Zagajnik

[Wilczy Kolec.]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Oczywiście. – powiedział z entuzjazmem. Zwłaszcza, że adept, który nie trenuje, nie powinien zwać się adeptem a Wilczy ostatnio zaniedbał szkolenia. Podszedł do mistrzyni
– Zastanawiam się czego będę się uczyć. Ostatnio zaniedbałem nauki, więc mam sporo do nadrobienia... Usiadł na ten krótki moment aby się lekko wyciszyć. Przysłuchał się wiatrowi, ten niestety nie był tak przyjemny jak parę księżyców temu. Mimo wszystko, chłodny powiew ożywił adepta, i ten stanął na nogi. Ugiął je lekko w stawach i rozprostował, po czym ustawił się w pozycji gotowości.

[Niepamięć Świtu]

– Myślę, że najlepiej będzie jak zaczniemy od łowiectwa. – zadecydowała. W końcu, jako mistrzyni adepta, to właśnie z tego zakresu miała przekazać wiedzę Wilczemu. Do takich nauki umiejętności chociażby władania maddarą smok zawsze mógł sobie wybrać kogoś innego, jakiegoś czarodzieja. Co właściwie pewnie wyszłoby na dobre, bo Świt maddary nigdy jakoś nie lubiła zarówno się uczyć, jak i nauczać.
– Jest coś, co chciałbyś poznać jako pierwsze, śledzenie, kamuflaż? A może coś już umiesz? – zapytała, przekrzywiając lekko łeb. Przysiadła sobie na tylnych łapach, patrząc na adepta.

[Wilczy Kolec.]

– Umiem się skradać. Nie jestem mistrzem... jeszcze... ale trening czyni mistrza. – zarechotał te ostatnie słowa.
– Możemy zacząć od śledzenia. Prawdopodobnie lepiej będzie wyśledzić zwierzynę, niż nic nie znaleźć a cały dzień się chować. – tym razem powiedział nieco zamyślony. Miał dobre oczy, więc śledzenie wydawało się przyjemniejsze, mimo że czarna barwa nie była jakoś specjalnie utrudniająca kamuflaż. Stanął więc wyprostowany, i zrezygnował z pozycji w której stał. Spodziewał się raczej powolnego śledzenia wzrokiem, a co za tym idzie, nie specjalnie chodzenia czy biegania.
– A więc od czego zacząć?

[Niepamięć Świtu]

– Z drugiej skory po co śledzić zwierzę pół dnia, skoro potem nie umiemy się przed nią ukryć – zauważyła pogodnie. Tak to bywało w łowiectwie, że każda umiejętność była do czegoś potrzebna i całe polowanie mogło przepaść, jeśli popełniało się błąd w zaledwie jednym aspekcie.
– Od teorii. Może nie wydawać ci się ona ciekawa, ale coś tam też trzeba wiedzieć – zaczęła. Znaczna część smoków (w tym i ona sama) nie lubiła pytań i ględzenia na temat jednych umiejętności. Ale taka wiedza przydawała się równie dobrze, jak praktyka.
– Na początek.. hm. Dlaczego takie otoczenie, zagajnik czy las, często sprzyjają łowcom bardziej niż równina lub łąka?

[Wilczy Kolec.]

– No za takim drzewem można się schować. Czy to przed wzrokiem zwierzyny, czy przed wiatrem niosącym zapach. Na równinach nie ma gdzie się ukryć, chyba że jest wysoka trawa, ale wtedy narażamy się na ryzyko szelestu tej trawy. – powiedział krótko. Rozejrzał się po zagajniku. Rzeczywiście, gdyby ktoś stanął nawet niedaleki kawałek dalej, drzewa zasłoniłyby go w dużym stopniu. Podszedł więc do jednego z nich, obszedł. Sprawdził wielkość. Wtedy zagłębił się w mały lasek. Odwracał się często, chcąc sprawdzić jak takie drzewka, przykryją postać jego mistrzyni. Nie musiał odejść daleko, żeby zauważyć że gdyby samica przykucnęła, a nawet zwinnie poruszała się między drzewami, byłaby ciężka do uchwycenia. Las... im więcej wiem, tym bardziej chcę tam zostać.. Pomyślał sobie po czym biegiem wrócił do mistrzyni z oczekiwaniem na dalsze nauki. Sam też nie przepadał za teorią, która mimo wszystko miała duży wpływ na to jak przebiegną ćwiczenia praktycznie.

