Szmaragdowe ustronie

[Ślepa Sprawiedliwość]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

W podobnym celu w to miejsce udała się ślepa smoczyca z ziemi, mając nadzieję znaleźć trochę drewna do rzeźbienia potencjalnych nagród w konkursach. Albo tak po prostu, dla zabicia czasu. Nie bywała dość często na terenach wspólnych, obawiając się, że ktoś może ją chcieć zabić, jednak po otrzymaniu odpowiedzi od bogów na swoje przeprosiny, czuła ciepło w klatce piersiowej, napełniające ją większą pewnością siebie. Poza tym chciała sprawdzić, czy węch i słuch rzeczywiście się jej nieco poprawił, czy to tylko złudzenie.

- Hmm... może to? - powiedziała cicho do siebie, siadając na ziemi. Chwyciła metalową łapą sporą sosnową gałąź, która musiała ułamać się od drzewa podczas jakiejś mocniejszej burzy. Ocierając żywą łapą o drewno, zauważyła, że jeszcze nieco lepiło się od świeżej żywicy, a po przyłożeniu nosa, pachniało całkiem intensywnie. To dobrze, bo nie było ani przegnite, ani stare, więc chyba się nada.

[Niepozorny Kolec]

Jako że smoczyca nie próbowała wyraźnie ukryć swojej obecności, Niepozorny Kolec usłyszał lekki trzask gałązek pod jej łapami. Samiec obejrzał się za siebie, lekko poruszając uszami i nasłuchując. Próbował określić czy miał do czynienia z bezpośrednim zagrożeniem. Nic jednak nie wyskoczyło w jego stronę, ani nie czuł zapachu drapieżnika...lecz innego smoka. Ziemi, jeżeli dobrze kojarzył. Czyżby ponownie trafił na Szaleja Jadowitego? Do tej pory nie był pewny co myśleć o samcu. Cichy głos który usłyszał jednak zdecydowanie nie należał do niego. Fazma ostrożnie zbliżył się do kilka kroków, nim wyróżnił sylwetkę zielonej smoczycy.
Może nie była dla niego kimś znajomym, jednak ciężko było zapomnieć to co wszyscy zobaczyli tamtego dnia. Zwłaszcza po krótkiej analizie jak się poruszała. Można było wywnioskować że miała problemy ze wzrokiem, jeżeli widziała cokolwiek. Nie żeby się dziwił. Bardziej by się zdziwił gdyby odzyskała wzrok po tym jak jej oczy zasłoniły czarne łzy. Też jej specjalnie nie współczuł.

Jego zainteresowanie przyciągnęło to co trzymała w łapach. Kawał drewna który znalazła był tym czego sam szukał. Idealnie by się nadawał do tego co robił. Ciekawe czy dałoby radę odwrócić jej uwagę i niepostrzeżenie zwinąć kawał drewna...w końcu nie było to nic wartego fortunę. Jednak nadal smoczyca była niegdyś przywódczynią, musiał zakładać że mimo utraty wzroku nadal była bardziej doświadczona i sprawniejsza od niego. A wzrok nie był w żadnym wypadku jedynym zmysłem którym mogła odkryć jego położenie. Mogło to też nie być nawet warte ryzyka. Pewnie jemu także uda się coś znaleźć po dokładniejszych poszukiwaniach.

Pozostał jednak w miejscu, zwyczajnie obserwując. Poniekąd był ciekawy, chcąc wiedzieć coś więcej o smoczycy która ściągnęła ciemność i gniew Bogów na Wolne Stada. – Szukasz drewna...? – Jego głos był cichy, chociaż nadal dość wysoki jak na dorosłego smoka. Może nie jak pisklę, ale papuga próbująca imitować smoczą mowę. Zapytał, objawiając swoją obecność, niezależnie czy była już tego świadoma, czy nie. Być może wiedziała już o od dłuższej chwili, tylko zdecydowała się go nie zaczepiać?

[Ślepa Sprawiedliwość]

Odsunęła kawałek drewna od pyska, gdy usłyszała obcy głos. Węszyła przez chwilę w powietrzu, aż w końcu obróciła łeb w stronę Fazmy.

- Dokładnie, ale nie byle jakiego drewna - odpowiedziała Słonecznemu. - Szukam dobrego materiału, z którego mogłabym wystrugać małe ozdoby dla bogów. Coś do przystrojenia ich piedestałów i pomników. Może małe figurki?

Podniosła się z ziemi i kładąc metalową łapę na znalezionej gałęzi.

- Nie kojarzę cię z głosu. Jesteś smokiem, prawda? - Dość oczywiste pytanie, choć nie była pewna, czy nie rozmawia z jakimś duszkiem. - Jestem Sekcja Zwłok, albo poprostu Mirri. Piastunka Stada Ziemi. Emm... moje imię nosiłam jeszcze za czasów bycia uzdrowicielką i może teraz być trochę nieadekwatne do rangi, ale cóż.

Wzruszyła barkami.

- A ty co tu robisz, tak właściwie? Czy też czegoś szukasz?

