Stara brzoza

[Kwiat Uessasa]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Propozycja z jaką wyszła stara Mirrim mnie zaintrygowała, temu ruszyłem do miejsca niedaleko jeziora. Znalazłem miejsce pod Starą brzozą. Gdyż tutaj mieliśmy się spotkac. Pojawiłem się na niej przychodząc z południa. Chyba byłem pierwszy tutaj. Wzruszyłem ramionami i usiadłem pod starą brzozą. Obok mnie usiadła nieodłączna kompanka, Jarnsax. Trupek tylko sie o mnie oparł i bezuszmym spojrzenim patrzył w niebo. Dziwny był ten trup, on żył i był miły...

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Na miejscu pojawiła się ślepa piastunka, węsząc za zapachem Hrasvelga. Gdy go zwietrzyła, udała się w jego stronę. Usiadła przed smokiem i kiwnęła mu łbem na przywitanie.
– Dzień Dobry, Hras – powiedziała przyjaźnie, po czym powęszyła jeszcze trochę w powietrzu. – Jak się nazywa twój nowy przyjaciel? – Wskazała pazurem metalowej łapy w stronę nocnicy.
Więc jednak znalazł sobie jakiegoś kompana. Bardzo dobrze. Nocnica nie wydawała się być szczególnie wredna więc może Mglisty nie będzie się czuł tak samotny jak wcześniej.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

Nagłe przybycie nauczycielki tylko mnie ucieszyło. Dawno nie widziałem tego ślepego i przyjemnego pyszczka. Szkoda, że tak rzadko się widzimy:
– Witaj Mirrim – przywitałem się ze szczerym uśmiechem i radością w głosie. Gdy tylko zapytała mnie o mojego kompana przesłałem jej obraz z moich głównych oczy i spojrzałem na zielonkawa noncice – Poznaj Járnsax. Nocnicę, która za mną podąża od pewnej feralnej nocy na granicy... – pogłaskałem ją po głowie, zaś ta łapczywie i łakomie oddawała się tej drobnej pieszczocie. Po chwili trupek przybliżył się do starszej samicy i z ciekawością zaczął ja obwąchiwać, a gdy nie wyczuła zagrożenia otarła się o nią niczym młode kocię.
Patrzyłem na to lekko rozczulony widokiem, trochę niczym Matka z pisklęciem...

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Na moment zaskoczył ją nagle wysłany obraz Nocnicy, gdyż nie była przyzwyczajona do takowego dzielenia się wzrokiem z innymi smokami. Gdy jednak niepokój minął, przeanalizowała dokładnie wygląd Jarnsax, szczególnie przyglądając się jej skórzanemu napierśnikowi.
– Dobrze oprawiona i zszyta skóra. Czy sam zrobiłeś ten napierśnik? – Nie mogła ukryć ciekawości w głosie. Podniosła lewą łapę i przejechała nią długimi ruchami wzdłuż grzywy i grzbietu nocnicy.
Zabawne. Zachowywała się zupełnie tak samo jak Mara, olbrzymia puma Sekcji.
– Miła z ciebie samiczka – dodała pobłażliwie i podrapała Jarnsax za uchem.

Z torby wyciągnęła sporej wielkości księgę, o okładce obitej czerwonawą skórą. Otworzyła ją, przewracając pożółkłe kartki i zatrzymała się gdzieś w połowie. Maddara zawibrowała w powietrzu, a na czarnych ślepiach Mirri uformowały się białe, lśniące tęczówki, pozwalające jej czytać treść księgi. Kwiat, nawet jeśli potrafił czytać, zauważył ciemne drobne znaki, układające się w poziome szlaczki, nijak miały się wyglądem do smoczych run.

– Powiedz mi, czemu chciałbyś się nauczyć języka ludzi? Czy jest coś w ich kulturze, co by cię szczególnie ciekawiło? – Kilka pytań na początek, na rozgrzewkę przed nauką. Tego dnia nie zamierzała robić niczego poważnego, ot przybliżyć nieco wiedzę jaką udało jej się posiąść o tej rasie.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

Uroczo się patrzyło na błąkającą o drobne pieszczoty nocnicę i dającą to głaskanie starszą samicę. Wyglądało to naprawdę uroczo. Muszę dobrze zapamiętać tę scenę. Pytaniem o napierśnik od razu odpowiedziałem:
– Tak, zrobiłem go. Dobrze się przyjrzałem zbroi co ma Infania w grocie, jak i Mroczna Nowina. Podobny napierśnik miał spalony smok, co był przy niej, może lepiej jak Ci pokarzę to... – przesłałem jej scenę, z pierwszego spotkania z Jarnsax.

Późny wieczór, wręcz noc i przeokropne zawodzenie na południe od lipy strażniczej. Kierowałem się tam i ujrzałem pogorzelisko. Spalonych ludzi, jak i mocno poharatane smocze ciało. Pomimo okrycia smoka niebieskawego smoka przez zbroję, nadal był podziurawiony niczym ser. A obok niego moja nocnica. Wyjąca nad truchłem. Jej głos był przepełniony bólem, zawodem jak i żalem po stracie kogoś ważnego. Z jej ciała wystawały włócznie, jak i brzuch był otwarty... [..] Skupiłem się na spaleniu w zdobionej skórzanej zbroi. Pomimo nadpalenia wyglądał dostojnie, pełny sprzączek, szyć i możliwości ruchu całej klatki pomimo użycia to z kilku kawałków skóry. Dodatkowo był w całoci pokryty inskrypcji z dziwnych symboli, niezrozumiałych dla mnie...

– Temu go nosi. Pierwotnie chciała ubrać tamten, był za duży i stopił się z ciałem smoka... Czuję, że był to ktoś ważny dla niej. No i tak po tej nocy, gdzie smok wylądował z honorami. Na jakie mogłem mu dać w ziemie, zaś ludzie... – oblizałem się z lekkim łakomym uśmiechem – ... Byli smaczni, choć nie tak na twojej uczcie... – zachichotałem. Poprawiłem ułożenie skrzydeł i spojrzałem na to co wyciąga. Księga, dość spora i gruba cegła. Czuję, że jeśli by chciała, to by mnie mogła, by zabić.