[Niepamięć Świtu]

Pokiwała powoli łbem, przyznając adeptowi rację. Jednak nie do końca była to odpowiedź, której oczekiwała smoczyca.
– No dobrze, ale to bardziej odnosi się do kamuflażu lub skradania. Co ze śledzeniem? Jakie daje nam możliwości las w przypadku tropienia czegoś? Zarówno zalety i wady. – poleciła. W końcu, jako pierwsze przerabiali właśnie śledzenie.

[Wilczy Kolec.]

– W przypadku tropienia... hmm... z drzewa lepiej widać okolicę. Ale runo leśne jest dosyć gęste, i czasem ciężko cokolwiek znaleźć... nie wiem co jeszcze, ale to chyba najważniejsze rzeczy. – wypowiedział cicho. Pogrzebał w ziemi pazurem, z lekkim zawstydzeniem. Znikąd pojawiła mu się też myśl o pierwszym polowaniu. Czy uda mu się coś złapać, czy wróci głodny i zmęczony. Martwił się też, czy jako młodszy łowca, będzie w ogóle zauważony w stadzie. Mimo że Niepamięć sama polowała dla całego stada, oni już ją znają, kiedy ten jest jeszcze adeptem, a do czasu jego ceremonii, prawdopodobnie nadal pozostanie niezauważony.

[Niepamięć Świtu]

– Runo jest gęste, a to może działać czasami na niekorzyść, jak i przeciwnie. Jeśli zwierzę się przejdzie, to pewne jest, że w takim wypadku na pewno zostawi jakieś ślady. Odciski, czy połamane gałązki. W lesie nie zawsze też aż tak wieje, co sprzyja tropieniu po zapachu. Z drugiej strony może być tyle bodźców zapachowych, że można się pogubić – wzruszyła lekko barkami, tłumacząc Wilczemu. – Jednak porównując to do takiej równiny, to w lesie prędzej znajdziesz jakiekolwiek tropy, lecz równie prędko możesz je stracić... A jeśli chodzi o ślady, to przychodzi ci już coś na myśl odnośnie tego, jakie mogą być tropy?

[Wilczy Kolec.]

– Jak sama wspomniałaś, mogą to być odciski i połamane gałązki. Wydaje mi się, że mogą to tez być pomniejsze ślady na drzewach, oderwana kora, czy sam zapach pozostawiony przez zwierze gdy to, ocierało się o nie. – z daleka przyglądał się niektórym drzewom w zagajniku. Mimo to lwią część uwagi poświęcał na Niepamięci Świtu. Jakby nie było, słuchanie nauczyciela jest ważniejsze od wstępnego "samodzielnego treningu". Na pewno dostanie kilka wskazówek i instrukcji, co jest najefektywniejsze przy tropieniu zwierza, a czego unikać żeby nie wpaść w tarapaty. Przysiadł więc spokojnie, i zakrył łapy ogonem.

[Niepamięć Świtu]

– Także obgryzione gałązki czy trawa, odchody, krew, a jeśli jesteśmy wystarczająco blisko, nawet zapach. – dopowiedziała. Ogólnie Wilczy jednak przedstawił dosyć sporo możliwym tropów, co na pewno ucieszyło łowczynię.
– A gdybyś na polowaniu napotkał w tym samym momencie dwa różne tropy, wiodące w różne strony – zapach i odciski w ziemi, za którym byś poszedł i dlaczego?

[Wilczy Kolec.]

– Spróbowałbym określić który trop jest świeższy a następnie nim podążył.– Miał nadzieję że odpowiedział dobrze. Nie znał się jeszcze na łowiectwie, a nie była to już prosta nauka, "którą można tylko odhaczyć". Jeśli chciał być łowcą, musiał wiedzieć jak to ma wyglądać i musi to być dokładne. Trochę innowacji, czy uczenia się na własnych błędach na pewno go nie ominie, jednakże najlepiej, jeśli zna się podstawy i się do nich stosuje. Wtedy wyniki zawsze są lepsze.

[Niepamięć Świtu]

– Jak byś to określił? Skąd byś wiedział, który z tropów jest świeższy? – brnęła dalej, najwyraźniej nie dostając wystarczająco zadowalającej odpowiedzi. Oczywiście nie oczekiwała, że adept wszystko by od razu wiedział. Ale wolała jednak się dopytać, bo mogło okazać się, że po jakiejś małej wskazówce ze strony łowczyni uczeń mógł wpaść na dobra odpowiedź, no i zawsze ceniła to, że ktoś próbował użyć rozumu. Nie tylko podczas nauk, ale też w najzwyczajniejszych czynnościach...

[Wilczy Kolec.]

