Srebrzysty staw

[Potok]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Przez brak jakiegokolwiek zajęcia wyruszyłem przed siebie w ucieczce przed rodzicami, którzy byli zajęci swoimi sprawami. Pogoda mi to ułatwiała. Gdyż była idealna na długi spacer, więc ruszyłem przed siebie. Nie zważałem na to, że odszedłem daleko poza obóz ziemi, ba poza tereny mego stada. Nie czułem już specyficznego zapachu tylko mieszaninę ich wielu...

Minęło sporo czasu min dotarłem do przepięknego miejsca, które wyłoniło się spomiędzy gęstego lasu. Wielka polana i w oddali potok, który mienił się przepięknie, kiedy wpadały na niego pojedyncze snopy czystego świata gwiazdy porannej. Powolutku ruszyłem do rzeczki zapatrzony w to zjawisko. Było ona przepiękne, szkoda, że nie mogłem go zabrać ze sobą.

Usiadłem na skraju tego potoku i patrzałem w niego, pełen oczekiwań na kolejne rozbłyski nietrwałego, wodnego srebra...

[Plyktrasa]

Plyktrasa nigdy w życiu nie widział smoka, który ma więcej niż jedną parę skrzydeł, dlatego nie do końca rozumiał co tak naprawdę widzi. Jak się tutaj znalazł? Przyszedł chwilę po tym jak Potok się tutaj znalazł, akurat szedł prawie tym samym szlakiem co on. Zatrzymał się dość gwałtownie, szeleszcząc okoliczną roślinnóścią i dając o sobie znać. Wlepił oczy w małego smoka wyraźnie zaintrygowany i zaciekawiony jego osobowością. Gdyby był on dorosłym smokiem, to nawet chwili nie zastanawiałby się tylko od razu zrobił w tył zwrot i zwiał z tego miejsca. Kompletnie nie ufał smokom spoza stada, nie licząc młodych osobników. Z tymi to była większa szansa na nawiązanie neutralnych realcji, co łączyło się z wieloma pozotywnymi możliwościami w przyszłości. A z jakiego był stada to nie mógł określić, Potok był w sumie pierwszym "obcym-obcym" smokiem.

[Potok]

Wpatrywałem się w srebrny spektakl nie zawarzając na wszystko inne. Ta woda była zbyt piękna bym mógł odwrócić od niej swoje oczy. Nawet szelest w pobliżu mnie nie ruszył. Dopiero gdy wiatr dowiał zapach smoka z innego stada lekko sie wzdrygnąłem, tym że mnie tak łatwo podszedł. Gwałtownie odwróciłem łeb z lekkim strachem w oczach spojrzałem na towarzysza...

– K-kim jestes? – zapytałem patrząc na oponenta spode łba, jednocześnie delikatnie napinając mięśnie, jeśli trzeba by było uciekać. – Co tu robisz? – ponownie wydałem dźwięk z swojej paszczy, lecz tym razem spokojniej, przyjaźniej, bez żadnej agresji.

[Wrząca Krew]

Złociste, pomarańczowe i karmazynowe promienie jutrzenki padały na srebrzysty staw, mieszając się z falującą taflą wody. Była spokojna, przerywana jedynie delikatnymi oznakami życia pływających pod nią ryb lub naginana przez drobne odnóża przemykających po niej insektów. Nad stawem panowała równie błoga cisza. Słońce łapało się w drobne krople rosy kołyszące się na trawie. Wszystko pozostawało w stanie tej delikatnej równowagi, aż do momentu w którym spod wody wynurzyła się wężowa samiczka. Gwałtownie zaczerpnęła powietrza, otrzepując z rudej grzywy krople wody i zaczęła płynąc w kierunku brzegu. Prychając, otrzepując się i sapiąc głośno, wyraźnie zaznaczyła na nim swoją obecność. Wzdrygnęła się od nagle obejmującego ją chłodu poranka i zaczęła wyżymać wodę ze swojej mokrej grzywy. Wreszcie była czysta! To nie zdarzało się ostatnio zbyt często.

[Szczurzy Pan]

Niedaleko niej, bo około 2 ogony odległości na brzegu znajdował się ktoś jeszcze. Wystający około metr nad ziemią granatowy łeb grzechotał grzebieniem patrząc wprost na samicę ze Słońca, a język strzelał nerwowo wydobywając spomiędzy zębisk cichy, wężowy syk. Ewidentnie ten łeb miał z czymś problem.
Tylko łeb – bo reszta była zakopana pod piachem. Miejscami o obecności długiego cielska świadczyły gdzieniegdzie przegryzające się przez powierzchnię kolce wyrastające z grzbietu. Choć były ciasno przy skórze, Zhelre nie zakopał się w piachu na tyle głęboko, by zakryć się w absolutnej całości. Zresztą – zwykle jakieś drobne, wystające kolce nie sprawiały problemów...
Ale nadal był ten wystający, jopiący się na Verhu łeb.
– Wyssstraszyłaś mi ryby... – wycedził. Spędził ostatnią godzinę na obserwowaniu zwierzyny wodnej i chciał czymś nakarmić swój pysk i stado, no to śmiała mu przeszkodzić jakaś samica. Barbarzyństwo!

[mention]Narwana Łuska[/mention]

[Wrząca Krew]

Nie zauważyła wcześniej głowy sterczącej z piasku, ale nie dało się jej dłużej ignorować, gdy się do niej odezwała. Parsknęła zaskoczona i pociągnęła przypadkiem za jakiegoś kołtuna w grzywie, przez co bolał ją teraz łeb.
– A co ty lewą łapą wstałeś? – Prychnęła, przecierając oczy z wody, aby przyjrzeć się rozmówcy lepiej. A niech to, to wężyk! Zachichotała wewnętrznie. Życie to jednak pisze najlepsze żarty.
– Płetwą. – Poprawiła się, chociaż z nieco złośliwym uśmieszkiem. Sam zaczął! – Po co polujesz na wspólnych? Wszyscy tu chodzą. – Otrzepała się ostatni raz jak mokry pies i wyciągnęła na niezbyt mocno już grzejącym słońcu, patrząc na Szafirowego kątem oka.