Chwilę myślałem, nad dobrą odpowiedzią, ale nic nie przychodziło, dopóki nie spojrzałem na jarn co wepchała pysk miedzy Mirrim, a księgę. Wtem odpowiedz, sama przyszła:
– Dla niej. Może kiedyś się dowiem co, tam naprawdę się stało. Dodatkowo chciałbym więcej wiedzieć jak dobrze robić takie zbroje. Może jestem tylko klerykiem, ale czasem warto mieć coś więcej na taki mroczny czas... – wypowiedziałem to spokojnie i zbliżyłem się do niej.

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

W skupieniu oglądała przesłane wspomnienie Hrasa. Pochodzenie nocnicy zdawało się potwierdzać posiadaną przez piastunkę wiedzę o tych stworzeniach. Powstawały na miejscach tragedii, często związanych z miłością. Tak też i miało miejsce, gdy para smoków została zamordowana przez ludzi. O ile ci ludzie nie byli też z nimi, bo zbroja z ludzkimi inskrypcjami mogła nieco temu przeczyć. Dla Sekcji zapisany na pancerzu tekst nie miał ładu i składu, ani nawet sensu, bo Mglisty zapewne nie skupił się na dokładnym zapamiętaniu każdej literki, skoro nawet nie wiedział co znaczą.

– Jarn z pewnością jest o wiele żywsza, niż niektóre żyjące smoki, he he. – Sekcja poddała nieumarłą wszystkim pieszczotom, jakie zwykła dawać Marze. Głaskanie wzdłuż grzbietu, drapanie za uchem, mizianie po brzuchu, wszystko na co nocnica miała ochotę. Starała się jednak nie skupiać całej uwagi na kompance Kwiatu, z którym nadal miała naukę do przeprowadzenia.

– Zbroja wyszła ci bardzo dobrze. Wydaje mi się, że jeśli poćwiczysz nad tym, dasz radę zrobić pełny zestaw, podobny do tych, których używają smoki na usługach Łowców Smoków. Taki pancerz, w języku ludzkim nazywa się "Pancer". Jak widać, nasze smocze słowo prawdopodobnie jest zapożyczeniem z ludzkiego, ponieważ sami takowych pancerzy nie używamy.
Przekartkowała szybko swoją książkę, aż nie znalazła strony, której szukała. Położyła pazur tuż pod szlaczkiem ciemnych literek.
– A zapisuje się to w taki sposób: pe, a, en, zet, e, er. Ludzie nie zapisują słów smoczymi runami, tylko mają swój własny alfabet. Jeśli będziesz chciał czytać książki i zwoje ludzi, będziesz musiał się go nauczyć.
Dała Hrasowi chwilę na przyswojenie nowego słowa i przyjrzenie się temu, jak się je zapisuje.
– Papier w książce jest bardzo delikatny więc uważaj, proszę, żeby go nie podrzeć. – Chyba nie musiała dodatkowo tłumaczyć jak cenna była ta książka.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

Zastanawiałem się, na co patrzyłem, na smoczego trupa, czy kota, co bardzo lubił pieszczoty po futrze. Dobrze, ze magia trzyma jej martwe ciało bez rozkładu. Choć jej woń na pewno jest specyficzna, żywica i drzewo sandałowe. Słysząc stwierdzenie smoczycy tylko wybuchłem śmiechem.
– Kilka się znajdzie... Może strażnik ze swoim drzewem w zadzie? – zachichotałem na samą myśl o tym starcu, co przydałaby mu się długa terapia...

– Dziękuję, starałem się, nie mogę tylko was składać. Choć nadal mam problem z odpowiednio zrobionymi sprzączkami. Niestety wersja na mnie ma wiele do życzenia... A ten Paancer To jest jego trzecia, może czwarta wersja. Pierwsze były tragiczne i szpetne, O! Mało przyjemne dla oczu... – Mirrim mogła zobaczyć pierwsze próby stworzenia pancerza, nieme me przekleństwa i sporo zniszczonej skóry.
Patrzyłem na książkę i zapis tego słowa. Te dziwne mrówki, taki dziwne niż nasze runy. Choć patrząc na ich układ, wygląda, że można się tego nawet łatwo nauczyć. Znaki się powtarzają...
– Spokojnie, będę uważał. Sam mam dość stary i cienki zwój o uzdrowicielstwie, mama mówiła ze pamięta Jeszce wodę, więc musi być naprawdę stary. Patrząc jak jest kruchy. – wytłumaczyłem spokojnie patrząc ws ten słownik.

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Uśmiechnęła na żart Hrasa, pokazując kilka białych kłów.

Uzdrowiciel bardzo lubił dzielić się swoimi wspomnieniami. Nie przeszkadzało to Sekcji, która obserwowała je uważnie, mając wgląd w starania Kwiatu. Wydawał się nadawać do jej małej grupy, którą zaczynała tworzyć w wolnym czasie.
– Podziwiam twój upór w tworzeniu zbroi. Nie zniechęciłeś się przy pierwszej nieudanej próbie, tylko zdeterminowany podejmowałeś kolejne. Trzymaj tak dalej, a twoje rzemiosło rozwinie się jeszcze bardziej.

Przekartkowała kilka stron i pokazała na kolejne słówko.
– Pancerz na głowie to hełm, co też jest słowem, zapożyczonym z ludzkiego języka. Ludzie mówią na niego "Helm": ha, e, el, em. – Postukała pazurem przy jednym ze znaków. – O, ten był taki sam, jak w słowie "Pancer". To jest litera "e" i czyta się ją tak: "e". Samogłoski z pewnością są łatwiejsze do wypowiedzenia, nawet naszym pyskiem.

