Szmaragdowe ustronie

[Odłamek Raju]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zawalczyć o tytuł? Tata chciał zostać czempionem dziadka? Uważała to za całkiem urocze, ale nie słyszała o tym, więc pewnie mu się to nie udało. Nie była pewna co czuć. Smutek, że Ragan nie podołał? A może dumę, że miała takiego zdolnego partnera?

Erlyn przekręciła nieco boleśnie głowę, aby lepiej przyjrzeć się miniaturce Dziedzictwa Wojny. Odruch nakazał jej spróbować go dotknąć, jednak łapa tylko przeszła przez niego jak przez ducha. Skuliła uszy.
– Tata... – wymamrotała smutno. Nigdy nie poznała go osobiście. Nawet nie wiedziała jak brzmiał jego głos. I prawdopodobnie to się już nie zmieni. Gdyby miał wrócić, dawno by to zrobił. Viliar też o nim nie wspominał. Może nie bez powodu. – Wiesz, że miał nadsmocze moce? – spytała nagle, przypominając sobie słowa dziadka.

[Maros]

O walce nie było nawet co opowiadać, więcej zamieszania było na grani, niżeli między walczącymi. Ragan skończył z rozerwanym brzuchem, on szyją. Niewiele brakowało, a obaj by leżeli.

Trochę rozumiał jej reakcje, chociaż może też nie do końca. On swoich rodziców poznał, tylko później mieli go gdzieś.
– Był całkiem niezłym wojownikiem. – dodał cicho, jak by miało to coś polepszyć.
– Nie, nie wiedziałem. Pewnie nikt nie wiedział. – można się było tego spodziewać, on jednak nie snuł takich domysłów.

Iluzja utrzymywała się chwilę, po czym zaczęła się zmieniać. Ciało koloru lawendowego, ciemniejsze miejscami. Zielone ślepia, a nad nimi para skierowanych w tył rogów. Nie zapomniał o kryształowych kołach. Niewielkie skrzydła, złożone u boków.
– A to Pestka. – szkoda młodej.
– Wychował ją Plusk, mój brat. Oczywiście nie była jego potomkiem z krwi. Macie bardzo podobna mimikę, ona też nadymala policzki. Oj, Żaba się z nią nie nudził, mi też kiedyś niezłego stracha napędziła. – uśmiechnął się delikatnie na te wspomnienia. Wtedy wszystko było łatwiejsze.
– Lubiła feniksy, tak samo jak ty, miała ptasiego towarzysza. Większego, ale był całkiem uroczy. Zmienna w humorach. Świetna czarodziejka, arenę twojego dziadka przeszła w dwóch podejściach. – tutaj zamilkł, cały czas podtrzymywał iluzje, o ile Erlyn tego chciała.

[Odłamek Raju]

Rozszerzyły się jej źrenice na widok mamy. Znała tylko jej imię, kolor łusek i profesję. Nigdy nie dopytywała dziadka o więcej, a z Plagi raczej i tak nikt jej nie znał. Ścisnęła wargi, wahając się przed próbą dotknięcia iluzji. Nawet nie chodziło o jej wątpliwą trwałość czy autentyczność. Erlyn po prostu spietrała. I była taka zdolna w tkaniu maddary? Czy to po niej Erlyn odziedziczyła smykałkę?
– Czy z tobą też walczyła o tytuł? – spytała niepewnie, podnosząc wzrok z miniaturki na pysk partnera.

[Maros]

Pokiwał delikatnie głową.
– Tak. Chociaż nie była to taka normalna walka. Między innymi właśnie przez ten pojedynek, Viliar mnie tak nie lubi. – delikatnie powiedziane.
– Byłem na niego zły, chciałem pozbyć się tytułu, więc walczyłem maddarą. Wtedy nie była to moja mocna strona, do tego zadrwiłem z niego. – skrzywił się nieco.
– Efektem tego była utrata tytułu i ślady po poparzeniach, na klatce piersiowej.

[Odłamek Raju]

Przez pojedynek z jej mamą? Zaczynała co raz mniej rozumieć dynamikę ich relacji. Ale Pokłosie wszystko wyjaśnił, a cała sytuacja stała się bardzo przejrzysta.
– O rany, Maros… – jęknęła. – I ty się dziwisz, że cię nie z-znosi? Dz-dziadek ma obsesję na punkcie szacunku! – wymamrotała nieco uniesionym głosem. Aż dziwne, że skończyło się tylko na tym.