[Vedilumi]

• Bestia przemierzała każdą kolejną łuskę odległości coraz to żwawiej i żwawiej, rozganiając zakrytą w gęstych trawach mniejszą zwierzynę która najpewniej nie miałaby szans w starciu z jej łapami. Posmak wolności popchnął wielkiego samca przed siebie, a strach przed złapaniem i powrotem w miejsce w którym utracił resztki siebie, przerażały nawet tak prosty umysł. Wiec biegł, nie wiedząc gdzie byleby jak najdalej od swojego „domu”. Od jakiegoś wschodu jednak nikt jej nie gonił a i instynkt zaczął ustępować zmęczeniu w tej bezsensownej pogoni. Przynajmniej mogliśmy się gdzieś zatrzymać..
  
  Głodny. Obce miejsce, czuć dużo zapachy.
  
  Oczywiście że tak! Mijane łąki, lasy, równiny czy nawet rzeki były obczyzną, o bijącej w pysk salwie przeróżnych woni która żadna nie mogła gwarantować bezpieczeństwa. To też w jakie miejsce Bestia nie poczyniłaby kolejnych kroków każde miejsce będzie miało dużo zapachów i każde będzie obce. Nie mamy własnego miejsca… No właśnie, nie mamy. Czy to nie jest na swój sposób karą móc dzielić to co widzi i czuje ów stwór, nie mogąc się od niego zdystansować? Bo i ja jestem Vedilumim i jest nim także Bestia… Nie ma w tym żadnych rozgraniczeń, żadnego złego i dobrego JA, żadnego zaczarowanego przez magiczne duszki lustereczka które rozdzieliło—
  
  Grrr, zmęczony…
  
  …Bestia w pewnym momencie zatrzymała się na polanie, tak cichej i skromnej jak dotąd żadne miejsce które było dane jej mijać. Wydawała z siebie cichy warkot, spowodowany bólem mięśni, pulsowaniem łap które same w sobie nie miały również lekko w starciu z rożnym typem podłoża.. Dobrze ze wnętrze łapy było twarde, skończy się zapewne jedynie na otarciach. Stwór przysiadł gdzieś w rogu polany, chcąc wśród traw ułożyć swoje cielsko z jakaś gracją jednak średnio mu to wyszło – skończyło się to bowiem srogim upadkiem na bok, płoszącym kilka małych ptaków które akurat wybrały sobie jakieś liche gałęzie na krótki spoczynek.
  Jak gdyby wodzony jakimiś mglistymi wspomnieniami, zwinął się w niedomkniętym kłębek sztywno wyciągając łapy a jęzor wywalił, racząc cichą polane ciężkim sapaniem. Miejmy nadzieje że nikt nie zmąci mu tego spokoju.

[Ślepa Sprawiedliwość]

• Słońca blask i ptaków śpiew
  Nadszedł pierwszy wiosny dzień
  Już budzi się do życia las
  Bo wiosny nadszedł czas

Śpiewając sobie wesołą melodię, ślepa smoczyca spacerowała przez Szklisty Zagajnik, ciesząc się promieniami wiosennego słońca. Światło dnia odbijało się od jej świeżo wyczyszczonej i wypolerowanej metalowej łapy, która z cichym chrzęstem stawiała kolejne kroki na szmaragdowej trawie. Było tu tak miękko, że aż nie sposób było się nie położyć.

Sekcja zatrzymała się jednak z powodu innego, niż chęć położenia się na miękkiej trawie. Do jego czujnego nosa dotarł zapach nieznajomego smoka. Nie należał do żadnego ze stad, co było odrobinę niepokojące. Nasłuchując uważnie, usłyszała też jego sapanie ze zmęczenia.

Podniosła łeb wyżej i skierowała go w stronę odgłosów. Poprawiła przy tym swoje skrzydła, złożone przy bokach.
– Dzień dobry – powiedzała głośno, gdyż stała jakieś kilka ogonów od nieznajomego smoka. – Jestem Mirri, piastunka ze Stada Ziemi.

Vedilumi

[Vedilumi]

• Senność jaka ogarnęła Bestie, powoli zaczęła odcinać resztę zmysłów od ciała dając chociaż lekkie i złudne ukojenie. Obolałe i zmęczone ciało, napędzane do tej pory adrenaliną mogło udać się na zasłużony odpoczynek choć słuch dalej był w trybie czuwania. Dzikie zwierzę zawsze musiało być bowiem gotowe na przybycie drapieżnika przed którym konieczna była obrona to też czy można było przewidywać tu prawdziwy wypoczynek?
  Nagle strzygł uchem.
  
  Słyszeć.. Dziwne słowa..
  
