Sekcja Zwłok

[Narrator]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

O ile podczas poprzedniej wizyty Mirri poczuła minimalne ciepło, będące niemą odpowiedzią na jej modlitwy, tak tym razem nie doczekała się żadnego znaku. Po swoim monologu stała i czekała. I czekała. Jednak na próżno. Nie zawiał nawet drobny wiatr. Być może została zignorowana całkowicie, a może w tej głuchej ciszy chodziło o coś zupełnie innego? Mirri sama będzie musiała wymyślić jak powinna interpretować to zjawisko (lub jego brak).

[Ślepa Sprawiedliwość]

// do [mention]Sennah[/mention]

Zielona smoczyca podeszła pod pomnik Bogini Lata i ukłoniła się najniżej jak potrafiła. Trzymając łeb nisko przy ziemi, nie chciała brudzić Sennah swoim spojrzeniem.

– Sennah, Matko Lahae – powiedziała cicho, przez cały czas utrzymując pokłon. – Minęło już wiele księżyców, od kiedy zniszczyliśmy złe rośliny Bachos. Słońce już od dawna nam przyświeca i nic złego się nie dzieje więc musiało nam się udać wyplenienie ich w całości. Jednak mimo tego, nadal nie wiemy gdzie znajduje się iskra Twojej córki.

Odchrząknęła nerwowo.

– Czy Lahae odnalazła nowe wskazówki dla nas? Wybacz mi jeśli jestem w błędzie, ale pomyślałam, że Ty mogłabyś to wiedzieć i przekazać nam to bezpiecznie. Nie wiemy co mamy teraz zrobić, a niektórzy już pewnie całkowicie zapomnieli, że mamy szukać zaginionej iskry.

[Ślepa Sprawiedliwość]

// do [mention]Valanyan[/mention]

Wraz ze stukaniem metalu uderzającego o posadzkę, od idącej przez Świątynię smoczycy słychać było także dźwięki stukających o siebie kamieni i pluskającej cieczy, w zawieszonej przez szyję torbę. Piastunka wzięła głęboki wdech i wydech, po czym zatrzymała się przed pomnikiem Valanyan.

– Pani Rzemiosła – powitała boginię, kłaniając się nisko łbem. Następnie wyciągnęła ze swojej torby małe błyszczące kamyki, które układała jeden po drugim przy jej piedestale. Na ich powierzchni widniały runy ataku i obrony, sugerując zastosowanie tych przedmiotów. Potem wyciągnęła znajdujące się w torbie gliniane butelki, zaczopowane woskiem i cicho ułożyła je przed pomnikiem.

• // 2x runa ataku mocy, 3x runa ochrony przed pazurem, 3x runa ochrony przed maddarą, 2x eliksir ochronny przed atakiem fizycznym, 2x eliksir ochronny przed atakiem magicznym

– Nagromadziłam tych eliksirów ochronnych i wytworzonych przeze mnie run, ponieważ bałam się o swoje życie. Teraz, gdy jestem niewidoma i niezdolna do walki, są one moją jedyną obroną przed tymi, którzy chcieliby mnie skrzywdzić. Były jedyną obroną, bo pragnę ci je ofiarować. Oddaję ci wszystko to co mogło mnie ochronić przed innymi.

Nie zamierzała też brać dla siebie żadnych nowych eliksirów, run, czy innych przedmiotów tego typu. Inaczej ten gest, który przed chwilą wykonała, byłby pusty.

– Pamiętasz te elfie runy, które ci kiedyś pokazałam? – dodała, ciągle "wpatrując" się w podstawę piedestału. – Wiele jest niezwykłych i wyjątkowych przedmiotów, o bogatej historii, które jedynie kurzą się w smoczych grotach, a potem ostatecznie gubią się bezpowrotnie. Chciałabym wydzielić część wnętrza Giganta, w której przechowywane byłyby artefakty, nieodłącznie powiązane z naszą historią. W ten sposób nie zagubiły by się, a wraz z upływającym czasem ich znaczenie nie zostałoby zapomniane.

