Błękitna Rzeczka

[Mackonur]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

O, jakie śmieszne żuczki! Otóż Axarus i Nos Szyszki pływali sobie właśnie w rzeczce, a raczej Axarus i Morski Nos Szyszki! Otóż lewitujący Niuchacz wyewoluował, dostosowując się do nowych warunków. Z boków nosa wyrosły mu skrzela, kolor zmienił się na zielonkawy. Adaptacja! No dobra, ale co tutaj robili, dlaczego pływali w rzeczce? Mackonur to uwielbiał, a ostatnio dowiedział się o tym, że pod wodą w rzekach i jeziorach też są robaki! Jako iż ostatnio stał się ich prawdziwym fanatykiem to udał się na łowy. Polował na najładniejsze pływaki żółtobrzeżki oraz takie inne żuki, które strasznie mocno gryzły, aż do krwi! Co jakiś czas Axarus się wyławiał i wkładał nowe żuczki do pojemniczków. Zrobi sobie takie ładne akwarium! Oczywiście nie był świadomy, że te żuki potrafiły również chodzić po lądzie i latać, zatem zapewne wszystkie mu pouciekają, ale zawsze można sobie marzyć, prawda?



Ten przedstawiciel Niuchaczy Olbrzymich zamieszkuje zadrzewione bagna, koryta rzek oraz dna jezior. Niuchacz toleruje obecność sumów rzecznych, ale już przepływający w pobliżu bóbr, uznany zostaje za intruza. Samica Niuchacza opuszcza swoje wodne legowisko, by rozprawić się z nieproszonym gościem.
Szarżuje nosem na wydrę.
Stając w obronie swoich włości, Niuchacz Olbrzymi wykazał się olbrzymią determinacją. Bóbr bowiem nie jest łatwym przeciwnikiem. Atakuje, wije się, gryzie. Na szczęście Niuchacz wyszedł z tego starcia zwycięsko. Ciężar ciała samca bobrów dochodzi nawet do ciężaru kilkuksiężycowego pisklęcia, a jego długość przekracza jeden ogon smoczy. Niuchacze olbrzymie są tworami silnie terytorialnymi, dlatego nie tolerują obecności intruzów o większej masie. Nie przeszkadzają im jedynie mniejsze ryby, żuki i smoki z gatunku Mackonurów, z którymi udało im się nawiązać nawet swego rodzaju symbiozę.
Jeden Niuchacz Olbrzymi łączy się ze smokiem z rodzaju Mackonurów na całe życie, stają się połączeni magiczną więzią. Niuchacz Olbrzymi szuka dla smoka kamieni szlachetnych oraz atakuje jego wrogów, natomiast Mackonur nie robi nic, ale ładnie się przy tym uśmiecha i czasami zaparza Niuchaczowi herbatkę na katar. Taka współpraca gwarantuje przetrwanie obu gatunków.
Wśród Niuchaczy Olbrzymich zaobserwowano magiczną umiejętność dostosowywania się do aktualnych warunków przyrodniczych. Na lądzie lewitują, z kolei pod wodą adaptują i stają się Niuchaczami Morskimi, zmienia się nawet kolor futra. W walce Niuchacze korzystają z potęgi czterech żywiołów: ognia, wody, powietrza i ziemi. Dzięki temu mogą bardziej skutecznie pomagać swojemu smokowi z gatunku Mackonurów.

[Huragan Popiołów]

Oczywistą oczywistością było kolejne poszukiwanie wywerny. Któż by się spodziewał.
Rejwach chodził między krzewami, rzucając się w oczy jak przerośnięta, rogata niezapominajka w krzaczastej, wiosennej trawie.
Kichnął, kiedy zapach kwiatów dotarł do jego nozdrzy. Nie spodziewał się, że tak szybko rośliny zaczną pylić. Wszedł do wody i zanurzył w niej pysk. Nagle, obok niego poruszył się duży, zielony głaz. Na początku przez słaby wzrok Proszek myślał, że to porośnięty mchem kamień.
Wyskoczył z wody, podskakując jak kot na widok ogórka i schował się za krzakiem.
– Wodny stworze... – zaczął głośno. Potem zobaczył macki na głowie i bogowie mogliby się założyć, że w jego oczach pojawiły się gwiazdki.
– O ATERALU, JAKIE CUDOWNE! – wykrzyknął, ignorując Niuchacza. Dopadł do Axarusa i złapał jego pysk w swoje drobne łapy. – Ale jesteś piękny z tymi mackami na głowie!! Chcesz być moim kompanem? Dobrze płacę! – jego entuzjazm był godny świeżo upieczonego adepta. Ciężko uwierzyć, że był to smok już po pięćdziesiątce.

