Aleja Zakochanych

[Kwiat Uessasa]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Na informacje o jego towarzyszu tylko kiwnąłem głową i rozejrzałem się. Może wyskoczy. Lubię kompanów innych smoków. Są ładne i mocno mówią o upodobaniach właściciela...

– Nic dziwnego, że wychowywał. Strażnik jest jednym z największych starców na tym terenie. Zaś jego oschłe wnętrze można liczyć tylko w jeszcze zimniejszych odpowiedziach... – zachichotałem na myśl o strażniku. Nawet lubiłem tego zgorzkniałego staruszka ze swoimi problemami. Każdy ma jakieś, on tylko nieprzepracowane.

Reakcja rozmówcy na mój stan, jego prawdziwy stan tylko był uroczy. Słodko się patrzy jak inny smok jest tak czytelny. Męczyły mnie fortele, maski i prawd połowa. Przyjemnie jest móc rozmawiać bez...
Jego kolejne słowa tylko otrząsły mnie z lekkiego i chwilowego zamyślenia, dając inne do przetrawienia:
– Staram się ograniczyć niektóre wpływy. Tym... Tego drugiego mnie. – zwiesiłem uszy wręcz ginęły na karku. Ciężko mi się o tym rozmawia. Bardziej trawi w sobie to coś... Coś, co prawie zabiło Veir, coś, co chciało skrócić brata o głowę. Coś, co jest... Spróbowałem ponownie spojrzeć w oczy piaskowego samczyka. Mógł zobaczyć w moich ból i wielką samotność. Tę co jest zapychana łakomnomstewm do ...
– Ja... Przepraszam... – Ponownie spojrzałem na swoje łapy. Chciałbym po prostu zniknąć pełny wstydu i obrzydzenia do siebie, uciec z tego miejsca...

Khamsin

[Rytm Słońca]

– Dwa pytania. Drugiego ciebie. Twój brat. Nie rozumiem. – samczyk trochę się rozluźnił (lecz dalej brzmiał jak robot, choć to porównanie mogli zrozumieć tylko czytelnicy) i przestał wyglądać na takiego, coby chciał zwiać stąd jak najprędzej, a wręcz przeciwnie. Teraz nachylił się do przodu i gdy Samotny spojrzał mu głęboko w oczy mógł spostrzec, że... ślepia półpustynnego ciągle skakały, w zasadzie po czterech miejscach, ale ciągle nie opuszczały ogólu ciała smoka Mgły.
Łapy, ogon, skrzydła, pysk. Łapy, ogon skrzydła pysk... I tak dalej, w kółko przyglądąły się różnym elementom ciała obsydianołuskiego, jakby w taki sposób cały czas po prostu go... "słuchał".
Przekręcił łeb na bok i zwiesił odrobinę swe skrzydła w dół.
– Hej. Wszystko w porządku. Chciałbym spróbować ci pomóc, jeśli się na to zgodzisz. Możemy porozmawiać. – wyjawił, odsuwając swe dłonie skrzydeł nieco na boki, ale nie rozkładając ich. Wyciągnął je odrobinę do przodu, a wtem...
Zza Khamsina nagle wychyliła się maszkara nie z tej ziemi. Ogromny, wręcz gigantyczny skorpion wielkości dorosłego wilka (nie wliczając w nią ogromnego jadowitego ogona) o czerwonym chitynowym pancerzu wydał z siebie niepokojący dźwięk. Khamsina to jednak nie wzruszyło. Odwrócił się do tyłu, w stronę bestii i... zamachał do niej prawym skrzydłem.
– O. Tu jesteś Skorpuś.

[Kwiat Uessasa]

Nie chciałem tego mówić, lecz jeśli chce słuchać, to będę wdzięczny...
– Ja... mam problem. Czasami coś... ten drugi ja po prostu przejmuję kontrolę. Jak ja jestem łagodny i wiecznie głodny. Zaś drugi to istotna pełna mroku, mordu i pychy. – Patrzyłem przez chwilę na samca w milczeniu, potem zwiesiłem głowę. Nie wiedziałem, co powiedzieć. Jego skaczące szybko oczka tylko mnie intrygowały. Lecz wiedziałem gdzie patrzą. Słuchanie ciała... Ja chyba jestem jednym z łatwiejszych przypadków. Smutny i mentalnie rozbity smok, gdzie uczucia i stany pokazuje luminofor...
– Z chęcią skorzystam z twojej propozyc... – nagle pojawił się dziwny stwór. Dopiero pouderzaniu serca, zrozumiałem, na co patrzę. Duży, nie miętowo duży skorpion. Jedno dziabnięcie i randka z Ateralem zapewniona. Jestem ciekaw czy lubi duszone mięsko.
– Ładny skorpion? Mam nadzieję, że niezbyt trujący – zbrechtałem się żałośnie... Oby się on nie obraził. – Czuję, że czeka was wiele przygód...