Wilk opuścił lekko głowę. Nie znał intencji łowczyni, więc pierwsze co przyszło mu do głowy to to że robi błędy, dużo błędów. Pomyślał chwilę, po czym lekko uniósł oczy.
– Noooo... jakby były to ślady... to te wyraźniejsze... tak samo z zapachem... nie podążyłbym za już prawie nie wyczuwalnym, a raczej tym, który od razu daje o sobie znać. Trawa którą zwierze mogło jeść, wydaje mi się, że byłaby do rozróżnienia od gryzionej dzisiaj, a powiedzmy trzy dni temu. Więcej niestety nie mogę wymyślić. – Powiedział, po czym spojrzał na mistrzynię, i czekał na odpowiedź. Może tym razem się nie pomylił?

[Niepamięć Świtu]

– Podstawowa różnica między tropem zapachowym a takim odciskiem to to, że o świeżości zapachu zawsze mamy pewność – zaczęła wyjaśniać. Nie miała za złe adeptowi, że nie czuł się jeszcze pewnie w tych sprawach, sama przecież tez kiedyś się tego wszystkiego uczyła. – Woń jest roznoszona przez wiatr i łatwo wietrzeje, co jest dowodem jej wiarygodności. Z śladami na ziemi nie zawsze wiadomo, szczególnie, jeśli w ostatnich dniach by nie padało. Wtedy odciski zostają na ziemi długo, może nawet przez księżyc, przez co nie zawsze mogą doprowadzić do celu. Ogólnie z zasady uznaje się, że to zapach byłby świeższy – dokończyła, dając Wilczemu chwilkę, aby przyswoił spokojnie nowe informacje. Jednocześnie zadziałała nieco maddarą, aby umieścić w zagajniku jakieś tropy. Skoro omówili już ważniejsze części teorii, czas wreszcie na praktykę.
– No to szukaj – poleciła adeptowi pogodnie, chcąc zobaczyć jak poradzi sobie z tym zadaniem.

[Wilczy Kolec.]

Wilk odszedł w stronę drzewek. Pochylił nieco głowę. Wstępnie szukał śladów na ziemi, po czym zaczął jeszcze szukać zapachu. Dobry wzrok znalazł kilka odcisków. Podążył więc za nimi. Nie kierując się póki co węchem ani innym zmysłem. Szedł za wydeptanymi śladami, od czasu do czasu rozglądając się czy nie zatacza koła. Kiedy wzrok przyzwyczaił się do "wyrazistości" tropu, uniósł głowę i szedł przed siebie. Zatrzymywał się, rozglądał. Chodził między drzewami, ale nic nie znajdował. Spodziewał się tego, i nie miał w planie nic znaleźć. Domyślił się, że ślady mogą być iluzją. Ale nawet gdyby były prawdziwe a nawet świeże. Nie oddaliłby się za daleko od Niepamięci Świtu.
– Czy zawsze jest tak, że jak znajdzie się trop, to potem idzie łatwiej? Nie mówię że chodzenie za nim jest proste, bo pewnie można się pogubić. Ale... na tym cienkim śniegu... po czasie łatwiej mi zauważyć ślady. – zapytał się, po czym ruszył dalej krążyć po zagajniku. A może nawet trafi na jakieś małe zwierzątko... albo jego iluzję.

[Niepamięć Świtu]

Jednak trop, który znalazł samiec, przepadł mu z oczy tak szybko, jak ten go znalazł. A może w ogóle go nie znalazł, tylko wzrok spłatał figla? W końcu od takiej ilości śniegu i bieli w około można się aż pomylić. W każdym razie, póki co Wilczy łaził między drzewkami, niczego konkretnego nie znajdując.
– W większości przypadków to raczej tak. Chociaż zależy to, na ile dobrze umiesz śledzić. I jaki to trop – odpowiedziała, obserwując adepta. Teraz chyba nie szło mu najlepiej, krzątał się wte i wewte.
– Spróbuj skupić się na znalezieniu czegokolwiek. Nie tylko odcisków na ziemi. Połamanych gałązek, może coś usłyszysz. Możesz też zacząć od jednego punktu, poruszając się po spirali. W ten sposób sprawdzisz większy teren mając pewność, że niczego nie przegapisz. – poradziła.

[Wilczy Kolec.]