Podczas gdy uzdrowiciel przyswajał sobie to nowe słowo, smoczyca postanowiła zapytać go o coś nieco innego.
– Co myślisz o stanie rzemiosła i wiedzy pośród smoków? – Pytała się z ciekawości, poniekąd sprawdzając potencjalnego rekruta. – Wiesz, że kiedyś były pośród nas smoki, które potrafiły tkać tkaniny, albo tworzyć piękne ceramiczne naczynia? Niestety ta wiedza zginęła wraz z ich śmiercią, jak pewnie wiele innych sekretów rzemieślniczych, które dawne smoki zabrały ze sobą do grobu.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

Pochwałę Mirrim przyjąłem z lekkim zakłopotaniem, i zawstydzonym podrapaniem delikatnie ziemi:
– Dziękuje, może jak mi się uda, to i dla Ciebie coś ciekawego stworzę. Na pewno torby z przegródkami, montowane na udzie mi wychodzą. Nawet udaje mi się je ozdobić! – jak zacząłem zawstydzony, tak skończyłem pełny dumy. Też wysłałem jej wspomnienie o niej, jak wygląda torba, z zapięciami i lekkim ornamentem lotosu na jej pokrywie. Roślina byłą otczona w kołem, al'a warkoczem. Ten kwiat był wzorowany na kwiecie, co wyrósł z nasionka...
Spojrzałem na swoją torbę. Dokładnie tę samą co jej pokazałem. W niej nie było nic poza dwoma jabłkami. Te wyciągnąłem, torbę odpiąłem i położyłem jej pod łapkami.
– Weź, mnie się nie przyda tak jak tobie. Chociażby księgę w niej schowasz. – Miałem nadzieję, że jej się spodoba taki malutki prezent...

Przyjrzałem się kolejnemu słowu, wyglądałem niezbyt płaczące język. Spróbowałem kilka razy powróżyć to słowo, z mniejszym bądź większym sukcesem. Zapamiętywałem każde słowo i uwagę nauczycielki. Tak samo jak pismo. Te prędzej, czy później będę musiał przećwiczyć.
– Na pierwszą myśl brzmi trochę trudno do wymówienia. Choć jak porównam do niektórych imion u nas w stadzie, to ta mowa nie jest aż tak wcale trudna. he he – zaśmiałem się cicho z naszej tradycji wśród mgieł, sięgającej cienia... Szkoda, że niektóre imiona brzmiał jakby ktoś jednocześnie wymiotował i próbował się przywitać...

Rzemiosło pośród smoków? Zaskoczyło mnie to pytanie, a myśl o ładnych miskach tylko mnie zaciekawiła.
– Żałuję, że jest na tak niskim poziomie. Jest jeszcze niżej niż kubki smakowe niektórych z nas. Można tak dobrze zrobić potrawę, nie wolą krew i flaki na pysku niczym zwierzęta... – można wyczuć pogardę, jaką niosłem do tego typu barbarzyńskich zachowań. Czasem dobrze doprawione i zrobione surowe mięso jest dobre. Lecz nadal jestem fanem pieczeni i gotowanych kawałków mięsiwa...

Fabularnie: Skórzana torba na udo, duża z ornamentem lotosu
Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Ooo, jaka piękna! – odpowiedziała wzruszonym głosem, biorąc torbę w łapy i sprawdzając jej różne zakamarki. – Bardzo dziękuję! Moja stara torba od Lolitki już się całkowicie rozlatuje i z pewnością przyda mi się nowa. I to jeszcze z takimi pięknymi wykończeniami.
Liznęła uzdrowiciela w policzek w podzięce. Potem zabrała się za przepakowywanie sprzętu z jej osiemdziesięcio-księżycowej torby, do nowiuteńkiego prezentu.

Imiona Plagi i Mgieł rzeczywiście były wyjątkowe, choć bardzo niewiele z nich znała. Smoki z tamtego stada zwykle nie podawały ich obcym, przedstawiając się jedynie dorosłymi imionami. Hras był jednym z nielicznych, którzy byli tak otwarci ze swoim pisklęcym imieniem.
– Cóż, mimo wszystko paszcza smoka, a buzia człowieka, to całkowicie odmienne rzeczy. Nie będziemy więc w stanie wypowiedzieć niektórych ludzkich głosek tak samo dobrze jak oni. Ludzie też mają problem z naśladowaniem niektórych naszych dźwięków. – Wychodziły z tego charakterystyczne dla każdej rasy akcenty, które przez różnice w fizjonomii niemal niemożliwym było całkowicie zredukować.

Przekartkowała książkę i zatrzymała się na kolejnej stronie. Pokazała pazurem na jedno ze znajdujących się tam słów.
– O, w tym jest sporo liter, które już poznaliśmy. Lśniący materiał, z którego ludzie robią zbroje, to metal, najczęściej stal. W języku ludzi są to "Metall" i "Sztal", kolejne słowa, które od nich zapożyczyliśmy. Tutaj jest napisane słowo "Metall": em, e, te, a, el, el. Widzisz? Znowu literka "e". A tutaj też jest literka "a". A tutaj na końcu są dwa "el". Widzisz to "em"? Jest trochę inne niż "em", które widzieliśmy w słowie "Helm". Ludzie w przeciwieństwie do smoków, używają zarówno wielkich, jak i małych wersji tego samego znaku. To jest wielkie "em". W języku ludzi, słowa często są zaczynane z wielkiej litery, na przykład kiedy oznaczają jakąś rzecz albo imię. Albo gdy rozpoczynają zdanie. – Zawsze się zastanawiała skąd ten pomysł na używanie różnych wielkości znaków. Przecież oba i tak brzmiały tak samo, a nie mówiły niczego nowego, czego by już nie powiedziała interpunkcja.