[Mackonur]

Nikt Axarusowi wcześniej chyba w życiu komplementów, a tu ktoś nazywa go pięknym stworem z mackami na głowie! Miałby być jego kompanem? Ale że takim druhem? Ty we mnie druha masz, ty we mnie druha masz!
– Nie, nie jestem Ateral, jestem Axarus! Ale, że kompanem? No... tak właściwie, to czemu nie! A co będziemy robić? – Wyskoczył z wody i zapytał się, pokazując iż jest nie tylko wodnym stworem, ale też gadającym, wodnym stworem! Entuzjazm Axarusa również był olbrzymi, a już niedługo skończy dwieście księżyców, był tutaj rekordzistą, starszy był od niego tylko Strażnik, ale on dostawał jakieś odmładzające bajery od bogów, nie liczy się!
Nie spodobało się to jednak wszystko Noskowi Szyszki, który zrobił się zazdrosny! On również wyskoczył z wody i zaczął lewitować, krążąc wokół Rejwacha. Chciał zdobyć jego uwagę, to on był cudownym stworem, on chciał być kompanem Ziemistego! Postanowił rywalizować o to z Axarus i zaczął robić sztuczki różnego rodzaju, chcąc w ten sposób zaskoczyć Rejwach! Najpierw zrobił majestatyczne salto, a potem postanowił zmieniać kształty. Zaczął od gigantycznej, włochatej szyszki w kolorze brązowym, kończąc na monstrualnej gruszce o podobnych właściwościach! Potem zaczął kichać, kichać i jeszcze raz kichać, chcąc widocznie coś w ten sposób powiedzieć Rejwachowi!

[Huragan Popiołów]

WYŚMIENICIE!
Ale...
Co będą robić? To było bardzo dobre pytanie!
– Potrzebuję kogoś, żeby wybrać się na poszukiwanie wywern za granicę! Chcę się o nich więcej dowiedzieć! – odpowiedział, po krótkim namyśle. – A ty wyglądasz na naprawdę silnego kompana, Axarusie – schylił lekko łeb, by oddać szacunek spotkanemu inteligentnemu "drapieżnikowi".
Kiedy Nos Szyszki zaczął wywijać różne numery w powietrzu, Rejwach uśmiechnął się.
– A cóż to za piękny drapieżnik, towarzyszący mojemu kompanowi? Czym jesteś zmiennokształtna szyszunio? – zapytał kompana Axarusa. Wyciągnął łapę w stronę Szyszki.

[Mackonur]

Poszukiwania wywern? Tak właściwie czemu nie! Chociaż w Słońcu jest całkiem sporo wywern, ostatnio coraz mniej, ale no nadal całkiem sporo wywern! Łowca nie miał pojęcia skąd się wzięły.
– Uważaj na jeden typ wywern... Mahvranus Specificus, niesamowicie groźne i zrzędliwe! – Kiedyś nie miał nic do Infamii, ale po tym jak zabrała im tereny, stała się wrogiem publicznym Mackonura numer jeden. Zaraz po Hipogryfach.
– Ale mogę iść! Lubię wycieczki za barierę, może weźmiemy moją córkę? Ostatnio zwiedziliśmy jaskinię, ale znaleźliśmy tam z sześć błotników, które nas poraniły! – Pochwalił się swoimi podróżami oraz tak na dobrą sprawę również córką! A Nos Szyszki tymczasem uwielbiał atencję, kiedy Rejwach wyciągnął w jego kierunku łapę, Nos Szyszki tak zaczął się do niej łasić. I potem postanowił zrobić jeszcze kilka kolejnych sztuczek! Najpierw zmienił się w Lodowy Nos Szyszki, reprezentując w ten sposób potęgę żywiołu wody. Był oszroniony, niebiesko-biały, z jego dziurek nosowych zwisały malutkie sopelki. Był cały zimny, wręcz lodowaty, zamiast futra pojawiły się małe nierówności w jego powierzchni! Kichnął i wyleciały z jego noska śnieżynki.
– Niuchacz Olbrzymi! Nie wiem właściwie skąd się wziął, ale zaczął mi pomagać na polowaniach i został, ale chyba ma to związek z prawdziwą Szyszką, bo wiesz... on jest jej nosem! – Wytłumaczył wszystko ładnie swojemu nowemu koledze, a Nosek Szyszki nadal wypuszczał piękne śnieżynki.

