Podnóże Skał

[Nieustająca Zamieć]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

  Oh, tak! Może pokazać, bez problemu! Neira nie widzi kolorów, więc dziwne jakby inni mieli je widzieć w jej wspomnieniach! Dlatego więc zamiast odpowiadać, od razu przeszła do przelewania wspomnień:
  Goździk momentalnie odpłynęła, dając się pochłonąć Neirze... Czuła chłód. Silny, mocny, intensywny, porywający. Mróz, jaki uwielbiała. Smagał jej długie, gęste, szare futro. Delikatne szczypanie pobudzało do życia, a świeżość powietrza nie uciskała. Tej nocy wymknęła się ze znajomymi szlachciankami na pewne strome zbocze pobliskiej góry. Chciały się po prostu zabawić, a zjeżdżanie na tworach maddary z dużą prędkością brzmiało dla samic w ich wieku na wręcz wyśmienitą formę rozrywki! Do tego Neira zawsze ich obroni w razie możliwych konsekwencji – status księżniczki pozwalał na pewne ulgi.
  Brnęły niestrudzenie przez śnieg, pod górkę. Szare iglaki służyły za doskonałą osłonę, bo jak zauważyły, Neira przez swoją "kolrowość" była łatwa do zlokalizowania przez patrole. Sama była tego w pewien sposób świadoma – wiedziała że jej czarna część będzie się odznaczać na białym śniegu. Akurat ta góra jako jedyna miała aż tak gęsty las i była na tyle stroma.
  Kiedy się w końcu wdrapały, była już północ. Zorza mieniła się szarymi odcieniami nad ich głowami – wszystkie się nią zachwycały. One lubiły kolory, księżniczka zaś płynność i dynamikę zmiany odcieni. Jakże mało zjawisk tak potrafiło! Po zachwytach nad naturą, zaczął się zjazd. Każda na swojej magicznej krze, nieco innej. Adrenalina uderzyła w zasadzie od razu. Przyspieszone tętno, bicie serca i wyostrzenie zmysłów. Parły przed siebie, wymijając przeszkody. Szare kamienie i drzewa śmigały obok, czasami o włos. Neira miała naprawdę dobry czas reakcji, dlatego więc prowadziła resztę. Do tego regularnie sondowała teren przed sobą.
  Po zjeździe wróciły do siebie, przeżywając jeszcze niedawny zjazd. Przez cały czas trwania wspomnienia, Goździk była jakby Neirą – odczuwała to co ona, widziała i myślała. Jakby nie potrzebowała w ogóle wyjaśnień wobec tego, co widziała – rozumiała, że była w Heimrze i wiedziała czym on jest. Teraz akurat to się rozmyło, ale dalej – to co zaprezentowane to wiedziała, o resztę mogłaby się dopytać.
  Rzecz jasna wolała poczekać, aż skończy mówić całość, żeby nie przerwać jej w połowie... I chwila, to Obein jest teraz Piastunem?! Ale czemu? Gdzie? Jak? Kiedy? Chociaż w zasadzie, przecież dawno go nie widziała...
   – Ano! I to niezwykłym Wojownikiem! On się tak szybko poruszał, że aż nie zauważyłam, kiedy położył mnie na początku walki! Nie wiem czemu został akurat Piastunem. Widać u niego o wiele większy talent do walk, niż wychowywania! No, chyba. Tego drugiego akurat nie doświadczyłam... I tak! Melys nada się idealnie! To nawet jest imię! No, brzmi podobnie do melisy, ale nie tak samo, na szczęście! – odpowiedziała.

[Mroczna Nowina]

Wskazane miejsce było nieciekawe i zimne o tej porze roku. Miał jedynie nadzieję, że Ahn'an nie postanowiło go wykończyć... W innym przypadku lawina mogłaby spowodować jego śmierć w takim miejscu.
Po wizycie w Czeluściach, przyszedł tutaj znów ubrany w pełną zbroję skórzaną, licząc na to, iż faktycznie spotka kogoś do kogo wiodła ścieżka.
Oczywiście być może tylko zmarnuje czas, ale było to warte ryzyka. Jeśli miał zyskać swój cel nadrzędny to wszystko było warte tego, aby się tu zjawił. Złotą monetę ukrył w zbroi na piersi i usiadł na zadzie. Dzień jeszcze wczesny.

[Gwiezdna Egzekucja]

Ofelia postanowiła podążać tajemniczą ścieżką. W normalnych warunkach stwierdziłaby, że ktoś ją otruł i zaczyna mieć przywidzenia, ale w Wolnych Stadach te wszystkie magiczne zdarzenia były właśnie "normalnymi warunkami". Nie miała jednak prawa do irytacji, gdy z własnej woli postanowiła zaspokoić swoją ciekawość. Szła więc nieśpiesznie do przodu, czujna z nawyku.