Khamsin

[Rytm Słońca]

Smok zamrugał z zaciekawieniem i ze swym kamiennym wyrazem pyska obserwował rozmówcę i badał każde jego słowo. Końcówka ogona łagodnymi ruchami kiwała się na boki, szurając po zimnym podłożu.
– Hm. Interesujące. Nigdy nie spotkałem się z kimś tak wyjątkowym na ten sposób. – Sięgnął skrzydłem po swój prawy rozdwojony róg i poprawił w nim zebrany wcześniej dar Uessasa. Kontynuował potem, z powrotem składając skrzydła.
– Pytanie. Czy mógłbyś zastanowić się nad tym co sprawia, że czujesz taki głód oraz co powoduje twoją... zmianę na mroczniejszą stronę. I czy mógłbyś mi o tym opowiedzieć. Może wymówienie tego na głos już samo z siebie tobie pomoże. – Spróbował jakoś pomóc. Nie spuszczał z rozmówcy ślepi, ale nie wpatrywał się już w niego w podejrzliwy sposób. Bardziej taki... badawczy, zainteresowany. Rozluźnienie jego ciała wskazywało na to, że czuje się już bardziej komfortowo.

Kiedy kompan półpustynnego przybył na miejsce, Khamsin ułożył ogon w stronę swojej skorpionicy, aby ta bez problemu mogła mu wejść na grzbiet i umiejscowić się między skrzydłami, z wielkimi, ostrymi szczypcami zwisającymi z boków jego karku. Jadowity ogon bezpiecznie trzymał się z dala od ciała właściciela.
– Dla przyjaciół nie trujący. Nie masz się czego bać. Ale jednym dziabnięciem powala grubego wielbłąda. Najlepszy przyjaciel. – Kiwnął łagodniej główką i na moment odwrócił swój pysk w stronę swojej skorpionicy. Ruszał się teraz mniej żywiołowo, żeby przez przypadek jej nie zrzucić, a tym bardziej strzepnąć z siebie swoimi skrzydłami. W końcu trzymała się obejmując je swoimi sześcioma, długimi odnóżami.

[Kwiat Uessasa]

Zaśmiałem się żałośnie na jego pytanie:
– To samo, co tamtą, chorą część mnie. – prawie to wyplułem smutnym głosem. Nadal przechodzą mnie ciarki tamtych dni i nocy. Spojrzałem mu w oczy ze smutny wyrazem swojego pyska. Wziąłem wdech i otworzyłem pysk:
– Zaczęło się to dawno, prawie piętnaście księżyców temu. Zostałem sam w samotni na wiele księżyców. Mój brat, rodzice zapadli w sen. Zaś ich grota nie była w obozie... Jest pod lipą strażniczą. Granica Mgły ze światem zewnętrznym. Tamte dni... Tamte noce...Tych oczu, szyderstw. Wizji na jawie. Tortur nigdy nie zapomnę. Byłem niby sam, a cierpiałem katusze... Wtedy też pojawił się głód, luki w pamięci. Rany na swoim ciele... Próby odejścia do Aterala... Głos mówiący najgorsze rzeczy i pokazujący tak obrzydliwe obrazy niby koszmary Lahae czy sny Tarramowe, że nie jednego smoka by to zraziło... – wyszeptałem to lekko płaczliwym głosem. Zaciągnąłem nosem. Chciałem się zapaść pod ziemie, zniknać gdy to mówię... Jest lepiej niż przy Veir, co postała moją magią, ale nadal bolało. Chciałem przez tamte wydarzenia wyć z bólu, zapomnieć i zniknąć z tego padłu. Wrócić do Ateral niczym tchórz. Aby ten mnie mógł osądzić i skazać za moje tchórzostwo kolejnym, marnym żywotem... Zamknąłem oczy, bałem się je otworzyć. Spojrzeć Mu w oczy, swoimi pełnymi tchórzostwa. Oczami zdolnymi do otwarcia swojego gardła, by się udusić własną, krwią...

Porywisty Kolec

[Rytm Słońca]