[Urthemiel]

• Powiedzieć, że był zrezygnowany, to tak jakby stwierdzić że śnieg nie jest zbyt ciepły. Niby się zgadza, ale całej prawdy zdecydowanie nie oddaje.
  
  Kilkuksiężycowa wędrówka dała mu o sobie znać, i to w bolesny sposób. Wiedział, że stracił trochę na masie mięśniowej. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz zjadł porządny posiłek, zamiast wyrywając sobie z przybraną siostrą znajdowane po drodze resztki padlin albo małe rodziny zajęcy, które ledwo nadawały się na przystawkę. Owe niedożywienie podsycało jego generalną, wewnętrzną beznadzieję. Gdy w końcu dotarli do Wolnych Stad, liczył, że szczęście się odwróci i napełni czymś brzuch, ale póki co tutejszy świat witał go z absolutnie niczym.
  – Nie rozumiem. – mruknął w ciszy sam do siebie, przejeżdżając czujnym wzrokiem jadowicie żółtych oczu po okolicznym krajobrazie. Wszystko wyglądało ładnie, ale było takie... Puste. Jakby pozbawione życia. Nie chciało mu się wierzyć, że to miejsce niektórzy po drodze określali ostatnim, bezpiecznym azylem dla smoków. W erze łowców? Tym bardziej nie mogło to być prawdą.

[Płocha Ćma]

Pierwszy raz, od bardzo długiego czasu, samica wyłoniła nosa z terenów swojego stada. Więcej, wyłoniła nosa dalej, niż okolice obozu. Czuła się nieswojo z delikatnym wiatrem muskającym jej pióra, z wonią kwitnących traw, kwiatów. To był miły widok, widzieć, jak świat na nowo odżywał... i może ona też powinna. Może pewnego dnia sama na nowo zakwitnie, wymykając się objęciom więdnięcia. Bo tak właśnie się czuła; jakby każdy jej kawałek powoli obumierał, usychał, niczym kwiat usypiający na zimę. Mogła ją przetrwać, wyjść z tego stanu, a mogła też zniknąć, nie wzrastając na nowo.

Jej spojrzenie smętnie przejeżdżało po okolicy, jednak nic nie potrafiło przyciągnąć jej wzroku na dłużej. Nic nie wywoływało w niej emocji tak, jak jeszcze kilkanaście księżyców temu. Widziała kolory dookoła siebie, ale miała wrażenie, że jej umysł nie potrafił ich odebrać, traktując świat tak, jakby tonął w odcieniach szarości. Zadrżała, gdy wiatr zawiał mocniej. Poczuła, jak znowu jej gardło się zaciska, a ślepia stają się wilgotniejsze. W pierwszym odruchu z całej siły zaczęła odrzucać od siebie nadchodzącą falę rozpaczy.

Tym bardziej, że jej spojrzenie wreszcie zatrzymało się na cudzej sylwetce. Zmarniałej, tak samo, jak ona, ale zdecydowanie większej. Zwolniła kroku, przyglądając się samcowi, który zapewne zdążył już ją zauważyć. Na szybko otarła pysk z pojedynczych łez-uciekinierów.
— Wszystko w... porządku? — zapytała wreszcie z wahaniem cicho, może nieco zbyt cicho, kiedy znalazła się bliżej nieznajomego. Wiatr niósł jego zapach, ale ten nie mówił jej nic. Wiedziała tylko, że wyglądał dość żałośnie (ale na pewno nie gorzej, niż ona sama) i chyba tylko dlatego pozwoliła łapom poprowadzić się w jego kierunku.

