręcz z góry zaczął patrzeć się swym pasywno-agresywnym, stałym wyrazem pyska.
– Ale jeśli cokolwiek jej się stanie, to znajdę cię. – Powiedział ciszej, ale wciąż płasko. Niezbyt brzmiało to jako groźba z tego powodu. Powoli wycofał swój łeb z powrotem na "standardową" pozycję do rozmów.

Syn Przygody

[Trzeci Szlak]

Syn Przygody uśmiechnął się, kiedy Khamsin wspominał o swoim ojcu. A więc...
– Znałem Błyska Przeszłości. Był wspaniałym smokiem – wspomniał z radością w głosie. – Mogę ci o nim opowiedzieć więcej – dodał wesoło.

Tyle że... kolejny temat poruszony przez Porywistego był nad wyraz ważny. Syn Przygody natychmiast spoważniał, przyglądając się samcowi badawczo. I potrzebował długiej chwili, aby przeanalizować jego słowa. Oczywiście, w takiej sytuacji naturalnym było powiedzenie wsparcia. Kilku zdań o tym, iż nie powinien się martwić, iż istnieje jeszcze wiele samic na tym świecie, życie jakoś się ułoży i tak dalej. Tyle że...

Tyle że takie słowa muszą brzmieć okropnie, gdy wypowiada je samiec, który jest partnerem twojej niefortunnej miłości.

Świst wpatrywał się w Khamsina długo. Bardzo, bardzo długo. Jak rzadko, wojownik Ziemi zupełnie nie wiedział, co powiedzieć. Przymknął ślepia, oddychając powoli; musiał to sobie wszystko poukładać w głowie. Jak by się czuł...

Pamiętał, jak byli wtedy w drodze powrotnej do Wolnych Stad. Kiedy myślał, że Arel jednak go odrzuciła. Co by zrobił, gdyby jednak jego ówczesne myśli okazały się prawdziwe...?

– Dziękuję, że jesteś ze mną szczery, Khamsinie – powiedział do smoka szeptem, otwierając oczy. Nadal przyglądał mu się z uwagą. – Nie każdy miałby odwagę powiedzieć coś takiego wprost do partnera samicy, w której się zakochał – dodał. I podszedł bliżej, kładąc łapę na barku samca – tę ranną, na której by nie ustał. – Nie wiem, czy istnieją właściwe słowa, które mógłbym teraz powiedzieć, ale ukradłeś moją kwestię: to ja znajdę cię, jeżeli coś przytrafi się Arel, choćbym musiał wtargnąć na ziemie Słońca – zaznaczył, wyszczerzywszy lekko kły. Zaraz jednak znów spoważniał i popatrzył smokowi głęboko w oczy. – Nie pozwól, żeby ta sytuacja cię zmieniła, Khamsinie. Nie pozwól, żeby zazdrość doprowadziła cię do zrobienia czegoś głupiego... ani nie pozwól, żeby ta sama zazdrość przerodziła się w wieczną frustrację i smutek. Po prostu pozostań najlepszą wersją siebie i bądź nią zawsze, nawet mimo niepowodzeń. Ja... – Zawiesił na moment głos, odwracajac spojrzenie gdzieś w bok. – Gdyby Arel kiedyś nie przyjęła mojej miłości, taki właśnie postawiłbym przed sobą cel.

Porywisty Kolec

[Rytm Słońca]

– Cooo. – To było najmniej zdziwione zdziwienie, jakie można było od kogokolwiek usłyszeć. Dlatego też złapał się oboma skrzydłami za rogi i aż trochę zgarbił, żeby rozmówca wiedział, jak bardzo jest zszokowany tym faktem. – Tak. Bardzo proszę. Mama mi już trochę o nim mówiła, ale nie mogła powiedzieć zbyt dużo więcej, bo bardzo długo go nie znała. – Puścił je, składając ponownie skrzydła i aż podskakując z radości.