Pokręciła głową ze zrezygnowaniem. Przytuliła się do samca bardziej, wciskając nos w bok jego szyi. Zaczęła go tam niepewnie, troszkę nerwowo, skubać.
– K-kocham cię, ale cz-czasem straszny z ciebie głąb – wyznała mu takim tonem, jakby przekazywała starożytną tajemnicę.

[Maros]

Tak, sam się tam prosił o manto. Kolejne.
– Wiem, dlatego wtedy to zrobiłem. – przyznał, zerkając na nią. Czy było to głupie? Z perspektywy czasu tak, bo konsekwencje rany nadal potrafiły się odzywać, a Erycal odmówił wyleczenie tego, bez zgody Viliara.

– Głąb? Nie brzmi to jak pieszczotliwa nazwa. – mruknął z uśmiechem. Nie zmieni już dawnych czynów i nawet nie zamierzał myśleć, co by było, gdyby ...

[Odłamek Raju]

Erlyn nie zamierzała się już mieszać w ten konflikt. Mogłaby pomóc Marosowi poćwiczyć rozmowę czy coś doradzić, ale ostatecznie jej ta sprawa nie dotyczyła. Ta dwójka sama musiała dojść do porozumienia. W końcu ignorowanie się nawzajem niekoniecznie musiało zdać egzamin.

Uśmiechnęła się szerzej i powoli wodziła nosem po jego szyi, ku złączeniu z barkiem.
– Mmm, na pewno? – spytała niewyraźnie. Zostawiała na jego skórze mokre buziaki. – G-głąb, głąb, głąb – wyliczała z każdym liźnięciem, aż powróciła do góry. Chwilę wpatrywała się w żółte ślepia Pokłosia, a potem sprzedała mu finalnego buziaka w nos. – M-mój głąb. – Stwierdziła nieco ciszej.

[Maros]

Tylko, że sam Maros nie zamierzał wkupywać się w łaski Boga. Nie będzie szukać zaczepki, zgodnie z ostatnimi zapewnieniami, ale też nic ponad to. Przynajmniej na razie, a czy zmieni się to w przyszłości? Nie wiedział.

Na jej drobną zabawę na szyi, odpowiedział niskim pomrukiem zadowolenia.
– Widzę, że Ci się spodobało. – poruszył ogonem nieco na prawo.
Gdy w końcu wróciła pyszczkiem do niego, uśmiechnął się szerzej, dostając ostatniego buziaka. Zanim jednak zdążyła go skończyć, delikatnie złapał jej język zębami, zaledwie na moment.
– Twój. – przytaknął ostatnim słowom.

[Odłamek Raju]

Zaczynała powoli łapać o co chodzi w tej bliskości. Drobny gest tu, drobny gest tam. Nic trudnego! Na pewno... się... do... tego... przyz....wy...

...czai?

Wytrzeszczyła oczy kiedy kły Pokłosia chwyciły ją za język. Nigdy o czymś takim nie słyszała i nie miała pojęcia jak odebrać ten gest. Znieruchomiała, przez moment zezując na ich zbliżone pyski. Kiedy samiec puścił, język Erlyn wrócił migiem do pyska i schronił się za wargami.
– Um— uh— tak— – chrząknęła speszona, starając się za wszelką cenę ukryć swoje zakłopotanie. Nie miała pojęcia jak się teraz należy zachować. Co to było? Tak się robi? A gdyby spróbowała i niechcący przekuła mu język kłami? Bolałoby go! Skąd Maros wiedział jak mocno musi złapać żeby jej nie—

Ahh. Stąd.

[Maros]

Dobrze, zapamiętać, więcej tak nie robić. Albo jakoś to komunikować?
Wycofał nieco łeb, widząc jej reakcje. Może było mu trochę szkoda, że uciekła tak od zaczepki? Tak trochę.
– Em... Może coś jeszcze zjesz? – odwrócił wzrok na miskę z mięsem, mógł je podgrzać.
– Regeneracja i te sprawy... – kontynuował, uśmiechając się delikatnie.

[Odłamek Raju]

Nie wiedziała, że go speszyła. Oboje docierali się w dość niezręczny sposób. Ale myślałby kto, że stuksiężycowy smok mniej by się przejmował tym wszystkim i potrafił przejąć inicjatywę!
– Um, chętnie, ale – rozejrzała się – muszę się z-zameldować w obozie. Zaczną coś p-podejrzewać. – Ucięła na moment, kiedy do niej dotarło coś ważniejszego. – Nie m-mogę ich okłamać. Znaczy, nie powiem wszystkiego, ale widać od razu, że coś mi jest. M-musimy ustalić jedną wersję wydarzeń. Gdyby Mahvran poszła cię wypytywać – westchnęła.