Przyłożyła prawą przednią łapę do piersi.

– Przychodzę cię poprosić o błogosławieństwo mojemu przedsięwzięciu. Wybacz mi jednak, o Pani, jeśli nie powinnam cię o to prosić. Pragnę jedynie wiedzieć, czy to, co chcę zrobić, będzie dobre.

[Sennah]

Sekcja nie wiedziała, jak tragiczny błąd zrobiła, zjawiając się teraz w Świątyni. Być może inni bogowie byli skorzy do wybaczenia, potrafili trzymać swoje nerwy na wodzy, jednak każdy, kto chociaż trochę żył na Wolnych za czasów, kiedy to oblicza nie były jedynie kamiennymi posągami, wiedział, że Sennah do takowych bogów nie należy. A Ziemista pod płaszczykiem wielkiej pokuty, nie dość, że przyszła do już rozdrażnionej Bogini, to jeszcze uderzyła w najczulszy punkt.
– Masz tupet przychodzić tutaj i zgrywać skruchę. Niedobrze mi, gdy na ciebie patrzę, zapluta zakało, która sama doprowadziła do cierpienia Lahae – warknięcie przeszyło spokojne pomieszczenie, gdy samica zamknęła pysk. Głos Bogini Lata wrzał jak najgorętszy dzień tej pory, a posadzka zaczęła parzyć Ziemistą w łapy tak, aby instynktownie cofnęła się paręnaście kroków w tył, odchodząc na pewien dystans od posągu. Choć uciekła przed paleniem w łapy, nie mogła już uciec przed nagłym, przeszywającym bólem prawego boku i smrodem palonego mięsa…
– Wynoś się. Jeżeli jeszcze raz przyjdziesz pod mój posąg, łżąc jak zbity lis, próbujący ratować swój żałosny zad, spalę cię żywcem – padły ostatnie słowa, po których obecność Sennah przestała być wyczuwalna, a Ziemista pozostawiona została z niemiłą pamiątką...

// [mention]Sekcja Zwłok[/mention] – 1x ciężka [poparzenia trzeciego stopnia na prawym boku w kształcie słońca z promieniami, stopione łuski, zwęglona skóra, naruszone mięśnie, olbrzymi ból, brak krwawienia]

[Valanyan]

Wokół piedestału rozlał się nagle niewidoczny, lecz kąsający w nozdrza i lekko duszący zapach dymu. Nie powinien wpłynąć na Sekcję dość, by zmusić ją do kaszlu, lecz niewątpliwie zarysował nastrój nadchodzących słów.
– Nie rób z siebie pośmiewiska, dziecko. Co mi po twojej pokorze? Pozbycie się przydatnych przedmiotów nie sprawi, że staniesz się lepszą osobą – westchnęła z nutą irytacji. Poświęcenie Sekcji nie poruszyło serca Valanyan w najmniejszym stopniu.
– Twórz, co pragniesz tworzyć – odniosła się do Skalnego Giganta – ale nie po to, żeby mi się przypodobać. Twoje starania będą miały odwrotny skutek. – Po tych słowach dym przerzedził się, a z nim zniknęła również obecność bogini.

Ping

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

// Nenya

Smoczyca ukłoniła się przed posągiem Nenyi i położyła swój srebrny wisiorek z akwamarynem, na piedestale u łap bogini.

– Pani Zwinności i Sprytu – pomodliła się cicho, nie podnosząc wzroku. – Pokornie proszę, błogosław śmiałkom, którzy w Twoim imieniu latali, pływali i biegli w Wielkim Wyścigu. Co prawda, otrzymali już swoje nagrody, jednak żadne materialne dobro nie będzie się równać przychylnemu spojrzeniu bogini.

Ja natomiast, pragnę jedynie Twojej rady, Nenyo. Do zorganizowania wyścigu zainspirowały mnie dawne Szranki, w których smoki pojedynkowały się w Twoim imieniu bez rozlewu krwi. Chciałam uszczknąć choć trochę tej tradycji, szczególnie, że większość smoków zdawała się o niej zapomnieć. Chciałam dać im możliwość, zapomnienia na moment i codziennych problemach, oderwania się od rutyny i po prostu pościgania się z innymi w przyjaznych okolicznościach.