Przekrzywił aż łeb na bok widząc, że Świst chyba gdzieś odpływa na mentalną przygodę. Sam nie rozumiał do końca co musiał aż tak długo przetwarzać półmorski towarzysz (może jednak nie był w miarę normalny i myślał jak załatwić większego Khamsina mając złamaną łapę za to, że w ogóle myślał tak o Arel?), ale cierpliwie czekał, nie wykazując żadnej agresji ani chęci pójścia sobie (oprócz tej poprzedniej... "groźby"? A może po prostu chodziło mu o zawołanie Śwista na ratunek gdyby Arel znikła?) z tego miejsca.
Cofnął odrobinę łeb do tyłu, nieco zdziwiony za podziękowania za byciem szczerym. Niby po co miał ten fakt ukrywać? No, w sumie... trochę racja, że pewnie niektórzy baliby się przyznać do takich myśli. Ale półpustynny wychodził z założenia, że jeśli coś nie jest tajnym sekretem, nie ma co tego ukrywać. Inaczej zwykle pewnie wyjdą z tego kłopoty. Jednak kontynuacja samca jeszcze bardziej go zdziwiła i skonfundowała. No... rozumiał, że niespełniona miłość była negatywnym wydarzeniem w jego życiu, ale nie rozumiał, czemu miałby to niby jakoś mocno i długo przeżywać? Stało się, to się stało. Nie mogło stać się inaczej bez posuwania się do środków, których psychika półpustynnego samca nie pozwalała mu użyć, ani nawet o nich myśleć.
– Nie rozumiem. – Zaczął dość szybko, w porównaniu do prędkości wypowiedzi Śwista – Niczego nie zazdroszczę. Cieszę się nawet tym, że jesteś w miarę normalnym smokiem, a nie jakimś zgniłym kaktusem. – przytaknął łbem i podniósł się z pozycji siedzącej. Jego płaski, bezemocjonalny głos przez tak długi czas mógł być już trochę męczący do słuchania. – To dobrze dla Arel, no i oczywiście dla relacji międzystadnych. Po co miałbym się smucić czymś, na co nie mam wpływu, jak mogę ten czas poświęcić na produktywniejsze rzeczy. – podskoczył w górę przednimi łapami, a następnie znowu usiadł. Chcąc czy nie chcąc te akcje spowodowały krótką pauzę w jego wypowiedzi, ale jeszcze jej nie skończył. Kontynuował na tym samym poziomie. – Pytanie retoryczne. Czy jestem najlepszą wersją siebie. Pewnie nigdy się nie dowiem, ale po prostu staram się nie mącić niepotrzebnie żyć innych. Zwłaszcza w tych czasach z wszechobecnymi łowcami. Sam nie jestem nikim wielkim – Powiedział prawie dwumetrowy smok do półtorametrowego prawie-karzełka – ale będąc częścią większej całości wierzę, że mój mały wpływ ma duże znaczenie. – poklepał się luźno po bokach ciała złożonymi skrzydłami. Na moment zadarł łeb odrobinę w górę będąc dumny ze swojego toku myślenia.

Syn Przygody

[Trzeci Szlak]

Im dłużej Syn Przygody przysłuchiwał się Khamsinowi, tym bardziej ten wydawał mu się niezwykle interesującym smokiem. Ograniczona mimika, a wręcz jej brak, znacznie utrudniała rozumienie komunikatów. Wojownik sam nie był pewien, czy traktować słowa rozmówcy dosłownie, czy też po prostu próbuje udawać brak żalu. Mimo wszystko... bardzo podkreślał, że nie jest nikim szczególnym i że nie chce mącić cudzych żyć. To nie brzmiało jak coś, co powiedziałby smok, który przeszedł obok sprawy obojętnie.

Ale może po prostu taki był sposób wypowiadania się Khamsina.

