Wnętrze Skalnego Giganta

[Ślepa Sprawiedliwość]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Sekcja otworzyła trochę szerzej ślepia odruchowo, gdy usłyszała głos znajomego smoka, dobiegający z wnętrza Giganta.

- O, Maros, Maros! - zawołała, wymijając zręcznie tygrysa i wdrapując się do środka. - Nie poznałam Emisa bo widzisz, oprócz wzroku bogowie mi stępili też słuch i węch. Poza tym, coś się zmieniło.

Podeszła bliżej do uzdrowiciela i kiwnęła mu łbem na przywitanie. Potem przysunęła łeb bliżej jego futra i zaciągnęła się zapachem.

- Aaach - powiedziała, jakby coś odkryła. - Czyli to tak pachnie Słońce?

Hallius unosiła się nad grzbietem smoczycy, obserwując co się dzieje wokół. Przekazywała wszystko mentalnie przez więź smoczycy, by nie miała takich problemów z orientowaniem się w przestrzeni.

[Maros]

No to tyle z ciszy i skupienia, nie dał po sobie jednak niczego poznać. Zerknął tylko na tygrysa, który ułożył się za smoczyca, jak by zachowując czujność.
Popatrzył pytająco, gdy ta zaczęła go wąchać. Szybko jednak, poprawił się, przecież tego nie zobaczy.
– Nadal ta sama woń ziół. To skutecznie zabija każdy inny zapach. – stwierdził spokojnie, składając swoje zapiski w jeden zgrabny stosik.

Przyjrzał się uważnie smoczycy, na co jej to było?
– Warto było? Nie lepiej było pójść jak owca za tłumem i odnieść te iskrę pod posąg? – zagadnął w końcu, ciekaw co takiego nią kierowało. Wiedział po części, o ile kozioł mówił prawdę.

[Ślepa Sprawiedliwość]

- Nie warto - odpowiedziała krótko. - Gdybym miała znowu wybrać, to bym oddała iskrę bogom.

Nie było co więcej dodawać. Popełniła błąd w momencie. gdy postanowiła pomóc duszkom stać się na równi z bogami. Zabawne, że taka błaha rzecz, jak narzekania małego duszka, odsunęły ją od jej pierwotnego zadania, czyli stania się jak najlepszym smokiem w ślepiach bogów. Jej nowa droga doprowadziła ją do całkowicie przeciwnego rezultatu.

- Chociaż, nie mogę powiedzieć, że to, co się stało, nie było w jakiś sposób budujące - dodała po chwili. - Teraz wiemy jak wielkie zniszczenia może poczynić jeden smok, który postanowi sprzeciwić się bogom. Do tego też Plaga znowu pokazała swoje prawdziwe barwy. To stado musi zostać zniszczone, bo to oni z tym ich Abstyniusem, mają największą szansę na powtórzenie tego co zrobiłam. Wyobraź sobie co by się stało, gdyby podobny wyczyn co ja zrobiło kilkadziesiąt smoków, a nie tylko jeden.

[Maros]

Przechylił łeb delikatnie na bok.
– Czym Cię skusił? – spytał w końcu, ciekaw czy ich słowa będą nawiązywać do tego samego, czy rozjadą się jak łapy na lodzie.

Słuchał jej słów, nie bardzo nawet interesując się tym tematem.
– Wątpię, że zdobędą jakąkolwiek iskrę. Patrząc po ilości posągów, jakie zniknęły przed twoim... Interesem z duszkiem. Niewiele ich zostało.

[Ślepa Sprawiedliwość]

- Hmm. Może. Zobaczymy - skomentowała informację, jakoby Plaga nie mogła już znaleźć żadnej iskry. W końcu iskra Lahae gdzieś tam dalej była, a Tarram też pewnie jakąś miał. Najwyżej potem trzeba będzie się ugryźć w język, gdy znowu coś się złego stanie.

- A jeśli chodzi o Bachos, to cóż... - odpowiedziała na pierwsze pytanie. - To bardziej chyba ja go skusiłam, niż on mnie. Gdy pierwszy raz mu pokazałam iskrę, uciekł przerażony. Myślał, że dzięki iskrze zdradzę jego prawdziwe oblicze i wszystkie przebrania. Powinnam była tak wtedy zrobić. Ale niestety, zaproponowałam mu coś, czemu nie mógł odmówić. Oddanie iskry w jego ręce. Muszę przyznać, to było bardzo głupie.

[Maros]

Odpowiedź dotyczącą Plagi, pozostawił bez odpowiedzi. To stado przestało go interesować już dawno, przynajmniej do czasu, aż nie znajdzie się kolejna pluskwa przeszkadzającą my zbyt mocno. Był oczywiście jeden wyjątek.