Sekcja pokiwała łbem, gdy otrzymała zadowalającą ją odpowiedź na temat smoczego rzemiosła. Hrasvelg był idealnym kandydatem na to, co planowała już od dłuższego czasu.
– Och, to widzę, że myślimy podobnie. Czy byłbyś może zainteresowany dołączeniem do grupy, którą zaczęłam tworzyć ostatnio? Chcemy stworzyć wspólnie środowisko przyjazne nauce, gdzie moglibyśmy się rozwijać w rzemiośle i pracy na rzecz postępu smoczej rasy. Kolekcjonowalibyśmy wiedzę na temat tworzenia wszelkich rzeczy, żeby potem mogła ona zostać przekazana dalej i nasi następcy nie musieli zaczynać od zera. Prócz tego wliczałoby się w to też pewnie wiedza o obcych językach i inne umiejętności wyjątkowe umiejętności, których smoki mogłyby się nauczyć, gdyby tylko chciały.
Wyciągnęła metalową łapę przed siebie w geście propozycji.
– To jak? Czy chciałbyś się do nas dołączyć?

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

Radość na pyszczku Mirrim sprawiła mnie w zakłopotanie, a jeszcze większe gdy mnie polizała po pyszczku. Gdybym mógł, to pewnie oblałbym się czerwienią. Dopiero po oddechu udało mi się tylko wydukać:
– Cieszę się, że Ci się ona podoba. Pomóc Ci ją zamontować przy udzie? Korzysta ona z lekko niestandardowego rozwiązania, a zapinana jest pod i nad udem na sprzączkę z kryształu, a kolejna idzie przez cały zad i łączy się z drugą nogą. Pozwala to nieść więcej i się ona też nie zsuwa. W takim zapięciu można łączyć dwie torby. – patrzyłem na nią nadal z lekkim uśmiechem. Lubiłem tę czarną samicę. Jest urocza i to strasznie. Przez chwilę myślałem, aż wreszcie wpadłem czego tej torbie brakuje. Mnie nigdy to nie było potrzebne, ale damie, jaką jest Mirrim, na pewno taka drobna błyskotka się przyda. Rozejrzałem się po kryształach na ogonie. Znalazłem odpowiednio duży i ułamałem go. Następnie za pomocą maddary stworzyłem dłuto i w szybkim tempie wyrzeźbiłem w niej spinkę, do zamknięcia torby. Miała ona długość połowy szpona i grubość łuski. Zwężała się, ku końcowi przypominając kroplę. Przez grubsza część przebiłem, aby przepleść przez nią kawałek skóry. Na samej kryształowej kropli wyryłem malutki symbol podobny co na klapie torby.
– Czy mogę torbę na oddech, dwa? – zapytałem, a następnie dodałem ten mały szczegół do niej. Oczywiście cały proces tworzenia tego przesyłałem Sekcji. Niech kobitka ma coś z życia. Po skończonej robocie ponownie się odezwałem:
– Teraz jest ładna torba, dla jeszcze piękniejszej Samicy. Ta spinka reaguje na maddarę i świeci w ciemnościach, o ile wcześniej miała kontakt ze światłem. – mój głos był miły i podszyty minimalną dumą z tej malutkiej rzeźby.

Słuchanie jak nauczycielka tłumaczy coś, o czym powinien pomyśleć jako uzdrowiciel. Niestety czasem jestem jakiś tępawy i zapominam o tak prostych elementach jak biologia. Kierowałem wzrokiem na to, co pokazywała szponem. Nowe słowa powtarzałem, zaczynając po sylabach po pełne słowa. Po kilku próbach niektóre ładnie mi nawet wychodziło. Może mam szansę bycia poliglotą? Myślę, ze chyba tak...

Smocza gildia, pełen uzdolnionych dusz?
– Wchodzę w to, Mirrim. Nie chcę, aby kolejna osoba musiała zaczynać eksperymentować od zera. Nie wspomnę ile razy, drobny błąd potrafił przekreślić całą moją pracę... Sam myślałem, aby nie stworzyć skór z instrukcjami jak się garbuje, zszywa i konserwuje skórą. Zapomniałbym, ta torba jest pokryta olejkiem lawendowym, temu ma taki kwiatkowy zapach. – poprawiłem skrzydła. Przeniosłem wzrok na jabłka, co były w mojej torbie. Wziąłem jedno i przepołowiłem na pól, gdzie jedno dąłem Mirrim pod nos.
– Czy pomożesz mi zjeść te owoce? Bo tak trochę głupio mi je zostawiać dla tych, co mieszkają w okolicy. – zapytałem, lekko speszonym głosem. Bo na pewno to nie będzie tak dobre, jak pieczeń z uczty...

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Podniosła nieco łuk brwiowy, gdy powiedział gdzie się tą torbę montuje.
– Przy udzie? – Na początku myślała, że te wszystkie sprzączki są do założenia w jakiś dziwny sposób na szyję. Skoro jednak były one na udo, to rzeczywiście, miały więcej sensu. – Niecodzienne rozwiązanie, ale podoba mi się. Nie będzie mnie tak bolała szyja od noszenia. Możesz mi pomóc z założeniem, żebym się nauczyła potem sama to robić. – A wolała się nie męczyć przez nie wiadomo ile, montując torbę na zadzie, nim w końcu wyjdzie z groty.

Korzystając z tego, że miała już przyzwaną sondę do czytania, przyglądała się pracy Kwiatu nad ozdobą do jej nowej torby. Musiała przyznać, że miał do tego talent. Gdy powiedział jej komplement, uśmiechnęła się miło.
– Uuu, bardzo dziękuję! Nawet nie wiedziałam, że twoje kolce świecą w ciemności. Zawsze lubiłam świecące smoki. A zręczność twoich łap jest godna podziwu. Wybrałeś dobrze swoją rangę.

Jeszcze przez jakiś czas ćwiczyła z Hrasem różne słówka ze słownika, a potem zamknęła księgę. Tyle powinno wystarczyć na wprowadzenie. Umówiła się też z nim na dalsze potkania, żeby wytrenować jego ludzki do jakiegoś porządnego poziomu. Niestety jedna nauka nie wystarczyła, by pojąć podstawy mówienia nowym językiem.

Kiwnęła łbem, gdy Hras zgodził się na jej propozycję.
– Zaproszę cię na nasze pierwsze wspólne zebranie, gdy zbierze się nas wystarczająco dużo. Póki co jest z nami jeszcze Gorzki Miód, ale zastanawiam się nad zaproszeniem Obcej Idei i Świateł Północy, o ile będą chcieli. Idea zgłębia tajemnice tworzenia szkła, natomiast Światła nauczył się ode mnie podstaw pszczelarstwa i chyba będzie coś rozwijał w tym kierunku. – Nie była pewna, czy ten drugi się zgodzi, bo nie dogadywali się idealnie, ale nawet w czwórkę tworzyli już niezłą grupkę.