Urthemiel

[Urthemiel]

• Wypuścił ciężko, charkliwie powietrze z płuc, by wziąć kolejny, powolny wdech. Potrzebował chwili, by jego zmęczone długą wędrówką i narastającym głodem zmysły nadążyły z analizą nowego zjawiska. Wpierw poczuł coś na wietrze – miał wrażenie, że to zapach smoka, ale na tym etapie nie ufał samemu sobie. Dopiero wraz z kolejnym oddechem woń stała się intensywniejsza.
  Spojrzał w bok, wyginając szyję. Zawsze miał dobry wzrok; nic więc dziwnego, że momentalnie utkwił jadowitą żółć ślepi w kształcie drobnej, bezskrzydłej istoty. Smoczycy, jak podpowiedział mu zapach, dziwnie kojarzący się z czymś... Kwaśnym. Łzami?
  Był zbyt zmęczony, by silić się na wielkie pokłady empatii, ale być bucem też nie wypadało. Ta istota niczym mu, do cholery, nie zawiniła, by wylewał na nią swoje własne frustracje. Jak się zresztą okazało, to ona zapytała się o jego samopoczucie, a nie zaczęła burczeć coś o sobie. Swoją drogą, jeśli musiała się go o to spytać, to rzeczywiście musiał wyglądać marnie.
  
  Przymknął na moment ślepia, szurając szponiastymi palcami lewego skrzydła w podłożu. Próbował ubrać swoją odpowiedź w odpowiednie słowa.
  – Niektórzy uważają, że dopóki jest się żywym, narzekanie jest nieodpowiednim zachowaniem. – odparł niskim głosem, wodząc ślepiami po ciele samicy. Strasznie drobne były tutejsze smoki. Jak to możliwe, że w ogóle dożywały dorosłości? Sytherai też nie była wielka, ale to dlatego że braki w gabarytach nadrabiała absolutnym kurewstwem.
  – Mam jednak wrażenie, że to ja powinienem zadać to pytanie tobie, jako iż nie wierzę w słuszność wspomnianej przeze mnie wcześniej zasady. – przechylił minimalnie głowę, pytająco. Ta samica pachniała inaczej od Śnieżki. Może była z innego stada? Słyszał przecież o trzech.
  
  Płocha Ćma

[Płocha Ćma]

Gdy obserwowała samca, zaczęła żałować, że go zaczepiła. Jego przymknięcie ślepi, szuranie palcami – od razu założyła, że go zirytowała. Kiedy się odezwał, okazało się jednak, że przemawiała przez nią paranoja, nic innego. Rozluźniła się nieco, marszcząc odrobinę brwi. Nie takiej odpowiedzi się spodziewała. Chwilę zajęło jej przeprocesowanie jego słów.
— Każdy ma p'awo żyć w... komfo'cie — rzekła wreszcie wolno, zagryzając wargę. Poczuła się strasznie głupio, ale już zdążyła przyzwyczaić się do takiego uczucia, do ciągłego zaszczuwania przez własny umysł. To zabawne w kontraście do jej słów sprzed chwili. Nie poświęcała temu więcej własnych myśli, bowiem na jej pysk wkradło się zaskoczenie. O nie. Na nowo zaczęła żałować, że zapytała. Może jednak faktycznie powinna była zamknąć się na księżyce we własnej grocie, skryć się przed cudzym wzrokiem... Poruszyła się nerwowo. — Mi? Um... — powtórzyła głupkowato, uciekając spojrzeniem na boki w poszukiwaniu ratunku. — ...czemu pytasz? — odpowiedziała zatem pytaniem na pytanie, o, taka ucieczka i jednocześnie rewanż, skoro sam też nie odpowiedział.

Urthemiel

[Urthemiel]

• Zaskoczył się nieco, słysząc jej sposób wymowy, co wyraził jednym szybkim mrugnięciem za drugim. Szybko się jednak opamiętał – zbyt długie rozważania stałyby się podejrzane. A samica i tak wydawała się jakoś przybita, więc może lepiej jej nie dobijać niewygodnymi pytaniami. Nie umie wypowiadać czegoś porządnie, to trudno. Najwyraźniej zdarzały się takie przypadki. Żył w zbyt odciętej społeczności, by pojmować niektóre ewenementy. Ewidentnie Wolne Stada zamierzały go jeszcze pozaskakiwać.
  