– Rety. Naprawdę przykro mi słyszeć, że przeżywałeś takie okropności. – opuścił skrzydła i ogon aż na ziemi wraz ze spuszczonym łbem. – Ale... Hm.
Jesteś cały. Zdrowy. W pełni sił. Rozmawiasz ze mną jak smok ze smokiem. Spróbuj może bardziej patrzeć na to, co... jest. I co może być. Bo to, co się stało już się nie odstanie. Ale to, co będzie zależy tylko i wyłącznie od teraźniejszego ciebie. – Khamsin dostał nagłego przypływu odwagi i... wstał z miejsca. Skorpuś zeszła z jego pleców na ziemię obok i została w miejscu, gdzie wcześniej przesiadywał półpustynny samiec. Ostrożnym krokiem Khamsin podszedł do nowopoznanego smoka i spróbował objąć go pod swoje prawe skrzydło wolnym ruchem, jeśli ten nie protestował, ani nagle nie zamierzał Khamsina zamordować bądź zjeść.
Musiał się domyślać, co oznacza nie widziana przez niego jeszcze nigdy mimika pyska towarzysza. Ale zakładał, że było to przeciwieństwo znaczenia uśmiechu.
– Pewnie to dla ciebie trudne. Ale spójrz, pomogę ci. Ufam ci. Może będę twoim pierwszym krokiem do mniej samotnej przyszłości. Pytanie. Co ty na to. – Przekrzywił łebek odrobinę na bok siedząc obok Samotnego. Kwiat między rozdwojoną końcówką jego prawego rogu dobrze trzymał się w tamtym miejscu. – Jak myślisz. Pytanie. Co teraźniejszy ty powinien teraz zrobić, aby przyszły ty miał lepsze, szczęśliwsze i mniej samotne życie. – powiedział cicho, bo przecież siedział obok niego. Swymi ślepiami o czarnych białkach wpatrywał się w te największe należące do Samotnego, jeśli ten je w końcu w ogóle otworzył.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

Słuchałem go, starając się nie płakać. Lecz i ta poszło trochę łez. Byłem mu jakoś wdzięczny, że tu był. Częściowo miał rację. Przyszłość leży w moich łapkach. Lecz ta zawsze będzie napiętnowana, moim złapanym w pisklęcym wieku umysłem. Ten drugi ja, agresywny... Prędzej czy później zrobi problem.
Nagle poczułem, że coś mnie obejmuje. Otacza ciepłą błoną... Zaskoczony spojrzałem przepłakanymi oczami na samca i nadal go słuchałem. Z bliska ten jego pyszczek wyglądał tak uroczo. Patrzyłem w jego oczy z wdzięcznością:
– Ja... Będę Ci wdzięczny... – zawstydzony spuściłem wzrok. Nie umiałem zbytnio myśli skupić. Nigdy nie myślałem, co powinien zrobić, bo tutaj sam nie widzę wyjścia. On jest i pewnie nadal będzie. Minęło sporo uderzeń serca nim odpowiedziałem cicho – Obecnie sam nie wiem co myśleć... Lecz dziękuję, że tu jesteś.. – wypowiedziałem to, patrzą w oczy towarzysza speszonym wzrokiem. Wyglądał uroczo, będąc tak blisko. Nie wiem, czy to magia tego kwiatu, czy sama aparycja mojego nowego, popchnęła mnie do tego czynu, lecz zbliżyłem swój pyszczek do niego, delikatnie obcierają swój nos o jego nos. Był wilgotny i delikatny pomimo łusek. Wyraźnie pachniał ziemią wulkaniczna i piaskiem...

Porywisty Kolec

[Rytm Słońca]

Przechylił łeb lekko na bok patrząc tak i patrząc na to, jak samiec ciągle ronił łzy. Trochę wbił szpony w ziemię zawstydzony tym, że się o takie coś zamierza pytać, ale wolił się, jak zwykle, upewnić co taka reakcja znaczy.
– Przepraszam, jeśli to głupie pytanie, ale co oznacza woda płynąca z twych ślepi. Nigdy jeszcze tego nie widziałem. – przyznał się, trochę cichszym głosem i błądząc na moment wzrokiem gdzieś na bok.

Kiedy czarnołuski samiec zbliżył swój pysk do Khamsina, ten na ułamek sekundy przestraszył się, że nagle będzie chciał go zjeść, czy coś. Na szczęście to się nie stało, a smok o dwubarnych wielu ślepiach po prostu się o pysk otarł. Myśląc, że to podziękowanie gestem za to, co dla niego robił, Khamsin zamknął swoje oczy i otarł dość szybko (ale i ostrożnie by nie wybić przez przypadek ślepi Samotnego) bok swojego pyska o jego bok, klepiąc go przy okazji pokrzepiająco skrzydłem, którym go obejmował. Dziwnie tak się przytulało smoka z dwoma parami skrzydeł, lecz nie znaczyło to, że uczucie to było złe.
Potem półpustynny zdjął skrzydło z pleców rówieśnika i odszedł od niego, ale tylko na krok. Odwrócił się frontem do niego. Chciał po prostu coś dalej powiedzieć. A żeby mówić, Khamsin potrzebował móc pokazać swoje wewnętrzne uczucia. Nie potrafił tego powstrzymać.
Dlatego od razu popodskakiwał przednimi łapami kilka razy, wesoło zamachał ogonem i powiuchał łagodnie skrzydłami.
– Miło słyszeć i widzieć, że doceniasz moje starania. To ważne, bo czasami wpada się w taki... dołek, w którym nie widać tego, że wielu osobom wokół tak naprawdę w mniejszym bądź większym stopniu na nas zależy, i że nigdy się nie jest tak naprawdę samotnym. Kiedy się w taki dołek wpadnie bardzo ważnym jest, żeby mieć choć jeden sposób na szybkie wydostanie się z niego. Mam nadzieję, że w momencie, gdy zaczniesz wpadać w taki dołek, ta rozmowa będzie jedną ze ścieżek twojego utrzymania się na górze. Powinieneś też pamiętać, że byćmoże na świecie są smoki, których nawet nie znasz, a zależy im też na tobie. – powiedział swym wręcz nudnym głosem, lecz ozdobionym tymi emanującymi pozytywną energią gestami i ruchami.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