Zawahała się na chwilę.

– Wiesz czemu robię to wszystko. Ja muszę odpracować zło, które uczyniłam. Muszę odpracować wyrządzoną Wam krzywdę. Próbuję i próbuję bez przerwy, i jak jeden pomysł nie wyjdzie to próbuję kolejny i jeszcze kolejny. Szukam rad u Strażnika. Szukam rad u smoków, którym jesteście przychylni. Ja... um... ty wiesz... ten Wielki Wyścig miał też mniej jawny cel. Wielu smoków nawet nie wie o istnieniu niektórych z bogów, a tym bardziej o tym jacy jesteście. Chciałam, prócz samego poprawienia życia smoków, przypomnieć im kim jest Nenya.

Chcę nauczać smoki o Was, owijając to przyjemną rywalizacją i zabawą. To jest mój obecny pomysł, żeby wam choć odrobinę pomóc i odpracowywać mój zły uczynek wobec Was. Nie wiem czy jest dobry. Bo... bo wszystko co próbuje zdaje się poprostu rozbijać jak szkło rzucone o kamień. Jeśli to jest zły pomysł, ja spróbuję czegoś innego. Nenyo... proszę...

Kilka czarnych łez spadło na kamienie świątyni.

– Proszę... poradź mi... Ja już nie chce się błąkać na ślepo. – Heh... – Metaforycznie na ślepo, ech, wiesz. Czuję się, jakbym, po każdym moim kroku do przodu, robiła dwa kroki wstecz.

[Nenya]

Przez świątynie zawiał delikatny wiater, niosący ze sobą ciepły zapach wiosennego lasu.
– Wspaniała robota! Powinnaś być z siebie dumna, Sekcjo. Pracuj na rzecz innych ale z uniesioną głową. Wolnym przyda się wspólna rozrywka, a ty masz moje błogosławieństwo – usłyszała ciepły dzwięczny głos i pokrzepiający perlisty śmiech, który melodyjnie odbił się echem po ścianach jaskini.
Ślepa samica poczuła jakby czyjeś palce musnęły jej łapę. Cichy stukot rozległ się się po świątyni. Coś kamiennego uderzyło o podłogę.


Sekcja Zwłok
+ kwarcowy kryształ od Nenyi (+1 kostka do rzutu na Zręczność)* – użyj do 18.02.23

[Ślepa Sprawiedliwość]

// Uessas

Świątynia wydawała się nieco pozmieniać, od kiedy ostatnio mogła na nią spojrzeć własnymi ślepiami, jednak po dłuższym w niej przebywaniu, nauczyła się na pamięć ścieżek do wszystkich pomników. Miała nadzieję, że bogowie nie mieli jej za to za złe, że musiała wyczuć łapą które pomniki należały do kogo, tak samo jak który piedestał odpowiadał któremu bogowi. Przy okazji wyczyściła je wszystkie dokładnie algowymi ściereczkami z lecznicy, żeby lepiej się prezentowały i ogólnie, żeby zetrzeć ten zalegający kurz.

Przycupnęła przy oczyszczonym pomniku Boga Miłości i schowała ostatnią zużytą ścierkę do torby. Wyciągnęła z niej natomiast ozdobne lusterko (KP), które położyła ostrożnie na piedestale.

– Uessasie – pomodliła się spokojnie. – Chcę ci podziękować za kwiat wiśni który dawno temu od ciebie otrzymałam, za zmienienie mojego wyglądu i rasy, za twoje rady, zarówno przed moją zdradą, jak i po niej. Oraz ogólnie, że chcesz mnie słuchać. Chciałabym jakoś odwzajemnić tą pomoc i zainteresowanie, ale nie za bardzo wiem jak. Czy jest może coś co mogłabym dla ciebie zrobić? Może coś napisać, albo coś zorganizować, albo z kimś porozmawiać?

