Polana

[Trans Bitewny]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Cała skrzętnie podświadomie utkana maska Kęska legła w gruzach kiedy dotarł do niego sens słów Veir. Wybałuszył oczy, wyraźnie nieswój. Przeskoczył z łapy na łapę, łykając ostatni pogryziony kawałek pasikonika.
– Ojciec. Powiedziałem ojciec – powtórzył szybko, wlepiając w smoczycę ślepia. – Ojciec i matka – dopowiedział z naciskiem, a jego mina sugerowała, że była to sprawa życia i śmierci. Oczekiwał rzecz jasna na odpowiednią odpowiedź.
– Ciociu. To dziwnie brzmi – parsknął, wyciągając czubek języka na wierzch. Zasyczał na podobieństwo śmiechu Zhelre w całkiem niezłej próbie naśladownictwa. – Ojciec dużo mnie nauczył. Nie chcę żebyś mnie uczyła. Masz łapy i jesteś puchata – stwierdził i wskazał palcem na jej kryzę. No i jaki z niej morski! Żaden. – I pewnie nawet nie umiesz pływać. Ojciec umie. To on mógłby ciebie nauczyć.
No i fajrant. Nie miała nic do gadania. Kompletnie ją teraz zniszczył. Obrócił łeb na boki, poszukując jakiegoś ruchu w trawie. Przydałaby się jeszcze jedna przekąska. Zamlaskał.

Wrota Dziejów

[Ołtarz Wyniesionych]

~ Rozumiem. – Spojrzała na niego, jakby rozmawiała jako równa z równym. Podstawa podczas takich konwersacji z pisklętami. Nie do końca wiedziała, czy Zhelre jest jednocześnie ojcem i matką Kęska, co właściwie byłoby logiczne przy jednym rodzicu, czy może w tym wszystkim bierze udział jeszcze jakaś samica. Veir nawet nie znała chyba Drzazgi. Może ją raz widziała na ceremonii, nie zamieniły ani słowa.
~ Ciocia to ktoś bliski, ale tak się nie nazywam. Mam wiele imion, tak jak ty, Kęsku, Ochłapie i Ogryzku. Wrota Dziejów, Ołtarz Wyniesionych, na dobrą sprawę... nazywaj mnie jak chcesz. – Odpowiedziała mu. Potem przyjrzała mu się bliżej i przez chwilę wpatrywała się w jego kończyny, by dać mu do myślenia. ~ Ty także. – Potwierdziła to jeszcze. Od razu było widać, że to pisklę spędzało większość czasu z Zhelre. To porządny smok, ale w głowie miał głównie śledzie i wodę, może jakiegoś węgorza.
~ Kęsek, to ja nauczyłam pływać twojego ojca. – Odpowiedziała mu. Kłamała, ale uczyła przez księżyce swojego życia wiele piskląt tej sztuki, a nawet adeptów, zatem nie była aż tak daleka od prawdy. Zauważyła, że młody był głodny – ona miała niestety tylko [48/4] mięsa, zatem nie starczy jej jedzenia dla niego. Westchnęła i wzięła swój słoik z miodem, który przed chwilą napełniła, a następnie przelała część jego zawartości do drewnianej miseczki i podsunęła ją Kęskowi.
~ Masz. – Rzuciła do niego.

Kęsek

[Trans Bitewny]

W sumie musiał przyznać, że Veir wydawała się być dobrym towarzystwem. Nie był pewien dlaczego, ale nie wygoniła go ani nic, więc chyba była w porządku? Nie żeby miał jakieś doświadczenie, kiedy tak właściwie średnio go ciągnęło do innych piskląt. Ani ogólnie smoków.
– Aha bo sobie przypomniałem, że mnie matka też nazywa Mięsem – dodał ni stąd ni zowąd, drapiąc się po karku. Znów wysunął czubek języka. Ściągnął brwi, analizując uważnie jej słowa. – Eeej. To są tylko dwa imiona. To już ja mam więcej – stwierdził, przykucając w trawie. Jak gdyby nigdy nic zanurzył pysk między gęstwinę źdźbeł trawy, przekręcając łeb by je wyrwać szybkim chapsnięciem. Jak się okazało na darmo, bowiem żaden żuczek się w niej nie skrywał. Wypluł trawę i spluwał przez chwilę w bok, próbując pozbyć się ich z języka.
– Co? – wyrwało mu się nagle, a sam na nowo obrócił się w kierunku Veir. Był ni to wkurzony, ni zszokowany, ni rozżalony. Jak to tak? Taka futrzasta łapiasta uczyła ojca? Potrząsnał głową na boki. To się nie zgadzało. To nie mogło mieć miejsca. Ale Zhelre był za daleko, aby mógł go teraz zapytać. Szlag.
Miód nie był w stanie załagodzić jego nowo odkrytej traumy.
– Nie chcę nic od ciebie! – zawołał na wiedźmę i siadł w trawie tyłem do niej, lekko naburmuszony. Nie wiedział czy powinien być bardziej zły na nią, na ojca czy na siebie.