Lekko zdziwiło mnie to pytanie, ale odpowiedziałem mu. Nie można przecież zostawić pytań bez odpowiedzi.
– To są łzy, drogi Khamsinie. Pokazują one wiele uczuć. Niestety moje są smutne, i pełne mych nieprzetrawionych emocji... – delikatnie otarłem łzy z pyska. Choć czuję, że to nie ostatnie dziś. Przyjemny dotyk łusek samca na moich, był bardzo przyjemny i delikatny. Czuły...
Patrzyłem na wesołego i zaangażowanego smoka z czułością i wdzięcznością w głosie.
– Dziękuje, że tu jesteś. Wiem, że rozmowa jest ważna. Choć obecnie wystarczy mi obecność innego smoka. Twoja obecność pustynny przyjacielu... – posłałem mu minimalny, niezbyt wymuszony uśmiech – Brakowało mi tego, smoczej obecności... Bez oceniania, szykan czy nieufności, ze zaraz zaszlachtuje jak królika... Naprawdę dziękuję.. – patrzyłem tak na niego lekko rozmarzonym wzrokiem. Cieszyło mnie to, że ktoś mnie zaakceptował takim, jakim jestem...

Porywisty Kolec

[Rytm Słońca]

– Mam wrażenie, że każda ekspresja pyska może znaczyć wszystko. Dlaczego to jest takie skomplikowane. – odparł zagubiony na tłumaczenie pochodzenia łez. I uśmiech i płacz mógł oznaczać... wszystko? Jak inne smoki w ogóle się w tym łapią, o co chodzi z tymi różnymi grymasami wyrażanymi na pysku? Półpustynny nie był w stanie tego pojąć.

Merdał wesoło ogonem, gdy Samotny mu dziękował. Już się nie czuł samotny, sukces! Khamsin poczuł się wewnętrznie szczęśliwy, a od dawna nie było mu aż tak ciepło na sercu. Pomaganie codziennie tym samym osobom było fajne, ale sprawienie, by ot tak spotkanemu pierwszy raz smokowi poprawić choć jeden dzień w tak widoczny sposób? Nie mógł ustać przednimi łapami w miejscu ze szczęścia.
– Pytanie. – Odezwał się płasko po wypowiedzi Hrasa – To co w takim razie powiedziałbyś na wspólny spacer. Wiem, że pieszo jest wszędzie wolniej niż lotem, ale jak się tak idzie powoli przez różne krainy dostrzega się w nich znacznie więcej ciekawych rzeczy, i oczywiście można więcej ze sobą spędzić czasu. A skoro mówisz, że tego ci potrzeba, z chęcią ci jeszcze mogę potowarzyszyć. Mógłbym też odprowadzić cię pod granicę z twoim stadem, albo na odwrót i tam jeszcze chwilę porozmawiać i się pożegnać. Pytanie. Co ty na to. – Przekrzywił łebek na prawą stronę i w końcu zatrzymał się w miejscu, oczekując na odpowiedź.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

– Tak... Smoczy pysk, głos może tyle tajemnic skrywać w sobie. Tajemnicę, strach, złość czy radość. Do tego resztę wymieszanych w tyk kotle uczuć. – otarłem resztę zaschniętych łez z mojego pyska.

Przyglądanie się tak szczęśliwemu smoku, co zachowuje się jak duże pisklę, było urocze. Merdał tak słodko, tym ogonem zamiatając podłogę przy tym. Zachowywał się w moich oczach niczym pies. Czekał na właściciela i od razu chciał iść na spacerek... Ooo! Czyli nawet sam z tym wyszedł
– Z chęcią się z tobą przespaceruje. Będzie mi bardzo miło. Zaś lot w dzisiejszy dzień, może być ciężki. Wiatr w wyższych partiach jest niebezpieczny... – skwitowałem. Wstałem i przeciągnąłem się. Towarzysz mógł usłyszeć trzaskanie moich kości i kręgosłupa. Spojrzałem na samca, co był na wyciągniecie łapki. Wyciągnąłem swoją delikatnie i dotknąłem go w nos.
– Poprowadzisz i tak, możemy tam porozmawiać. Bo z tobą mi się dobrze rozmawia – zachichotałem i spojrzałem w kierunku tej granicy. Zebrałem jedynie kwiat, na pamiątkę tego spotkania

Porywisty Kolec

[Rytm Słońca]

– O. No widzisz. To idealnie się złożyło. – Przytaknął słysząc prognozę o trudnych warunkach lotniczych. Hm, to dobrze, że wcześniej tego nie sprawdzał, jeszcze by go zwiało na jakieś tereny, gdzie nie miałby wstępu.