[mention]Szafirowy Kolec[/mention]

[Szczurzy Pan]

O ile na powiedzenie, że wstał lewą łapą nie zareagował, o tyle... poprawka na płetwę uświadomiła go w komizmie sytuacji. Język zastygł w bezruchu na zewnątrz paszczy, klekoczące kolce błon znieruchomiały, a syk ucichł. Na krótko – po ledwie dwóch uderzeniach serca samiec zasyczał, ale w śmiechu.
– Tak... I nadepnąłem na ostry kamyczek. – odparł, po czym uniósł swoje cielsko i wykopał się z piasku. Wprawiając swoje mięśnie w drgania, otrzepał się z jego nadmiaru na grzbiecie i powoli zaczął sunąć w stronę samicy.
"Wszyscy tu chodzą"... Tak, to już wie. Sam smród wszystkich smoków i ich kompanów nie pozostawiał wątpliwości, że kręciło się ich tutaj sporo. Niewątpliwie to wpłynęło na populację tutejszej morskiej fauny, ale... Jak się to ma do pytania, po co tu poluje?
– Po co tu poluję? – powtórzył. – Bo jestem łowcą. Bo są tu ryby. – wytłumaczył łopatologicznie. Miał nadzieję, że Verhu doda jeden do jednego. A to, że były tu tereny wspólne... Bah, tereny jak tereny.
– A potem Ty je spłoszyłaś. – dodał, bardziej zgryźliwie niż z frustrowania.
Zaczął powoli okrążać samicę od jej lewej strony. Trzymał się od niej jakiś ogon, tak, by nie wkraczać w jej obszar przestrzeni osobistej, ale nadal tak, by móc się jej bliżej przyjrzeć.
– ... A może to Ty byś była taką złowioną rybką? Nie... Zbyt wiele zachodu z Twoim futrem. – wyszczerzył paskudnie zęby, świecąc pomarańczowymi ślepiami. Jego ciało jednak nie zdradzało napięcia, które by sugerowało gotowość do ataku czy w ogóle używania siły.

[mention]Narwana Łuska[/mention]

[Wrząca Krew]

Spojrzała na niego trochę z ukosa. Nie była łowcą, ale nawet ona wiedziała, że duża ilość drapieżników w okolicy odstrasza zwierzynę.
– Lubisz sobie utrudniać robotę, co? A może we Mgłach nie macie jezior? – Zachichotała, przesuwając wzrokiem po jego wężowej sylwetce.
Z początku zadała swoje pytanie nieco na przekór, ale teraz wywołało w niej głębszą refleksję. Czy na terenach wspólnych w ogóle można było polować? Sama nie wpadłaby na to właśnie z tego względu, że ktoś mógłby udaremnić jej wysiłek albo sprzątnąć zwierzynę sprzed nosa. Poza tym z rybami może było nieco prościej, ale zapewne nie uświadczyłaby sarny nigdzie w okolicy.
Z tej zadumy wyrwał ją ruch samca, który zaczął wić się w jej stronę. Patrzyła przez chwilę zafascynowana, co akurat nie zmieniło się za bardzo od chwili, gdy zobaczyła go po raz pierwszy. Dziwne i inne równało się w jej głowie z ciekawym.
Na jego wyszczerzone zęby odpowiedziała śmiechem, chociaż nadszedł on z drobnym opóźnieniem. Na krótką chwilę ten widok wprowadził ją w osłupienie. Było ich tak dużo!
– To pióra, głuptasie. – Teatralnie zarzuciła łbem, trzepocząc dłuższymi piórkami na brodzie. W świetle mieniły się wielobarwnie jak krucze pióra mimo swojej dominującej, karminowej barwy. – Jeszcze bardziej wchodzą w zęby. – Zbliżyła swój nos do jego paszczy, mrużąc ślepia i uśmiechając się szeroko. Jej kły przypominały bardzie lwie, ale były zupełnie czarne, osadzone w złotawych dziąsłach.

[mention]Poławiacz Szczurów[/mention]

[Szczurzy Pan]

Po okrążeniu samicy i dogłębnym przeanalizowaniu jej budowy, słabości ciała i jego silnych aspektów – jak to bywa ze zboczeniami zawodowymi u łowców – ostatecznie stanął naprzeciw niej w dogodnej odległości liczącej pół ogona. Ogona normalnego smoka. Dostrzegł, że młoda miała jakiś pewien wspólny mianownik z nim samym, choć obecność ... piór i grzywy znacząco kłóciła się ze wspólnym elementem wężowym. Jakie smoki się skrzyżowały, że powstała taka owłosiona, opierzona jaszczurka?
– Masz rację... Brakuje nam kilku jezior, ale Wy pewnie macie ich kilka u siebie. – wyszczerzył zęby i zaklekotał grzebieniem, co w połączeniu z syczeniem brzmiało jak stłumiony śmiech.
Coś insynuował? Nie urodził się w Mgłach, a krakał podobnie jak oni. Czy też ich historia, ale tej Zhelre nie znał zbyt dobrze. Tak czy owak, Zhelre nie wyglądał na kogoś, kto mógłby mówić takie rzeczy na poważnie.
Szczególnie w obecności takiej młódki, która umiała dobrze grać na nerwach. A Mglistemu podobała się grana muzyka.
Pióra... No i jeszcze ta grzywa. Wyobraził sobie, jak musiałby obierać taką zwierzynę zarówno z sierści, jak i dźgających piór własnymi zębami. Fuknął przez nos. Jak raz Narwana mała rację – zapewne wchodzą w zęby i robią dziury w podniebieniu.
Postawił swój grzebień na sztorc, gdy Verhu zbliżyła swój nos do jego pyska. Jej wyszczerzenia czarnych zębów nie widział – zasłonił mu to jego własny kolec na nosie, ale zdawał się nie żałować tego widoku. Bardziej – zastanawiał się, po kie licho ona mu się tak z bliska przygląda.
– Masz problemy ze wzrokiem? – zapytał zgryźliwie, po czym zgrabnym ruchem odepchnął jej pysk swoim nosem. Gdzieś z tyłu zagrzechotał jego ogon.
– I Ci śmierdzi zgniłym jabłkiem z pyska. Po to masz te pióra, co by nimi wydłubywać resztki z zębów?
Jeżeli tak, to średnio jej to idzie.
Zaś co do niego, jakby się tak przyjrzeć... między przedostatnim a ostatnim jego wystającym zębem utkwiła pewna zwisająca, skrzepła resztka jakiegoś morskiego biedactwa. Wyglądało to, jakby Zhelre nie był tego świadomy.