  Zastanowił się przez chwilę. Ależ ciężko się rozmawiało. Nie z nią, tylko ogółem. Nie przywykł do tego. Nie był aż tak fenomenalnie obyty w stosunkach społecznych. Matka go w tym szkoliła, ale brakowało mu praktyki.
  Że też na testy praktyczne przyszedł czas teraz, gdy był w najgorszym punkcie życia.
  – Wyglądasz na przybitą. – wyjaśnił, dopiero po chwili uderzając się w łeb. Metaforycznie, rzecz jasna. Tak, mówienie jej, że widać po niej rozpacz i marazm na pewno poprawi jej samopoczucie. Tak trzymaj, Urthemiel, ty pieprzony jełopie.
  Odchrząknął.
  – Nie żebrzę o detale, nie zrozum mnie źle. Nie sądzę, by wygadywanie się komuś, kogo dopiero co poznałaś było przyjemne. Tak zgaduję. – ach, właśnie. – Ah, 'poznałaś', ekhm. Jestem Urthemiel.
  Skłonił lekko łeb. Podstawowa kultura. Trochę za późno sobie o niej przypomniał.
  
  Płocha Ćma

[Płocha Ćma]

Starała się nie zwracać uwagi na zdziwienia nowo poznanych smoków w reakcji na jej wadę wymowy; naprawdę przyzwyczaiła się do swojego sposobu i nie przeszkadzał jej... chociaż w ostatnim czasie neutralne kwestie zmieniały się w te negatywne. Zauważyła jego szybkie mrugnięcie, ale nie poruszyła się, z całych swoich sił nie próbując tego identyfikować jako reakcję na nią samą.

Poruszyła się nerwowo dopiero w momencie, kiedy to stwierdził oczywistość. Przełknęła ślinę, błądząc spojrzeniem po okolicy. No dobrze, w takim razie co powinna mu na to odpowiedzieć? "Och, wiesz, ostatnio umierają mi bliscy, a w sumie to też dałam pacjentowi umrzeć"? Absolutnie nie. Głowiła się przez kilka chwil, nim opuściła odrobinę łeb.
— Ba'dzo to widać? — wymamrotała smętnie, zaraz kręcąc łbem. Skoro widział to zupełnie obcy jej smok, to jak mogła spoglądać na siebie inaczej, niż przez pryzmat beznadziei? Przeniosła na niego spojrzenie dopiero, gdy się przedstawił. Przyglądała mu się w ciszy, aż wreszcie uleciał z niej słaby głos. — Baal. Albo Płocha Ćma, uzd'owicielka Słońca — przedstawiła się sama. Zagryzła policzek. — ...miło mi cię... poznać — dodała, nagle przypominając sobie o wszelakich grzecznościach, jakie przecież nie były jej obce. Co się z nią działo? Tym razem to ona odchrząknęła. — Nie jesteś stąd, p'awda? Nie pachniesz jak któ'ekolwiek ze stad — zagaiła dalej, momentalnie czując się bardzo głupio... nawet jeśli nie miała ku temu za bardzo powodów. Stwierdzała oczywistość? Może i tak. Z jednej strony bała się, że ją wyśmieje, a z drugiej – przecież miała prawo do ciekawości. I unikania rozmów o własnym samopoczuciu.

Urthemiel

[Urthemiel]

• Nie wiedział, w jaki sposób najlepiej podchodzić jest do nieśmiałych, albo po prostu przybitych jednostek. W ogóle nie miał praktycznego doświadczenia w komunikacji. Matka przekazywała mu teorię, ucząc uprzejmości, formułek – a także manipulacji słowami. Po prostu nie sądził, że faktycznie kiedykolwiek mu się to przyda, że będzie musiał naprawdę wyruszyć w świat, opuścić bezpieczny, prosty dom. Mylił się. Sytherai o to zadbała.
  Wypuścił ciężej powietrze z płuc, jak zawsze, gdy przez jego myśli przebiegała zdradziecka, adoptowana siostra.
  