Khamsin mrugnął dziwnie i zrobił zeza swoimi dwoma ślepiami, gdy nowy przyjaciel nagle dotknął go w nosek swym szponem. Zatrzepał swym łebkiem na boki i zaraz potem oddał towarzyszowi, odwdzięczając się mu dokładnie tym samym.
– Hehe. – powiedział, tuptając jedną łapką po ziemi z niewielkiego śmiechu.
– Dziękuję, że tak uważasz. – pokłonił mu się szybko i płytko. Zaczął więc prowadzić, wolnym krokiem udając się w stronę tej granicy, powoli opuszczając tereny Bliźniaczych Skał. Oczywiście zważywszy na jego charakter i gadatliwość, nie trzeba było długo czekać, żeby Khamsin zaczął zadawać jakieś "pytania", albo opowiadać o zupełnie losowych rzeczach. – Hmm... Tak się w sumie zastanawiam, pytanie. Jak to jest mieć takie lśniące kryształy na całym swoim ciele. Pewnie czasem jest ciężko zasnąć, bo światło księżyca na nie padające może odbijać ci się nieprzyjemnie jasno do oczu. Pytanie, czy mam rację... – Jego głos cichł wraz z oddalaniem się od miejsca, w którym przebywał narrator losów półpustynnego samca. W końcu zniknął, zapewne wraz ze smokiem z Mgieł gdzieś w gęstwinie drzew pokrytych topiącym się śniegiem...
Ej, halo? A co ze mną? Zostanę tu tak sam jak ten słup soli? Aaa, zabierzcie mnie stąd! Chwila, po prostu wystarczy, że zrobię...

//zt

[Światła Północy]

Ostatnie dni w Stadzie Ziemi były burzliwe. Działo się tak wiele, że nie mógł przez to wszystko spać, a kręcenie się z boku na bok jedynie bardziej go irytowało. Miał od tego wszystkiego już nadwyrężony organizm. Był fizycznie zmęczony, choć umysł wciąż gnał na najwyższych obrotach. Zastanawiał się też, jak to jest śnić, kiedy późną nocą szedł przez aleję drzew. Księżyc próbował oświetlić mu drogę, ale srebrzysta łuna z trudem przebijała się przez ulistnione już korony.

Potknął się w końcu o jeden z wystających korzeni, a prawa kostka znowu uległa ciężarowi ciała. W panice przed glebą wyciągnął skrzydło. Palczastymi błonami rozszarpał korę znajdującego się obok drzewa i objął pień, wbijając weń hakowate pazury. Zakręciło mu się w głowie. Musiał po prostu odpocząć. Niepotrzebnie łaził gdzie nie trzeba, kiedy zarówno stare, jak i niedawne rany wciąż dawały mu się we znaki. Przesunął dłonią po piersi, teraz pozbawionej oparzeń. Wspomnienie jednak piekło.

Powinien wrócić. Ale nie chciał. Nie miał innego sposobu na odcięcie się od brutalnej rzeczywistości niż ucieczka w nieznane i zajęcie myśli czymś innym, dlatego... położył się powoli pod jednym z drzew i zarzucił grzywę do tyłu. Z torby wyjął kilka owalnych kamieni. Gładkie o różnych odcieniach - otoczaki. W fiolce miał nieco żywicy. W zawiniątku zaś grudki i proszek bursztynu. Sięgnął po źródło... i przy pomocy pazurów postanowił zmienić kształt niewielkich skałek, wciąż myśląc o tym, gdzie powinien wypuścić Hæfnira. I czy powinien to zrobić.

Rzeczny Kolec

[Udany Połów]

Niebo ciemne, światła nań jasne. Z trudem przedzierały się przez ulistnione gałązki, acz nie przeszkadzało mu to aby próbować się przez nie dopatrzeć księżyca. W pewnym sensie polubił te gałązki osłaniające mu nieboskłon. Ich zapach był miły. Ukajał jego nerwy, kiedy porywając się zamyśleniu jego umysł wypełniły sprawy teraźniejszości. Po części również przez nie przebywał po nocy na wspólnych terenach. Odkąd uciekł z Wyspy Kła polubił wolną od drapieżników przystań. Na zachodzie terenów Słońca nie czuł się dobrze. Czyżby to był powód tego, że uciekał jak najbardziej na wschód?

Aj śpij-sze tji, ka-ny-je śpij
jak naj-długa-śno tji śnij...