Przygryzła wargę, milknąc na chwilę. Wiedziała, że jakakolwiek faktyczna pomoc była raczej poza zakresem jej możliwości, szczególnie gdy była teraz kaleką, ale chciała pomóc choćby symbolicznie. W żaden sposób by to nie sprawiło, że są kwita, ale przecież nie o to w tym chodziło. Chodziło bardziej... o sam gest?

– Chcę ci też podarować to ozdobne lusterko – powiedziała, wskazując łbem na przedmiot na piedestale. – Można w nim oglądać odbitego siebie, jak w tafli spokojnego jeziora. I nawet nie trzeba wykorzystywać magii. Umm... A jeśli nie widziałbyś w nim żadnego użytku, zawsze mógłbyś je dać w prezencie swojej siostrze. Jej na pewno by się spodobało.

[Ślepa Sprawiedliwość]

// Thahar

Po wejściu do świątyni i przejściu do głównej sali, Sekcja zatrzymała się przed Bogiem Łowów i pochyliła przed nim łeb.

– Thaharze – powiedziała do pomnika, podnosząc głowę. – W najbliższym czasie odbędzie się uczta na twoją cześć, na której będziemy przygotowywać różne potrawy i smakować je wspólnie. Każdy jest na nią zaproszony, dlatego jeśli zechcesz, możesz przyjść i wziąć w niej udział. Przygotowywanie potraw nie będzie obowiązkowe więc mógłbyś oddać się tylko samemu smakowaniu i rozmowom z innymi biesiadnikami. Chyba, że też chciałbyś spróbować sił w gotowaniu, to wtedy chętnie posmakujemy twojej kuchni. Spróbuję przynieść wystarczająco mięsa i roślin, żeby starczyło dla każdego, choć pewnie do bardziej skomplikowanych potraw, trzeba będzie przynieść własne składniki.

Nie była pewna jaka będzie odpowiedź i czy wogóle ją otrzyma. Mimo wszystko wolała zaprosić boga na ucztę, szczególnie, że to właśnie na jego cześć miała się odbyć. Żałowała teraz trochę, że nie zaprosiła w ten sam sposób Nenyi na jej wyścig.

[Uessas]

Zdolność do przyjmowania prezentów, zarówno ze smoczej, jak i boskiej perspektywy bardzo różniło się, w zależności od charakteru adresata. Po kilku relatywnie przyjaznych interakcjach z Uessasem, Sekcja najpewniej jego otwartość na ofiarę uznała za oczywistą. Nic dziwnego zresztą, skoro nawet Sennah nie wzgardzała symbolicznymi opłatami za błogosławieństwo.
Tak jak zazwyczaj, bóg wystawił śmiertelniczkę na próbę ciszy, której nie urozmaicił nawet swoim charakterystycznym, słodkim zapachem.

Odgłos cmoknięcia i pełne refleksji "hmmm" niespodziewanie przerwało przeciągające się wyczekiwanie. Sekcja nie mogła mieć co do tego pewności, ale niuans w boskim tonie sugerował szczere zainteresowanie, o ile nie sympatię.
– Zostaw lusterko u łap mego posągu – zalecił łagodnie, niby półszeptem. Jego aura zamajaczyła ledwie wyczuwalnie, tylko po to, by zaraz znów zupełnie zniknąć. Zostawienie przedmiotu było prośbą o czyn, ale z pewnością nie takiego rodzaju misji oczekiwała. Nie padło nic więcej.

Gdyby odstawiła lusterko, zgodnie z boską instrukcją, jeszcze chwilę przed zabraniem łapy z powrotem, od jego ozdobnej ramki zaczęłoby promieniować ledwie wyczuwalne, pieszczące łuski ciepło.

ping

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

// Uessas (kontynuacja)

Wstrzymała oddech, gdy poczuła chwilową obecność boga miłości, który zechciał odpowiedzieć na jej modlitwę. Rzeczywiście, nie takiej misji się spodziewała, choć zamierzała ją wykonać, nie ważne jak pozornie niewielki znaczenie mogła by posiadać. W prawdzie, co dla zwyczajnego smoka, mogłoby być czymś trywialnym, dla ślepej piastunki nawet pozostawienie lusterka u łap nieruchomego posągu było wyzwaniem. Skąd wszakże miała wiedzieć, gdzie są jego łapy?