  Przejechał cicho bioluminescencyjną końcówką błoniastego ogona po podłożu.
  – Zdradził cię zapach łez. – przyznał wprost. – Wedle moich skromnych doświadczeń, nie płacze się bez powodu, a i łzy radości zdają się mieć inny posmak i woń.
  Słysząc jej dwa imiona skinął łbem. Nie wiedział, czy Baal nie było zbyt spoufalające się. Zakładał, źe te dziwne, dwuczłonowe, było bardziej oficjalne i uprzejme. Skinął łbem.
  – Nie. Przybyłem tutaj kilka księżyców temu, po... A zresztą, to niezbyt przyjemna historia. – zmarszczył lekko czoło. – Żyję samotnie. Próbuję zdobyć dostęp do fragmentu ziem któregoś ze stad, by móc się jakkolwiek wyżywić. Jestem w trakcie rozmów. – kiwnął głową. – Stado Ziemi, Stado Słońca... Słyszałem o trzech, ale nie znam nazwy tego ostatniego?
  stwierdził i spytał zarazem.
  
  Płocha Ćma

[Płocha Ćma]

Westchnienie opuściło jej pysk. Zapach łez, nigdy o tym nie pomyślała. Miała tylko nadzieję, przez ostatnie księżyce nim nie przesiąkła, ponieważ już sama myśl o tym przyprawiała ją o dreszcze. Nie potrzebowała kolejnych powodów do umniejszania swojej osoby.
— Czasem ze szczęścia... — zaczęła, mamrocząc pod nosem. Ale w moim życiu dawno szczęścia nie było, chciała dopowiedzieć, jednak ostatecznie tylko pokręciła łbem, porzucając tę kwestię. Zapewne samiec sam był w stanie sobie to dopowiedzieć.

Przechyliła odrobinę głowę, w zaciekawieniu, ale nie zamierzała napierać na Urthemiela, by wyjawił jej swoją historię – to byłoby zwyczajnie nie w porządku, skoro sama od tego uciekała. Zamiast tego przyglądała mu się, a w złotych ślepiach mignęła gdzieś cząstka młodziutkiej kleryczki, pełnej ciepła, troski.
— Mam nadzieję, że Ża' Słońca pot'aktuje cię łagodnie — odparła mu, wreszcie czując się na tyle komfortowo, by przysiąść. — To przywódca mojego stada. Trzecie stado, o któ'ym mówisz, to Mgły, ale... — zawahała się, przejeżdżając złotymi szponami po podłożu. — ...ale wątpię, że jest sens tam p'óbować. Mgły są ba'dzo zamkniętą g'upą, nie słyszałam, by wpuszczali obcych — objaśniła samotnikowi, całkowicie szczerze. Nie chciała zniechęcać go do tego stada, przecież nie miała do tego powodów, ale fakty wyglądały tak, jak, cóż, wyglądały.

Urthemiel

[Urthemiel]

• Przekrzywił lekko głowę, słysząc imię Żaru. Biorąc pod uwagę to, że Słońce było częścią tego imienia, mowa była o przywódcy. Pasterz Ziemi, Żar Słońca... W tje sytuacji tylko przywódca Mgieł pozostawał dla niego tajemnicą, ale wedle słów Baal, tak zapewne pozostanie. Cóż.
  – Dziękuję za radę, Płocha Ćmo. – skinął lekko głową, po czym podrapał się po boku szyi. To trochę utrudniało sprawę. Z trzech potencjalnych stad, z jakimi mógł negocjować, najwyraźniej odpadało jedno. To jest, jeśli naprawdę zamierzał wierzyć uzdrowicielce, ale w sumie nie wyglądała jak wyborny kłamca.
  Z drugiej strony, Sytherai też nie, a była w tym nieziemsko dobra.
  Westchnął.
  
  – Pozostaje mi więc liczyć, póki co, na łaskawość Ziemi... A jeśli nie, to twoich pobratymców. A jeśli i tam się nie uda, zawsze są alternatywy. – tak, mógł po prostu opuścić wolne stada. Pytanie tylko, jak daleko by zaszedł, nim nie wpadłby znowu na łowców. Cholerni ludzie byli teraz absolutnie wszędzie, w przerażających ilościach.
  – Czy smoki żyjące samotnie są... Częstym zjawiskiem na tych terenach? Normalnym? – spytał w końcu, bo tak właściwie nie wiedział, czy przypadkiem nie żyje tutaj nielegalnie. – Nie znam do końca praw tych ziem. Wcale, szczerze mówiąc. Mogę bez obaw przebywać na tych ziemiach niczyich, czy prędzej lub później ktoś bęzie spróbował się mnie stąd pozbyć?
  