Wrota Dziejów

[Ołtarz Wyniesionych]

~ Kęsek chyba bardziej ci pasuje. Ale spokojnie. Będziesz mieć jeszcze fałszywe imiona adepckie, dorosłe i jeszcze przydomek Stada Mgieł. – Odparła. Zapomniała, jak dobrze rozmawia się z kilku księżycowym pisklęciem. ~ Jest jeszcze Wyniesiona Łuska i Veir Sakralna. – Dodała w nawiązaniu do pierwszej części swojej wypowiedzi. Obserwując tak pisklę nieco dłużej, doszła do wniosku, że raczej niezbyt podoba mu się ujmowanie wyższości Zhelre, jedzenie miodu, a także perspektywa tego, że smoki o czterech łapach i z futrem mogą potrafić pływać. Za to chyba uwielbiał wcinać te pasikoniki.

~ Jestem piastunem. A raczej nim byłam. Nauczanie pływania to coś normalnego. Znam... wiele stylów pływackich. Grzbietowy, wężowy, klasyczny. – Można powiedzieć, że zaszpanowała. A to nawet nie było wszystko. Zakładała, że Zhelre znał tylko jeden styl, ten drugi, który wymieniła. Biorąc pod uwagę jego brak kończyn, ciężko wymyślić coś innego.
~ Nawet pasikonika? – Zapytała. A po chwili jej rosomak wrócił z takim dużym, soczystym świerszczem, którego sam upolował. Przyniósł go Veir, która nieco opłukała go z śliny jej kompana, zanurzyła w miodzie i wyciągnęła w kierunku Kęska. Potrafiła mówić językiem korzyści do młodych. Można powiedzieć, że wiele osób ignorowało pisklęta w tym wieku. Była to głupota. Można było je ukształtować w dowolny sposób, wystarczyło tylko nieco chęci. Ich głowy były niczym niezapisane kartki, a ona mogła dać tam to, co chciała. Czy to zrobi? Pewnie nie. Chociaż, kto wie?

Kęsek

[Trans Bitewny]

Wpierw jej nic nie odpowiadał, nadal odwrócony i śmiertelnie obrażony. Głupie gadanie i tyle! Zaraz zamierzał jej to Wszystko wytłumaczyć. Szczególnie, że postanowiła go przekupić. Obrócił się z zawahaniem.
– Ojciec od zawsze umiał pływać. Nikt go nie nauczył, a już na pewno nie ty! – zawołał, zerkając w bok z niezadowoleniem. Jego łapa drgnęła, a po chwili się uniosła. – ...może, może tak – wymamrotał niepewnie, zamiast wziąć go do łapy od razu wyciagając otwartą paszczę ku Veir, by wchłonąć go od razu z jej dłoni. Zamlaskał, zaskoczony smakiem miodu. Ale tylko lekko. Oraz tym, że najwyraźniej te śmieszne owady miały imiona? Pasi...pas...i...konik? Cokolwiek to oznaczało. Przełknął jedzonko, po czym obejrzał się na byłą piastunkę z nieufnością. Mówiła dziwnym językiem. Wygadywała jakieś bzdury o ojcu. Ale... dała mu robala. Nie, jednak była w porządku. Jego mina wyraźnie złagodniała. No to teraz nadeszła pora na stos pytań. Podrapał się po głowie.
– Przy...domek? – dopytał, wyraźnie nie kumając o co jej chodziło. Pokręcił głową. Piastuni byli dziwni. – O! W sumie ojciec mnie nazywa inaczej, bo [redacted]* – powiedział poważnie, wypinając lekko do przodu pierś. Też miał wiele imion, o. A dostanie jeszcze więcej! Jeszcze nie wiedział, czy to dobrze, że ma ich więcej, ale najwyraźniej nie było to coś złego? – A co to sarkalna? – dopytał jeszcze. Nie umiał tego wytłumaczyć, ale naprawdę Veir nie wydawała się taka zła. Nawet jak na futrzaka.