Pomimo tego, że sylwetka nieznajomego smoka na końcu trasy nie zaskoczyła jej, zatrzymała się w sporej odległości. Stanęła. Przyjrzała się mu z daleka, ewidentnie oceniając sytuację – skanując otoczenie w poszukiwaniu innych potencjalnych kłopotów. Przez chwilę mogłoby się wydawać, że odwróci się i po prostu odejdzie, a jednak w końcu ruszyła ponownie do przodu. Podchodząc do nieznajomego, nie ukrywała swojej obecności pozwalając na to, by śnieg głośno skrzypiał pod jej łapami.
Jeżeli samiec nie okazywał wrogości, wojowniczka ponownie zatrzymała swoje kroki dopiero znalazłszy się pół ogona od niego.
Jej postawa nie była zrelaksowana, ale też nie sugerowała wcale gotowości do skoku. Była po prostu sztywna, wyuczona – z łbem trzymanym wysoko, by każdy zastanowił się dwa razy przed zrobieniem czegoś głupiego. Jej brwi były ściągnięte w dół, gdy znów obejrzała nieznajomego od łap po czubek nosa. Mimo tego jej spojrzenie wcale nie emanowało wrogością, a nawet, gdy łeb Ofelii przechylił się nieco w prawo, zdradziło nutę ciekawości.
– Skórzana zbroja. – Stwierdziła w końcu, wskazując pazurem na pierś samca. Jej głos, chociaż trudno szukać w nim było ciepła, swoim tonem potwierdzał zainteresowanie.
– Nie widziałam jeszcze, by ktoś w tych stronach je nosił. – A mimo tego, smok nie mógł być nietutejszy. Chyba że trafiła na gościa. Tylko tyle, że na wspólnych, chyba nie można byłoby zapewnić mu bezpieczeństwa.

Czy zaczynanie od takiej zaczepki było dobra taktyką? Możliwe, że nie, ale Ofelia nie była jeszcze do końca pewna co tu właściwie robi.


Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

Ktoś zdecydowanie nadchodził i to od strony wschodniej. Jeszcze nie wyczuł kim była owa istota, a już wiedział skąd pochodziła. Ziemia. Zdecydowanie nie spodziewał się tego, że będzie poznawał nowe smoki z Ziemi. Do tej pory raczej pilnował spraw stada. Ta tutaj dodatkowo wydawała się dość młoda. Grube, gęste futro i nieco większa sylwetka od niego samego. Grube futro kryło z pewnością dobrze wyrobione mięśnie. Mogłaby stanowić zagrożenie, jednak wciąż był w pełni uwarunkowany. Zasada 9:"Nigdy nie lekceważ przeciwników",24:"Zawsze bądź czujny",37:"Oddziel się od swoich emocji",188: "Nie angażuj się w walkę, chyba że to nieuniknione"...
Khart usiadł na zadzie i nie przejawiał wrogiego zachowania. Po prostu czekał, aż nieznajoma podejdzie. Kiwnął jej łbem. Pozornie siedział bez napięcia, jednak był gotów zerwać się w każdej chwili. Taka była cena jego paranoidalnego braku zaufania do nieznajomych.
– Niedługo nadejdą łowcy smoków. Przyda się każda pomoc, nawet jeśli jest niewielka.
Odpowiedział na nieco niegrzeczne zwrócenie uwagi bez odpowiedniej formuły, której w sumie sam nie potrzebował. Wolał jednak zachować pozory, że jest to istotne dla niego.
– Jestem Khart. Dobrze, abyś znała moje imię, być może przyjdzie nam wspólnie walczyć z wrogiem.
Samiec lekko przekrzywił łeb w zaciekawieniu. Czemu akurat do niej kwiat go przyprowadził?
Gwiezdna Egzekucja

[Gwiezdna Egzekucja]

Kiwnęła łbem potwierdzająco, gdy wspomniał o nadchodzącym sporze. To że spotkają się w bitwie było wysoce prawdopodobne, jeżeli tylko Wolne Stada chciały wykorzystać swoje pełne możliwości bojowe.
– Na imię mi Ofelia. – Przedstawiła się swoim pierwszym imieniem bez wahania, skoro Khart użył swojego.
Po tym na moment zamilkła. Jej sterczące do góry uszy obróciły się lekko, gdy znowu objęła samca wzrokiem.
– Co o mnie wiesz? – Zapytała, nie bawiąc się już w podchody.
– Przypuszczam, że nie siedzisz tu czekając na kogoś innego, a ja czułam, że jestem do kogoś prowadzona... – Była spokojna. Nie było w jej tonie oskarżenia, ale ewidentnie sugerowała, że Khurt może wiedzieć więcej o tym, dlaczego właśnie stali naprzeciwko siebie. Może nawet to on był odpowiedzialny za kwiat?
Chociaż to nie jest tak, że ona nie wiedziała niczego o nim... Pod warunkiem, że można było uwierzyć w szepty na skraju swojej świadomości.

Może po prostu potrafił to wytłumaczyć.

Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

Obawiał się, że na wszystkich łowców może nie wystarczyć im sił bojowych, ale mimo to nie obawiał się stawiać pyska przeciwnościom. Był wojownikiem szkolonym do tego, aby zginąć w boju. Było to dziwne życzenie, pragnąć, by własne życie zakończyło się w wyniku zabójstwa, podczas gdy inni wyobrażali sobie śmierć we śnie lub w otoczeniu krewnych. Jednak wielu wojowników właśnie takiego końca sobie życzyło i Khart przypuszczał, że jego również spotka podobny los, do tego raczej wcześniej niż później. Tylko nieliczni wojownicy dożywali sędziwego wieku, a jeszcze mniej tego
chciało. Wilkowaty w zasadzie nie przejmował się takimi sprawami, lecz jeśli zrobi się zbyt stary, żeby móc posługiwać się Umiejętnościami lub przestrzegać Zasad, nie będzie dla nikogo zbyt przydatny, zwłaszcza jeśli zmąci mu się umysł i straci wiedzę, jak to bywało w przypadku wielu starców. Wówczas dalsze podtrzymywanie tak bezużytecznego życia stanowiłoby marnotrawstwo zasobów.
Chwilę siedział w ciszy nieco przekrzywiając łeb. Na pysku nie pojawiło się nic poza przyjaznym uśmiechem. Dopiero po stwierdzeniu lekko kiwnął łbem.
– Wiem czego ci brakuje, jakie masz pragnienie i że nie lubisz prezentów. To nie przypadek, że siedzimy tutaj razem, a raczej celowe działanie któregoś z Ahn'an– skomentował krótko, gdyż do takich wniosków zdążył już dojść. Od kwiatu nie unosiła się maddara, poza tym żaden smok nie sięgnąłby vimarą do terenów Mgieł, aby przynieść mu taki kwiat. Poza tym... jemu, komuś kto stronił od wychodzenia z terenów jego stada.
– Dlaczego czujesz się niekompletna?– zapytał nie mając chęci na podchody. Skoro już rozmawiali i wiedzieli o sobie, to dlaczego mieliby sobie nie wyjaśnić paru kwestii?

Gwiezdna Egzekucja

[Gwiezdna Egzekucja]

Na początku, oczy Ofelii rozszerzyły się w zdziwieniu. Uszy drgnęły lekko do tyłu. Po chwili jednak inne emocje przejęły górę i jej warga podniosła się, obnażając jej kły.
– To nieważne. – Warknęła najpierw, od razu jednak oblizując zęby w nerwowym geście, jakby te słowa wyrwały się z jej pyska mimowolnie. Prychnęła i zaczęła od nowa.
– Z resztą nawet gdyby to była prawda, nie oczekuję już niczego od życia. Jestem tutaj tylko po to, by spłacić swój dług wobec Ziemi. – Gdy to mówiła, jej ogon podniósł się do góry, naprężając się i wyginając w napięte "s" prezentując swoje ostre kolce. Potem jednak usiadła, uznając że i bez tego, wcześniejszym warczeniem dała powód do tego, by Khart potraktował ją jako wroga. Nie odzywała się moment, wciąż uparcie wpatrzona w pysk samca. Jej uszy zadrżały, a potem mocny dreszcz przeszedł jej całe ciało jak u psa, który pozbywa się z ciała nerwowej energii.
Dopiero wtedy, skierowała wzrok gdzieś na bok.
– Wszystko zostało mi odebrane. Moje zasady... Wszystko było bazowane na błędzie. Lat podążania złą ścieżką nie da się naprawić. – Odparła surowo, jakby się z tym pogodziła...
Nie.
Może raczej jakby chciała się z tym pogodzić.

– A ty, wojowniku? – Zapytała nagle, a jej oczy rozchmurzyły się nieco. To co powiedział o niej wydawało się być prawdą, więc teraz nastąpiła jej kolej na przepytywanki.
– Uznajesz tutejsze zasady. Masz swoje stado, któremu zapewne przysięgałeś... Wiesz jakie obowiązki przynosi ze sobą twoja rola, a mimo tego brak ci celu? – W jej tonie było słychać nutę niedowierzania.

[Mroczna Nowina]

Jej nagła reakcja wywołała powstanie wojownika, jednak nie było w jego rurach niczego nerwowego. Był zwyczajnie gotowy na ewentualną obronę przed atakiem, chociaż po powstaniu nadal nie wyglądał na spiętego i gotowego do walki. Z pewnością jego pysk nie uległ zmianie, nadal wydawał się być skupiony i opanowany na samicy, bez wyrazu zaskoczenia czy wrogości. Khart przyjął rolę spokojnego i wyrozumiałego, aby Ofelia czuła się nieatakowana.
– Ofelio, znaleźliśmy się tutaj razem nie bez przyczyny. Być może jestem w stanie Ci pomóc, albo przynajmniej wysłuchać wszystkiego co byłabyś skłonna przedyskutować. Razem możemy znaleźć wyjście z tej sytuacji, albo odnaleźć nieco większej wartości w życiu.– mówił spokojnym, nieoceniającym tonem nawet jeśli ona obnażyła na niego kły i wydawała się wroga. Owszem był gotów do obrony, jednak w żaden sposób nie dał po sobie poznać, że tak było. Jego błękitne, zimne błękitne ślepia patrzyły ze spokojem na nią, nawet kiedy się odwróciła.
– Rozumiem. Czułem się podobnie kiedy trafiłem do Wolnych Stad. Straciłem część pamięci w wyniku ran, jednak jestem przekonany, że nie miałbym po co wracać tam skąd przybyłem.– przerwał na chwilę, aby uważnie dobrać słowa- Myślę, że w każdej chwili można zacząć postępować słusznie i dzięki temu liczyć na poprawę. Starych ran po prosu już nie rozdrapywać.
Liczył na to, że poruszając delikatnie te tematy, skłoni ją do dalszej wypowiedzi.