  Płocha Ćma

[Płocha Ćma]

Zeszli całkowicie na temat zawiłości relacji stad i samotników, co przyjęła z nieskrywaną ulgą. Kiwnęła lekko głową na jego podziękowanie, nie widząc szczególnie powodów do takowych, ale był to miły gest. Być może to było naiwne założenie, ale wierzyła, że miała do czynienia z porządnym smokiem, nie osobnikiem, który zaraz rozszarpałby jej gardło. Zagryzła delikatnie wargę na jego kolejne słowa i uciekła spojrzeniem na bok. Alternatywy. W głowie miała pełno pomysłów, ale domyślała się, o co mogło chodzić.
— Słońce chętnie przyjmuje smoki w swoje sze'egi — powiedziała cichutko, spoglądając na niego. — Tak... gdyby ci się nie udało z Ziemią — dodała, poruszając się lekko. Jego kolejne pytanie sprawiło, że nieco zmarkotniała, choć chyba bardziej już się nie dało – wciąż wyglądała jak kłębek nieszczęść. Pokręciła głową. — Nie spotkałam żadnego innego samotnika, op'ócz ciebie — odparła smutno. — Teo'etycznie możesz przebywać na ziemiach niczyich, tylko... Tylko p'awa Wolnych Stad nie ch'onią samotników. Gdyby ktoś chciał, t-to mógłby się... ciebie pozbyć — odparła całkowicie szczerze, pochylając lekko łeb. Widać było, że nie popierała takich zasad. Co to w ogóle miało znaczyć – możesz zabić samotnika, jeśli tylko skończył dziesięć księżyców? — A-ale nie znam smoków z takimi zzapędami — zapewniła go zaraz, choć może niepotrzebnie; nie wybaczyłaby sobie, gdyby przez to stracił czujność i dał się zabić.

Urthemiel

[Urthemiel]

• Zmrużył lekko ślepia i powoli zamrugał, kręcąc delikatnie łbem w geście zaprzeczenia.
  – Nie planuję dołączać pomiędzy smoki Ziemi. Ani Słońca. Wychowywałem się pośród tylko trójki smoków, z których dwa już nie żyją. Jestem włóczęgą, samotnikiem zarazem z wyboru, jak i w obliczu okoliczności. – podrapał się lekko po łuskach na prawym barku. Jedna z nich zdawała się krzywo odrosnąć i podrażniała skórę dookoła. – A ja nie pałam pasją do perspektywy bycia krzywoprzysiężcą. Dołączając do oficjalnie do stada, musiałbym składać przysięgi wierności, jak to zazwyczaj bywa w takich społecznościach. Czułbym się uwięziony, a to nie jest cena, jaką jestem gotów zapłacić za poczucie bezpieczeństwa.
  Niewypowiedziane 'tak myślę" zawisło w powietrzu. Sam nie wiedział, czego się po sobie spodziewać. Próbował być uczciwy. Rzecz w tym, że wszystkie dobre intencje w końcu były weryfikowane przez otoczenie. I na niego wkrótce przyjdzie zapewne pora.
  
  Pokiwał w namyśle głową, ewidentnie niezbyt wzruszony informacją, która przecież nie była zbyt pozytywna. Każdy mógł go tu pozbawić życia bez konsekwencji... Sam nie wiedział, czy aż tak zależało mu na przeżyciu. Chyba tylko przez instynkt, a nie faktyczne chęci.
  – Postaram się więc nie rzucać nikomu w ślepia i schodzić z drogi. – stwierdził, bo i nie widział lepszej alternatywy. – Skoro nie znasz takich smoków, to musisz wieść spokojne życie. – mruknął. – Nie zmarnuj tej szansy na spokój.
  
  Płocha Ćma

[Cisza po Lawinie]

– Teufel, zapewniam cię, że nie dasz rady pływać – westchnęła, oglądając zmagania kompana z wodą. Nie bał się jej, ale usilnie próbował przepływać rzeczkę tam, gdzie była najgłębsza. Niestety, szedł na dno jak kotwica i maszerował po nim jak hipopotam. Nie było innej opcji.