*placeholder na imię
Wrota Dziejów

[Ołtarz Wyniesionych]

Doszła szybko do wniosku, że w razie czego będzie można przekupić Kęska odpowiednią ilością pasikoników w miodzie. Jak mawiają: "Wszystko miało swoją cenę", nawet jeżeli ktoś zapierał się, że nie ma.
~ Potrafił poruszać się po wodzie, ale to coś innego niż pływanie. – Odpowiedziała Kęskowi. Nie zamierzała jednak dłużej wciskać mu "kitów". Od razu zauważyła, że młody był silnie związany ze swoim ojcem, a tutaj powinszować Zhelre. W dobry sposób wychowywał Kęska.
~ Widzę, że ci smakuje. Mam więcej rzeczy, które mógłbyś polubić. Słyszałeś o liczydle górskim? To był mój przysmak, gdy byłam w twoim wieku. – Wyciągnęła kilka owoców i podsmażyła je za pomocą maddary, po czym skierowała w kierunku Kęska. Na moment przywołało to dosyć silne wspomnienia, przez to smoczyca nie odzywała się przez jakiś czas. Oczami pamięci widziała swoje pierwsze nauki w Wolnych, razem z Szarlotką i... cholera, prawie zapomniała jego imię. Yarhra. Oboje już od dawna byli martwi. Pamiętała ich wspólną naukę pływania w lodowatej wodzie. Na sam koniec ogrzewali się przy ognisku, jedząc smażone owoce liczydła górskiego. Westchnęła, wracając myślami i ciałem do świata teraźniejszego.
~ Też ładne. Tak, dostaniesz swój przydomek. Na przykład Kęsek Łakomy. – Rzuciła, było to pierwsze co wpadło jej na myśl. ~ Hej... ojciec pewnie nauczył cię już pływać, prawda? Ale jestem pewna, że nie pokazał ci, jak się lata. A to praaaawie tak fajne, jak pływanie. Tak właściwie, to mniej więcej to samo. Tylko w przestworzach, a tego twój ojciec nie będzie potrafił. – Zaproponowała. Przez to wspomnienie o Yarhrze i Szarlotce miała ochotę, żeby pouczyć czegoś Kęska. Jak za dawnych czasów. To były lepsze czasy. I nie była tutaj zgorzkniałą babcią, która wszystko nazwałaby gorszym od tego, co było wcześniej. Veir miała wtedy mnóstwo smoków na których jej zależało, szanowaną pozycję w stadzie, ale przede wszystkim łowcy nie siedzieli im na karku.

Kęsek

[Trans Bitewny]

Ściągnął brwi. Co? Kompletne bzdury. Stanowczo zaczynała tracić na wiarygodności przez swoje słowa. Mogła to powiedzieć o kimkolwiek i praktycznie by się nie przejął. Ale ojciec? Takie rzeczy opowiadać o ojcu? Ka-ry-go-dne! Chociaż fakt faktem, nieco zachwiała jego światopoglądem. Tylko troszeczkę.
– Liczy-co – zapytał, skonfundowany. Znaczy, nadal miał ściągnięte brwi i wyglądał jakby czegoś nie rozumiał, ale wyraźnie wypowiedział słowa z niezrozumieniem tematu. Wyczuwszy drgania maddary cofnął się o krok, nim przypomniał sobie, że podobnie czasem wibrowało wokół jego głowy, kiedy przywódczyni znowu wzywała na ceremonię. Podobnie... acz inaczej. Powąchał przypieczone owoce, odwrócił głowę. Nie, nie skusi go. Podła wiedźma.
– Za nic? Co chcesz za nie? – zrobił się wyraźnie podejrzliwy. No bo teraz to już zaczynało być kapkę dziwne. Na przydomek wymruczał bezemocjonalne "mhm", grzebiąc sobie pazurem między zębami po niedawnym pasikoniku. Nawet nie rozumiał czym był jakiś "łakomy". Zgrzytnął boleśnie szponem o dziąsło, gwałtownie się unosząc i patrząc na powrót na Veir.
– Co? Nie będzie? – najwyraźniej Kęsek był zdziwiony. Nawet mu to przez myśl nie przeszło, że tata mógłby czegoś nie umieć. – A skąd mam wiedzieć, że ty umiesz i mnie nie oszukujesz? – zmrużył oczy.

Wrota Dziejów

[Ołtarz Wyniesionych]

~ Owoce. – Powiedziała nieco prościej. Nie ufał jej. Zrozumiałe. Opowiadała dziwne rzeczy o jego ojcu, czyż nie? Nawet lubiła rozmowę z Kęskiem. I nie tylko z nim. To, że została czarodziejką nie oznacza, że całkowicie odrzuciła bycie piastunem. Smoki popełniały błąd, ignorując tę rangę. Była bardziej użyteczna, niż wielu osobom się wydawało.
~ Nic. Większość chciałoby pewnie przysługi, ale ja nic od ciebie nie chcę. – Odpowiedziała magią, cały czas oczywiście odzywała się w jego głowie, bo nie miała innego wyboru. Po chwili położyła liczydło górskie na trawie. Jeśli go nie zje... cóż, pewnie będzie smakowitym kęskiem dla jakiegoś zwierzęcia.
~ Bo nie ma skrzydeł. Zastanawiałeś się czasami, do czego to służy? – I dotknęła jego skrzydeł jednym palcem. Och, jak ona mogła? Zapewne skończyło się to na odskoczeniu Kęska na bok. Po chwili rozłożyła swoje własne, fioletowe skrzydła, odbiła się od ziemi i latała nad ziemią. Wzbiła się coraz wyżej i wyżej w powietrze, przez moment krążyła tak nad polaną, kołując. Pływała, ale w powietrzu przecież nie było wody, prawda? W końcu wylądowała zręcznie na jednej z pobliskich skał. Spojrzała się na Kęska, nic nie mówiła. Zastanawiała się, czy ten podczas jej lotu zjadł owoce, które zostawiła na ziemi. Z tej odległości nie widziała tego.