Ale oczywiście przyszła pora na niego. Od kiedy dowiedział się o szeptach, które wypowiadane były również do innych, wiedział że większość odpowiedzi na nie będzie o jego cel nadrzędny. Usiadł znowu na zadzie i lekko się uśmiechnął, w ślepiach pojawiło się coś na kształt smutku.
– Służba stadu jest podyktowana przysięgą, jak sama trafnie stwierdziłaś, a więc jest obowiązkiem, nie celem. Zrobię wszystko co konieczne dla stada, ale nie uważam tego za wypełnianie celów.– przerwał na chwilę, aby poddać się tak typowemu odruchowi jak westchnięcie.
– Chodzi o znalezienie celu głównego przede wszystkim. W tym przypadku Zasada 1: "Chroń i szanuj swoich przyjaciół", a więc muszę najpierw znaleźć owych przyjaciół, co przy ograniczonym terenie stadnym jest wybitnie ciężkie.– wyjaśnił z przesadną szczerością.
Gwiezdna Egzekucja

[Gwiezdna Egzekucja]

Na początku, jej ślepia rozchmurzyły się, chociażby na moment. Ożywiły się słysząc echo tego co sama myślała – "nie miałbym po co wracać", jakby podobny sentyment zapewnił wojowniczce komfort, ale za chwilę wyrwały się spod tego czaru. Samiczka powoli pokiwała łbem na boki.
– Mówisz tak, a sam czułbyś obrzydzenie niemniejsze niż ja, wiedząc co zrobiłam. W końcu dla ciebie najważniejsze są zasady, a dla mnie służba... szanowanie prawa. Dwa smoki o tak podobnych priorytetach nie mogą mieć w tym wypadku zbyt odchodzących od siebie zdań. – Odparła poważnie. Khart zobaczył kilka krótkich błyśnięć, gdy ogon wojowniczki zaczął powoli kiwać się na boki, wykręcając kolce w hipnotycznym ruchu. Podzielenie się tym wydawało się dziwnie właściwe – szczere. Nie powiedziała wszystkiego, ale raczej wystarczająco, by zrodzić w samcu jakieś wątpliwości.

Po komentarzu, z uwagą słuchała samca dalej.

"Służba aż po śmierć" brzmiała dla Ofelii jak cel i jak najbardziej była związana z jej obowiązkiem. Obowiązek w końcu był czymś co dobrowolnie brała na swoje barki, a nie karą. Wydawało się jednak, że Khart miał inne do tego podejście i raczej nie przemówiłoby do niego zdanie wojowniczki. Odpuściła ten temat, pieczętując go milczeniem.
Za to następne wyznanie sprawiło, że jej uszy znowu wykręciły się do przodu jakby nie dosłyszała. Zaczęła skakać wzrokiem po pysku samca, jakby jego wyraz miał pomóc jej w dojściu do odpowiednich wniosków.
Chyba jednak nie było na to szans.
– Znalezienie przyjaciół wydaje mi się osobliwym zadaniem. Sama zasada za to brzmi dość niespotykanie jak na pierwszą, czyli zapewne najważniejszą z całego kodeksu. – Stwierdziła po chwili.
– Potrzebujesz przyjaźni tylko ze względu na nią? – Dopytała.

Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

Rozluźniony samiec chwilę się w nią wpatrywał. Na pysku wykwitł mu lekki uśmiech.
– Zapewniam Cię, że nie znajdziesz we mnie obrzydzenia co do Twojej osoby.
Mówiła o tym Zasada 37: "Oddziel się od swoich emocji", ale również przeszłość Kharta w której sam wykonywał polecenia, które mogłyby określać go mianem okrutnego smoka.
– Prawo a zasady to dwie różne rzeczy. Prawa są różne w różnych miejscach, poza tym łamanie ich grozi odgórną karą, wymierzaną przez pilnujących porządku. Postępowanie zgodnie z kodeksem stanowi tak naprawdę indywidualną decyzję każdego smoka.– no prawie indywidualną, gdyż sam był uwarunkowany, aby przestrzegać wszystkich zasad.
Jeśli samica na prawdę chciałaby zachwiać jego pewnością siebie to na pewno nie takimi słowami. Samiec po prostu lekko uśmiechał się starając się być przyjazny wobec niej.