Bachos?
A więc to były te twarze tego ruchu? Jego różne formy? Ciekawe.
Teraz pytanie, czy forma satyra była najczęstszą u niego? Wyglądało na to, że tak, skoro inne duszki znały go pod nią, a może chodziło jedynie o charakterystyczne imię?
– Głupie, delikatnie powiedziane. – stwierdził, przez moment szukając czegoś we własnych notatkach. Nieświadomie nawet wysunął koniuszek języka z pyska w skupieniu.
– Iskry mają ponoć różne właściwości. Jaką ta miała?

[Ślepa Sprawiedliwość]

- Była podzielona na trzy części, a każda z nich pozwalała inaczej postrzegać czas - powiedziała, podnosząc łeb wyżej. - Kryształ Przeszłości, pozwalał widzieć wydarzenia, które działy się dawniej. Pokazywała pewnego rodzaju magiczną wizje, które wyglądały jak prawdziwe, jednak nie dało się ich dotknąć. Mógł je zobaczyć każdy kto był w pobliżu odłamka. Widzieliśmy rzeczy, które działy się ponad sto księżyców temu: roztrzaskanie iskry, zniszczenie kopalni kanionu i sposób w jaki dawniej komuś udało się przedostać przez magiczną burzę, która otaczała miasto na pustyni. To dzięki temu i my dowiedzieliśmy się jak to zrobić.

Maddara zatańczyła wokół smoczycy, ukazując wielkie miejskie mury wykonane z piaskowca, postawione na środku piaszczystego pustkowia. Całość otaczała niemiłosierna nawałnica ostrego piasku, potrafiąca oderwać mięso od kości. Smukły smok pustynny jednak z gracją przepływał dziwnym ruchem przez wiatr, nie otrzymując od niego żadnej rany. Gdy sylwetka przedostała się na drugą stronę, znikła i ponownie pojawiła się za piaskową barierą. Powtarzała tak swój taniec bez końca, pojawiając się i znikając (jak na jakimś zapętlonym nagraniu).

- Kryształ Teraźniejszości zakrzywiał sposób w jaki widziało się rzeczywistość - kontynuowała. - Zależnie od tego, w jaki sposób był ułożony, wszystko co postrzegane w okolicy, zmieniało swoją pozycję. Gdy przeszukiwaliśmy kopalnię, w której się znajdował, wszystko co było po naszej lewej stronie, tak naprawdę było po naszej prawej, a wszystko po prawej było po naszej lewej. Na przykład, gdy widziałeś medalowy pręt lezący przy prawej ścianie, to trzeba było podejść do lewej ściany i złapać za widzianą pustkę, żeby go złapać. Trzymając go już w łapie, był widziany normalnie.

Stali teraz w słabo rozświetlonym pomieszczeniu, a przed nimi roztaczała się walka. Smok uderzył łapą w powietrze po swojej lewej stronie, tylko by jego pazury nagle zczerwieniały od krwi, a szczur po jego prawej stronie został odrzucony przez siłę niewidzialnego ciosu.

- Ostatnie były Kryształy Przyszłości, które dawały Cesarzowej miasta na pustyni moc widzenia tego co się wydarzy - opisała ostatnią część iskry. - Ona potem przekazywała wizje swoim wojownikom, którzy znając przyszłe ruchy przeciwników byli niepokonani. Daleka przyszłość co prawda była zamglona, ale bliskie wydarzenia były dla niej ostre jak brzytwa. Ja też zapragnęłam tego daru, jednak gdy zaczerpnęłam mocy z tego kawałka iskry, mój umysł został zalany przez wizje wszystkich możliwych wydarzeń, odległych i bliskich. Szok pozbawił mnie przytomności. Żeby zapanować nad Kryształami Przyszłości, potrzeba było wielu księżyców na przyzwyczajenie, których Cesarzowa miała dość. Te kryształy były przekazywane w jej rodzie z pokolenia na pokolenie przez ostatnie sto księżyców, jeśli nie więcej.

[Maros]

Słuchając, pomyślał o wężu i jego talencie. Bardzo podobnym chociaż iskra była oczywiście znacznie bardziej dokładna, podczas gdy Idiarana widział różne wersje wydarzeń.
– Ciekawe, razem dawały dostęp do pokaźnej wiedzy. – a ty to zmarnowałaś, oddając ją duszkowi. Teraz leży ukryta gdzieś w stanie uśpienia, nie do odnalezienia zapewne. Chociaż... Coś go nagle tknęło.
Emis poruszył się nerwowo, jak by samą mową ciała krzycząc, że to głupi pomysł. Posłał mu tylko przelotne spojrzenie.