Długim językiem zgarnęła połówkę jabłka z łapy Mglistego. Owoc wylądował w paszczy najeżonej kłami, a potem został schrupany.
– Mniam. – Oblizała pysk. – Szczerze, to jabłka są na tyle małe, że nawet nie trzeba ich kroić. Może chciałbyś spróbować złapać jedno w locie, hmm? Ot, taka zabawa.
Podniosła drugie z jabłek, jeszcze nieprzekrojone i podrzuciła sobie w mosiężnej łapie.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

Zaproszenie przyjąłem z wdzięcznością i wielkim zainteresowaniem. Gdy tylko powiedziała pszczelarstwo, to mimochodem się zaśliniłem... Jak ja kochałem słodki i lejący się miodek.
– Umiesz w robienie miodu? Nauczysz mnie kiedyś? Ja... jestem... To moja słabość... – odparłem zmieszany i zawstydzony. Czemu Ta samica tak często wprawiała mnie w taki stan?

Komentarz Mirri przyjąłem z uśmiechem i odpowiedziałem jej zawstydzony na jej prośbę:
– Pomogę... Tylko do skończę z kryształem... Ten kryształ reaguje na maddarę – w moim głosie można było wyczuć speszenie i zawstydzenie. Pomyśleć że jestem tak starym smokiem z prawie zerowym doświadczeniem w kontaktach miedzy smoczych... Przez to moje zawstydzenie i kryształy na moim ciele zaczęły delikatnie migać, drgać maddarą, niczym gasnący płomień świecy na wietrze.
Dokończyłem przygotowywać torbę. Przyłożyłem ją do ud samicy. Odpowiednio je ułożyłem i zapiąłem nad kolanem. Nadmiar paska schowałem w odpowiednim miejscu miedzy plecami sakwy. Przytrzymałem maddarą torbę i przerzuciłem dwa paski nad jej zgrabnym zadem. Okrążyłem ją, i przy drugim udzie ponownie zapiąłem pasek nad kolanem. Pasy, które przechodziły przez grzbiet ułożyłem tak, aby jeden był przy zagłębieniu ogona, a drugi zaraz za zagłębieniem odcinka krzyżowego. Teraz ona nie spadnie czy to w biegi, czy locie. Dodatkowo, paski i sprzączki tak ustawiłem, aby mogła szybko zdjąć i założyć na tyłek. Cała ta czynność mnie zawstydziła i to bardzo. Czułem się zmieszany, a migałem zawstydzony jak świecąca wieża dwunogów. Gdybym nie ma fizjologia, to mój pysk był czerwony jak cegła, ale chociaż jest rozgrzany jak piec...

Cieszyłem się, że moja bezinteresowna pomoc duszkowi, z chorobą jabłonki się opłaciła.
– Wiem, że nie trzeba. Lecz jestem głodomorem i łasym na słodkie. Taka połowa jabłka z kapką miody i listkiem mięty? Mnie to potrafi ściąć z nóg. Lecz jeśli chcesz podrzucać. To dawaj, złapie! – posłałem je uśmiech pełny determinacji. Zobaczymy czy uda mi się je złapać...

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Smoczyca obserwowała migoczącego samca, który zawstydzony zapinał jej te wszystkie uprzęże. Głównie przyglądała się temu, jak to robi, notując we łbie, by potem sama to mogła powtórzyć. Rozstawiła nieco szerzej tylne łapy, żeby łatwo było mu przy nich pracować i zamachała powoli ogonem.
– Trochę gniecie płetwę, ale z tym raczej nie da się wiele zrobić. Mogłam poprosić Uessasa o jakieś wcięcie w tamtym miejscu. – Skomentowała dwie sprzążki, które przyciskały jej jaskrawą płetwę do grzbietu i ogona. Na szczęście płetwa była dość elastyczna i giętka więc nie przeszkadzało to jakoś szczególnie piastunce, prócz delikatnego dyskomfortu, do którego można było się przyzwyczaić.
– Czemu tak świecisz i drży ci głos? Czy to pierwszy raz, kiedy dotykasz samicy? – W jej głosie słychać było rozbawienie.
Przeszła się kawałek z nową torbą przy udzie. Gdy minęła Kwiat, otarła się bokiem o jego bok, ocierając śliskimi rybimi łuskami o jego szorstkie górskie. Był to gest podziękowania, choć smoczyca wyszczerzyła kły z myślą, że Hras musiał teraz płonąć od środka. Żeby tylko jej teraz nie zszedł na zawał, bo nie pamiętała jak to się leczy.

Odeszła kawałeczek i odwróciła się w stronę uzdrowiciela, trzymając jabłko w metalowej łapie.
– Może na wiosnę, jak pszczoły się obudzą. – Skomentowała prośbę o naukę tworzenia miodu. Jabłko zaś podrzuciła w powietrze tak, że leciało nieco za łeb Hrasa. Musiałby się podnieść na tylne łapy, żeby je złapać. Białych tęczówek na ślepiach jeszcze nie rozproszyła więc miała okazję zobaczyć jak Hras wyglądał od spodu. Ciekawe czy miał tam łuski jakiegoś innego koloru i czy te wzoru na podobieństwo lawy, które miał na szyi, ciągnęły się dalej.
– Łap kochaniutki! – zawołała rozbawiona, gdy wyrzuciła jabłko w powietrze.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