Duży Kolec

[Trans Bitewny]

Owoce. Och. To wszystko tłumaczyło. I zapach, i wygląd. Mimo to nie był pewien, czy powinien jeść to, co podtyka mu pod nos była piastunka. Zmrużył ślepia. To bardzo, baaardzo podejrzane, że ciągle opowiadała o tym, jak to lubi pisklęta.
– A dlaczego? – zapytał krótko. Dlaczego nie chciała przysługi? Musiała mieć jakiś powód. Chociaż nie był zwykle typem, który jakoś specjalnie by drążył adlaczegowaniem, to tym razem akurat go to bardziej zaciekawiło. Głównie dlatego, że chodziło przecież o jego własne bezpieczeństwo i instynkt samozachowawczy. Czy to był ten moment, w którym powinien wypluwać z siebie płuca krzycząc wniebogłosy do ojca?
– Ja... wiem do czego to służy, duuuh – stwierdził poważnie, a na jego pysku pojawił się grymas. Ściągnął brwi. Co to w ogóle było za pytanie. Widział... widział na ceremonii. I raz nad jeziorem, tak. Wiedział, że to pozwala latać. No właśnie. To. Skrzydeł? Skrzyd...ła. Faktycznie, czasem mu się obijało o uszy, lecz nigdy nie poddawał myśli jak właściwie się lata żadnego zainteresowania.
Skurczył się w sobie pod jej dotykiem jakby był jakąś roślinką wrażliwą na dotyk. Zasyczał, umykając przed dotykiem w jakikolwiek możliwy sposób, odginając całe ciało. Wlepił w nią ślepia, oczekując kolejnej próby, lecz... ona tak o, po prostu, sobie poleciała. Skoczyła i poleciała, dokładnie tak. Uniósł pysk ku niebu, podążając za nią wzrokiem. Wydawało się proste. Pewnie sam by tak umiał. Owoce pozostały nietknięte, acz sam Kęsek postanowił przykucnąć, wybić się mocno z ziemi i zamachać żałośnie skrzydłami, z cichym i zaskoczonym jękiem przechylając się w przód w powietrzu by wywalić się pyskiem w ziemię.

Wrota Dziejów

[Ołtarz Wyniesionych]

~ Cóż, Kęsku. Nie wszystko opiera się na wymianie. Pasikonik za kamień, owoc za monetę. Czasami nie dajesz nic w zamian, a już płacisz. Tylko jeszcze nie wiem czym. Rozumiesz, co mam na myśli? Ale nie stresuj się. Nie zatrułam ich. Liczydło możesz dostać ode mnie za darmo. Tak jak herbatę. Nie chcesz? To zjedzą ptaki, albo szopy. Albo mój renifer. W każdym razie – twoja strata. Są bardzo dobre. – Powiedziała, już z powietrza, szybując wokół niego. Proszę, nie tylko potrafiła latać i mówić jednocześnie, ale także używać perswazji! Przy okazji, skoro o wilku mowa, czy raczej w tym przypadku o reniferze, pojawiła się Mosarba, kompanka Veir. Była pięknym, niemal całkowicie czarnym reniferem. Zastrzygła uszami i udała się w kierunku owoców. Jak Kęsek nie chce, to ona zje. Bardzo je lubiła. Zatem Duży Kolec miał ostatnią szansę, żeby je schrupać, bo potem przepadną na zawsze. Mosarba po chwili, widząc spektakularny upadek Kęska, tknęła go nieco rogami na pocieszenie.
~ W ten sposób nigdzie nie dolecisz, Kęsek. Co najwyżej połamiesz sobie kilka łap i do tego skrzydła. – Pokiwała głową na boki, jakby z rozczarowaniem. Oczywiście w rzeczywistości tego nie czuła. Postanowiła wzbić się nawet nieco wyżej w powietrze, po czym pikować w dół, niczym orzeł polujący na jakiegoś gryzonia, by uderzyć dosyć mocno w ziemię i w ten sposób wylądować.
~ Chodź, znajdziemy jakieś większe wzgórze, będzie ci łatwiej wzbić się w powietrze. – Rzuciła, po czym po prostu zaczęła iść przed siebie, w poszukiwaniu albo dużej skały, albo górki. Mosarba ponownie zastrzygła uszami i niczym wesoła sarenka udała się za byłą piastunką, obecnie czarodziejką.