Nucił. W śród koron drzew czuł się dobrze. Odezwała się w nim natura smoków drzewnych i odnajdując grube, wysokie gałęzie wpakował się wśród ich plątaninę. Długie ciało nie miało w tym momencie znaczenia. Po prostu zajął więcej miejsca, lecz tak umiejętnie i w taki sposób, że gdyby tylko łuski nie były turkusowe a brązowe, to w życiu by nie poznali, że tam w górze korony drzew może odkupywać smok. Ciemności co prawda współgrały z nim oraz gałęzie otulając go gęsto, lecz poświata księżyca odbijała się w wężowych łuskach.

Pu-kji mji-go gwiazdosze
pu-kji na njieboskłosze...

Cicho i łagodnie nucił w stronę gwiazd. Ciekawił się czy go słyszy. Może już dawno poluje w krainie wiecznych łowów i go nie słyszy? Czy gdyby śpiewał głośniej to by słyszała? Chciałby żeby słyszała. Wtedy mogliby razem śpiewać. Mogliby...
Położył uszy po sobie przerywając nucenie. Wąsy falowały wraz z dalszymi myślami. Raz gwałtownie, później w cale, a potem już spokojnie. Choć po tym zadrżał cały słysząc jak coś chodzi parę długości ogona niżej. Zaniepokojony zastrzygł uszami i obwarował czujnie w milczeniu. Zastrzygł niczym żbik czający się aby skoczyć na smoka, lecz on po prostu nie chciał zostać zauważony. A przynajmniej nie jako pierwszy.

Obierał kamienie? Po co? Zaintrygowany przechylił łepek, a w tym momencie delikatnie poruszył gałązki, które zaklekotały równie cicho. Postanowił się więc ewakuować i ze zwinnością łowcy przeszedł na drugą gałąź w nienaruszonej tym razem ciszy. Później zmieścił się na ogonie wzdłuż pnia drzewa na lewo od uzdrowiciela. W ten sposób przeszedł na grubą poziomą gałąź grubości kilku szponów i na niej przycupnął. Ślepia błysnęły światłem księżycowym, kiedy popatrzył na smoka, choć zaraz po tym jak się odezwał zmieniły się na zwykłe żółte, lecz nadal ciekawsko wpatrzone w jego postać.
Szlifuje ty kamienie aby podobały się bardziej bogom?
Zagaił łagodnym głosem i z wyczuciem. Nie chciał straszyć ani gniewać smoka. Był po prostu ciekaw. A o tej porze nie myślał za specjalnie o tym co robi ani nawet nie spostrzegł, że to z innego stada smok. Smok to smok. Jeśli smok nie gniewny to mu nie ważne co za smok. Ten pachniał przyjacielsko, roślinami, więc pewnie jest dobry. Takie to były myśli niewyspanego...

Światła Północy

[Światła Północy]

Przebudził źródło i skierował je do prawej dłoni, w którą ujął już nie większy niż mucha kamyczek. Zacisnął na nim palce, a w śródręczu poczuł przyjemne ciepło.
– ... – Przymknął ciężkie powieki. Boję się śmierci bo... uh. Bo? A może nie. Mhhh. Męczący sen. Przeszedł go dreszcz na wspomnienie czyjejś nieproszonej obecności. Ciepłym oddechu na karku, rozżarzonym niczym węgiel, a jednocześnie zimnym jak sam Ateral. Serce zabiło szybciej. W panice otworzył oczy i przerwał czynność. Majątek? Niespełnienie? Nie. Przecież się nie bał, ale gdyby miał wybór... to nie chciał. Dlaczego? Obawiał się tego, że-

Rozejrzał się dookoła. Dziwny niepokój opadł na jego barki, a noc nagle wydawała się być zbyt cichą.

Trzask.

Strzygnął uchem. W złą godzinę wypowiedziane. Do stu czyraków na zadzie Tarrama. Powiódł wzrokiem w bok i ku górze, lecz niczego nie spostrzegł. Spojrzał w drugi bok i zastygł w bezruchu, jakby sparaliżowany. Patrzył ostro prosto w ślepia zwierzęcia, a wzburzone źródło natychmiast wpełzło do gleby, przesycając ją gotową do mordu maddarą, która... nagle zgasła. Smok. Nie byle jaki, bo Słońca. Przeklęte tałatajstwo. Gdyby robił szybciej, niż myślał, Stado Ziemi miałoby kolejny problem. I to przez niego.
– Zajmuję czymś łapy, żeby móc... pomyśleć. – Zacisnął palce mocniej na kamieniu i... rozluźnił je po chwili. Otwartą łapą przesunął po glebie, wciskając w nią przedmiot. Jak gdyby nigdy nic podciągnął ramę i leniwie podparł żuchwę wierzchem dłoni.