Przyjąłem do wiadomości i próbowałem zająć myśli projektem, aby go usprawnić. Lecz dotykanie samicy, niebędącej moją matką, czy małym pisklakiem mnie onieśmiela, więc migałem delikatnie, ale szybko jak moje dziewicze serce. Jej słowa tylko wprawiły mnie w większe zakłopotanie, gdzie uprząż wypadła mi z łap. Spojrzałem w jej magiczną sondę:
– TAK! – ten głos drżał. Starałem się utrzymać moje emocje na wodzy, choć te nadal były, jakie były. Po prostu mi się Mirri podobała i w jakiś dziwny, niewytłumaczalny sposób przyciągała. Jakoś udało mi się to wszystko pozapinać odpowiednio, tak jak było to w projekcie. Jej spacer z torbą, wyglądała niczym smocza modelka... Woaw... kolejne otarcie, nie wiem, czy robiła to specjalnie, czy po prostu odwdzięcza się. Lecz wraz z jej kontaktem, moje gardło znów wydało pomruk pełny tęsknoty, przyjemności i niezaspokojonej... Wraz z nim moje kryształy dosłownie zaświeciły się i stanęły, jak moje serce na pół oddechu. Byłem zszokowany wewnątrz jak ona się zachowywała. Czyżby coś proponowała lub sugerowała?

Delikatnie kiwnąłem głową na tę wieść:
– Przybędę na tę naukę i wezmę coś dobrego do przekąszenia. – zadeklarowałem się. Kolacja, za naukę. Tylko idiota by nie chciał zjeść z taką ślicznotką...
Patrzyłem jak się oddala i rzuca we mnie tym jabłkiem. Ja podskoczyłem odsłaniając cały brzuch. Jeśli tutaj czegoś samica wyszukiwał, to niestety się zawiodła. Wszytko było na swoim miejscu. Ten był pokryty cały lawą, jak szyja. Może w okolicy ogona był on nie aż tak mocno zbity, ale nadal był pokryty złotawymi liniami, a dokładniej kształtami Lichtenberga. Jabłko w jednej chwili znikło w moim pyszczku z cichym chrupnięciem.
– Dziękuję Piękna. – posłałem je nieśmiały, ale uroczy uśmiech.

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

No to znalazł jej się świetlik. Kącik ust podniósł się w górę, gdy potwierdził jej przypuszczenia. Jego świecące kryształy były zabawne do oglądania, kiedy tak krzątał się wokół jej ud i zadu, starając się zamocować porządnie jej śliczną nową torbę. Przez sondę ciężko było dostrzec pełną ekspresję jego pyska, choć dobrze wiedziała co czuł w środku. Wszystko go zdradzało, zarówno ruchy, dźwięki, jak i te świecące kryształy na całej długości. Odsuwając się od niego, musnęła go końcem ogona po piersi.

Widząc brzuch samca, dostrzegła wzór lawy ciągnący się aż do ogona. Wpatrywała by się w niego jeszcze trochę, jednak zaczynała już powoli odczuwać ucisk we łbie, od ciągłego podtrzymywania sondy. Chwilowy ból odwrócił jej uwagę, na co przymrużyła ślepia i zmarszczyła nieco pysk. Zamrugała ślepiami, a białe tęczówki rozpłynęły się, pozostawiając jedynie jednolicie czarne ślepia.
Cicho mruknęła i podeszła powoli na ślepo do Kwiatu. Zatrzymała się niecały pazur przed jego klatką piersiową. Jej łeb przysunął się do łba samca.... nie.... tam była jego szyja. Cholera.
Musnęła policzkiem o bok szyi, ocierając się o niego delikatną płetwą, zasłaniającą jej skrzela. Była daleko od wody, daleko od miejsca, gdzie mogłaby się schłodzić i odpocząć. A przed nią stał dorosły samiec, którego ciepło jedynie nagrzewało ją samą.
Potarła jeszcze raz w ciszy policzkiem o bok szyi Kwiatu, wydając z siebie ciche mruknięcie.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

Byłem szczęśliwy, ze tu byłem wraz z tą czarną samicą. Podejrzewałem, że czyta mnie jak ze swojej księgi, ale mnie to nie obchodziło. Podobała mi się, a ja chyba jej. Takie chwile są ważne, takie drobne płatki czy delikatnie tchnienia mojego boskiego patrona...

Wylądowałem po zjedzeniu jabłka i spojrzałem z uśmiechem na pysk samicy. Na nich z powrotem zagościły delikatny, czarny blask. Sonda się rozwiała. Stałem w miejscu, jak ona podchodziła do mnie. Jak się zatrzymała. Czułem jej oddech na swojej piersi, a potem jej delikatny policzek, wyżej, na szyi. Zacząłem cicho mruczeć lekko onieśmielony. Po drugim otarciu polikiem schyliłem się głowę, aby była na wysokości jej lica. Delikatnie, niepewnie otarłem swoim nosem o polik. Czułem ten specyficzny zapach i stada jak i jej. Lekko woskowy, morski. Delikatnie ocierałem się pyszczkiem o bok szyi samicy. Delektowałem się tym kontaktem. Przyjemnym, spokojnym innym. Chciałem jej dać coś, czego mi od dawien dawna brakuje. Kawałka miłości, pomimo nazwania się na cześć Boga Smoczych serc, nadal nie umiałem ich zrozumieć...
Ponownie spojrzałem na samicę. Może była starsza, przeżyła swoje, ale nadal coś w niej było tajemniczego i pełnego pożądania... Nie tutaj było coś jeszcze innego...
Ponownie się schyliłem i delikatnie polizałem ją po nosie, policzku, kończąc ten ruch na końcu błony chroniącej skrzela. Ująłem ją prawą łapką za policzek i spokojnie gładziłem go kciukiem. Nie umiałem powiedzieć, co siedzi w mojej głowie, czy tym bardziej w sercu. Chciałbym ją móc porwać, schować i trzymać dla siebie... Patrzyłem w te puste, czarne oczy trzymając swój pysk szpon od jej pyszczka. Bałem się zrobić coś więcej, bałem się, że ją skrzywdzę, taką małą i kruchą istotkę...