– Opowiesz mi dokładniej o tych poszukiwaniach części? Gdzie znajdowała się każda z nich i tak dalej. Każdy szczegół, mile widziany. – uśmiechnął się delikatnie.

[Ślepa Sprawiedliwość]

- Znaczy, próbowaliśmy z Łaską użyć tego kryształu przeszłości tutaj pod Gigantem, ale nie pokazywał tego czego chciałyśmy - odpowiedziała na przypuszczenia Marosa. - Słyszałyśmy tylko jakiś krzyk i tyle. Nie dało się używać tych kryształów bez długiego ćwiczenia, a na to za bardzo nie było czasu, no bo iskrę trzeba było oddać. Jakbym tego nie zrobiła to i tak bogowie by ją sobie wzięli.

I tak by nie pozwolili sobie używać iskry do takich rzeczy, a sami pewnie też nie podzieliliby się podobną wiedzą czy mocą. Przynajmniej nie słyszała nigdy, żeby ktokolwiek dostał podobnie potężnej nagrody. Może na jednorazowe spojrzenie w przeszłość albo w przyszłość by się zgodzili. Ale na ciągłe?

- W każdym razie - wróciła do opowiadania o kryształach. - Pierwszy z kryształów znaleźliśmy na wschodnich stokach Pięści Bogów. Znaleźliśmy kawałek kryształu przeszłości, który poprowadził nas do pozostałych, zarówno tych przeszłości, jak i później tych pozostałych. Jacyś ludzie przewozili wozem iskrę w postaci kuli i ta kula im wypadła i się rozbiła. Kawałki Kryształu Przeszłości rozsypały się po okolicy, a pozostałe zostały wzięte gdzieś na wschód. Ostatni kawałek Kryształu Przeszłości znaleźliśmy w rozpadlinie, niedaleko miejsca gdzie rozbiła się kula. Był tam jakiś szkielet człowieka, który spadł razem z kawałkiem i się zabił. Nie pamiętam wiele, bo to było dawno.

[Maros]

Powstrzymał ciągnący się na pysk grymas, gdy usłyszał o Łasce. Wolał darować sobie komentowanie jej osoby, był wściekły na córkę, chociaż z czasem, odczucia te słabły. Niby w każdej chwili mógł się z nią spotkać, oczywiście nie jako Chaos, ale wiedział gdzie przebywała i jak tam dotrzeć.
– Pewnie tak. – przyznał jej rację. Iskry kusiły mocą każdego, w końcu Sekcja nie była pierwszym smokiem, pragnącym zagarnąć tę moc dla siebie.

Spokojnie zapisał kilkanaście słów na jednej ze skór.
– A pozostałe fragmenty? Teraźniejszości i Przyszłości?

[Ślepa Sprawiedliwość]

- Kryształ Teraźniejszości znaleźliśmy w opuszczonej bardzo długiej grocie, wykopanej przez jakieś dwunogi - opowiadała dalej. - To było w głębi olbrzymiego kanionu, który znajduje się na skraju największej pustyni, jaką w życiu widziałam. Chyba większej niż całe nasze ziemie. Ta pustynia jest na wschód od Pięści Bogów. Jej jak i kanionu nie da się przeoczyć.

Szczególnie gdyby ktoś tam poleciał, a nie szedł. Nikomu nie poleciłaby człapania po piaszczystym pustkowiu i to jeszcze w dzień. Nocą zaś było tam okropnie zimno. Tylko wieczory i poranki były znośne.

- W tym kanionie znaleźliśmy opuszczoną wioskę wykutą w kamieniu, jakieś kanciaste groty, w których były jakieś zapomniane resztki. Wśród nich znaleźliśmy mapę wyhaftowaną, na chustce, która pokazywała jak dotrzeć do miasta na pustyni. Ale wracając do tej iskry teraźniejszości. Rozkopaliśmy wejście do wielkich tuneli wykopanych przez dwunogów i na samym końcu długiej podróży znaleźliśmy kawałek iskry odpowiedzialny za zakrzywianie widzenia teraźniejszości. Bronił go szczur, ale ciężko się z nim walczyło, bo nie wiedzieliśmy gdzie jest przez tą iskrę.

A jak się kryształ poturlał po ziemi, to wszyscy dostali okropnych zawrotów głowy od widzenia turlającego się świata wokół nich. Okropne uczucie.