I słusznie, obowiązki były istotne, jednak dla niego głównym obowiązkiem było przestrzeganie zasad, a także służba zgodnie z przysięgą. Te dwie rzeczy były równie istotne, ale dla niego po prostu nie stanowiły końca jego poszukiwań.
Uśmiech zniknął z jego pyska i pozostawał skupiony i poważny.
– Zasada 17:"Nigdy nie narzekaj",176: "Kończ przydzielone ci zadania", 258: "Bądź posłuszny mistrzom"– wyrecytował łagodnym tonem i znów lekko się uśmiechnął. Jemu również zasada pierwsza i druga wydawała się być niespójna z całym pozostałym kodeksem... na przykład Zasada 239 twierdziła: „Chroń siebie przed innymi, z wyłączeniem Zasady 1”, Zasada 1 zaś nakazywała: „Chroń i szanuj swoich przyjaciół”. Wilkowaty nie zamierzał dopuszczać, by jego przyjaciele wchodzili bez niego w potencjalne niebezpieczeństwo, ale skoro nie miał przyjaciół to mógł trzymać się czystej zasady 239.
– Uważam, że ta Zasada to szlachetna sprawa. – rzekł samiec po chwili zastanowienia. – Sprawa warta mojego oddania. I nie zrezygnowałbym z niej, nawet gdyby mój zmarły mistrz wrócił z Zaświatów i rozkazał mi inaczej. – nie do końca odpowiedział na pytanie, ale powinna zrozumieć jej sens. Nie miał przyjaciół, a więc nie wiedział z czym się to wiąże, a skoro nie wiedział to jak mógł określić czy tylko z powodu Zasad właśnie tego chciał? Zasada 104: "W niepewnej sytuacji reaguj milczeniem i słuchaj".
Zamilkł.

Gwiezdna Egzekucja

[Gwiezdna Egzekucja]

Osobisty kodeks... Jej zawsze zgadzal się z prawami nałożonymi przez wielkich królów minionych wieków. Kodeks jednak nie musiał tak wyglądać. Podobno złodziejskia gildia (paskództwo nie do wyplenienia) też miała w końcu swój własny zbiór zasad- z oczywistych przyczyn niespójny z sumieniem szlachetnej osoby.
Ofelia westchnęła, na moment spoglądając w szare niebo.
Nawet ona, nie za bardzo zainteresowana tym całym cyrkiem z miłością i tak dalej, miała kiedyś braci i siostry za których skoczyłaby w ogień. Jej klasa w akademii była tak zgrana... Pamiętała to ciepło w okolicy serca, gdy byli w pobliżu, chociaż nie szukała tego uczucia od kiedy wszyscy zginęli.
– Zwykle smoki szukają przyjaciół, bo przebywanie wśród nich po prostu sprawia im przyjemność. – Stwierdziła w końcu. Oczywiście według niej nie było to takie proste, ale miała oczy – tytuł przyjaciela przez wielu był lekką łapą rozdawany na prawo i lewo.

[Mroczna Nowina]

Kodeks złodziei również był w pewnym sensie szlachetny, gdyż same jego założenia nie zawsze przedstawiały coś zbrodniczego. Czym zresztą było sumienie...?
Kiedy samica wpatrywała się w górę, on obserwował linię jej grdyki. Poważny błąd. Oczywiście nie miał wobec niej złych zamiarów, jednak takie odsłanianie swojego gardła przy nieznajomym było niebezpieczne. Jedno było pewne, samica nie zna jego kodeksu. Nie wiedział czemu, ale chciał wierzyć w to, że spotka kogoś, kto respektował te same zasady.
Khart nie miał nikogo oprócz adwersarzy i swoich mistrzów w miejscu w którym został wychowany. Teraz oni wszyscy nie żyli, a on nie pamiętał czemu i jak znalazł się przy granicy Mgieł... Mimo to pamiętał krew na swoich łapach, kiedy dziesięć znanych mu smoków leżało martwych na uklepanej ziemi Fortu.
– No to z pewnością jestem wyjątkowy.– powiedział nieco sarkastycznie, nawet nie siląc się na uśmiech. Cicho westchnął, aby dobrze oddzielić próbę rozbawienia samicy od powagi, z którą przemawiał chwilę później- To dość niskie motywacje, licząc się z tym ile wysiłku trzeba włożyć w ich znalezienie. Świat jest wielki, a nie znam ich konkretnej liczby.

Gwiezdna Egzekucja

[Gwiezdna Egzekucja]

Ofelia powoli skierowała swój wzrok na Kharta. Wyglądała jakby zobaczyła na jego barkach drugi łeb – tak szeroko otworzyła oczy. To co powiedział wydawało się wprawić ją w niedowierzanie.
Mówił poważnie czy z niej szydził?
– Obawiam się, że taka liczba nie istnieje... Druhów zdobywa się poprzez wspólny szacunek. Braterstwo się buduje. To nie jest coś co się po prostu znajduje jak kamień leżący w trawie. – Wydukała, wprawiona w wystarczające zdumienie, by słowa bez jej woli opuściły jej gardło. Po chwili jednak mrugnęła kilka razy, jakby siłą wyciągając się ze stanu osłupienia.
Odchrząknęła w pięść.
– Wybacz. Nie powinnam oceniać, koncept przeznaczenia wielu przynosi komfort. – Odparła, unikając jego wzroku.

Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

Samiec beznamiętnie patrzył na nią i nie wyglądało na to, aby sobie żartował. Na jej wypowiedź lekko przekrzywił łeb.
– Druhów...– potworzył i nie był przekonany czy to synonim przyjaciela. Braterstwo również brzmiało jak jakaś odmiana... rodziny?
– Buduje się... W jaki sposób?– Swoją postawą pewnie dość dużo zdradzał, jednak nie spodziewał się, aby miało to jakieś wielkie znaczenie jeśli pozna odpowiedzi. Wyglądało na to, że była to kolejna samica, która sugerowała, iż można było w jakiś sposób wybierać przyjaciół... albo to oni wybierali.
– Nie przeznaczenie. Raczej wybrana grupa, chociaż coraz bardziej skłaniam się do przekonania, że jednak ową grupę się faktycznie buduje, a nie jest zamkniętą grupą.
Tak, Khart nie znał do końca znaczenia bycia przyjacielem. Nie tylko tego zresztą nie rozumiał. Tak samo nie wiedział czego dotyczy Zasada 2, ale tego wolał się dowiedzieć od "przyjaciół". Inaczej mógłby wydawać się podejrzany.
– Opowiadam z przesadną szczerością. Myślę, że mogę liczyć na podobne podejście z Twojej strony. Co tak właściwie straciłaś. Co zawdzięczasz Ziemi?
Khart nie zamierzał być jedynym, który wypowiada swoje przemyślenia. Być może miała odpowiedzi dla niego, a on dla niej...?

Gwiezdna Egzekucja

[Gwiezdna Egzekucja]

– Jak to "w jaki sposób"? – Zapytała, nieco przygłupio. Też sama chyba usłyszała jak beznadziejnie to brzmiało i odchrząknęła w pięść.
– Zadajesz trudne pytania. – Mruknęła. Jej ogon ponownie zagrabił śnieg, gdy ona próbowała wymyśleć kroki prowadzące do tego co ona nazywała "przyjaźnią". Nigdy wcześniej się zbyt głęboko nad tym nie zastanawiała.
– Gdy poznajesz kogoś nowego zaczynasz poznawać charakter tej osoby. Poznajesz czy możesz tej osobie ufać i czy jest godna twojego respektu. Potem udowadniasz jej swoją wartość – pokazujesz wielokrotnie, że tobie też można zaufać i że wspomożesz tą osobę, gdy ona będzie potrzebować pomocy. Rozmawiacie – zaczynacie rozumieć co wami kieruje, jak myślicie, co lubicie.
– Później to poczucie bezpieczeństwa, które zbuduje się z tą osobą rośnie, aż wyobrażanie sobie życia bez jej obecności staje się... smutne. – To było chyba dobre określenie.
– Zaczynacie szukać swojego towarzystwa nawet, gdy nie jest to konieczne. Masz wrażenie jakby ta osoba należała do twojej rodziny. Wierzysz, że ta osoba nigdy nie mogłaby cię zdradzić chociażby cały świat był przeciwko tobie i ona myśli tak samo. Taki poziom zaufania nie bierze się z jednego spotkania. Jeżeli nie włoży się w to pracy, ktoś może być z tobą "kompatybilny" i nigdy nie zostać "przyjacielem". – Podsumowała.

A jeżeli chodziło o drugi temat...
Zmarszczyła lekko brwi.
– Ponieważ ja też usłyszałam szepty twoich tajemnic, dzielę się moimi. Mam nadzieję, że moje są tak samo bezpieczne u ciebie jak twoje są u mnie. – Odparła, po czym zamilkła na moment by znowu poukładać myśli. To pytanie, było w zasadzie trudniejsze niż pytanie o "przyjaźń", chociaż to ciążyło na niej w każdej wolnej chwili.
– Przywódca i Córa Róż uratowali mi życie. Niespecjalnie zależało mi na przeżyciu, ale ocalenie kogoś od śmierci jest bardzo szlachetnym czynem. To dług, który nie może pozostać niespłacony. – Stwierdziła.
No i przyszedł czas na ten gorszy temat. Sama myśl o tym sprawiała, że łzy napływały jej do oczu, dlatego po chwili zamrugała starając się ich dyskretnie pozbyć.
– A straciłam... wiarę w to co robiłam. Dlatego nie mogłam zostać w Sautarze. – Zaczęła, za chwilę biorąc głębszy wdech. Zmusiła swój pysk do przybrania chłodnego wyrazu. Do odcięcia się do wchodzenia w ten temat zbyt daleko.
– Moje przekonanie powinno być niezłamane, bo gdy ja – smok który ma być stróżem prawa zaczyna w nie wątpić to skąd mogę mieć pewność, że nie wpłynie to na moje przyszłe decyzje. Straciłam więc swoją ojczyznę. Nie mogę do niej wrócić dopóki znów nie poczuję, że znam swoją ścieżkę. Muszę odzyskać siebie – jeżeli jest to w ogóle możliwe. Już próbowałam i w wyniku tego dotarłam półmartwa na tereny Ziemi.

Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

Khart stał i lekko przekrzywiał łeb nic nie mówiąc. Zasada 104: "W niepewnej sytuacji reaguj milczeniem i słuchaj". W końcu poleciał potok słów, który mógł spokojnie przeanalizować. Wyglądało na to, że większość smoków zgadzała się z tym, iż przyjaźń to nie jest zamknięta grupa, a raczej otwarta. Nie wykluczał możliwości, że kilka istot zostało już powołanych na przyjaciół, ale też on mógł czynnie szukać i tworzyć nowych przyjaciół. Tylko jakie właściwie korzyści z tego przychodziły? Khart wątpił, aby mógł odczuwać przy kimś pełen komfort bezpieczeństwa. Poza tym jeśli już faktycznie je poczuje to czy wraz z tym nie przyjdzie niepożądana emocja smutku, który będzie trawił jego trzewia?
– W porządku, rozumiem.
Pojawił się lekki uśmiech na jego pysku, a sam smok wpatrywał się w jej ślepia.

– Jak mówiłem, nie tylko wiemy coś o sobie, ale też kwiat nas sprowadził w jedno i to samo miejsce. Wspólnie być może znajdziemy jakieś rozwiązania. Myślę, że już mnie czegoś nauczyłaś. Może wspólnie też znajdziemy nieco światła w Twoim mroku?
Potem wysłuchał jej wypowiedzi i lekko kiwał łbem, ale nie przerywał, dopóki nie nastąpiła dłuższa cisza.
– Uważam, że prawa nie są stałe, a jedynie kodeks, którym się posługujesz. Czy uczyniłaś coś przez co nie możesz uzyskać wybaczenia? Czy złamałaś prawo, kosztem pozostawienia kogoś niegodziwego przy życiu?
Skoro pozwoliła mu na tą rozmowę to Khart zamierzał dotrzeć do sedna jej problemu.

Gwiezdna Egzekucja

[Gwiezdna Egzekucja]

Zacisnęła szczęki. Przeklęte magiczne kwiaty. Wiedziała, że przychodząc tu będzie musiała czymś zapłacić. Być może to przez to przekonanie odezwała się w ogóle zamiast w tym momencie odejść od rozmowy.
– Zostawiłam dezertera przy życiu. – Odparła w końcu – dużo ciszej niż jej pewny głos wcześniej na to pozwalał.
– On uciekał, gdy moi przyjaciele ginęli w bitwie, walcząc za nasze królestwo... – Przerwała na moment, chyląc łeb. Westchnęła. Zaczątki łez zaczęły zbierać się w jej ślepiach co na szczęście zakryła jej grzywka.
– Wydał na siebie wyrok śmierci, a ja wiele księżyców później pozwoliłam mu odejść, bo mnie ocalił. Zmienił się. Myślałam, ze to niemożliwe, ale naprawdę się zmienił, jakby nie był tą samą osobą. – Westchnęła, pokonana. Podniosła wierzch przedramienia do pyska, by szybko osuszyć wilgoć ze swoich oczu. Im bardziej się zamykała tym ciszej mówiła. Ostatnie słowa prawie wyszeptała, następnych Khart mógłby już nie usłyszeć.
Westchnęła jeszcze raz – tym razem głębiej by poluzować swoje zaciśnięte gardło.
– Chciałabym wrócić do stabilności. Świata gdzie biel jest bielą, a czerń czernią. Gdzie istnieje właściwa odpowiedź.

[Mroczna Nowina]

Obserwował ją uważnie i nie do końca miał pojęcie dlaczego to wszystko wzbudzało w niej takie emocje. Owszem, złamała parę zasad, na przykład Zasadę 258: „Bądź posłuszny (swoim) mistrzom” oraz Zasadę 176: „Kończ przydzielone ci zadania”. Czy jej rozkaz wciąż obowiązuje? Jeśli tak, to czy ktoś inny dokończy zadanie, jeśli ona tego nie zrobiła? Jakie były dokładnie konsekwencje niewykonania go? Khart mielił w myślach jej sprawę, w końcu nawet pogładził swoją brodę.
– Zasada 245: "Wycofaj się, gdy nie możesz zwyciężyć"– odpowiedział w roztargnieniu wilkowaty, gdy jego umysł pospiesznie rozważał możliwości.
– Owszem, według wielu praw dezercja jest karana śmiercią. Istnieje jednak Zasada 2: "Zabijaj z sumieniem". Myślę, że właśnie w tym przypadku ją wykorzystałaś. Czym jest dla Ciebie "sumienie"?– i w tym przypadku również pytał w całości szczerze, gdyż sam nie do końca pojmował czym miałoby być owo sumienie skoro właśnie z nim powinien zabijać. Brzmiało to jednak dziwnie, jakby miał powstrzymywać łapy przed zabijaniem każdego kto na to zasłużył.
– Uważasz, że życie bez rozpatrywania dobroci i zła, jest lepsze? Nie możesz robić tego dalej ze względu na to, że dostrzegłaś szarości?– wszystko wskazywało na to, że Ofelia była idealnym wojownikiem, który podlega jedynie zasadzie 258, ale stało się coś co spowodowało, iż nie potrafiła wykonać rozkazu. Efektem tego była jej własna dezercja? Inni żołnierze gonili ją i tak właśnie znalazła się w Ziemi?
Khart nie potrafił zrozumieć dlaczego to wszystko wywoływało w niej takie emocje, ale zastanawiał się nad tym czy nie powinien wymusić na sobie współczucia wobec niej. Dlatego też obdarzał ją nieco łagodniejszym spojrzeniem, jednak na pewno nie powie nic co miałoby zabrzmieć jakby jej żałował. Była wojowniczką, wątpił, aby takie podejście było odpowiednie dla niej.