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Poczuła coś, czego nie miała nigdy okazji doświadczyć. Zawsze tylko biegała wszędzie i uparcie dążyła do swoich celów. Na łeb, na szyję, starała się wyrwać życiu szponami to co jej się należało. Chciała mieć kontrolę i móc kierować swym życiem tak jak zechce. A jednak... Teraz, chyba po raz pierwszy raz w życiu, prawdziwie się zatrzymała. Cały świat wokół niej przestał istnieć, ginąc w mroku, pozostawiając ją samą z młodszym samcem.
Oddech przyspieszył nieznacznie, gdy poczuła, jak Kwiat schyla swą szyję, by zrównać się z nią łbami. Otworzyła lekko pysk, gdy zaczął ją delikatnie muskać, jednak nic nie mówiła. Chciała oddać się tej chwili, czując ciepły oddech na łuskach, czując jego zapach. Nie była to eksplozja pożądania, jakiej oddawała się w swoim poprzednim związku, a coś zupełnie innego. Powstrzymała więc ochotę, by rzucić się na niego i pozwoliła trwać tym drobnym pieszczotom. Czasu bowiem mieli pod dostatkiem.
Przymrużyła ślepia, czując język gładzący jej łuski. Drgnęła gdy dotarł do jej płetwy na policzku. To była nowa część jej ciała, niezwykle czuła, by móc wychwycić najdrobniejsze ruchy wody. Skrywała pod sobą delikatne skrzela, teraz schowane pod łuskami, by nie wyschnąć na suchym powietrzu. Mimowolnie, krótki gwałtowny wdech przerwał jej rytm, gdy język przejechał po błonie płetwy policzkowej. Złapała się na tym, a kąciki warg powędrowały w górę.
Kto by pomyślał, że to właśnie samiec Plagi, czy raczej Mgieł, będzie trzymał ją w ten sposób za policzek, a ona nie będzie w stanie w żaden sposób go powstrzymać. Rozbrajał ją swoim delikatnym dotykiem, na jej gładkich nowych łuskach, do których sama jeszcze w pełni się nie przyzwyczaiła. Mogła tak trwać w nieskończoność, chłonąc go całego, takim jakim był. A jeszcze kilka księżyców temu, nazywał się Samotnym Kolcem i bał się, że tak zostanie do końca. Nigdy nie spodziewała się, że tą osobą, która go wypełni, będzie właśnie ona.
Czując jego oddech zaledwie szpon od swego pyska, rozwarła delikatnie szczęki, odsłaniając końcóweczki ostrych kłów. Wychylając się nieco w jego stronę, ciepły język musnął czubek nosa samca. Musnął jego nozdrze, musnął jego górną wargę. Zatrzymała się znowu, oczekując z delikatnie rozwartym pyskiem, oddychając przezeń cicho.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

Czuję, że mój patronat coś tutaj musiał zdziałać. Czuje, jakby cały otaczający nas czas zamarł w miejscu. Nie widziałem go poza nią, smoczycą co mi pomogła czas temu i teraz zapełnia lukę w tym już mniej samotnym sercu...
Przeszył mnie delikatny dreszcz, kiedy jej ciepły i delikatnie szorstki jak u kota języczek, powędrował po mojej wardze i trufli. Widziałem coś w tym delikatnie rozwartym pyszczku. Słyszałem, jak cicho oddycha przez niego. Jedynie przysunąłem swój pysk tak, aby był mniej niż łuska od jej pyszczka. Wręcz czułem jej oddech w moim pysku. Ostatni raz pogładziłem kciukiem je lico i skierowałem łapkę w stronę błony policzkowej. Tę delikatnie pogładziłem. Zrobiłem to niepewnie, niezgrabnie. Bałem się, że mogę ją przypadkowo uszkodzić. Czułem, że powinien ją ochronić, przed tym całym złym światem. Nawet nie umiałem z siebie nic wydukać, tak trwałem w milczeniu ciesząc się jej obecnością. Dopiero po kolejnych kilku oddechach ponownie złączyły się nasze nosy. Delikatnie swoim nosem ocierałem o jej. Po kolejnym oddechu ruszyłem nim na prawo. Ocierałem się o nią aż dostałem swoim pyszczkiem pod jej pyszczek.
Zamarłem w takiej pozie. Słyszałem, jak oddycha, jak głośno bije jej serce. Czułem, że jestem w jej łasce i łapach. Ja... nigdy nie byłem z samicą. Nigdy nie kochałem jak teraz. Zawsze to samotne serce było ranione i odtrącane. Czułem się błogo móc jak czuć coś, czego nigdy nie czułem. Chełpić w się blasku Tego, jaki ona daje. Cieszyłem się, że mogłem tu być, a jednocześnie smuciłem, że pochodzi z innego stada...
Minął kolejny oddech nim się ruszczyłem się. Przyłożyłem swój język do jej szyi i powolutku, nie śpiesząc się. Czułem lekką i drobną fakturę jej łusek się. Napawałem się ich smakiem. Smakiem ziół, wody i pergaminu. Wyczuwałem pod nim jej przyspieszony puls i płytki oddech. Dotarłem nim z powrotem do błony. Tę ponownie polizałem, a następnie lekko zassałem jej końcówkę. Tę drażniłem swoim lekko rozdwojonym językiem.