Podniosła ostrożnie lusterko metalową łapą, uważając, żeby go nie zarysować. Dłoń lewej łapy, natomiast, wystawiła przed siebie, żeby położyć ją delikatnie na kamieniu piedestału. Powoli przesuwała ją po gładkiej skale, szukając miejsca, w którym stykał się z pomnikiem boga. Gdy odnalazła dotykiem gładkie łuski posągu, delikatnie przesuwała po nim dłonią łapy, szukając jakiegoś charakterystycznego punktu, żeby się dowiedzieć, którą część ciała tak właściwie dotknęła. Miała tylko nadzieję, że Uessas nie będzie miał za złe, że musiała obmacywać w ten sposób jego kamienną rzeźbę, żeby odnaleźć gdzie znajdywały się jego łapy.

Po dobrych kilkunastu oddechach mozolnych poszukiwań w końcu udało jej się dotrzeć dłonią do przednich łap boga miłości. Pewnie zajęłoby to jej jeszcze więcej czasu, gdyby nie fakt, że jeszcze w miarę dobrze pamiętała jak wyglądał jego posąg, nawet jeśli ostatni raz widziała go ponad czterdzieści księżyców wcześniej. Trzymając lewą dłoń na jego łapie, położyła ostrożnie lusterko tuż obok, żeby stykało się ramką z kamiennym pomnikiem.

Gdy poczuła delikatne ciepło, odsunęła łapę i cofnęła się o krok, żeby znowu stać w przyzwoitej odległości od pomnika Uessasa. Stała tam, cierpliwie czekając na to co miało się wydarzyć.

[Narrator]

Gdy samica ułożyła lusterko przy posągu, nic nadzwyczajnego się już nie wydarzyło. Ciepło, które wcześniej emanowało od jego gładkiej powierzchni również prędzej czy później rozpłynęło się w powietrzu, zostawiając ślepą śmiertelniczkę w błogiej ciszy. Kto wie z jakiej przyczyny bóg zdecydował się przyjąć podarek.


[mention]Sekcja Zwłok[/mention]
– ozdobne lusterko

[Ślepa Sprawiedliwość]

// Nenya // oraz Thahar w starej modlitwie z przed trzech tygodni

Pazury metalowej łapy stukały jednostajnie o skałę, gdy czarna smoczyca weszła do Wewnętrznej Jaskini. Kiwnęła łbem każdemu ze stojących tam pomników w wyrazie szacunku. Potem, skierowała się w stronę tego, który należał do Patronki Zręczności i Sprytu.

Na piedestale, przy łapach Nenyi, położyła Tygrysie Oko. Uśmiechnęła się lekko, podniosła łeb, mając nadzieję, że bogini spodoba się prezent. Według opowieści, był to jej ulubiony kamień, który Valanyan stworzyła na podobieństwo oczu Nenyi.

– Nenyo, dziękuję ci za twoje błogosławieństwo – powiedziała ciepło. – Organizuję rozrywki dla smoków i staram się być otuchą dla obcych i bliskich. Pomagam im, by mogli odetchnąć i uśmiechnąć się choć na moment, mimo przeżywanych trudnych chwil. Staram się wykorzystać wszystkie resztki zdolności, jaki mi pozostały, nie odmawiając pomocy tym, którzy jej potrzebują.

Podrapała się po boku łba.

– Zastanawiałam się, czy może ty też nie chciałabyś mojej pomocy w czymś, co cię trapi. Jestem świadoma moich fizycznych ograniczeń, ale mimo wszystko, chciałabym coś zrobić, by szczery uśmiech mógł zagościć na moment na twoim pysku. Nawet jeśli nie miałabym okazji tego zobaczyć.