– Twój pysk nie wyraża emocji. To co najmniej ciekawe – zwrócił uwagę Świst, który znów obserwował samca. Nadal trzymał łapę na jego barku, jego spojrzenie było teraz jednak dość neutralne. Czyli w przypadku wojownika po prostu pogodne. – Bądź co bądź, trudno być zawsze najlepszą wersja siebie, ale można zawsze starać się nią być. Jeżeli o to będziesz dbał, z pewnością spotka cię wiele szczęścia w życiu – zaznaczył z uśmiechem. – Twój wpływ z pewnością ma znaczenie. Dla każdego, kogo spotykasz.

Po tych słowach samiec odstąpił o kilka kroków od Porywistego i rozsiadł się wygodnie. Nastał czas, aby powrócić do innego tematu.
– Nie miałem wiele czasu, aby poznać Błyska Przeszłości – zaczął wspomnienie. – Rozmawiałem z nim, kiedy jeszcze byłem pisklęciem. Wiem, że bywał na wielu wyprawach z moim ojcem, który mówił o nim dobre rzeczy; Błysk Przeszłości bez wątpienia był bohaterem. Być może właśnie jego czyny sprawiły, iż po swojej śmierci nawet na moment wrócił, ukazując się nam w formie ducha – wyjaśnił z uśmiechem. – Kiedyś przekazał mi ważną myśl: aby zostać bohaterem, nie zawsze trzeba być silnym i odważnym. Czasami wystarczy jedynie kierować się dobrem wszystkich – zaznaczył. – To piękne; oznacza, że każdy z nas może zrobić coś wspaniałego i sprawić, iż jego imię zostanie zapamiętane. Jeśli nie przez wszystkich, to choć przez tych, którzy żyja. w jego otoczeniu – zaznaczył. – Mówisz, że nie jesteś nikim wielkim; jesteś pewien, że to się nigdy nie zmieni...? – zapytał, zerkając na smoka z ciekawością.

Porywisty Kolec

[Rytm Słońca]

– Taka już moja uroda, w parze z tym głosem. – wtrącił, a jakżeby inaczej, płasko i bez uśmiechu. Wzruszył lekko skrzydłami, choć w środku z każdym następnym księżycem coraz bardziej odrobinkę wzrastała w nim wewnętrzna frustracja tym, że w przeciwieństwie do innych nie może nikomu posłać uniwersalnego uśmiechu, którym obdarowywały go dosłownie wszystkie inne smoki. Jak Korozja sobie radziła z tym problemem?
Dalszej myśli Śwista nie rozwinął, tylko jej przytaknął. W końcu jego pogląd na tę sprawę był już wcześniej właśnie taki, o jakim mówił Świst.

Później z ciekawością zaczął się przysłuchiwać jego krótkiej opowieści o tacie. Troszkę mu szczęka opadła, gdy ten opowiadał o nim takie rzeczy. Kto by pomyślał, Świst widział ojca Khamsina na swoje własne ślepia! Ah, jakże chciałby się zamienić z nim rolami, choć na tamto jedno spotkanie. Przydreptywał już w miejscu przednimi łapami w oczekiwaniu na to, aż będzie miał czas na swoją wypowiedź. Wytrwał jednak cicho do samego końca opowiadania półmorskiego. W międzyczasie przejechał górną częścią swojej łapy przy własnych nozdrzach, bo czuł, że w nich zbierała się już ta niewdzięczna woda.
– Hm. Skoro jednak faktycznie mój tata spędzał sporo czasu z twoim, to dziwne, że go nie skojarzył wcześniej. – zaczął jeszcze siedząc spokojnie, ale nie mogąc się powstrzymać podskoczył pionowo w górę, radośnie trzepocząc skrzydłami. – Ale – łoł – to jednak brzmi bardzo super. – Chwilę zajęło mu się uspokojenie i ułożenie myśli, ale wciąż nie aż tyle czasu, którego potrzebował wcześniej Świst na przetworzenie bezpośredniego wyznania półpustynnego.
– To, co powiedziałeś; pamiętam, że jednej nocy mama mi mówiła dokładnie to samo. I że tata... Błysk Przeszłości, jej to też powiedział. – Rety, zdawało mu się teraz, że praktycznie prawie wszyscy tu wokół mieli szansę się z nim spotkać i porozmawiać, tylko nie on i rodzeństwo. No ale cóż, taki już kapryśny był los. Powiedział sobie w głowie nawet, że jego ojciec mógł być dla niego tylko... błyskiem przeszłości. Heh.
Dobry humor go nie opuszczał. Dlatego po tym, gdy Świst się zapytał o bycie wielkim, Khamsin po prostu się wyprostował i wstał. Znów z góry popatrzył się na znacznie niższego samca i stał tak w bezruchu parę uderzeń serca.
– Nie no, w pewnym sensie już jestem wielki. – Nie wytrzymał i to powiedział. Zaczął się śmiać poprzez uderzanie swoimi skrzydłami o boki swojego torsu i częstując rozmówcę paroma płaskimi "hehe" wydobywającymi się z gardła. – ....więc, wszystko jest możliwe.