Narwana Łuska

[Wrząca Krew]

Długi tułów samicy zachybotał się na boki ze śmiechu w reakcji na słowa samca albo całą tę sytuację. Bawiła ją niesamowicie, ale była dość prostym smokiem i nie potrzebowała do szczęścia, ani gniewu zbyt wielu wyrafinowanych bodźców. Patrzyła jak wije się wokół i nie ułatwiała mu określenia dzielącej ich odległości, gdy znów doskoczyła do niego na tyle, aby prawie przytknąć swój nos do jego.
– Uuu, to spróbujcie je zabrać. – Wyszczerzyła kiełki, jakby chętna na przyjęcie wyzwania już tu i teraz. Nie wiedziała nic o dawnych relacjach Słońca z Mgłami, a Zelhre był drugim Mglistym którego poznawała. Nie zebrała dotychczas żadnych negatywnych doświadczeń, ani nie nasiąkła nimi za młodu, bo żadne z jej rodziców nie było ani zbyt obecne, ani obeznane w międzystadnej polityce.
Gdy odepchnął ją swoim nosem zachichotała tylko. Odsunęła pysk, ale nadal siedziała tak blisko, jakby faktycznie miała problemy ze wzrokiem. Oj, zdecydowanie umiała grać na nerwach, zgodnie przytaknęłaby na to cała jej rodzina.
– Lepiej zgniłym jabłkiem niż rybą. Po to masz takie zęby, żeby zostawało ci na później? – Machnęła łapą w kierunku jego zębisk, po czym wyciągnęła palce dalej, w kierunku stojącego na sztorc grzebienia samca. O dziwo nie ruszyła się gwałtownie, ale raczej powoli zbliżyła do niego rękę, jakby podejmowała próbę oswojenia dzikiego zwierzęcia.

Poławiacz Szczurów

[Szczurzy Pan]

Przyznał przed samym sobą, że takie uporczywe przytykanie jej nosa do jego nabrało już humorystycznego aspektu. Rozbrajającego wręcz w swoim niezrozumieniu. Dopóki nie zaczęły go boleć gałki oczne od potrzeby zezowania, żeby spojrzeć w jej ślepia. Musiał zamrugać kilka razy, żeby odegnać napięcie w powiekach. Faktycznie grała na zakończeniach nerwowych, istny talent wśród Wolnych z młódki.
– To pilnujcie dobrze swego morza... Nie macie chyba wielu smoków morskich. – wyszczerzył zadziornie kły. – Wpłynę Wam do Waszych rzek, a Wy będziecie myśleli, że jestem obcym, który się przypałętał spoza stad.
Szydzenie z faktu, jak bardzo ufni wobec zupełnie obcych smoków są tutejsi w kontraście do zupełnego braku zaufania wobec przekraczanych granic członków innych stad nigdy mu się nie znudzi. I nigdy tego nie pojmie. Oczywiście mierzył inne stada miarą Mgieł, ale miał podstawy by myśleć, że pozostałe stada wcale nie są lepsze w tym aspekcie.
Dlatego starał się, by samemu być konsekwentnym. I prawdziwie terytorialnym.
Z początku zupełnie nie wiedział o co chodzi z zostawianiem na później. Obdarował Verhu zdziwionym spojrzeniem i drgnięciem jednego z łuków brwiowych. Nie zorientował się nawet, gdy wskazała na niego łapą... O ki czort jej chodzi?
Zaczął na tyle dyskretnie, na ile potrafił wodzić językiem między zębami, aż po krótkiej chwili natrafił na skrzepłe wnętrzności ostatnio zjadanej ryby. Ups.
Zagarnął je do pyska i czym prędzej połknął. Zasyczał, a potem sam znowu bodnął ją nosem w kufę. Jeden – zero.
Na widok unoszonej łapy Verhu wyżej, w stronę jego grzebienia spiął się instynktownie. Młoda bezwiednie chciała przekroczyć pewną granicę u Zhelre, za którą zachowywał się jak spłoszone zwierzę – jakby nadmiarowy kontakt fizyczny obdzierał go z łusek i zostawiał nagiego jak drób, odkrytego i podatnego. W miarę, gdy zbliżała się do jego grzebienia, wężowy zaczął cofać i zniżać swój łeb, by wyjść poza zasięg jej kończyn, przy czym bardzo namolnie strzelał językiem.
A wtedy Verhu poczuła, jak jego ogon owija się wokół jej torsu, podrywa w górę i odwraca o 180 stopni, tyłem do niego i osadza z powrotem na ziemię.
Znów zaklekotał grzebieniem, otrząsając się z łaskotek, które powstały na samą myśl o jakimś głaskaniu go po nich.

Narwana Łuska

[Ostatnie Mrozy]

Su niewątpliwie był dumny smokiem, jednak znał swoje możliwości i granice. Wiedział, kiedy potrzebował pomocy i sfera emocjonalna była jedną z tych dziedzin, gdzie miał największą szansę zrobić z siebie idiotę. Nie przejmowałby się tak bardzo gdyby tylko jeszcze o jego własne poczucie godności, natomiast był świadom tego że jego nieumiejętność odczytywania i interpretowania emocji mogła ranić smoki dookoła niego. A tego robić już nie chciał.

Gdy więc w swoich rozmyślaniach natrafił na pytanie, którego odpowiedzi nie był pewien, postanowił zwrócić się do kogoś komu ufał w tej sferze – Arel. Mógł oczywiście zwrócić się do któregokolwiek ze swojego rodzeństwa, chciał jednak zachować resztki swojej godności, a trudno było mu znaleźć kogoś bardziej taktownego niż obecna zastępczyni Słońca.

– Arel, jeśli możesz poświęcić mi odrobinę swojego czasu, jest coś co chciałbym przedyskutować. Jestem przy Srebrzystym Stawie. – przesłał czarodziejce. Starał się wsłuchać w szum płynącego Na przeklęte wiatry, czemu rozmowy o tym były dla niego takie stresujące? Co z nim było nie tak? Po tysiąckroć wolałby teraz rozwiązywać skomplikowany problem logiczny, próbować dokonać przełomu w tworzeniu nowego zaklęcia lub próbować otworzyć jakiś stop metalu.