Czy chciałabyś, żebym zorganizowała coś specjalnego? A może, jest ktoś z twojej rodziny, któremu chciałabyś, żebym pomogła? Umiem też pisać dłuższe teksty i układać pieśni, jeśli te umiejętności uznałabyś za przydatne. Albo mogłabym... po prostu porozmawiać, o czym tylko zechcesz. Nauczyłam się bardzo wielu rzeczy, podczas moich podróży za barierą.

[Thahar]

// @Thahar

Po wejściu do świątyni i przejściu do głównej sali, Sekcja zatrzymała się przed Bogiem Łowów i pochyliła przed nim łeb.

– Thaharze – powiedziała do pomnika, podnosząc głowę. – W najbliższym czasie odbędzie się uczta na twoją cześć, na której będziemy przygotowywać różne potrawy i smakować je wspólnie. Każdy jest na nią zaproszony, dlatego jeśli zechcesz, możesz przyjść i wziąć w niej udział. Przygotowywanie potraw nie będzie obowiązkowe więc mógłbyś oddać się tylko samemu smakowaniu i rozmowom z innymi biesiadnikami. Chyba, że też chciałbyś spróbować sił w gotowaniu, to wtedy chętnie posmakujemy twojej kuchni. Spróbuję przynieść wystarczająco mięsa i roślin, żeby starczyło dla każdego, choć pewnie do bardziej skomplikowanych potraw, trzeba będzie przynieść własne składniki.

Nie była pewna jaka będzie odpowiedź i czy wogóle ją otrzyma. Mimo wszystko wolała zaprosić boga na ucztę, szczególnie, że to właśnie na jego cześć miała się odbyć. Żałowała teraz trochę, że nie zaprosiła w ten sam sposób Nenyi na jej wyścig.

Do nosa Sekcji Zwłok dotarła ulotna i bardzo subtelna woń. Zapach pieczonego dzika oraz przeróżnych gatunków owoców łaskotał nos piastunki, aż ślinka ciekła.
– Ho-ho, wyśmienity pomysł, koleżanko! – Głos Pana Łowów był pełny entuzjazmu i zadowolenia. – Chętnie popatrzę, co tam uczestnicy upichcą, ale obawiam się, że nie znajdę na tyle czasu, by was odwiedzić. Jestem jednak pewien, że i bez tego będziecie się pysznie bawić! – Aura smacznego posiłku unosiła się wokół piedestału jeszcze chwilę, nim całkowicie zniknęła.

[Nenya]

  Początkowo smoczycy odpowiadała jedynie cisza, ale nie było to nic zaskakującego w świątyni. Bogom nigdy się nie spieszyło w interakcjach z śmiertelnikami.
Tygrysie oko zadrżało na kamiennej posadzce, wydając z siebie gładki stukot. Świst. Cisza. Kamień zniknął. Sekcja poczuła delikatne, przyjazne ciepło otulające jej łuski przez kilkanaście oddechów.
– Dziękuje... – rozbrzmiał cichy, rozczulony głos Nenyi, chociaż zabarwiony nutą melancholii.
– Nie mam specjalnych życzeń wobec ciebie. Jeśli chcesz mi o czymś opowiedzieć to słucham – odparła z westchnieniem.

Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

// kontynuacja, Nenya

Nenya też nie potrzebowała od niej niczego. Sekcja powoli zaczynała się zastanawiać, czy którykolwiek z bogów miałby dla niej jakieś zadanie. Pewnie nie, ale zawsze warto było próbować.

Smoczyca zaniemówiła na moment, zastanawiając się, o czym chciała opowiedzieć bogini. Nie siadała na ziemi, bo czuła, że mimo wszystko nie wypadało jej tego robić. Nie widziała niczego i nie mogła mieć pewności, czy Nenya nie stała teraz koło niej.

– Może to zabrzmi trochę dziwnie, ale... polubiłam bycie ślepą?

Potrzęsła łbem zdając sobie sprawę jak to brzmi.