Samiec był młody. Jakiś taki niewinny. Jego poglądy na pewno były skrajnie inne. Nowe perspektywy brzmiały kusząco. Milczał jednak przez chwilę. Cisza nocy nie była teraz kojąca, tak jak jeszcze chwilę temu - sprawiała mu dyskomfort.
– Naprawdę myślisz, że zwykły kamień mógłby im się spodobać? – Naiwność.


Rzeczny Kolec

[Udany Połów]

Odpowiedział. Zastrzygł uszami zaintrygowany, a w tym czasie jak słuchał odpowiedzi stwierdził, że zejdzie z drzewa. Cichutko, ostrożnie po pniu. Trawa tylko i listki zaszeleściły chłodnym szmerem, a w powietrzu uniósł się jej wilgotnych zapach. Przysiadł ładnie, owinął schludnie ogon wokół łap i popatrzył skupiony na smoku. Na chwilę położył uszy podczas obserwacji pracy łap. Ta ziemia na pewno poczuła w sobie ten przedmiot. Następnie zapytał grzecznie później nasłuchując odpowiedzi:
Przeszkadzam w myśleniu?


Cisza była i jemu w pewnym sensie nieznośna. Spokojna i miła, acz wymagała uzupełnienia w postaci jakiegoś dźwięku. Stąd też tak nasłuchiwał jego głosu kiedy mówił oraz poruszał uszami kiedy przestawał. Nie w pełni nawet świadomie ciągle szukał odgłosów. – To było pytanie. – Przechylił łepek delikatnie w prawo. Namyślał się na szczęście krótko i zaraz odparł zmiękczając większość literek w wymowie, kiedy je wypowiadał. Tylko te występujące w jednosylabowych słowach wymawiał, czasami nazbyt, twardo.
Może gdyby był naprawdę ładno? Ja by uśmiechnął sie jakby dostał taki co oko cieszy. Choć mówią, że wolą onji dostawać tę inne, błyszczące.

Światła Północy

[Światła Północy]

Obserwował jego ruchy z pewnym zainteresownaiem. Przypominał mu rzekę o spokojnym nurcie. Cichy klekot, lekkie ruchy. Przypominał mu również szaropiórego. Podobna sylwetka, podobny włos. Heh. Głupie, co? To, że tak łatwo przychodziło mu szukać podobieństw do samca u obcych smoków. To, że z góry zakładał więzy krwi, mimo że wcale nie musieli być rodzeństwem. Tch. Złapał się na tym.
– Przeszkadzasz – rzucił posępnie, przerywając tok nowych myśli. Odwrócił od niego wzrok. Spojrzenie zawiesił gdzieś na ciemnej przestrzeni między drzewami, a łeb ułożył na przednich, skrzyżowanych łapach.

Westchnął.

Boże. Dlaczego. Gdzie by się nie znalazł i z kim by nie rozmawiał, temat zawsze sprowadzał się do jednego. Miał już tego dość, psia mać, dość. Czuł się momentami niczym zasmarkany prorok, skazany na rozkładanie spraw wiary na czynniki pierwsze. O mały włos a nie zrobiłby tego ponownie, jako że Słoneczko było w błędzie, lecz nie chciał już go z niego wyprowadzać. Niech sobie żyje w świecie, w którym bogów interesują kamienie i szare i błyszczące. Niekiedy ignorancja była zbawienna.
– Ale możesz się zreflektować i pomóc, hmm. Co Ty na to? – Uchylił leniwie powiekę, coby spojrzeć na wąsaty pysk. – Może nawet dostaniesz w zamian jakiś ładny kamień, skoro tyle Ci wystarczy, żeby się uśmiechać. – Nie rozumiał tego. Nie rozumiał chorego przywiązania do przedmiotów i przypisywania im sztucznej wartości. Przecież to nie martwy obiekt powinien wzbudzać w smokach emocje.

Rzeczny Kolec

[Udany Połów]

Popatrzył na smoka. "Przeszkadzasz." I tyle? Nic więcej? Tak właściwie nie spodziewał się więcej. Prosty komunikat, z którego mógł zrozumieć całą treść. Czyli jednak nie była to najlepsza chwila aby podejść. Szkoda. Smok nie chciał się naprzykrzać i skłonił rogaty łeb przed uzdrowicielem że stada Ziemi.
Przepraszam.
Powiedział ze skruchą i odwinął ogon spod łap chcąc wstać i już nie przeszkadzać. Zatrzymał go przed tym jedynie ciąg dalszych słów skrajnego smoka. Stając, a na wpół siedząc zastrzygł uchem i odwrócił pysk ku mówcy. Pytanie przyjął czując lekką niepewność co do tego co to za zadanie, skąd pochodziło jego sadzenie albo raczej nadzieja, iż w następujących słowach to mu rozjaśni. Tymczasem nie. Propozycja przemieniła się w niepewny rodzaj wymiany.
Potrząsnął pyskiem na boki, po czym wstał już całkiem jednocześnie kierując jasne spojrzenie na pysk w jego ślepiach niewyspanego samca. Nie to żeby sam czół się wyspany. Sam po prostu nie był zmęczony na tyle by spać.
Jak ja może pomóc?
Zadał chcąc się zreflektować. Może w ten sposób już nie będę przeszkadzał? Ewentualnie odłoży pójście sobie na później co też było dobre, bo tak naprawdę to nie miał pomysłu gdzie by pójść dalej.