Gorzki Miód

[Bezczas Gwiazd]

Przekaz od Su wyrwał Arel z leniwego wygrzewania się w słońcu wraz Kirimem. Leżała akurat na wzgórzu, plackiem, bez siły na jakieś wyższe procesy myślowe – kocur zaś był z tego faktu zdecydowanie zadowolony. Umysł czarodziejki był ostatnio na tyle spięty, że nawet ganianie po lesie i załatwianie pewnych własnych spraw przestało mu sprawiać przyjemność. Dlatego też tego dnia jej towarzyszył, rozkoszując się miękkością futra na jej piersi i faktem, że samą swoją obecnością mógł przynieść kompance odrobinę ulgi.
Łapy Miodu drgnęły spazmatycznie, gdy wiadomość mentalna zetknęła się z jej umysłem; niepotrzebnie szybkimi ruchami poderwała się do siadu, a kocur z niezadowoleniem odskoczył, żeby nie skończyło się to dla niego pechowo.
– Wybacz – mruknęła do kompana.

~ Będę niedługo ~ przesłała Su, zabarwiając wiadomość nutą pytania. Nie brzmiało to na nic pilnego, ale niewiele wystarczyło, by wzbudzić jej niepokój. Pogładziła sierść Kirima, nim zebrała się do odlotu.

Zatoczyła kilka kół nad polaną, by spokojnie opaść na trawę ze dwa ogony od Idei.
– Süne – przywitała się bez tchu jeszcze w trakcie składania skrzydeł i obdarzyła go czujnym, uważnym spojrzeniem. – O co chodzi? – spytała z ostrożnym zaciekawieniem. Podeszła bliżej, by przyjrzeć się stawowi i tym samym dać Su jeszcze trochę przestrzeni na namysł – jakoś tak. Nie wiedziała, czy tego potrzebował, a nie chciała być nachalna... Poza tym woda w jeziorku była niezwykle czysta. Uśmiechnęła się delikatnie w namyśle, choć jeszcze nie była gotowa całkiem się zrelaksować.

Obca Idea

[Ostatnie Mrozy]

Przymknął ślepia słuchając chlupotu płynącej wody i starając się oczyścić umysł oraz odrobinę uspokoić. Gdy usłyszał szum skrzydeł, podniósł łeb dostrzegając zbliżającą się na niebie zastępczynię.
– Witaj Arel. Dziękuję, że znalazłaś dla mnie chwilę. – przywitał się, skłaniając lekko łeb. Milczał przez dłuższą chwilę, nie wiedząc jak zacząć, aż w końcu zdecydował się po prostu zapytać. Raz czarodziejowi śmierć!
– Wybacz jeśli moje pytanie będzie bezczelne. – zaczął. – Ale są dwie rzeczy o które chciałbym cię zapytać. Jeśli nie będziesz czuła się komfortowo odpowiadając na nie, proszę powiedz mi. – jeśli był smok którego nie chciałby urazić byłaby to właśnie Arel. – Gdy zatopiliśmy statek koło Kła i wróciliśmy na plażę, zauważyłem że kręci się koło ciebie samiec. Pomarańczowo-błękitna łuska, bokobrody z kępkami białego futra i grzebień na głowie. Umh... Czy to jest może twój partner? – zapytał, spoglądając na czarodziejkę badawczo turkusowymi ślepiami, połyskującymi jak para kamieni szlachetnych. Lekkie drgania ogona wskazywały na to, że samiec się denerwuje, ale jego głos pozostawał poważny i spokojny. Może nawet zbyt poważny, bo pozbawiony jego charakterystycznej, aroganckiej nuty. – N-nie pytam, bo...Um, inaczej. Jeśli jest on twoim partnerem, to skąd wiedziałaś, że to właśnie ten będzie dobry? Że to właśnie on powinien nim być? – miał w głowie jeszcze przynajmniej z tuzin innych pytań. Jak długo się spotykali zanim zdecydowali się na partnerstwo? Jak zwrócił jej uwagę? Co w nim ceni? Czy są jakieś specjalne sposoby okazywania sobie zainteresowania? Czy ona starała się o niego czy on o nią? Po czym wiedziała, że może mu zaufać? Dziesiątki jak, gdzie, czy, po co i dlaczego – Su był bezdenną studnią z pytaniami, zwłaszcza w tak niepewnym dla siebie temacie jak relacje smoczo-smocze.

Gorzki Miód

[Bezczas Gwiazd]

Jego formalna wręcz uprzejmość sprawiła, że przystanęła na moment w namyśle, niepewna, jak zareagować. Su... trochę taki był. Ona sama zaś była przyzwyczajona do wyrażania takich uprzejmości, a po swojej pamiętnej rozmowie ze Strażnikiem nawet skrajna sztywność wydawała jej się czymś dziwnie zrozumiałym i niekrępującym... Nie zmieniało to jednak faktu, że teraz nie do końca jej się to podobało. Poczuła w tym dystans, którego się obawiała. Czy to przez jej nową rangę...?
– Nie ma problemu, Su – odpowiedziała półgłosem, dziwnie szczerze, przyglądając się kuzynowi z pewną intensywnością. Szybko jednak jej spojrzenie zelżało; odbiegła wzrokiem ku jeziorku. Nie była pewna, czy potrafi mu przekazać tę konkretną myśl. Zresztą – może za bardzo się przejmowała?

Podczas gdy Idea powoli wyjaśniał, co chodziło mu po łbie, Miód podeszła do zarośniętego brzegu jeziorka i spokojnie usiadła, na wpół zwrócona do kuzyna, a na wpół do tafli wody. Pozwoliła skrzydłom trochę się rozluźnić. Ostrzeżenia Su wcale nie przybliżały jej do tematu, jaki planował zaraz poruszyć, toteż słuchała ich spokojnie, praktycznie pewna, że są niepotrzebne. Nie przy tym, jakim zaufaniem i szacunkiem go darzyła.
A jednak – gdy przeszedł do rzeczy, nie mogła powstrzymać tego, jak odruchowo cała jej sierść się spuszyła w fali zakłopotania. Tego się nie spodziewała. W żadnym stopniu. Absolutnie. Och, na bogów... Próbowała oprzeć się grymasowi zażenowania, nie do końca skutecznie.
Zająknął się. Zgubił w słowach. A Arel to zdecydowanie nie umknęło, bo sama była specjalistką w obu tych dziedzinach – i dobrze wiedziała, że Kwietny na ogół nie miał takiego problemu. Otrząsnęła się odrobinę, gdy wraz z tym zaczęła docierać do niej świadomość, z jakim zagadnieniem próbował się zmierzyć. Nadal były to jednak tylko... odległe domysły.