  Pieśń roznosiła się z oddali, choć każde słowo rozbrzmiewało coraz to bliżej jak gdyby jakaś zbłąkana synena z ludzkich legend zbliżała się w jego kierunku. Stwór więc podniósł łeb, wytężając słuch i choć czuł ponownie wzbierające w nim uczucie zagrożenia nie zerwał się od razu. Potrafił odróżnić mowę dwunogich baracheł od smoczej, poniekąd… Poniekąd poczuł się przez moment—
  Chrzęst. Ten odgłos jednak ponownie zaalarmował Bestie, która choć obolała stanęła na drżące z przemęczenia, grube cztery łapy, ustawiając się w pozycji ataku. Wszak ów drapieżnik był już bardzo blisko, czyżby opóźniona z jego strony reakcja zaważyła na jego bezpieczeństwie? Zmęczenie nie było najlepszym przyjacielem.
  
  – Grrrr.. – wydał z siebie warknięcie, ostrzegając by się do niego bardziej nie zbliżać. Smok wyglądał dziwnie, cały czarny z dziwną konstrukcją zamiast jednej z łap. Skrzela, płetwy po bokach… I pusty wzrok jak gdyby patrzący w niejednoznaczny punkt, który ciężko było określić. Najeżył kolce na grzbiecie.
  
  Zapach. Jedzenie. Ryba?
  
  ….Teoretycznie miała w sobie coś z ryby lecz raczej nie była do zjedzenia. Miano wiec nosiła Mirri i była Piastunką lecz czy Stworowi zrobiło to jakaś różnice? Dla niego była po prostu obcą rybą, wielkości smoka. Mnie jednak lekko zastanowiło znaczenie Stada Ziemi bo sugerowało ze raczej nie jest sama sobie, jak on. Dla głupich pomysłów nie wróżyło to dobrze.
  Vediliumi stał więc z napiętym jak struna ciałem, postawionymi kolcami w bezruchu, wydając z siebie ostrzegawcze warczenie. Nie było w tym jednak żadnej próby większej konwersacji.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Warczenie z pewnością nie zachęcało, żeby zbliżyć się bardziej, niż już to zrobiła. Stała więc na czterech łapach "obserwując" tylko samca. Przechyliła delikatnie łeb na bok w geście zapytania.
– Ranny? Głodny? Zmęczony? – Starała się używać w miarę prostych słów na wypadek, gdyby nie rozumiał dobrze smoczego języka. W końcu mieli już obco mówiące smoki ze Słońca więc nie zdziwiłaby się, gdyby były gdzieś inne stada, mówiące całkowicie innym językiem niż smoczy.
– Ranny? Głodny? Zmęczony? – Spróbowała jeszcze raz, tym razem mówiąc językiem ludzi. Może ten lepiej zrozumie?
Starała się nie poruszać zbyt mocno, choć nie stała spięta. Jej ogon tylko bujał się leniwie raz w jedną, raz w drugą stronę.

Vedilumi

[Vedilumi]

Była mądra by nie próbować z nadmiernym skracaniem dystansu, ponieważ czasem i smoczej rasie brakowało zdrowego rozsądku. A bardzo, bardzo nie na łapę byłoby robić tu masakrę w i zadzierać ze wspomnianym Stadem Ziemi, jeżeli chciało się zagrzać jakiś stały kąt. Albo zdobyć jakieś tymczasowe miejsce na odpoczynek. Bestia wiec pozostawała dalej napięta, choć położyła kolce. Zapach ryb wydobywający się od Samicy nęcił jego pusty brzuch. Strzygł uchem gdy odezwała się ponownie, czyniąc krok w przód. Był.. dużo większy, jednak miał tak z prawie każdym poznanym przez siebie stworzeniem to też nie było to nic dziwnego…
Strzygł uchem gdy znów się odezwała.

Ryba oferować jedzenie. Zjeść ryba?

Och na bogów, gdy już wypracowała sobie jakiś zamysł porozumienia, Stwór chciał ją zeżreć żywcem?? No dobrze, nie powinienem być zdziwiony, jednak zaprzepaszczenie zdobycia pożywienia..—
Bestia przybliżyła swój łeb i zaczęła obwąchiwać Mirri, jak gdyby jej obietnice przekazane delikatnym głosem w jakiś sposób ułaskawiły choć trochę zbłąkanego stwora. Pachniała mu apetycznie więc do końca nie wiadomo było na czym się tu stoi.
Wtedy odezwała się drugi raz, co sprawiło że Samiec zdrętwiał na moment a potem obnażył z powrotem zębiska, odskakując jak oparzony, powracając do pierwotnej pozycji, chyba nawet gorzej ponieważ ustawił się w pozycji do ataku.
– WRRRRRR – A było tak dobrze, tak dobrze! Dlaczego musiała najpierw pozornie uspokoić Bestie by potem dźgać ją patykiem w oko? Ogon nerwowo zaczął obijać się o pobliskie drzewka. Choć zdawał się groźny, był jednak zbyt zmęczony by podjąć realna walkę to też w duchu była nadzieja na to iż jeżeli Samica podejmie kolejny zły krok, Stwór po prostu ucieknie.

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Gdy samiec ją obwąchiwał uniosła nieco łeb w górę, odsłaniając szyję. Dopiero teraz zorientowała się jaki był wielki. Z pewnością górował nad nią wzrostem bardziej, niż ktokolwiek inny. Dobrze, że w razie czego zawsze mogła się obronić magią.