[Maros]

No tak, Plaga. Nie było jej kilka dni, a on tylko przedłuża.
– Co proponujesz? – jego raczej nikt ze Słońca nie będzie wypytywać. No, może poza Erysem który obraził się śmiertelnie i nie zamierzał tak łatwo, dać się ugłaskać.

~ A żebyś wiedział...

Przemilczał to. Przekręcił się nieco bardziej na bok, spokojnie czekając. W końcu to jej powinna ona najbardziej pasować.

[Odłamek Raju]

Co proponowała? Uh. Dobre pytanie. Nie miała za dużej pewności co powinna zrobić w takiej sytuacji.
– Na pewno nie m-mogą w-wiedzieć, że o-oddałam się żebyś ty m-mógł żyć – powiedziała od razu. – N-nikt by tam tego nie z-zaakceptował, n-nie ważne ile nas łączy. – Stwierdziła smutno. – O-opowiem o tym, że b-byliśmy na s-spacerze i nas zaskoczyła g-grupa dwunogów. P-przez te s-siatki n-nie mogliśmy się b-bronić. O-oboje polegamy na magii. Potem s-się r-rozdzieliliśmy w p-próbie ucieczki. M-mi s-się n-nie u-udało, a t-ty b-będąc r-rannym w-wolałeś w-wrócić po w-wsparcie. M-Mahvran w-wie o dz-dziadku, więc tę cz-część p-powiem... – próbowała to sobie ułożyć, mówiąc wszystko na głos. Czy brzmiało sensownie? Chyba tak.

[Maros]

Słuchał jej uważnie, chociaż wątpił, że Infamia to jego będzie wypytywać.
– Dobrze, pasuje mi. – skinął lekko łbem, zastanawiając się nad czymś. W końcu jednak podniósł się z ziemi, zbierając rzeczy.
– No to co, odprowadze Cię pod granicę. – uroki bycia w różnych stadach. Kolejna rzecz, którą chętnie by zmienił, tylko, że nie miał jak.

[Odłamek Raju]

Pod grani- oh. No tak. Pokiwała głową i próbowała się podnieść kiedy tylko przekręciła się na brzuch. Eisern się wybudził od tego nagłego ruchu, stając tuż przy niej. Pomógł jej dźwignąć się na łapy, co nie było takie proste. Erlyn musiała zaczepić zęby o jego bark. Nie na tyle, by się przez jego twardą skórę przebić, ale wystarczająco by to odczuł kiedy podciągała się w ten sposób.
– T-tak, d-dobrze. – Westchnęła. – J-jak n-nie o-odezwę się p-przez k-kilka d-dni to znaczy, że z-zapadłam w sen zimowy latem – próbowała zażartować ponuro.

W towarzystwie Pokłosia opuściła skraj Szklistego Zagajnika, potem polegając tylko na kompanie kiedy wracała do obozu. /zt x2

[Tonące Słońce]

Był w drodze powrotnej z nory katamu, kiedy zatrzymał się w Szmaragdowym Ustroniu targnięty nagłą myślą i nutą pewnej nostalgii. Przez te wszystkie księżyce o mały włos a o czymś by zapomniał. O kimś. Wyjątkowo urodziwej ziemistej uzdrowicielce, z którą swego czasu odbył kilka krótkich rozmów oraz dobił wielu różnych targów, przede wszystkim dotyczących ziół. Miał coś dla niej – aż dziwne, że dopiero teraz jego umysł postanowił się o to upomnieć.

Szarpnął więź, wydając krótkie, acz proste polecenie Mantykorze, która miała dostarczyć mu niewielki, oprawiony w skórę białego jelenia notes, jaki uzupełniony był przez staranne ludzkie pismo, przedstawiające jednak smocze runy. W środku znajdowało się kilka cennych informacji oraz naszkicowanych obrazków, czyli wszystko to, na co się umówili. W międzyczasie posłał impuls, mający dotrzeć do Ścigającej Burzę. Zaproszenie było luźne, nie naglące.