Przeczyściła gardło, przypatrując się Su z zakłopotanym, przepraszającym uśmiechem.
– Em. Może... od początku – zaczęła niezręcznie i wyraźnie odetchnęła. – Dobrze, tak. Emm... Nie przeszkadza mi, że o to pytasz, zacznijmy od tego. Ale... hm. Tak, jest moim partnerem, ale... na Wyspie Kła jeszcze nie był. I-– mogę ci o tym wszystkim opowiedzieć, tylko jeśli szukasz rady, to nie jestem pewna, na ile będę w stanie ci pomóc. – Dobór słów szedł jej tragicznie – dukała z zakłopotaniem, ale też ze szczerą, wyczuwalną gotowością do kontynuowania tego tematu. Mieszało się w niej dużo uczuć: niepewność związana z całym poruszanym tematem, niepokój przed potencjalnymi oczekiwaniami Su i stłamszoną nadzieję na okazję do podzielenia się swoimi zmartwieniami. Jakże samolubnie.
Poruszyła niespokojnie szponami, lecz tym razem zamiast wbić je w ziemię i bogom ducha winną roślinność, przyciągnęła do siebie końcówkę ogona. Zaczęła nieobecnie przeczesywać futro na kicie, by dać w ten sposób upust całej tej nerwowej energii. Przez chwilę przyglądała się własnym poczynaniom w zamyśleniu; zostawiła pytania kuzyna zawieszone w powietrzu, ale nadal o nich pamiętała.
– Bo... szczerze mówiąc, wtedy nie do końca się domyślałam, że jest mną zainteresowany w ten sposób – przyznała z zawstydzeniem. Nadal trochę w to nie dowierzała i nie mogła się powstrzymać od wyrażenia tego wreszcie w jakiś sposób – no i jednocześnie miała pewne poczucie winy w związku z tym, że Su wydawał się spodziewać od niej czegoś elokwentnego. – Czy to było takie oczywiste? – spytała, unosząc z powrotem pytające spojrzenie na czarodzieja.
– Znaczy, przepraszam-– z nikim jeszcze o tym nie rozmawiałam, ale mogę po prostu odpowiedzieć na twoje pytania bez... takich szczegółów – dokończyła szybko, lecz końcówka zabrzmiała tak boleśnie formalnie, że aż sama się skrzywiła. – Achh, to brzmi okropnie... – wymamrotała, zaatakowana kolejną falą samoświadomości.
Z jednej strony... trochę nie spodziewała się, że Su jej odmówi, a z drugiej nie chciała zrzucać na niego tego wszystkiego bez uprzedniego ostrzeżenia. Szansy na wycofanie się. Chociaż po jej całościowej reakcji zdecydowanie zaakceptowałaby, gdyby postanowił po prostu porozmawiać z kimś bardziej... rozgarniętym.

Obca Idea

[Ostatnie Mrozy]

Czarodziej, nie mając kompletnie pojęcia jak podejść do tej rozmowy, nie był nawet do końca świadom tego jak nienaturalnie formalnie potraktował Arel. Fakt, że musiał uzewnętrznić się przed drugim smokiem sprawił, że czuł się nieprzyjemnie odsłonięty i poniekąd było to dla niego formą obrony. Raz że nie wiedział jak rozmawiać o swoich uczuciach i emocjach, a dwa nie chciał popełnić gafy.

Uciekł wzrokiem na bok, gdy dostrzegł źle ukrywane zażenowanie malujące się na pysku kuzynki. Franca, zaraza, mór i czarcia grypa! Czuł się jak kretyn i wiedział, że jest kretynem. Miał prawie 40 księżyców na karku, a męczyły go pytania jakby skończył chwilę temu ledwo 20. Wstyd zapiekł go i zabolał, na tyle że poczuł w głębi swojego umysłu czujną obecność Kaveha.

Radzę sobie.

Znał dobrze uczucie porażki, z każdego nieudanego zaklęcia, z każdej przegranej walki, z każdego zrujnowanego eksperymentu. Porażka była częścią procesu nauki i jeśli chciał nauczyć się radzić sobie z tym co wymykało się jego racjonalnemu podejściu być może musiał ponieść kilka takich porażek. Był świadom, że był to jeden z kolejnych etapów szlifowania jego charakteru i musiał go przejść, niezależnie od tego jak bolesny byłby to proces, jeśli chciał dojrzeć i wspiąć się na kolejny etap. Pierwszy raz w jego życiu zależało mu na smoku spoza rodzinnego kręgu i podchodził do tej sprawy poważnie. Nawet jeśli na koniec końców miał zostać odrzucony, nikt nie odbierze mu tego czego się nauczy.

– Nie pytałbym teraz gdybym był pewny. – dodał, spoglądając na płynącą wodę. – Wydawał się być zainteresowany wyłącznie tobą, twoim stanem zdrowia, od razu zawołał uzdrowiciela, chociaż w międzyczasie mieliśmy dookoła ciężej rannych i zreinkarnowanego trupa. – wyliczył. – A potem chyba odeszłaś z plaży razem z nim. Założyłem, że jest spora szansa, że to coś więcej niż przyjaźń. – jego maddara zawibrowała, a płaski kamyk pod jego łapami uniósł się na wysokość pazura otoczony szmaragdową mgiełką. Po chwili wystrzelił w stronę jeziora, zostawiając na tafli wody kilka dużych okręgów. Jak mogła nie być tego świadoma?

– Ja... jest ktoś na kim mi zależy, Arel i nie chcę tego zepsuć. Nie znam związanych z tym zasad i obyczajów. Jak mam to okazać? Jak dużo czasu trzeba kogoś znać zanim można mu o tym powiedzieć? W jaki sposób mogę go lepiej poznać, ale nie kłaść na nim presji że oczekuję odwzajemnienia? Kiedy uznałaś, że to właściwy moment na to by to odwzajemnić? – po tej liście pytań oczywistym było, że instynktownie Su próbuje podejść do tego jak do kolejnego eksperymentu, logicznej, uporządkowanej listy zadań i wymagań które musi spełnić by odnieść sukces. Zupełnie jak gdyby drugi smok był zamkniętym w buteleczce eliksirem poddającym się jego zabiegom, który zmienia właściwości w zależności od zachowania trzymającego fiolkę.