– Aaa! – jęknęła wystraszona i odskoczyła do tyłu, gdy nieznajomy smok uczynił podobnie i zaczął na nią głośno warczeć. – Przepraszam, nie chciałam – próbowała się tłumaczyć po smoczemu, kładąc lewą łapę na klatce piersiowej. Serce waliło jej jak szalone przez ten nagły ruch. Nie miała jednak zamiału rezygnować nie ważne jak... płochliwy... byłby ten obcy.

Przymknęła ślepia, powoli stabilizując roztrzęsiony oddech. Wdech i wydech. Wygięła się nieco w bok, by sięgnąć łapą torbę, którą przymocowaną miała do uda. Wyciągnęła z niej kawałek suszonej dziczyzny. Położyła mięso przed sobą i cofnęła się o krok, żeby zrobić obcemu miejsce.
– Prosze, dla ciebie – powiedziała spokojnie i kiwnęła delikatnie łbem w stronę pachnącego jedzenia.
Znowu stała luźno, wykonując spokojne ruchy. Zupełnie jak przy oswajaniu dzikiego zwierzęcia. Choć pewnie więzi by nie dała rady założyć...

Vedilumi

[Vedilumi]

„Ryba” i Bestia szybko wróciły pozycjami do punktu wyjścia i choć było w tym wszystkim coś na kształt wzajemnego przerażenia to też wydawało się iż Mirri nie dawała za wygraną. Było to dla mnie ciekawe do obserwowania no bo teoretycznie nie miała podstaw by tak zabiegać o jego uwagę. Był dzikim zwierzęciem, niezdolnym do nawiązania jakiejkolwiek rozmowy więc jedyne co przyszło mi do głowy to ciekawość. Chyba na tych terenach częściej zdarzały się jednak smoki z większym zasobem rozumu i inteligencji.
Albo to mi po takim czasie tak prosta do przewidzenia sztuczka wydała się być nad wyraz inteligentna.

Grrrr Ryba mieć jedzenie

Och, rzeczywiście. Niewiadomo skąd i kiedy wydobyła je przed przed oblicze Stwora i odsunęła się pare kroków, jakby dając przyzwolenie. I mówiła ze to dla Ciebie? No proszę, zbyt mocno skupiłem się na aspekcie jej przeprosin. Niesamowite jak ciekawymi tworami potrafią być smoki. I jak przebiegłymi bowiem instynkt, którym kierowała się Bestia znów przemówił na korzyść smoczycy. Smok podszedł niepewnie do kawałka mięsa, powąchał go dokładnie a potem z nieukrywaną delikatnością przesunął go bliżej siebie, wycofał się bardziej w zarosła i znów opadł do pozycji leżącej. Był głodny a że mięso pachniało mu smakowicie.. Cóż. Nie dał się jednak tak szybko uśpić, cały czas wbijając złote ślepia w znajdująca się niedaleko smoczycę. Nie był na tyle rozgarnięty by odróżnić mięso od na przykład zatrutego mięsa to też jeżeli sam wykopie nam dołek… Cóż. Nie mogę nic z tym zrobić.

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Obecny stan Mirri stawiał ją w sytuacji, w której wręcz musiała szukać sojusznika w każdym kogo spotkała. Będąc ślepą nie mogła sobie pozwolić na robienie sobie wrogów. A nawet jeśli nie dało się pogodzić ze wszystkimi, to przynajmniej będzie miała wystarczająco dużo sprzymierzeńców, którzy by się za nią wstawili. Z pewnością, im więcej czasu minie od Zaćmienia tym łatwiej będzie zyskać przyjaźń innych, choć nawet teraz, gdy pamięć była jeszcze świerza wśród smoków, nie zamierzała próżnować.

No dobra, ale jak już pierwszy etap oswajania się udał, to co teraz? Przecież mu chyba nie założy więzi. Zachowywał się bardziej jak zwierzę, niż jak inteligentna istota, ale może pozory mylą.
– Jak się nazywasz? Masz imię? – Nadal siedziała w miejscu ale pochyliła na bok łeb w ciekawskim spojrzeniu. Jej ślepia oczuwiście niczego nie widziały, ale liczyły się ruchy łba. Jej ton głosu był spokojny, miły i zabarwiony dozą ciekawości. Mówiła w smoczym języku.
Spokojnie usiadła na ziemi, owijając ogon wokół przednich łap. Nigdzie jej się nie spieszyło. Była ciekawa jego odpowiedzi.

Vedilumi

[Vedilumi]

• Walił ogonem, bardzo niezadowolony ale z jakiegoś powodu chyba jedzenie było dobra forma przekupstwa. Tak samo jak zachowanie dystansu i samo ułożenie smoczycy. Dawała mu chyba w ten sposób bardzo prosty sygnał że raczej nie jest zainteresowana walka. Stwór szarpał więc mięso, przyglądając się jej posturze a ogon z każdym oddechem serca coraz bardziej się rozluźniał. Ja natomiast zauważyłem dalej błędny, nieskupiony na niczym konkretny wzrok. Samica wyglądała w sumie trochę tak biednie.
  