[Ścigająca Burzę]

Tyle czasu minęło... Kaskada ledwie pamiętała swoje ostatnie spotkanie z popielatym Plagijczykiem. Mglakiem. Wszystko jedno. Uznała iż samiec przepadł, jak setki innych smoków, które znikały bez śladu każdego dnia i w ten sposób kończyły jakiekolwiek relacje. Była zdziwiona słysząc wezwanie. Ale przybyła. Zostawiła Potok z Algą, a Algę z Interiusem i gąską bez imienia, gdyż jego też trzeba było pilnować.
Tonący trochę się naczekał, Kaskada miała znaczna odległość do pokonania, ale w końcu przybyła. Wylądowała zgrabnie i nastroszyła błony.
– Nie spodziewałam się, że Cię jeszcze zobaczę – wymruczała na przywitanie, zawiesiwszy na nim spojrzenie białych oczu. – W jakiej sprawie mnie wezwałeś? – Liczyła, że ptasie. Pozwoliła, by jej własne ptactwo ułożyło jej się na barkach lub łbie, wedle woli.

[Tonące Słońce]

Na chwilę przed pojawieniem się Kaskady przybył Elidibus, od którego Hades powziął wyjątkowo ładnie oprawiony notes. Przekartkował go jeszcze, z zaintrygowaniem przyglądając się zarówno pismu, jak i szkicom – najpewniej mógłby coś takiego dokładnie przekopiować przy pomocy maddary, lecz wymagałoby to pewnej ostrożności, zręczności, oraz przede wszystkim wyobraźni, których nie miał.

Zatrzasnął rozpostartą, nie za grubą księgę z mdłym hukiem, kiedy przed jego oczami pojawiła się Ścigające Burzę. Nie przepadał za wyniosłymi oraz jakże zbędnymi powitaniami, w związku z czym wzniósł pysk nieco wyżej, mierząc jej lico.
– Ptaki Al'Matsary. Zawiera proste szkice, nazwy gatunkowe oraz opis specyficznych zachowań. Bąkojady, chociażby, żyją w synergii z zebrami, nosorożcami, czy gnu. Spijają krew z ich ran, pomagając im się oczyszczać, a także wydłubują ze skóry kleszcze – również dla krwi. Pierzaste nietoperze, krótko mówiąc. – Zgiął nadgarstek, po czym wyrzucił do go przodu wraz z całym ramieniem, ciskając białym notesem przez powietrze, co by opadł albo prosto w łapy Kaskady, jeśli zdecyduje się złapać, albo pod jej nogi.
– Łącznie spisanych jest trzydzieści osiem gatunków, niektóre strony posiadają próbki piór. – A w związku z tym wszystkim, Hades wywiązał się ze swojej części umowy. Księżyc, dwa, dziesięć, czy trzydzieści – nieważne jak długo by go nie było i jak długo by zwlekał. Prędzej czy później zawsze doprowadzał złożone obietnice oraz plany do zwieńczenia.

Było jednak jeszcze coś – Stado Mgieł nie posiadało uzdrowiciela. Odejście Łagodnej było istotnym zaskoczeniem, zwłaszcza że urodziła się w Pladze, a więc powinna mieć ją w sercu i umyśle, a tymczasem lekką łapą porzuciła całą swoją tożsamość w imię jakiejś bzdurnej miłości z pchlarzem ze Stada Księżyca. Ale czy nie sugerował jej tego? Hah, na szczęście nie. Nakazywał wyłącznie ostrożność – tymczasem ta idiotka splunęła chimerycznej prosto w pysk, po tym wszystkim, co dla niej zrobiła. Nie tak odchodzi się ze stada. Nie pozostawia się ani go, ani swoich bliskich na pastwę losu – była zdrajcą. Najwidoczniej Viliar nie był tak wspaniałym wychowawcą, a nędzną imitacją.
– A jeśli byłabyś tak miła, by zająć się tymi kilkoma zadrapaniami, być może będę mógł zrobić dla Ciebie coś jeszcze. – Spojrzał na nią znacząco, w pewnym sensie dając smoczycy wygodne otwarcie do dobicia potencjalnego, kolejnego targu, który byłby jej na łapę. Nie miała obowiązku się o niego troszczyć, będąc Ziemistą, w związku z czym zakładał, że za usługi policzy sobie stosowną stawkę.