Syn Przygody

[Trzeci Szlak]

Wojownik zaśmiał się głośno, kiedy Khamsin aż nadto dosłownie przedstawił jego słowa. Najwidoczniej jego rozmówca szybko zapomniał o wątku Arel! Bardzo cieszyło to Śwista – wiedząc, iż odbudowanie się w podobnych sytuacjach bywa trudne, Porywisty jednak radził sobie z tym dobrze. Wręcz niebywale dobrze, chyba nawet lepiej, niż prowadziłby sobie Świst!

– Czyli połowa zostawania wielkim bohaterem już za tobą – stwierdził zadziornie. – Została ta druga, bardziej bohaterska. Błysk został nim podczas swoich podróży, zawsze roznosząc dobro pośród tych, których spotykał. Myślisz, że i my moglibyśmy ruszyć razem za barierę? – zapytał. – Tak, jak kiedyś ruszali nasi ojcowie! Myślę, że byłoby to piękne nawiązanie do ich przygód!

Porywisty Kolec

[Rytm Słońca]

Półpustynny podskoczył przednimi łapami, przytakując łbem.
– Pewnie, byłoby super. Mógłbym też cię zaprowadzić tam, gdzie żyłem zanim przyszedłem do Wolnych Stad. Albo po prostu pójść gdzieś w nieznane. – bez zawahania odezwał się, lustrując półmorskiego swoim wzrokiem. Ha, jak ich ojcowie. Ciekawe czy to się fajnie skończy. A może jak tata znalazł Arimarę, tak on kogoś gdzieś tam kiedyś znajdzie? Kto wie! Na pewno nie dowie się, jeśli nie spróbuje.
Spuścił potem od razu wzrok na pokiereszowaną kończynę wojownika, od której zaczęła się ta ichniejsza rozmowa.
– Ale najpierw może wylecz łapę. Miło było poznać i chwilę pogawędzić, ale ty pewnie idziesz do Świątyni by uśmierzyć ból tej zwiędniętej łapy, a ja idę do Giganta, żeby się pouczyć. – wskazał mimowolnie łbem kierunek, w którym znajdywał się jego cel. – Zmówmy się kiedyś w przyszłości na jakieś spotkanie, albo właśnie wyprawę, dobrze. – przechylił łeb na lewą stronę, wstając i sygnalizując, że powoli chyba wypadałoby się zwijać!