Gorzki Miód

[Bezczas Gwiazd]

Już chyba powinien się zorientować, że wcale nie była lepsza od niego.

Był pewny. To wystarczyło, żeby Miód poczuła się zaalarmowana; postawiła uszy na sztorc i otworzyła ślepia szeroko, gotowa uznać, że naprawdę przegapiła coś ważnego – nie mogła przecież tego wykluczyć – lecz gdy Su zaczął wyliczać, wcale nie poczuła się przekonana. To nie tak, że nie miał racji, ale... Ale. Co było w tym jednoznacznego? Na jakiej podstawie miałaby uznać zachowanie Śwista wtedy za cokolwiek więcej niż przyjaźń, jaką – jak mniemała – nawiązali przez te księżyce znajomości?
Otworzyła pysk. Po czym go zamknęła.
Odwróciła łeb w kierunku jeziorka, obserwując magiczne poczynania kuzyna. Ostatecznie przecież się nie mylił, a jej mogło być najwyżej wstyd za to, jaką ignorancją prawdopodobnie właśnie się przed nim popisała. Myślała, że może sobie pozwolić na taką swobodę, ale teraz zaczynała tego żałować.
Z niepotrzebnym nakładem siły przeciągnęła szponami przez kudły na ogonie. Żołądek zaczynał jej ciążyć tak, jakby połknęła kamień.
Nieważne. Po prostu odpowie na pytania... Nie chciał od niej niczego poza odpowiedziami, których i tak nie miała jak posiąść.

Milczała przez dłuższą chwilę, wbijając trochę przygnębione spojrzenie w taflę jeziora; czekając, aż zmarszczki na wodzie z powrotem się wygładzą. Było coś ciekawego w tym, jak szybko odrobina żalu tępiła jej pokłady nerwowości i niepewności. Nadal je czuła, ale były... odleglejsze.
– Nie wiem, Su – przyznała wreszcie cicho, z nutą desperacji; aż gardło jej się zacisnęło z frustracji. Nie to chciała powiedzieć, naprawdę nie to, ale co innego miała – zmyślać? Ja naprawdę nic o tym nie wiem.

Uspokój się, na bogów. Przecież nie chodzi o ciebie. Zamknęła na moment ślepia.

– Ja bym wybrała szczerość – podjęła po kilku chwilach, spokojniej, choć teraz z kolei to jej palce zaczęły drżeć, gdy znęcała się dalej nad swoim ogonem. Nie podnosiła wzroku na Kwietnego, żeby nie zrobiło jej się jeszcze bardziej wstyd za siebie. Dystans, tak. Miała mu po prostu doradzić. Skup się.
– Skoro nie wiesz, co zrobić, jak tego nie zepsuć... to by było najbezpieczniejsze. Możesz powiedzieć o swoich uczuciach i obawach wprost, tak jak mi teraz. Albo... możesz próbować wyrazić to gestami. Bliskością, prezentami czy pamiętaniem o jakichś drobiazgach... – Ton jej głosu był przygaszony. Westchnęła i poprawiła pozycję, prostując trochę grzbiet i poprawiając skrzydła. Mówienie trochę pomagało.
– Ale, hm. Ja się nie domyśliłam, jak widzisz. Dopóki nie powiedział mi wprost – dorzuciła znacząco, tym razem siląc się na lżejszy ton i krzywy uśmiech – była to w sumie zaskakująco dobra puenta dla myśli, którą udało jej się sklecić, choć... nie była pewna, czy cokolwiek z tego przemówi do Su.
Pewnie ta jej rozklekotana pewność siebie z powrotem runie po kilku jego słowach.

Obca Idea

[Ostatnie Mrozy]

Su nie patrzył na Arel, skupiając się na kręgach na powierzchni stawu jakie zostawił po sobie kamień po ostatnim podrygu.

Czuł się okropnie, jakby miał w brzuchu kłąb cierni.

Pierwszy był cierń rozczarowania. Niczego się nie dowiedział. Jego błąd – mógł to przewidzieć w swoich kalkulacjach. Nie minęło dużo czasu od bitwy ze statkiem zwiadowców, więc Arel i smok z ziemi pewnie nie mieli okazji by przysiąść i pomyśleć o tym co sama czują. Zapytał za szybko i z tego co mu powiedziała, zapytał nie tą część związku co trzeba.

Drugi był cierń złości. Niczego się nie dowiedział, zajął jej czas i jeszcze wpędził w zakłopotanie, a pewnie jako zastępczyni miała sporo na głowie. Nic nie dał jej w zamian, a jeszcze wrzucał do jej ogródka dodatkowy kamyczek. Wiedział, że Arel przejmie się jego głupotami i będzie chciała mu pomóc, ale skoro nie znalazł odpowiedzi na swoje pytania, dalsze zajmowanie jej czasu wydawało mu się takie... niepotrzebne. Zbędne.

Trzeci był cierń wstydu. Odsłonił się i zachowywał jak kretyn zamiast samemu rozwikłać swoje sprawy. Jak wielkim idiotą trzeba być, że nie potrafić rozprostować tego co miało się w głowie?

Czwarty cierń, był cierniem zazdrości. Najmniejszy, ale to właśnie przez niego Su czuł do siebie odrazę, że w ogóle coś takiego przeszło mu przez myśl. Jak mogła tego nie zauważyć? Jak wygodnie było być smoczycą, jak wygodnie było być stroną która była obdarowana uczuciem, która nie musiała się starać, walczyć, kalkulować każdego swojego kroku w zupełnie nieznanym dla siebie terenie!