- A kryształy przyszłości miała na łbie cesarzowa tamtego miasta na pustyni. A cesarzowe miały te kryształy od setek księżyców. Nie wiem skąd je wzięły.

[Maros]

Gdy tak mówiła, na jednej ze skór przybywało coraz więcej run spisanych na szybko, zanim myśl umknie i nie wróci.
Nigdy nie zapuszczał się na wschód, wymagało to omijania terenów Ziemi oraz Plagi, co oznaczało zmarnowanie część dnia na podróż. Mapa? Czyżby ta, którą wygrzebał w skarbcu, z rzeczy pozostawionych przez Łaskę, pasowała by. Jeśli mówiła prawdę, mógł konkretnie sprecyzować lokalizację kolejnej z iskier.
– Zechcesz mi powiedzieć dokładnie, jak wyglądały wasze poszukiwania ich? Całą historię, do momentu oddania iskry duszkowi? – spytał spokojnie, zawieszając spojrzenie na Sekcji.
Oh, był gotowy nawet zapłacić.

[Ślepa Sprawiedliwość]

- Eee, to trochę długa historia - odpowiedziała Marosowi, macając leżące na półkach tabliczki, jakby czegoś szukała. - Nie dam rady jaj tak po prostu na raz opowiedzieć, jednocześnie nie omijając żadnego istotnego fragmentu. Później spiszę całość i dam tutaj, to będziesz mógł sobie ją przeczytać. Póki co miałam zamiar napisać coś innego. Aha!

Przejechała palcem po kamiennej tablicy z wyrytymi dziejami wolnych stad. Przejechała łapą po wszystkich tabliczkach z tej kolekcji, aż znalazła tą z samym początkiem drugiej ery.

- Próbuję określić ile czasu minęło między poszczególnymi wydarzeniami z przeszłości - kontynuowała. - Zrobić kalendarz, z pomocą którego można by liczyć księżyce i lepiej zrozumieć przepływ czasu. Jako arbitralny moment w czasie, który byłby takim swego rodzaju odnośnikiem, uznałam zniszczenie bariery i jednoczesny powrót bogów na Wolne Stada. Wtedy co Kaltarel zdobył iskrę z bariery. To było jakieś sto pięćdziesiąt księżyców temu, według tych co wtedy jeszcze żyli.

Podrapała się po łbie.

- Bliższe wydarzenia na pewno będzie łatwiej określić, bo żyją jeszcze smoki, które przy nich były. Gorzej z tymi starszymi, które chyba po prostu na oko oszacuję, patrząc na mijające w kronikach pory, zapisane imiona smoków i przywódców, i przyrównanie ich z tymi na kurhanach. Może coś z tego wyjdzie.

Zastanowiła się przez jakiś czas.

- A, w sumie z drugiej strony, co mi tam - powiedziała ni stąd ni z owąd. - Niemało mam czasu, a i spisywać tego i tak mi się nie chce, to może ktoś inny to zrobi. Opowiem ci tą historię, co iskrę bogini szukaliśmy.

Odchrząknęła, przygotowując się przed trochę dłuższą opowieścią.

- Było to wiele księżyców temu, gdy Basior Lancetowaty zebrał uzdrowicieli Ziemi i Księżyca, albo nawet Wody, bo tak się wcześniej zwali Księżycowi, by wspólnie odnaleźć iskrę naszego patrona Erycala. Byliśmy tedy ja, Basior Lancetowaty, Łaska Aterala i Aria Ciszy. Ruszyliśmy na wschód, za grzbiety Pięści Bogów i po drugiej stronie los pokazał nam kłótnię dwójki dwunogów. Przysłuchali się im Basior i Aria, zaś ja z Łaską zobaczyliśmy konny powóz, pędzący górską ścieżką. Przybraliśmy formę jeźdźców, by nie spłoszyć koni ni wozu i podążyliśmy za nim, jako współtowarzysze. Wewnątrz, skłóconych było dwóch dwunogów, tych samych, którym Basior i Aria się nasłuchiwali. Między parą doszło do przepychanki, a obiekt ich pragnień – jaśniejąca biała kula, idealny kryształ – wypadła przez okno i rozbiła się o ziemię. Łaska wybiegła przed powóz, żeby go powstrzymać, jednak on przejechał przez nią niczym iluzja zwykła.