[Trzeci Szlak]

– Dlaczego "albo"...? – zapytał Świst, wyszczerzywszy kły w zadziornym uśmiechu. – Nie widzę przeszkód, aby odwiedzić twoje dawne strony... i nie widzę przeszkód, aby ruszyć z tobą w nieznane! Nie stoi to w sprzeczności! – podkreślił wojownik. A potem spojrzał na swoją łapę, parsknąwszy śmiechem. – I to prawda, powinienem zacząć o d jej wyleczenia – zaznaczył, powoli podnosząc się z miejsca. – Rozmozwy nigdy za wiele, ale skoro spieszno ci do nauki, nie będę cię zatrzymywał, Khamsinie. Jakoś do Świątyni się doczłapię! – podkreślił wesoło. – W takim razie chyba... do zobaczenia!

Rytm Wydm

[Rytm Słońca]

Wzruszył łagodnie skrzydłami.
– Cóż, bo na pierwszą podróż raczej da się iść tylko w jedno miejsce. – poklepał podłoże przednią łapą przed sobą, próbując jak najmocniej z siebie się uśmiechnąć, ale oczywiście nieudanie.
Później jednak łeb trochę cofnął i obrócił go w drugą niż w tą, kiedy zadawał "Pytania.".
– Oj, jeśli ciężko ci iść w takim stanie mogę trochę cię podeprzeć i pomóc. Zdrowie jest ważniejsze od nauki. – podniósł prawą przednią łapę w powietrze i raz nią w drobnym stopniu machnął w stronę Wojownika.

Syn Przygody

[Trzeci Szlak]

– Cóż, skoro tak uważasz... pomoc mi nie zaszkodzi. Choć to nie pierwszy raz, z gorszymi ranami docierałem samodzielnie do bogów – zaznaczył Świst, uśmiechnąwszy się. – Nigdy nie zawiedli. Sennah też nigdy mnie nie zawiodła, gdy ruszałem za barierę. Bądź co bądź... chyba faktycznie nie powinienem zwlekać – podkreślił. – Ktoś może potrzebować mojej pomocy w każdym momencie, nawet za chwilę, nigdy nie wiadomo. Lepiej, żeby nie musiał czekać, aż pokonam cały szlak – zakończył, mrugnąwszy porozumiewawczo.

Po czym z uśmiechem ruszył w drogę, pozwalając, aby Khamsin mu w tym pomagał.

Rytm Wydm

[Rytm Słońca]

Ucieszył się słysząc pozytywną reakcję Wojownika. Choć trochę przykro mu było, że jako właśnie wojownik tak często musiał narażać się na mocny, fizyczny ból. Chyba jednak dobrze półpustynny zrobił nie wybierając tej ścieżki; nie widziałby siebie na miejscu syna przywódcy Ziemi.
– Już. Żeby było jeszcze szybciej możemy sobie pomaszerować do jakiegoś ustalonego rytmu. – Powiedział płasko, podchodząc do boku połamanego, aby zacząć go podpierać. Razem potem ruszyli do Świątyni, a spod niej po pożegnaniu się Khamsin udał się do Skalnego Giganta.
Kto wie, może właśnie szybszą eskortą Porywisty pośrednio przez Śwista uratuje faktycznie komuś życie?

//zt

[Powiernik Pieśni]

Jeszcze mu było daleko do całkowitego wytrenowania się, ale wojna, a także wydarzenia na misjach dawały mu powoli dopływ pewności siebie... dawały wiarę w to, że nie był całkowicie niewarty czasu. Wsparcie w postaci przyjaciół powoli również skutkowało powolnym prostowaniem się pogiętego kręgosłupa zwanego 'ego'. Oczywiście był to proces długi, ale powrócił wreszcie do treningów nad sobą. Zamierzał też ćwiczyć nadal jako kaleka, bo nie raz, nie dwa najskuteczniejszym sposobem na pokonanie wojownika było uniemożliwianie mu skutecznego ruchu tak w obronie jak i ataku.
Yulo więc stał na polance i zastanawiał się nad nowymi technikami, które mógł stosować podczas pojedynku. Do tej pory zawsze stał się mieć oko na przeciwnika, a więc przede wszystkim atakował ogniem, łapami i kłami, ale ostatnimi czasy myślał o ogonie i ukrytych w nich kolcach. Nie przypominał sobie, aby to mama takowe miała, a więc może ojciec? Stanowiło to ciekawą broń, której musiał nauczyć się lepiej używać.