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Oddech zadrżał lekko, gdy ich pyski niemal się zetknęły. Czuła każdy jego oddech, rozpływający się na jej delikatnych rybich łuskach, zanurzają ją w coraz głębiej w błogości. Kolejny dotyk jej wyczulonej błony na płetwie policzka. Kolejny szybki wdech, teraz jednak nieco luźniejszy, przygotowany. Ukrwiona błona płonęła, ostrzegając przed zagrożeniem dla jej skrzeli, lecz piastunka dobrze wiedziała, że nie ma się czego bać. Z trudem utrzymała łeb w pionie, przymrużając ślepia na każdy najmniejszy dotyk błony. Ciche drżące mruknięcie, opuściło uzębiony pysk.
Wiedziała, że się powstrzymywał. W każdym momencie, mógł złapać ją mocniej, a jednak tego nie zrobił. Był uzdrowicielem i mógłby nawet zatopić kły głęboko w jej ciele, albo połamać jej kości, by potem na nowo je złożyć. Samiec Mgieł ofiarował jej jednak coś zupełnie innego, czego nie miała okazji doświadczyć. Ostrożny dotyk, nie chcący uczynić jej krzywdy.
Nosy otarły się o siebie, łącząc pyski dotykiem. Ciepłe oddechy łączyły się w jeden, a ich serca biły jednym rytmem. Gdy pysk Kwiatu podróżował wzdłuż jej własnego, schodząc powoli w dół, tylne łapy ugięły się powoli, opuszczając zad do siadu. Czarny pysk oparł na moment swój ciężar na łbie uzdrowiciela, zamierając w bezruchu w tym czułym uścisku. Żółte kryształki drapały jej podbródek i podgardle z każdym, najdrobniejszym ruchem. Wydała z siebie gardłowy pomruk, rozchodzący się po jego czaszce.
Nie pachniał jak dom, a jednak czuła się, jakby była w bezpiecznym miejscu. Miejscu, które mogłaby nazwać swoim domem. Nawet tu, na wzgórzu, na zielonej trawie i miękkiej ziemi. Pośród szumu i delikatnego skrzypienia brzozowych gałązek. Jednak wszystkie te dźwięki tonęły w jego oddechu i biciu jego serca. Wszystkie zapachy zanikały tłumione przez zapach jego łusek i smak ich smak, który jeszcze utrzymywał się na jej języku. Chciała, by mogli tak trwać wiecznie.
Drżący głos ponownie opuścił rozchylony pysk, gdy szorstki język gładził jej miękkie szyjne łuski. Drgnęła, wychylając łeb w górę, a lewa przednia łapa, podniosła się ku jego klatce piersiowej. Czerwona dłoń łapy oparła się na górnych żebrach, powoli sunąc w górę, ku jego barkowi. Wśród drżących oddechów przyjemności, łapa dotarła do podstawy szyi, między nią a prawym barkiem. Delikatnie masowała to miejsce, gdy on masował ją językiem. Do masażu dołączyła druga łapa, z chłodnego, zimnego metalu. Twardy mosiądz ślizgał się po łuskach na obojczyku i łopatce lewego ramienia szurając delikatnie pazurami po ciemnej łusce.
Pysk wykrzywił się lekko, w stłumionym odruchu, jak gdyby miała łaskotki. Jednak wywołało go kolejne pociągnięcie ciepłego języka wzdłuż jej wrażliwej błony na policzku. Serce biło jak szalone, a oddech drżał w błogim pomruku.
Niespodziewanie łapy zatrzymały się między jego barkami a szyją, wbijając się mocno pazurami między łuski. Dreszcz obleciał falą jej ciało, od zassanej błony, aż po czubek ogona. Łeb wykrzywił się na bok w stronę Hrasa, a ciche jęknięcie wydarło się z pyska piastunki.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

Każdy jej reakcja, dotyk, oddech czy pomruk, tym ja coraz bardziej i głębiej zatapiałem w jej świecie. W tym świecie, gdzie Ona, samica czarna jak noc, była jego centrum. Cieszyłem się z każdej jej drobnej reakcji i topiłem się w kolejnych. Chciałem ją chronić i bronić, być tarczą i ostoją wśród sztormu, który nadchodzi. Ponownie jej ciepły oddech rozbił się o moje łuski wywołując wyczuwalny dreszcz na moim ciele, w akompaniamencie cichego i ciężkiego mruczenia. Pomimo iż ona usiadła, ja wciąż górowałem nad nią, niczym sam Immanor, z tych gwiazd i nieba, nad tą starą brzozą. Chroniąc ją, swoim ciałem i obecnością. Czułem, że mogłem robić z nią wszystko. Ale zakopana głęboko z tyłu głowy myśl o skrzywdzeniu tak delikatnej istoty gdzieś wewnątrz mnie nakapała obrzydzeniem.
Czułem jak ta delikatnie, trochę nieśmiało, wspina się łapkami po mojej klatce, aż do barku. Ta ciepła i mała łapka, a wraz z nią kolejne dreszcze pełne stłumionego pożądania nad pieszczoty. Ciche pojedyncze nieme jęknięcia poprzebijane gardłowym mruczeniem pogrążone z przyjemności. Gdy do tego dołączyła druga, miedziana, zimna, ale nadal rozgrzana jak moje serce i cały ja. Czułem jak, delikatnie naciska na moje ciało, w miejscach, gdzie ono było najbardziej spięte. Ja przy tej pieszczocie powoli językiem zbijałem się ku azymutowi, jakim była jej płetwa policzkowa. Nie zwracałem uwagi na to, że miała w jakimś miejscu łaskotki czy inne odruchy. Konsekwentnie kierowałem się na przód z nim. Nawet nie poczułem, gdy ona biła mi pazucy w barki, kiedy ja ssałem końcówkę, czubek jej polika. Czułem jedynie miękką błonę, rozpaloną jak piec, szybko pulsującą pod moim językiem...
Posadziłem zad na miękkiej trawie, niestety jej pazury miały tutaj jakiś udział. Zaraz za tym rozprostowałem skrzydła i otuliłem ją, miękkim, błoniastym, czarnym, a zarazem ciepłym kokonem. Puściłem jej błonę, pozostawiając stróżkę śliny, co ciągła się od jej czuba do jeszcze wystającego mego język. Ten ponownie przyłożyłem do jej pyszczka, składając tam swój lekko mokrawy ślad. Zaraz za nim dołączył do niego nosek. Obtarłem się znów tak, że wylądowałem z pyskiem naprzeciw jej pyszczka. Obiema łapkami złapałem ją za podbródek i uniosłem pyszczek samicy delikatnie niczym jajko, tak aby ten był naprzeciw mojego. Ponownie przyłożyłem swój nosek do jej noska. Lekko rozwarłem pyszczek, przykładając moje wargi, do jej warg. Czułem ich ciepłotę, smak i gorąc...
Oddałem tej Smoczycy z ziemi swój pierwszy pocałunek, nieśmiały, pełny zakłopotania i braku doświadczenia...

Sekcja Zwłok