Kryształowa kula najpewniej była boską iskrą, której pierwszy fragment znaleźliśmy w miejscu jej zderzenia z ziemią. Biały kryształ, do którego nienaturalną siłą przyciągane były pozostałe fragmenty. Biały pył, tworzący wspomnienie wozu podniósł się z ziemi i połączył z naszym kawałkiem, a iluzoryczny wóz już się więcej nie pojawił. Podobnie było ze wspomnieniem dwunogów kłócących się nad urwiskiem, którzy również zniknęli, gdy Kryształ Przeszłości wchłonął w siebie rozsypany dookoła błyszczący pył. Wspomnienie kłótni zakończyło się zepchnięciem jednego z nich w przepaść więc i tam się udaliśmy. Na dnie urwiska leżał szkielet, będący dowodem prawdziwości tych wspomnień oraz kolejne odłamki iskry. Po zebraniu wszystkich kawałków z okolicy, mieliśmy około trzeciej części całej kuli jak i wskazówkę, że reszta znajduje się na wschodzie.

Następna nasza wyprawa zaprowadziła nas do olbrzymiego kanionu na skraju pustyni. Nie sposób go ominąć idąc na wschód od Pięści Bogów, gdyż ciągnie się setki lotów na północ i południe. Na samym jego dnie, skrywał się stary obóz dwunogów, o dziwnych kanciastych grotach, od dawna opuszczonych i zasypanych gruzem. Wtedy usłyszeliśmy ogłuszający huk. To kolejną wizję przeszłości pokazał nam nasz kawałek iskry. Smok pustynny i krasnolud wybiegli z jednej z grot, a wejście do niej się zawaliło. Gdy odkopaliśmy grotę i weszliśmy do środka, mogliśmy obejrzeć jeszcze raz tą samą wizję, tym razem od wewnątrz. Krasnolud podpalił dużą beczkę czarnego proszku, która wybuchła tak mocno, że mimo iż była to tylko iluzja, byliśmy ogłuszeni przez dobre kilka oddechów.

Zwiedzana przez nas grota była bardzo długa, ciągnąca się wąskim tunelem wykopanym przez dwunogi, wspartym drewnianymi belkami. Wkrótce odkryliśmy że coś z tym miejscem było nie tak, gdy jaskinia rozwarła się na wielką jamę, z przepaścią, nad którą biegły dwa drewniane mosty. Dziwnym było to, że na jednym moście brakowało desek, a na drugim nie, jednak gdy stanęło się na dziurę w tym pierwszym czuło się pod sobą podporę. Na drugim zaś, gdy łapa przenikała przez deski, których brakowało na tym pierwszym. Podobnie było z kolejnym pomieszczeniem, gdzie widoczne przedmioty były tylko iluzjami, zaś ich materialne wersje były po przeciwnej stronie pomieszczenia niewidzialne. Na sam koniec stoczyliśmy bój z wielkim szczurem, który zachowywał się tak samo jak wszystko w tych dziwnych jaskiniach. Uderzyliśmy w miejsce po przeciwnej stronie jego widocznej wersji i trafiliśmy w jego niewidzialną materialną wersję.

Za całe to zamieszanie odpowiedzialny był kryształowy dysk – kolejny element iskry. Zależnie od tego jak był obrócony, odbijał świat inaczej niż powinien wyglądać. W tym przypadku sprawiał, że wszystko było jak lustrzane odbicie, a gdy nim obróciliśmy, cały widziany przez nas świat zawirował. Ledwo udało nam się ustać na łapach ze zdezorientowania. Już wtedy domyśliłam się, że to nie iskry Erycala szukamy, tylko iskry Lahae. Pozostało nam podążać za kolejnymi poszlakami i mapą wyhaftowaną na chustce, ukazującą sekretne miejsce na pustyni.

Udałam się tam tylko ja i Sny – przyszły przywódca Księżyca – na wstępne rozpoznanie. Całą drogę słuchaliśmy rozmowy pustynnego smoka z krasnoludem, tych samych co widzieliśmy w kanionie. Dowiedzieliśmy się z ich rozmowy cennych informacji, które potem mogły nam pomóc u naszego celu. Według nich znajdowało się tam miasto, rządzone przez egoistyczną Cesarzową. Gdy dotarliśmy do wielkiej piaskowej burzy, zobaczyliśmy inną wizję. Znanego nam krasnoluda, który uciekał przez burzę, przed nieznanym nam pustynnym smokiem. Smok miał na szyi klepsydrę, która, jak się później okazało, odmierzała czas do śmierci danego smoka. Miał ją każdy ze smoczych mieszkańców miasta, łącznie ze smokiem ze wcześniejszych wizji, jak i cesarzową. Krasnolud znowu użył wybuchowego pyłu, tym razem rzucając płonącą tubą, która eksplodując, zabiła smoka na miejscu. Pod piaskiem znaleźliśmy jego zmumifikowane zwłoki, które po dziś dzień mam w swojej grocie.