Obserwator z daleka widział więc na polanie kalekiego wojownika, który przy użyciu jednej przedniej łapy i zarzucaniu zadem, starał się chlastać powietrze, kiedy to ogon w końcu leciał za zadem, a wojownik kończył obrót i stawał znów prosto, nieco chwiejnie wyhamowując obrót ogona. Trudna sztuka jeśli nie spotykało się niczego na drodze tego ogona...

Oblicze Determinacji

[Oblicze Determinacji]

Tym razem to Bealyn została z małą, on zaś musiał rozprostować łapy, które zaniosły go właśnie tutaj. Z początku, będąc jeszcze na terenach stadnych, myślał czy by nie zapolować. Prędko jednak uznał, że samych zapasów ma dość i nie musi spieszyć się z ich zwiększaniem.

Gdy między drzewami dostrzegł ruch, spokojnym krokiem wyszedł na skraj polany, prawym barkiem opierając o pobliskie drzewo.
– Jeśli ugniesz łapy, płynniej przeniesiesz ciężar ciała z jednej strony, na drugą. Powinno pomóc nadać ogonowi dość prędkości. – Odezwał się na tyle głośno, by ten usłyszał go bez problemu. Chociaż, nie zamierzał również krzyczeć, aż tak daleko od siebie nie byli.

Powiernik Pieśni

[Powiernik Pieśni]

Po wykonanym ruchu usłyszał czyiś głoś. Nie znał tego samca, a raczej nie poznał osobiście, ale widywał go najczęściej wraz z Bealyn. Wnioski nasuwały się same.
Podniósł się nieco wyżej na łapach, aby na chwilę przerwać ćwiczenie.
– Witaj, nieznajomy. Jestem Yulo, zwany też Powiernikiem Pieśni. Jeśli masz uwagi co do moich ćwiczeń to podejdź bliżej. Nie zrezygnuję z pomocy jeśli jesteś skłonny mi jej udzielić.
Nieco był zmieszany tym, że ktoś go zauważył jednak jeśli już na kogoś miał trafić to właśnie wolał smoka, który nie czuł względem niego żadnych emocji i też należał do sojuszniczego stada. Budowanie podstaw relacji i trening? Mógł na taki układ pójść i to wręcz z chęcią. Kilka rad z pewnością się przyda, w końcu Yulo nie był najlepszym wojownikiem w stadzie... Nie był być może nawet przeciętny... ale ta myśl szybciej odpłynęła, niż przez ostatnie dwadzieścia księżyców. W końcu coś robił, aby zmienić się, być lepszą wersją samego siebie.
– Do tej pory przede wszystkim atakowałem łapami, ewentualnie gryzłem i plułem ogniem. Od kiedy straciłem łapę, bardziej skupiam się na tych drugich, dlatego chcę też wyćwiczyć inny ruch, który jest mniej oczywisty. Chętnie też przećwiczę markowanie uderzeń, jeśli będziesz skłonny mi dać parę porad.

Oblicze Determinacji

[Oblicze Determinacji]

Skoro nie miał nic przeciwko jego obecności tutaj, wyszedł z cienia drzewa, przebiegając spojrzeniem po samym Powierniku, jak i po polance. Nie mógł go nie kojarzyć, po całym zamieszaniu na granicy i tym, co przeniosła więź z Frarti. Nie odniósł się jednak do tego, w jakikolwiek sposób, własne odczucia chowając głęboko, w przysłowiową kieszeń.
– Sekerik lub jeśli wolisz, Oblicze Determinacji. – Jak zawsze mieli wybór, jedni woleli to pierwsze, pozostali drugą opcję.
– Nie wiem, czy znajdę wiele uwag. Ot, według mnie więcej wynosi się z praktyki, niżeli suchych ćwiczeniach i gadania. – Dlatego tak często bywał na arenach, nie miał tu w zasadzie żadnego nauczyciela. Uczył się sam.
– No to co, pokaż co potrafisz. – Uśmiechnął się, samemu przybierając pozycję do walki i lekko bujając kolczastą końcówką ogona.