– Znaczy, nie chodzi mi o to, że bycie ślepym nie jest trudne i że to już nie jest dla mnie kara, bo tak nie jest – dopowiedziała szybko. – Chodzi mi bardziej o to, że pozwoliło mi to zwolnić i zastanowić się nad tym, co tak naprawdę chcę robić w życiu, gdy przez bycie kaleką, nie mam już tak właściwie żadnych większych obowiązków.

Teraz większość swojego czasu spędzała na przekazywaniu innym swojej wiedzy, którą udało jej się nagromadzić przez te wszystkie księżyce. Albo na zwykłych rozmowach i pomaganiu im, gdy tego potrzebują. Albo na organizacji szranków, zapisywaniu nowych tablic do giganta, czy też na inne sposoby, działaniu na dobro Wolnych Stad. Próbowała też nawet zrobić jakieś zadanie dla bogów, choć póki co szukanie go szło jej z miernym skutkiem.

– Ostatnio szukam boga, który miałby dla mnie jakieś zadanie. Chciałam, żeby to było dla was pomocą, choć wydaje mi się, że nie różni się to niczym od typowych próśb i pytań, które cały czas otrzymujecie od smoków. Hmm... Tak... Może spróbuję przestać ciągle prosić i pytać.

Tylko co wtedy zostaje. Zwykła rozmowa? To było bardzo... dziwne.

– Trochę niepokoję się tym, co się dzieje na południu – napomniała temat Łowców. – Słyszałam, że widać tam ciemny dym, który unosi się na wietrze. Choć, ja sama go nie widziałam.

Zaleta ślepoty, że nie widziała tych niepokojących rzeczy.

– Czy jest coś co by ciebie niepokoiło, ostatnimi czasy? Sporo się dzieje na Wolnych i na świecie. Pewnie sporo też się dzieje u was, na górze.

[Nenya]

"Mmmm..."
Na wspomnienie o łowcach smoków, Ziemista usłyszała przydługie, podtwierdzające mruknięcie.
– Zaczęli się budować bliżej was.

Sekcja mówiła sporo i poruszyła wiele różnych tematów. Bogini słuchała jej w ciszy, dając smoczycy przestrzeń na wylanie swoich myśli.
– Tak właściwie, to niczego "obiektywnie" nie potrzebujemy. Zazwyczaj gdy o coś prosimy to dla waszego  dobra lub naszej radości. Dlatego lubie patrzeć na Szranki. Smocza kreatywność i zwinność wypełniona pasją, ogrzewa moje serce, a was tak pięknie rozwija!

– Czasem też bogowie proszą o zapłatę byście wykazali, że jestescie godni daru, a moc was wstąpiona została spłacona poświęconym przez was czasem.

– Aczkolwiek... może mogłabyś spróbować porozmawiać z Erycalem. Od... ah sama wiesz czego, zachowuje się zupełnie inaczej. Żal patrzeć na to jaki został z niego cień... – głos bogini posmutniał, a w powietrzu uniosła się niewypowiedziana żałość.

Po kilku oddechach ciszy, które piastunka mogła poświęćić na przetrawienie tego co usłyszała, Nenya znów się odezwała.
– Chciałabyś odzyskać wzrok? – nie słychać było w jej głosie wyczekiwania, ani jakiejś dramaturgii. Zwyczajnie... luźna ciekawość.



Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

// kontynuacja, Nenya

Potwierdzenie bliższej obecności Łowców Smoków dodatkowo zaniepokoiło piastunkę. Wcześniej były to dla niej jedynie opowieści, lub zagrożenie, z którym trzeba było się liczyć opuszczając tereny Wolnych. Teraz zaś, nawet na własnych ziemiach smoki nie będą bezpieczne.
Mimo to, postara się nadal organizować Szranki, nawet jeśli konflikt z ludźmi będzie już trwał. Szczególnie w ciężkich czasach, stada będą potrzebowały czegoś, co by ich podniosło na duchu. Nie wiedziała ilu zechce przyjść na takie wydarzenia, ale zawsze będzie gotowa przyjąć smoki, chcące choć na moment zapomnieć o wojnie, podczas przyjacielskiej rywalizacji.