Przeszliśmy razem przez piaskową burzę, by zobaczyć wielki mury miejskie, znajdujące się po drugiej stronie. Powróciliśmy w to miejsce całą drużyną. Tym razem byliśmy tam ja, Basior, Łaska i Sny. Podeszliśmy pd główną bramę, gdzie przywitała nas straż, składająca się ze smoków i uzbrojonych ludzi. Jak się okazało, w całym mieście mieszkali w pokoju zarówno ludzie, jak i smoki. Żyli w dużych kanciastych grotach, zwanych domami, z wejściami i wszystkim co znajdowało się w środku, dostosowanym do obu ras. Samo miasto mieszkańców liczyło conajmniej tysiąc. Część żyła w biedniejszej dzielnicy pod murem, część w bogatszej bliżej oazy, a poza nimi była jeszcze świątynia ich bogini Pustyni i ogromny pałac, zamieszkiwany przez Cesarzową i jej świtę. To do niej od razu udaliśmy się na audiencję.

Podaliśmy się za dyplomatów z odległych wolnych stad, mających zawrzeć przyjazne warunki z Miastem na Pustyni i jego Cesarzową. Przywitali nas smoczy wojownicy, odziani w zbroje – przyboczna straż przywódczyni. Ona zaś sama miała na łbie poszukiwane przez nas kryształy. Dawały jej niezwykłą moc postrzegania tego co ma się wydarzyć. Cesarzowa zamierzała odprawić nas z niczym, jednak zbyt mocno zagrałam słownie na jej egoistycznej naturze, przez co utraciłam jej łapę. Wywołała się walka, którą sromotnie przegraliśmy, gdyż przywódczyni przewidywała wszystkie nasze ruchy i przekazywała nas swoim wojownikom. Z łatwością się z nami rozprawili, zabrali kryształy i tylko dzięki prośbie jednego ze straży zdecydowała się nas nie zabijać i jedynie wtrącić do lochu. Cesarzowa była wtedy w posiadaniu całej Iskry Lahae, choć w kawałkach.

Nie pamiętam ile nas tam trzymano. Obudziłam się jako ostatnia i jako jedyna z grupy skończyłam kaleka, bez przedniej łapy. Podobno wzbudziliśmy naszą wizytą niemałe zamieszanie w mieście, bo jego mieszkańcy poczęli nas nazywać wybrańcami Pustyni. Było tak, bo od dziesiątek, albo nawet setek księżyców, nikomu z zewnątrz nie udało się przedostać przez burzową barierę chroniącą miasto. Podburzoną ludność wykorzystała jedna z Radnych miasta, która przeniosła nas z pałacowych lochów do swojego prywatnego domu.

Dom, bo tak nazywały się ręcznie budowane groty, w których mieszkali ludzie i smoki, był bardzo przestronny i przystosowany do obu ras miasta. Wewnątrz opływał we wszelkiego rodzaju bogactwo, a na ścianach znajdowały się trofea i skarby, których pozazdrościli by nawet najbogatsi z Wolnych. Mogliśmy rozsiąść się na miękkich puszystych materiałowych siedziskach, a Radna Handlu poczęstowała nas egzotyczną herbatą, z roślin których w życiu nie widziałam na oczy. Warto wspomnieć, że była ona rasy ludzkiej, jednak mimo tego nie miała wobec nas żadnych złych myśli. A przynajmniej na to wyglądało. Obiecaliśmy jej pomóc w porachunkach między radnymi w zamian za pomoc w odzyskaniu naszej iskry.

Naszym celem był Radny Żywności, dbający o zapasy całego miasta, sojusznik Cesarzowej. Od Radnej Handlu wiedzieliśmy, że bez jego zgody nie uda się radzie miasta odebrać władzę dotychczasowej przywódczyni. Jedynym wyborem było go zabić. Gdy jednak szliśmy do naszego celu, po drodze zostaliśmy zatrzymani przez głównodowodzącego wojowników Cesarzowej. Był on jej kochankiem, a ona, widząc przyszłość wysłała go, żeby nas powstrzymać. Bała się o swoją skórę, bo wiedziała co ją czeka, jeśli ją obalimy, dlatego zaproponowała nam inny układ. Mieliśmy przyznać przed ludem, który uważał nas za wybrańców ich bogini, że to Cesarzowa i jej ród są jedynymi prawowitymi władcami Miasta na Pustyni, a w zamian dostalibyśmy upragnioną iskrę w całości. My jednak zagraliśmy na strunach serca jej kochanka i obiecaliśmy opowiedzieć historię ich pięknej miłości, jeśli zdecydują się uciec z miasta i już nie wracać. Najwyraźniej była to lepsza opcja niż stanięcie nam na drodze, bo tak też uczynili, zostawiając iskrę w naszych łapach.