Światła Północy

[Światła Północy]

Podniósł głowę, a żuchwę podparł prawą dłonią. Szczerze? Nie sądził, że samiec się zgodzi, ani że w ogóle będzie tym zainteresowany. Dlaczego bowiem miałby reflektować się obcemu smokowi. Dlaczego miałoby mu na tym zależeć i dlaczego miałby marnować swój czas na kogoś takiego, jak Światło. Wszystkie te pytania chciał mu zadać, bowiem ciekawiła go odpowiedź, ale litości - wyszedłby na wariata i dziwaka.

Znowu czuł tę blokadę. Chciał go wykorzystać. Chciał wykorzystać jego obecność, wiedzę i światopogląd, ale do tego musiał podzielić się swoim problemem. Tego już nie chciał. Hmm... może po prostu źle zaczynał. Może powinien się przedstawić, zapytać o pogodę, samopoczucie? Ale to było takie... sztampowe. Aż do bólu. Dobra, może inaczej...
– Możesz pomóc w myśleniu. Przyda mi się jakaś świeża perspektywa. – Nawet jeśli mogła nie nieść za sobą szczególnego doświadczenia, wiedzy, czy głębokich wartości. Zaczną od czegoś prostego i najpewniej na prostym skończą. Nie mógł zarzucić go dylematem o fragmencie świętego elfiego drzewa i wyborze mniejszego zagrożenia. Nie wyglądał na kogoś, kto mógł mieć jakiekolwiek pojęcie o zastosowaniu smoczej krwi i narzędziach łowców. Pożytek jednak jakiś będzie... może. Uśmiechnął się półgębkiem.

Rzeczny Kolec

[Udany Połów]

Obserwował samca i nawet tego nie krył. Wprost kierował nań spojrzenie kiedy z nim rozmawiał. Próbował ustalić czy smok jest czy nie do rozmowy. Wyczuwał, że coś mu siedzi w głowie, lecz nie miał skąd wiedzieć co takiego. Używał zwięzłych zdań, trochę jak on sam, lecz daleko nie prowadziły. Nie wyjaśnił mu co ma zrobić. Nic nie było jasne. Miał się domyślać? Czy raczej dalej dociekać pytaniami? Na pewno chciał aby z nim rozmawiać? Przesunął ogonem nad ziemią przechylając łepek, po czym go wyprostował falując zaś wąsami. Jednocześnie nadal stał nie będąc przekonanym do tego aby spowrotem usiąść.
Jak potrafi pomóc może. Choć nie wie na ile świeża jest moja perspektywa. ... A o czym myślisz?

Światła Północy

[Światła Północy]

Wyciągnął przed siebie jedną dłoń i odchylił lekko wskazujący palec, którego szponem zaczął rysować w glebie jakieś znaki. Nie były to smocze runy, a ludzkie. Skupianie się na nich, na kształcie, na dźwięku za jaki odpowiadały, na wspomnieniu ich brzmienia pomagało mu pozbierać myśli.
– Miałem ostatnio dziwny sen... – zaczął, przywołując go do głowy, a w ciemnej ziemi, nagiej, pozbawionej trawy, pojawiły się wyskrobane w obcym języku słowa, układające się właśnie w wyraz sen. Uczył się pomału, ale grunt to regularność i sukcesywność, a nie gorliwa prędkość.
– I zacząłem się zastanawiać nad ostatnim celem u schyłku życia każdego smoka – wychrypiał ponuro, mrużąc oczy tak bardzo, że teraz jedynie cienka linia przebijała się spomiędzy powiek. Poruszył dłonią. Kolejne ludzkie runy, tym razem oznaczające śmierć..

– Załóżmy, czysto hipotetycznie, że lada moment Cię zagryzę. – Oderwał się od zajęcia i podniósł głowę, spoglądając chłodno na samca. – O czym byś myślał w tych kilku ostatnich chwilach? Żałowałbyś, że czegoś w życiu nie zrobiłeś? Chciałbyś mieć jeszcze możliwość coś dokończyć? – Pytania padły, a on po chwili kontynuował. – Załóżmy również, drugą sytuację, że przed wyrokiem śmierci nałożonym przez przywódcę miałbyś dobę na nacieszenie się tym, co dla Ciebie ważne. Co by to było?

Rzeczny Kolec