Duży Kolec

[Trans Bitewny]

Nie dajesz nic w zamian... a płacisz? To była jakaś pokrętna, niezrozumiała dla niego logika. Nie był jednak jeszcze świadom tego, w jaki sposób mógł jej się przydać. Żadna czerwona lampka się nie zapaliła. Za to poczuł się zachęcony do spróbowania liczydła, no bo i jak mógłby je zostawić jakimś reniferom. Zerknął spode łba na Mosarba, a jeśli zbliżyła łeb zbyt mocno, postanowił łapą odepchnąć jej pysk z dala od owoców, patrząc kompance Veir prosto w oczy i wkładając sobie jeden z owoców do pyska.

Wykrzywił pysk kiedy skomentowała jego próbę. Nie była kimś, dla kogo zamierzał skakać i się starać. Robił to dla siebie, więc te komentarze to powinna sobie zachować dla samej siebie! Phi. Nieco naburmuszony rzucił krótkie spojrzenie na jej kolejne wyczyny.
– A ty nie potrzebujesz wzgórza. Dlaczego ja niby mam potrzebować? – dopytał niezadowolony.

Wrota Dziejów

[Ołtarz Wyniesionych]

Mosarba postanowiła walczyć! Co prawda ustąpiła z jednym owocem, ale więcej nie chciała oddać. Nieco pokręciła łbem, przez co zadzwoniły szklane ozdoby, które miała powieszone na swoich rogach. Następnie swoim kopytkiem pacnęła kilka razy Kęska, wydając z siebie reniferze dźwięki.

~ Bo ty się uczysz latać, łatwiej jest więc zaczynać ze wzgórz, albo większych skał. – Wytłumaczyła jakby to było oczywiste. ~ W państwie z którego pochodzę, uczono pisklęta latać zrzucając je z bardzo wysokich klifów. Mnie także. Widziałeś już wysokie góry na naszych terenach? To są niczym w porównaniu z tamtymi. Spróbowałabym tego z tobą, ale wiem, że nie dałbyś rady... – Rzuciła i tak pokręciła głową, jakby w delikatnym rozczarowaniu. Chciała mu nieco zagrać na ambicjach. Kwestia z nauką lotu za pomocą zrzucania z klifu, jak najbardziej było to praktykowane na Północy. Nie "cackano" się tam z młodymi. Najsłabsi i tak odpadną.
~ W przeszłości, gdy jeszcze nauczałam, pisklętom które dobrze spisywały się w nauce dawałam możliwość wyboru jednego z sześciu, kolorowych kamyków. A pod każdym kryła się jakaś nagroda. Figurka, jedzenie, kamień szlachetny, albo hm, kamień z czaszką. Ale nikomu nie udało się go wylosować. – A co się pod nim właściwie kryło? Nikt oprócz Veir się tego nigdy nie dowiedział. Wszyscy mieli szczęście, trafiali na kamienie szlachetne i nauczycielka zbankrutowała. I to była historia prawdziwa.

Duży Kolec

[Trans Bitewny]

Wyszczerzył groźnie kły i obniżył łeb, zamierzając bronić wszystkich owoców jakich się dało. Przynajmniej dopóki nie rozproszył się mimowolnie rozmową, zerkając to na renifera, to na byłą piastunkę.
– Państwie? Co to państwie? – nie bał się zapytać w prost, zatrzymując na smoczycy wzrok na dłużej. Idealna szansa dla Mosarby? – A jak niby uczyłaś się pływać? Pewnie te kłaki ciągnęły cię na dół i tyle – skwitował, lekko podirytowany jej zachowaniem. Co ona taka dziwna, myślał sobie, kiedy jej głos zdradzał kolejne etapy rozczarowania. Nie potrafił tego rozpracować. Prawie się nie znali i miał się czuć źle dlatego, bo mu nie wychodziło? Znaczy, może trochę go to ubodło w serducho, ale tak ledwie tknęło. Sama nie była lepsza. W końcu była futrzasta.
Jego oczy za to błysnęły, kiedy usłyszał o błyskotkach.
– A jeśli wejdę na górę i skoczę to dostanę? – zapytał z większym zdeterminowaniem, przyglądając jej się z pełnym skupieniem. No to teraz to nie pozostawiała mu innej możliwości, jak tylko spróbować ją przekonać, że jest godzien skoku z góry. I lotu. Przecież wyjdzie, to nic trudnego, pomacha skrzydłami i tyle. Wielkie mi halo. A jeden kamień, bądź inna nagroda, drogą nie chodzi.