Zielona mgiełka podniosła kolejny kamień, który zaczął obracać się powoli nad jego wyciągniętą łapą. Drobne gesty, a po jakimś czasie wyznanie swoich uczuć. Taki miał plan, ale liczba rzeczy które mogły pójść nie tak, w jego zbyt analitycznym, zbyt paranoicznym podejściu była zbyt wielka. Czy tak prosty plan mógł się udać? Czy też był gaszeniem pożaru garstką wody z łapy?
– Rozumiem. – powiedział spokojnie. Płaski kamień zatańczył pomiędzy palcami jego łapy, a potem wystrzelił nad powierzchnię wody, zostawiając na niej kolejną kolekcję kręgów. Uśmiechnął się lekko, bardziej sam do siebie, po czym spojrzał na zastępczynię. Jego pysk miał łagodny, bardziej spokojny wyraz. – Ech. – westchnął. – Za bardzo to komplikuję, prawda? – powiedział, przykładając sobie na moment łapę do pyska w wyrazie zmęczenia. – Przemyślę to sobie jeszcze i opracuję jakiś plan. – brzmiał podobnie jak wtedy, gdy rozmawiali w Gorącym Źródle. Perfekcyjna maska zaciągnięta by ukryć kłębowisko cierni. Chociaż tyle był jej winien. Widział, że starała się ze wszystkich sił.
– Przepraszam, że tak to na ciebie zrzuciłem. Nie powinienem. – dodał przepraszającym tonem. – Jak czujesz się na nowym stanowisku? Potrzebujesz z czymś pomocy? – zapytał. Och Kaveh byłby z niego dumny, powoli uczył się grzecznościowej rozmowy. Nawet jeśli teraz wykorzystywał tę umiejętność po to by skierować tą niezręczną dla nich obojga rozmowę na inne, bezpieczniejsze tory. Proszę, Arel złap tę przynętę, nie ma potrzeby, żebyś obrywała sobie ogon z piór, a ja żebym zwracał ci głowę swoimi problemami.

Gorzki Miód

[Bezczas Gwiazd]

Nie potrafiła przeskoczyć tego dystansu, który rozciągał się między nimi od samego początku rozmowy. Nie potrafiła się przydać, gdy Su z jakiegoś powodu postanowił jej zaufać, i - schlebiało jej to, że zwrócił się o pomoc do niej, a jednocześnie tak frustrowało. Mógł zapytać o magię. O coś... innego. Barwniki? Plecenie z traw? Nawet w tym nie czuła się tak naprawdę kompetentna, ale przynajmniej mogłaby jakkolwiek pomóc, zamiast miotać się we własnym zagubieniu. Tak jak to zrobiła teraz. Istny przykład dojarzałości, opanowania, empatii... Była zawiedziona sobą, choć wiedziała, że nie było sposobu, by czymś się w tej rozmowie wykazała. Po prostu nie mógł wybrać gorzej.

Zastrzygła uchem i zwróciła spojrzenie ku Su; jej ślepia były czujne, rozbiegane, jakby czegoś próbowała się w nim doszukać. Fakt, że próbował się wycofać, sprawił, że sama poczuła się dziwnie spłoszona – jakby coś jej właśnie uciekało. Nie znosiła tego uczucia. Co miała zrobić? Co on robił? Tak go zawiodła, że wolał udawać, że nigdy tej rozmowy nie było?
Ale dziecinna myśl. Przecież nawet ją przepraszał... Na te słowa potrząsnęła łbem, ale nie miała pojęcia, co może powiedzieć, żeby to uratować.
Zacisnęła szczęki i spuściła wzrok na łapy. Nie chciała łykać tej przynęty.
– Radzę sobie. Nie mam znowu tak dużo do roboty... – odparła trochę niechętnie, a trochę ze zrezygnowaniem. Nie chciała nic mówić, bała się, że znowu się to skończy źle – kompromitacją siebie i zniechęceniem jego. Najlepiej byłoby się teraz wymienić tylko zbędnymi formalnościami, "tak, u mnie wszystko w porządku, co u Kaveha?", wygłosić kilka pustych uwag i rozejść tak, jakby nic się nie stało.

Nie chciała tego.

– Trochę się boję, że... wiesz. Nie będą chcieli mi zaufać – kontynuowała więc, trochę lżej i niezobowiązująco, znów unosząc łeb. W górę, ku niebu. Czemu tak trudno było jej na niego spojrzeć? Cholera. – Ale to też w porządku. – Wzruszyła barkami. I jakimś sposobem powiedziała tym razem prawdę. Po rozmowie z Żarem, ze Strażnikiem, z Citi... poukładała sobie trochę to wszystko. Nie czuła się z tym wszystkim dobrze, ale nie było też źle. I wolała na razie tego nie rozgrzebywać.

Dlatego wzięła głęboki oddech, a jej głos nabrał tym razem... bardziej upartej, znaczącej nuty. Nie dała Su czasu na to, żeby się wtrącił między jej wypowiedziami. Raz sarnie śmierć.
– Wiesz. Też bym to komplikowała – przyznała. – Pewnie i tak to jeszcze zrobię. – Z pewnością już to robiła. Westchnęła drżąco. – Domyślam się, że nic sensownego nie wyciągniesz z moich doświadczeń. Ale... spytałeś, skąd wiedziałam, że to... dobry pomysł. Że to dobry smok, dobry moment i tak dalej. – Choć jej głos stracił na intensywności, choć brzmiała na skrępowaną, to uparcie kontynuowała. Czy będzie to miało jakąś wartość? Czy miało to jakiś sens, żeby próbowała nadal znaleźć nić porozumienia z Kwietnym? Czy było sens się otwierać? Tyle że jak nie przed nim, to przed kim innym?
– To nie tak, że... zorientowałam się w jakiejś konkretnej chwili. Długo się znaliśmy przed tym i... hm. Od pewnego momentu po prostu wiedziałam, że mu ufam, może nawet trochę za bardzo. – Parsknęła lekko. – Że mu wierzę, że czuję się przy nim dobrze. Bezpiecznie. Że myślimy podobnie, przynajmniej w pewnych sprawach – To chyba nie był dobry moment, żeby mówić o jej zastrzeżeniach do charakteru Śwista... ale jeśli przymknąć na nie oko, to wszystko, co mówiła, była prawdą.
Ale dziwne uczucie. Mówić o tym.
– I to nie była jakaś konkretna decyzja. Znaczy, żeby... czuć coś do niego, czy coś odwzajemnić, tak jak to powiedziałeś. To też przyszło samo z siebie, tylko, hm... długo tego nie zauważałam? – Albo nie chciałam zauważać. Skrzywiła się. Nie do końca chciała się do tego przyznawać, nawet przed samą sobą. To, co działo się w jej łbie, było... pogmatwane. – Ani, hm, Świst nie wybrał na to "dobrego momentu". Właściwie to wyszło okropnie, wiesz? – przyznała, przekrzywiając łeb i zerkając na kuzyna z powściągliwym, krzywym uśmiechem.
– Więc krótką odpowiedzią na to wszystko byłoby, że "jakoś tak się to samo układa". A dłuższą, że... nie wiem, że może faktycznie nie ma co komplikować. Ważne, żeby się starać. Ale to na pewno zrobisz – stwierdziła cicho, boleśnie świadoma tego, że sama w tym wszystkim nie zdążyła nawet kiwnąć palcem. – I pewnie dla ciebie to będzie wyglądać dużo inaczej niż dla mnie. To nie jest... uniwersalne. – Naprawdę nie lubiła wygłaszać takich ogólnikowych uwag. Było to zresztą widać.
I co, było to takie trudne?