Gwiezdna Egzekucja

[Gwiezdna Egzekucja]

– Sumienie... – Powtórzyła pod nosem.
– "Świadomość odpowiedzialności moralnej za swoje czyny." – Wyrecytowała.
Pojęcie sumienia nie było jej obce. Znała definicję i Khart miał rację. Nie tylko poczucie honoru, ale i sumienie, nie pozwoliły jej zabić dezertera. Jednak przez wiele ostatnich księżyców zwalniała się z obowiązku do retrospekcji. Nie zastanawiała się. Dążyła do tego, by potępić każde, najmniejsze odchylenie od kodeksu. Wyłapywała ludzi jak szczury, nieważne jak błagali. Łamała kości w imię zasad – każdych zasad, zawsze bez litości.
Pokiwała łbem na boki. Nie chciała o tym myśleć.

Po ciężkim westchnięciu zebrała siły na drugą odpowiedź.
– Jeżeli nie istnieje jasna granica między dobrem, a złem, nie mogę znać poprawnej odpowiedzi na nic. – Stwierdziła markotnie po czym zmarszczyła brwi w irytacji.
– Może się okazać, że nie ma dobrej ścieżki, a lepsze zło i gorsze zło – to koncepcje szaleńców. – Prychnęła, wypowiadajac te słowa jakby były kwasem.

//Mroczna Nowina

[Serenada Poległych]

Ostatnie księżyce naprawdę jej nie oszczędzały, może i powoli dochodziła do siebie jednak czuła jakby coś w jej środku zginęło. Teraz też zamiast grzać się w promieniach słonecznych, samica wykorzystała swoje aktualne miejsce odpoczynku jako kryjówkę. Leżała w wysokiej trawie starając się bez efektów zlać z otoczeniem. Oczy miała zamknięte jakby właśnie spała jednak lepiej byłoby uznać że właśnie przeżywała koszmar, o tym właśnie świadczyły napięte mięśnie oraz nerwowe ruchy łap oraz ogona który co jakiś czas poruszał trawą. Pysk był wykrzywiony jednak nie sposób było powiedzieć czy jest to wywołane strachem, gniewem a może odrazą? Może wszystkim na raz.

Omszałogrzbiety

[Zamszony Bór]

Omszały nie uważał się za dobry materiał na partnera, ale teraz, kiedy już jednym został, nie zamierzał lekko traktować tej roli. Można wręcz rzec, że było zgoła odwrotnie. Chcąc nie chcąc, zaangażował się w ten związek, z każdym dniem coraz mocniej uświadamiając sobie, że nie był on tak ulotny i nietrwały jak mu się początkowo wydawało. Stopniowo dochodził do takiego wniosku, słuchając mentalnych wiadomości, które wysyłała mu Serenada. Znaczna ich część nie dotyczyła lekkich tematów, co dało mu poczucie pogłębienia relacji którą zdołali nawiązać. W związku z tym, Tiishoyr miał świadomość złego samopoczucia Ziemnej i nie dawał mu spokoju fakt, że nie mógł na to nic zaradzić. Wszak same słowa nie mogły załagodzić odczuwanego bólu, a na domiar złego on sam nie był najlepszy ani w doborze wypowiedzi ani w regulowaniu emocji. Czy to swoich czy cudzych.

Nie mógł jednak pozostawić takiej sytuacji bez żadnej reakcji, dlatego zaczął rozmyślać nad sposobem na pocieszenie partnerki. W gruncie rzeczy nie wiedział jednak zbyt dużo o tym, co ta lubi bądź nie, więc próbował wymyślić coś, bazując jedynie na informacjach które już wcześniej posiadł. Kiedy Celeste wyglądała na najszczęśliwszą? Co sprawiłoby, że znów by się uśmiechnęła? Głowił się nad tym i głowił, ale nie ważne ile czasu temu poświęcał, wciąż stawał mu przed ślepiami ten sam widok: Celeste rozprawiająca z entuzjazmem o swoim gnieździe. Może to był odpowiedni trop? Tiishoyr nie wiedział, ale i tak postanowił spróbować. Zgarnął więc z groty dawno nieużywaną torbę i ruszył na obchód po terenach Mgieł, który zakończył lotem w stronę ziem wspólnych.
~ Celeste? ~ zaczepił samicę mentalnie ~ Czy...ym, czy mogę cię zobaczyć? ~ zapytał dość niepewnie, świadom faktu, że nieszczęśliwe smoki mogą nie mieć ochoty na jakiekolwiek spotkania. Nie wiedział więc czy w tym przypadku byłby mile widziany, dlatego nerwowo wyczekiwał odpowiedzi. Mimo wszystko liczył na to, że ta będzie pozytywna, bo był już wszak w połowie drogi.

Serenada Poległych