Bealyn leżała na brzegu, łeb trzymając na skrzyżowanych łapach. Ogonem zmiatała czasem trawę i piach, relaksując się w cieniu. Upał jej nie wadził dopóki mogła się skryć przed żarem lejącym się z nieba.

Othela

[Okowy Przeszłości]

Od czasu nauki latania z Bealyn, smoki z trzech stad, mogły widzieć ją nieraz na niebie. Cieszyła się tymi chwilami, coraz częściej zapominając o Matterze, podobało jej się tu. Nie kazali siedzieć jej w klatce, miała kontakt z innymi smokami i... Nie czuła się samotna.
Czy to źle, że nie chciała by tam wracać? Nawet jeśli, uważała Elfa za kogoś na równi z rodzicem?

W końcu jednak słońce dało o sobie znać i obniżyła lot, ciężko lądując przy wodzie. Z początku nie zauważyła ziemistej i jej towarzysza. Zamruczała cicho, mogąc ułożyć w chłodnej wodzie.

Okopcona Łuska

[Cisza po Lawinie]

Adeptka zaczęła przysypiać, gdy Othela wylądowała. Być może rozchlapujący wodę dookoła Teufel, który nie był przy tym zbyt cichy, skutecznie stłumił dźwięk lądowania olbrzymki.

Jednak otworzyła oko, kiedy wyczuła przez więź niepokój swojego kompana. Żywiołak nie był zadowolony z nagłego pojawienia się kogoś obcego, wystraszył się nie na żarty. Wierzgnął, tupiąc głośno w dno rzeczki. Uniósł trąbę, wymachując nią złowrogo, a jego kły ciosały powietrze złowróżbnie.

Uh-oh. Podniosła się i zrobiła krok do przodu, od razu się wahając. Spoglądała to na wywernę, to na zdenerwowanego słonia.
– Nie ruszaj się – powiedziała do smoczycy cicho, ale słyszalnie pomimo hałasów.

[Okowy Przeszłości]

Ułożony na płaskim kamieniu łeb, czasami zsuwał się, przez znajdujące się na nim glony. Poprawiała go wtedy, na nowo przymykając na wpół ślepia. Dopiero nagła zmiana zachowania stworzenia, znajdującego się niedaleko, wymusiło na niej podniesienie się. Obróciła się ku... Co to do licha było?!

Najpierw zamarła, i jedynym dźwiękiem z jej strony, była woda spływająca z jej ciała. Gdy tupanie zmieniło się w machanie długim nosem i zębami (nie potrafiła nazwać mamucich ciosów poprawienie), postawiła wszystkie błonki, przypominając tym nieco nastroszonego kota. Ciało trzymała nisko, ogon poruszał się na boki. Gdyby nie słowa Bealyn, najpewniej by uciekła, nie mając pojęcia o walce.
Skoczyła wzrokiem na nią, znowu na stworzenie. Zamarła bez ruchu, sama nie wiedząc, co zrobić.

Okopcona Łuska

[Cisza po Lawinie]

Reakcja instynktowna smoczycy była całkiem dobra, ale mogłaby nie wystarczyć w prawdziwym życiu. Znaczy, teraz też było tu prawdziwie, jednak nie mierzyła się z realnym zagrożeniem. Bea mogłaby wykorzystać więź do uspokojenia kompana, ale zwietrzyła okazję na nauczenie Otheli czegoś, czego prawdopodobnie nie znała.

Perswazji. Sztuki przekonywania, ale też charyzmy. Hmf.

Kiedy spojrzenia smoczyc spotkały się, choćby na pół oddechu, Okopcona posłała wywernie lekki uśmiech.
– Nie raz trafisz na dzikie zwierzę – mówiła powoli, ale niezbyt głośno. Teufel i bez tego tupał w miejscu niespokojnie, nie odpuszczając. – Możesz przed nim uciekać lub próbować je wystraszyć. Co ci bardziej odpowiada? – zerknęła na kompana. Co prawda była jeszcze prymitywna opcja nawalanki, którą sama zresztą stosowała, ale nie tego chciała dziś nauczyć samotniczkę.

Othela