Wrota Dziejów

[Ołtarz Wyniesionych]

~ Państwo to zazwyczaj taka większa kraina. – Wytłumaczyła. Od razu jednak wolała także rozjaśnić jeszcze jedną kwestię, żeby nie było miejsca na wątpliwości. ~ Krainą są na przykład Wolne Stada. – Powiedziała. Zmiennych było nieco więcej. Bo nie zawsze chodziło o wielkość. Gdyby miała być bardziej precyzyjna, powiedziałaby, że w państwie musi być jakieś zorganizowane społeczeństwo, rządzone przez króla, jarla, przywódcę... cokolwiek. Czasami nawet miasta mogły być państwami. Dlatego powiedziała, że zazwyczaj są większe.

~ Wrzucana mnie do lodowatego, górskiego potoku. Musiałam sobie jakoś radzić, a skoro tutaj jestem i z tobą rozmawiam, to znaczy, że nie utonęłam. A kłaki wcale nie przeszkadzają w pływaniu. – Odpowiedziała. Jednak była jedna rzecz, w którym futro faktycznie było wadą. Pewnie potwierdziłoby to słowa Zhelre. Otóż podczas bardzo niskiej temperatury, mokre futro bardzo szybko wyziębia organizm. Nie było to oczywiście żadne, spektakularne odkrycie.
~ Gdybyś skoczył z wysokiej góry... to wtedy dałabym ci nawet dwa losy. Spokojnie, jak nie dasz rady, to cię złapię. – Odpowiedziała. Cóż, ciekawe czy Zhelre zadał mu to tradycyjne pytanie każdego rodzica: "A gdyby kazali ci skoczyć z góry, to też byś skoczył?". Veir nie czekała na odpowiedź Kęska. Po prostu dalej zaczęła iść w kierunku najbliższej góry. W Mgłach było ich bardzo dużo.

A Mosarba? Wykorzystała okazję, żeby zwinąć jeden z owoców. Potem z jakiegoś powodu dosyć głośno mlaskała, jakoś dziwnie ruszając i wykręcając swoje wargi. Czyżby się chwaliła, że jej się udało? A może chciała na siebie zwrócić uwagę Kęska?

Duży Kolec

[Trans Bitewny]

– A co to kra- – chciał zapytać od razu, nie wahając się ani sekundy przed zadaniem kolejnego pytania, kiedy to jednak postanowiła sama z siebie mu odpowiedzieć. Rozwarł szeroko ślepia. Skąd wiedziała?
Zawahał się wyraźnie. Wolne Stada. Niby coś wiedział, niby nie. Dla niego to był głównie obóz, grota ojca, jakieś tam wspominki o jakichś rozległych stadach. I tyle.
– A duże te stada? – dopytał znów. Szczerze. Może w innym kontekście robiłby jej na złość, ale tym razem naprawdę nie za bardzo kumał o co w tych definicjach chodzi. Jakieś państwa, krainy. Dzikie rzeczy. Dla pisklaka znającego głównie obóz troszkę niewyobrażalne skale.
– Ta. Ojciec mi tak robi cały czas – zbył jej tłumaczenia. No, tak właściwie to tak naprawdę wrzucił go na głęboką wodę raz, bo potem już się nauczył pływać. Zresztą, wyciągnął go od razu jak ten zaczął się topić. Ale to nieważne! Za to potrzeba by się wykazać zapłonęła w nim wraz z kolejnym zadaniem. Wyraźnie się ożywił.
– No, to wybierz ja skoczę z każdej – stwierdził pewnie. Chyba tak trochę brakowało mu instynktu samozachowawczego. Albo po prostu był dzieckiem i nie myślał nawet o konsekwencjach. – Nawet nie musisz minie łapać!

Wrota Dziejów

[Ołtarz Wyniesionych]

~ Nie. Wtedy nazywałyby się "Duże Stada", a nie Wolne. – Odparła Kęskowi. Był to drugi przypadek w jej życiu, kiedy zażartowała. Jednak jest dosyć spokojny i neutralny, maddarowy głos nie wskazywał na poczucie humoru. Delikatnie podniosła łuki brwiowe z zaciekawieniem, gdy Kęsek powiedział o jego naukach z ojcem. Czyli nauczał go w tradycyjnym, surowym, ale skutecznym stylu. Jej szacunek do Zhelre wzrósł w tym momencie.
~ Czyli jesteś "w temacie". To dobrze. – Odparła i udała się na poszukiwanie wzgórza zdatnego do nauki. Trafiła na całkiem spore wzgórze, które dodatkowo kończyło się z drugiej strony na średniej wielkości urwisku. Gdyby z niego spadł, to połamałby sobie wszystkie kości w ciele, ale przeżyłby. Idealnie.
~ Musisz mnie przekonać, że nie muszę cię łapać. – Powiedziała i stanęła na zboczu. Cóż... Kęsek będzie pierwszą osobą, którą rzeczywiście zrzuci ze wzgórza. Nigdy tego nie robiła, bo jednak obawiała się, że pisklę może zginąć. Na Północy? Nikt się tym nie przejmował. Ale w Pladze, czy Mgłach, musiałaby się tłumaczyć. Dlatego ostatecznie przeprowadzała nauki w bezpiecznym stylu.
~ Latając, musisz przede wszystkim skupić się na... – Zaczęła, jednak nie zdążyła dokończyć, gdyż po prostu pchnęła z całej siły Kęska, zrzucając go ze wzgórza, a po chwili sama skoczyła, pikując, wyprzedzając młodego z bezpiecznym dystansem. Czy pozwolił jej się zrzucić? W porę odskoczył? A może skoczył sam, zanim w ogóle zdążyła go zepchnąć? To się jeszcze okaże.