  Ryba nie gryźć, Ryba pupil?
  
  Nie wiem. Ciężko było stwierdzić czy przynależała do jakiegoś ludzkiego przybytku, czy w Stadzie Ziemi o którym wspomniała byli jacyś treserzy, którzy jedne smoki traktowali lżej inne jako eksponat. Znała ludzki, to dawało powód dla mnie i Bestii by skracać dystans, jednak oprócz tego?
  
  Ryba dać jeść
  
  Owszem, dużo to dało. Wcale nie musiała a jeżeli chodzi tu tylko o pozyskanie kolejnego smoka dla tresera raczej byłby on już w drodze bo jej samej nie chciałoby zadawać sobie takiego trudu. No i wydawała się być żywo zainteresowana jestestwem Bestii. Choć dalej podejrzliwy, bardziej niż Bestia która zdawała się być bardziej przekonana nie wyjawiłbym jej naszego miana. Na szczęście tu byliśmy bezpieczni, ów Stwór bowiem język miał zaplątany w wiele supłów, które nie wiem czy do końca byłyby w ogóle możliwe do rozplątania.
  
  – Vehhhhrighrrr – o. A jednak się postarał coś z siebie wydusić choć dla Mirri była to w większości i tak tylko kolejna dawka warkotów. Bestia skończyła posiłek i położyła łeb, dalej mając jednak napięte mięśnie i obserwując Samice z bardzo srogim i zdystansowanym spojrzeniem. Czy chciał więcej żarcia? Zawsze i wszędzie. Czy był w jakiś sposób po prostu zainteresowany Mirri? Również. Czy byłby srogi jednak dalej do ucieczki? Ależ jak najbardziej. Chociaż zaczynało się tu robić więcej dobrych kroków niż krzywych potknięć.
  Interesujące.
  
  Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Och... – Dało się dostrzec na jej pysku lekkie zakłopotanie. – To bardzo... wyjątkowe imię. Umm... Czy nie miałbyś nic przeciwko, gdybym mówiła na ciebie Vehri? Byłoby nam obu łatwiej je powiedzieć.
Przy jego prawdziwym imieniu chowały się nawet najbardziej skomplikowane miana Smoków Plagi. To, albo rzeczywiście nie był w stanie wypowiedzieć go poprawnie. Skłaniałaby się bardziej ku tej drugiej opcji, patrząc na jego dość zwierzęcy charakter. Krótsze imię z pewnością by im obu pomogło.

– Ja jestem Mirri – powiedziała spokojnie i uprzejmie, pochylając kordialnie łeb. – Jestem ślepa i cię nie widzę, ale wcześnjej brzmiałeś, jakbyś był zmęczony długą podróżą. Chciałbyś może napić się wody, albo zjeść jeszcze trochę jedzenia?
Ze swojej torby na udzie wyciągnęła drewnianą miseczkę, którą ostrożnie położyła jak najdalej przed sobą na ziemi. Potem wzięła w łapy skórzany bukłak ze swojej torby, odkorkowała go i wyciągnęła nad miską. Powoli nalała do niej świeżej wody, starając się nie rozlać wszystkiego na ślepo. Do tego położyła jeszcze obok miski kolejny spory kawałek dziczego mięsa i garść obranych orzechów laskowych.

Vedilumi

[Vedilumi]

• Łudzeniem się było że jakimś sposobem z tego bulgoczącego bełkotu Samica zrozumie imię Vedilumi. No cóż, Vehri też było jakimś imieniem, przynajmniej nie było to żaden Puszek czy Tuptuś. Bestia skończyła jeść swój posiłek jednak jej ślepia w żadnej chwili nie schodziły ze smoczycy.. Choć miała w swoim głosie jakąś barwę, która w jakiś sposób działała na niego uspokajająco. Oblizał się więc i słuchał, gdy powtórzyła imię. Brzmiało ono dość.. Prosto. Dlaczego więc w umyśle Stwora dalej była Rybą?
  
  – Mihhghhii.. – zaskakujące że spróbował powtórzyć imię Ślepej Smoczycy.. Dużo tłumaczyłoby w takim układzie to z jej dziwnie błędnym wzrokiem. Byłem ostatnim, który mógłby wspiąć się na współczucie patrząc na moją własną sytuacje ale… Było mi jej żal. Wzrok jednak jest elementarną częścią polowania, podróży i… W ogóle życia.
  
  Ślepa? Ryba nie widzieć nic?
  