2x lekka
;

zapalenie gardła (smok nie może ziać);

[Ścigająca Burzę]

Obserwowała go w milczeniu, mrugajac. Zręcznie złapała notes w powietrzu, zawiesiła go na wysokości swojego pyska za pomocą magii i zaczęła kartkować. W jej ślepiach prędko błysnął zachwyt – wystarczyło że zorientowała się, iż nie była to próba oszustwa czy żart, ale najprawdziwszy ptasi dziennik. Encyklopedia! Kaskada rozpromieniła się niczym małe pisklę.
Wspaniała robota! Jednakże... Nie odzywałeś się przez tak długi czas, że uznałam naszą umowę za wygasłą. Mam jedynie jeden eliksir... Ale mogę Ci dorzucić kamienie. Jako rekompensatę – zaproponowała. Mina jej zrzedła, acz prędko odzyskała rezon słysząc o następnej przysługę. Leczenie ran? Nie ma sprawy, to dla niej pestka. Wyjęła ze swoich zapasów pojedynczą flaszkę eliksiru, szmaragd i diament i postawiła je na ziemi.
Kaskada była uzdrowicielką z największym stażem. Od małego tyrała, by zbierać zioła, które teraz dosłownie gniły w zielniku, bezużyteczne i zapomniane. Nie czuła, iż robi coś złego robiąc z nich użytek – sporą ich część zbierała sama.
Sporządziła prędko napary z kory topoli oraz mięty na jego zapalenie gardła, a gdy wystygły podała je samcowi do wypicia. Na drugą ranę przyłożyła zgniecione w łapie listki babki.
Dotknęła delikatnie barku samca i wniknęła w jego ciało maddarą. Pozbyła się z jego obrażeń zapaleń, źródeł infekcji, brudu i odcięła uszkodzone, spalone łuski. Skupiła się na regeneracji tkanek i uśmierzaniu bólu, naprawiła także uszkodzone naczynia krwionośne i resztki wypalającego żywe ciało kwasu. Później skupiła się na gardle. Tam również pozbyła się wszelkich źródeł infekcji, pozbyła się zaczerwienienia i stanu zapalnego, uśmierzyła ból i przyspieszyła regenerację organizmu. Odcięła dopływ maddary i cofnęła się.
– Handlowanie z Tobą to prawdziwa przyjemność, Tonącego Słońce. Moja prośba nie nastręczy Ci wiele problemów. Jeśli kiedykolwiek napotkasz wronę rozrzucającą świstki papieru o Gildii Złodziei, czy to tutaj, czy za barierą, wezwij mnie i nie zabijaj jej. To wszystko.

/zapalenie gardła – mięta
1 lekka – topola
2 lekka – babka

[Niepozorny Kolec]

Walka to jednak nie wszystko w życiu smoka i Niepozorny Kolec zdecydował się wrócić do wcześniejszych zajęć. Zabawa z obróbką drewna go uspokajała w pewien sposób, dając coś by zająć łapy i nie pozwolić umysłowi błądzić zbyt mocno po niebezpiecznym terytorium. Jednak żeby cokolwiek mógł zrobić, potrzebował drewna. A doświadczył już że nie każde się nadawało. Spróchniałe drewno się rozpadało łatwo pod większym naciskiem, a wolał nie ryzykować niszczeniem żywych już roślin. Musiał się znaleźć coś w miarę świeżego, ale coś co nie było już częścią żywej rośliny, jeżeli nie chciał ściągnąć na siebie kłopotów.
W związku z tym króliko-smok zaczął wędrować po zarośniętych drzewami terenach, licząc że trafi na coś odpowiedniego. Miał ze sobą skórzany plecak który udało mu się zgarnąć po jednym ze zmarłych. Wspaniała rzecz do noszenia tego wszystkiego. Docierając na skraj iglastego lasu, Niepozorny zaczął przedzierać się pomiędzy drzewami, mając nadzieję że może trafi na jakieś które się niedawno przewróciło przez wiatr lub działanie innych stworzeń.

[Ślepa Sprawiedliwość]

W podobnym celu w to miejsce udała się ślepa smoczyca z ziemi, mając nadzieję znaleźć trochę drewna do rzeźbienia potencjalnych nagród w konkursach. Albo tak po prostu, dla zabicia czasu. Nie bywała dość często na terenach wspólnych, obawiając się, że ktoś może ją chcieć zabić, jednak po otrzymaniu odpowiedzi od bogów na swoje przeprosiny, czuła ciepło w klatce piersiowej, napełniające ją większą pewnością siebie. Poza tym chciała sprawdzić, czy węch i słuch rzeczywiście się jej nieco poprawił, czy to tylko złudzenie.

- Hmm... może to? - powiedziała cicho do siebie, siadając na ziemi. Chwyciła metalową łapą sporą sosnową gałąź, która musiała ułamać się od drzewa podczas jakiejś mocniejszej burzy. Ocierając żywą łapą o drewno, zauważyła, że jeszcze nieco lepiło się od świeżej żywicy, a po przyłożeniu nosa, pachniało całkiem intensywnie. To dobrze, bo nie było ani przegnite, ani stare, więc chyba się nada.