Duży Kolec

[Mackonur]

Łowca zwany Mackonurem leżał sobie wyciągnięty na polanie, brzuchem do góry. Skrzydła miał rozłożone tak, że aż zajmowały sporą część tego miejsca. Postanowił zrobić sobie przerwę od polowania i udać się na małe, jednodniowe wakacje na Terenach Wspólnych. Obok niego lewitował brązowy, włochaty Niuchacz Olbrzymi o postaci nosa, brązowy, włochaty i niezwykle lśniący, a futerko miał jak gdyby codziennie ktoś go szczotkował.
– Hej, Nosie Szyszki? Widzisz to? Tamta wygląda jak borsuk! – Powiedział, wskazując na jedną z chmur na niebie swoim pazurem przedniej łapy. Ze zmrużonymi oczami przyglądał się jej, jak gdyby chcąc to potwierdzić.
– Myślisz, że to znak od bogów? To mój dzień, hahah, tak jest, Nosie Szyszki! – Dodał po chwili i chwycił za porcję trawki do palenia, po czym mocno się zaciągnął. Od razu jakoś tak lepiej mu się zrobiło! Jedyna smutna rzecz w tym wszystkim to to, że zapas trawki dostał od biologicznych rodziców swojego zmarłego syna, gdy odwiedzali ich za granicą.
– Nosie Szyszki... a co jeżeli wszyscy po śmierci stajemy się chmurami? I tak sobie... latamy w nieskończoność, co ty o tym myślisz? I jak jesteśmy nerwowi, to rzucamy piorunami, jak szczęśliwi to odsłaniamy słońce, a jak smutni, to tworzymy deszcz? Kurczaki, Nosie Szyszki, jak wypalę trochę ziółka, to mi najlepsze myśli do głowy przychodzą, masz, zapal sobie! – Powiedział do Niuchacza i przyłożył mu skręt z trawką do jednej z dziurek nosowych.

A tymczasem krab Axarusa zwany Krabusiem, badał nowe tereny, biegając po zaroślach i krzakach, oczywiście bokiem! Klekotał szczypcami, szukał kryjówek i sojuszników do swojej rebelii!

Żytoslaw

[Ołtarz Wyniesionych]

Ta cała sytuacja z lustrem była tak dziwna, że Veir do tej pory zbierała swoje myśli w głowie. Co dokładnie uwolnili? Czy mogli jakoś temu zapobiec? Nadal żałowała, że wskoczyła do tego zwierciadła, ale otrzymywała sprzeczne sygnały od Zhelre. Chociaż mogła połączyć kropki i dojść do wniosku, że tak wielka liczba leszych rozszarpałaby ją na strzępy w kilka chwil, a oni stali i się gapili przez sporą część czasu.
Wyszło to jednak częściowo na dobre, bo Veir udało się poznać córkę Erlyn. O dziwo, dobrze, że znalazła miejsce w Stadzie Ziemi, jakąkolwiek Sakralna nie miałaby o nim opinii. Odłamek Raju została potraktowana w sposób okrutny, a przywódczyni Mgieł nadal była taka sama. Ziemia jest więc lepszym rozwiązaniem. Pewnie gdyby nie to spotkanie przy lustrze, Veir nigdy by Bealyn nie poznała. Za rzadko opuszczała tereny swojego stada. Teraz jednak miała ochotę na spotkanie. Dlatego wybrała jakieś spokojne miejsce na Terenach Wspólnych – Polanę. Usiadła, opierając się o jedno z drzew i posłała wiadomość mentalną do Wyśnionego Szczęścia.
~ Witaj, to ja, Veir. Czy miałabyś ochotę spotkać się i porozmawiać? Jestem na Polanie w Dzikiej Puszczy. Mogę zaparzyć herbatę, jeśli ją lubisz. – Przesłała mentalnie do smoczycy, a potem już po prostu czekała na odpowiedź. Jeśli Ziemista nie miała czasu, to nie szkodzi. Horgifellijka poszłaby wtedy wyczyścić swoją kapliczkę, która była w tej części Terenów Wspólnych.