Powiernik Pieśni

[Powiernik Pieśni]

On też mógł się do niego zwracać jak chciał zresztą. Nie przedstawił jednak tłumaczenia swojego i mienia i teraz wtrącenie o tym byłoby pewnie dziwne. Zostawi to tak jak jest...
Na wzmiankę o walce Yulo w duchu westchnął obawiając się, że wyjdzie na totalnego niedojdę przed sprawnym i pewnym siebie wojownikiem. Niemniej kiwnął łbem i zacisnął pysk. Ślepia skupił na barkach Oblicza, gdyż patrzenie na pysk z tej odległości byłoby złym posunięciem. Ustawił się w pozycję gotowości na trzech łapach, nieco uginając wszystkie łapy, ogon nieco unosząc, ale nie usztywniając, a skrzydła mocniej docisnął do grzbietu.
Czym mógł zaskoczyć spodziewającego się ataku samca? Chyba... niczym. Dlatego zaczął od tego co ostatnio trenował, a mianowicie wykorzystywać ciało. Ruszył, starając się nabrać na krótkim odcinku jak największy pęd, a potem nastawił łeb niżej, aby spróbować uderzyć rogami w pierś Oblicza. Uznał, że tym razem nie zamierza nastawiać rogów do nabijania, a jedynie pędem wpaść w przeciwnika i połamać mu żebra. W ostatniej chwili przed kontaktem fizycznym starał się nadać uderzeniu więcej siły nieco cofając łeb i teraz prostując i usztywniając mięśnie szyi.

Oblicze Determinacji

[Oblicze Determinacji]

W zasadzie, to rzadko kiedy poddawał się nucie rywalizacji, przez co i teraz pozostawał rozluźniony. No, po części. Utrzymywał tyle czujności, ile wymagał od niego efektowny trening, w końcu i on mógł z niego coś wyciągnąć. Ugiął mocniej łapy, gdy Powiernik puścił się szarżą, widząc w tym dla siebie niezłą okazję do sprowadzenia walki do parteru. Bez skakania jak pchły na psim ogonie.

Spiął się do odskoku, krótki, niezbyt wysoki, na prawo. Miał on zabrać go z toru biegu wojownika, jednak nie była to właściwa obrona, gdy zaraz po tym odbił się w stronę jego boku, nadając sobie pędu głównie z pomocą tylnych łap. Ogon doskonale sprawdził się jako przeciwwaga przy gwałtownym skręcie ciała. Przednie wyciągnął przed siebie. Prawa miała złapać na linii łopatek, lewa obojczykach. Siła zderzenia, w połączeniu z pędem Yulo, miała poskutkować przewróceniem na ziemie, na której wylądowali oczywiście oboje.

Wycofał się, tym razem nie było zwyczajnego dla walk rytmu.
– Nieźle. – Uśmiechnął się lekko, czekając.

Powiernik Pieśni

[Powiernik Pieśni]