Zanim ją jednak otrzymaliśmy, chcieliśmy uhonorować naszą obietnicę złożoną Radnej Handlu i w pewien sposób podziękować jej za gościnę, zabijając jej rywala. Nie mieliśmy za bardzo wyboru w tej sprawie, bo Radna była kobietą wielkich wpływów i mogłaby nas z łatwością zniszczyć i nie dopuścić, byśmy odzyskali boski skarb, dlatego lepiej było współpracować.

W każdym razie, radny ten był otyłym człowiekiem, który lubił zabawiać się z uległymi smoczycami. W całą czwórkę odegraliśmy przedstawienie, w którym to ja miałam się ostatecznie okazać jego przyszłą kochanką. Na wielkiej uczcie mogliśmy zakosztować życia wśród elity miasta, wokół której krzątały się masy służących, pragnących dogodzić swoim panom i paniom. Uwiodłam tam tego grubasa i gdy zostaliśmy sami, zmiażdżyłam maddarą jego serce, pozorując zawał od nadmiernych emocji. Ostatecznie wszyscy albo uznali to za nieszczęśliwy wypadek, albo odetchnęli z ulgą, że radny już nie żyje. Nic nam się za to nie stało, prócz kilku podejrzliwych spojrzeń.

I tak oto byliśmy w posiadaniu wszystkich fragmentów Iskry Lahae. Pożegnaliśmy się z mieszkańcami miasta, ja otrzymałam protezę od smoka-kowala na moją utraconą łapę, a potem udaliśmy się w podróż powrotną. Po drodze pierwszy odłączył się od nas Basior, który przyspieszył marszu i jako pierwszy przybył na wolne. Ja zaproponowałam wtedy wykupić od księżycowych iskrę w zamian za moją torbę ziół, na co oboje się zgodzili. Zaraz spróbowałam założyć te same kryształy, które na łbie nosiła Cesarzowa, jednak nieprzyzwyczajona do takiej mocy utraciłam przytomność. Wybudził mnie Sny, przyszły przywódca Księżyca, zapakował kryształy bezpiecznie i mi je oddał. Postanowiłam więc skorzystać z ich mocy w inny sposób, co dlatego oddałam je w posiadanie nieprzyjaznego bogom duszkowi, w zamian za bycie jego prorokiem. Wszystko to wyszło z mojej inicjatywy i była to najgłupsza decyzja w moim życiu, za którą prędko pożałowałam.



Dodano: 2022-09-20, 20:44[/i] ]
Księżyc później wróciła znowu do wnętrza giganta, tym razem niosąc ze sobą masę kamiennych tablic, zapisanych w pełni. Znalazła kawałek groty, w którym nie było żadnych tablic i rozłożyła całą swoją historię na półkach. Na ślepo było to dość ciężkie, ale jakoś się udało. Zostawiła wszystkie tabliczki ładnie ułożone w grocie, a potem wróciła do swojego obozu.

// zt

Dodano: 2022-09-23, 15:53[/i] ]
Niecały księżyc później, smoczyca przybyła do Giganta z kolejnymi kamiennymi tablicami. Znalazła odpowiednie dla nich puste miejsce, ułożyła je ostrożnie, a potem sondowała czy wszystkie są dobrze ustawione. Zostawiając po sobie tablice o czasie, oddaliła się z wyspy, ruszając ku ziemiom stadnym.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Smoczyca wspięła się do wnętrza Giganta, niosąc ze sobą torbę wypchaną po brzegi zwierzęcymi skórami. Przygotowała grubo ponad setkę gotowych kawałków, na których smoki mogłyby spisywać mniejsze wydarzenia, bez obawy, że będą musiały dorównywać standardom typowych kronik. Wielką stertę skór położyła w bocznej części wnętrza Giganta i wyskrobała na kamiennej tabliczce proste wytłumaczenie, po co tu leżą. Potem wróciła do obozu, zastanowić się co jeszcze można zrobić.