Wyśnione Szczęście

[Cisza po Lawinie]

Wahała się czy przyjść.

To nie tak, że mama w nią wpoiła tę niechęć do jej byłego stada, nie. Właściwie Erlyn skupiała się na nielicznych superlatywach, ale starczyła jedna historia, jedno wyjaśnienie, aby córka nie znosiła całego tego padołu łez. Skoro pozwalali przewodzić takiemu komuś, sami na tego typu traktowanie przyzwalali. Dostała szczękościsku ze złości od samego myślenia na ten temat.

Eh.

Potwierdziła tylko, że przyjdzie poprzez subtelny impuls. Żadnych słów. Celowo nie leciała, wolała się przejść i przemyśleć kilka rzeczy. Wyszła naprzeciwko czarodziejce po jakimś czasie. Nie podchodziła zbyt blisko. Jak sarna, która nie ufa drapieżnikowi.

Odezwała się jako pierwsza, odnosząc do propozycji Veir.
– Podziękuję. Nic osobistego, ostatnio próbowano mnie otruć – i od tamtego czasu nie przyjmuje nic od innych. Sama się karmi, sama się poi.

Wrota Dziejów

[Ołtarz Wyniesionych]

Czekała sobie spokojnie przy drzewie, dużo myśląc. Na pewno miała sobie za złe, że nie odwiedziła nigdy Erlyn, mimo iż to planowała. Jedyne, co ją usprawiedliwiało to to, że sytuacja w Wolnych mocno się pokomplikowała. Gdy przybyła Wyśniona, Veir oczywiście skinęła jej głową. Nieufność była na miejscu i Sakralna nie miała tego za złe Ziemistej. Mimo wszystko miała nadzieję, że ta kiedyś się z nią oswoi i za którymś spotkaniem zaufa. Nie zamierzała jej jednak popędzać.
– W porządku. Kto próbował cię otruć? Jeżeli to ktoś od nas, to mogłabym się tym zająć. – Zaproponowała. Możliwe, że to jeszcze z czasów "Hrasvelgowych" i sprawa była już wyjaśniona. Szczerze mówiąc, to byłoby bardzo w jego stylu.
– Dzięki ci jeszcze raz, za pomoc z lustrem. Możliwe, że gdyby nie to, to siedziałybyśmy tam przez wieki. – Powiedziała, lekko kierując łeb ku dołowi w geście szacunku. Zupełnie inaczej myślała o tej drugiej, pyskującej Ziemistej, którą poszła wyśmiać jeszcze przed Posągiem Kammanora.
– Na jednej ze swoich podróży spotkałam Abellę. Była z wami, prawda? Czasami. Wysłałam także w waszym kierunku Brasoma, ale nie wiem, czy ostatecznie tam dotarł. – Rozmowa musiała ostatecznie iść w kierunku tych tematów, chociaż możliwe, że był to drażliwy temat. W końcu Wyśniona powiedziała, że Erlyn nie do końca wszystko było w porządku.

Wyśnione Szczęście

[Cisza po Lawinie]

Potrząsnęła głową.
– Nie, to nie był nikt z Wolnych. Zresztą… – przeciągnęła, podchodząc odrobinę bliżej żeby obie nie musiały nawoływać do siebie przez dystans. – Mnie oszukuje się tylko raz – albo aż. Uśmiechnęła się odrobinę zadziornie. Tak, nie była ponad ukręcania łbów tym, którzy jej zawinili. Fundamentalnie się tu różniła od Erlyn. Cechy uzdrowicielki przejawiały się u niej w bardziej zażyłych relacjach.

Kusiło powiedzieć, że nie zrobiła tego dla nich (lub niej), ale ugryzła się w język. Nie powinna traktować wszystkich z Mgieł tak ozięble. Małe szpilki bywały bardziej satysfakcjonujące, a ta, którą niebezpośrednio zafunduje wywernie była tuż za rogiem. I to za inicjatywą Mglistych! Nawet jej własne stado jej nie szanowało.
– Gdyby ona z wami tam utknęła, wręcz bym się upewniła, że nie wyjdziecie – odparła całkowicie poważnie, choć w jej głosie rozbrzmiewało rozbawienie samą wizją takiej sytuacji. – Nie ma za co – właściwie powinna dziękować Kammanorowi, ale to by się raczej nie wydarzyło.

Mina jej zrzedła, gdy temat zszedł na Abellę i, cóż, Erlyn też. Dla piastunki nie był to łatwy kierunek rozmowy.
– Nigdy jej nie spotkałam, ale widywały się z mamą parę razy nim przyszłam na świat – odpowiedziała. Na imię Brasoma przekrzywiła lekko głowę. Znała go z opowieści, ale najwidoczniej nikt nie wiedział u nich o jego odejściu z Plagi.

Wrota Dziejów