Mruknął zbierając się z ziemi. Wcale nie uważał, aby to był dobrze wykonany atak, ale też miał za nauczyciela na prawdę bardzo sprawnego smoka i lądowanie na ziemi było raczej spodziewanym efektem.
Stąd też na pochwałę jedynie posłał nieco zdziwione spojrzenie, które później zamieniło się w skupienie. Daleko mu do ideału, ale właśnie po to mu był ktoś do pomocy- żeby przynajmniej spróbować zbliżyć się do tego stanu, potem już jedynie dola była potrzebna, aby nie wychodzić na kompletnego amatora.
Znów ustawił się nieco szerzej. Walka na trzech łapach nie należała do najprostszych, ale nie raz wojownik musiał rezygnować z użycia łapy, która bolała przy dotyku, nie mówiąc o obciążaniu jej całym ciałem.
Yulo zrobił krok do przodu, a potem następnym uskoczył nieco na swój lewy bok. Ustawienie miał możliwe stabilne i odsłaniał co prawda swój prawy bok, jednak w ataku chodziło o zarzuceniem zadem, aby lecący za nim ogon przy ziemi skierował się nagle z dołu do góry zaraz kiedy znajdzie się w pobliżu sparingpartnera, uderzając mocno w lewy bok Oblicza. Sam widział minusy takiego ataku, jednak wszystkie wiązały się z ewentualnym kontratakiem na niego, a wywrócić mógł go jedynie ciągnąc do siebie, albo podcinając tylną łapę. Czy jednak zdąży przed lecącym ogonem, który pędem i tak mógł wpaść w ciało drugiego smoka.

Oblicze Determinacji

[Oblicze Determinacji]

On zaś nie uważał go za słabego, każdy miał mocne strony w walce i te mniej. Tym bardziej, nie oceniał go przez pryzmat braku łapy, uważając to bardziej za solidną okazję do nauki, w znacznie trudniejszych warunkach.

Ugiął łapy, po części rozkładając skrzydła, gdy ten doskoczył bliżej. Uniesiony nad ziemią ogon powinien nie przeszkadzać mu i nie plątać między łapami. Cofnął nieco łeb, by wznoszący do góry ogon, nie uderzył go, gdy główny cel ataku umknie. Po tym doskoczył do tyłu, pomagając sobie przy tym wymachem skrzydeł.
Włochatka końcówka śmignęła mu przed pyskiem, zaś samo lądowanie było dość twarde.

Gdy już stali pewnie na łapach, popatrzył po koronacji pobliskich drzew.
– Co ty na to, by przenieść walkę wyżej? Będziesz miał wolne łapy. – – Na pewno wiedział, co miał na myśli. Sam bardzo mało walczył w powietrzu, więc i dla niego, była by to miła odmiana.

Powiernik Pieśni

[Powiernik Pieśni]

Tak, jeden z niewielu plusów nie posiadania łapy to taki, że kiedy już ją odzyska, będzie znacznie lepiej umiał utrzymywać stabilną pozycję gdy przednia łapa będzie uderzać, albo zwyczajnie zostanie połamana.

Wojownik wyminął jego atak co akurat nie było żadnym zaskoczeniem. Yulo dokończył obrót i stanął pyskiem w stronę Oblicza. Nie było pochwał bo i też atak był raczej standardowy. Mieli więc wynieść walkę wyżej? To będzie pierwszy raz kiedy będzie zmuszony do walki w powietrzu z kimś, nie licząc oczywiście walk z ludźmi, którzy po prostu posyłali w powietrze różne pociski.
Powiernik kiwnął łbem i rozłożył skrzydła, a potem wzbił się w powietrze na wysokość nieco ponad korony najwyższych drzew. Miał atakować, więc leciał okręgiem dookoła wzbijającego się drugiego smoka, aby na jego gotowość zwyczajnie odbić się mocno skrzydłami od powietrza, nieco się unosząc i skręcając. Zamierzał nabrać pędu kiedy będzie leciał pod kątem do dołu, dodając do tego lekkie ruchy skrzydeł. Leciał wprost na oponenta jakby zwyczajnie chciał go staranować, jednak pól ogona przed nim, zamierzał mocno rozłożyć skrzydła i uderzyć w powietrze, aby nieco przelecieć nad Obliczem. Okręcił też lewą łapę w nadgarstku i zamierzał sięgnąć ciała na grzbiecie wojownika ziemi. Rana nie musiałaby być głęboka, ale długa.

Oblicze Determinacji