  Tak, jednak nie uprawnia Cię to to próby zeżarcia jej żywcem. Choć trzeba przyznać że coraz to zgrabniej podchodziła do sprawy bo gdy tylko miseczka dotknęła ziemi i Samica zabrała od niej łapy, wielki łeb zaczął chłeptać głośno. Szybko opróżnił ją ze świeżej wody a potem zaczął głośno przegryzać podane mu orzechy. Nie żeby był jakimś dużym amatorem akurat tego ale w połączeniu z mięsem, którego kolejnym ochłapem dalej Stwór nie pogardził, była dość… Ciekawym dodatkiem. Mirri mogła zoba— Ach, No tak. Tu bardziej poczuć że jej rozmówca powoli traci napięcie z ciała. Dalej ją obserwował, jednak nie biło już od niego żadne warczenie czy Ziemna nie słyszała żadnych gwałtownych ruchów z jego strony. Jednak w pewnym momencie Bestia przybliżyła znów łeb i zaczęła ją bardzo starannie wąchać. Był zmęczony, owszem ale ciekawość była silniejsza. No i raczej instynkt nie pozwalał mu spocząć w towarzystwie kogoś.
  
  Smok. Nie widzieć Vedilumi
  
  No a w myślach jak Ci pięknie wychodzi wymawianie NASZEGO imienia! Być może z każdym spotkanym smokiem gardło Bestii trochę się rozluźni? Maddara i przekaz mentalny mógłby szybko rozwiązać problem tego jak wyglada rozmówca Mirri ale Ty chyba nie wiesz że posiadasz swoje źródło.
  Dobijająca świadomość.
  Stwór postanowił więc nie tylko obwąchać smocycze ale i również pyskiem zaczął podrzucać jej łapy. Wyczuła wiec w pierwszym momencie dość dużo blizn na pysku, jak i dziwnie ułożone łuski na kształt ząbków a kilka razy nawet zaczepiła palcami o jego poroże. Po chwili przestał, odsunął łeb i spojrzał zaciekawiony jak gdyby była piłeczką a on ludzkim psem.
  Ciekawe czy mieli tu psy..
  
  Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Uśmiechnęła się i nieznacznie kiwnęła łbem, gdy usłyszała swoje miano, a przynajmniej próbę jego wypowiedzenia. Wymawianie imion nie szło mu zbyt dobrze, ale cóż. Może z czasem się nauczy.

– Ale jesteś wielki – zauważyła, gdy wielgachny pysk zaczął ją obwąchiwać i wchodzić pod jej łapy. Sama też nie omieszkała sprawdzić zapachu samca, choć nie musiała się tak mocno przybliżać, swym ostrym węchem wyłapując drobinki zapachu unoszące się w powietrzu. Dotykiem poczuła na jego pysku liczne blizny i łuski zębowe, a na łbie wyczuła jego pokaźne poroże.
– Hmm, koloru ślepi i futra już mi w ten sposób chyba nie pokażesz, co? – powiedziała nieco rozbawiona, jakby brak wzroku był dla niej jedynie drobną niedogodnością.

Przechyliła ciekawsko łeb, zastanawiając się nad historią tego smoka. Jego pysk zdobiły blizny i strach oblatywał go na usłyszenie ludzkiego języka. Musiał zostać przez nich skrzywdzony, trzymany jak zwierzę. Pewnie z tego powodu był taki zdziczały i nie miał nawet okazji nauczyć się dobrze smoczego języka.
– Nie musisz się bać, Vehri. Tutaj jest bezpiecznie. – Podniosła lekko przednią łapę, pokrytą rybią łuską. Wystawiła ją przed siebie, szukając w powietrzu północnego samca. Chciała nią delikatnie go pogładzić, choć najpierw sam by musiał dać się dotknąć.
– Jesteśmy Wolnymi Smokami. Tutaj nie ma złych ludzi. Tu są tylko smoki. Te całe rozległe tereny, od gór, aż do morza, to ziemie smoków. – Pokazała łbem w stronę majaczących na horyzoncie gór Pięści Bogów, a potem zwróciła łeb w drugą stronę, gdzie daleko widać było zarys Gór Diamentowych.

Vedilumi

[Vedilumi]

• Och był wielki, czasem nawet nie zdawał sobie sprawy jak bardzo w porównaniu do innych smoków! Choć kontakt ze smoczycą powoli zmierzał w coś przyjaznego i Bestia przestała warczeć, dawała się nawet dotykać to w dalszym ciągu czucie się przy niej zbyt pewnie mogło oponować w różne efekty końcowe. Zapach przybysza nie był niczym niezwykłym – Piżmo, zapach lasów i dolin, stęchlizny i bagien. Smoczyca mogła założyć że od dłuższego czasu podróżował jakimiś dzikimi terenami nim znalazł się tutaj. Pachniał tez trochę… Krwią. Szkoda że smoczyca nie wygłosiła swoich domysłów na głos, mógłbym odpowiedzieć jej że brak języka w gębie który służyłby do czegoś innego niż lizanie miał kiedyś inne zastosowania.
  Chociaż czy mógłbym? Jestem w naszym chorym podziale niemy a przecież jesteśmy z jakiegoś powodu jednością.
  
  Ryba. Bezpiecznie.
  