Troszkę zawiedziony że nic nie znalazł. Wysłuchał porad nauczycielki, po czym zaczął się do nich stosować. Na nieszczęście, na śniegu był też jego ślady. Ale te szło odróżnić od tego czego szukał. Stanął kawałek dalej. Przyglądał się wokoło, po czym gdy nie zobaczył na śniegu śladu, delikatnie odgarnął biały dywanik łapą. Gałązki, może ślady w ziemi. Póki co szukał jakiegokolwiek śladu, za którym mógł podążyć. Zapamiętując wskazówkę, zaczął powoli krążyć wokół punktu, w którym zaczął. I rzeczywiście było to lepsze rozwiązanie. Początkowo szło to mozolnie. Po czasie nieco jednak przyspieszył. W nadziei liczył że znalezienie tropu nie zajmie mu tak długo a dotarcie do celu nie będzie nad wyraz trudne. Wiedział, że im trudniej, tym lepiej. Najważniejsze to poznać podstawy, wtedy można zacząć rozwijać umiejętności.

[Niepamięć Świtu]

Po jakimś czasie Wilczemu udało się znaleźć jakiś konkretniejszy trop. Idąc tak, zauważył połamane gałązki przy jednym z drzewek, nie wyżej niż na kilka szponów od podłoża. Tuż obok pierwszego ze śladów można było również dostrzec nieco rozmyte już ślady. Drobne, ale pozostawione dosyć głęboko w śniegu. W miarę wskazywały drogę, która adept mógł podążyć. Ale żadnego zapachu póki co nie było nic czuć.

[Wilczy Kolec.]

Wilk ruszył za śladem, w głębi siebie uradowany że udało się coś znaleźć. Trapiła go jednak myśl, czy aby Niepamięć nie podsunęła mu tropu pod nos specjalnie. Tak szybko jak ta myśl przyszła, tak zniknęła. Skupił się na tropie, przyglądał się bardzo uważnie aby go nie zgubić. Szedł powoli, łapą nadal delikatnie zamiatając śnieg aby dostrzec, prawdopodobnie, więcej gałązek, czy śladów na ziemi. Jedyna martwiąca rzecz to lekko padający śnieg, który mógł szybko zakryć ślady. Mimo wszystko nie poddawał się. Szedł za tropem, uważnie, i czasem zatrzymywał się, aby rozejrzeć się dookoła. Przypomniała mu się lekcja skradania, gdzie dowiedział się, że lepiej jest się zatrzymać i rozejrzeć, niż mieć nieprzyjemną niespodziankę w postaci drapieżników, czy co gorsza... ludzi... Czasami przy takim "postoju" spoglądał na Mistrzynię, z nadzieją że wszystko idzie dobrze.

[Niepamięć Świtu]

Odgarnianie śniegu nie dawało zbyt wiele, oprócz zaznaczanie własnej ścieżki, bo wszystkie ślady na ziemi odciskały się na lepkim śniegu. Bo chociaż jego warstwa była cienka, to łatwo odbijały się nań tropy. Ale po za tym, że Wilczy za nimi szedł i się rozglądał, to nic za wiele się nie zmieniło. Nie wiadomo było też, czy same ślady gdzieś jeszcze zaprowadzą. Smok mógł zauważyć, że zaczynały się powoli rozmywać, stawały się trudniejsze do wyłapania. Ale żadnych kolejnych tropów, a przynajmniej adeptowi nie udało się nic wypatrzeć. Bo może nie wszystkie tropy trzeba wpierw zauważyć? W końcu przy śledzeniu trzeba być czujnym na wszystko, nie tylko tropy na ziemi czy ułamane rośliny.
Świt natomiast machnęła lekko łapą, gdy Wilczy spojrzał w jej kierunku, na znak, aby tylko kontynuował. Póki co nie oceniała adepta. W tropieniu nie ma półśrodków – albo znajdujesz zwierzynę, albo gubisz trop.

[Wilczy Kolec.]

Zauważając że trop się rozmywa, zatrzymał się. Nie wiedział czy dobrze robi, czy też źle ale wydawało mu się że jeśli trop robi się coraz słabszy, idzie w złym kierunku. Powoli więc odwrócił się i wrócił do miejsca znalezienia śladów. Stał tak chwilę i spróbował znaleźć jakikolwiek zapach. Następnie znów zaczął przyglądać się miejscu, gdzie znalazł pierwszy odcisk ale tym razem szukał śladów prowadzących w stronę inną niż tą, którą podjął na początku. Nie odkopywał już śniegu, a od czasu do czasu podnosił łeb, czy aby nie ma gdzieś w pobliżu zapachu, który poprowadzi go do celu. Był świadomy że tropienie to nie łatwa sztuka i nie ma w nim trzeciego rozwiązania. Albo się znajduje, albo nici z obiadu. Szukał więc hardo by nauczyć się choć trochę w sztuce śledzenia. Jakby nie było, z każdego niepowodzenia można wyciągać konsekwencje.