// zt

[Ślepa Sprawiedliwość]

Smoczyca weszła do Skalnego Giganta, niosąc ze sobą bardzo stare, wyjątkowe przedmioty, oraz kilka kamiennych tabliczek. Gdy znalazła wolną alkowę, jedną z tabliczek, która opisywała to miejsce, położyła pod kamiennymi półkami. Na półkach zaś, rozłożyła w równych odstępach: śnieżnobiały kryształ, emanujący delikatną przyjemną energią; czarne nieprzejrzyste kryształy, uformowane w biżuterię, zakładaną na rogi; oraz kawałek starego dębowego drewna, na którym zaschnięta krew formowała się w obcą elfią runę. Przy każdym z przedmiotów postawiła kamienną tabliczkę go opisującą. Potem wyszła z Giganta, mając w duchu nadzieję, że wystawa wytrzyma chociaż jeden księżyc, nim zostanie okradziona.

// zt

[Riromi]

Zanim Wrząca Krew zdążyła opuścić zgliszcza giganta, coś zaszumiało przy jej lewym uchu.
– Hej, ty!

[Wrząca Krew]

Hę? Verhu poderwała łeb do góry i zaczęła rozglądać się wokół. Była tu zupełnie sama, więc po chwili skupiła się bardziej na poszukiwaniu duchów, które czasem przemykały wokół niej na granicy pola widzenia. Tylko one zazwyczaj nic nie mówiły.
– Co ja? – Odkrzyknęła w odpowiedzi, pusząc się jak kot podczas burzy.

[Riromi]

Zachichotał.
– Tutaj – pojawił się na jej kufie w formie szarej wiewiórki. Puszysty ogon zwisał między nozdrzami Verhu, łaskocząc ją w nos.

– To było całkiem zabawne! Kim jest Aie? – zainteresował się, a w jego paciorkowych oczach wręcz błyszczała intryga.

[Wrząca Krew]

Jej pierwszą reakcją była gorączkowa próba strzepnięcia z nosa szarego stworzonka, udaremniona jednak przez głośne kichnięcie. Potarła nos i gdy usłyszała, że ktoś docenia jej wyrafinowany żart zachichotała cicho. Duszek? No, też uważała, że to było całkiem zabawne. Chciałaby widzieć pysk Aie, kiedy to przeczyta. Może spróbuje ją tu zaciągnąć pod jakimś pretekstem?
– Aie to moja adma. Siostra. – Odparła, zezując na wiewiórkę. Pewnie czekała na jakieś wytłumaczenie? Verhu nie za bardzo je miała, ot, może poczuła potrzebę odegrania się na siostrzyczce za te żarty o jej piękności. – Nie mogłam się powstrzymać. Tylko nie mów jej od razu, to zepsuje zabawę. – Zachichotała, poprawiając torbę na ramieniu.

[Riromi]

Kącik pyszczka wiewiórki drgnął na wyjaśnienie o pokrewieństwie smoczyc. Mina mu jednak zrzedła na ten absurdalny zarzut!
– Mówić? Ja? – dotknął się łapką do piersi, teatralnie urażony. – Chętnie zobaczyłbym więcej i–och! Wiem, wiem! – klasnął w ekscytacji.

Pstryknął palcami, a na ziemi przed wojowniczką pojawił się ciemnobrązowy liść klonu. Jednak po dotknięciu go okazałoby się, że wcale nie miał faktury roślinnej. Był dość sztywny i... lepki. Przynajmniej od spodu.
– Przyklej go do piór swojej admy. Gwarantuję, że umrzesz ze śmiechu! – sam zarechotał na samą myśl o tym, co się wtedy stanie. – Tylko niech widownia będzie duża, to mój jedyny warunek! Może na ceremonii! O, to byłoby dobre. – Zasugerował, przyglądając się Verhu wyczekująco.

Ciekawe czy jednak stchórzy?

+tajemniczy liść od Riromiego – użyj do 25 marca 23'

[Wrząca Krew]

Przechyliła łeb na bok.
– A kim ty właściwie jesteś? – Wojowniczka wiedziała o świecie żałośnie mało jak na swój wiek, nie mogłaby więc przyporządkować imienia do tego konkretnego duszka.
Wlepiła wzrok w liść, który się przed nią pojawił, po czym ujęła go w dłoń, wąchając i oglądając go z bliska. No, taki dziwny. Sądziła, że nawet ktoś bardziej oczytany od niej miałby kłopot z domyśleniem się jakie mógł mieć przeznaczenie.
– Hm... no dobra. Ale to taki śmieszny żart, co nie? – Zapytała, próbując doszukać się w zwierzęcym pyszczku wiewiórki jakiejś wskazówki. – Bo jakby coś jej się stało to nikt by się nie śmiał. – Podrapała się po łbie. Lubiła dokuczać siostrze, ale nie pozwoliłaby tego robić nikomu innemu. Najwyżej sama przyklei sobie ten liść do czoła. Wyszłaby z siebie, gdyby nie dowiedziała się do czego służył.