  Powiedziała że jest tu bezpiecznie. I że nie ma się czego bać. Drgnął na te słowa, przypatrując się dość przeszywającym spojrzeniem. Czy on w ogóle pamiętał znaczenie takiego słowa? Bezpiecznie? To znaczy że można spać bez czujności, nie bać się zamknięcia, bata, nie ma śmiechów i łańcuchów? Miejsce w którym nie jest się atrakcją brzmiało jak raj choć przepuszczaliśmy jej zapewnienia oboje przez palce. Bestia miała poszarpany zapas zaufania również do smoków a ja w duchu wiedziałem ze jestem sensacja w krainie rozumnych smoków. Historia mogłaby wiec zatoczyć smutne koło.
  Wolne Stada?
  Bestia pokierowała wzrok po kierunkach, na które kiwała głowa Ziemista i w istocie zapierały one dech choć wciąż idea stad wydawała mu się obca. Bestia zaś poczuła wolność pierwszy raz od wieków i trochę pod skórnie nie potrafiła zrozumieć słowa „Stado” bowiem byli tylko niewolnicy i panowie. Zapewnienie o braku ludzi jednak wywołało żywe zainteresowanie.
  
  Ludzie. Nie ma.
  
  Mówi że nie ma. Dał się wiec delikatnie pogłaskać a potem odsunął łeb i zaczął obchodzić smoczycę wokół, powoli jak rekin który właśnie otoczył ofiarę choć.. Bardziej po prostu chciał poznać ją cała, jej ciało które nie wyglądało jakby wielbiło góry choć wspominała mu o górach, na czarne łuski mieniące się w promieniach słońca i na tę dziwnie skonstruowaną łapę.
  Przystanął.
  Widział takie łapy u ludzi. Trochę wiec nabrał podejrzliwości i znów uchylił łeb zaciągając się zapachem protezy, chcąc wyłapać jakieś ludzkie znaczniki w zapachu. Chyba nie było żadnych na jej szczęście.
  
  Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Metalowa łapa była regularnie myta, więc nie było czuć na niej żadnego innego zapachu, niż właścicielki i zwierzęcego tłuszczu, którym nasmarowane był mosiężne przeguby. Mimo bycia protezą poruszała się tak samo zręcznie jak zwykła łapa. Zapachu człowieka nawet najodleglejszego nie uświadczyłby na niej Vehri, gdyż to nie spod ludzkiej dłoni wyszedł owy twór.
– Łapę straciłem, gdy uwięziono mnie w ludzkim mieście bardzo daleko na wschodzie. Nową zrobił dla mnie smoczy kowal, mistrz pracy w metalu. Dzięki magii czuję nią teraz tak samo jak drugą łapą. – Gdy smok skończył obwąchiwać protezę, podniosła obie łapy przed sobą i zaprezentowała, że proteza w żaden sposób nie ustępowała łuskowatej łapie w gibkości i ruchliwości. Wygięcia nadgarstków, obroty dłoni, poruszanie pojedynczymi palcami. Mimo wszystko była kiedyś uzdrowicielką, a jej dłonie zachowały swoją dawną zręczność, używaną do przygotowywania ziół.

Zamknęła ślepia i uśmiechnęła się lekko, zwracając pysk w stronę łba samca.
– Jesteś teraz na terenach wspólnych, należących do wszystkich trzech stad. Jako, że jesteś naszym gościem, myślę, że umiejętność mowy bardzo by ci się przydała. Na wspólnych nie znajdziesz żadnego jedzenia więc będziesz musiał przekonać inne smoki do nakarmienia cię. Chyba, że dołączysz do któregoś ze stad.
Podrapała się po podbródku, podnosząc nieco pysk w górę. A gdyby tak...
– Jeśli chcesz to mogłabym cię nauczyć mówić. Chciałbyś umieć mówić?

Vedilumi

[Vedilumi]

• Ciekawe. Nigdy nie dane było nam zobaczyć takiego wynalazku dla smoka, na ogół jakieś wyrafinowane zastępstwa kończyn zdarzały się jedynie u ludzi i to majętnych. Smokami czy też biedniejszymi dwunogami nikt się nie przejmował, chodzili oni więc z kikutami, drewnianymi protezami.. Albo wykrwawiali się na śmierć. Dlatego też tak solidna robota, jeszcze według słów Samicy wychodząca spod łap innego smoka była fascynująca.
  Dla mnie, Bestia w dalszym ciągu patrzył z zainteresowaniem lecz bardziej....
  
  Czy metal łapa przymocować do ciała?
  
  Ha... Może lepiej nie próbować jej wyrwać, prawda? Choć zapach zwierzęcego tłuszczu był jak posmarowanie nim kawałka chleba i rzucenie takiego ochłapu psu pod stołem. Choć i nam czasami rzucano ów kości i patrzono jak je pożeramy. Śmiechy tego przedstawienia dudniły mi w duszy, Bestia natomiast skupiła się znów na melodyjnym głosie Ziemistej. Cóż, docenić trzeba było jej chęci nauki języka ale.. Był taki jeden malutki szczególik o którym oczywiście nie mogła wiedzieć bez.. Rozmowy. Strasznie pogmatwane, błędne koło.
  