Z Erycalem nigdy nie miała okazji rozmawiać. Mówiąc szczerze, było jej trochę wstyd, że jeszcze gdy była uzdrowicielką, ani razu się do niego nie pomodliła, mimo ilości razy, jaką wzywała w duchu jego imię podczas leczeń. Czuła też, że obraziła go porzuceniem bycia uzdrowicielką. Nawet jeśli zrobiła to przez swoją nieprzydatność, to tą nieprzydatność też sama na siebie ściągnęła.
Mimo wszystko, zamierzała próbować z nim porozmawiać. Jeśli nie odpowie za pierwszym razem, to spróbuje kolejny raz. I kolejny. Więziony w jego ciele Upadły musiał trawić go od środka i, choć Sekcja nie wiedziała dokładnie co na to zaradzić, mogła spróbować coś wymyślić.

Serce na moment stanęło, gdy usłyszała ostatnie pytanie bogini.
– Huh... Nie wiem... – Zastanawiała się nad tym często, ale nigdy nie podjęła ostatecznej decyzji. W obu przypadkach widziała sens, zarówno w odzyskaniu wzroku, jak i w wiecznej ślepocie. Ale gdyby miała już wybierać...
– Myślę, że chciałabym móc znowu widzieć. Choć, zanim to się stanie, chce się najpierw pogodzić z Lahae i Sennah. Co... może być trudne. Bogini Lata mnie nienawidzi i z chęcią mnie zabije, jeśli przyjdę pod jej posąg.

[Nenya]

– Mmm... Lahae w przeciwieństwie do swej Matki, nie ma w zwyczaju się gniewać i  trzymać urazy, ale interkacje z nią są... dość zawiłe, nawet dla nas. – z tymi słowami Pani Zwinności zostawiła Sekcje Zwłok. Jeszcze na odchodne Piastunka poczuła delikatny pokrzepiający dotyk na swoim grzbiecie, a później aura bogini rozpłynęła się.

[Ślepa Sprawiedliwość]

// Erycal

Pewnego dnia przyszła przed piedestał Boga Uzdrowicieli i pochyliła przed nim łeb.
– Erycalu, Panie Uzdrowień. Zraniłam Ciebie, odwracając się od Ciebie i zostając piastunką. Przepraszam cię za to. Wiedz, że nadal podążam twoją ścieżką, której nauczył mnie Basior, i pomagam każdemu, kto będzie mojej pomocy potrzebował, niezależnie od tego, z jakiego jest stada. – "Ścieżka Erycala", tak ją nazywał jej ojciec. Choć nie zawsze kroczyła po niej równie pewnie co Basior, mimo wszystko starała się nadal podtrzymywać tą tradycję. Może i nie była już uzdrowicielem, ale nadal pomagała innym, nawet jeśli na inne sposoby, niż lecząc ich rany.
– Czy potrzebujesz mojej pomocy? Czy chcesz, żebym coś dla ciebie zrobiła? – Po zadaniu tych pytań, stanęła cierpliwie z pochylonym łbem i czekała na odpowiedź boga. Miała bardzo dużo czasu, a skoro sama Nenya ją tu przysłała, nie zamierzała jej teraz zawieść. Tak samo jak nie miała zamiaru zawodzić znowu jej dawnego patrona.

[Erycal]

Jeśli chodzi o zapał do interakcji z bogami, Sekcja była niewątpliwie interesującym śmiertelnikiem. Ciężko powiedzieć, czy owo osiągnięcie w jakiś sposób wpływało na samego Erycala, ale na pewno był już obyty z jej głosem.
Chłód ziejący spod pokrytego grzybami, kwiatami polnymi i gdzieniegdzie lepką, ciemną mazią piedestału nie nasilił się, odkąd smoczyca przemówiła, toteż nic nie sugerowało, że zamierza jej odpowiedzieć. Istotnie zresztą, nie uczynił tego.
Być może musiała znaleźć lepszą metodę, by porozumieć się z nim jako pierwsza?

Sekcja Zwłok