Obca Idea

[Ostatnie Mrozy]

Myślał, że już, już wyprowadzi ich oboje z tego grząskiego bagna, w które zresztą też wprowadził ich oboje na początku. Już prawie przeszli z bagienka związkowego do bagienka zastępczego. Już otwierał pysk by coś powiedzieć, odnieść się do jej wrażeń jako zastępca, kiedy Arel zrobiła w tył zwrot i ponownie wskoczyła do jego bagienka. Zaraza, po co mieli się tak męczyć? Wysłuchał jednak kuzynki, ale to o czym mówiła było dla niego abstrakcyjne, obce, jakby próbowała opisać mu kształt gruszki.

Su był smokiem który nie znosił brać rzeczy na wyczucie, na wiarę, na słowo. Wszystko musiał zważyć, zmierzyć, ustandaryzować. Z tego powodu unikał wizyt w świątyni – nie istniała dla niego wiara, wszystko było kwestią szczęścia i dobrego humoru siły wyższej. Z tego powodu miał tak ogromne problemy z emocjami i z rozgryzieniem tego co dalej powinien uczynić względem Szrona. Nie było miar, nie było wag, które mógłby mu w tym pomóc.

Milczał przez długi czas i nie próbował wchodzić jej w słowo, przyglądając się jej badawczym spojrzeniem turkusowych ślepi. Dwa, zimne kamienie szlachetne.
– Skąd zatem wiedziałaś, że nie jest to przyjaźń? To co opisujesz: długa, sprawdzona znajomość, poczucie bezpieczeństwa, wspólne poglądy czy też zainteresowania pasuje mi także do opisu przyjaciela. W pewnym momencie jednak zaczęłaś patrzeć na niego inaczej? – zapytał. – Czy to był moment kiedy on poprosił cię o partnerstwo? – sam Su nie był do końca pewnie czy to co odczuwa to miłość, fascynacja, czy też potrzeba przyjaźni. Jakby nie patrzeć to w sumie po za Kavehem nigdy nie miał nikogo, kogo mógłby z czystym sercem nazwać przyjacielem lub przyjaciółką.

Ugh. Nigdy nic nie układało się samo. Zawsze wszystko miało przyczynę i skutek. Nie było magicznych efektów motyla, wszystko dało się w otaczających ich świecie logicznie wyjaśnić, połączyć kropki między punktami. Fakt, że nie potrafił tego zrobić względem emocji wzbudzał w nim jedynie frustrację, którą teraz maskował za pogodnym, przyjacielskim uśmiechem i łagodnym tonem. Szanował Arel, ale jej perspektywa jako strony obdarowanej uczuciem była zakrzywiona. Być może za pytaniem jej partnera stały dziesiątki precyzyjnie dobranych drobnych gestów i działań. – Nawet jeśli zapytał w "okropnym" momencie, koniec końców odwzajemniłaś jego uczucia, więc może nie był to jednak zupełnie nieprzemyślany, losowy moment?

Gorzki Miód

[Bezczas Gwiazd]

Wypuściła powietrze przez nozdrza, gdy przyszło jej się mierzyć z kolejnym pytaniem. Nie że nie była na to gotowa – sama postanowiła kontynuować temat, prawda? Więc będzie się starać.
Łatwo powiedzieć.

– No tak. To w zasadzie... niewiele się różni, prawda? – przyznała z westchnieniem, palcami od niechcenia odpychając własny ogon na bok. Pytania Su zmuszały ją do szczerości z samą sobą i nie spodziewała się, że będzie to aż tak trudne.
– To nie był ten moment. Jak mówiłam, to nie było... bardzo konkretne – zaczęła, powoli i ostrożnie dobierając słowa. – Po prostu przy pewnej okazji pomyślałam... właściwie, takie wrażenie samo mi się narzuciło – że to by było miłe, gdyby ta bliskość znaczyła coś więcej. – Nigdy nie pomyślała tego wprost, jawnie i z postanowieniem, nie, ale nie było sensu wyjaśniać takich zawiłości. To było wystarczająco żenujące.

Och. Na bogów.
– Su. – rzuciła z większym niż do tej pory naciskiem, wreszcie spoglądając na niego ze śmiałością i uporem, których nie przejawiała przez całą tę rozmowę. Na chwilę tylko przerwała to wpatrywanie się w niego, by wierzchem prawej łapy otrzeć pysk i powieki. Czy ona naprawdę rozumiała to wszystko lepiej od Idei?
– To nie jest ważne, w jakim momencie to powiedział i jak to wyszło. Próbuję ci powiedzieć, że to wcale nie zależy od jednej chwili – kontynuowała dosadnie. Nie rozumiała, czemu akurat tego się uczepił. – Nie pokochasz smoka w jednej chwili ani się nie odkochasz na zawołanie. Jeśli wyznasz swoje zainteresowanie, czy swoje uczucia, i okażą się odwzajemnione, to znaczy że były już wcześniej. Najpewniej. – Czy musiała mówić coś tak oczywistego? Przynajmniej był to jakiś zarys logiczny. – Ważny był fakt, że w ogóle coś powiedział. Dzięki temu oboje się dowiedzieliśmy, co myśli druga strona. – To dodała już łagodniej.
Zdecydowanie nie powinna próbować mówić takich mądrych rzeczy.

Obca Idea