  Wspólne tereny. Nie być tu zwierzyna, nie mieć tu jedzenie.
  
  Masz dwie opcje, nawet więcej jeżeli coś z siebie wykrztusisz. Bo albo za nią pójdziesz, gdzie Cię zaprowadzi i może jakoś będzie Twoim tłumaczem dla przekonania innych smoków żeby pozwolili Ci polować na zwierzynę lub po prostu dołączysz do jej stada albo.. Oh, no właśnie! Tajemnica rozwiana tak w ogóle – Były trzy stada! Ciekawe czy wszystkie są tak przyjazne dla obcych. Wracając do opcji jednak.
  
  – Hmmmiećć mówighhrć – wycharczał przekrzywiając łeb i nie mogąc chyba jeszcze załapać iż smoczyca i tak go nie widzi. A potem ziewnął przeciągle i podniósł zad. Idziesz gdzieś?
  
  Spać. A smok jak wydać dźwięk rozumieć.
  
  Jakbyś jeszcze jakoś s k ł a d a ł to co z siebie wydajesz w s ł o w a być może byłoby jeszcze lepiej, co? Zachęca? W każdym razie Stwór tak jak nie znał się na zbyt inteligentnej wymianie zdań i obyczajach smoków, które w miarę cywilizowany sposób się zachowywały, uznał za bardzo stosowne żeby w środku rozmowy po prostu... Odejść. Udać się gdzieś na spoczynek a choć Smoczyca przekonała go do siebie dość mocno na ten moment jednak nie czuł się na tyle pewnie by zasypiać w jej obecności. Kto wie co mogłaby wtedy zrobić!
  
  – Sphhhaggć.. – wydusił znów z siebie, ziewnął po raz kolejny a potem ruszył w gęstwinę. Bardzo niegrzecznie ale Mirri może go próbować zatrzymać!
  
  Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Um... dobranoc. – Machnęła łapą samcowi na pożegnanie. Jeszcze przez kilka chwil siedziała w miejscu, zastanawiając się nad tym, co tak właściwie się stało. Potem podniosła zad i poszła w swoją stronę.

// zt

[Huragan Popiołów]

Nie sądził, że zapuści się ponownie na tereny wspólne w najbliższym czasie. Zwłaszcza, żeby porozmawiać z jednym z bardziej intrygujących go smoków Mgieł. Oczywiście Gwieździste Niebo był piękny i Proszek nie zamierzał temu zaprzeczać, gdyby jego skrzydła działały, to leciałby na niego jak ćma do światła, ale to nie z tym smokiem potrzebował porozmawiać.
~ Polawiaczu, chciałbym zamienić z tobą kilka słów, nie mieliśmy okazji jeszcze porozmawiać, a walczyliśmy ramię w ramię. Oczywiście, jeżeli byłbyś zainteresowany rozmową ze mną – nie chciał naciskać na drugiego smoka, bo spodziewał, że w ich oczach wciąż mógł być kimś wrogim.
Ciężko było mu to ocenić. Za dużo rzeczy działo się wokół, by mógł na spokojnie przeanalizować swoje aktualne położenie.

// Poławiacz Szczurów

[Szczurzy Pan]

Jego ulubione wiadomości mentalne... Sprawiały mu coraz mniejszy ból głowy, ale wciąż były wrzodem na ogonie. Szczęśliwie przy tym, ile smoków tutaj używa takiego prymitywnego sposobu komunikacji, syczał na nich nieco mniej niż zwykle.
Niemniej, treść i nadawca tej wiadomości byli intrygujący, Zhelre nie spodziewał się wezwania innego niż na ceremonię.
~ Zaraz będę. – odparł lakonicznie, choć nie miał chłodnego głosu. Ot, żołnierski, wyuczony zwyczaj.

Nie był najszybszym wężem w dziejach, jeżeli chodzi o poruszanie się na lądzie, toteż Proszek musiał wykazać się odrobiną cierpliwości nim dostrzeże w trawie Mglistego. W końcu jednak przybył, intensywnie strzelając językiem i badając okoliczny teren. Łowcze ślepia rozglądały się po okolicy, chcąc pewnie wyszukać tych dziwnych woni, których zwykł nie czuć pod wodą – i tak do momentu, gdy nie stanął przed Czarodziejem.
Skinął mu sztywno łbem. Fizycznie nie przywykł do tego gestu.
– Witaj, Aazghulu. – rzekł powoli, tylko i wyłącznie z tego powodu, że usiłował sobie przypomnieć jego Mgliste imię. – Dobre miejsce na odpoczynek po bitwie. – rozejrzał się lekko wokół. Nawet jak na brak wody, to miejsce nie było najgorsze.
Wrócił wzrokiem do Proszka.
– O czym chciałeś porozmawiać? – zapytał, wygodnie kładąc swoją pierś na pętelce swego cielska, jakby się w nim rozsiadał.

Proszek